Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.

Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.

Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά. Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.

Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε, «Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα».

Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος!
Τι κρίμα!
Αν ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.

Το ίδιο συμβαίνει και με μας.
Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε.
Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.

Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε….

Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.

Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου «σπίτι»…
Γι’ αυτό να χτίζεις με σοφία!
Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου!
Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το σπιτικό της ζωής σου.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Η νοερά Θεία Κοινωνία

Εφόσον η λέξη κοινωνία σημαίνει τη βαθύτερη σχέση, την ένωση με άλλο άνθρωπο, η χρησιμοποίηση από την Εκκλησία του όρου «Θεία Κοινωνία» φανερώνει το μυστήριο εκείνο που μας ενώνει υπαρξιακά με το Χριστό. Ο ίδιος, άλλωστε, είπε «ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ» (Ιω.6,56). Κοινωνώντας, δηλαδή, ενωνόμαστε σε τέτοιο σημείο ώστε είμαστε μέσα στο Χριστό κι Αυτός μέσα μας.

Σίγουρα η λογική δεν μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο για να το καταλάβει. Η εμπειρία, όμως, των πιστών βεβαιώνει ότι είναι αλήθεια από τα αποτελέσματα. Γιατί όποιος κοινωνά με συναίσθηση της αναξιότητάς του κι άρα μετανοεί, και στηριγμένος στην αγάπη του Μεγάλου Θεού κι όχι στον εαυτό του, βιώνει τη μεταμόρφωση της ύπαρξής του, τη χαρά και την απεραντοσύνη της καρδιάς του που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους «όπου γης», ακόμα και τους εχθρούς του.

Η αναγκαιότητα της Θείας Κοινωνίας είναι δεδομένη για να ενωθούμε με το Χριστό και να ζήσουμε τη ζωή Του. Όχι, όμως, κατά μαγικό τρόπο, χωρίς τη δική μας προσπάθεια, καθημερινά, για κάθαρση από τα πάθη και τις αμαρτίες ώστε να γίνουμε δεχτικοί των πολλών δωρεών της Θείας Μετάληψης.

Από τη μια χρειάζεται η Θεία Κοινωνία και από την άλλη ο προσωπικός αγώνας. Έτσι συνεργάζεται ο Θεός με τον άνθρωπο και πραγματοποιείται το θαύμα της αγιότητας, της θέωσης, της σωτηρίας του ανθρώπου.

Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που θέλουμε να κοινωνήσουμε, μετανοούμε κι ετοιμαζόμαστε όπως οι άγιοι Πατέρες μας νουθετούν, αλλά δεν μπορούμε για πρακτικούς λόγους να το πράξουμε;

Στο βιβλίο «… στεναγμοίς αλαλήτοις» του Μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου (Αθήνα 1994, 6.322) αναφέρεται η εξής προσευχή του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, που επιγράφεται, «Ευχή πόθου νοεράς κοινωνίας»:
«Επειδή, Κύριέ μου, δεν δύναμαι να σε δεχθώ τούτην την ημέραν μυστηριωδώς, κάμε εσύ, ω αγαθότης και δύναμις άκτιστος, να σε δεχθώ αξίως τώρα πνευματικώς, και εις κάθε ώραν και εις κάθε ημέραν, με το να μου δώσης νέαν χάριν και δύναμιν κατά πάντων των εχθρών μου· και μάλιστα, κατ’ εκείνου του πάθους και εχθρού, εις τον οποίον διά να αρέσω και διά να κάνω το θέλημά του, εναντιώνομαι και κάνω πόλεμον με εσένα».

Είναι προφανές ότι ο άγιος, ένεκα συνθηκών που ζούσε εκείνη την ημέρα, αδυνατούσε να παρευρεθεί στη Θεία Λειτουργία και να κοινωνήσει το Χριστό. Ήταν μοναχός κι όχι ιερομόναχος κι ως εκ τούτου δεν μπορούσε να τελέσει τη Θεία Λειτουργία.

Συγχρόνως, είναι αποκαλυπτικό ότι η κοινωνία με το Θεό, η ένωση μαζί Του, μπορεί να γίνει, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, και πνευματικά – νοερά, ώστε να μην στερηθεί ο χριστιανός τη Θεία Κοινωνία, όταν δεν μπορεί να λειτουργηθεί κι όχι, βέβαια, γιατί δεν θέλει.

Η Εκκλησία, με την πλούσια παράδοσή της και ως φορέας της Αλήθειας, έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα που αναφύονται στα μέλη της.

Στηριγμένοι στις προτροπές των Επισκόπων, που έχουν ευθύνη για μας, ας μείνουμε «προς καιρόν» μακριά από τις λειτουργικές συνάξεις κι ας προσευχηθούμε πιο αληθινά για μας και τον κόσμο μας. Συγχρόνως, μπορούμε να δούμε, με ειλικρίνεια, το βαθύτερο εαυτό μας με τα πάθη και τις αδυναμίες του, που, εν αγνοία μας, «εναντιωνόμαστε και κάνουμε πόλεμο με το Θεό». Έτσι, η Θεία Κοινωνία δεν θα είναι, όπως, ενδεχομένως, μέχρι τώρα μια εξωτερική πράξη, αλλά μια ουσιαστική πορεία συνάντησης, σχέσης, ένωσης με τον Κύριο και Θεό μας.

https://www.pemptousia.gr/

[toula]

Οι επτά μοναχοί που σταμάτησαν την επιδημία

Στο χάρτη είχε δει ένα Πομακοχώρι που ονομάζεται «Μοναχοί» και ζήτησε από τους συνοδούς τους να το επισκεφτούν. Όταν έφτασαν εκεί, ο κόσμος τους πλησίασε φιλικά και έπιασαν συζήτηση.

Ο άγιος Παΐσιος τους ρώτησε για ποιον λόγο ονομαζόταν έτσι το χωριό τους και ένας ηλικιωμένος Πομάκος είπε: «Παλιά είχε πέσει επιδημία στο χωριό και πέθαιναν πολλοί.

Μια μέρα ήρθαν επτά μοναχοί με μια εικόνα και αμέσως σταμάτησε το κακό. Από τότε το χωριό ονομάστηκε «Μοναχοί».

Ακούγοντας αυτά ο χότζας, που ήταν και δάσκαλος και πρόεδρος του χωριού, μάλωσε τον Πομάκο γι’ αυτό που είπε. Έπειτα στράφηκε στον άγιο Παΐσιο και με επιθετικό τρόπο του είπε να φύγει από το χωριό.


Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Από τη φίλη και εν Χριστώ αδερφή Αναστασία.

«Ποτέ δεν φοβόταν τόσο πολύ ο άνθρωπος την φτώχεια, την αρρώστια και τον θάνατο όσο τα φοβάται τώρα που δεν φοβάται τον Θεό…» ~ κυρ Φώτης Κόντογλου

Σχόλιο Λόγος Φωτός: Ὁ ἄνθρωπος λοιπόν ἔχει δύο κέντρα γνώσεως. Δύο γνωστικά κέντρα: Τό κέντρο τῆς καρδιᾶς, μέ τό ὁποῖο διά τοῦ νοῦ του γνωρίζει τόν Θεό. Τό κέντρο τοῦ ἐγκεφάλου, πού μέ τή λογική γνωρίζει τό περιβάλλον.

Πήγαιναν γιά παράδειγμα οἱ ἄνθρωποι στόν Ἅγιο Πορφύριο ἤ στόν Γέροντα Παΐσιο καί, πρίν ποῦνε τήν ἐρώτηση, ἐκεῖνοι τούς ἔλεγαν τήν ἀπάντηση στό πρόβλημά τους. Πῶς γινόταν αὐτό; Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶχαν μέσα τους τή νοερά προσευχή, τή νοερά ἐνέργεια καί τό διορατικό χάρισμα…

Δέν τά ἔχει δώσει μόνο στούς ἁγίους· σέ ὅλους τά ἔχει δώσει. Γιατί ὅμως δέν τά ἔχουμε ἐμεῖς φανερά κι ἐνεργά; Διότι ὑπάρχει αὐτός ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη…

‘Ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Νά θεραπευτεῖ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου, πού εἴπαμε πώς εἶναι ἡ κύρια δύναμη τῆς ψυχῆς. Καί τί σημαίνει θεραπεία; Νά ἀποβάλει τόν σκοτισμό. Νά ξεσκοτιστεῖ. Γιά νά μπορέσει νά δεῖ τόν Θεό.» ~ – Ὁμιλία Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου εις την Πατερική Θεολογία, π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Εἶναι λάθος ἡ ἰδέα, πού καλλιεργήθηκε ὅτι καλός χριστιανός εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος κάνοντας καλές πράξεις, γίνεται λίγο καλύτερος κάθε ἡμέρα καί ὅτι αὐτό εἶναι χριστιανική ζωή…

Πρέπει νά ἐπανεξετάσουμε καί νά ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας τί πιστεύουμε γιά τόν Θεό, πῶς νομίζουμε ὅτι σωζόμαστε, τί σημαίνει γιά μᾶς μετάνοια, τί σημαίνει γιά μᾶς πνευματική ζωή;…Ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά ζῶ αὐτά ἐγώ;…

Βιώνουμε τή χαρά καί τήν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔχει πεῖ ὁ Θεός ὅτι θά ἔχουμε ὡς καρπό;…Μήπως ἔχω πάρει τή ζωή μου λάθος καί τήν πνευματική μου ζωή λάθος καί τόν τρόπο ποῦ ζῶ μέσα στήν Ἐκκλησία λάθος;…

» Ὅ,τι ἰσχύει γιά τό σῶμα, πού πηγαίνεις δηλαδή στόν γιατρό καί σοῦ λέει ὅτι πρέπει νά πάρεις ἀντιβίωση, νά φύγει τό μικρόβιο, γιά νά λειτουργήσουν τά μάτια σου καί νά δεῖς, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ψυχή. Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά πάρει πνευματική ἀντιβίωση, νά μετανοήσει. Τότε τά μάτια τῆς ψυχῆς θά καθαρίσουν καί θά δεῖ πάλι τό φῶς, τόν Θεό….» ~ Ιερομ. Σάββας Αγιορείτης

www.oikohouse.wordpress.com

[toula]

«Οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς ἁμαρτωλούς, ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοὶ βλέπουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς δικαίους.

Στὴν ψυχὴ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ ἀφώτιστου ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται γιὰ τὴν διόρθωσή του, ὁ ὁποῖος δὲν σκέπτεται πῶς θὰ λογοδοτήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅλα συγχωνεύονται καὶ ὁ ἴδιος δὲν δύναται νὰ κάνη κάτι ἐπαὐτοῦ· μόνον ὁ Παντεπόπτης Θεὸς βλέπει τὴν οἰκτρὰ κατάσταση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου τούτου.

Ἕνας ασκητὴς θρηνοῦσε συνεχῶς· ὁ υποτακτικός του τὸν ἐρώτησε:
«Πάτερ, γιὰ ποιὸ λόγο θρηνεῖς;».

«Γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, τέκνον μου», ἀπήντησε.

«Ὅμως, τί ἁμαρτίες ἔχεις; Καὶ γιατί θρηνεῖς γι αὐτὲς τόσο πολύ;».

«Τέκνον μου», ἀπήντησε ὁ Ἀσκητής, «ἄν ἔβλεπα τὶς ἁμαρτίες μου ὅπως εἶναι, σὲ ὅλη τους τὴν ἀσχήμια, θὰ σοῦ ζητοῦσα νὰ θρηνῆς καὶ σὺ γι αὐτὲς μαζί μου»!

Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι ποὺ αὐτοὶ οἱ ἐξαιρετικοὶ ἄνθρωποι ὁμιλοῦσαν περὶ τοῦ ἑαυτοῦ τους!”

Άγιος Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς διασπορᾶς Ἀσκητής καί Ὁμολογητής
https://www.askitikon.eu/

[toula]

Όποιος πιστεύει ότι ο δίκαιος άνθρωπος δεν πρέπει να έχει θλίψεις, είναι σαν να υποστηρίζει ότι δεν ταιριάζει στον αθλητή να έχει ανταγωνιστή.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

[Αναστάσιος]

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

[aposal]

«Πες μου, πόσα στομάχια φτωχών θα μπορούσαν να χορτάσουν και να ανακουφίσουν την πείνα τους και πόσα σώματα γυμνών να σκεπάσουν μόνο από τα σκουλαρίκια που κρέμονται στ’ αυτιά , μάταια κι ανώφελα και χωρίς κανένα κέρδος, αλλά μόνο για βλάβη και καταστροφή της ψυχής;».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Όταν έρθει ο πειρασμός, ο πόνος και η δυσκολία τότε δοκιμάζεται η πνευματικότητα και η ενότητά μας.Κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός πλέον έχει και μία άποψη σαν να είναι ξεχωριστή εκκλησία. Κάθε επίσκοπος λέει τα δικά του. Για άσκηση, μετάνοια και προσευχή δεν μιλάει κανείς. Άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες, επαγγελματίες δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο και στην Εκκλησία ο καθένας λέει ότι του κατέβει για να διεκδικήσει κάποιο μετάλλιο στο πάνθεο των likes και της ιστορίας.Επίσκοποι τσακώνονται στα κανάλια, παπάδες έχουν γίνει κομμάτια, ψάλτες, επίτροποι, φίλοι και συγγενείς έχουν τσακωθεί για το τί πρέπει να γίνει με τη Θεία Κοινωνία και τις ακολουθίες.

Ήρθε ο πειρασμός, ήρθε ο διάβολος και αντί να μας βρει μία γροθιά μας βρήκε ακρωτηριασμένα μέλη.

Μήπως τελικά παραχωρεί ο Θεός να κάνουμε το Πάσχα στο σπίτι ως το καλύτερο Πάσχα της ζωής μας; Μήπως τελικά αυτό το Πάσχα μπορεί να μην έχει Θεία Κοινωνία αλλά θα έχει αναστημένη εσωτερική μετάνοια μετά απο τόσες Πασχαλιές υποκρισίας και “φαίνεσθαι”; Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε πόσες φορές τελικά έχουμε Κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αλλά μέσα μας παραμένουμε ακοινώνητοι με τον Κύριο και τον συνάνθρωπο; Μήπως απλά βλέπουμε το Άγιο Ποτήριο ως μία μορφή μετοχής αυτοδικαίωσης του εαυτού μας και όχι μετοχής στο Ποτήριο της Ζωής;

Τελικά αυτή η περίοδος είναι μια γερή σφαλιάρα ... Μια σφαλιάρα που μας λέει : “Σύνελθε”, “ξύπνα επιτέλους!”, “Άσε τον χρυσό και δες τον Χριστό, τον συνάνθρωπο και τον εαυτό σου!”. Μήπως τελικά αυτή την περίοδο για όσους κάνουν υπομονή, προσευχή, υπακοή και άσκηση ο Κύριος υφαίνει τον δρόμο της Βασιλείας;

Η χειρότερη φράση που άκουσα αυτές τις μέρες είναι : “Δεν με νοιάζει αν πεθαίνει κόσμος και αιμορραγεί ο πλανήτης, εγώ να κοινωνήσω θέλω!!”. Τρέχουμε στα super market να πάρουμε προμήθειες χωρίς να υπάρχει αύριο με την λογική "να ζήσω εγώ και ας πεθάνουν οι άλλοι" αλλά θέλουμε να κοινωνήσουμε το Πάσχα.

Να θυμήσω ότι ο πραγματικά Ορθόδοξος Χριστιανός βλέπει μυρμήγκι να τραυματίζεται και κομματιάζεται η καρδιά του.

Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό και είμαστε Ορθόδοξοι αλλά τελικά πιστεύουμε σε ένα είδωλο του Κυρίου και όχι σε αυτόν τον ζώντα και αναστάντα Θεό. Μιλάμε και τσακωνόμαστε σαν τα κοκκόρια σαν να είμαστε το κέντρο του Κόσμου και τον Θεό τον έχουμε στην άκρη.Μας αρέσουν τα βολέματα, και οι ευκολίες. Τρέχουμε να πιστέψουμε σε ψεύτικες ειδήσεις με λαδωμένες πόρτες και παράθυρα αλλά δεν ξέρω πότε θα λαδώσουμε τα γρανάζια της μετανοίας που έχουμε μέσα μας.

Στις μέρες μας δυστυχώς έχουμε καταλήξει όταν λέμε τη λέξη "ταλιμπάν" να παραπέμπει περισσότερο σε φανατικούς Ορθοδόξους παρά σε ακραίους μουσουλμάνους. Το καταφέραμε και αυτό !!!! Οι συμπεριφορές μας πρέπει να είναι αγκαλιά και όχι καρφιά. Κάθε μέρα μοιάζει με τη Μεγάλη Πέμπτη. Σταυρώνουμε τον Χριστό και τους πάντες στο όνομα της προσωπική μας , εγωϊστικής δικαιοσύνης και αυτοδικαίωσης.

Πέρασαν σκέψεις μέσα μας πως θα βοηθήσουμε ανθρώπους που πονούν έστω και με την προσευχή μας ; Θέλουμε να γίνουμε σωτήρες της Εκκλησίας και αφήνουμε τον Σωτήρα του κόσμου έξω απο την ζωή μας.

Γιατί ο Κύριος, η Παναγία μας, οι Άγιοι δεν το σταματούν και το επέτρεψαν όλο αυτό; Αυτό από μόνο του δεν μας προβληματίζει λίγο; Επισκόπους; Κληρικούς και λαϊκούς;

Κάτι έχει να μας πει και ο Απόστολος Παύλος (Εβραίους 12,11-13) "Η διαπαιδαγώγηση ποτέ δεν φαίνεται στην αρχή να προξενεί χαρά αλλά λύπη, αργότερα όμως, αποφέρει ειρήνη και δικαιοσύνη σ'αυτούς που διαπαιδαγωγήθηκαν".

Να γίνουν τα σπίτια μας μοναστήρια και οι καρδιές μας καντήλια, να κάνουμε τις προσευχές θυμίαμα και σε κάθε θλίψη να απαντάμε με χαμόγελο προσευχής. Να ασπαστούμε τις εικόνες στο προσκυνηάρι μας, να αγκαλιάσουμε τα μέλη της οικογένεια μας. Να κάνουμε όλοι μαζί προσευχή και να Του μιλήσουμε. Να κάνουμε κοσμποσχοίνι όχι μόνο για εμάς αλλά για και τους παπάδες , τους δεσποτάδες, τους μοναχούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και όλο το κόσμο.

Τελικά αυτή την περίοδο θα την σφραγίσουν οι άνθρωποι της προσευχής και της σιωπής.

Τόσα χρόνια κάναμε πνευματικές προπονήσεις τώρα ο Θεός παραχωρεί και μας καλεί να κατέβουμε στη μάχη.

Ας αφήσουμε επιτέλους τον Θεό να μιλήσει και ας σιωπήσουμε εμείς...

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr

[toula]

Παρακλήσεις στον Όσιο Νικηφόρο τον Λεπρό στην Ραφήνα Αττικής (Στείλτε ονόματα)

Χωρίς την παρουσία πιστών κεκλεισμένων των θυρών οι Ιερές Παρακλήσεις ενώπιον του Ιερού Λειψάνου του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, στο Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, του Ιερού Ενοριακού Ναού Αναλήψεως Κυρίου Ραφήνας – Αττικής.

Καθημερινά αποστέλλονται εκατοντάδες ονόματα για μνημόνευση, ζητώντας την μεσιτεία του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού στις πολύ δύσκολες για την ανθρωπότητα ημέρες, λόγω της πανδημικής νόσου της επονομαζομένης Κορονοϊός (Covid – 19 ).

Ο Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός σε ομιλία του στην Τράπεζα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου ανέφερε, ότι προσφάτως εθεάθη ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός και είπε:
"να με επικαλείσθε και εγώ θα σας βοηθήσω, μη φοβάσθε δεν θα πάρετε τον ιό από την εκκλησία, γι΄ αυτό και να κοινωνάτε και μη φοβάσθε τη Θεία Κοινωνία!"

Μετά την άρση των μέτρων, για την αποτροπή της εξαπλώσεως της μεταδοτικής αυτής ασθένειας, οι ευσεβείς Χριστιανοί θα έχουν την δυνατότητα να προσκυνήσουν το Ιερό Λείψανο του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού που αποθησαυρίζεται στο ανωτέρω Ιερό Παρεκκλήσιο.

Σπύρος Θεοδ. Κουτσοχρήστος
https://www.ekklisiaonline.gr/

[toula]

Υπάρχουν 3 τρόποι πνευματικής ζωής.

Ο πρώτος είναι να έχεις μια αρρώστια.

Ο δεύτερος είναι να κάνεις όλες σου τις δουλειές με χαρά.

Ο τρίτος είναι να υπακούς σε Γέροντα.

Άγιος Πορφύριος