Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αναμνήσεις μιας μητέρας από τον Άγιο Πορφύριο: Η γνωριμία μαζί του.
Γράφει η Ε.Δ.

Η γνωριμία
Ο Θεός μας οδήγησε στον Άγιο γέροντα Πορφύριο ένα απόγευμα τον Σεπτέμβριο του ’79. Ήσυχο και γαλήνιο το τοπίο στο μικρό δασάκι μας καλούσε κοντά στον μεγάλο Ποιμένα. Όταν τον πρωτόδα μ’ εντυπωσίασε το γεμάτο φως και απλότητα πρόσωπό του. Πριν πω ο,τιδήποτε, ευχήθηκε για το γάμο μας και μαζί με την χαρούμενη έκπληξή μου ένοιωσα βαθύτατο σεβασμό, για τον παππούλη, που γελούσε με τόση αθωότητα.
Η ευχή του μας συνόδευσε στην εκκλησία, όπου όπως μας είπε παρίστατο νοερώς. Από τότε νοιώθαμε την επιθυμία να είμαστε κοντά του και να ακούμε τα γεμάτα αλήθεια λόγια του. Όπως μας έλεγε: «τι γυρίζετε εκεί έξω, εδώ να έρχεστε να μιλάμε πνευματικά»! Με τον καιρό ο πνευματικός δεσμός με τον γέροντα μεγάλωνε μέχρι να μας βρίσκουν τα ξημερώματα στο καλυβάκι χωρίς να το έχουμε καταλάβει.
Η παρρησία του ιερέως.
Ήταν για τον καθένα μας οι λόγοι του γέροντος μία αποκάλυψη, ένα πλησίασμα προς το θέλημα του Θεού. Με τα χαρίσματα που είχε, γινόταν χειραγωγός για να πλησιάσουμε στο Θεό. Θυμούμαι τα λόγια του: «να ξέρετε παιδιά μου, πόση παρρησία στο Θεό έχει ο ορθόδοξος ιερέας! Απλά σηκώνει τα χέρια του και προσεύχεται κι ο Θεός τον ακούει. Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη τέχνη όπως κάνουν οι μάγοι, οι μάντισσες κ.λ.π. Όλα αυτά είναι του κακού πνεύματος κι εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να τ’ αποφεύγουμε».
Συμβουλές και περιστατικά.
Μας μίλαγε για την θρησκεία μας πως η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή θρησκεία ως ένα μαργαριτάρι διότι ο γέροντας εγνώριζε όλες τις θρησκείες.
Άλλοτε πάλι έλεγε «όταν κάποιος σου κάνει ή σκέφτεται για σένα κάτι κακό, εσύ στέλνε του καλό και κινούσε σαν ευχή το χέρι του. Έτσι δεν θα βλαφθείτε».
Όταν τον ρωτήσαμε για το θάνατο, είπε: «ο θάνατος είναι σαν να σηκώνεσαι, ν’ ανοίγεις την πόρτα και να βγαίνεις έξω στο φως. Τώρα βρίσκεσαι στο φως! Αυτή είναι η αλήθεια και δεν πρέπει να λυπούμαστε γι’ αυτό πολύ όταν φεύγουν τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα».
Όση ώρα μας μιλούσε προσηύχετο κι ακούγαμε το «Κύριε Ιησού» να το επαναλαμβάνει συνεχώς.
Κάποτε μας διηγείτο είχαν έρθει από το Άγιον Όρος να τον επισκεφθούν κι επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει, είπε όλοι μαζί να κάνουν προσευχή και να επικοινωνήσουν πνευματικά.
Μια μέρα που τον είδα έξω από το καλυβάκι του, μου φάνηκε σαν να μην πατούσε στην γη έτσι γρήγορα που περπατούσε.
Τώρα μετά την κοίμησή του μία αδελφή από τον Όσιο Μελέτιο στον Κιθαιρώνα μας διηγήθηκε πως ο γέροντας όταν πριν πολλά χρόνια είχε επισκεφθεί το μοναστήρι τους τον έχασαν την ώρα του φαγητού. Ψάχνοντας βρέθηκε δίπλα στο μοναστήρι σε ένα χώρο από πράσινο και ξαφνικά βλέπει τον γέροντας να έρχεται κοντά της πετώντας ψηλά, είχε δε τα χέρια του διπλωμένα προς το πλάι. Όταν την πλησίασε, της είπε αυτό να το αποσιωπήσει μέχρι την θανή του, όπως κι έγινε.
Μας μιλούσε πολύ και για τις σχέσεις των ανθρώπων όπως για την συγκατοίκηση, πως είναι πολύ δύσκολη ακόμη κι αν και οι δύο είναι άγιοι. Πολλά προβλήματα δημιουργούντο κι ο γέροντας εγνώριζε από την εξομολόγηση ότι έφθαναν ακόμη και σε μίσος.
Πολλές φορές μπροστά στις δυσκολίες ο γέροντας αδιαφορούσε και σήκωνε τους ώμους του σαν μικρό παιδί. Έλεγε ναι, όλα αυτά έτσι είναι τα εμπόδια υπάρχουν, όμως ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει ποτέ όταν ειλικρινά του το ζητάμε. Γι’ αυτό να μην στενοχωριέστε, αφήστε τα όλα στον Θεό και να προσεύχεστε.
Η ζωή η ευτυχισμένη, μας έλεγε, είναι μόνον αυτή, που μας λέει ο Θεός μέσα από το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι αποκάλυψις και κάθε του λέξη θέλει ανάλυση κι ερμηνεία για να την καταλάβουμε κι όχι έτσι μηχανικά να το διαβάζουμε.
Χαίρεται με τα παιδιά.
Μεγάλη ήταν η αγάπη του γέροντος προς τα παιδιά και χαιρόταν πάρα πολύ να βλέπει οικογένειες με πολλά παιδιά, γιατί έτσι ο άνθρωπος γίνεται με την βοήθεια του Θεού συνδημιουργός.
Με τα θεία λόγια του τρεφόμασταν ψυχικά και νοιώθαμε χαρά, αλλά ακόμα δεν είχαμε καταλάβει πόσο μεγάλη παρρησία είχε στον Θεό, κι ότι ήτο πράγματι ένας Θεός κατά χάριν.
Μέχρι που κάποτε κι εμείς βαθιά λυπημένοι ζητήσαμε την συμβουλή του. Περιμέναμε κάτι ιατρικές εξετάσεις για το θάμα της τεκνοποιΐας οι οποίες ήταν πολύ απογοητευτικές. Του εμπιστευθήκαμε τον πόνο μας, αλλά δεν φανταστήκαμε το ξάφνιασμα που μας περίμενε. Ο γέροντας γέλασε κα ιμας καθησύχασε σαν στοργικός πατέρας: «Εσείς θα κάνετε πολλά παιδιά και το ένα πάνω στο άλλο». Απορήσαμε, κοιταχθήκαμε, δεν καταλαβαίναμε όμως τίποτα. Μα πώς, λόγια παρηγοριάς είναι αυτά; Είναι δυνατόν; Πώς θα γίνει; Κι όμως ένα όνειρο σε λίγες μέρες, με τον γέροντα με χρυσά άμφια να λειτουργεί και πίσω του πλήθος αγίων και να μου δίνει κάτι στο χέρι, ήρθε μαζί με την είδηση της πρώτης εγκυμοσύνης. Είναι ν’ απορεί κανείς και να εξίσταται, πώς ο Θεός συγκαταβαίνει και εισακούει τις προσευχές των αγίων του και ελεεί εμάς τους ανάξιους. Πόσο φιλάνθρωπος είσαι Κύριε! Ακόμη ένα όνειρο όπου τρία αγγελούδια έψαλλαν μπροστά από το ιερό της εκκλησίας τον ύμνο «Η Περιστερά, η τον Ελεήμονα, αποκυήσασα, χαίρει Αειπάρθενε…» μας φανέρωσε τον χρόνο γεννήσεως του παιδιού, όπου συνέπεσε ακριβώς την ίδια μέρα όπου εψάλλετο το τροπάριο στην εκκλησία. Θαυμαστά τα έργα σου Κύριε!
Προλέγει το χαρακτήρα του παιδιού.
Τρέξαμε στον άγιο Πατέρα μας να πάρουμε την ευχή του για την γέννηση του παιδιού, κι εκείνος όλο αγάπη μας μίλαγε για το πώς θα είναι ο χαρακτήρας του, για τα χαρίσματά του. Ακόμη κι ότι θα γεννηθεί φυσιολογικά μας είπε. Ήρθε λοιπόν το πρώτο μας αγγελούδι και η χαρά όλων μας ήταν μεγάλη. Ο γέροντας χαρούμενος φώναξε: «άντε τώρα, παρ’ τους και κρύψ’ τους»! Η βοήθειά του στο μεγάλωμα του παιδιού ήταν μεγάλη για μας τους άπειρους. Μας συμβούλευε για την ανάπτυξή του, προσέχοντας να κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για το παιδί κι όχι ό,τι απλώς βόλευε εμάς ή θα άρεσε σ’ εμάς. Μου έλεγε: Τώρα αυτός ξέρει ότι τον αγαπάς, πρόσεξε να μην το εκμεταλλευτεί. Άφηνέ το να κλαίει, αλλά να το κυτάς και να προσεύχεσαι.
Να το χαϊδεύετε πριν γεννηθεί.
Σε λίγους μήνες, ήρθε το δεύτερο παιδί. Ο γέροντας βοηθούσε πάντα με τον τρόπο του. Τώρα να το αγαπάτε πιο πολύ, και να του το δείχνετε, παρά μετά όταν γεννηθεί. Να το χαϊδεύετε, να του λέτε να γίνει γερό, έξυπνο, όμορφο και αυτό τ’ ακούει. Η προσευχή θα βοηθήσει πολύ. Ήρθε η ώρα να γεννηθεί και το δεύτερο παιδί, μα ερχόταν ανάποδα και ήταν και μεγάλο. Οι γιατροί ετοίμαζαν χειρουργείο. Αλλά δεν πρόλαβαν ούτε να το πιάσουν όταν το παιδί μέσα από καταιγισμό υγρών γλίστρησε, ενώ όλος ο χώρος είχε πλημμυρίσει. Αμέσως το τηλέφωνο κτύπησε κι ακούσαμε τον γέροντα να ρωτά αν όλα πήγαιναν καλά. Πάλι ο Θεός δι’ ευχών του μας βοήθησε. Πατέρα σ’ ευχαριστούμε δεν αξίζουμε. Εκείνος απάντησε «έτσι σας ένοιωσα κι ευχήθηκα˙ «ο Θεός παιδί μου, αυτόν να ευχαριστήσουμε».
Γεννιέται τρίτο και τέταρτο παιδί.
Σύντομα μας ανήγγειλε την άφιξη του τρίτου μας παιδιού. Με τα χαρίσματά του το παρακολουθούσε που μεγάλωνε, την θέση του, το φύλο του, ακόμα μας περιέγραφε τον χαρακτήρα του. Πάλι όλα τα εμπόδια έπεσαν κι ο Θεός μας το χάρισε και αυτό γερό. Ο γέροντας ευλόγησε την βάπτισή του σφραγίζοντας την μεγάλη μας χαρά κι ευχαριστία σ’ αυτόν που έγινε μεσίτης στον ελεήμονα Κύριο να μας βοηθήσει.
Σε λίγους μήνες ήρθε και το τέταρτο παιδί, και πάλι όλα τα προβλήματα στη γέννησή του ξεπεράστηκαν με θαυμαστό τρόπο, διότι κι αυτό ήταν ανάποδα.
Ευλόγησε με την παρουσία του και την βάπτισή του λέγοντας: «Αυτά είναι θεία δώρα! Τώρα πρέπει να γίνετε άγιοι»! Ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τα παιδιά, όταν έκλαιγαν τα έπαιρνε κοντά του και ησύχαζαν.
Να κάνετε δικό σας σπίτι.
Κάποτε μας είπε πως πρέπει να βιαστούμε να κάνουμε το δικό μας σπίτι. πρέπει να ξεκινήσετε. Απορούσαμε, δεν το είχαμε καν σκεφτεί κάτι τέτοιο, ήμασταν τελείως απροετοίμαστοι. Πώς, χωρίς λεφτά στην άκρη, να ξεκινήσουμε, όταν μάλιστα οι υποχρεώσεις μας τότε είχαν αυξηθεί και με τους γονείς που λόγω ηλικίας προστέθηκαν στην οικογένειά μας; Κι όμως οι δουλειές άρχισαν να αυξάνουν και το έργο να προχωρεί πέρα από τις δυσκολίες. Τότε ήρθε και το πέμπτο παιδί. Η ευχή του γέροντά μας, μας στήριζε και μας δυνάμενε στον αγώνα μας για τα παιδιά μας.
Η θεραπεία του τέταρτου παιδιού.
Τότε συνέβη ξαφνικά στο τέταρτο παιδί μία αδιαθεσία με ακατάσχετους εμετούς μέχρι που εξαντλημένο το πήγαμε στο νοσοκομείο. Κάτι που έδειξα οι εξετάσεις μετά στην αξονική φαίνεται να χάθηκε. Με τους ορούς το παιδί σιγά – σιγά άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του, ενώ μία καινούργια εξέταση των γιατρών φαίνεται να το έβλαψε πολύ. Του έκαναν παρακέντηση και από τότε καθόταν στο κρεβατάκι του χωρίς να μπορεί να περπατήσει και πονούσε. Οι γιατροί δεν ήξεραν τι συνέβαινε, απλώς περίμεναν την εξέλιξή του, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.
Ξαφνικά μια μέρα χτυπά το τηλέφωνο και ακούω τον γέροντα να μου λέει: «πες μου ποιο ποδαράκι είναι αυτό, που δεν μπορεί να το πατήσει;». Δεν είχε προσέξει κανείς τίποτα ούτε οι γιατροί. Δεν ήξερα τι να πω. Ο γέροντας συνέχισε: «Εύχομαι να μην στερηθεί τις χαρές της ηλικίας της, αλλά κι αυτό να τρέχει και να παίζει χαρούμενο σαν όλα τα παιδιά». Τάχασα και τον ρωτούσα αν θα γίνει καλά, το παιδί. Κι εκείνος μου λέει: «Γι’ αυτό εγώ δεν ξέρω, αλλά εύχομαι στον Θεό. Προσευχήσου κι εσύ μαζί μου». Και ώ του θαύματος! Την άλλη μέρα το παιδί ήταν πράγματι όπως ευχήθηκε ο άγιος πατέρας. Τίποτα δεν θύμιζε την ταλαιπωρία του. Χαρούμενο ήρθε στο σπίτι κι άρχισε να παίζει κα να τρέχει με τ’ άλλα παιδιά. όλοι απορούσαν, δεν ήξεραν τι να πουν. Πώς ένα ανάπηρο παιδί την μία μέρα, γίνεται ένα υγιέστατο την άλλη; Μόνον ο Θεός θα μπορούσε να το κάνει αυτό το θαύμα, δι’ ευχών του αγίου Γέροντος. Είναι φανερό αυτό που λέει ο Απόστολος «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιακ. 5,16).
Όταν πήγαμε να ευχαριστήσουμε τον γέροντα το δέχθηκε σαν να μην συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο, αλλά απλά έλεγε: «όχι εγώ, ο Θεός».
Το έκτο παιδί έρχεται μαζί με το ιδιόκτητο σπίτι.
Έτσι πάντα η προσευχή του μας κάλυπτε και έδιωχνε κάθε δυσκολία μέχρι που ήρθε η στιγμή να πάμε στο σπίτι μας. Εν τω μεταξύ είχε γεννηθεί και το έκτο μας παιδί. Ήδη στο πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης ήταν αρκετά δύσκολη η μετακόμιση και σ’ ένα σπίτι που ακόμα είχε πολλές ελλείψεις.
Τόσες ήταν οι ευλογίες και οι ευχές του γέροντά μας, που το παιδί σταυρώνοντάς το πολλές φορές μέσα στην κοιλιά εσκίρτησε, δείχνοντας ίσως κι αυτό την ευγνωμοσύνη του και την ευχαριστία του στον άγιο γέροντα.
Τότε πήραμε πολλή δύναμη και κουράγιο για το νέο δρόμο, που άρχιζε για μας. Το σπίτι μας θαρρείς και το έλουζε η χάρις και το φως. Μαζί με τις φωνές των παιδιών μας έγινε ευχαριστία και δοξολογία προς τον Θεό για τις άπειρες ευεργεσίες Του σ’ εμάς.
Και σαν ελάχιστο σημείο τιμής και ευχαριστίας δώσαμε το όνομα του Γέροντα στο νέο μας παιδί, ο οποίος χαρούμενος ευχήθηκε ότι: «η οικογένεια αυξάνεται ραγδαία»! Τι ανείπωτη χαρά ήταν αυτή! Δεν εκφράζεται με λόγια αυτή η εμπειρία. Πράγματι ήρθε και το άλλο παιδί και μια νέα προσμονή για μας. Δύσκολα βέβαια γιατί η φροντίδα και η έγνοια των παιδιών έπεφτε βαριά, αλλά η ευχή του πάντα μας ανακούφιζε και ξεχνούσαμε τα βάρη μας.
Το έβδομο παιδί.
Πλησίαζε η γέννησίς του, αλλά η θέσις του ήταν εγκάρσια και υπήρχε πρόβλημα.
Πάλι τρέξαμε στον γέροντά μας, αλλά τον είδαμε καθιστό στο κρεβάτι του και πολύ καταβεβλημένο. Ο κόσμος περίμενε ουρά για να ζητήσει την ευχή και την συμβουλή του, μερικοί φώναζαν για την σειρά τους, ο γέροντας σκυφτός προσηύχετο χωρίς να μιλά. Έδειχνε το βλέμμα του τόση αγάπη, σαν να ήθελε όλους να μας κλείσει στην αγκαλιά του. Ιερείς είχαν φέρει να προσκυνήσει το «Τίμιο Ξύλο» και άκουσα πως τον ετοίμαζαν για το Άγιον Όρος. Περίμενα να τον δω, να πάρω την ευχούλα του, να μας δώσει κουράγιο. Πλησιάσαμε κι ευχήθηκε να μας ζήσει το παιδί. Την άλλη μέρα το υπερηχογράφημα το έδειξε σε πολύ κανονική και καλή θέση. Ήταν έτοιμο για να γεννηθεί. Πάλι δοξάσαμε το Θεό. Και πράγματι σε λίγες μέρες ήρθε γερό – γερό να μας δώσει νέες χαρές.
Περιμέναμε να γυρίσει όπως πάντα ο γέροντας και να πάρουμε την ευχή του, αλλά η είδησις ήρθε ξαφνικά, πως δεν θα τον είχαμε πάλι κοντά μας.
Υπάρχει όμως η αγάπη του, αυτή που μας έδειξε, όσο καιρό τον είχαμε κοντά μας, ότι δεν μπορεί αλλιώς παρά να βρίσκεται και τώρα δίπλα μας, να εύχεται για μας τους αδύνατους που παλεύουμε, παρακολουθώντας τις αναβάσεις και τις πτώσεις μας, και με τις ευχές του να μας στηρίζει, να προσεύχεται για τη σωτηρία μας.
Είθε μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί τριγύρω του στον Παράδεισο, έτσι όπως μας μάζευε εδώ κοντά του και μας νουθετούσε και μας έκανε μετόχους των θείων του δώρων.*
Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με
και μη κωλύετε αυτά.
Ιησούς Χριστός.
*Μετά την κοίμηση του γέροντος η Ε.Δ. απέκτησε το όγδοο παιδί της.

Από το βιβλίο: Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου. Αθήναι, Σεπτέμβριος 2009.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

[toula]

Άγιος Πορφύριος: ”Στα Καυσοκαλύβια δεν πάω για να πεθάνω αλλά για να ζήσω”

“Ο Θεός Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, ούκ έστι Θεός νεκρών αλλά ζώντων”
Όταν πρωτοήλθα στα Καυσοκαλύβια αναρωτήθηκα για το πού να είναι όλοι αυτοί οι Άγιοι γέροντες με τις μακριές γενειάδες για τους οποίους είχα ακούσει. Αυτό το αισθάνθηκα δυνατά μέσα μου και ύστερα ένιωσα μία απογοήτευση γιατί δεν τους έβλεπα.
Μετά από λίγο καιρό επισκέφθηκα τον Άγιο Πορφύριο στο Μήλεσι , ο οποίος είχε αντιληφθεί τη σκέψη μου και την απογοήτευσή μου. “- Θόδωρε αναρωτιέσαι για το πού είναι αυτοί οι Άγιοι γέροντες με τις μακριές γενειάδες. Εκεί είναι αλλά δεν τους βλέπετε. Ζουν ανάμεσά σας”.
Είχε δίκαιο. Από τη στιγμή που εκοιμήθη ο Άγιος Πορφύριος στα Καυσοκαλύβια μέχρι και σήμερα ζω και βιώνω όλους τους Αγίους ασκητές που έζησαν στο Άγιον Όρος.
Το βράδυ της Τετάρτης τελέστηκε στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους η αγρυπνία των Εισοδίων της Θεοτόκου και παράλληλα εορτάσαμε τη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου, ένα χρόνο μετά την αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Αποφασίστηκε έτσι κάθε χρόνο στη Σκήτη που τόσο αγάπησε ο Άγιος Γέροντας, να εορτάζεται η μνήμη του παράλληλα με τα Εισόδια της Θεοτόκου, όπως ακριβώς έγινε με την κοίμησή του πριν από 23 χρόνια.
Ο Άγιος Πορφύριος εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου και η εξώδιος ακολουθία έγινε την ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου στις 3 του Δεκέμβρη.
Η αγρυπνία τελέστηκε με όλους τους πατέρες της Ιεράς Σκήτης και τα πνευματικά του παιδιά. Σε αυτή την πρώτη αγρυπνία, ένα χρόνο μετά την επίσημη Αγιοκατάταξη του Αγίου Πορφυρίου, είχα την ευλογία να λειτουργήσω ως εφημέριος της Σκήτης μαζί με τον πνευματικό μου αδελφό, τον π.Ιωαννίκιο.

Ο Άγιος Πορφύριος, ένας μέγας Άγιος της εποχής μας, θα εορτάζεται μόνο στα Καυσοκαλύβια, μαζί με την εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, της ημέρας που η Κυρία Θεοτόκος εισήλθε στα Άγια των Αγίων.
Αυτή την ξεχωριστή ημέρα επέλεξε και ο Θεός για να πάρει στα Άγια των Αγίων και τον Άγιο Πορφύριο, που τόσο πολύ αγάπησε ο ίδιος τον Χριστό και την Κυρία Θεοτόκο σε όλη του τη ζωή.
Ο Άγιος Πορφύριος λίγο πριν την τελευταία επιστροφή του στα Καυσοκαλύβια μου είχε εκμυστηρευθεί: “-Θεόδωρε (το κοσμικό μου όνομα τότε), στα Καυσοκαλύβια δεν πάω για να πεθάνω αλλά για να ζήσω”. Για να ζήσει λοιπόν δίπλα στον Θεό των ζώντων ανεχώρησε ο Άγιος Πορφύριος πριν από 23 χρόνια, και συχνά έλεγε: “ο Θεὸς Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ οὐκ ἔστι Θεός νεκρῶν, ἀλλὰ ζώντων, ενώ άλλες φορές επαναλάμβανε : “Όταν θα φύγω θα μπορώ να κάνω πιο πολλά πράγματα και εύκολα”.
Έτσι κι έγινε. Σήμερα 23 χρόνια μετά, ο Άγιος Πορφύριος είναι πιο ζωντανός από ποτέ και το Άγιον Όρος είναι αυτό που με τις προσευχές του προστατεύει την Ελλάδα την Ορθοδοξία και όλο τον κόσμο.
Τώρα ο Άγιος Πορφύριος ζει μέσα από τα παιδιά του.

[toula]

Άγιος Πορφύριος " Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε ! Όλοι πίσω ! γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε !!!

«Μπορεί όμως, με το σχέδιο του Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι να αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολόφωτο, ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Έεε! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε.
Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο του Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις. Αυτό εμείς επιδιώκομε και έτσι θέλομε τα πράγματα σιγά σιγά να γίνουνε με τη Χάρη του Θεού. Ο Θεός εργάζεται μυστικά. Δεν θέλει να επηρεάσει του ανθρώπου την ελευθερία. Τα φέρνει έτσι και σιγά-σιγά, σιγά σιγά πάει ο άνθρωπος εκεί που πρέπει».

[toula]

Άγιος Πορφύριος: Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος.

Η απελπισία και η απογοήτευση είναι το χειρότερο πράγμα.
Είναι παγίδα του σατανά, για να κάνει τον άνθρωπο να χάσει την προθυμία του στα πνευματικά και να τον φέρει σε απελπισία.
Όλες σχεδόν οι αρρώστιες προέρχονται από έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό και αυτό δημιουργεί άγχος.
Το άγχος το δημιουργεί η κατάργηση του θρησκευτικού αισθήματος. Αν δεν έχετε έρωτα για τον Χριστό, αν δεν ασχολείσθε με άγια πράγματα, σίγουρα θα γεμίσετε με μελαγχολία και κακό.
Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή.
Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, ολ’ αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνει πολύ καλό.
Σ’ εκείνο, όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις Ακολουθίες.
Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.

[toula]

Αντριεύει το κρύο του Αγίου Αντρέα.

Τελικά οι λαικές ρήσεις και η σοφία του λαού είναι πάνω από προγνωστικά και προβλέψεις του καιρού. Κι ενώ όλοι πιστεύαμε πως ο χειμώνας θα αργήσει, τελικά ήρθε ακριβώς στην ώρα του σύμφωνα πάντα με τις παρατηρήσεις των σοφών ανθρώπων που είχαν παρατηρήσει πως ο καιρός αγριεύει από του Αγίου Αντρέα.
Ο χειμώνας λοιπόν είναι εδώ!!!
Ο Νοέμβρης θέλησε να φανεί πιστός στις παραδόσεις που τον ήθελαν να φέρνει μπόλικο κρύο ειδικά την τελευταία του μέρα που είναι και εορτή του Αγίου Ανδρέα. Και τελικά το πρώτο κρύο ήρθε από τις παραμονές του Αγίου Ανδρέα και μάλιστα με μπόλικη βροχή που τόσο μας έλειψε. Ας υποδεχτούμε λοιπόν επιτέλους το χειμώνα.
Οι παλαιότεροι είχαν συνδυάσει τον ερχομό του χειμώνα με το όνομα του τελευταίου Αγίου του Νοεμβρίου. Κυρίως ήθελαν να τονίσουν, πέρα από τις εκάστοτε παραξενιές του καιρού, πως ο χειμώνας οριστικά έχει έρθει και δεν χωρούν άλλες αναβολές στην προετοιμασία του σπιτιού για τα μεγάλα κρύα.
Η κ. Λίνα Μπόγρη – Πετρίτου μας διαφωτίζει σχετικά στο βιβλίο της: «Τα λέμε και στην Αίγινα»:
Το κρύο δυναμώνει και ο τελευταίος Άγιος, ο Άγιος Ανδρέας, κλείνει το μήνα:
-Του Άγιου Αντρέα, το κρύο αντριεύει.
Και η συμβουλή των γεωργών, αφού οι δουλειές τέλειωσαν:
-Ο Νοέμβρης έκλεισε; Τα ζευγάρια είναι στο στάβλο.
Το φθινόπωρο τελειώνει με το Νοέμβρη, τα σημάδια της λαμπερής Πούλιας χάνονται με τη δύση της στον ουρανό και μένουν τα λόγια του παππού του γεροντάκου για όλα τούτα:
«Ανήμερα του Άι Φιλίππου, κορικάτσι μου, η Πούλια κατεβαίνει τσαι φιλεί τη γης, τσαι λάμπει όλος ο τόπος όπου κατεβαίνει, τσαι επειδή το φως είναι μπόλικα μοιρασμένο ολούθε, δεν είναι καλό να βγαίνουνε όξω οι ανθρώποι. Λένε ότι βγαίνουνε οι ανεράιδες στα τρίστρατα τσαι στήνουνε το χορό…»

Πηγή: odosaeginis.blogspot.com

[toula]

Δεκέμβρης ήρθε… Χριστός ΄γεννήθη.

*Καλό και ευλογημένο μήνα να έχουμε και καλό χειμώνα σε όλους!… “Χιόνι του Δεκεμβρίου, χρυσάφι του καλοκαιριού”
Έφτασε κι ο τελευταίος μήνας του χρόνου, ο Δεκέμβριος. Ο μήνας που ονομάζεται και γιορτινός, μια και στις 31 μέρες του πολλοί άγιοι γιορτάζουν αλλά και όλη η ατμόσφαιρα είναι γιορταστική, καθώς περιμένουμε τη μεγάλη και χαρούμενη γιορτή των Χριστουγέννων. Όλος ο μήνας, στην Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις χριστιανικές χώρες, μας θυμίζει τον ερχομό των γιορταστικών ημερών, καθώς όλα είναι στολισμένα. Σε πολλούς ναούς γίνεται καθημερινά Θεία Λειτουργία, και τις σαράντα μέρες της πνευματικής προετοιμασίας μας για τη γιορτή· είναι το «Σαρανταλείτουργο».
Από τα αρχαία χρόνια, τον μήνα αυτόν γίνονταν διάφορες γιορτές στην ειδωλολατρική Ελλάδα αλλά και, αργότερα, στη Ρώμη. Αυτές ήταν συνδυασμένες με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Τι είναι αυτό; Έχετε παρατηρήσει ότι η διάρκεια της μέρας δεν είναι σταθερή όλη τη διάρκεια του έτους. Το καλοκαίρι έχει μεγαλύτερη διάρκεια, ενώ τον χειμώνα η διάρκειά της είναι μικρή σε σχέση με τις ώρες της νύχτας.
Η μεγαλύτερη νύχτα είναι στις 21 Δεκεμβρίου. Αυτή η μέρα είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο· από τώρα και μετά, και για τους επόμενους έξι μήνες, η διάρκεια της μέρας θα μεγαλώνει και της νύχτας θα μικραίνει. Αυτή την πορεία και τη «νίκη» του φωτός έναντι του σκότους, τιμούσαν οι ειδωλολάτρες, που τιμούσαν τον Ήλιο ως θεό. Οι σημαντικότερες εκδηλώσεις προς τιμή του γίνονταν στις 25 Δεκεμβρίου.
Όταν επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Εκκλησία μας, για να ξεχαστεί η ειδωλολατρική γιορτή, όρισε να γιορτάζεται η Γέννηση του «Νοητού Ηλίου», του Χριστού μας, τη μέρα αυτή. Πολύ γρήγορα επικράτησε η θέση αυτή τη Εκκλησίας. Ωστόσο, κάποιες δοξασίες παραμένουν στα έθιμα και στην παράδοση μέχρι σήμερα.

Ο μήνας αυτός ήταν δέκατος και τελευταίος στη σειρά στο δεκάμηνο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Από τη θέση του προκύπτει και η ονομασία του (decem = δέκα), η οποία παρέμεινε όταν ο μήνας έμεινε στο τέλος, αφού καθιερώθηκε το ημερολόγιο των δώδεκα μηνών.
Ο Δεκέμβρης θεωρείται ο πρώτος μήνας του χειμώνα. Από την αρχή του μήνα πιάνουν τα κρύα. Παλιότερα χρειάζονταν ξύλα, που ήταν και το μοναδικό μέσο, που με την καύση του μπορούσε να ζεστάνει – σχετικό το γλυπτό της εικόνας, που παριστάνει αγρότη να κόβει ξύλα. Είναι γνωστή η φράση του λαού που συνδυάζει τα κρύα με τις γιορτές των αγίων της 4ης, 5ης και 6ης Δεκεμβρίου: «Η αγια-Βαρβάρα βαρβαρώνει (κάνει βάρβαρο-δυνατό το κρύο), ο αϊ-Σάββας σαββανώνει κι ο αϊ-Νικόλας παραχώνει (μας θάβει κάτω από τα χιόνια)». Οι χωρικοί λένε: «Τα Νικολοβάρβαρα κάνει νερά και χιόνια» κι οι ναυτικοί, που έχουν προστάτη τους τον άγιο Νικόλαο: «Τ΄ αϊ-Νικολοβάρβαρα, κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκες και τελώνια».

Στίχοι και παροιμίες για τον Δεκέμβριο μας βάζουν να σκεφθούμε τα κρύα του:
Αγια-Βαρβάρα μίλησε κι ο Σάββας αποκρίθη: «Μαζέψτε ξύλα κι άχυρα και σύρτε και στον μύλο, γιατί ο Αϊ-Νικόλας έρχεται με χιόνια φορτωμένος».
Αν πρωιμίσει η μυγδαλιά κι ανθίσει τον Δεκέμβρη,
βαρύς χειμώνας κι όψιμος θε νά ‘ρθει να μας εύρει.
Δεκέμβρη μου, με πάγωσες και πώς να ξεπαγώσω;
Μήνα μου σαρακοστιανέ καλέ, Χριστουγεννιάτη!
Δεκέμβρης και δεν έσπειρες, λίγο σιτάρι θα ’χεις.
Δεκέμβρης μας επλάκωσε, το κρύο μας φαρμάκωσε.
Το τραγούδι με τον τρύγο, τον Δεκέμβρη παραμύθι.
Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η μεγάλη γιορτή και η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα είναι αυτή που κυριαρχεί. Ωστόσο κι άλλοι γνωστοί άγιοι γιορτάζουν αυτόν τον μήνα. Μεταξύ αυτών και ο όσιος Πορφύριος, ένας νεοφανής άγιος, που έζησε στις μέρες μας. Ακόμη γιορτάζει ο άγιος Ελευθέριος, η αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, η αγία Ευγενία, ο άγιος πρωτομάρτυρας Στέφανος. Κάποιους από τους Αγίους που τιμούμε τον Δεκέμβριο, μπορείς να τους δεις παρακάτω.

Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Σήκω και θα σωθείς!
Αν πέσεις, σήκω και θα σωθείς!
Είσαι αμαρτωλός και πέφτεις συνέχεια στην αμαρτία!
Μάθε λοιπόν και να σηκώνεσαι!
Πρόσεχε ν’ αποκτήσεις τη σοφία αυτή!
Μετά την πραγματική σου μετάνοια, ο Κύριος θα σου δώσει
την άφεση των αμαρτιών και οι πνευματικές σου δυνάμεις θα ειρηνεύσουν!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

[toula]

Το να αμαρτάνει κανείς είναι ανθρώπινο, το να μη μετανοεί όμως είναι γνώρισμα του διαβόλου.
Πρέπει να ξέρης παιδί μου, ότι πάνω από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην Εκκλησία, αναρίθμητοι άγγελοι συμψάλλουν αοράτως μαζί τους.
Όταν όμως αρχίση κανείς απ’ τους πιστούς να αστειεύεται, να συζητή για τα βιοτικά ή να σχολιάζη τους άλλους, οι άγγελοι που τον βλέπουν αφήνουν τον ύμνο και θρηνούν πικρά για το κατάντημα του λέγοντας.
Ω, σε ποια βαριά αιχμαλωσία έπεσε η ψυχή του ανθρώπου αυτού. Πόσο βέβηλα στέκεται μέσα στο ναό, χωρίς φόβο Θεού και χωρίς ντροπή.
Γι ’ αυτόν έγειρε ο Θεός το αυτί του, να του το γεμίσει με ταπεινή και αφοσιωμένη προσευχή, κι αυτός το γεμίζει με γέλια και κατακρίσεις.
Τα βήματα που μετράει ο άγιος άγγελος
Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:
«Μήπως, αντί να τρέχω στους ναούς, είναι καλύτερα να κάθομαι σ’ ένα μέρος και να ζητάω το έλεος του Θεού;».
Δεν άργησε ο φιλάνθρωπος Θεός να του αποκαλύψει, ότι κάθε φορά πού ένας άνθρωπος πάει σε εκκλησία για να προσευχηθεί, είτε μέρα είναι είτε νύχτα, τα βήματά του μετριούνται από τούς αγίους αγγέλους, για να μετατραπούν σε ουράνιο μισθό την ημέρα της Κρίσεως.
Είπε πάλι: Ο Θεός δεν κρίνει τον χριστιανό, επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Γιατί το να αμαρτάνει κανείς και να μετανοεί είναι ανθρώπινο, ενώ το να μη μετανοεί είναι γνώρισμα του διαβόλου και των δαιμόνων του.
Επειδή δεν ζούμε συνεχώς στη μετάνοια γι΄ αυτό θα κριθούμε.

[toula]

Πρέπει να μη λέμε ότι δεν είναι δυνατόν στον άνθρωπο να επιτύχει
ενάρετο βίο, αλλά μόνον ότι δεν είναι εύκολο.
Ούτε είναι εύκολο να το αντιληφθούν αυτό οι τυχόντες άνθρωποι.
Συμμετέχουν σε ενάρετη ζωή όσοι είναι ευσεβείς και έχουν νου θεοφιλή.
Γιατί ο κοινός νους, είναι κοσμικός και ευμετάβολος, που παρέχει νοήματα αγαθά
και κακά, αφού επηρεάζεται από τα φυσικά πράγματα και ρέπει προς την ύλη.
Ενώ ο θεοφιλής νους, τιμωρεί την κακία την οποία
ενσωματώνονται αυτοπροαίρετα οι άνθρωποι από ραθυμία.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

[toula]

Μπαίνεις στο fb ή στο Instagram και βλέπεις αμέτρητα stories από influencers ή life coaches.
Συνεχής ροή με καταλόγους εντολών και συμβουλών για να κάνω καλύτερη και πιο όμορφη τη ζωή μου. Άλλος δίνει συμβουλές για το νόημα της ζωής, για τύχη, για το πώς θα πιάσεις σχέση και θα αλλάξεις τη ζωή σου κλπ. Τα ακούς, τα διαβάζεις και κάποια στιγμή ζαλίζεσαι, σε πιάνει πονοκέφαλος. Το άρθρο αυτό δεν έχει σκοπό να προσθέσει κάποιες συμβουλές ακόμα, αλλά να μεταφέρει κάποια λόγια ανθρώπων που βίωσαν τη χαρά και την ευτυχία και δεν τη διάβασαν ή τη στοχάστηκαν ένα πρωϊ με τον φραπέ τους.
Όσα βιβλία , σκέψεις και οδηγίες να μου αραδιάσεις για την αγκαλιά, αν δεν με σφίξεις με τα χέρια σου ώστε να έχω βιωματική εμπειρία, δεν πρόκειται να καταλάβω τίποτα.

Τη χαρά θα τη βρούμε στη σχέση με το πρόσωπο του Χριστού και φυσικά στην αγάπη με τον πλησίον όποιος και να είναι. Εκτός Χριστού δεν υπάρχει χαρά. Υπάρχουν ψεύτικες ηδονικές χαρές που στο τέλος σε κερνάνε δηλητήριο οδύνης. Εκτός Χριστού μυρίζει θάνατος και σκοτάδι. Μόνο Αυτός που νίκησε τον θάνατο μπορεί να σου δώσει αιώνια ευτυχία, ευλογία και αιωνιότητα. Στην τελική, μόνο Εκείνος που σε έφτιαξε μπορεί να σου δώσει ό,τι θες ή μάλλον ό,τι σου χρειάζεται, όχι όσα έφτιαξε. Είμαστε τρελοί, διότι ψάχνουμε τη χαρά στα δημιουργήματα και όχι στον ίδιο τον Δημιουργό.
Και επειδή τελευταία γίνεται πολύς λόγος για ανθρώπινη αναβάθμιση και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, τα πράγματα είναι απλά. Ο στόχος, το νόημα και η αναβάθμισή μας είναι η πορεία από το κατ΄ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, προς την κατά χάριν Θέωση. Εκεί βρίσκονται τα πάντα. Βλέπεις Αγίους γεροντάκια να έχουν γίνει ένα με τον Θεό. Τα άλλα είναι στοχασμοί του αέρα. Καλές οι επιστήμες και οι τεχνολογίες, αλλά αν ο άνθρωπος δεν ΓΙΝΕΙ αγάπη, είναι χαμένος. Το να γίνω Άγιος, δεν είναι απλά μια αναβάθμιση, αλλά η τέλεια ολοκλήρωσή μου ως ανθρώπινου όντος, ενός δημιουργήματος φτιαγμένο από έναν εραστή Θεό που με καλεί να ενωθώ μαζί Του.

Όσο για τα καθημερινά, οι Άγιοι φωνάζουν χρόνια τώρα από κορυφές βουνών και υπόγεια σπηλαίων. Κάνουμε πολλά άχρηστα πράγματα που μας τρώνε τη ζωή. Η ζωή θέλει λίγα και ουσιαστικά πράγματα. Οι πολλές μέριμνες γίνονται ο βούρκος που τελικά μας τρώει τη ζωή. Λίγα πράγματα, απλά πράγματα, λίγοι άνθρωποι δίπλα μας στα δάχτυλα του ενός χεριού και κάθε μέρα συνάντηση με τον Θεό και τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας είναι ο μοναδικός «άνθρωπος» που δεν θέλουμε να συναντάμε διότι φοβόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε και να δούμε βαθιά τι ακριβώς συμβαίνει. Με την απλότητα και την ηρεμία μπορείς να δεις τον βυθό της θάλασσας. Έτσι θα δεις και τον εαυτό σου. Τα πολλά τρεξίματα απλά θα σου κατασπαράξουν τη ζωή σου, την καρδιά σου και τη χαρά σου.

Γιατί δυσκολευόμαστε στη σχέση με τον Χριστό; Γιατί δεν τη νιώθουμε, δεν την καταλαβαίνουμε ; Πολύ απλά διότι έχουμε άλλον Χριστό στο μυαλό μας. Ο Χριστός του Ευαγγελίου είναι «σκάνδαλο» για τη λογική μας. Μας έχουν φάει οι ενοχές και τα κόπλεξ και έχουμε πλάσει ένα είδωλο του Χριστού αλλά με κάτι ψεύτικο δεν μπορείς να έχεις σχέση αληθινή.
Ας πάμε στον Χριστό απλά, όμορφα, ήρεμα, χαλαρά, χωρίς στήσιμο του εαυτού, αλλά με ξεγύμνωμα. Πάμε στην αλήθεια που είναι το πρόσωπο του Χριστού, να παρουσιάσουμε την αλήθεια του εαυτού μας μακριά από κρυφτούλι και υποκρισίες. Τότε θα αρχίσει η σχέση να γίνεται θεραπευτικά γόνιμη αλλιώς θα παλεύουμε με τον αέρα του ψέματος που θα ξεφυσάμε.
Καλό αγώνα . . .

π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr
Μόνο στον Χριστό υπάρχει αληθινή χαρά. - ΕΥΧΗ.gr