Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Σήμερα θα σας μιλήσω για μια γυναίκα, μια μητέρα, που καμία τηλεόραση ή εφημερίδα δεν θα κάνει πρώτη είδηση. Γιατί δεν σκότωσε τα παιδιά της αλλά τα έσωσε. Γιατί δεν τα θυσίασε στον αρρωστημένο ναρκισσισμό της, αλλά θυσιάστηκε με κίνδυνο την ίδια την ζωή της. Θυσία που επέφερε μόνιμες βλάβες πάνω στο σώμα της, αλλά αναγέννησε την ψυχή της όπως η ίδια συχνά μας λέει, «αυτό το ατύχημα ήταν ευτύχημα, σώθηκα δεν παραμορφώθηκα».

Ήταν μεσημέρι του 2017, σαν σήμερα, όταν σε επίσκεψη που είχε πάει με τα δυο μικρά παιδιά της, δέχθηκαν επίθεση από μεγαλόσωμο σκυλί. Για να σώσει τα παιδιά της, έδωσε το χέρι της στο σκυλί το οποίο και το κατασπάραξε. Όμως ο σκύλος δεν έμεινε σε αυτό. Προσπάθησε να κάνει μια νέα επίθεση προς τα παιδιά περνώντας κάτω από τα πόδια της μητέρας, τότε εκείνη έσκυψε βάζοντας το πρόσωπο της μπροστά στο σκύλο για να τον εμποδίσει να πιάσει τα παιδιά της, με αποτέλεσμα εκείνος να αρπάξει το πρόσωπο της και επι πολλά λεπτά να το δαγκώνει με απίστευτη βιαιότητα που επέφερε φοβερά τραύματα, χειρουργεία και μόνιμες σωματικές βλάβες.

Μιλώντας μαζί της πολλές φορές για το ατύχημα αυτό, μου είπε «δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή…εάν χρειαζόταν πάλι αυτό θα έκανα. Για μένα αυτή η στιγμή άλλαξε την ζωή μου, είδα αλλιώς την αξία της ζωής, την σχέση με τα παιδιά μου, το ταξίδι της ύπαρξης, το νόημα που έχει να ζούμε….». Να σημειώσω εδώ, ότι η ίδια δεν ζήτησε ποτέ την τιμωρία ή θανάτωση του σκύλου.
Τέτοιες Μητέρες και υπέροχοι άνθρωποι, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες που δεν μπορούν να παύσουν να μας εμπνέουν και να κερδίζουν τον θαυμασμό μας, αντίθετα με κάποιες άλλες που είτε σωματικά είτε ψυχικά σκοτώνουν τα παιδιά τους. Διότι προσέξτε, για τον Χριστό φόνος δεν υπάρχει μονάχα όταν βγάλεις ένα μαχαίρι και αφαιρέσεις μια ζωή, αλλά κι όταν με τα λόγια σου σκοτώνεις καθημερινά τις ψυχές των συνανθρώπων σου.

Σε αυτές τις Μητέρες λοιπόν που μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν, που έδωσαν τα νιάτα τους για εμάς, που δεν κοιμήθηκαν βράδια ατελείωτα, που προσευχήθηκαν και νήστεψαν για να γίνουμε καλά και να είμαστε καλοί, σε εκείνες που κανείς ποτέ δεν τους είπε ένα ευχαριστώ για ότι έκαναν -μια και το να είσαι σπίτι και να μεγαλώνεις παιδιά δεν εκλαμβάνεται ως εργασία, κούραση, πόνος και αγωνία - σε εκείνες όλες τις γυναίκες που συνδύασαν την δουλειά με το σπίτι τους στο ακέραιο, αποδεικνύοντας ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο, που μας φρόντισαν, μεγάλωσαν, έπαιξαν μαζί μας, μας έμαθαν την ζωή δίχως να μας πνίξουν ή ακυρώσουν, οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Και μια που σήμερα ο αγαπημένος μου αυτός άνθρωπος, έχει αυτή την επέτειο από το ατύχημα είπα να γράψω για όλες εκείνες τις Μητέρες που δεν σκοτώνουν αλλά δίνουν ζωή στα παιδιά τους. Γιατί οι ήρωες κι οι άγιοι φοράνε μπλουτζίν και κοιμούνται δίπλα μας, μια διπλανή πόρτα απόσταση.

π. Χαρ.λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Να δίνεις ευκαιρίες στον άλλον να επανορθώσει.
Όμως όταν βλέπεις ότι αντί να διορθώσει την συμπεριφορά του, επιμένει στα ίδια και χειρότερα· τότε καλύτερα να απομακρυνθείς.
Μην κρατήσεις κακία μέσα σου.
Επειδή απομακρύνθηκες δεν σημαίνει ότι αμαρτάνεις. Η αμαρτία θα αρχίσει εάν αφήσεις μέσα σου την εμπάθεια προς το πρόσωπο του άλλου να κυριαρχήσει μέσα στην καρδιά σου.
Σίγουρα θα γευτείς την πίκρα. Αλλά καλύτερα η πίκρα αυτή, παρά να διαιωνίζονται κακές συμπεριφορές και να παγιώνονται καθημερινές συγκρούσεις.
Καλύτερα να πληγωθούμε μια φορά με τον χωρισμό, παρά να παραμένουμε με τον άλλον και να αλληλοπληγωνόμαστε συνεχώς.
Μακάρι να μην συμβεί αυτό.
Από την στιγμή όμως που συμβαίνει, δεν υπάρχει θεωρώ άλλη λύση από την απομάκρυνση.
Δεν θα ταιριάξουμε με όλους.
Είναι μια αλήθεια που χρειάζεται να την αποδεχτούμε. Δεν είναι κακό αυτό.
Το δοκιμάσαμε και αποτύχαμε. Δεν χρειάζεται και περαιτέρω ανάλυση.
Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν διαφωνίες. Όταν υπάρχει όμως και ο εγωισμός (που δυστυχώς υπάρχει), τότε οι διαφορές αυξάνονται και ο θυμός κυριαρχεί.
Δεν λέμε ότι με το παραμικρό να κόβουμε σχέσεις και φιλίες· λέμε ότι όταν μια διαπροσωπική σχέση, αντί να μας φέρνει ειρήνη, χαρά και ανάπαυση, μας δημιουργεί ένταση, ταραχή και θλίψη, καλό είναι να την αναθεωρήσουμε ή να την λήξουμε, πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Διότι μια τέτοια σχέση δεν έχει νόημα, παρά μόνο δυσκολεύει ένα περισσότερο την ζωή μας.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους χρειάζεται να είναι βοήθημα, παρηγοριά, έμπνευση για την ζωή μας. Εάν σχετίζομαι με έναν άνθρωπο για να δυστυχώ, χίλιες φορές να μείνω μόνος μου και θα βρω την άκρη.
Ο Θεός θα φέρει ανθρώπους που θα μας καταλάβουν και αντί για εμπόδιο, θα γίνουν ευκολία προς την ευτυχία μας…
Μακάρι όταν έρθουν τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μας, να μην φανούμε ανάξιοι της αγάπης τους και να τους εκτιμήσουμε ορθά, ώστε να γευτούμε τους καρπούς της παρουσίας τους στην ζωή μας…

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Η ενοχή συνιστά εγκλεισμό, εσωστρέφεια και αυτοτιμωρία, ενώ η μετάνοια είναι απελευθέρωση, κίνηση και άνοιγμα στον άλλον, στον Θεό.
Γι’ αυτό και η ενοχή είναι κάτι καταστροφικό που φέρνει ταραχή και άλλα κακά.
Στην Ορθοδοξία υπάρχει
η μετάνοια.
Το άνοιγμα του ανθρώπου με ταπείνωση και παραδοχή των λαθών του,
όχι για να τιμωρηθεί,
αλλά για να θεραπευτεί
και να σωθεί.
Γι’ αυτό και οποίος διακατέχεται από ενοχές δεν βρίσκει ποτέ του ειρήνη.
Ενώ ο άνθρωπος που βρήκε την μετάνοια, ειρηνεύει δια της συγχωρήσεως και της αποδοχής.

π. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Να δίνεις ευκαιρίες στον άλλον να επανορθώσει.
Όμως όταν βλέπεις ότι αντί να διορθώσει την συμπεριφορά του, επιμένει στα ίδια και χειρότερα· τότε καλύτερα να απομακρυνθείς.
Μην κρατήσεις κακία μέσα σου.
Επειδή απομακρύνθηκες δεν σημαίνει ότι αμαρτάνεις. Η αμαρτία θα αρχίσει εάν αφήσεις μέσα σου την εμπάθεια προς το πρόσωπο του άλλου να κυριαρχήσει μέσα στην καρδιά σου.
Σίγουρα θα γευτείς την πίκρα. Αλλά καλύτερα η πίκρα αυτή, παρά να διαιωνίζονται κακές συμπεριφορές και να παγιώνονται καθημερινές συγκρούσεις.
Καλύτερα να πληγωθούμε μια φορά με τον χωρισμό, παρά να παραμένουμε με τον άλλον και να αλληλοπληγωνόμαστε συνεχώς.
Μακάρι να μην συμβεί αυτό.
Από την στιγμή όμως που συμβαίνει, δεν υπάρχει θεωρώ άλλη λύση από την απομάκρυνση.
Δεν θα ταιριάξουμε με όλους.
Είναι μια αλήθεια που χρειάζεται να την αποδεχτούμε. Δεν είναι κακό αυτό.
Το δοκιμάσαμε και αποτύχαμε. Δεν χρειάζεται και περαιτέρω ανάλυση.
Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό. Είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν διαφωνίες. Όταν υπάρχει όμως και ο εγωισμός (που δυστυχώς υπάρχει), τότε οι διαφορές αυξάνονται και ο θυμός κυριαρχεί.
Δεν λέμε ότι με το παραμικρό να κόβουμε σχέσεις και φιλίες· λέμε ότι όταν μια διαπροσωπική σχέση, αντί να μας φέρνει ειρήνη, χαρά και ανάπαυση, μας δημιουργεί ένταση, ταραχή και θλίψη, καλό είναι να την αναθεωρήσουμε ή να την λήξουμε, πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Διότι μια τέτοια σχέση δεν έχει νόημα, παρά μόνο δυσκολεύει ένα περισσότερο την ζωή μας.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους χρειάζεται να είναι βοήθημα, παρηγοριά, έμπνευση για την ζωή μας. Εάν σχετίζομαι με έναν άνθρωπο για να δυστυχώ, χίλιες φορές να μείνω μόνος μου και θα βρω την άκρη.
Ο Θεός θα φέρει ανθρώπους που θα μας καταλάβουν και αντί για εμπόδιο, θα γίνουν ευκολία προς την ευτυχία μας…
Μακάρι όταν έρθουν τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή μας, να μην φανούμε ανάξιοι της αγάπης τους και να τους εκτιμήσουμε ορθά, ώστε να γευτούμε τους καρπούς της παρουσίας τους στην ζωή μας…

Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Σήμερα, Κυριακή των Μυροφόρων 2022, έχουμε την ευλογημένη συγκυρία να εορτάζουμε μαζί με τις Μυροφόρες γυναίκες και τον Άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο.
Δηλαδή την ίδια ημέρα εορτάζουμε και τιμούμε εκείνους τους ανθρώπους που αγάπησαν βαθιά και γνήσια τον Ιησού Χριστό.
Εορτάζουμε αυτούς που έμειναν, ενώ όλοι οι υπόλοιποι δείλιασαν, φοβήθηκαν και εγκατέλειψαν τον διδάσκαλό τους.
Και όχι μόνο έμειναν μέχρι στον Σταυρό και το τέλος, αλλά παρέμειναν αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν ακόμα και όταν κείτονταν νεκρός και άπνους.
Αγάπησαν, πόνεσαν, μα δεν έφυγαν.
Δεν απελπίστηκαν που ο Χριστός «έχασε» πάνω στον Σταυρό, αλλά που Τον χάσανε από την ζωή τους. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν τότε…
Η πραγματική αγάπη δεν εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα κι όταν δεν περιμένεις πλέον τίποτα ως αντάλλαγμα, όπως οι Μυροφόρες από τον νεκρό τους διδάσκαλο. Γιατί η αγάπη δεν κινείται ιδιοτελώς, αλλά δίνεται απλόχερα χωρίς να περιμένει τίποτα.
Σήμερα εορτάζουμε τους Αγίους και τις Αγίες, όχι της πίστης, αλλά κάτι πιο μεγάλου και σημαντικού…της αγάπης.
Γι’αυτό και ο Θεός ευλόγησε και οι μαθήτριες της αγάπης γίνανε και οι πρώτες μάρτυρες της Αναστάσεως.

Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Τι κάλλος θα είχε η ζωή μας εάν χαιρόμασταν με τα απλά πράγματα τις ζωής.
Τι όμορφα θα ήταν αν ψάχναμε αφορμές για χαρά και όχι για γκρίνια.
Όπως ίσως και άλλοι, έτσι κι εγώ πολλές φορές βάζω τρικλοποδιά την ίδια μου την ζωή εστιάζοντας στα κακά της καθημερινότητας. Και αυτό ίσως είναι το πιο κρίσιμο λάθος για την απώλεια της ευτυχίας και τελικά της ειρήνης στην ζωή μας.
Μακάρι να γίνουμε άνθρωποι της θετικότητας, της ελπίδας, της χαράς, της βαθιάς ευγνωμοσύνης για όλα αυτά που έχουμε και δεν εκτιμούμε σωστά.
Και μακάρι να βρούμε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή μας. Ανθρώπους που βγάζουν τον καλό εαυτό μας, που μας παρασέρνουν στην δοξολογία της ζωής.
Εύχομαι να γίνουμε η αιτία κάποιοι να χαμογελούν. Δεν υπάρχει ίσως μεγαλύτερη πράξη ευεργεσίας από το κάνεις κάποιον χαρούμενο, έστω για λίγο…

Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζεις την ταπείνωση του Χριστού»
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

[toula]

Ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ!
Eγώ, παππούλη, εἴπε ο κατάδικος δέν θά ἄνοιγα τόν ἑαυτό μου σέ σένα ἄν ἐσύ δέν ἄγγιζες μέ τά κηρύγματά σου τήν καρδιά μου. Αὐτά πολύ μᾶς συγκινοῦν.
Ἔχουν δίκαιο οἱ φυλακισμένοι πού σᾶς ἀγαπᾶνε τόσο πολύ.
Ἑτοιμάζουν καί ἕνα δῶρο γιά σᾶς, μία εἰκόνα. Οἱ φυλακισμένοι θά σᾶς ἀκολουθήσουν ὅπου καί ἄν πᾶτε. Σᾶς ἀγάπησα καί ἐγώ, παππούλη.
Θά ἤθελα νά σᾶς παρακαλέσω κάτι: νά μέ ἐξομολογήσετε καί νά μοῦ δώσετε τήν Θεία Κοινωνία. Ποτέ στή ζωή μου δέν ἔχω μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
– Μήπως, παιδί μου, θέλεις καί νά σέ χρίσω μέ τό Ἅγιο Μῦρο;
– Ναί, θά σᾶς χρωστῶ εὐγνωμοσύνη γι’ αὐτό.
Ἐδῶ μέσα στόν ἴδιο θάλαμο τόν ἔχρισα μέ τό Ἅγιο Μῦρο, τήν δεύτερη μέρα τόν ἐξομολόγησα καί τόν κοινώνησα τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων…
Σέ ἕνα χρόνο, κατά τήν ἐπίσκεψή μου στά κάτεργα τοῦ Νέρτσινσκ, στήν περιοχή τοῦ Ἀγλάτσενσκ, τόν βρῆκα ἄρρωστο. Μίλησα μαζί του δύο ὧρες. Ἦταν πάρα πολύ εὐχαριστημένος μέ τήν ἐπίσκεψή μου.
Σέ ἕξι μῆνες ἐπισκέφτηκα καί πάλι αὐτή τήν φυλακή. Τήν τρίτη μέρα οἱ φυλακισμένοι μέ κάλεσαν νά πάω στόν μακάριο αὐτό κατάδικο, ὁ ὁποῖος πλησίαζε στό τέλος τῆς ζωῆς του.
Ὅταν μπῆκα μέσα ἐκεῖνος ἀπό τήν χαρά του πού μέ εἶδε σηκώθηκε λίγο καί, κάνοντας τό σταυρό, μοῦ εἶπε:
– Ἐγώ, παππούλη, σέ μιά ὥρα θά ἀφήσω τή γῆ.
Μετά ἀπό πέντε λεπτά ξάπλωσε στό κρεβάτι του, ἐπειδή δέν μποροῦσε πιά νά κάθεται. Κάτι ψιθύρισε. Μετά ἔστρεψε τό βλέμμα του πάνω καί εἶπε:
– Ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί, ἡ Παναγία κατεβαίνει σέ μένα καί μαζί της ἕνα πλῆθος ἁγίων. Έσύ, παππούλη, τούς βλέπεις; ρώτησε.
– Ὄχι, παιδί μου, τοῦ ἀπάντησα.
– Νά, καί ὁ Χριστός, ὁ Βασιλεύς τῆς Δόξης, φάνηκε πάνω στά σύννεφα καί κατεβαίνει σέ μᾶς.
Μ’ αὐτά τά λόγια του ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός του κινήθηκαν σπασμωδικά. Τό βλέμμα του ἦταν στραμμένο στά δεξιά. Ἐγώ ἄρχισα νά τρέμω ἀπό τό φόβο.
– Κύριε, φώναξε, θά ἤθελα καί ἄλλα νά ὑποφέρω ἐδῶ στή γῆ γιά χάρη τῶν ἄλλων ἀλλά ἄς γίνει ὅπως θέλεις Ἐσύ.
Σέ ἕνα λεπτό ἄφησε τήν τελευταία του πνοή. Ὤ, τί θρῆνο ἔκαναν γι’ αὐτόν οἰ κρατούμενοι! Δέν μπορῶ νά τόν ξεχάσω.
Ὅπως μοῦ ἔλεγε στήν ἐξομολόγηση, τρεῖς φορές εἶδε τό ὅραμα. Νά τοῦ χαρίσει ὁ Κύριος καί μετά τό θάνατό του τήν χάρη, τήν ὁποία ἤδη εἶχε ζώντας στή γῆ, γιά νά μπορέσει νά βοηθάει καί ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς νά σηκώνουμε τό σταυρό μας.
Κατά τή διάρκεια τῆς ποιμαντικῆς μου διακονίας στίς φυλακές σπάνια συνάντησα τέτοιους χριστιανούς. Ὅμως αὐτοί ὑπάρχουν.
Τέτοιοι τύποι εἶναι πραγματικά ἐκλεκτοί τοῦ Θεοῦ! Γι’ αὐτούς ἡ ζωή τους εἶναι μόνο ὁ Χριστός.
Ὅσο καί νά ὑποφέρουν βάσανα, μαρτύρια καί κάθε εἴδους καταπιέσεις, σ’ ὅλα αὐτά δέν βλέπουν τίποτα ἄλλο ἐκτός ἀπό παρηγοριά, χαρά καί κάποιο πνευματικό γλυκασμό.

Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος
Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπ’ ὅσα εἶδα καί ἔζησα»
Ἐκδόσεις Ὀρθόδοξος Κυψέλη

[toula]

Για τήν ἀντιμετώπιση κάθε πειρασμοῦ καί κάθε δαιμονικῆς ἐπιθέσεως ἄς χρησιμοποιοῦμε τήν προσευχή, καταφεύγοντας στήν προστασία τοῦ Θεοῦ. Πολύ δυνατή καί ἀποτελεσματική εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση: «Ὁ Θεός εἰς τήν βοήθειάν μου πρόσχες· Κύριε, εἰς τό βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» (Ψαλμ. 69:2). Αὐτή ἡ σύντομη προσευχή εἶναι ἕνα ἀπόρθητο τεῖχος. Στή μάχη μέ τούς ἀόρατους ἐχθρούς μας ἄς χρησιμοποιοῦμε καί τά πνευματικά ὅπλα, τά ὁποῖα μᾶς προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: τήν πίστη σάν ἀσπίδα, τήν ἀγάπη σάν θώρακα, τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας σάν περικεφαλαία καί τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σάν ξῖφος (βλ. Ἐφ. 6:16-17. Α' Θεσ. 5:8). Ἐπίσης, ἄς μελετᾶμε συνεχῶς τίς Ἅγιες Γραφές· ἄς ταπεινώνουμε μέ τήν ἄσκηση τό σῶμα, κάνοντας μέ προθυμία ἀγρυπνίες καί νηστεῖες, ὥστε ὁ λογισμός μας νά περιφρονεῖ τά γήινα καί νά ἀσχολεῖται μέ τά οὐράνια.

[toula]

Το αὐτί τοῦ Θεοῦ εἶναι στό στόμα τοῦ ἱερέως
Ὅταν λειτουργᾶς, νά ῾χεις ὑπόψη σου ὅτι εἶσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις ἀπὸ τὸν κόσμο πόνο, δάκρυα, ἀσθένειες, παρακλήσεις καὶ τ᾿ ἀναφέρεις ἐπάνω εἰς τὸ θρόνο τῆς θεότητος. Καὶ μεταφέρεις κατόπιν στὸν κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας. Μεγάλο ἀξίωμα σ᾿ ἔχει ἀξιώσει, παιδί μου, ὁ Θεός. Νὰ τὸ καλλιεργήσεις. Τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸ στόμα τοῦ ἱερέως.
Μεγάλη δύναμη ἔχει τὸ πετραχήλι. Τὸ πετραχήλι εἶναι ὁ διαλλάκτης τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου μὲ τὸν Πατέρα, μὲ τὸν Δημιουργό του. Γι᾿ αὐτὸ ὅσο μπορεῖς περισσότερα ὀνόματα νὰ μνημονεύεις. Ὅσο μπορεῖς περισσότερα.

Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης