Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Να γνωρίζεις ότι πολλές φόρες θα αισθανθείς τον εαυτό σου να ενοχλείται και να λείπει από μέσα του αυτή η αγία ειρήνη και γλυκιά μοναξιά και αγαπητή ελευθερία, και μερικές φορές μπορεί να σηκωθεί από τις κινήσεις της καρδιάς σου μια σκόνη, που θα σε ενοχλήσει στην πορεία που πρόκειται να εκτελέσεις. Και αυτό το επιτρέπει ο Θεός για μεγαλύτερο καλό σου. Θυμήσου ότι αυτός είναι ο πόλεμος από τον οποίο οι Άγιοι έλαβαν τα στεφάνια των μεγάλων μισθών. Σε όλα εκείνα που σε συγχύζουν πρέπει να πεις “Κύριε μου, βλέπεις εδώ τον δούλο σου,ας γίνει σε μένα το θέλημα σου. Γνωρίζω και το ομολογώ ότι η αλήθεια των λόγων σου παραμένει σταθερή και οι υποσχέσεις σου είναι αψευδείς και σε αυτές ελπίζω. Εγώ παραμένω μόνο για σένα”

Ευτυχισμένη, βέβαια είναι η ψυχή εκείνη που προσφέρεται με τον τρόπο αυτό στον Κύριο της κάθε φορά που ενοχληθεί η συγχυσθεί. Και εάν παραμείνει ο πόλεμος αυτός και δεν μπορέσεις έτσι γρήγορα, όπως θέλεις να ενώσεις το θέλημα σου με το θέλημα του Θεού,
μην δειλιάσεις γι αυτό ούτε να λυπηθείς. Αλλά συνέχισε να προσφέρεις τον εαυτό σου και να προσκυνάς και θα νικήσεις. Δες και τον πόλεμο για το μαρτύριο, που είχε ο Χριστός σου στον κήπο και που η ανθρώπινη φύσις αποστρεφόταν τον πόλεμο λέγοντας ”Πατέρα, εάν είναι δυνατόν, ας παρέλθη το ποτήριο αυτό από εμένα”. Αλλά αμέσως διέταξε να βάλει την ψυχή του σε μοναξιά και με ένα θέλημα απλό και ελεύθερο έλεγε με πολύ βαθειά ταπείνωση” αλλά όχι όπως θέλω εγώ αλλά όπως θέλεις Εσύ”

Όταν βρίσκεσαι σε κάποια δυσκολία, μην υποχωρήσεις καθόλου, εάν δεν υψώσεις πρώτα τα ματιά σου στο Χριστό, επάνω στο σταυρό, και θα δεις τυπωμένο και γραμμένο εκεί με μεγάλα γράμματα το πως και εσύ πρέπει να συμπεριφερθείς στην θλίψη εκείνη και τον τύπο αυτόν αντέγραψε τον με τα έργα στον εαυτό σου, και όταν καμιά φορά ενοχληθείς από την αγάπη του εαυτού σου, μην δειλιάσεις ούτε να χωρισθείς από το σταυρό, αλλά τρέξε σε προσευχή και δείξε υπομονή στην ταπείνωση, μέχρις ότου νικήσεις την θέληση σου και θελήσεις να γίνει σε σένα το θέλημα του Θεού! Και αφού αναχωρήσεις από την προσευχή, συγκεντρώνοντας μόνο τον καρπό αυτό, να σταθείς χαρούμενος. Αλλά εάν δεν έφτασε σε αυτό η ψυχή σου γνώριζε ότι ακόμα παραμένει νηστική και χωρίς την τροφή της. Αγωνίζου ώστε να μην κατοικήσει στην ψυχή σου κανένα άλλο πράγμα, ούτε για λίγο χρονικό διάστημα, παρά μόνο ο Θεός! Μην λυπάσαι και μην πικραίνεσαι για κανένα πράγμα, ούτε να παρατηρείς τις πονηριές και τα κακά παραδείγματα των άλλων, αλλά ας είσαι σαν ένα μικρό παιδί, που δεν υποφέρει από καμιά από τις πικρίες αυτές, άλλα τα ξεπερνάει όλα χωρίς καμιά ζημιά.


από το βιβλίο “Αόρατος Πόλεμος” του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη

[toula]

Η παρούσα ζωή μας δόθηκε μόνο και μόνο για να δοξάζουμε το Θεό, να ευεργετούμε τον πλησίον και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση της Βασιλείας των ουρανών, βαδίζοντας τη «στενή» και «τεθλιμμένη» οδό που μας υποδεικνύει το Ευαγγέλιο

(Ματθ. 7:14)

[toula]

Μεγάλη ευλογία να συμφωνούμε με έναν άνθρωπο και να πράττουμε από κοινού κάτι. Μακάριος όμως είναι ο άνθρωπος που μπορεί να κάνει υπακοή και σε κάτι που δεν συμφωνεί. Μακάριος είναι αυτός που αφήνει το εγώ του στην άκρη, το σκεπτικό του, το βόλεμά του, το συμφέρον του και κάνει υπακοή στο θέλημα του αδελφού του.
-------------------------------
Εάν δεις άνθρωπο που εύκολα υπακούει να ξέρεις ότι είναι άνθρωπος απλός και ταπεινός. Ο άνθρωπος που έχει εγωισμό ακόμα και στο πιο απλό θέμα θα θέλει να περάσει το δικό του.
-------------------------------
Πολλές φορές οι πνευματικοί ερχόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση μιας και προτείνουμε στον άνθρωπο που ελεύθερα ήρθε σε εμάς να κάνει κάτι και αυτός αρνείται πεισματικά να το πράξει, αρνείται να κάνει υπακοή. Αμέσως αρχίζει τις δικαιολογίες ή ακόμα και επιχειρηματολογεί για να μας πείσει ότι είναι λάθος αυτό που προτείνουμε.
Μα καλέ μου άνθρωπε εάν πηγαίνεις στον πνευματικό σου και ζητάς την συμβουλή του και μετά προσπαθείς να τον πείσεις ότι σε συμβουλεύει λάθος, καλύτερα μην πας καθόλου. Από τη στιγμή όμως που πηγαίνεις και ζητάς πνευματική καθοδήγηση τότε καλείσαι να κάνεις υπακοή, αλλιώς δεν έχει νόημα η όλη διαδικασία.Και μην αρχίσετε να μιλάτε για αδιάκριτους πνευματικούς κτλ. Μόνοι σας πηγαίνετε και τους διαλέγετε. Εάν δείτε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλάξτε πνευματικό. Όμως προσέξτε, να αλλάξετε πνευματικό εάν όντως ο άνθρωπος αυτός έχει κάποιο πρόβλημα (το οποίο στην αρχή δεν το γνωρίζατε), μην αλλάξετε πνευματικό επειδή σας λέγει την αλήθεια (η οποία δεν σας βολεύει).
-------------------------------
Πολλοί θέλουν να αλλάξουν πνευματικό διότι δεν τους αφήνει να κοινωνούν (συχνά). Δεν μπαίνουν στην διαδικασία να αλλάξουν οι ίδιοι (επειδή δεν θέλουν να ζοριστούν), κι έτσι ψάχνουν κάποιον πνευματικό ο οποίος θα είναι πιο επιεικής ή και "φιλελεύθερος".
-------------------------------
Και ο πνευματικός αδελφοί μου, υπακοή στους κανόνες της Εκκλησίας καλείται να κάνει και όχι του κεφαλιού του ή σύμφωνα με αυτό που επικρατεί στην κοινωνία! Φυσικά κάθε άνθρωπος είναι μοναδική περίπτωση αλλά υπάρχει και ένας οδοδείκτης που ο πνευματικός πατέρας έχει υπ' όψιν του ώστε να κατευθύνει τους ανθρώπους προς την θεραπεία τους και την αιώνια σωτηρία τους εν Χριστώ. Αυτός είναι ο καλός πνευματικός και όχι αυτός που μας "αναπαύει". Βεβαίως το πρώτο δεν αναιρεί το δεύτερο, δυστυχώς όμως εμείς θέλουμε μόνο το δεύτερο, να μας λέγει καλά λογάκια ο πνευματικός και να μας νταντεύει συνεχώς.
-------------------------------
Ο πνευματικός πατέρας που έχει συναίσθηση του έργου του και μας αγαπά γνήσια θα μας μιλήσει και αυστηρά και ίσως μας βάλει και κάποιον κανόνα (εάν χρειαστεί) ώστε να διορθωθούμε, ώστε να μας βοηθήσει να συντρίψουμε τον εγωισμό μας, την μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας, ώστε να μας βοηθήσει να μεταμορφώσουμε τα πάθη μας σε αρετές.
-------------------------------
Γι'αυτό και οι Πατέρες μιλούν συχνότατα για την υπακοή. Να ακούμε δηλαδή (ειδικά του πνευματικούς μας) και να προσπαθούμε να κάνουμε πράξη αυτά που ακούσαμε.
Η υπακοή καλλιεργεί την ταπείνωση και μας ασφαλίζει πνευματικά μιας και δεν κάνουμε κάτι του κεφαλιού μας, αλλά κάτι που μας είπε ο κατ'εξοχήν υπεύθυνος για την πνευματική μας προκοπή, πνευματικός μας πατέρας.
-------------------------------
Αναφερόμαστε κυρίως για την υπακοή που καλούμαστε να κάνουμε για πνευματικά θέματα και όχι για τα καθημερινά.
Η εμπιστοσύνη και η υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα (που μόνοι μας επιλέξαμε) δείχνει την εμπιστοσύνη και την υπακοή μας στον ίδιο τον Χριστό. Το να ακούμε τον πνευματικό μας πατέρα δεν ωφελεί εάν δεν τον υπακούμε. Διότι κι αυτό είναι μια μεγάλη αμαρτία, η παρακοή μας.
-------------------------------
Και σε εμένα έτυχε να δώσω ευλογία σε δυο-τρεις περιπτώσεις να φύγουν από εμένα- στις οποίες οι άνθρωποι ναι μεν ερχόταν να εξομολογηθούν και ζητούσαν επίμονα την συμβουλή μου και όταν τους την έδινα προσπαθούσαν να μου αλλάξουν γνώμη. Αφού είδα ότι αντί να ωφελούνται, ουσιαστικά βλαπτόντουσαν, μιας και ζούσανε μέσα στο εμπαθές τους θέλημα κάνοντας παρακοή σε ότι τους έλεγα, χωρίς διάθεση να αλλάξουν, τους απάλλαξα από την πνευματική μου πατρότητα. Και το φοβερό ήταν ότι δεν κατάλαβαν τι στραβό κάνανε. Δεν θέλανε να παραδεχτούν ότι ως πνευματικό θέλανε όχι εμένα αλλά τον εαυτούλη τους.
-------------------------------
Είναι ένα λυπηρό φαινόμενο, το οποίο το αναφέρω για να προβληματιστούμε και δούμε πιο σοβαρά αυτά που μας λέγει ο πνευματικός μας πατέρας αλλά και γενικότερα την σχέση μας μαζί του.
-------------------------------
Είχανε έρθει τις προάλλες κάποιοι για εξομολόγηση σε εμένα (άφησαν τον πνευματικό τους) διότι νόμιζαν ότι θα αμνηστεύσω τις πτώσεις τους -οι οποίες φέρανε κόλλημα για την συμμετοχή τους στην Θεία Κοινωνία- και όταν συνειδητοποίησαν ότι ούτε εγώ θα τους έδινα την ευλογία μου για να κοινωνήσουν τότε βγάλανε μεγάλη κακία και μίσος (και για τον προηγούμενο πνευματικό τους και για μένα). Μας είπαν οπισθοδρομικούς, συντηρητικούς, αμαθείς, αμόρφωτους, "αν και είστε νέος τελικά έχετε τη νοοτροπία των παλιών" κ.α. Στο τέλος μου είπε η μία κοπέλα "εγώ πάντως θα κοινωνήσω ό,τι και να λέτε εσείς, διότι έτσι θέλω και νιώθω". Της απάντησα "ελεύθερη είσαι για οτι κάνεις, δηλαδή υπεύθυνη για ότι αποφασίσεις να πράξεις...εγώ όμως δεν φέρω καμία πνευματική ευθύνη". Την έστειλα στο καλό της. Προσέξτε, δεν ήρθε στην εξομολόγηση για ν' αλλάξει, ήρθε στην εξομολόγηση για ν' αλλάξει τους κανόνες της Εκκλησίας και να φέρει τον Χριστό στα μέτρα της.
-------------------------------
Πολλά τέτοια γίνονται και ο πνευματικοί καλούνται να σηκώσουν αυτόν τον σταυρό της παρακοής, της αμετανοησίας αλλά και του εμπαιγμού του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως και της Θείας Λειτουργίας. Διότι εμπαιγμός είναι όταν έρχονται οι χριστιανοί στην Εξομολόγηση με φρόνημα όχι μετανοίας αλλά αυτοδικαίωσης, όχι ταπείνωσης αλλά εγωισμού...
-------------------------------
Με πόνο τα γράφω αυτά διότι πριν λίγες ημέρες άλλο ένα τέτοιο περιστατικό με έθλιψε βαθιά. Είναι φοβερό να βλέπεις ανθρώπους που έχουνε καλά στοιχεία και όλες τις προϋποθέσεις να προοδεύσουν πνευματικά τελικά να επιλέγουν τον δρόμο της ιδιοτροπίας, της παρακοής, της φίλαυτης προσέγγισης της πνευματικής ζωής.
-------------------------------
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να αλλάξουν, που έχουν πνεύμα υπακοής και απλότητος και γίνονται και ζωογόνες πνοές για τους πνευματικούς πατέρες που βλέποντας τον αγώνα τους, τους κόπους τους χαίρονται και αγάλλονται δοξολογώντας τον Θεό που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγκαλιάζουν τον σταυρό τους, που ξεβολεύονται για χάρη του Χριστού.
-------------------------------
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια πνευματικά τέκνα που γίνονται και αυτά με τη σειρά τους παραδείγματα προς μίμηση για τους πνευματικούς πατέρες τους. Ευτυχώς που υπάρχουν πνευματικά τέκνα που ξεπέρασαν τους πνευματικούς τους πατέρες. Διότι τελικά όλοι μαζί, ο ένας βοηθώντας τον άλλον, καλούμαστε να αγωνιστούμε ώστε να πάψουμε να υπάρχουμε ως εγωπαθείς άτομα αλλά να συνυπάρχουμε εν Χριστώ ως πρόσωπα μέσα σε μια αλληλοπεριχώρηση χωρίς ανταγωνισμούς, σε μια αιώνια συγχώρεση.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ο βίος δεν λαμβάνει την αξία από τη διάρκεια, αλλά από την τιμιότητα».
Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυρας

[toula]

Ο περισπασμός, οι πολλές μέριμνες, η καθημερινότητα με τα πολλά της προβλήματα, δημιουργούν στον νου σκέψεις πολλές. Κάνουν τον άνθρωπο να μετεωρίζεται. Δηλαδή, να έχει σκέψεις διάφορες που δεν είναι ούτε κακές, ούτε όμως και καλές. Όχι αμαρτωλές συνεπώς, αλλά έχουν την ιδιότητα να είναι ο προθάλαμος των κακών, καθόσον στερούν τους αγαθούς λογισμούς καταλαμβάνοντας τον χρόνο.
Είναι λοιπόν ανάγκη ανάμεσα σε κάθε λογισμό, να βάζουμε το Όνομα του Ιησού. Να λέμε πολλές φορές μέσα στην ημέρα την “ευχή” ούτως ώστε να προφυλασόμαστε. Επίσης όμως, να κάνουμε τη ζωή μας όσο το δυνατόν πιο απλή και έχοντας λιγότερες μέριμνες, ακόμη και ανέσεις. Μέσα στην απλότητα του τρόπου ζωής, των σκέψεων και των ενεργειών μας βρίσκεται η αγιότητα.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

η μεγαλύτερη αναπηρία είναι να μην μπορώ να σ'αγαπώ

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν φοβάται τίποτε!

[Γράφει ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης]: Στις 14 Σεπτεμβρίου 1932 έγινε στο Άγιο Όρος δυνατός σεισμός [7 Ρίχτερ]. Έγινε την τετάρτη ώρα της νύχτας [10 μ.μ.], κατά το μέσο της αγρυπνίας της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Βρισκόμουν στους χορούς [που είναι στο αντίστοιχο μέρος του γυναικωνίτη των κοσμικών εκκλησίων], κοντά στο εξομολογητήριο του πάτερ Υφηγουμένου, ο οποίος εκείνη την ώρα βρισκόταν δίπλα μου, έξω από το εξομολογητήριο. Απο το εξομολογητήριο έπεσε ένα τούβλο με ασβέστη.

Στην αρχή φοβήθηκα λίγο, αλλά γρήγορα ησύχασα και λέω στο Γέροντα Υφηγούμενο:
– Να, ο ελεήμων Κύριος θέλει να μετανοήσωμε.

Και βλέπαμε τους μοναχούς και κάτω στο ναό και στους χορούς, κι ελάχιστοι απ’ αυτούς φοβήθηκαν. Περίπου έξι βγήκαν από την εκκλησία, οι άλλοι όμως παρέμειναν στα στασίδια τους κι η αγρυπνία συνεχίστηκε με την καθορισμένη τάξη και τόσο ήρεμα σαν να μην συνέβαινε τίποτε.

Και σκέφτηκα: Πόσο μεγάλη χάρη Αγίου Πνεύματος έχουν οι μοναχοί, ώστε να μένουν ήσυχοι σε τέτοιο σεισμό· γιατί έτρεμαν όλες οι τεράστιες οικοδομές της Μονής [Μονή Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικό)], έπεφταν οι σοβάδες, κουνιόνταν οι πολυέλαιοι, τα καντήλια και τα μανουάλια και χτυπούσαν στο καμπαναριό οι καμπάνες, χτύπησε ακόμα κι η μεγαλύτερη καμπάνα (σχεδόν δώδεκα τόνοι).

Και σκεφτόμουν: Ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν φοβάται τίποτε, εκτός από την αμαρτία και προπαντός την αμαρτία της υπερηφάνειας. Γνωρίζει πως ο Κύριος μας αγαπά· κι αν Αυτός μας αγαπά, τότε τι να φοβηθούμε;

Ο ελεήμων Κύριος μας νουθετεί:
– Παιδιά μου, μετανοείτε και ζήτε με αγάπη, γίνετε υπάκουοι και εγκρατείς και μάθετε από μένα την πραότητα και την ταπείνωση, και οι ψυχές σας θα βρουν ανάπαυση.

Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου ο “Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”. Έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

http://www.pemptousia.gr/

[toula]

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»!

Την επίκληση «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» πολλοί την παρεξηγούν. Νομίζουν ότι δι’ αυτής η Θεοτόκος κηρύσσεται ως κύρια πηγή σωτηρίας, αξίωμα που ανήκει μόνο στον άχραντο τόκο της, τον Θεάνθρωπο Κύριο. Γι’ αυτό αντικαθιστούν την επίκληση, που θεωρούν δογματικά εσφαλμένη, με άλλη: «Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών». Η αντικατάσταση αυτή, ορθή στο νόημα και τη διατύπωσή της, δεν έρχεται ωστόσο σε αντίθεση προς την πρώτη επίκληση. Και οι δύο εκφράζουν το ίδιο πράγμα.

Κατά τη δογματική πίστη της Εκκλησίας μας, η Θεοτόκος ουδέποτε λαμβάνεται ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, κάτι που θα ερχόταν σε αντίθεση με το λυτρωτικό αξίωμα του Χριστού, «ως μόνου μεσίτη μεταξύ Θεού και ανθρώπων και ως μόνης πηγής σωτηρίας». Σε μια τέτοια περίπτωση η πρόταση θα ήταν δογματικώς επιλήψιμη, η δε Εκκλησία δεν θα τη χρησιμοποιούσε στη λατρεία της. Το ρήμα σώζω («σώσον») εδώ έχει άλλη σημασία, κυρίως σε ο,τι αφορά στο όργανο δια του οποίου τελείται η σωτηρία. Η Θεοτόκος σώζει τον άνθρωπο όχι ως πρώτη και κύρια πηγή σωτηρίας, αλλά κατά δεύτερο λόγο και έμμεσα, δια της προσευχής, των δεήσεων και της χάρης της, ως πάναγνης Μητέρας του σαρκωθέντα Λόγου του Θεού. Αυτό ισχύει και για την προσευχή και το μεσιτικό αξίωμα όλων των Αγίων. …Σε τελική ανάλυση και εφόσον η σωτηρία παρέχεται από το Θεό δια της πρεσβείας της αγνής Θεομήτορος, οι δύο επικλήσεις εκφράζουν το ίδιο πράγμα και δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστικός προβληματισμός σ’ εκείνους που γνωρίζουν τα δογματικά ζητήματα της πίστεως μας. Στα αστήρικτα βέβαια πνεύματα μπορεί να υπάρξει κάποιος «σκανδαλισμός», σ αυτά όμως πρέπει να φωτίζει και να καθοδηγεί στην αλήθεια η διδάσκουσα αρχή της Εκκλησίας.

Η ζωή του ανθρώπου στη γη αυτή είναι γεμάτη πειρασμούς, είτε από την εσωτερική φύση του ανθρώπου, η οποία, επιρρεπής στην αμαρτία αυτοπειράζεται, είτε από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ο άνθρωπος ζει, ο κόσμος που είναι γεμάτος από παγίδες, κακότητα και πορνική φιληδονία, είτε και από συμβάντα ζωής έκτακτα και αναπάντεχα, τα οποία θέτουν σε κίνδυνο την αντοχή και την ψυχική ευστάθεια του ανθρώπου. Οι πειρασμοί, οι τόσο συχνοί στη ζωή μας, έχουν διπλή όψη, θετική και αρνητική. Από τη μια δοκιμάζουν τον άνθρωπο, αυξάνοντας την αντοχή, την υπομονή και την πίστη του στην πρόνοια του Θεού, εκτρέφοντας την ελπίδα και τη γλυκιά αίσθηση του σωτηρίου στο οδοιπορικό του πιστού προς την ουράνια θεία βασιλεία· από την άλλη όμως, δεδομένης της αδυναμίας της φύσεως, είναι δυνατό να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε πτώση, με ο,τι αυτό συνεπάγεται στην ηθική και την πνευματική ζωή του. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος, στην προσευχή που μας παρέδωσε, μας είπε να προσευχόμαστε: «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν». Οι πιστοί, έχοντας παρρησία προς την αειπάρθενη Μητέρα του Χριστού, καταφεύγουν στη χάρη της, ζητώντας απ’ αυτή λύτρωση από τις δυσχέρειες και τα δεινά, που καθημερινά τους ταλαιπωρούν και τους συνθλίβουν.

Α. Θεοδώρου, «Χρυσοπλοκώτατε Πύργε»

Πηγη:xristianos.gr

[toula]

Η ευγενική συμπεριφορά στον πλησίον, ο παρήγορος λόγος μας στον θλιμμένο, η υπεράσπιση του αδικουμένου, η αντίδρασή μας στους κακούς λογισμούς, ο αγώνας μας στην προσευχή, η υπομονή, η ευσπλαγχνία, η δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή. Αυτά είναι που αναπαύουν το Θεό και προσελκύουν στην ψυχή μας τις δική Του χάρη, η οποία μας κάνει ικανούς να ξεπερνάμε και τις πλέον ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.

Συμβουλές Γέροντος Ι.Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

[toula]

Να τι πρέπει να κάνουμε, όταν είμαστε πληγωμένοι

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου η καμιά φορά με την θέλησί σου για κακό σου, μη δειλιάσης· ούτε να ταραχθής γι αὐτό, αλλά αφού επιστρέψης αμέσως στο Θεό, μίλησε έτσι· «Βλέπε, Κύριέ μου· έκανα τέτοια πράγματα σαν τέτοιος που είμαι· ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτα άλλο από εμένα τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Και εδώ, ξευτελίσου στα μάτια σου αρκετή ώρα και λυπήσου με πόνο καρδιάς για την λύπη που προξένησες στον Θεό και χωρίς να συγχυσθής, αγανάκτησε κατά των αισχρών σου παθών, ιδιαιτέρως δε και μάλιστα, εναντίον εκείνου του πάθους που έγινε αιτία να πέσης· έπειτα πες πάλι· «Ούτε μέχρι εδώ θα στεκόμουνα, Κύριέ μου, και θα αμάρτανα χειρότερα, εάν εσύ δεν με κρατούσες με την πολύ μεγάλη σου αγαθότητα».

Και ευχαρίστησέ τον και αγάπησέ τον περισσότερο παρά ποτέ θαυμάζοντας την τόση μεγάλη ευσπλαγχνία του, ότι και παρόλο που λυπήθηκε από σένα, πάλι σου δίνει το δεξί του χέρι και σε βοηθάει, για να μη ξαναπέσης στην αμαρτία· τελευταία πες, με μεγάλο θάρρος στη μεγάλη ευσπλαγχνία του· «Εσύ, Κύριέ μου, κάνε σαν εκείνος που είσαι και συγχώρεσέ με και μην επιτρέψης στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε λυπήσω πλέον».

Και κάνοντας έτσι, μη σκεφθής αν σε συγχώρεσε, διότι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά υπερηφάνεια, ενόχλησις του νου, χάσιμο του καιρού και απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές προφάσεις.

Γι αὐτό, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, ακολούθησε την άσκησί σου, σαν να μην είχες πέσει. Και αν συμβή εξαιτίας της αδυναμίας σου να αμαρτήσης πολλές φορές την ημέρα (65) και να μείνης πληγωμένος, κάνε αυτό που σου είπα όλες τις φορές, όχι με μικρότερη ελπίδα στο Θεό. Και κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας την αμαρτία περισσότερο, αγωνίσου να ζης με περισσότερη προφύλαξι.

Αυτή η εκγύνασις δεν αρέσει στο διάβολο· γιατί βλέπει πως αρέσει πολύ στο Θεό, επειδή και μένει ντροπιασμένος ο αντίπαλος, βλέποντας ότι νικήθηκε από εκείνον, που αυτός είχε πριν νικήσει. Γι αὐτὸ και διαφορετικούς απατηλούς τρόπους χρησιμοποιεί για να μας εμποδίση να μη το κάνουμε.

Και πολλές φορές πετυχαίνει τον σκοπό του εξαιτίας της αμέλειάς μας και της λίγης φροντίδας που έχουμε στον εαυτό μας.

Γι αὐτό, όσο εσύ βρεις δυσκολία σε αυτό από τον εχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει να αγωνισθής να το κάνης πολλές φορές, ακόμη και αν μία μόνο φορά έπεσες· μάλιστα πρέπει αυτό να κάνης, αν, αφού αμαρτήσης, αισθάνεσαι ότι ενοχλείσαι και συγχύζεσαι και σε πιάνη απελπισία για να μπορέσης έτσι με αυτό να αποκτήσης ειρήνη και γαλήνη στην καρδιά σου και θάρρος μαζί· και αφού οπλισθής με αυτά τα όπλα, να στραφής στο Θεό.

Γιατί, αυτή η παρόμοια ενόχλησις και ταραχή που έχει κάποιος για την αμαρτία, δεν γίνεται επειδή με αυτό που έκανε λύπησε τον Θεό, αλλά γίνεται για τον φόβο της δικής του καταδίκης· και αυτό σημαίνει ότι, αυτή προέρχεται από την φιλαυτία, όπως πολλές φορές είπαμε.

Ο τρόπος λοιπόν, για να αποκτήσης την ειρήνη, είναι ο εξής· να ξεχάσης τελειωτικά την πτώσι και την αμαρτία σου (66) και να παραδοθής στην σκέψι της μεγάλης και άφατης αγαθότητας του Θεού· και ότι, αυτός μένει πολύ πρόθυμος και επιθυμεί να συγχωρέση κάθε αμαρτία, όσο και αν είναι βαρειά, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσα από διάφορους δρόμους, για να έλθη σε συναίσθησι και να ενωθή μαζί του σε αυτή την ζωή με την χάρι του· στην δε άλλη, να τον αγιάση με τη δόξα του και να τον κάνη αιώνια μακάριο.

Και αφού με αυτές και παρόμοιες σκέψεις και στοχασμούς, γαληνέψης το νου σου, τότε θα επιστρέψης στην πτώσι σου, κάνοντας όπως είπα πιο πάνω· κατόπιν, όταν έρθη η ώρα της εξομολογήσεως (την οποία σε προτρέπω να κάνης πολύ συχνά), θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες, και με νέο πόνο και λύπη, για την λύπη του Θεού, και με πρόθεσι και απόφασι να μη τον λυπήσης πλέον, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και κάνε με προθυμία τον κανόνα που θα σου ορίση.

Όσιος Νικόδημος, ο Αγιορείτης