Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ρώτησαν ένα γνωστό πνευματικό πάτερα στη Ρωσία πώς εκανε τη Θεία Λειτουργία στη φύλακη, όπου πέρασε πολλά χρόνια.
Ο γέροντας απάντησε:
-"Πολλοί ιερείς ήξεραν απ' έξω το κείμενο της Λειτουργίας. Ψωμί, αν και μη σταρένιο, μπορούσαμε να βρούμε χωρίς δυσκολία. Μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε το κρασί με χυμό από ξινόμουρα. Κι αντί Αγίας Τραπέζης με λείψανα μάρτυρος (πάνω στην οποία σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας πρέπει να τελούμε τη Λειτουργία), παίρναμε τον πιο ευρύστερνο απο τους αδελφούς μας, τους φυλακισμένους ιερείς. Γδυνόνταν ως τη ζώνη, ξάπλωνε και στο στήθος του τελούσαμε την Λειτουργία. Στο στρατόπεδο όλοι ήταν μάρτυρες και κάθε στιγμή μπορούσαν να πεθάνουν για τον Χριστό".

-"Παππούλη, και πως αγιάζατε το νερό την ημέρα των Θεοφανείων; Αφού οι ευχές τού καθαγιασμού των υδάτων διαβάζονται μια φορά τον χρόνο και είναι πολύ εκτενείς".
-"Μα δε χρειαζόνταν να θυμόμαστε αυτές τις ευχές. Αν έστω και σ' ένα μέρος της οικουμένης σε ορθόδοξο ναό τελεστεί η ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού, χάρη στις ευχές τής Αγίας Εκκλησίας "των υδάτων αγιάζεται η φύσις", όλο το νερό στον κόσμο γίνεται αγιασμένο και ιερό. Και όπως κάθε αγιασμός δεν χαλάει για πολλά χρόνια".

Οι ειδικοί στην αντιθρησκευτική προπαγάνδα, πολύ πρόσφατα, ισχυρίζονταν ότι ο αγιασμός δεν χαλάει για χρόνια, διότι οι ιερείς βάζουν κρυφά στα δοχεία ράβδους από ασήμι, νομίσματα, σταυρούς.
Με αυτή την αφορμή, οι ευφυολόγοι της Εκκλησίας σκέφτηκαν αυτό το αίνιγμα: "Πόσα ιόντα αργύρου περιέχονται σ' ένα λίτρο αγιασμού, αν η ακολουθία τελέστηκε σε μία τρύπα σκαμμένη στον πάγο καταμεσής του Βόλγα, σε μέρος όπου το πλάτος τού ποταμού φτάνει το ένα χιλιόμετρο, το βάθος τα εφτά μέτρα, η ταχύτητα ροής τα πέντε χλμ/ώρα και ο σταυρός που χρησιμοποίησε ο παππούλης του χωριού ήταν, λόγω φτώχειας, ξύλινος;"

Από το βιβλίο του αρχ.Τύχωνος Σεβκούνωφ «Σχεδόν 'Αγιοι»Εκδ.''Εν Πλω''

[aposal]

«Εκείνοι που επιθυμούν να ασκήσουν τον βίο των αρετών σωστά, όπως θέλει ο Θεός, δεν εγκαταλείπονται ποτέ από τον Θεό».
Αγ. Ιω. Δαμασκηνού, Παράλληλα γ'4

[toula]

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κλαίμε για πράγματα που δεν έχουμε, καλύτερα να αγαπάμε όλα αυτά που έχουμε.
Όλοι βρίσκουν ένα λόγο να είναι χαρούμενοι. Εσύ γιατί δεν μπορείς;
Μην σκέφτεσαι πόσες στιγμές είναι στην ζωή; Σκέψου πόση ζωή είναι σε κάθε στιγμή....
Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή σου που θα τραβήξουν το μάτι σου, πολύ λίγα όμως που θα τραβήξουν την καρδιά σου....
Ευχαριστώ τον Θεό που με κρατάει σαν το πιο χαρούμενο άνθρωπο στον κόσμο. Δεν είσαι ευγνώμων;
Τότε ας παραπονιόμαστε λιγότερο και ας δίνουμε περισσότερο.

http://trelogiannis.blogspot.gr/

[Αναστάσιος]

«Να τηρήτε την νηστεία, να έχετε προσευχή, ελεημοσύνη και να μη παραμελήτε τον κανόνα σας. Η νηστεία είναι αγιότης. Είναι η ακρίβεια της πίστεώς μας. Να ζητάτε από όλους συγγνώμη και να την νιώθετε. Να ταπεινωνόσαστε».
Γέρων Νεόφυτος Σαρκαλάς

[Αναστάσιος]

«Ένα είναι το μέλημά μας, πως θα σωθούμε. Μέσον της σωτηρίας μας είναι η ταπείνωσις. Για να αποκτήσουμε την ταπείνωσι να μη μιλάμε, να μη θυμώνουμε, να μην αντιμιλούμε, να μην εκδικούμαστε».
Γέρων Νεόφυτος Σαρκαλάς

[Αναστάσιος]

«Όλες οι ταλαιπωρίες και οι θλίψεις, που δεν μετέχουν της υπομονής, προκαλούν διπλό βασανισμό. Διότι η υπομονή του ανθρώπου απομακρύνει τις συμφορές του, ενώ η μικροψυχία είναι η μητέρα της κολάσεως. Η υπομονή είναι μητέρα της παρηγοριάς και δύναμις που γεννάται από την ευρυχωρία της καρδιάς.
Αυτήν την δύναμι είναι δύσκολο να εύρη ο άνθρωπος μέσα στις θλίψεις του, εκτός αν δοθή ως θείο χάρισμα, που ευρίσκεται δια της επίμονης ευχής και της εκχύσεως των δακρύων».
Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

«Ο μεγάλος μου φόβος είναι να βρεθώ μόνη μου χωρίς κανέναν να με αγαπά και να νοιάζεται για μένα», είπε κάποια κυρία όταν ρωτήθηκε σχετικώς.
Με μια πρώτη προσέγγιση θα λέγαμε ότι η απάντηση αυτή είναι καλή και σωστή. Όμως εάν προσεγγίζαμε τα πράγματα πιο πνευματικά θα διαπιστώναμε ότι η απάντηση αυτή έχει μέσα της πολυ εγωισμό.
Ο μεγάλος φόβος του χριστιανού δεν θα πρέπει να είναι το να μην τον αγαπούν ή το να μην νοιάζεται κανείς γι’ αυτόν.
Στο ερώτημα «ποιος ειναι ο μεγαλύτερος φόβος σου»; Ο χριστιανός που ζει εν Χριστώ απαντά τελείως διαφορετικά.
«Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μην μπορώ να αγαπώ τους άλλους. Ο μεγάλος μου φόβος είναι το να γίνω ανίκανος ν’ αγαπώ τους άλλους σταυρικά, χωρίς ανταλλάγματα και υπολογισμούς. Ο μεγάλος μου φόβος είναι να φανώ ανάξιος της Αγάπης του Χριστού μου. Ο μεγάλος μου φόβος είναι να κατάντησω να ζω μέσα στην εγωπάθεια προσκυνώντας το αυτοείδωλό μου, αγνοώντας τον πλησίον μου, οποίος κι αν είναι αυτός.
Δεν φοβάμαι εάν δεν αγαπηθώ από κάποιον άνθρωπο. Αυτό που θα μου στοιχίσει είναι το να πάψω ν ‘ αγαπώ».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η Ιερά Μητρόπολή μας εορτάζει την μνήμη των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Ιδιαιτέρως θα λέγαμε τιμούμε τον Άγιο Παύλο, μιας και σε αυτόν οφείλουμε τον ευαγγελισμό μας.
Ο Άγιος Παύλος στέκει πάντα παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα διακονίας, ομολογίας, διακρίσεως, ταπεινώσεως, καθαρότητος, εγκράτειας, μετανοίας και αγάπης. Καλούμαστε λοιπόν να προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε. Να αποκτήσουμε κι εμείς αυτό το αγωνιστικό φρόνημα που είχε ο Άγιος μα και συνάμα την διάκριση και το πνεύμα αγάπης που είχε σε όλη του την ζωή.

Άγιε Απόστολε Παύλε πρέσβευε υπέρ ημών.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Στην ζωή δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε . Δεν είμαστε οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, κι όποιος το πιστεύει αυτό γρήγορα η πραγματικότητα θα τον προσγειώσει στα όρια του. Το σύμπαν μέσα στο οποίο είμαστε μια μικρή κουκίδα, υπάρχει και χωρίς εμάς. Αύριο το πρωί θα ξημερώσει και θα νυχτώσει δίχως να μας ρωτήσει όπως κάνει εδω και εκατομμύρια χρόνια, είτε υπάρχουν εμείς είτε όχι.
Σε αυτή λοιπόν την πορεία της ύπαρξης μας που ονομάζεται ζωή δεν είμαστε απόλυτοι κυρίαρχοι. Στην συναρπαστική πτήση της ύπαρξης δεν είμαστε ο πιλότος, αλλά το αεροπλάνο. Δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε, αλλά μπορούμε κάτι πολύ σημαντικό, να ορίσουμε και να διαμορφώσουμε τις αντιδράσεις μας. Αυτό μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε. Δεν καθορίζουμε τα πράγματα αλλά τις αντιδράσεις μας απέναντι σ αυτά. Και είναι τόσο μα τόσο σημαντικό εάν το καταλάβουμε.
Μπορείς να εμπιστευθείς τον Θεό και το τέλειο μονοπάτι που σου χαράζει; Μπορείς να το διαβείς δίχως να ρωτάς "τι" και "γιατί;". Εμπιστεύσου την φωνή εντός σου, μάθε να την ακούς, ησύχασε το νου σου, και απλά άκου, πράξε, αφήσου, απόλαυσε το ταξίδι….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Περί κατακρίσεως.

Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα... Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος»... Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»

Περί λοιδορίας.

Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά. Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.

Περί καταλαλιάς και καταλάλου.

Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «καταλαλιά είναι να μιλάς εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες».... Ο ίδιος Άγιος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας: «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του».
Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.

Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.

Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει: «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά»...

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης