Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Σήμερα, μας λείψανε οι ήρωες γιατί σβήσαμε από την ζωή των παιδιών μας τους Αγίους..

Δεν καλλιεργήσαμε την ψυχή μας. Απομακρυνθήκαμε απλά από τον Θεό επειδή πλανηθήκαμε και πιστέψαμε στη δύναμη μας.

«Γίναμε εγωιστές και εγωιστές φτιάξαμε και τα παιδιά μας. Ο εγωιστής άνθρωπος είναι ανίκανος και ανάπηρος και να ερωτευτεί και να αγαπήσει.

Η σιωπή της κοινωνίας μας για όλα αυτά που βλέπουμε να υπάρχουν γύρω μας, είναι ενταγμένη σ’ αυτόν τον εγωισμό μας.

Ουσιαστικά, όλα αυτά που προωθούνται σήμερα στην Παιδεία και την Πολιτεία μας, τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους φτιάχνουν, γιατί τέτοιους ανάπηρους ανθρώπους χρειάζεται το σύστημα για να λειτουργήσει.»

Και είναι δυστυχισμένα τα παιδιά, συνέχισε. Και επαναστατούν τα παιδιά γιατί δεν βρίσκουν τα δύο βασικά πράγματα που έχουν ανάγκη, την αλήθεια και την αγάπη.

Επομένως, πρόσθεσε ο Σεβασμιώτατος, το ερώτημα είναι αν εμείς θα τα αφήσουμε να αλλάξουν τον κόσμο, ή θα είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα τους σταθούμε εμπόδιο.

Είναι απαραίτητο οι γονείς να προστατεύσουν και να στηρίξουν τα παιδιά τους με την αγαπητική παρουσία και ζωή τους στο σπίτι.

Αν τα παιδιά ακουμπήσουν κάπου καλά, τότε θα προχωρήσουν. Θα ανακαλύψουν νόημα ζωής και θα νιώσουν την ομορφιά της δημιουργίας, της θυσίας, της προσφοράς.

Σε άλλο σημείο δε της τοποθέτησης του, σημείωσε:

«Σήμερα, μας λείψανε οι ήρωες γιατί σβήσαμε από την ζωή των παιδιών μας τους Αγίους. Κι έτσι το ηρωικό φρόνημα το παγιδεύουμε και το χειρότερο, το στρέφουμε σε λάθος κατεύθυνση. Θέλουμε παιδιά σήμερα που να ενοχλούν όλους μας. Αλλά με μια ξεκάθαρη θέαση. Και πιο ξεκάθαρη θέαση, από το να βλέπει ο άνθρωπος με τα μάτια του Χριστού δεν υπάρχει. Γιατί αυτός ο άνθρωπος θα αντιμετωπίσει όμορφα, ακόμα κι αυτούς που σήμερα τον διώκουν.»

Η μόνη ελπίδα είναι η μετάνοια μας, τόνισε. Χωρίς την μετάνοια μας δεν θ’ αλλάξει τίποτα. Η μετάνοια είναι κάτι που ξεκινάει από μένα. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε μία μεγάλη ευθύνη. Αντί να είμαστε άνθρωποι μετάνοιας, είμαστε άνθρωποι που φωνάζουμε, που καταγγέλλουμε, που κατηγορούμε, αλλά δεν μετανοούμε εμείς. Δεν νιώθουμε το φταίξιμο μας, την ευθύνη μας.

Μακαριστός Σιατίστης Παύλος:

*Απόσπασμα από ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017.

[Αναστάσιος]

«Τό ἄγχος ἐπιφέρει διατάραξη τῶν λογισμῶν καί δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά ἐπιτελέσουμε σωστά τά ἔργα μας. Γι΄ αὐτό σοῦ συνιστῶ νά μήν τοῦ δώσεις τόπο στήν καρδιά σου. Ὅποτε διαπιστώνεις ὅτι σέ ἀπειλεῖ, νά τό διώχνεις μέ τήν ἐγκάρδια ἐπανάληψη τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Νά ἐκτελεῖς μέ προθυμία καί ἐπιμέλεια κάθε ἔργο σου, ἀκόμα καί τό πιό ἀσήμαντο, ἀλλά τήν ἐπιτυχία νά τήν περιμένεις ἀπό τόν Κύριο. Καί ὅταν οἱ προσπάθειές σου δέν τελεσφοροῦν, νά δέχεσαι τήν ἀποτυχία ὡς παραχώρηση τοῦ Κυρίου γιά τό συμφέρον τῆς ψυχῆς σου. Ἔτσι δέν θά σέ κυριεύει ποτέ τό ἄγχος».
Ἅγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

[toula]

Στις μέρες που τα ξέρουμε όλα και δεν δεχόμαστε ούτε κουβέντα, όταν ακούμε ότι χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις για να κοινωνήσουμε μας πιάνει μία τρέλα και αρχίζουμε να κατηγορούμε τους παπάδες , πολύ συχνά ακόμα και τους Αγίους με κουβέντες του στυλ : “Ο Χριστός είναι για όλους”, “Αν νιώσεις ότι θες να κοινωνήσεις πρέπει να πας”, “Δεν έχουν σημασία αμαρτίες, σαρκικά κλπ. αυτά δεν τα βλέπει ο Χριστός” κλπ.

Δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε. Κατεβάζουμε τον Χριστό στη δική μας πτωτική εγωϊστική λογική αντί να ανέβουμε εμείς την κλίμακα των αρετών για να συναντήσουμε τον Νυμφίο.

Οι προϋποθέσεις δεν έχουν νομικό χαρακτήρα. Αφορούν στην ουσία την υπαρξιακή θέση μας απέναντι στον Χριστό. Αν αυτή η θέση δεν είναι θέση μετανοίας και στην ψυχή και στο σώμα , με τον Χριστό δεν μπορούμε να ενωθούμε. Φυσικά όλο αυτό το κρίνει ο πνευματικός-εξομολόγος μας και όχι το εγωϊστικό μας μυαλό που βγάζει τα άπειρα φρικαλέα πολλές φορές συμπεράσματα για οτιδήποτε αφορά τον Θεό και τα Ιερά Μυστήρια.

Οι προϋποθέσεις έχουν οντολογική λειτουργία της υπάρξεως του ανθρώπου, αλλιώς όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει ένωση αλλά αντίθετα όταν αυτή η ένωση είναι εγωϊστική από την πλευρά του ανθρώπου γίνεται μια κίνηση δαιμονική που καίει πνευματικά τον άνθρωπο («Πῦρ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγον»). Όταν η ύπαρξη μου λειτουργεί άστοχα (αμαρτωλά), δηλαδή εκτός του ζωοποιού θεραπευτικού δρόμου τότε ένωση με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει. Τα υπόλοιπα είναι απλά προσωπικές απόψεις του καθενός. Οι προϋποθέσεις που έχουμε ως πνευματική παρακαταθήκη από τους Αγίους Πατέρες δεν είναι φιλοσοφικοί στοχασμοί αλλά βιωματικές εμπειρίες μέσα από τη Θεία Χάρη. Οι προϋποθέσεις στις ουσία είναι ασκήσεις υποδοχής και υπαρξιακής προετοιμασίας. Όταν πηγαίνω στον πνευματικό και αντί να αφήσω στο πετραχήλι του τις αμαρτίες μου απαιτώ να κοινωνήσω επειδή είναι μεγάλη γιορτή τότε είμαι ήδη εκτός υπαρξιακής θέσης για να έρθω σε ένωση με τον Θεό, διότι βρίσκομαι αλυσοδεμένος και ενωμένος με τον εγωιστικό εαυτό μου και εμπαίζω το Μυστήριο. Πως λοιπόν θα κοινωνήσω τον Χριστό όταν αρνούμαι να ενώσω τη ζωή μου μαζί Του ;

Συζητήσεις του στυλ “Αν έχεις κάνει εκείνο μπορείς να κοινωνήσεις; Αν έχεις κάνει το άλλο δεν μπορείς να κοινωνήσεις” προσβάλλουν το Ιερό Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Πολλοί παγιδεύονται σε κάποιου είδους συναισθηματική ένωση με τον Θεό, μέσα από μία νοητική φιλοσοφική ηρεμία. Τότε υποβιβάζουμε το Μυστήριο σε κάτι συμβολικό όπου ένωση με τον Χριστό γίνεται ένα βίωμα όπως νιώθω όταν ακούω μια ωραία μουσική. Όλα αυτά είναι θεολογικοί εκτροχιασμοί διότι έχουμε απομακρυνθεί από τους πατέρες της Εκκλησίας και έχουμε κάνει τον Χριστό μια μαριονέτα της αμαρτωλής κατάστασης μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που κοινωνούν και έχουν ακραίες αιρετικές ιδέες ! Πχ Ότι δεν υπάρχει ο διάβολος, το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας είναι συμβολικό και όχι Σώμα και Αίμα Κυρίου, ότι τα σαρκικά δεν έχουν καμία σημασία και το τι κάνει το σώμα μας δεν αφορά τον Θεό, ότι την εξομολόγηση μπορείς να την κάνεις στην εικόνα γιατί ο Θεός είναι παντού!...

Ας κάνουμε , λοιπόν , αγαπητοί μου υπακοή στην μητέρα Εκκλησία. Ας αφήσουμε τους ορθολογισμού και τις φαντασιώσεις μακριά από τα Ιερά Μυστήρια και ας μπούμε στον δρόμο της θεραπείας της καρδιάς με την νοερά προσευχή μέσα από το Μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως.

π. Σπ. Σκουτής

[toula]

Να χαμογελάτε προς πείσμα προς όλους εκείνους που θέλουν να σας βλέπουν βαρύθυμους και σκυθρωπούς. Μην κάνετε την χάρη σε κανέναν τους.

Όσοι πειρασμοί και δοκιμασίες, όσο πόλεμο και αδικίες κι αν έχετε, κοιτάξτε κατάματα την ζωή και χαμογελάστε.
Δεν αξίζει να μένετε στην κακιά και το μίσος, στην εκδίκηση και την μιζέρια.
Αυτό που αξίζει είναι να μένετε στο φως, στην χαρά και στο καλό.
Χαμόγελα λοιπόν γιατί σου πάει κι ας κάνεις ρυτίδες...και προχωρά παρακάτω.

Όσο όμορφος και όμορφη γίνεσαι όταν χαμογελάς δεν μπορείς να γίνεις όσο κι αν προσπαθήσεις με κάτι άλλο.
Γιατί όταν χαμογελάς ντύνεις το προσωπάκι σου με τον ουρανό, με μια αύρα θεϊκή και την αιωνιότητα.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Όπου υπάρχει η αληθινή αγάπη, δεν έχουν χώρα η πλεονεξία και ο φθόνος".

Όποιος εναντιώνεται εύκολα και προκαλεί σχίσματα και ταραχές (ακόμα και με σημαία την αλήθεια) αυτός ο άνθρωπος είναι μακρυά της αγάπης, μακρυά του Χριστού.

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι κινούνται εχθρικά προς άλλους. Τους κακολογούν, τους συκοφαντούν, τους απαξιώνουν, τους χαρακτηρίζουν χωρίς να είναι παρόν. Πολλές φορές και ανώνυμα προσπαθούν να διαδώσουν ψέμματα, μόνο και μόνο για να προκληθεί σύγχυση και ταραχή, πόνος και στεναχώρια.

Μα η αλήθεια είναι ότι το μόνο που κάνουν είναι να αποδεικνύουν την κακία που έχουνε μέσα τους, τον κομπλεξισμό από τον οποίο πάσχουν, τα απωθημένα τα οποία έχουνε. Γι'αυτό και ασχολούνται με τις ζωές των άλλων (ειδικά με αυτών που θεωρούν ότι τους ανταγωνίζονται σε κάτι) και δεν εμβαθύνουν στην δική τους ζωή. Φοβούνται να αντιμετωπίσουν την δική τους αποτυχία, γι'αυτό και εφευρίσκουν αποτυχίες σε άλλες ζωές.

Φοβούνται να παραδεχτούν την δική τους αμαρτία, τα δικά τους πάθη και γι'αυτό εστιάζουν σε ατοπήματα άλλων (έαν δεν υπάρχουν τα φαντασιώνονται) και προσπαθούν όσο μπορούν να τα εκθέσουν όχι για να βοηθηθούν οι άνθρωποι αλλά για να τους βλάψουν. Το κριτήριο αυτών των ανθρώπων δεν είναι να φέρουν τους ανθρώπους σε μετάνοια αλλά να τους κάνουν κακό, να τους στιγματίσουν, να τους καταδικάσουν. Διότι εάν θέλανε να τους βοηθήσουν θα πήγαιναν στους ιδίους και θα τους μιλούσαν. Επειδή όμως ο νους τους είναι διεστραμένος και θολωμένος μιλούνε σε όλους εκτός από τους ίδιους, απευθύνονται σε διάφορους άλλους εκτός από τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος αυτός που επιτελεί τέτοιο εμπαθές έργο έχει πιάσει πνευματικό πάτο. Ξεκάθαρα. Όσες μετάνοιες κι αν κάνει, όσες νηστείες και προσευχές κι αν επιτελεί, όσες "υπακοές" κι αν κάνει στον πνευματικό του....εάν δεν σταματήσει να εχθρεύεται και να εναντιώνεται στους άλλους ανθρώπους, τίποτα δεν έχει κατορθώσει.
Δεν έχει κατορθώσει τίποτα διότι ενώ εξωτερικά φαίνεται ταπεινός και ήσυχος, σεμνός και ειρηνικός στην πραγματικότητα είναι εγωιστής και ταραχοποιός, πρόστυχος και κακός, μισόκαλος και διάβολος.

Εάν έπιασες τον εαυτό σου να κινείται εχθρικά σε κάποιο πρόσωπο, μετανόησε. Ειδικά εάν πιάνεις την καρδιά σου να νιώθει μία εμμονή για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, χρειάζεται ένα περισσότερο να προσευχηθείς γι'αυτό και όχι να προσπαθείς να το βλάψεις. Εάν λες, ότι είσαι χριστιανός, απέδειξέ το. Ο Χριστός δεν έβλαψε κανέναν, δεν απαξίωσε κανέναν, δεν εναντιώθηκε σε κανέναν εκτός από όλους εκείνους τους εμπαθείς και υπερήφανους Φαρισαίους που έλεγχαν τους άλλους και το παίζανε σωτήρες και διασώστες της αλήθειας.

Κανείς δεν θα σωθεί διότι πολέμησε τον αδελφό του.
Κανείς δεν θα σωθεί διότι πολέμησε τον διάβολο.
Σώζεται αυτός που συγχωρεί και αγαπά τον αδελφό του.
Σώζεται αυτός που ζει όπως θέλει ο Χριστός, όπως έζησε ο Χριστός.

Όλα τα άλλα είναι "να είχαμε να λέμε".
Χρειάζεται να πάψουμε να βλέπουμε με φθόνο, με μίσος, με κακία, με εμπάθεια, με απαξίωση, με καχυποψία, με πονηρία τους άλλους. Η συμπεριφορά αυτή δείχνει απλά τον δικό μας κομπλεξισμό, τις δικές μας ανασφάλειες, το δικό μας αίσθημα κατωτερότητας, την δική μας ανοησία, μικρότητα και "κατινιά", τον φθόνο μας και την κακία μας, την πλεονεξία μας και την αχαριστία μας. Αλλά εκτός από αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι όχι μόνο δεν προαγόμαστε πνευματικά αλλά γκρεμιζόμαστε στο άπατο σκοτάδι της απώλειας.

Δεν υπάρχει αγάπη εκεί που βασιλεύει ο φθόνος.
Δεν υπάρχει Χριστός εκεί που κυριαχεί η αυτοδικαίωση και η απαξίωση των άλλων.
Δεν υπάρχει Αλήθεια εκεί όπου η άληθεια μας χρησιμοποιείται για να βλάψουμε άλλους, για να διαβάλουμε και να συκοφαντήσουμε, για να καταστρέψουμε και να ρίξουμε αμφιβολίες στον περίγυρο.
Δεν υπάρχει Σωτηρία όταν αντί να προσπαθούμε να θεραπευτούμε από τα πάθη μας, εμείς προσπαθούμε να επιβάλουμε την αλήθεια μας στους άλλους.
Μην το παίζουμε σωτήρες κανενός. Δεν ξέρουμε ούτε να μπουσουλάμε και το παίζουμε δρομείς.

"Εάν φύγει από τη μνήμη σου ο Θεός, φεύγει και η αγάπη από την καρδιά σου".
Ανώνυμος Όσιος

Μην χρησιμοποιούμε την αγάπη μας ή το ενδιαφέρον μας, για να εκδηλώνουμε τις εμπαθείς κινήσεις της καρδιάς μας. Αυτό είναι ότι πιο τραγικό μπορεί να μας συμβεί. Διότι πολλοί από το "πολύ ενδιαφερόν" έχουνε βλάψει ανθρώπους και από την "πολύ αγάπη", τους σταύρωσαν.

"Εκείνος που εξετάζει την ζωή των άλλων με εμπάθεια, ποτέ δεν θα λάβει συγχώρηση για τα δικά του παραπτώματα"
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Και τελειώνω με αυτό που έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης,
"Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά".
Εάν μία φορά δεν πρέπει ως άνθρωποι να εναντιωνόμαστε στους συνανθρώπους μας, πόσο μάλλον ως χριστιανοί στους πλησίο μας..

Αντί να πετροβολάς τους άλλους, πετροβόλησε το αυτοείδολό σου, γκρέμησε την θρασύτητά του, παύσε την εμμονή σου, παραιτήσουμε από την κακία σου.
Αν θέλεις. Εάν δεν θέλεις και πάλι δικαίωμά σου, όμως μάθε ότι θα γευτείς αργά ή γρήγορα τα αποτελέσματα των επιλογών σου...

Ό,τι έδωσες θα λάβεις και ό,τι έσπειρες θα θερίσεις.
Ό,τι προσφέρεις θα σου προσφερθεί.
Προσέφερες φιλιά, αγκαλιές και συγχώρεση; Αυτό θα λάβεις.
Προσέφερες κακίες, μαχαιριές και μίσος; Αυτό θα απολάβεις.
Παράδεισο έδωσες, παράδεισο θα λάβεις.
Κόλαση έδωσες, κόλαση θα απολαύσεις...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Να ντρέπεσαι, όταν πας να κάνεις την αμαρτία και όχι όταν την εξομολογείσαι».
Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός

[toula]

Να βλέπεις καθαρά σημαίνει ότι σκέφτεσαι σωστά.
Να μην βλέπεις ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά αλλά κατάματα. Να αντιλαμβάνεσαι την ζωή δηλαδή όπως είναι, χωρίς ψευδαισθήσεις και ουτοπίες, χωρίς υστερίες και συναισθηματικούς βερμπαλισμούς.

Να είσαι έτοιμος να αρπάξεις κάθε ευκαιρία για χαρά και όχι για παρεξήγηση.
Να είσαι έτοιμος να προχωρήσεις μπροστά και όχι να κολλήσεις στο παρελθόν.

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και πάντα σου δίνει ευκαιρίες να ευτυχήσεις. Οι κακοί άνθρωποι και οι δοκιμασίες πάντα θα υπάρχουν. Μην εστιάζεις σε αυτά. Διότι τα δίνεις υπεραξία.

Να εστιάζεις στις απλές χαρές της ζωής που σταθεροποιούν τελικά την ευτυχία και την ειρήνη στην καρδιά σου. Όπως το να φας ένα τέτοιο «βούτημα» στο σχήμα της καρδιάς. Και από το γλυκό αυτό «βούτημα», θα βουτήξεις στην ζωή με χαρά και ζωντάνια, έτοιμος να αγαπήσεις και να συγχωρέσεις, έτοιμος να χαμογελάσεις και να γευτείς την ζωή ως Θείο δώρο και όχι ως δεδομένο.

Χαμόγελα λοιπόν. Η ζωή δεν έχει μόνο πίκρες, έχει μια απίστευτη γλυκάδα που κρύβεται σε μικρές καθημερινές χαρές που καλείσαι να ανακαλύψεις με την καλή σου προαίρεση.

Αυτά τα μικρά-γλυκά «βουτήματα» της καθημερινότητας να τα τρως σε κάθε ευκαιρία. Όντως μπορεί να έχουνε θερμίδες, μα είναι θερμίδες ζωής και χαράς που δεν σε βαραίνουν αλλά σου δίνουν την δύναμη να πετάξεις ψηλά, εκεί που ο ουρανός συναντά την αιωνιότητα και το οξυγόνο γίνεται Αγάπη.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Πολλές φορές σκεπτόμαστε πόσο μας αδικούν οι γύρω μας. Αγανακτούμε για αυτό και θλιβόμαστε, αλλά δεν θα έπρεπε. Υπάρχει ο δίκαιος Κριτής ο οποίος θα ανταποδώσει οπωσδήποτε στον καθένα αυτό που πρέπει και αναλογεί.
Να φροντίζουμε πάντοτε να είμαστε δίκαιοι και να μη κοιτάζουμε μόνο το συμφέρον μας. Ο πνευματικός νόμος ισχύει για όλους ανεξαιρέτως. Μια ιστορία θα μας πείσει για αυτό:

Κάποτε ένας ασκητής βλέποντας την αδικία που υπάρχει στον κόσμο προσευχόταν στο Θεό και του ζητούσε να του αποκαλύψει το λόγο που δίκαιοι και ευλαβείς άνθρωποι δυστυχούν και βασανίζονται άδικα, ενώ άδικοι και αμαρτωλοί πλουτίζουν και αναπαύονται.
Ενώ προσευχόταν ο ασκητής να του αποκαλύψει ο Θεός το μυστήριο, άκουσε φωνή που του έλεγε:
- Μη ζητάς εκείνα που δε φτάνει ο νους σου και η δύναμη της γνώσης σου.
Ούτε να ερευνάς τα απόκρυφα, γιατί τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.
Αλλά, επειδή ζήτησες να μάθεις, κατέβα στον κόσμο και κάθισε σ' ένα μέρος και πρόσεχε αυτά που θα δεις, για να καταλάβεις από τη μικρή αυτή δοκιμή, ένα μικρό μέρος από τις κρίσεις του Θεού.
Θα γνωρίσεις τότε ότι είναι ανεξερεύνητη και ανεξιχνίαστη η προνοητική διακυβέρνηση του Θεού για όλα.
Ο γέροντας, όταν τ' άκουσε αυτά, κατέβηκε με πολλή προσοχή στον κόσμο κι έφτασε σ' ένα λιβάδι που το διέσχιζε ένας πολυσύχναστος δρόμος.
Εκεί κοντά ήταν μία βρύση κι ένα γέρικο δέντρο, στην κουφάλα του οποίου μπήκε ο γέροντας και κρύφτηκε καλά.
Μετά από λίγο πέρασε ένας πλούσιος πάνω στο άλογό του. Σταμάτησε για λίγο στη βρύση, για να πιει νερό και να ξεκουραστεί.
Αφού ξεδίψασε, έβγαλε από την τσέπη του ένα πουγκί με εκατό φλουριά και τα μετρούσε.
Όταν τελείωσε το μέτρημα, θέλησε πάλι να τα βάλει στη θέση τους. Χωρίς όμως να το καταλάβει, το πουγκί έπεσε στα χόρτα.
Έφαγε, ξεκουράστηκε, κοιμήθηκε και μετά καβαλίκεψε το άλογο κι έφυγε χωρίς ν' αντιληφθεί τίποτα για τα φλουριά.
Μετά από λίγο ήρθε άλλος περαστικός στη βρύση, βρήκε το πουγκί με τα φλουριά, το πήρε κι έφυγε τρέχοντας μέσ' απ' τα χωράφια.
Πέρασε λίγη ώρα και φάνηκε άλλος περαστικός. Κουρασμένος, όπως ήταν, σταμάτησε κι αυτός στη βρύση, πήρε λίγο νεράκι, έβγαλε και λίγο ψωμάκι από ένα μαντήλι και κάθισε να φάει.
Την ώρα, που ο φτωχός εκείνος έτρωγε, φάνηκε ο πλούσιος καβαλάρης εξαγριωμένος, με αλλοιωμένο το πρόσωπο από οργή, και όρμισε επάνω του.
Με θυμό φώναζε να του δώσει τα φλουριά του. Ο φτωχός, μη έχοντας ιδέα για τα φλουριά, διαβεβαίωνε με όρκους πως δεν είδε τέτοιο πράγμα.
Εκείνος όμως, όπως ήταν θυμωμένος, άρχισε να τον δέρνει και να τον χτυπά, μέχρι που τον θανάτωσε.
Έψαξε μετά όλα τα ρούχα του φτωχού, δεν βρήκε τίποτα και έφυγε λυπημένος.
Ο γέροντας εκείνος τα έβλεπε όλα αυτά μέσα άπ' την κουφάλα και θαύμαζε.
Λυπόταν πολύ κι έκλαιγε για τον άδικο φόνο που είδε και προσευχόμενος στον Κύριο, έλεγε:
Κύριε, τι σημαίνει αυτό το θέλημά Σου; Γνώρισε μου, Σε παρακαλώ, πώς υπομένει η αγαθότητα Σου τέτοια αδικία.
Άλλος έχασε τα φλουριά, άλλος τα βρήκε κι άλλος άδικα φονεύθηκε!
Ενώ ο γέροντας προσευχόταν με δάκρυα, κατέβηκε ο Άγγελος Κυρίου και του είπε:
Μη λυπάσαι, γέροντα, ούτε να σου κακοφαίνεται και να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται τάχα χωρίς θέλημα Θεού.
Αλλά άπ' αυτά που συμβαίνουν, άλλα γίνονται κατά παραχώρηση, άλλα για παίδευση κι άλλα κατά οικονομία.
Άκουσε λοιπόν:
Αυτός που έχασε τα φλουριά είναι γείτονας εκείνου που τα βρήκε.
Ο τελευταίος είχε ένα περιβόλι αξίας εκατό φλουριών. Ο πλούσιος, επειδή ήταν πλεονέκτης, τον εξανάγκασε να του το δώσει για πενήντα φλουριά.
Ο φτωχός εκείνος, μη έχοντας τι να κάνει, παρακαλούσε το Θεό να κάνει την εκδίκηση. Γι' αυτό και οικονόμησε ο Θεός και του τα έδωσε διπλά.
Εκείνος, πάλι, ο φτωχός, ο κουρασμένος, που δεν βρήκε τίποτα και φονεύτηκε άδικα, είχε κάνει μια φορά φόνο.
Μετανόησε όμως ειλικρινά και σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του τα έργα του ήταν χριστιανικά και θεάρεστα.
Διαρκώς παρακαλούσε το Θεό να τον συγχωρέσει για το φόνο που διέπραξε και συνήθιζε να λέει:
«Θεέ μου, τέτοιο θάνατο πού έδωσα, ίδιο να μου δώσεις!».
Βέβαια, ο Κύριός μας τον είχε συγχωρέσει από την πρώτη στιγμή που εκδήλωσε τη μετάνοιά του.
Συγκινήθηκε όμως ιδιαίτερα από το φιλότιμο του παιδιού του, το οποίο όχι μόνο φρόντιζε για την τήρηση των εντολών του, αλλά ήθελε και να πληρώσει για το παλιό του φταίξιμο.
Έτσι δεν του χάλασε το χατίρι, επέτρεψε να πεθάνει με βίαιο τρόπο - όπως του το είχε ζητήσει - και το πήρε κοντά Του, χαρίζοντας του μάλιστα και λαμπρό στεφάνι γι' αυτό του το φιλότιμο!
Ο άλλος, τέλος, ο πλεονέκτης, που έχασε τα φλουριά κι έκανε το φόνο, θα κολαζόταν για την πλεονεξία και τη φιλαργυρία του.
Το άφησε λοιπόν ο Θεός να πέσει στο αμάρτημα του φόνου για να πονέσει η ψυχή του και να έρθει σε μετάνοια.
Με την αφορμή αυτή αφήνει τώρα τον κόσμο και πάει να γίνει καλόγερος!
Λοιπόν, που, σε ποια περίπτωση, βλέπεις να ήταν άδικος ή σκληρός και άπονος ο Θεός;
Γι' αυτό στο εξής να μην πολυεξετάζεις τις κρίσεις του Θεού, γιατί Εκείνος τις κάνει δίκαια και όπως ξέρει, ενώ εσύ τις περνάς για άδικες.
Γνώριζε επίσης ότι και πολλά άλλα γίνονται στον κόσμο με το θέλημα του Θεού για λόγους που οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν.
Κι έτσι το σωστό είναι να λέει ο καθένας:
«Δίκαιος εἶ, Κύριε, καὶ εὐθεῖαι αἱ κρίσεις σου».

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Η Αισιοδοξία είναι καρπός της Πίστεως στην Αγάπη και στην Προστασία του Θεού. Ένας μοναχός έλεγε:
-Προσέξτε μη σας φορέσει ο Σατανάς τα μαύρα γυαλιά της απαισιοδοξίας και μετά τα βλέπετε όλα μαύρα. Προσέξτε μη γκρινιάζετε. Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό, γιατί είναι ολιγοπιστία και μαζί αχαριστία. Και πρόσθετε:
-Αρχίζετε την ημέρα σας με προσευχή και με χαμόγελο! Θυμηθείτε ότι αυτό έκαναν οι παλαιότεροι. Στους καθρέπτες και στα προσόψιά τους έγραφαν το «Καλήμερα» και το «Δόξα Σοι ο Θεός»! Μήπως δεν είχανε και τότε βάσανα, αρρώστιες και φτώχεια; Κι όμως τα περνούσαν όλα με ψυχική λεβεντιά! Ήταν φτωχοί, αλλά αξιοπρεπείς. Είχαν συνεχώς στο στόμα τους και στην καρδιά τους το «Έχει ο Θεός»…! Γνώριζαν να προσεύχονται, να καρτερούν, και να νικούν!
«Και να θέλω δεν μπορώ ν' απελπιστώ. Όταν απελπιζόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα είναι κι αχαριστία...

Ι. Ν. Αγίας Κυριακής Αμφιθέας-Παλαιού Φαλήρου
www.inak.gr

[toula]

Ἡ προσευχή εἶναι συνομιλία μέ τόν Θεό

Εὐχή ἀληθινή εἶναι ἡ ἀπερίσπαστη καί ἀ­περιπλάνητη, πού γίνεται μέ προσήλωση, μέ ψυχή πονεμένη καί διάνοια συγκεντρωμένη· ἡ δέηση δέν ἀπευθύνεται μόνο μέ λόγια, ἀλλά κυρίως μέ ἀγαθές προθέσεις. Σέ κάθε δέηση παρευρίσκεται παντοῦ καί πάντοτε ὡς πνευματικό μέσο μεταφορᾶς ἡ ταπεινοφροσύνη. Ἔνδειξη τῆς ταπείνωσης εἶναι ἡ προσευχή· καί τοῦτο γιατί ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμί­ας μας, ἐπικαλούμαστε τή δύναμη τοῦ Θε­οῦ...

Ἡ προσευχή εἶναι ἡ βοήθεια τῆς ζωῆς μας, συνομιλία μέ τόν Θεό, λήθη τῶν γηΐνων, ἄνοδος πρός τόν οὐρανό· μέ τή δέηση, ἀναχωροῦμε πρός τόν Θεό. Προσευχόμενοι, θά μείνουμε μέ ἀπεριπλάνητο νοῦ, ἐφόσον ἀντιληφθοῦμε ὅτι βρισκόμαστε μπροστά στόν Θεό.

Ἡ προσευχή εἶναι ὁ ἥλιος τῶν νοε­ρῶν ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς· ὅπως εἶναι ὁ ἥλιος φῶς γιά τό σῶμα, ἔτσι εἶναι καί γιά τήν ψυ­χή ἡ προσευχή. Ἡ προσευ­χή πού γίνεται μέ προσοχή εἶναι ἄσβηστο καί ἀδιάκοπο φῶς καί γιά τήν ψυχή καί γιά τή διάνοια. Ἡ θεία προσευχή εἶ­ναι πραγματικά οὐράνια πανοπλία καί μό­νη αὐτή μπορεῖ νά προφυλάσσει μέ ἀ­σφάλεια ὅσους παρέδωσαν τόν ἑαυτό τους στόν Θεό. Ἡ προσευχή εἶναι τό γνωστό γιά ὅλους φάρμακο πού ἀπομακρύνει τά πάθη. Ἡ εὐχή εἶναι χορηγός ζω­ῆς καί ὑπόσχεση γιά ἄνθηση ἐλ­πίδας. Με­γάλο ὅπλο ἡ προσευχή, μεγά­λη ἀ­σφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγά­λο λιμάνι, ἀπαραβίαστος χῶρος. Ἡ εὐ­χή εἶ­ναι σωτήριο φάρμακο καί ἐμποδιστικό τῶν ἁμαρτημάτων καί ἰατρεῖο πλημμελημάτων. Μεγάλο ὅπλο ἡ προσ­ευχή, θησαυρός ἀκέραιος, πλοῦτος πού ποτέ δέν δαπανᾶται, λιμάνι ἀκύμαντο, προϋπόθεση γαλήνης καί μυρίων ἀγα­θῶν καί μητέρα δυνατότερη εἶναι ἡ προσ­ευχή κι ἀπ᾽ αὐτή τή βασιλεία.

Ἡ προσευχή εἶναι τῶν θλιβομένων λιμάνι, τῶν παραδαρμένων ἄγκυρα, τῶν κλονιζομένων στήριγμα, τῶν φτωχῶν θησαυ­ρός, τῶν πλουτούντων ἀσφάλεια, τῶν νοσημάτων ἀφανισμός, τῆς ὑγείας προστασία, κάθε λύπης φυγαδευτήριο, εὐθυμίας αἰτία, ἀτέλειωτης εὐχαρίστησης ἀφορμή, μητέρα τῆς φιλοσοφίας.

Ἀπό τό ἔργο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου «Τό γνῶθι σαυτόν»
https://www.apolytrosis.gr/