Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Μόνο όταν συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με το Θεό, έρχεται και η εσωτερική ειρήνη και η εξωτερική».
Αγ. Παΐσιος Αγιορείτης

[toula]

Οι φωνές που μας συγκλόνισαν στην ζωή μας ήταν βραχνιασμένες. Τα κορμιά που τυλίχτηκαν πάνω μας με αγάπη ήταν λαβωμένα, και εκείνοι που μας είπαν τα πιο μεγάλα «σ΄αγαπώ» μιλούσαν με τρεμάμενες φωνές, από ταπείνωση και δέος στο μεγαλείο της αγάπης. Στην ζωή διαλέγουμε να είναι κοντά μας, όχι εκείνοι που γνωρίζουν αλλά αυτοί που νιώθουν, όχι αυτοί που ξέρουν μα εκείνοι που έπαθαν, κυρίως δε, αυτοί που σαν τους λες κρυώνω σε σκεπάζουν με σιωπή…

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Τότε μόνο γίνεται συγχώρηση των αμαρτημάτων που έχουν προηγηθεί, όταν μετά από αυτά γίνουν έργα μετανοίας».
Δίδυμος ο Τυφλός

[toula]

Πληγώθηκες και έχτισες γύρω από την ύπαρξη σου, ένα τεράστιο ψυχικό τοίχος. Κάθε πέτρα κι μια πληγή. Κάθε πληγή και μια άρνηση ζωής. Πλέον αισθάνεσαι «ασφαλής». Κανείς δε μπορεί να περάσει το τοίχος σου και να σε βλάψει αλλά και κανείς να σε αγαπήσει. Βλέπεις, τα τείχη μπορεί να προφυλάσσουν μα συγχρόνως φυλακίζουν…

π. Χαράλαμπος λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Πριν να δούμε το φως θυμήσου ότι σερνόμαστε στα σκοτάδια. Πριν γελάσουμε θυμήσου που κλαίγαμε ώρες στις όχθες των ονείρων μας. Συρθήκαμε σε κολασμένη γη, χαθήκαμε σε πλανεμένους ουρανούς, και μονάχα όταν απόλυτα απελπιστήκαμε, γεννήθηκε ο παράδεισος στη ψυχή και το κορμί μας. Είναι πάντα ο σταυρός που προηγείται της ανάστασης, είναι ο Θεός που φανερώνεται μόλις αφήσουμε και το τελευταίο ρούχο κατά γης και γυμνοί, αδύναμοι, απόλυτα ανυπεράσπιστοι, ψιθυρίσουμε με τρεμάμενες φωνές, «Κύριε έλα, κρυώνω και άργησες πολύ….»

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Έχοντας αφήσει πλέον πίσω μας τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, σήμερα η Εκκλησία μας, τιμά και προβάλει τα αποτελέσματα της Πεντηκοστής, τους καρπούς αυτού του υπέρλογου γεγονότος. Και το αποτέλεσμα της έλευση του Παρακλήτου είναι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Η Χάρη Του μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε κατα Χάριν θεανθρώπους δια Ιησού Χριστού.
--------------------------
Απόστολοι, μάρτυρες, ιεράρχες, όσιοι και οσίες, νεομάρτυρες, μοναχοί και έγγαμοι, νέοι και ηλικιωμένοι, γνωστοί και άγνωστοι, όλοι τους αγιασμένοι, βαπτισμένοι μέσα στη Χάρη του Παρακλήτου.
--------------------------
Σήμερα η Στρατευομένη Εκκλησία δοξάζει και τιμά την Θριαμβεύουσα Εκκλησία.
--------------------------
Σήμερα φέρνουμε ένα περισσότερο στο νου μας τους αγώνες, τις θυσίες, τα μαρτύρια, την ταπείνωση, την ανεξικακία, την πίστη, την ομολογία, τη μετάνοια, την αρχοντιά των ανθρώπων αυτών που αψήφισαν τα πάντα για να μείνουνε του Χριστού. Άφησαν πίσω περιουσίες, οικογένειες, φίλους, μια βολεμένη ζωή, την ίδια την ζωή τους για την αγάπη του Χριστού. Μα κυρίως όλοι τους άφησαν πίσω τους το "εγώ" τους, γι'αυτό και αξιώθηκαν να γίνουν Χαριτωμένοι άνθρωποι, να γίνουν οι πολύτιμοι λίθοι που κοσμούν αιωνίως το ουράνιο ψηφιδωτό της Βασιλείας του Θεού Πατρός.
--------------------------
Οι Άγιοι είναι η απόδειξη ότι ο Παράκλητος είναι παρόν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η απόδειξη ότι ο καθένας μας μπορεί να γίνει από χοϊκός ουράνιος...
Χρόνια πολλά σε όλους και όλες.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Να μην περιγελάς την πτώση του πλησίον και να βαδίζεις, όσο μπορείς, με ασφάλεια, αλλά και να δίνεις το χέρι σου σ' αυτόν που βρίσκεται κάτω».
Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος

[toula]

Γίνε μικρός εκ της μεγαλοσύνης σου και όχι μέγας από τη μικρότητά σου.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Σκέψεις...

Οι πιό δύσκολοι αγώνες είναι, αυτοί που γίνονται μέσα μας.
Οι καλύτερες συζητήσεις, γίνονται με τον εαυτό μας.
Αληθινές διακοπές είναι η μοναξιά, η ευλογημένη ησυχία και η προσευχή.
Τα ωραιότερα τοπία, είναι, κρυμμένα μέσα μας.

Τά παραμύθια της γιαγιάς, κρύβουν περισσότερη αλήθεια από την “πραγματικότητα”.
Οι εσωτερικές πληροφορίες είναι, τα αληθινά δελτία ειδήσεων.
Οί δυσκολότερες αποφάσεις, λύνονται από το παιδί μέσα μας...
Το να αγαπάς τον εχθρό σου είναι, το δυνατότερο σου όπλο.
Το να μην συγχωρείς είναι, σαν να προσκαλείς τόν πόνο και την αρρώστια.
Το να θυμώνεις είναι, σαν να βρομίζεις μόνος σου την ψυχή σου.
Το να λές “γιατί εμένα;” είναι, σαν να λές στο Θεό, “Δεν τά κανες καλά”.
Η αρρώστια και ο πόνος, είναι μεγάλο σχολείο, αν τα καταλάβεις και τα δεχτείς με ταπείνωση.

Ο φόβος, δεν έρχεται από τον Θεό. Ούτε η χαρά πάντα.
Η Αγία διάκριση, θά πρεπε να διδάσκεται σε όλα τα σχολεία της γής.
Το δάκρυ είναι η καλύτερη βιταμίνη. Ψυχής και σώματος.
Ευτυχία, δεν είναι να κάνεις ότι θές, αλλά να θές ότι κάνεις.

Σταμάτης Σπανουδάκης

http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Ο Φασισμός του "χαμόγελου"..

Μπορεί ο ουρανός να είναι πάντα γαλάζιος δίχως σύννεφα; Μπορεί ο άνθρωπος είναι πάντα χαρούμενος και ευδιάθετος, δίχως τις κλειστές και μαύρες του μέρες; Σαφέστατα και όχι. Κι όμως αυτό ζητάνε όλοι στις μέρες μας. Από τον σύντροφό μας, τους φίλους και την παρέα μας, εως την δουλειά, το αφεντικό και την θρησκεία. Ο ένας μας θέλει θετικούς για να μην του χαλάμε το κέφι, ο άλλος για να μην διώχνουμε τους πελάτες και ο έτερος για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας ότι ο πιστός άνθρωπος δεν έχει ποτέ μεταπτώσεις και δυσκολίες. Γνωστό το σύνθημα «με τον Χριστό όλα τα μπορείς…» Και όταν δεν τα μπορώ όλα; Όταν δεν έχω καμία όρεξη να κάνω τίποτα ή τα κάνω χάλια; Όταν η ψυχή μου ζητάει να κλάψει και καμία αγκαλιά δεν με αναδέχεται γιατί της φέρνω αρνητική ενέργεια ή διώχνω την Χάρι του Θεού με τις αμαρτίες μου και τα λάθη μου;

Τι γίνεται τότε; Μπορώ να είμαι πάντα τέλειος, άψογος, αλάνθαστος και ατσαλάκωτος; Το λάθος είναι μια απευκταία παρεκτροπή ή τελικά δικαίωμα της ύπαρξης στην περιπέτεια της ελευθερίας; Η αμαρτία είναι απειλή και ενοχή; Παραβίαση δικανικών κανόνων όπου επιβάλλεται στον παραβάτη μεταφυσική ποινή ή φανέρωση της ελλειμματικότητας και θνητότητας μου; Και εάν δεν έχω δικαίωμα στο λάθος ή στην πτώση, τότε που είναι η ελευθερία που μου εμπιστεύτηκε ο Θεός;

Έχω δικαίωμα να μην είμαι πάντα καλά και χαμογελαστός; Ευδιάθετος και θετικός; Μπορώ να γκρινιάσω; Να φωνάξω, να θυμώσω, να κραυγάσω, να οργιστώ, να φοβηθώ, να πέσω και να σηκωθώ; Να είμαι δηλαδή άνθρωπος μπορώ; Γιατί ακόμη και οι άγιοι στον οποίων τον βίο διαβάζουμε για την δοξολογική και ευχαριστιακή διάθεση ζωής, ξέρετε πόσες ώρες και μέρες γκρίνιας ξόδεψαν για να φτάσουν στο «Δόξα σοι ο Θεός»; Πόσο φόβο βιώσαν, πανικό, μοναξιά και δάκρυ ώστε να φτάσουν να ψελλίζουν με παρρησία, «γεννηθήτω τω θέλημα σου..»;
Αισθάνομαι, ότι όλα είναι ένα. Σημεία, περάσματα, μονοπάτια που συνδέονται βαθιά στο κοινό προορισμό τους. Το λάθος δεν είναι τίποτε άλλο παρα οι πρόβες του σωστού. Η αμαρτία οι συνεχείς άστοχες προσπάθειες πριν να βρεις κέντρο και στόχο. Η γκρίνια το ξέσπασμα πριν την δοξολογία, το αρνητικό, ο χώρος που εργάζεται η θετικότητα, η ασθένεια μια άλλη γλώσσα υγείας, οι δοκιμασίες ο Θεός που ανοίγει δρόμους, το σκοτάδι η πιο βαθιά στιγμή πριν ξεχυθεί το Φως.

π. Χαράλαμπος λίβυος Παπαδόπουλος