Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Είναι μακάριος όποιος στην παρούσα ζωή φάγει και πιεί με απληστία προσευχές και ψαλμούς μέρα και νύκτα και ενδυναμωθεί με την ένδοξη ανάγνωση της Γραφής, διότι η τροφή αυτή θα προξενήσει στην ψυχή αμείωτη ευφροσύνη στην μέλλουσα ζωή»

Ιωάννου του Καρπαθίου
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ (ΕΠΙΤΟΜΗ)

[toula]

Πολλές φορές γέροντα, πάω να κάνω προσευχή και βαριέμαι!
– Γέροντα, πολλές φορές, όταν πάω να προσευχηθώ, χίλιες δύο δουλειές μου παρουσιάζονται. Τι να κάνω;
– Όχι, παιδί μου. Δεν πρέπει να σταματάς τότε την προσευχή σου. Να θυμάσαι ότι με όλα αυτά «δοκιμάζει» ο Θεός αν έχουμε πραγματικά διάθεση για προσευχή.
Οπότε, αν προσπαθήσεις και επιμείνεις στην προσευχή, έρχεται ο Θεός σε βοήθεια και σκορπάει όλες τις δυσκολίες.
– Πολλές φορές, γέροντα, πάω να κάνω προσευχή και βαριέμαι!
– Όλα αυτά είναι του πονηρού, παιδί μου, που προσπαθεί να μας νεκρώσει πνευματικά.
Αλλά εμείς δεν πρέπει να σταματάμε. Άκου αυτή την ιστορία απ’το γεροντικό:
Υπήρχε κάποιος μοναχός και κάθε φορά που ήταν να κάνει την προσευχή του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός και το κεφάλι του πονούσε.
Και έτσι έλεγε μέσα του: «Να. Είμαι άρρωστος και κοντεύω να πεθάνω. Ας σηκωθώ, λοιπόν, πριν πεθάνω και ας κάνω την προσευχή».
Μ’ αυτό, λοιπόν, τον λογισμό βίαζε τον εαυτό του και έκανε την προσευχή. Και μόλις τελείωνε η προσευχή, τελείωνε και ο πυρετός.
Και πάλι μ’αυτό το λογισμό, ο μοναχός αντιστάθηκε και έκανε την προσευχή και έτσι νίκησε -με τη Χάρη του Θεού- τον πονηρό… Αυτό, παιδί μου, είναι παράδειγμα για όλους μας…

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

Διάβαζε το ψαλτήρι. Αυτό αποτελεί το φάρμακο για θλιμμένες ψυχές, βιβλίο παρηγοριάς!

Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

Ο πνευματικός πρέπει να έρχεται στη θέση κάθε εξομολογουμένου.
Άγιος Παΐσιος

Καλά είναι να μην έχει πολλές απασχολήσεις, για να μπορεί να διαθέτει τον απαιτούμενο χρόνο για την κάθε ψυχή και να κάνει σωστά την δουλειά του.
Διαφορετικά, παθαίνει ό,τι και ένας καλός χειρουργός που, όταν κάθε μέρα έχει να κάνει πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται…
Ο πνευματικός πρέπει να έρχεται στη θέση κάθε εξομολογουμένου και να ζει τον πόνο του, ώστε ο εξομολογούμενος να βλέπει στο πρόσωπό του ζωγραφισμένο το δικό του πόνο.
Στην εποχή μας οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό και όχι από δυνατό ξύδι.
Γι’ αυτό να φέρεται με επιείκεια και να μιλάει στους ανθρώπους με αγάπη για την μεγάλη αγάπη του Θεού, ώστε μόνοι τους να φιλοτιμηθούν, να αισθανθούν τα λάθη τους και να αλλάξουν συνήθειες.
Ο πνευματικός, όταν έχει Θείο φωτισμό, πνεύμα Θεού, καταλαβαίνει και διακρίνει καταστάσεις και μπορεί να δίνει σωστές κατευθύνσεις στις ψυχές.
Καλά είναι να μην έχει πολλές απασχολήσεις, για να μπορεί να διαθέτει τον απαιτούμενο χρόνο για την κάθε ψυχή και να κάνει σωστά την δουλειά του.
Διαφορετικά, παθαίνει ό,τι και ένας καλός χειρουργός που, όταν κάθε μέρα έχει να κάνει πολλές εγχειρήσεις, κουράζεται και είναι φυσικό να μην αποδίδει όσο μπορεί.
Αν ο πνευματικός χρησιμοποιεί τους κανόνες σαν… κανόνια, και όχι με διάκριση, ανάλογα με τον άνθρωπο, με την μετάνοια που έχει κ.λπ., αντί να θεραπεύη ψυχές, θα εγκληματεί… (με τα επιτίμια που θα επιβάλλει στον εξομολογούμενο).

[toula]

Αγάπησε τον εαυτό σου.
‘’Αγάπησε τον εαυτό σου’’, σου λένε όλοι τους. Και την ίδια στιγμή σε προτρέπουν να αφεθείς αχαλίνωτα στα πάθη σου.
‘’Αγάπησε τον εαυτό σου’’, σου λένε.
Οι ίδιοι άνθρωποι, που κατηχούνε τα παιδιά σου σε τηλεοράσεις και υπολογιστές με ό,τι σκουπιδαριό υπάρχει.
‘’Αγάπησε τον εαυτό σου. Ξεγυμνώσου. Λάτρεψε τη σάρκα. Κόψε τις επαφές με τις όποιες ρίζες σου.
Μη σκέφτεσαι τον προορισμό σου”. Σου ζητάνε να τους εμπιστευτείς.
‘’Αγάπησε τον εαυτό σου’’, σου λένε όλοι τους. Μα κανένας από αυτούς δε νοιάζεται πραγματικά το καλό σου.
Το σώμα και η ψυχή σου είναι ένας Ναός. Να το θυμάσαι.
Μην τα ξοδεύεις άσκοπα.
Μην τα λερώνεις.
Μην τα κατακερματίζεις.

Χριστός Ανέστη.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

[toula]

Οι τελευταίες στιγμές του νέου Αγίου της Εκκλησίας μας, του Οσίου Ευμενίου Σαριδάκη.
Στην ημέρα της εορτής τους…
Τον σεβαστό Πατέρα Ευμένιο, τον αγαπημένο μας «Παππούλη», εκάλεσε ο Κύριός μας κοντά του στις 23 Μαΐου του έτους 1999, ημέρα Κυριακή, στην μνήμη των Αγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων, της εν Νικαία Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, γύρω στις τέσσερεις το απόγευμα, ενώ ευρισκόταν στο θεραπευτήριον Ευαγγελισμός.
Ας σημειωθή, ότι ο Πατήρ Ευμένιος ανήκε στην Μητρόπολι Νικαίας και είναι άξιον θαυμασμού το ότι εφάνη ωσάν να ήλθαν οι Άγιοι προστάτες της μητροπολιτικής του περιφέρειας να παραλάβουν το εκλεκτό και υπερευλογημένο τέκνο τους, την ημέρα της εορτής τους.
Η εξόδιος Ακολουθία εψάλη εις τον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, τον οποίο διεκόνησε η αγιότητά του με περίσσια αυταπάρνησι.
Ο ενταφιασμός του έγινε την επομένη ημέρα στην ιδιαιτέρα του πατρίδα, το χωριό Εθιά, του νομού Ηρακλείου.
Αποχαιρετισμός
«Δεν μπορώ να περιγράψω την θλίψι, που είχε στο πρόσωπό του, όταν για τελευταία φορά κλείδωνε την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, των γλυκύτατων και αγαπημένων του Αγίων, όπως συνήθιζε να λέη, και αποχαιρετούσε το άγιο κελλί του. Και τις τελευταίες ευχές για το Ίδρυμα: «Την ευχή μου να έχετε όλοι, την ευχή μου να έχετε όλοι», επαναλάμβανε, ενώ τον έπνιγε ένα βουβό κλάμα, καθώς περνούσαμε για τελευταία φορά τους δρόμους της αγαπημένης του Αθήνας.
Ευλογούσε συνέχεια και έλεγε: «Ωραία που είναι η Αθήνα! Ωραία Αθήνα, ευλογημένη Αθήνα! Τίποτε άλλο δεν υπάρχει πιο ωραίο από την Αθήνα». Ευλογούσε τους δρόμους, την Ομόνοια, την Αγορά, την Μητρόπολι, την Βουλή των Ελλήνων, τους πάντες και τα πάντα.
Ανεξίτηλα έχουν μείνει στην μνήμη μου τα λόγια, που είπε την Πέμπτη 29 Απριλίου του 1999, τα μεσάνυκτα: «Σήμερα ήθελαν πάλι να μου κάνουν αιμοκάθαρσι δύο ώρες. Με τρύπησαν επτά-οκτώ φορές. Με τρύπαγαν αυτές, με τρύπαγαν σαν τον Δεσπότη Χριστό. Μαρτύρησα, μαρτύρησα σαν τον Δεσπότη Χριστό. Γιατί το κάνουν αυτές αυτό;» «Γέροντα», του απαντώ, «δεν θα ήξεραν οι νοσοκόμες». «Θέλετε να αλλάξουμε γιατρούς και νοσοκομείο», του πρότεινα. «Μπά, δεν χρειάζεται», μου απαντάει. «Μου αρέσει πολύ ο Ευαγγελισμός…»».
Ο τελευταίος Εσπερινός
«Για τελευταία φορά ο Γέροντας εισήχθη στον Ευαγγελισμό στις 17 Δεκεμβρίου του 1997 (εορτή του Αγίου Διονυσίου).
1η Μαΐου του 1999. Δεν αισθάνεται καθόλου καλά.
2α Μαΐου. Τον θυμάμαι το βράδυ εκείνο της Κυριακής, με το ραδιοφωνάκι στα χέρια, να παρακολουθή τον Εσπερινό του Αγίου Πέτρου, πολιούχου Άργους. Ήταν ο τελευταίος Εσπερινός, που άκουγε.
3η Μαΐου, 4η Μαΐου, ο Γέροντας χειροτέρευε. Από τους γιατρούς καμμία βοήθεια. Έλεγε συνέχεια: » Ελάτε, πεθαίνω, πεθαίνω, πεθαίνω…».
5η Μαΐου έως 23η Μαΐου, πονούσε φοβερά όλες αυτές τις ημέρες.
Στις 23 Μαΐου του 1999, την Κυριακή των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων, στις 4:10 μ.μ., εκοιμήθη».
Μετά την κοίμησί του επιτελεί πολλά και μεγάλα θαύματα, όπως το ομολογούν άνθρωποι που υεργετήθηκαν η αυτόπτες μάρτυρες. Ο βίος του υπήρξε αρετή και η αρετή βίος.

Σίμωνος Μοναχού, Πατήρ Ευμένιος – Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Επιμέλεια κειμένου: Μαίρη Αποστολάρα, Πρώτη Έκδοσι, Δεκέμβριος 2009.
Πηγή: agiosneilospeiraios.blogspot.com

[toula]

Η προσευχή απομακρύνει, ξεπλένει, αποκρούει, στερεώνει.
Η προσευχή απομακρύνει από εμάς την οργή του Θεού.
Ξεπλένει τις αμαρτίες μας.
Αποκρούει τους πειρασμούς.
Στερεώνει την πίστη μας.

Άγιος Τερτυλλιανός

[toula]

Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας Πορφύριος, ήρθε μια κοπέλα από την Αυστραλία για να τον επισκεφθεί. Δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει.
Όταν ήρθε στο μοναστήρι, είδε ότι έξω υπήρχε κόσμος, βρήκε την πόρτα ανοιχτή και ανέβηκε τροχάδην επάνω στο κελλάκι του. Είδε παραδόξως, τον Γέροντα να κάθεται στο κρεβάτι, μίλησε μαζί του αρκετή ώρα, είπε ότι ήθελε να πει, πήρε τις απαντήσεις και, πολύ χαρούμενη, κατέβαινε την σκάλα.
Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μια αδελφή. Εν τω μεταξύ η πόρτα ήταν κλειστή. Της λέει:
-Εσύ πως βρέθηκες μέσα; Πως μπήκες;
Και απαντάει η κοπέλα:
-Να. Δεν είχε κόσμο έξω, βρήκα την πόρτα ανοιχτή και ανέβηκα επάνω και μίλησα του Γέροντα. Δεν είχε κανέναν.
Της λέει:
-Μα πως; Μίλησες στον Γέροντα;
Λέει:
-Ναι.
-Μα ο Γέροντας, της λέει, έχει πεθάνει.
-Τι λες; Αφού ο Γέροντας είναι επάνω!
Και γυρίζει απότομα πάλι επάνω τροχάδην, να δει τον Γέροντα. Ανεβαίνει επάνω, άδειο το κελλί, στρωμένο το κρεβατάκι του… Και τότε ξέσπασε σε λυγμούς, που αυτή είχε δει τον Γέροντα και μίλησε, ενώ ήδη ο Γέροντας είχε κοιμηθεί!

Από το βιβλίο: «Ανθολόγιον Θαυμάτων – Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου».

[toula]

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ.ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΡΙ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ ΤΟ ΣΒΗΝΟΥΝ .
ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΡΙ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ ΤΟ ΣΒΗΝΟΥΝ .

Ήταν μια φορά ένας άντρας που έπαθε τη μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Πέθανε ο μικρός του γιος.
Από τον θάνατο του γιου του, και για χρόνια ολόκληρα, ξάπλωνε την νύχτα και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει, και να κλαίει.. ως τα ξημερώματα.
Κάποια μέρα, λέει η ιστορία, εμφανίζεται στον ύπνο του ένας άγγελος και του λέει:
«Φτάνει πια… Πρέπει να συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν.»
«Κλαίω γιατί δεν έχω την ιδέα πως δεν θα τον ξαναδώ…» λέει ο άντρας.
Ο άγγελος τον λυπάται και του προτείνει:
«Θέλεις να τον δεις;»
Και αμέσως, χωρίς να περιμένει απάντηση, τον αρπάζει από το χέρι και τον ανεβάζει στον ουρανό.
«Τώρα θα τον δούμε. Κοίτα..» τον προστάζει ο άγγελος, ενώ με το δάχτυλο κάνει νόημα στη λευκή γωνία, στο τέλος ενός δρόμου που ήταν στρωμένος με χρυσάφι.
Και αμέσως, αρχίζουν να περνάνε από μπροστά τους ένα σωρό παιδάκια, ντυμένα σαν αγγελάκια, με μικρά λευκά φτερά κι ένα κερί αναμμένο στα χέρια. Αγοράκια και κοριτσάκια με αγγελικό πρόσωπο παρελαύνουν μπροστά τους, με απερίγραπτη έκφραση γαλήνης στα ροδομάγουλα προσωπάκια τους.
«Ποια είναι αυτά τα παιδιά;» ρωτάει ο άντρας.
Και ο άγγελος απαντάει:
«Είναι τα παιδιά που πέθαιναν τα τελευταία χρόνια… κάθε μέρα περνάνε έτσι από μπροστά μας. Είναι τόσο αγνά, που και μόνο το πέρασμα τους καθαρίζει από κάθε βρομιά ολόκληρο το σύμπαν.»
«Είναι ανάμεσα τους.. και ο γιος μου;» ρωτάει ο νεοφερμένος.
«Και βέβαια, τώρα θα τον δεις.»
Από μπροστά τους περνάνε ακόμα εκατοντάδες παιδάκια.
«Να, έρχεται» τον ειδοποιεί ο άγγελος.
Και πραγματικά, τον βλέπει ο πατέρας του να έρχεται ανάμεσα στα άλλα παιδάκια. Είναι πανέμορφος, λάμπει, γεμάτος ζωή, όπως ακριβώς τον θυμάται.
Υπάρχει, όμως, κάτι που τον στεναχωρεί. Από όλα τα παιδάκια, μονάχα ο γιος του έχει το κερί του σβησμένο..
Ενώ ο πατέρας αισθάνεται απέραντη λύπη για το παιδί του, ο μικρός τον βλέπει, τρέχει κοντά του και τον αγκαλιάζει. Αγκαλιάζει κι αυτός με δύναμη το παιδί, αλλά δεν αντέχει να μην το ρωτήσει για το θέμα που τον στεναχωρεί αυτήν τη στιγμή.
«Γιε μου, εσύ γιατί δεν έχω φως; Δεν σου άναψαν το κερί σου όπως στα άλλα παιδάκια;»
«Και βέβαια, μπαμπά, κάθε πρωί μου ανάβουν το κερί όπως και σε όλα τα παιδιά. Όμως, ξέρεις τι γίνεται; Κάθε βράδυ, τα δάκρυα σου το σβήνουν.»
Ο μικρός σκουπίζει με τα χεράκια του τα μάγουλα του πατέρα του και τον παρακαλάει γλυκά:
«Σταματά να κλαις, μπαμπά… σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις.»

Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Ο δρόμος των δακρύων.

[toula]

Αν μού πεί ό Χριστός «σύρε στην κόλαση», θα πάω, διότι ή αγάπη Του θα το πεί.
Πίστεψέ με, τα ζω αυτά, με την Χάρη Του.
Δεν μ'ενδιαφέρει ο Παράδεισος, άλλα μόνον ό Χριστός....

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης