Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όμορφα πνευματικά λόγια σε κάθε κοπέλα ....

''Ὅθεν πρόσεχε καλό μου κορίτσι. Χωρίς τῆς μητρός σου βῆμα μήν κάμνῃς. Φιλενάδες μήν πολυέχῃς. Στολίδια μήν ἀγαπᾷς. Ἀρώματα, μήν τά γυρεύῃς. Ὅλα αὐτά εἶναι τοῦ κόσμου ἀδολεσχήματα· ὅσον περιττά, τόσον ἐφάμαρτα. Σύ ἔχε τόν ἔνθεον φόβον παντοτεινόν στολισμόν, ἔνδυμα σεμνόν τήν ταπείνωσιν. Σκέπην κραταιάν τήν Παντάνασσαν. Φύλακα ὁδηγόν τόν Ἄγγελον τῆς ψυχῆς σου. Ὀσμήν ἀρωμάτων τήν παρθενικήν εὐωδίαν τῆς σῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.''

∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής †
Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας Επιστολή ΜΔ` σελ, 267 - 268

[toula]

O Ιερέας ή ο πνευματικός είναι ΑΥΣΤΗΡΟΣ!, λένε κάποιοι γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν και να δεχτούν κάποιες διδαχές διότι τους βολεύει η αμαρτία. Τι απάντησε άραγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σε τέτοια κατηγορία ;
Όταν τον Ιερό Χρυσόστομο κάποιοι τον απειλούσαν ότι θα φύγουν λόγω της αυστηρότητας του κηρύγματός του, τους απαντούσε: ''Όποιος θέλει να φύγει, όποιος θέλει να εγκαταλείψει, δεν ανέχομαι κανέναν... Όταν πρόκειται να κριθώ, επί του βήματος του Χριστού μακριά μου θα στέκεστε όλοι...και η χάρη που μου ζητάτε να σας κάνω [δηλ. να μην απαιτώ την εφαρμογή των εντολών] δεν θα με γλιτώσει από τις ευθύνες...'' P.G. 62, 350.

[toula]

«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου»…

Και πώς θα αναβώμεν, αδελφοί μου; Έχουμε πόδια, δυνάμεις, ζήλο; Πώς θα ανεβούμε;
Ο κόσμος, ο διάβολος, ο εαυτός μας, με την αμαρτία μάς παραμορφώνει, μας αλλοτριώνει, μας καταστρέφει. Και απεχθανόμαστε αυτή την αλλοτρίωση και την παραμόρφωση, διψάμε για το πρωτόκτιστο κάλλος, για την προσωπική μας Μεταμόρφωση.
Απαιτούνται όμως κάποιες προϋποθέσεις για να πλησιάσουμε, όσο γίνεται ανθρωπίνως, αυτή τη χαρά και τη χάρη της Μεταμορφώσεως.
Τρεις είναι αυτές οι προϋποθέσεις, όπως τις λέει το Άγιο Ευαγγέλιο:
Παρέλαβε, λέει, αυτούς ο Ιησούς.
Εις όρος υψηλόν
και ήσαν κατ' ιδίαν.
Το κατ' ιδίαν είναι η αυτογνωσία του Παλαμά, το ψάξιμο και η εξομολόγηση.
Το όρος το υψηλόν είναι το ανέβασμα από τα καθημερινά, από τα μέτρια, από τα τετριμμένα, πιο πάνω, όλο και πιο πάνω,
“πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου”, λέει ο Σολωμός:
“αλαφρανέβασμα η ψυχή, βαριό κατέβα η σάρκα”, λέει ο Παλαμάς.
Και η παραλαβή από τον Χριστό, να μας παραλάβει, αδελφοί μου, ο Χριστός εις το πέλαγος της αγάπης Του.

π. Γεράσιμος Φωκάς

https://www.dropbox.com/…/%CE%9C%CE%B5% ... 1%CE%BC%CF…

[aposal]

«Νομίζετε πως δεν ξέρω να μιλήσω, όταν με κακομεταχειρίζονται; Ξέρω, αλλά σκέπτομαι το αποτέλεσμα και έτσι σιωπώ».
Αγ. Νικόλαος Πλανάς

[toula]

Οι ζωές μας περιδιαβαίνουν ουσιαστικά σε έναν λαβύρινθο με τα διάφορα "θέλω" μας.
Τόσο κοντά με τους άλλους αλλά χωρίς επαφή. Τα τείχη της αδιαλλαξίας μας, μας χωρίζουν, μας αποκόπτουν από την θέα των συνανθρώπων μας.

Έρχονται όμως εκείνες οι στιγμές που ο λαβύρινθος αυτός ισοπεδώνεται. Είναι οι στιγμές του πόνου και της δοκιμασίας που γκρεμίζουν τους τοίχους της μικρότητάς μας, του ψεύδους και του “δήθεν” και αναδεικνύουν την αληθινότητά μας. Τότε είναι που συναντιόμαστε γνήσια με τους άλλους. Τότε αποκαλύπτεται το ποιοι είμαστε και ποιοι είναι και οι άλλοι.
Συνήθως τότε που η δοκιμασία εμφανίζεται βλέπουμε ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά.
Ο πόνος μας κάνει αληθινούς γιατί μας ταπεινώνει.
Μας προσγειώνει στην πραγματικότητα και αρχίζουμε να βλέπουμε την ζωή μας σε σχέση με τους άλλους.
Ξαν' αγαπάμε αυθεντικά.
Χωρίς ναρκισσισμό. Χωρίς προσποιήσεις, χωρίς υποκρισία, χωρίς ψευτιά· μιας και πλέον τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει νόημα.

Ο πόνος, η δοκιμασία, φανερώνει την αλήθεια των καταστάσεων και των προσώπων, μας αποκαλύπτει χωρίς να μας “λυπάται” το βάθος ή την ρηχότητα των σχέσεών μας με τους άλλους.
Κομβικές στιγμές ελευθερίας.

Γι’ αυτό και ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος. Διότι μας διδάσκει το να είμαστε γνήσιοι και ανόθευτοι, απλοί και ανεπιτήδευτοι, μακρυά από μακιγιαρισμένες συμπεριφορές και προσομοιώσεις ζωής.

Φυσικά και κανείς δεν θέλει τον πόνο και την δοκιμασία. Όμως κάποιες φορές είναι απαραίτητες ευλογίες, διότι γκρεμίζουν τα προσωπεία μας, τους λαβύρινθους των παθών μας, την ψευτιά του εγωισμού μας και τις νοθευμένες σχέσεις μας.

Μακάριος είναι αυτός που μέσα από τον πόνο ανακάλυψε τον εαυτό του.
Τρισμακάριος όμως είναι αυτός που δεν χρειάστηκε να πονέσει για να δει ποιος είναι, αλλά έχει την διάκριση, την τόλμη και τον φωτισμό να έχει αποδεχτεί την ζωή του χωρίς βερμπαλισμούς φαντασιώσεων, χωρίς συναισθηματικά πυροτεχνήματα και λαβύρινθους εγωπάθειας και εμπάθειας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

H απλή προσευχόμενη που την περιέλουσε το Άκτιστο Φως ~ γερ. Κλεόπα Ηλίε

- Γνωρίσατε κανένα μοναχό ή λαϊκό ο οποίος να έχει την καρδιακή προσευχή;
- Γνώρισα μερικούς ερημίτες, πού ζούσαν στις τρώγλες των δασών γύρω από το μοναστήρι Συχαστρία, την Σύχλα, την Παλαιά Αγαπία, το Ποκρώβ, αλλά πόσο είχαν προοδεύσει στην αρετή μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Τώρα όλοι αυτοί έφυγαν άπ’ αυτό τον κόσμο...
Είχαν επίσης την καρδιακή προσευχή πατέρες από το μοναστήρι μας, τη Συχαστρία, όπως ο π. Γερβάσιος Γκάσπαρ, ο Παΐσιος Νικητένκου, μάγειρας του μοναστηρίου (1970) καί ίσως ο αδελφός μου, Γεράσιμος Ήλίε.

Όμως η καρδιακή προσευχή είναι ένα μυστικό έργο, το όποιο μόνο ο Θεός το γνωρίζει, καί αυτός πού την έχει πολύ δύσκολα την λέγει στους άλλους. Μάλιστα μερικές φορές ούτε ο ίδιος άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι έχει την καρδιακή προσευχή...

Υπάρχουν καί λαϊκοί πού έχουν αυτή την πνευματική προσευχή, ώστε ξεπερνούν καί τους μοναχούς.

Να σας ειπώ ένα θαυμαστό γεγονός πού είδα εδώ στην εκκλησία, πριν από δέκα χρόνια.

Ευρισκόμουν στο Άγιο Βήμα. Είχα έλθει στην Εκκλησία από τις 4:00 το πρωί και διάβαζα την Θεία Μετάληψη μπροστά στην Αγία Τράπεζα γονατιστός. Μετά από λίγη ώρα μπήκε μέσα μία γυναίκα να προσευχηθεί, η οποία είχε έλθει από το βράδυ στο μοναστήρι...
Δεν την γνώριζα...

Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες.
Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν στην εκκλησία. Ήταν σκοτάδι διότι ήταν τότε χειμώνας...
Βλέποντας εγώ να προσεύχεται έτσι επίμονα την κοίταζα από την Ωραία Πύλη καί αυτή επήγε και γονάτισε στο μέσον της εκκλησίας με τα χέρια υψωμένα ψηλά και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια: «Κύριε, μη με εγκαταλείπεις. Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!».

Είδα ένα κίτρινο φως τριγύρω της και τρόμαξα.

Κατόπιν η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στην γη και προσευχόταν σιωπηλά.

Η φωτεινή ακτίνα πού την περιέλουζε μεγάλωσε περισσότερο και μετά εξαφανίσθηκε. Κατόπιν, αφού έσβησε το θείο εκείνο φως, η γυναίκα σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την εκκλησία...

Ήταν μία απλή γυναίκα από τα χωριά μας...

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής. Να πού και οι λαϊκοί ξεπερνούν τους μοναχούς.
Εγώ έκανα προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκινήσει άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά στο χέρι...

Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσοι εκλεκτοί υπάρχουν σ’ αυτό τον κόσμο!

Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα.
Δέκατη συνομιλία (ερωτ. 283 -284), Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980.

Πηγή: iconandlight.wordpress.com
https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

[toula]

Η θαυμαστή ιστορία ενός αντίγραφου της εικόνας «Άξιον Εστί»

Στα χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, λίγο πριν τη μεγάλη καταστροφή της Χίου, το νησί λεηλατήθηκε από τους Τούρκους που ερήμωσαν τα πλούσια μοναστήρια του.
Προσπαθώντας να γλυτώσουν δύο Έλληνες συνάντησαν ένα Τούρκο, που τους πρόσφερε μια εικόνα, λέγοντας: «Πάρετε αυτή τη Μεριέμ» (οι Τούρκοι αποκαλούν τη Παναγία Μεριέμ, δηλαδή Μαρία).
Φοβισμένοι οι Έλληνες έμειναν διστακτικοί, για ν΄ ακούσουν απ΄ τον Τούρκο: «Προσπάθησα μ΄ ένα τσεκούρι να κομματιάσω την εικόνα για να βάλλω τα σανίδια στη φωτιά. Το τσεκούρι έπεσε πολλές φορές πάνω στην εικόνα, αλλά η εικόνα δεν έπαθε τίποτε.
Κοίταξα καλά την εικόνα και είδα το εικονιζόμενο πρόσωπο να μου χαμογελά. Κατάλαβα ότι η πίστη σας είναι μεγάλη και ότι η εικόνα αυτή δεν πρέπει να καταστραφεί. Πάρετε την εικόνα και να την βάλετε στην Εκκλησία σας».

Συγκινημένοι οι Έλληνες σταυροκοπήθηκαν, ασπάσθηκαν την εικόνα της Ελεούσας, την έκρυψαν σ΄ ένα σακκί και ξεκίνησαν για την πατρίδα τους, το Ρεϊζδερέ Μικράς Ασίας.

Η εικόνα τοποθετήθηκε στο ναό της μονής του Αγίου Νικολάου, όπου «γρήγορα έγινε η παρηγοριά των δυστυχισμένων, ο γιατρός των ασθενών και η σκέπη των κατατρεγμένων». Από τότε «ο γιατρός και τα φάρμακα για τους Ρεϊζδεριανούς ήταν η Ελεούσα.
Κάθε μεγάλη ανάγκη τους εύρισκε γονατισμένους μπροστά στην εικόνα Της να ζητούν βάλσαμο για τον πόνο τους και δύναμη για τις συμφορές τους… Η πίστη η βαθιά και η απέραντη στη δύναμή Της, έδωσε υγεία σε πολλούς».

Σύντομα η φήμη της θαυματουργής εικόνα ξεπέρασε τα όρια του Ρεϊζδερέ και «από παντού έτρεχαν να ζητήσουν το έλεος και την προστασία Της». Το μοναστήρι και η εικόνα είχαν γεμίσει από πλούσια αφιερώματα και «χιλιάδες πιστών συνέρρεαν κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου, ημέρα εορτής», για να τιμήσουν τη μνήμη της.

Τότε γίνονταν πολλά θαύματα σε αρρώστους. Μεταξύ των πολλών θαυμάτων, μεταφέρουμε ένα:
«Κάποια γυναίκα άρρωστη που είχε ακούσει για τα θαύματα της Ελεούσας, παρακάλεσε την Παναγία να γίνει καλά και να προσφέρει αφιέρωμα τα βραχιόλια της. Πράγματι έγινε καλά.
Η μεγάλη όμως απόσταση του τόπου της από το Ρεϊζδερέ και η δυσκολία μετακινήσεως εκείνη την εποχή την εμπόδισαν να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Δεν έπαυε όμως να σκέφτεται την υποχρέωσή της απέναντι της Παναγίας.
Με μεγάλη κατάπληξη όμως είδε κάποια μέρα ότι τα βραχιόλια της έλειπαν. Υπέθεσε ότι της τα έκλεψαν. Αποφάσισε όμως να πάει στο Μοναστήρι και ν΄ αναπληρώσει με χρήματα την αξία των αφιερωθέντων.
Όταν έφθασε, ανέφερε το γεγονός στην ηγουμένη και εκείνη την οδήγησε μπροστά στην εικόνα να δει δύο βραχιόλια που, κατά μυστηριώδη τρόπο, είχαν βρεθεί πριν από μερικές μέρες μαζί με τ΄ άλλα αφιερώματα. Μ΄ έκπληξη είδε ότι ήταν τα δικά της. Η Παναγία είχε εκπληρώσει την επιθυμία της πιστής γυναίκας.

Οι πιστοί κάτοικοι του Ρεϊζδερέ δεν αποχωρίστηκαν την «Παναγία τους», ούτε στον πρώτο διωγμό, του 1914, όπου πήγαν στη Χίο και επέστρεψαν, ούτε στο φοβερό του 1922.
Μέσα στη σφαγή έκρυψαν την εικόνα στο φούρνο ενός Μπαρούμα, ο οποίος, με κίνδυνο της ζωής του, την έσωσε. Ο Μπαρούμας έγινε κατόπιν μοναχός στο Άγιον Όρος, όπου και εκοιμήθη. Η εικόνα ύστερα από πολλές περιπέτειες έφθασε στη Χίο και κατόπιν στη Λήμνο.
Μεταφέροντας το πλοίο την εικόνα, με κατεύθυνση την Κρήτη, πέρασε από τα παράλια του Αγίου Όρους. Μαθαίνοντας οι μοναχοί για την εικόνα, εξήλθαν προς προϋπάντηση και θέλησαν να τη κρατήσουν, αλλά η μεγάλη ευλάβεια των Ρεϊζδεριανών την ήθελε κοντά τους, στην Ιεράπετρα της Κρήτης.

Έγινε κι εδώ παρηγοριά και σκέπη των προσφύγων αλλά σύντομα και των ντόπιων κατοίκων.

«Λατρεύτηκε με θέρμη και πάθος. Αγαπήθηκε απ΄ όλους τους ανθρώπους της Ιεράπετρας. Όλοι όσοι την παρακάλεσαν, δέχτηκαν πλούσια τη χάρη της. Πολλά θαύματα έκανε». Η αγάπη των πιστών έκτισε προς τιμήν της Ελεούσας περικαλλή ναό.

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΑΤΟΝ, αρ. 5, Έτος 1, Ιούνιος-Ιούλιος 1983, σ. 100 κ.ε.
https://oikohouse.wordpress.com

[toula]

Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ μοναχοῦ (πνευματικὲς διαδρομὲς στοὺς μακαρισμοὺς)

Κάποτε δυὸ ἀδελφοὶ μιᾶς Σκήτης κατέβηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια γιὰ νὰ διαθέσουν ἐκεῖ τὰ ἐργόχειρά τους καὶ μὲ τὰ λίγα χρήματα ποὺ θὰ ἔπαιρναν νὰ ἀγοράσουν ξηρὲς τροφές, κουκιά, φασόλια, φακές, ρεβύθια, τὰ ὁποῖα συνήθως τὰ ἔβρεχαν καὶ τὰ ἔτρωγαν, κρεμμύδια καὶ ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀνάγκη. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ὅμως παρασύρθηκε ἀπὸ μιὰ γυναῖκα καὶ ἔπεσε στὴ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας. Ἀπελπισμένος λοιπὸν πῆγε στὸν ἀδελφό του καὶ τοῦ εἶπε:
– Κοίταξε νὰ δῆς, ἐγὼ δυστυχῶς ἔπεσα σὲ ἁμαρτία, δὲν γυρίζω πίσω. Πήγαινε μόνος σου.

Τοῦ εἶπε λοιπὸν τὶ τοῦ συνέβη, πῶς ἔπεσε στὴν ἁμαρτία. Καὶ πρόσθεσε στὸ τέλος:
– Τώρα ἐγὼ ἔχασα τὴν ψυχή μου, τὶ νὰ κάνω στῆν ἔρημο;

Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ποὺ ἦταν ἁγνὸς νέος, ταράχθηκε στὸ ἄκουσμα τῆς ἁμαρτίας, στὴν ὁποία εἶχε πέσει ὁ ἀδελφός του. Δὲν τὸ ἔδειξε ὅμως, καθόλου δὲν ἔδειξε ὅτι ταράχθηκε. Καὶ μάλιστα ἔκανε κάτι πάρα πολὺ μεγάλο. Γιὰ νὰ ἁρπάξη τὸν ἀδελφὸ ἀπὸ τὰ νύχια τῆς ἀπελπισίας, προσποιήθηκε ὅτι καὶ αὐτὸς ἔκανε τὸ ἴδιο πρᾶγμα, ὅτι ἔπεσε δηλαδὴ στὴν ἴδια ἁμαρτία.

– Ἂς πᾶμε τώρα, ἔτσι κι ἀλλιῶς κι ἐγὼ ἔπεσα, κι ἐσὺ ἔπεσες, ἂς πᾶμε πίσω, ἂς κοπιάσουμε καὶ οἱ δυὸ μαζὶ καὶ ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὅπως εἶναι καὶ ἀγαθὸς καὶ οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, θὰ δῆ τὴ μετάνοιά μας καὶ θὰ μᾶς συγχωρήση. Ἐσὺ θὰ βοηθῆς ἐμένα, ἐγὼ θὰ βοηθῶ ἐσένα καὶ ἔτσι θὰ κάνουμε τὸν ἀγῶνα μας, θὰ κάνουμε τὸν κανόνα μας καὶ θὰ σωθοῦμε. Ἂς μὴν ἀπελπιστοῦμε!

Πείσθηκε ὁ ἄλλος. Ἀφοῦ κι ὁ ἀδελφὸς ἔπεσε, ἔ, σκέφθηκε, θὰ εἴμαστε οἱ δυὸ μας. Πῆγαν, ἔπεσαν καὶ οἱ δυὸ μαζὶ γονατιστοὶ μπροστὰ στὸν Πνευματικό –μαζί!– καὶ ἐξομολογήθηκαν ὅτι ἔκαναν μαζὶ τὴν ἁμαρτία. Καὶ τιμωρήθηκαν αὐστηρότατα ἀπὸ τοὺς πατέρες ἐκεῖ καὶ τοὺς Γεροντάδες τῆς ἐρήμου. Μαζὶ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κανονίστηκε καὶ ὁ ἁγνὸς νέος.

Μιὰ νὐκτα, ὅπως προσευχόταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους Γέροντες, ἔξω στὴν ἔρημο, ἄκουσε φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ νὰ λέγη τὰ ἑξῆς:
– Γιὰ τὴ μεγάλη ἀγάπη καὶ τὴ θυσία τοῦ ἀθώου, συγχωρῶ καὶ τὸν ἔνοχο!

Ὕστερα ἀπὸ τὴν διαβεβαίωσι αὐτή, οἱ πατέρες ἔλυσαν καὶ τοὺς δύο ἀπὸ τὸ ἐπιτίμιο, χωρὶς νὰ μάθουν ποτὲ ποιὸς ἦταν ὁ πραγματικὸς ἔνοχος.

Χαμπάκη Θεοδώρας Ἡγουμ., Γεροντικόν, σελ. 25-26
https://xfd.gr

[toula]

Τό «κόστος» τῆς πίστης στό Θεό

H πίστη μου στον Θεό μου στοίχισε αρκετούς φίλους, συγγενείς, αρκετές σχέσεις, και με περικύκλωσε με εχθρούς και αρκετούς χλευασμούς.
Άνθρωποι μου έκλεισαν αρκετές πόρτες, έχασα ευκαιρίες, συμφωνίες και συμβόλαια στην μουσική από δισκογραφικές, μου στέρησε συνεργασίες, έκλεισε πόρτες σε ΜΜΕ, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, συναυλίες, έχασα ευκαιρίες να γίνω μέλος σε γνωστά ελληνικά γκρουπ και αρκετό άλλο πόλεμο και δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πορεία μου.

Δεν μπορώ όμως να απαρνηθώ όσα μου έδειξε ο Θεός για χάριν του κόσμου, φήμης λεφτών και για ψεύτικες φιλίες και προσωρινές ψεύτικες χαρές.
Σαν αντάλλαγμα μου χάρισε αρκετές ευλογίες, χιλιάδες αδέλφια από όλο τον κόσμο που έχουμε το ίδιο πνεύμα έστω και αν δεν γνωριζόμαστε από κοντά και εκεί που οι άνθρωποι κλείνουν πόρτες ο Θεός πάντα ανοίγει καμαρόπορτες.
Κάνω υπομονή μέχρι το τέλος το οποίο δεν είναι μακριά από κανέναν από εμάς.

John Wu (FB)
http://istologio.org/

[Αναστάσιος]

«Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε! Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να ντρέπονται να εξομολογηθούν. Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες..
— Με πήρε Άγγελος Κυρίου και με πήγε, και είδα πως είναι η Κόλαση. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εκεί κάτω. Νομίζουνε όλοι ότι αυτά είναι παραμύθια».
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης