Ψυχοφελή μηνύματα...

Καθημερινά πνευματικά μηνύματα.

Συντονιστής: Συντονιστές

toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Οι δαίμονες και οι παράδοξοι πετροβολισμοί

Το 1900 ένας νεαρός ζαχαροπλάστης από τη Θεσσαλονίκη, ο Αστέριος, μετανοώντας για την αμαρτωλή του ζωή, αποφάσισε να ντυθεί το μοναχικό σχήμα και να εγκαταβιώσει στην αγιορείτικη Μονή Διονυσίου.
Ως δόκιμο τον έστειλαν στο Μονοξυλίτη, μετόχι της μονής μέσα στο Άγιο Όρος. Οι γονείς του όμως από τη Θεσσαλονίκη, ανάστατοι και καταπικραμένοι από το διάβημα του γιου τους, κίνησαν γη και ουρανό για να τον … «σώσουν», να τον ξαναφέρουν δηλαδή στο κόσμο! Δεν δίστασαν μάλιστα να ζητήσουν και τη βοήθεια του σατανά, καταφεύγοντας σε μαγείες.

Ο Αστέριος άρχισε ξαφνικά να αισθάνεται κάποια πίεση σαν κάτι να έσφιγγε καταθλιπτικά τη καρδιά του. Και όπως δεν ήταν αμύητος σε τέτοιου είδους θέματα, γιατί και ο ίδιος στη κοσμική ζωή του είχε σχέσεις με μάγους, συμπέρανε με ακρίβεια τις ενέργειες των γονιών του.
Τον κυρίεψε αγωνία που γινόταν όλο και πιο έντονη. Από εσωτερική ανάγκη πύκνωνε την προσευχή, ζητούσε τη βοήθεια του Θεού, υπογράμμιζε με πόνο στο «Πάτερ Ημών» το «ρύσαι ημάς από του πονηρού». Οι άλλοι αδερφοί στο Μονοξυλίτη δεν είχαν υποψιαστεί ακόμα το παραμικρό.
Ένα πρωινό όμως μετά την ακολουθία, δέχονται ξαφνικά από πάνω από το δάσος πετροβολισμούς! Ευτυχώς που κανένας τους καθώς και κανένα από τα πράγματα του μετοχιού δεν έπαθε κακό. Άφησαν να περάσει λίγη ώρα. Κάποιοι περαστικοί φαίνεται είχαν όρεξη γι’ αστεία. Σαν ξεκίνησαν όμως για τις εργασίες τους οι πετροβολισμοί τους πήραν από πίσω.

Έτρεξαν τότε φοβισμένοι και κλείστηκαν στην εκκλησία. Δεν τολμούσαν να βγουν από κει γιατί αμέσως άρχιζε το πετροβόλημα. Ύστερα από σχετική αίτηση του οικονόμου του μετοχιού γερο-Δωρόθεου, ήρθε απόσπασμα σεϊμένηδων (χωροφυλάκων) από τις Καρυές. Με έρευνες και ομαδικούς πυροβολισμούς προς το μέρος απ’ όπου έρχονταν οι πετροβολισμοί κατάλαβαν πως δεν ήταν επίβουλοι άνθρωποι. Έτσι βεβαιώθηκαν πια πως είχαν να κάνουν με αόρατους εχθρούς.
Τότε πήρε το λόγο ο δόκιμος Αστέριος και έριξε φως στην υπόθεση. -Εγώ είμαι η αιτία του κακού! Για να πεισθείτε, αφήστε με να βγω μόνος μου έξω. Θα δείτε τότε πως οι πέτρες θα στραφούν εναντίον μου. Και πραγματικά έτσι έγινε. Οι πέτρες, χωρίς να τον χτυπούν, έπεφταν γύρω του. Μα το πιο παράδοξο ήταν πως όταν έφτανε στο εκκλησάκι του Αγίου Αρτεμίου, από το δρόμο που οδηγεί στο κόσμο, οι πετροβολισμοί σταματούσαν για να ξαναρχίσουν όταν γύριζε στο μετόχι! Μετά τη διαπίστωση αυτή, τον απομόνωσαν στο ναό.
Οι δόκιμοι και οι νέοι μοναχοί είχαν τρομοκρατηθεί γι’ αυτό ο γερο-Δωρόθεος ζήτησε με επιστολή βάρκα από το μοναστήρι για να παραλάβει τον Αστέριο. Όταν σε λίγες μέρες ήρθε η βάρκα, ο νέος και ο συνοδός του παπα-Μάρκος, εφημέριος του Μονοξυλίτη, κατέβηκαν στη παραλία χωρίς προβλήματα. Μόλις όμως μπήκαν στη βάρκα, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι πέτρες μπροστά τους. Οι βαρκάρηδες τα χρειάστηκαν.
Τράβηξαν στα ανοιχτά αλλά οι πέτρες έφταναν και εκεί. Ο ευλαβέστατος παπα-Μάρκος σηκώθηκε, έβαλε το πετραχήλι του και άρχισε τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Αμέσως έπαψε η δαιμονική ενέργεια. Έτσι έφτασαν ήσυχοι στη μονή. Μερικοί δύσπιστοι πατέρες που είχαν πληροφορηθεί τα γεγονότα ειρωνεύτηκαν τον παπά : -Που είναι οι πέτρες; Να, δεν γίνεται τίποτα! Ψευδαισθήσεις ήταν όλα …; Αλλά την ίδια στιγμή τους αποστόμωσε ένας πετροβολισμός που ήρθε από την κορυφή του διπλανού πύργου! Στο μεταξύ είχε επιδεινωθεί και η υγεία του Αστέριου.
Ένιωθε ένα σφίξιμο στο λαιμό και είχε τάση εμετού. Γι’ αυτό και δεν κοινωνούσε. Η σύναξη των γερόντων της μονής που συνήλθε χωρίς καθυστέρηση, πήρε την απόφαση να σταλεί ο δόκιμος στον περίφημο πνευματικό παπα-Σάββα τον Μικραγιαννανίτη (1821-1908). Αποτελούσε γενική πεποίθηση των Αγιορειτών πατέρων ότι οι προσευχές του πνευματοφόρου παπα-Σάββα «μαστίγωναν» τα πονηρά πνεύματα και τα έτρεπαν σε φυγή.
Η καλύβη της Αναστάσεως όπου έμενε ο πνευματικός, πέρασε τρία μερόνυχτα συνταρακτικά. Από την ώρα που μπήκε εκεί ο Αστέριος, προπαντώς τις νύχτες, πελώριες πέτρες άρχισαν να κόβονται από τους γειτονικούς βράχους, να περνούν πάνω και δίπλα από τη καλύβη και με τρομακτικό πάταγο να γκρεμίζονται στο διπλανό βάραθρο, προς τη θάλασσα. Άγριες φωνές τάραζαν την περιοχή.

Φοβερές βλαστήμιες μόλυναν τον αέρα. Ο παπα-Σάββας παρά τα γεράματά του, επιδόθηκε σε τέλεια νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή για τρεις μέρες. Και την τέταρτη διάβασε στον Αστέριο την εξορκιστική ευχή : -«Εξορκίζω σε, πνεύμα ακάθαρτο, κατά του Θεού του τα πάντα λόγω κτίσαντος και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, φοβήθιτι, φύγε, δραπέτευσον, αναχώρησον από του δούλου του Θεού Αστερίου … Άπελθε εις γην άνυδρον, έρημον, αγεώργητον …;»
-Αυτό ήταν! Ο Αστέριος έβηξε δυνατά. Από το στόμα του πετάχτηκε κάτι σαν ζώο, σαν αλεπού, που αφού αγριοκοίταξε τον πνευματικό και έτριξε τα δόντια του, έγινε άφαντο. Το είδαν καθαρά και οι τέσσερις υποτακτικοί του παπα-Σάββα, που παραβρίσκονταν εκεί, οι πατέρες Ονούφριος, Ιλαρίων, Πέτρος και Σάββας Ο δόκιμος ηρέμησε και ανάσανε με ανακούφιση.

Γεμάτος ευγνωμοσύνη έπεσε στα πόδια του πνευματικού και τα’ βρεξε με δάκρυα χαράς, -Άγιε του Θεού, αναφώνησε, μ’ έσωσες. Έγινα καλά. Το φρικτό βάρος έφυγε από πάνω μου. Πώς να σε ευχαριστήσω; Την άλλη μέρα στη Λειτουργία κοινώνησε. Ο παπα-Σάββας τον κράτησε δύο-τρεις μέρες κοντά του και ύστερα του σύστησε να πάει στις Καρυές και να ζήσει μόνος του σε ένα κελί με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Πραγματικά ο Αστέριος, που ονομάστηκε Αθανάσιος στη μοναχική του κουρά, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σ’ ένα ταπεινό καλυβάκι της Μονής Κουτλουμουσίου, ξεχωρίζοντας για την ευλάβεια, την ταπείνωση και την ασκητικότητά του. Κοιμήθηκε οσιακά στις 7 Αυγούστου του 1945.

Πηγή: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Ιερά Μονή Παρακλήτου
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος.

Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γέρο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.
-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά. Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γέρο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.
Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γέρο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή. Ήθελα εγώ…. αλλά το χιόνι μας απέκλεισε..
Για φαντάσου, μονολογούσε χωρίς καημούς, χωρίς το ζόρι της φαμίλιας του, χωρίς τη φωνή του αφεντικού, χωρίς τη οργή στη στραβοτιμονιά του απέναντι, χωρίς τα βάσανα της ζωής ετούτης. Χρόνια το δούλευε στο μυαλό του και το ομολογούσε ανάμεσα στο χωρατό και το σοβαρό του.
-Εσείς γέροντα έλεγε στον γερό Κοσμά ζείτε στον Παράδεισο ενώ εμείς εκεί μέσα και να θες να αγιάσεις δεν σ αφήνουνε. Και να που γίνεται μερικές φορές σαν να ακούει ο Θεός δυό φορές και του γίνεται το χατίρι του ανθρώπου.
Χωρίς να το μετρήσει και βρίσκεται ίδιος καλόγερος στον Άθω στο καλύβι του γέρο Κοσμά που δεν αγαπούσε και πολύ τις βολές και δεν είχε μήτε ρεύμα, μήτε τηλέφωνο. Μια στέρνα είχε μοναχά στο κελλί και κάθε πρωί έβγαζε λίγο νερό για τη λάτρα του .
-Είμαι στον παράδεισο.!!! μονολογούσε ο Θανασός. Πήγαινε και ερχότανε και η χαρά του δεν έλεγε να ησυχάσει..
-Έλα παιδί μου θα κάνουμε τις ώρες και τον εσπερινό. Ήτανε βλέπεις Σαρακοστή και οι ακολουθίες ήτανε πολλές.
-Μετά χαράς έκανε ο Θανασός..
Πήρε να διαβάζει ο γέρο Κοσμάς διάβαζε διάβαζε και τελειωμό δεν είχε…. Το μυαλό του Θανασσού πήρε να ταξιδεύει… Μετά ο γέροντας λέει στο Θανασσό.
-Είναι Σαρακοστή παιδί μου έχουμε μονοτράπεζο και αλάδωτο…
-Κι αλάδωτο; επανέλαβε ο Θανασσός …
Φάγανε κάτι παξιμάδια που του φανήκανε παντεσπάνι του Θανασσού και χαλβά Μακεδονίτικο που του χε φέρει κάποιος προσκυνητής από τη Θεσσαλονίκη..
Πήρε να βράζει ο Θανασσός….
-Να πάς αν είναι ευλογημένο να φέρεις από το πηγάδι νερό του λέει ο γέροντας
Τρέχει με τον κουβά ο Θανασός να τραβήξει νερό. Μα στη βιάση του δεν δένει καλά την τριχιά και ο κουβάς βρέθηκε μέσα στο πηγάδι.
Φωνές, φασαρία, θυμός, νεύρα κι όλα μαζί…..
Τα άκουσε από το καλύβι ο γέρο Κοσμάς και νόμιζε ότι κάτι του συνέβη.
-Τι έπαθες παιδί μου ποιος σε πείραξε;
Ο Θανασός όμοια σαλεμένος κόκκινος από την αναποδιά δεν μιλιότανε
-Κι εδώ αναποδιές…… κι εδώ δυσκολίες…. κι εδώ ο πειρασμός. Που θα ησυχάσω γέροντα, μέχρι που θα με κυνηγάει το θηρίο .
Τον πήρε με τρόπο πατρικό ο γέρο Κοσμάς και τον έβαλε στο καλύβι.
Κι ο Θανασός πήρε να κλαίει σαν παιδί.
-Το θηρίο παλληκάρι μου ούτε στον κόσμο μένει ούτε στο καλύβι μου δεν πατά. Κάθε τόπος παιδί μου είναι αγώνας. Δεν υπάρχει τόπος χωρίς αγώνα. Δεν υπάρχει όμως και παράδεισος που να ναι εδώ και να μην είναι εκεί. Το θηρίο …πάει να πει τα πάθη, αν το κουβαλάς μέσα σου όπου και να πας θα σε φάει. Κι αν το παλέψεις, όπου και να πας θα ναι παράδεισος…

Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΥΩΔΙΑ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Σε όλη την περιφέρεια εκείνη, από τη Νέα Σκήτη μέχρι τη Μεγίστη Λαύρα, έχουν πολλοί Πατέρες και ευλαβείς προσκυνητές χριστιανοί, αισθανθεί να αναδίνει ουράνια ευωδία και άρωμα μοσχολίβανου.
Από τη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα λεγόμενα «Καυσοκαλύβια» ανεβαίναμε με τον αδελφό μου Παντελεήμονα Μοναχό, στα Κελλιά της Κερασιάς.
Στο σημείο πού λέγεται «Χαΐρι», σε μια στροφή του δρόμου, αισθανθήκαμε έντονη ουράνια ευωδία.
Σταθήκαμε για λίγο, δεν μπορέσαμε να προχωρήσομε επί δέκα λεπτά (ΙΟ') της ώρας, με ένα λεπτό αεράκι ή ευωδία από πάνω, σαν να κατέβαινε από τον Άθωνα. Πώς να καταλάβει όμως κανείς, από που ερχότανε αυτό το θείο άρωμα;
Κάναμε το σταυρό μας, ξεκινήσαμε συνεχίζοντες την πορεία μας και σε λίγο χάθηκε ή ευωδία εκείνη.

Μετά άπ' αυτό πολλές φορές περάσαμε από το μέρος εκείνο, αλλά άλλη φορά δεν αισθανθήκαμε τίποτε και θέλομε να πιστεύομε, πώς στο ευλογημένο εκείνο μέρος του Αγίου Όρους, από τη θάλασσα μέχρι την κορυφή του Άθωνα, είναι γεμάτο από αγία Λείψανα οσίων Πατέρων, πού κατά καιρούς έχουν κοιμηθεί τον μακάριο και φυσίζωον ύπνο, κατόπιν σκληρού ασκητικού αγώνα, μέσα σε καλύβες και σπηλιές, των οποίων, σε πολλά μέρη σώζονται ακόμη ίχνη και ερείπια, όπως είναι οί Σκήτες πού παρήκμασαν και δεν υπάρχουν σήμερα σαν Σκήτες, όπως ήταν ή παλιά Σκήτη του Αγίου Βασιλείου, πού βρίσκονταν μεταξύ Καυσοκαλυβίων και της τοποθεσίας «Κρύα νερά», ή οποία, επειδή εκεί έκανε πολύ κρύο, μεταφέρθηκε στη νοτιοδυτική πλευρά του Καρμύλιου Όρους, πού οι ίδιοι Ασκητές συνέστησαν την νεώτερη αυτή Σκήτη, ή οποία όμως κι αυτή, σα Σκήτη, παρήκμασε και σώζονται σήμερα πολύ λίγες Καλύβες.

Και σε πολλά μέρη του Αγίου Όρους υπάρχουν ερείπια ασκητικών ησυχαστηρίων και Καλυβών.
ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

"Ηνοίχθησαν οι ουρανοί και κατέβη φοβερός νεανίας κρατών σπάθην μεγάλην εις την δεξιάν"

Δεν θέλω, αγαπητέ μοι, να σας υστερήσω οπτασίαν φοβεράν, ην είδον εις τας αρχάς του Βαλκανικού πολέμου.
Νύκτα τινά, μοι εφάνη ότι εσκοτίσθη ο ορίζων. εσείετο η γη, έφευγον οι άνθρωποι να κρυφθώσιν εις οπάς και εις σπήλαια. Έτρεμον δε και έπιπτον εις την γην ως φύλλα και απέθνησκον πολλοί εκ της φοβεράς εκείνης οργής. Ιστάμενος καγώ εις τι μέρος και φεύγων από προσώπου της οργής Κυρίου, είδον αίφνης τείχος πολύ υψηλόν από την γην και επί του τείχους εξέδραν. Είτα ηνοίχθησαν οι ουρανοί και κατέβη φοβερός νεανίας κρατών σπάθην μεγάλην εις την δεξιάν (ως εικάζω ο Άρχων Μιχαήλ θα ήτο ή έτερος Άγγελος). Κατήρχετο δε με απειλήν και θυμόν. Εις την θέαν του νεανίου έπεσον πρηνής και παρ΄ ολίγον να εκπνεύσω εκ του φόβου και τρόμου.

Σταθείς δε επί της εξέδρας με πρόσωπον θυμωμένον και με φωνήν ώσπερ μεγάλην βροντήν, ηπείλει το ανθρώπινον γένος, ότι θα το εξολοθρεύσει δια την απείθειαν, δια την αχαριστίαν προς τον Πλάστην και ευεργέτην του, δια τας ασεβείας, ασελγείας και παρανομίας. Δεν ενθυμούμαι καλώς τους λόγους, διότι με τον ήχον της βροντώδους και ηχηράς εκείνης φωνής η ψυχή μου παρ΄ ολίγον εχωρίζετο του σώματος. Αφ΄ ου ήλεγξε τους ανθρώπους, ήρχισεν ολίγον κατ΄ ολίγον να μαλακώνει ο θυμός του.

Ότε δε ηνόησα ότι παρήλθεν ο θυμός του, ενώ εκοιτόμην πρηνής, ύψωσα την κεφαλήν μου ολίγον, αλλά με φόβον, και είδον το πρόσωπον αυτού όχι άγριον ως πρότερον, αλλά ήμερον και ιλαρόν, το δε σκότος εκείνο το φοβερόν απηλάθη. και λαβών εκ τούτου θάρρος και ατενίσας εις τον φαινόμενον τω έδειξα με την χείρα μου τον ουρανόν και με τρέμουσαν φωνήν τω είπον : Θα έλθω και εγώ επάνω εις τους ουρανούς ; Ναι, μοι είπεν, θα έλθεις, εάν κάμνεις καλά έργα και φυλάττεις τας εντολάς του Κυρίου. Και πάντες οι φυλάττοντες τας εντολάς του Κυρίου θα γίνωσιν μέτοχοι της ουρανών Βασιλείας, ης γένοιτο ημάς επιτυχείν εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Ο ΓΕΡΩΝ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ (Ο ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ 1884 – 1980), ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1980, σ. 596 κ.ε.
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Γέρων Ευσέβιος Γιαννακάκης: «Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει…»

* Η αγάπη εκδηλώνεται περισσότερο στην πτώση του άλλου.
* Καλείσαι να γίνεσαι συμπαθής στις πτώσεις των άλλων.
* Αν βλέπουμε κάτι άσχημο στον αδελφό μας, στο συνάνθρωπό μας να μη μιλάμε καθόλου… να προσευχόμαστε.
* Η μεγαλύτερη μορφή αγάπης είναι να προσεύχεσαι για κάποιον που δεν το ξέρει…
* Έχει μεγάλη αξία η προσευχή, όταν επεκτείνεται και σε ανθρώπους που δεν έχουν για μας καλή γνώμη. Δυνατόν να μας αντιπαθούν είτε από άγνοια είτε γιατί ζουν μακριά από τον Θεό. Και όχι να λέει κανείς δυο λόγια, αλλά με την καρδιά του, με πραγματική αγάπη. Ο πιστός που φεύγει από αυτή την ζωή, πόση χαρά νιώθει για το ότι προσευχόταν για κάποιον που δεν του φέρθηκε καλά!..
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

«Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις. Πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός» (Άγιος Παΐσιος)

-Γέροντα, γιατί πολλοί ανθρωποι, ένώ πίστευαν, έχασαν τήν πίστη τους;
-’Av δέν προσέχη κανείς στα Θέματα τής πίστεως και της λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται και μπορεί νά γίνη άναίσθητος, νά φθάση σέ σημείο νά μήν πιστεύη τίποτε.
-Μερικοί, Γέροντα, λένε οτι ή πίστη τους κλονίζεται, όταν βλέπουν νά ύποφέρουν καλοί άνθρωποι.
-Ακόμη άν κάψη ο Θεός όλους τούς καλούς, δέν πρέπει νά βάλη κανείς άριστερό λογισμό, άλλα νά σκεφθή πώς ο Θεός, ο,τι κάνει, άπό άγάπη τό κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς έργάζεται. Γιά νά έπιτρέψη νά συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη.
-Γέροντα, σήμερα άκόμη και τά πιστά παιδιά άμφιταλαντεύονται, γιατί στά σχολεία ύπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν αΘεΐα.
-Γιατί νά άμφιταλαντεύωνται; H Αγία Αικατερίνη δεκαεννιά χρονών Ήταν και ι διακόσιους φιλοσόφους τούς άποστόμωσε μέ τήν κατά Θεόν γνώση καί τήν σοφία της. Ακόμη και οί Προτεστάντες τήν έχουν προστάτιδα τής έπιστήμης. Στά θέματα τής πίστεως καί στά θέματα τής πατρίδος δέν χωράνε ύποχωρήσεις. Πρέπει νά είναι κανείς άμετακίνητος, σταθερός.
-Γέροντα, παλιά προσευχόμουν μέ πίστη στόν Θεό και ο,τι ζητούσα μου τό έκα νε. Τώρα δέν έχω αύτήν τήν πίστη. Πού όφείλεται αυτό;
-Στήν κοσμική λογική πού έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει τήν πίστη. « Έάν έχητε πίστιν και’ μή διακριθήτέ, πάντα οσα έάν αίτήσητε έν τή προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ό Κύριος. Ολη ή βάση εκεί εϊναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στό θαύμα. Ενα σύν δύο δέν κάνει πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!
Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ό άνθρωπος δέν εχη καλή διάθεση, τίποτε δέν καταλαβαίνει. Νά, και γιά τήν Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες είχαν πει οί Προφήτες μέχρι καί τί θα κάνουν τά ιμάτια Toυ, τί θα κάνουν τα χρήματα τής προδοσίας, οτι θά άγοράσουν μ’ αύτά τόν άγρό τού Κεραμέως, γιά νά θάβουν τούς ξένους, άλλα οί Εβραϊοι παλι δεν καταλάβαιναν. «’0 δέ παράνομος Ιούδας ούκ ήβουλήθη συνιέναι».

Από τό βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ἡ ἐξωτερικὴ εὐγένεια δὲν ἀρκεῖ!
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, καλοί μου φίλοι, ὁ εὐγενικὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁπωσδήποτε ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος. Ἰδιαίτερα σήμερα, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀναίδειας, τῆς αὐθάδειας, τῆς ἀγένειας, τοῦ συμφέροντος, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς ἔλλειψης σεβασμοῦ, τῆς βίας, τῆς μηδενικῆς κατανόησης, τῆς κάμψης τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τῆς ἐποχῆς ποὺ κυριαρχεῖ ἐκεῖνο τὸ «ἐγὼ τὸν ἔβαλα στὴ θέση του», ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος! Πολλοὶ εἶναι εὐγενικοὶ σήμερα καὶ σοῦ μιλᾶνε «πολὺ ὡραῖα», «καθὼς πρέπει», ἀκόμη καὶ σύμφωνα μὲ τὸ γνωστό μας «σαβουὰρ βίβρ». Ὅμως δὲν πρόκειται γι’ αὐτούς! Καὶ γιὰ ποιοὺς πρόκειται τότε καὶ ποιοὶ εἶναι οἱ ξεχωριστοί; Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους …
* * *
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ εὐγένεια μπορεῖ καὶ ἀνοίγει ὅλες τὶς πόρτες, ἀκόμη καὶ τίς… θωρακισμένες! Ἐκείνη ποὺ σὰν τὸ λάδι μπορεῖ ἐπίσης καὶ ἀνοίγει ἀκόμη καὶ κάθε σκουριασμένη κλειδαριά! Ἐκείνη ποὺ ἐνῷ δὲν κοστίζει τίποτα, ἀγοράζει τὰ πάντα! Ἐκείνη ποὺ ἤρεμα, ἀθόρυβα καὶ ἔξυπνα ἀντιμετωπίζει ὅλη τὴν κακὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων. Ἐκείνη ποὺ μοναδικὰ ἀφοπλίζει. Ἐκείνη ποὺ μπορεῖ καὶ ὑποχρεώνει, ὅπως λέει μία Γαλλικὴ παροιμία. Ἐκείνη ποὺ ἐπιπλέον ἐπιβάλλεται καὶ ἐμπνέει καὶ σαφῶς κατορθώνει ὅ,τι δὲν πετυχαίνει ἡ βία, ἡ αὐθάδεια καὶ ἡ ἀγένεια. Τόσο πολύτιμη εἶναι πού, κατὰ τὸν Β. Οὐγκώ, «μοιάζει μὲ τὸ καθαρὸ χρυσάφι ποὺ δὲν σκουριάζει ποτέ».

Μὲ τὴν εὐγένεια συμβαίνει αὐτὸ ποὺ λέει ἡ παροιμία: «Μία σταγόνα μέλι μαζεύει πιὸ πολλὲς μῦγες, παρὰ ἕνα βαρέλι ξύδι»! Ἤ καὶ αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Γκαῖτε: «Ὅταν συμπεριφερόμαστε στοὺς ἀνθρώπους ὅπως αὐτοὶ εἶναι, τοὺς κάνουμε χειρότερους. Ὅταν ὅμως τοὺς συμπεριφερόμαστε, ὅπως θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι, τοὺς βοηθοῦμε νὰ γίνουν καλύτεροι».
Ἔτσι ὁ εὐγενικὸς εἶναι πάντοτε ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γι’ αὐτὸ καὶ κερδίζει τὸν σεβασμό, τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἐκτίμησή τους. Κατὰ τὸν Τσάρλι Τσάπλιν «περισσότερο ἀπὸ ἐξυπνάδα, χρειάζεται καλωσύνη καὶ εὐγένεια». Μάλιστα, ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπαν, ὁ γλυκομίλητος μπορεῖ νὰ θηλάσει ἀκόμη καὶ λέαινα! Συμβαίνει, τελικά, αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Μένανδρος: «Καλὸν φέρουσιν καρπὸν οἱ σεμνοὶ τρόποι».
Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε «ἡ εὐγένεια δὲν περιγράφεται μὲ λόγια, τὴν αἰσθάνεται κανεὶς σὰν μουσική», ὅπως ἔλεγε ὁ Μὰρκ Τουαίην. Ὅμως εἶναι πάνω καὶ ἀπ’ αὐτό. Εἶναι ἀρετή. Ναί!
* * *
Ἀξίζει νὰ προσέξουμε αὐτή της τὴ διάσταση…
Ἔλεγε ἕνας ἅγιος Γέροντας, ὁ π. Ἀθανάσιος Χαμακιώτης: «Ἡ Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή εἶναι εὐγένεια, εὐγένεια, εὐγένεια»! Καὶ θὰ γίνει καλύτερα κατανοητὸ αὐτό, ἂν σκεφτοῦμε τὰ ἑξῆς:
Κατὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο «εὐγένεια καὶ ἀρετή, εἶναι δύο λέξεις συνώνυμες, μὲ τὸ ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ νόημα: Τὴν καλὴ διαπαιδαγώγηση τῆς ψυχῆς».
Ἐπιπλέον ἡ εὐγένεια εἶναι ἀπόλυτα συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀγάπη. Προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Εἶναι τὸ ἴδιο τὸ ἄνθος της. Τονίζει ὁ Μ. Βασίλειος: «Αὐτὸς ποὺ σπέρνει εὐγένεια, θερίζει φιλία. Κι αὐτὸς ποὺ φυτεύει καλωσύνη, μαζεύει ἀγάπη». Τόσο συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀγάπη εἶναι ἡ εὐγένεια, ποὺ συμβαίνει αὐτὸ ποὺ ὑπέροχα εἶπαν: «Ὁ εὐγενικὸς ἄνθρωπος δὲν κρίνει κανένα… Δὲν συκοφαντεῖ κανένα… Δὲν ὑποτιμᾶ κανένα… Τὰ λόγια του εἶναι γεμάτα ἀγάπη. Κι ἂν ἀναγκαστεῖ νὰ συμβουλεύσει, τὰ λόγια του τὰ ντύνει μὲ τόση ἀγάπη καὶ μὲ τόση λεπτότητα, ποὺ δίνει χαρὰ στὸν ἄλλον κι ὄχι πίκρα καὶ ταραχή». Ναί!

Ἐπιπλέον εἶναι καὶ πολλὰ ἄλλα πράγματα. Ὁ Σωκράτης ἔλεγε: «Ἡ ἀξιοπρέπεια εἶναι εὐγένεια». Ὁ Τέννυσον ἔλεγε ὅτι «μόνη εὐγένεια εἶναι ἡ ἀγαθότητα». Ὁ Μπουάστ ἔλεγε ὅτι «μόνον οἱ εὐγενικὲς καρδιὲς μποροῦν νὰ ἀντιλέγουν καὶ νὰ λογομαχοῦν χωρὶς μῖσος». Ἄλλοι εἶπαν ὅτι «ἡ μεγαλύτερη εὐγένεια εἶναι ἡ εὐγνωμοσύνη». Καὶ ἄλλοι ὅτι «οἱ εὐγενικοὶ νοιάζονται γιὰ ὅλους καὶ εἶναι γενναιόδωροι, ὄχι κάποτε καὶ γιὰ κάποιους, ἀλλὰ γιὰ ὅλους καὶ πάντοτε». Πραγματικά, πόσα πολλὰ γνωρίσματα ἔχει!
Ὁ Γκαῖτε ἔγραψε: «Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ἀληθινῆς εὐγένειας, ἀπὸ αὐτὴ ποὺ στηρίζεται βαθιὰ σὲ ἠθικὲς ἀρχές». Σαφῶς ἡ εὐγένεια εἶναι τὸ ἄρωμα τῆς ψυχῆς μας. Βλέπετε τὸν εὐγενικὸ ἄνθρωπο, ὡς πνευματικὸς ἄνθρωπος ποὺ εἶναι, πάντοτε τὸν περιβάλλει μία γλυκιὰ αὔρα. Αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συμβαίνει αὐτὸ ποὺ τονίζει καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἡ εἰκόνα τοῦ εὐγενικοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐξαίσιο θέαμα, γιατί πάνω της εἶναι χυμένη καὶ ἀντανακλᾶται ἡ ὀμορφιὰ τῆς Θείας Εἰκόνας».
Ὁπότε, ὡς τέτοια μεγάλη ἀρετὴ ποὺ εἶναι, θέλει ἀγῶνα καὶ μάλιστα πνευματικό, γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσει κανείς. Ὁ Σόλωνας ἔλεγε τὸ «Εὐγένειαν ἄσκει».
Ὁ ἀνυπέρβλητα δὲ εὐγενικὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐκεῖνος τὸν Ὁποῖο πρέπει καὶ ἐν προκειμένῳ νὰ μιμηθοῦμε πορευόμενοι πρὸς Αὐτόν. Τονίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Εὐγένεια εἶναι ἐκείνη ποὺ τὴν χαρακτηρίζει ἡ εὐσέβεια, καὶ ἡ καλὴ συμπεριφορά, καὶ ἡ ἀναγωγὴ στὸ Ὕψιστο Ἀγαθό, ἀπ’ τὸ Ὁποῖο δημιουργηθήκαμε».
Αὐτὴν δὲ τὴν εὐγένεια, θὰ τὴν λέγαμε καὶ κατὰ Χριστὸ εὐγένεια.

Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἂς εἴμαστε πάντοτε εὐγενεῖς. Ποτὲ ἀπ’ τὰ χείλη μας νὰ μὴ βγεῖ λόγος κακός, λόγος ποὺ δὲν εἶναι ἁλατισμένος μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι, λόγοι ἀγαθοί, λόγοι ποὺ μαρτυροῦν τὴν κατὰ Χριστὸ εὐγένεια καὶ τὴν ψυχική μας καλλιέργεια».
Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν Ἁγία Γραφὴ διαβάζουμε λόγια σὰν αὐτά: «Τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι» (Ρωμ. Ιβ΄10). «Εὐχάριστοι γίνεσθε» (Κολ. γ΄15).
«Ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε» (Α΄ Πέτρ. α΄ 15). «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν, ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ… ἐν ἀγάπῃ» (Α΄ Τιμ. δ΄12).
* * *
Ἀπέναντι σ’ αὐτὴν τὴν εὐγένεια, τὴν πνευματική, ὑπάρχει ἡ γνωστή μας κοσμικὴ εὐγένεια. Ἂς δοῦμε περὶ τίνος πρόκειται…
Κατ’ ἀρχὰς εὐγενεῖς λέγονταν οἱ ἀριστοκράτες καὶ οἱ εὑρισκόμενοι στὶς αὐλὲς τῶν βασιλέων, ὅπως καὶ οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν. Ὅμως ἡ εὐγένεια εἶναι μία κατάσταση πνευματική, ὅπως εἴδαμε, καὶ ὄχι βασιλικὸς ἢ κληρονομικὸς τίτλος!
Γιὰ τὴν εὐγένεια τοῦ εἴδους αὐτοῦ τονίζει ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «Τὴν εὐγένεια συνήθως δὲν τὴν κάνει ἡ λάμψη τοῦ πλούτου, οὔτε ἡ ἀφθονία τῶν χρημάτων, ἀλλὰ ἡ εὐγένεια τῶν τρόπων». Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφέρει ὅτι εὐγένεια δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ἀποκτᾶται μὲ συγγένειες ἢ μὲ προσταγὴ τῶν βασιλέων! Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὡς ἑξῆς: «Εὐγενεῖς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν πλοῦτο καὶ περιβάλλονται ἀπὸ ἀφθονία χρημάτων καὶ χαίρονται μὲ τὶς λαμπρὲς τιμὲς τοῦ κόσμου, ἀλλ’ αὐτοὶ ποὺ εἶναι λαμπροὶ μὲ τὸν σεμνὸ βίο».
Ὅσον ἀφορᾶ τοὺς καλοὺς καὶ εὐγενικοὺς τρόπους τύπου «σαβουὰρ βίβρ», ἀρκεῖ νὰ ποῦμε αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Μίκης Θεοδωράκης: «Βασανίστε με! Ἀλλὰ παρακαλῶ πολὺ στὸν πληθυντικό»!!! Ἀνάλογο εἶναι καὶ αὐτὸ ποὺ λέμε: «Μιλάει μὲ τὸ “σεῖς” καὶ μὲ τὸ “σᾶς”»!!!
Ἀλλὰ πέραν αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ κοσμικὴ εὐγένεια τῆς καθημερινότητάς μας. Ἐκείνη ποὺ ἔκανε τὸν Ἅγιο Θεοφάνη τὸν Ἔγκλειστο νὰ τονίζει: «Ἡ εὐγένεια χωρὶς ἀγάπη, εἶναι κεντρὶ ποὺ πληγώνει». Ἀκριβῶς αὐτὸ συμβαίνει!

Ἡ κοσμικὴ εὐγένεια, χωρὶς πνευματικὰ ἀποθέματα, εἶναι πάντοτε ἐπιτηδευμένη. Πάντοτε μὲ ὑποκρισία. Πάντοτε στολισμένη μὲ ψεύτικη λεπτότητα. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἄλλος νὰ κάνει καλύτερα τὴ δουλειά του, ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὴ εἶναι σὲ βάρος μας!
Γι’ αὐτὸ καὶ εἶπαν πολὺ σωστά: «Ὅταν κάποιος σᾶς φέρεται μὲ μεγάλη εὐγένεια, μὴ χάνετε καθόλου καιρό. Πρέπει νὰ ἐξακριβώσετε ἀμέσως καὶ τὴν αἰτία»!!! Ἔλεγε ὁ Τσῶρτσιλ: «Ὅταν πρέπει νὰ σκοτώσεις ἕνα ἄνθρωπο, δὲν στοιχίζει τίποτα νὰ εἶσαι εὐγενικός»!!! Ἔτσι ἰσχύει καὶ τοῦτος ὁ λόγος: «Ὅσο περισσότερη εὐγένεια, τόσο μεγαλύτερη πονηριά»! Ἔλεγε ὁ Σοπενχάουερ: «Ὁ ἐγωϊσμὸς ἐμπνέει τέτοιον τρόμο, ὥστε κάποιοι ἐπινόησαν τὴν εὐγένεια, γιὰ νὰ τὸν κρύψουν»!
Κατὰ τὸν Ἀϊνστάιν «τὸ ψέμα ἔγινε εὐγένεια στὰ χέρια τῆς πολιτικῆς»! Καὶ ἄλλοι εἶπαν: «Ἡ εὐγένεια εἶναι κατὰ τὸ ἥμισυ καλοὶ τρόποι καὶ κατὰ τὸ ἥμισυ καλὰ ψέματα»! Ἄλλοι τὴν ἀποκάλεσαν «κομψὸ καὶ συγκαλυμμένο εἶδος κολακείας»! Γράφει ὁ Ἱσπανὸς συγγραφέας Mateo Aleman: «Στὸ μεγάλο δῶρο, μεγάλη προσοχὴ καὶ στὴν ἀκραία εὐγένεια, ἀκραία δυσπιστία»!
Μὴ παρασυρόμαστε, λοιπόν. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κοσμικὴ εὐγένεια. Διαφέρει τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματική, τὴν πνευματικὴ ὅπως εἴπαμε, ὅσο τὰ πλαστικὰ ἄνθη ἀπὸ τὰ φυσικά!
Γιὰ ὅλα αὐτά, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὅτι ἡ κοσμικὴ εὐγένεια «σπάζει κόκκαλα»! Καὶ ἀκόμη τόνιζε τοῦτο: «Στὴν ἐποχή μας, ὅσο προχωράει ἡ κοσμικὴ εὐγένεια, τόσο χάνεται ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ τὸ φυσικὸ χαμόγελο».
* * *
Μὲ πολλοὺς τρόπους, παιδιά, πλησιάζουν ἰδιαίτερα τὴ νέα γενιὰ ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν. Δυστυχῶς ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς εἶναι καὶ ἡ εὐγένεια. Ἐμεῖς ὅμως ἀξίζει νὰ μάθουμε ποιὰ εἶναι ἡ κατὰ Χριστὸν εὐγένεια, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ τὴν διακρίνουμε ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὴν κοσμική, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἔχουμε ὡς στολίδι πολύτιμο στὴ ζωή μας.

Ορθόδοξος Τύπος
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

(Άγιος Παΐσιος)«Δεν σου φιλώ το χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μην κολλήσω μικρόβια!»

Θυμάμαι, και στο Κοινόβιο είχαμε έναν μοναχό που ως λαϊκός ήταν νωματάρχης. Τον είχαν βάλει διαβαστή, γιατί ήταν μορφωμένος. Τόσα χρόνια ήταν στο μοναστήρι και σιχαινόταν.
Που να αγγίξη πόμολο! Με το πόδι άνοιγε την πόρτα ή σκουντούσε το μάνταλο με τον αγκώνα και μετά καθάριζε με οινόπνευμα το μανίκι που το ακούμπησε! Ακόμη και την πόρτα της εκκλησίας με το πόδι την άνοιγε. Και επέτρεψε ο Θεός, όταν γέρασε, να σκουληκιάσουν τα πόδια του, ιδίως το ένα με το οποίο άνοιγε τις πόρτες. Ήμουν παρανοσοκόμος, όταν ήρθε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο της Μονής με δεμένο το πόδι. Μου είπε ο νοσοκόμος να το λύσω και εκείνος πήγε να φέρη κάτι γάζες. Όταν το άνοιξα, τι να δω! Πω, πω, ήταν γεμάτο σκουλήκια! Πήγαινε στην θάλασσα, του λέω, πλύν’ το, να φύγουν τα σκουλήκια, και έλα να κάνουμε αλλαγή. Που είχε φθάσει! Τι τιμωρία! Εγώ τα έχασα. Μου λέει ο νοσοκόμος: Κατάλαβες από τι είναι αυτό; Κατάλαβα, του λέω, επειδή ανοίγει την πόρτα με το πόδι!
– Και σ’ αυτήν την κατάσταση, Γέροντα, συνέχιζε να ανοίγη την πόρτα με το πόδι;
– Ναι, με το πόδι! Και είχε γεράσει καλόγερος!
– Δεν το κατάλαβε;
– Δεν ξέρω. Μετά πήγα στην Μονή Στομίου στην Κόνιτσα. Τι θάνατο είχε ποιος ξέρει! Και έβλεπες, εκεί στο Κοινόβιο μερικοί νέοι μοναχοί πήγαιναν και έτρωγαν από το περίσσευμα που άφηναν στα πιάτα τους τα γεροντάκια, για να πάρουν ευλογία! Μάζευαν τα περισσεύματα των κλασμάτων. Ή άλλοι ασπάζονταν το πόμολο, γιατί το ακούμπησαν οι Πατέρες, και αυτός, όταν προσκυνούσε τις εικόνες, μόλις που…. ακουμπούσε το μουστάκι του στην εικόνα. Και το μουστάκι τι θα τραβούσε μετά με το οινόπνευμα!
– Όταν, Γέροντα, κάτι τέτοιο γίνεται σε ιερά πράγματα, δεν είναι ανευλάβεια;
– Μα από ’κει ξεκινάει κανείς και φθάνει πιο πέρα. Έφθασε στο σημείο να μην προσκυνάη, γιατί φοβόταν μήπως εκείνος που προσκύνησε πριν από αυτόν την εικόνα είχε καμμιά αρρώστια!
– Δηλαδή, για να μη σιχαίνεται κανείς, δεν πρέπει να δίνη σημασία;
– Τις σαβούρες που τρώνε οι άνθρωποι δεν τις βλέπουν! Άμα κάνη κανείς τον σταυρό του, είτε φοβία έχει είτε νοσοφοβία, βοηθάει μετά ο Χριστός.
Εκεί στο Καλύβι πόσοι περνάνε που έχουν διάφορες αρρώστιες! Και μερικοί απλοί κάνουν τον σταυρό τους, οι καημένοι, παίρνουν το κύπελλο που έχω εκεί και πίνουν νερό. Οι άλλοι που φοβούνται δεν το αγγίζουν.
Ήρθε πριν από λίγες μέρες κάποιος που είχε πολύ μεγάλη θέση σε κάποια υπηρεσία. Τόσο φοβάται ο καημένος τα μικρόβια, που έχει ασπρίσει τα χέρια του, για να τα καθαρίζη με το οινόπνευμα. Ακόμη και το αυτοκίνητό του το τρίβει με οινόπνευμα! Τον λυπήθηκα! Ξέρεις τι είναι να έχη τέτοια θέση και να κινήται έτσι; του έδωσα λουκούμι, και δεν το πήρε, επειδή το έπιασα. Αλλά και στο κουτί να ήταν, πάλι δεν θα το έπαιρνε, γιατί θα σκεφτόταν ότι και στο κουτί θα το έβαλε κάποιος άλλος με τα χέρια του. Παίρνω το λουκούμι, το τρίβω στα παπούτσια του και το τρώω. Του έκανα κάμποσα τέτοια και τρόμαξα να τον κάνω να ελευθερωθή λίγο από αυτό.
Να, και σήμερα ήρθε εδώ μια κοπέλα που είχε νοσοφοβία. Και όταν μπήκε μέσα δεν πήρε ευχή, γιατί φοβόταν μην κόλληση μικρόβια, και όταν έφυγε, έπειτα από τόσα που της είπα, για να την βοηθήσω, πάλι δεν πήρε ευχή. «Δεν σου φιλώ το χέρι, μου λέει, γιατί φοβάμαι μην κολλήσω μικρόβια!» Τι να πης; Κάνουν έτσι μαύρη την ζωή τους.

(από το βιβλίο «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Γ’ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ», σελ. 45-47)
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο αυτοέπαινος είναι κατακριτέος.
του μακαριστού Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κυρού Καλλινίκου

Ενώ η ταυτότητα του εγώ είναι απαραίτητη για να ξέρουμε τι είμαστε,υπάρχει πάντοτε κίνδυνος να «υπερφονήσουμε».Η βίωση της ταπεινοφροσύνης δεν είναι πάντοτε εύκολη και μπορεί εύκολα να συγρουστεί με την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Ηττοπάθειες και πεσιμισμοί δεν είναι σωστές καταστάσεις.Η απάρνηση ικανοτήτων που μας έχει δώσει ο Θεός δεν συνιστά πάντοτε ταπείνωση.η ισσοροπία της συνειδήσεως στη σκέψη πως ό,τι καλό μέσα μας είναι της Χάριτος του Θεού και δικά μας είναι τα λάθη ,είναι καλύτερη κατάσταση.
Ο αυτοέπαινος είναι κατακριτέος.Το καμάρωμα του εαυτού μας για τα προσόντα μας,την πνευματική μας πρόοδο,είναι απαράδεκτο.Η φωνή του Προφήτου Ησαία είναι ξεκάθαρη.Δεν πρέπει να είμαστε ενώπιον των οφθαλμών μας «επιστήμονες».

Για τα χαρίσματα που ο Θεός έδωσε είτε πνευματικά ,είτε διανοητικά,μας υπενθυμίζει την πραγματικότητα,ο Απόστολος Παύλος.Όλα τα καλά είναι δώρα του Θεού.Τα λάβαμε από τον Θεό και δεν δικαιούμεθα να καυχώμεθα ότι είναι δικά μας.Ο Θεός μας έδωσε ευκαιρίες .Ο Θεός μας επροίκισε με ότιμκαλό έχουμε.Δικές του είναι οι δωρεές .Εμείς είμαστε οι διαχειριστές των ταλάντων.Με ταπείνωση και προσοχή να αγωνιζόμαστε για την σωτηρία μας .Και ποτέ να μην επιτρέπεουμε στον εαυτό μας καύχηση προσωπική για τα όσα ο Θεός μας έχει δώσει.

Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι που θεωρούν τέλειο τον εαυτόν τους,Δεν είναι εύκολα διορθώσιμοι.Δεν δέχονται εύκολα υποδείξεις.Διότι έχουν πεποίθηση στον εαυτόν τους και στη γνώμη τους.Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν έχουν συνείδηση της ενοχής.Δικαολογούν πάντοτε τον εαυτόν τους και με μεγάλη ευκολία ταμπορώνονται αμετακίνητοι στη γνώμη τους και αποτελούν ένα πρόβλημα.Το πιο επικύνδυνο είναι ότι η κατάσταση αυτή δυσκολεύει τη μετάνοπια,καλλιεργεί την αυτοπεποίθηση και γιγαντώνει τον εγψισμό,Οπότε η δήθεν υπεροχή πάει πάει περίπατο.Και η φαινομενική πρόοδος η πνευματική καταντά μία αυταπάτη.

Απόσπασμα από το βιβλίο των εκδόσεων Χρυσοπηγή "Προσέχεις τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά σου" Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χρυσοπηγή"
Πατώντας τον επόμενο σύνδεσμο θα βρείτε τα βιβλιοπωλεία που διαθέτουν τις εκδόσεις μας.

ekdoseisxrysopigi.blogspot.com
toula
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 35855
Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ

Re: Ψυχοφελή μηνύματα...

Δημοσίευση από toula »

Ο πόλεμος των λογισμών.

Εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν πνευματικά, έχουν να διεξαγάγουν ένα δύσκολο και ανηλεή πόλεμο με τους λογισμούς σε κάθε στιγμή της ζωής τους• έναν πνευματικό, αόρατο πόλεμο.
Η ψυχή τους πρέπει να λειτουργεί ακατάπαυστα ως ένα μάτι καθαρό, ικανό να παρατηρεί και να παρακολουθεί τους λογισμούς που ο πονηρός ενσπείρει στην καρδιά τους και να τους εξοβελίζει. Η καρδιά των ανθρώπων αυτών πρέπει να φλέγεται πάντα από πίστη, ταπείνωση κι αγάπη.
Διαφορετικά ο πονηρός διάβολος βρίσκει εύκολα είσοδο και προσπαθεί να μειώσει την πίστη ή και να την εξαλείψει τελείως και να ενσπείρει κάθε κακή επιθυμία, που μετά ο άνθρωπος δε θα μπορέσει να την απομακρύνει ούτε με δάκρυα. Γι’ αυτό μην αφήνεις την καρδιά σου να ’ναι ψυχρή, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής. Ν’ αποφεύγεις με κάθε τρόπο την αδιαφορία. Πολλές φορές στα χείλη βρίσκεται η προσευχή και στην καρδιά η πονηρία, η δυσπιστία ή και η απιστία ακόμα.

Έτσι ο άνθρωπος φαίνεται να είναι με τα χείλη του κοντά στο Θεό και με την καρδιά του μακριά απ’ Αυτόν. Την ώρα που προσευχόμαστε, ο πονηρός μετέρχεται τα πάντα για να ψυχράνει την καρδιά μας, να την εξαπατήσει με κάθε μέσο που εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Να προσεύχεσαι και να προσέχεις ταυτόχρονα, να θωρακίζεις την καρδιά σου.
Αν προσεύχεσαι για να ζητήσεις κάτι από το Θεό, τότε πριν από την προσευχή σου φρόντισε να οπλιστείς με θερμή και ακλόνητη πίστη. Μην αφήσεις να μπουν στην ψυχή σου σπέρματα αμφιβολίας ή απιστίας. Θα είναι άσχημο για σένα την ώρα που προσεύχεσαι η καρδιά σου να ταλαντεύεται ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, η πίστη σου να μην είναι σταθερή.
Μην περιμένεις να σου δώσει ο Κύριος αυτό που ζήτησες με αδύναμη πίστη. Τέτοια προσευχή προσβάλλει τον Κύριο, κι ο Θεός δε δίνει τις δωρεές Του στους βλάσφημους. «Πάντα όσα αν αιτήσησθε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα’ 22), είπε ο Κύριος. Αυτό σημαίνει πως αν αμφιβάλεις, αν η πίστη σου δεν είναι σταθερή, δε θα λάβεις.

Είπε ακόμα πως «εάν εχητε πίστιν και μη διακριθήτε… καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. κα’ 21). Επομένως, αν αμφιβάλετε κι είστε ολιγόπιστοι, δε θα έχετε τη δύναμη να κάνετε τα έργα αυτά. «Αιτείτω δε εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος· ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω», λέει ο απόστολος Ιάκωβος. «Μη γαρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήψεταί τι παρά Κυρίου, ανήρ δίφυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού» (Ιακ. α’ 6-8). Η ψυχή που αμφιβάλλει ότι ο Θεός μπορεί να της δώσει εκείνο που ζητά, θα τιμωρηθεί από το Θεό για την απιστία της. Θα θλίβεται, θα την κατατρώγει η αμφιβολία.

Μην παροργίζεις τον Παντοδύναμο Κύριο ούτε με την παραμικρή σκιά αμφιβολίας -ιδιαίτερα εσύ, που έχεις γνωρίσει από πρώτο χέρι και μάλιστα επανειλημμένα την παντοδυναμία Του. Η αμφιβολία είναι βλασφημία εναντίον του Θεού. Είναι αναίδεια, είναι ψέμα του πονηρού πνεύματος που φωλιάζει στην καρδιά σου εναντίον του πνεύματος της αλήθειας. Να τη φοβάσαι την αμφιβολία, όπως φοβάσαι το φαρμακερό φίδι, ή θα έλεγα καλύτερα, να μη της δίνεις καμιά σημασία.
Να θυμάσαι πως όταν προσεύχεσαι, ο Θεός περιμένει από σένα μια σταθερή απάντηση στην ερώτηση που σου κάνει εσωτερικά, μυστικά: «Πιστεύεις πώς μπορώ να το κάνω αυτό;» Στην ερώτηση αυτή η απάντηση που πρέπει να δώσεις από τα βάθη της ψυχής σου είναι: «Ναι, Κύριε!» (Ματθ. θ’ 28).
Όταν νιώθεις πως σε κυριεύει η αμφιβολία ή η δυσπιστία, να κάνεις τον εξής συλλογισμό: Πρώτα-πρώτα ζητώ από το Θεό κάτι που υπάρχει, πραγματικό, δεν ζητώ κάτι το φανταστικό, το ανύπαρκτο. Μα ό,τι υπάρχει, την ύπαρξή του την έχει από το Θεό. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν. α’ 3). Επομένως τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν δε γίνεται χωρίς τη θέλησή Του.

Όλα έλκουν τήν ύπαρξή τους από Εκείνον, ή γίνονται επειδή Εκείνος το θέλει ή το επιτρέπει, με τα μέσα και τις δυνάμεις με τις οποίες Εκείνος έχει προικίσει τα πλάσματά Του. Σε όλα όσα υπάρχουν ή γίνονται, ο Θεός είναι ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος καλεί «τα μη όντα ως όντα» (Ρωμ. δ’ 17). Αλλά κι αν ακόμα είχα ζητήσει κάτι το οποίο δεν υπάρχει, Εκείνος θα μπορούσε να το δημιουργήσει και να μου το δώσει.
Δεύτερο, αυτό πού ζητώ με την προσευχή μου μπορεί να μου δοθεί, αφού ό,τι είναι αδύνατο στους ανθρώπους είναι δυνατό στο Θεό. Κι απ’ αυτή την άποψη δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε δυσκολία, αφού ο Θεός μπορεί να κάνει για μένα αυτό που κατά τη γνώμη μου φαίνεται αδύνατο. Είναι μεγάλη δυστυχία που η πίστη μας εμποδίζεται από την κοντόφθαλμη λογική μας — την αράχνη αυτή που μπλέκει την αλήθεια στον ιστό της κριτικής, της επιχειρηματολογίας και του ορθού λόγου.

Η πίστη αγκαλιάζει και δέχεται την αλήθεια άμεσα, ενώ ο ορθός λόγος φτάνει σ’ αυτήν μέσα από δολιχοδρομίες. Η πίστη είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα πνεύματα, ενώ η λογική είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα αισθητά. Η πρώτη αναφέρεται στο πνεύμα, η δεύτερη στην ύλη.
Η κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας
Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε, επειδή υπάρχει μια απεριόριστη κι αιώνια Σοφία (Σκέψη), όπως ακριβώς μπορούμε ν’ αναπνέουμε, επειδή υπάρχει ένα διάστημα με ανεξάντλητο αέρα. Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιες φωτεινές ιδέες, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, ονομάζονται εμπνεύσεις.

Οι σκέψεις μας ρέουν ακατάπαυστα, αφού η ύπαρξη του Πνεύματος της Σοφίας είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό λέει κι ο απόστολος: «Οχ ότι ικανοί έσμεν αφ’ εαυτών λογίσασθαί τι ως εξ εαυτών, αλλ’ η Ικανότης ημών εκ του Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). Γι’ αυτό επίσης είπε κι ο ίδιος ο Σωτήρας μας: «Όταν δε παραδώσωσιν υμάς, μη μεριμνήσητε πως ή τι λαλήσετε· δοθήσεται γαρ υμίν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε» (Ματθ. ι’ 9).
Βλέπεις πως τόσο η σκέψη (έμπνευση) όσο κι ο ίδιος ο λόγος μας έρχονται απ’ έξω. Αυτή βέβαια είναι μια κατάσταση χάριτος και μας δίνεται μόνο σε περίπτωση που έχουμε ανάγκη. Ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή όμως οι φωτεινές ιδέες προέρχονται είτε από το φύλακα άγγελό μας είτε από το Πνεύμα του Θεού. Κάθε σκοτεινή κι ακάθαρτη σκέψη αντίθετα προέρχεται από τη διεφθαρμένη μας φύση κι από το διάβολο, που είναι πάντα έτοιμος να μας παγιδέψει.

Πώς λοιπόν πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί; Ο ίδιος ο «Θεός εστίν ο ενεργών εν ημίν» (Φιληπ. β’ 13). Γενικά μπορούμε να πούμε πως σ’ όλον τον κόσμο βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη δομή του ορατού κόσμου, και ιδιαίτερα της γης, στην περιστροφή και τη ζωή της γήινης σφαίρας, στη διασπορά των στοιχείων (φως, νερό, αέρας, πηλός, φωτιά), ενώ άλλα στοιχεία είναι διασκορπισμένα στα ζωντανά όντα (πουλιά, ψάρια, ερπετά, θηρία κι ανθρώπους).
Βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη σοφή δομή τους, στις δυνάμεις τους, στη φύση και στις συνήθειες τους. Την παρατηρούμε στη δομή των φυτών, στην ανάπτυξή τους. Με λίγα λόγια, την κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας τη βλέπουμε.

Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, Η εν Χριστώ ζωή μου, τ. Α΄.
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Μηνύματα”