Όταν ο Άγιος Πορφύριος σταμάτησε τον χρόνο.!!!
Το μεγαλύτερο όμως και κατά την άποψή μου μοναδικό θαύμα που έχει καταγραφεί και έχει κάνει ο Άγιος Πορφύριος που συγκλονίζει τους τεχνολόγους και τους φυσικούς είναι η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα.
Η μόνη αναφορά στην Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη παρόμοιου θαύματος για την επέμβαση στο χρόνο βρίσκεται στην Παλαιά διαθήκη όταν ο Ιησούς του Ναυΐ ύψωσε τα χέρια του σε σημείο του σταυρού για να «σταθεί ο ήλιος» και να παραταθεί η ημέρα για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στο λόφο της Γαβαών.
Η διαφορά όμως στην περίπτωση του θαύματος του Αγίου Πορφυρίου, ήταν ότι η μεταβολή του χρόνου πραγματοποιήθηκε μόνο για μια ομάδα μοναχών και όχι για ολόκληρο τον κόσμο.
Μια τέτοια συστολή του χρόνου μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα με βάση τη θεωρία της σχετικότητας για κάποιο αντικείμενο που κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή της ταχύτητας του φωτός και πραγματικά ως τεχνολόγο επιστήμονα με αφήνει άφωνο διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε παρά σε κάποια σωματίδια που δεν έχουν μάζα.
Το πιο πάνω θαύμα μαρτυρείται από τις Μοναχές και τη σημερινή Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρινού Μεγάρων σε ένα από τα πολλά βιβλία των θαυμάτων του Αγίου.
Οι Μοναχές αυτές επισκέφθηκαν τον Άγιο στο Ησυχαστήριό του στο Μήλεσι και ήθελαν να φύγουν νωρίς για να προλάβουν να πάνε στο μοναστήρι προτού κλείσει η εξώπορτα.
Όμως ο Άγιος είχε μαζί τους πολύ κέφι και δεν τις άφηνε να φύγουν. Οι μοναχές του έλεγαν ότι έπρεπε να πάνε αλλά αυτός τους έλεγε, «μείνετε ακόμα λίγο και έχει ο Θεός».
Τελικά αυτές έκαναν υπακοή στον Άγιο και μετά από πολλή ώρα ξεκίνησαν με ένα ταξί για το μοναστήρι τους πολύ καθυστερημένες. Δεν έφτανε η καθυστέρηση που είχαν όταν ξεκίνησαν, αλλά και ο οδηγός του ταξί πήγαινε πάρα πολύ αργά διότι είχε πάρα πολύ κίνηση ο δρόμος. Οι μοναχές ήταν απελπισμένες για την καθυστέρηση που θα είχαν όταν θα πήγαιναν στο μοναστήρι τους διότι όπως μετρούσαν το χρόνο θα πήγαιναν εκεί αρκετή ώρα μετά που θα έκλεινε η είσοδος του Μοναστηριού.
Με μεγάλη τους έκπληξη είχαν διαπιστώσει ότι είχαν φτάσει στην ώρα τους το Μοναστήρι, σαν να και είχαν περάσει μόνο δεκαπέντε λεπτά από τότε που είχαν φύγει από το Μήλεσι. Το πιο πάνω θαύμα με έχει προβληματίσει για πολλά χρόνια γιατί για μένα είναι από τις λίγες θαυματουργικές επεμβάσεις στο χωροχρόνο που έχουν καταγραφεί στην Ορθόδοξή μας Παράδοση και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τη συμβατική σύγχρονη επιστημονική γνώση.
Από Ιερά Μητρόπολη Μόρφου.
Ψυχοφελή μηνύματα...
Συντονιστής: Συντονιστές
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, εμφάνιση στην Ινδία.
Όταν τελέσαμε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του παππού ήταν ο τόπος χιονισμένος.
Τα πάντα σκεπασμένα με το χιόνι.
Κάποια στιγμή το απόγευμα, έρχεται ένα αγροτικό.
Ακούω τον π. Σεραφείμ που λέει στο ναυτικό: «Άντε Νίκο σε περιμένει πίσω από το Ιερό».
Όταν πάλι περπατώντας στο Μοναστήρι περνώ από τον τάφο του, βλέπω τον ναυτικό να κλαίει κι έπειτα από λίγο μας διηγείτο: «Ήμασταν σταματημένοι στην Ινδία, γιατί το πλοίο μας είχε πάθει ζημιά και δεν ξέραμε τι είχε και το βράδυ της Πέμπτης τον βλέπω και μου λέει: “Νίκο εκεί.
Αυτό έχει χαλάσει.
Αυτό πρέπει να αλλάξετε και θα φύγετε”. Κι έτσι ήτανε».
Κι όταν γύρισε σπίτι του, δεν του είχαν πει τίποτα οι δικοί του.
Το μεσημέρι στο τραπέζι του λέει η μικρή του κορούλα: «Μπαμπά εκείνος ο παππούλης πέτανε». «Ποιος παππούλης;».
Του είπανε τι είχε συμβεί και ήλθε αμέσως επάνω. Μάλιστα εκείνη την ώρα ήταν ο π. Σεραφείμ και κάποιοι άλλοι που ήταν εκεί προσκυνητές λέγανε «Άγιος άνθρωπος»
και λέει ο π. Σεραφείμ: «Τι άγιος; Ψεύτης ήτανε.
Έλεγε πως δεν έχει πάει πουθενά κι αυτός είχε πάει στις Ινδίες».
Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία
Ημερίδα για τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράναματος 21/11/2016
Όταν τελέσαμε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του παππού ήταν ο τόπος χιονισμένος.
Τα πάντα σκεπασμένα με το χιόνι.
Κάποια στιγμή το απόγευμα, έρχεται ένα αγροτικό.
Ακούω τον π. Σεραφείμ που λέει στο ναυτικό: «Άντε Νίκο σε περιμένει πίσω από το Ιερό».
Όταν πάλι περπατώντας στο Μοναστήρι περνώ από τον τάφο του, βλέπω τον ναυτικό να κλαίει κι έπειτα από λίγο μας διηγείτο: «Ήμασταν σταματημένοι στην Ινδία, γιατί το πλοίο μας είχε πάθει ζημιά και δεν ξέραμε τι είχε και το βράδυ της Πέμπτης τον βλέπω και μου λέει: “Νίκο εκεί.
Αυτό έχει χαλάσει.
Αυτό πρέπει να αλλάξετε και θα φύγετε”. Κι έτσι ήτανε».
Κι όταν γύρισε σπίτι του, δεν του είχαν πει τίποτα οι δικοί του.
Το μεσημέρι στο τραπέζι του λέει η μικρή του κορούλα: «Μπαμπά εκείνος ο παππούλης πέτανε». «Ποιος παππούλης;».
Του είπανε τι είχε συμβεί και ήλθε αμέσως επάνω. Μάλιστα εκείνη την ώρα ήταν ο π. Σεραφείμ και κάποιοι άλλοι που ήταν εκεί προσκυνητές λέγανε «Άγιος άνθρωπος»
και λέει ο π. Σεραφείμ: «Τι άγιος; Ψεύτης ήτανε.
Έλεγε πως δεν έχει πάει πουθενά κι αυτός είχε πάει στις Ινδίες».
Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία
Ημερίδα για τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράναματος 21/11/2016
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Με τον Χριστό παντού. Χωρίς τον Χριστό πουθενά. Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή!!
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΠΑΪΣΙΟ
Τελειώνω μὲ ἕνα ἄλλο περιστατικό, τὸ ὁποῖο ἔγινε τὸ ᾿77, ἐκεῖ στὸ Καλυβάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐγώ, ἐν τῷ μεταξύ, ἤμουν διάκονος ἤδη. Πῆγα τὸ πρωΐ στὸν Γέροντα.
Μόλις μὲ εἶδε ὁ Γέροντας, ὅπως πάντα ἀστειευόμενος, μοῦ λέει:
«Καλῶς τὸν διάκο. Καὶ μοῦ ἔλειπε ἕνας διάκος γιὰ τὴν πανήγυρι».
Λέω: «Νά, ἦρθα».
Λέει: «Παρήγγειλα 100 κιλὰ ψάρι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Δανιηλαῖοι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Θωμᾶδες, θά ᾿ρθοῦν αὐτοί… Θά ἔχουμε Δεσπότη, θά ᾿ χουμε, ξέρω ᾿γώ, αὐτά, θὰ κάνουμε πανήγυρι».
Πρὸς στιγμὴν πῆγα κι ἐγὼ νὰ πιστέψω ὅτι θὰ ὑπῆρχαν αὐτὰ ὅλα. «Νὰ μείνεις ἐδῶ σήμερα», μοῦ εἶπε. Ἦταν ἡ πρώτη νύχτα ποὺ ἔμεινα. Πετοῦσα ἀπὸ τὴ χαρά μου.
Τὸ βράδυ μοῦ λέει: «Κοίταξε, θὰ κάνομε ἀγρυπνία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ». Μοῦ εἶπε τί ἔπρεπε νὰ κάνω. Βέβαια, ἀγρυπνία μὲ τὸ κομποσχοίνι, ποιός νὰ ψάλλει; Ἀρχίσαμε γύρω στὶς 5 τὸ ἀπόγευμα.
«Γύρω στὰ μεσάνυχτα, θὰ σὲ φωνάξω νὰ διαβάσομε τὴ Θεία Μετάληψη, μέχρι νά ᾿ρθεῖ ὁ παπᾶς τὸ πρωΐ ἀπὸ τοῦ Σταυρονικήτα νὰ μᾶς λειτουργήσει».
«Νἆναι εὐλογημένο, Γέροντα».
Μοῦ εἶπε ἕναν κατάλογο μεγάλο, πῶς ἔπρεπε νὰ κάνω τὴν προσευχὴ, καὶ ἔμεινε αὐτὸς στὸ ἕνα κελλὶ κι ἐγὼ στὸ ἄλλο. Κάθε καμμιά-μιάμιση ὥρα μοῦ κτυποῦσε τὸν τοῖχο καὶ ρωτοῦσε: «διάκο, εἶσαι καλά;».
«Καλά, Γέροντα».
«Κοιμᾶσαι;».
«Ὄχι, δὲν κοιμᾶμαι».
Μοῦ εἶπε: «Ἂν ἀκούσεις τίποτα θορύβους, μὴ φοβηθεῖς. Εἶναι ἀγριογούρουνα, ξέρω ᾿γὼ, τσακάλια».
Τὸν ἄκουγα ὅλη νύχτα ποὺ περπατοῦσε. Ὁ Γέροντας ἐπειδὴ εἶχε μισὸ πνεύμονα, ἀνάπνεε βαθιὰ καὶ κατὰ διαστήματα ἔλεγε: «Δόξα Σοι, ὁ Θεός», μὲ ἕνα δικό του ὡραῖο τρόπο.
Ἐγὼ αἰσθανόμουν ὅτι ἔχω τὸν Γέροντα δίπλα μου, πράγματι, ἔκαμνα ὅ,τι μποροῦσα. Γύρω στὰ μεσάνυχτα μὲ φώναξε καὶ πήγαμε στὸ ἐκκλησάκι, δίπλα.
Ἦταν ἕνα Ἐκκλησάκι στενόμακρο, ποὺ εἶχε ἕνα μόνο στασίδι καὶ 5 εἰκόνες: τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ δὲν θυμᾶμαι, ἕναν Ἅγιο Ρῶσο εἶχε, γιατὶ ἦταν ὁ παπα-Τύχων ἐκεῖ, ὁ Ρῶσος.
Λέει: «Νὰ διαβάσομε τὴ Θεία Μετάληψη». Μὲ ἔβαλε μέσα στὸ στασίδι, μ᾿ ἄνοιξε τὸ Ὡρολόγιο, μοῦ ᾿δωσε μιὰ λαμπάδα ἀναμμένη καὶ ὁ Γέροντας δίπλα μου ἀκριβῶς ἔλεγε τοὺς στίχους τῆς Θείας Μεταλήψεως: «Δόξα Σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι».
Κάθε φορὰ ποὺ ἔλεγε τὸν στίχο, ἔκανε καὶ μιὰ στρωτὴ μετάνοια. Ἐγὼ διάβαζα: «Ἄρτος ζωῆς αἰωνιζούσης γενέσθω μοι τὸ σῶμα Σου τὸ ἅγιο…». Θεοσκότεινα ὅλα, νύχτα, μεσάνυχτα στὴν ἔρημο.
Ὅταν φθάσαμε στὸν στίχο ποὺ λέγει: «Μαρία Μῆτερ Θεοῦ, τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸ σκήνωμα..», ἐκεῖ ἀκριβῶς, ἄκουσα ἕνα πράγμα, σὰν ἀέρας μπῆκε στὸ Ἐκκλησάκι. Νόμισα ὅτι ἄνοιξε τὸ παράθυρο ὁ Γέροντας, ἀλλὰ ἦταν δίπλα μου.
Καὶ ξαφνικὰ φωτίστηκε ὅλος ὁ χῶρος καὶ ἄρχισε τὸ καντήλι τῆς Παναγίας νὰ κινεῖται μόνο του. Ἦταν 5 τὰ καντήλια, αὐτὸ μόνο ἐκινεῖτο, τὰ ὑπόλοιπα ἦταν σταθερά.
Φωτίστηκε τὸ Ἐκκλησάκι καὶ αὐτὸ τὸ κατάλαβα, γιατὶ τὸ κερὶ ποὺ κρατοῦσα δὲν μοῦ χρειαζόταν πλέον. Γύρισα πρὸς τὸν Γέροντα. Μὲ κοίταξε αὐτὸς καὶ μοῦ ᾿καμε, σιωπή.
Πράγματι, σταμάτησα νὰ διαβάζω καὶ ὁ Γέροντας γονάτισε κάτω. Ἔμεινα ἐγώ, περίμενα, περίμενα, πέρασε μισὴ ὥρα καὶ πλέον καὶ γινόταν αὐτὸ τὸ πράγμα.
Τὸ καντήλι νὰ πηγαίνει καὶ νὰ ἔρχεται, τὸ Ἐκκλησάκι νἆναι φωτεινό, ὁ Γέροντας νἆναι γονατιστός, κι ἐγὼ μὲ τὸ κερὶ στὸ χέρι νὰ μὴ ξέρω τί νὰ κάμω.
Πέρασε ἡ μισὴ ὥρα, λέω: «Νὰ διαβάσω τὴ Θεία Μετάληψη, τί θὰ κάμομε τώρα;». Ἄρχισα νὰ διαβάζω, νὰ διαβάζω συνέχεια.
Κάποια στιγμή, ἐκεῖ στὴ ζ΄ ᾠδή, ἐπανήλθαμε ἐκεῖ ποὺ εἴμαστε, στὸ σκοτάδι. Τὸ καντήλι σταμάτησε. Τέλειωσε ἡ Θεία Μετάληψη. Πήγαμε καθίσαμε, ἐκεῖ εἶχε ἕνα μικρὸ χωλάκι, ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀρχονταρικάκι, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ὁ Γέροντας ἦταν φοβερὰ ἀλλοιωμένος πνευματικά. Λέω: «Γέροντα, τί ἔγινε μέσ᾿ στὸ Ἐκκλησάκι;».
Μοῦ λέει: «Τί ἔγινε;».
Λέω: «Δὲν εἴδατε τὸ καντήλι;».
«Ἒ, τὸ εἶδα». «Ἄλλο τί εἶδες;».
Λέω: «Τίποτα δὲν εἶδα, φωτίστηκε τὸ Ἐκκλησάκι καὶ τὸ καντήλι».
«Δὲν εἶδες τίποτε ἄλλο;». «Ὄχι, δὲν εἶδα ἐγὼ τίποτε ἄλλο. Τί ἤτανε;».
«Μωρέ, τίποτα δὲν ἤτανε καημένε».
Τοῦ λέω: «Μά, καλά, εἶναι δυνατὸ νὰ μὴν ἦταν τίποτα; Γιατί νὰ μὴ τὸ βλέπομε κάθε μέρα, ἀφοῦ δὲν εἶναι τίποτα; Καὶ νὰ μὴ τὸ βλέπουν κι ὅλοι μάλιστα».
«Τίποτα δὲν ἤτανε, βρὲ παιδάκι μου, ἀλλὰ δὲν ἔχεις διαβάσει ὅτι ἡ Παναγία τὸ βράδυ γυρνᾶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ βλέπει τί κάνουν οἱ Μοναχοί;».
Πράγματι, τὸ εἶχα διαβάσει πρὶν λίγες μέρες, σέ μιὰ διήγηση.
«Ἔ, μοῦ λέει, πέρασε κι ἀπ᾿ ἐδῶ, εἶδε δυὸ παλαβοὺς ποὺ διάβαζαν καὶ κούνησε τὸ καντήλι νὰ μᾶς χαιρετίσει».
Μιὰ ἄλλη φορά, μοῦ εἶπε ὅτι ὁ ἴδιος εἶδε τὴν Παναγία στὸ Ἐκκλησάκι ἐκείνη τὴν ὥρα.
Ἐκείνη ἡ νύχτα ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ συγκλονιστικὲς ἐμπειρίες μὲ τὸν Γέροντα, γιατὶ μέχρι τὶς 6 περίπου τὸ πρωΐ ποὺ ἔφεξε, ποὺ ἦλθε ὁ παπάς ἀπὸ τὴ Σταυρονικήτα νὰ μᾶς λειτουργήσει, καθίσαμε ἐκεῖ καὶ ὁ Γέροντας μοῦ διηγήθηκε πάρα πολλὰ περιστατικὰ τῆς πνευματικῆς του ζωῆς.
ΠΗΓΗ : “ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ”, ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΕΜΕΣΟΥ, ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012, τευχ. 68, σελ. 1 κ.ε..
© Copyright 2018 - Askitikon.eu
Τελειώνω μὲ ἕνα ἄλλο περιστατικό, τὸ ὁποῖο ἔγινε τὸ ᾿77, ἐκεῖ στὸ Καλυβάκι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἐγώ, ἐν τῷ μεταξύ, ἤμουν διάκονος ἤδη. Πῆγα τὸ πρωΐ στὸν Γέροντα.
Μόλις μὲ εἶδε ὁ Γέροντας, ὅπως πάντα ἀστειευόμενος, μοῦ λέει:
«Καλῶς τὸν διάκο. Καὶ μοῦ ἔλειπε ἕνας διάκος γιὰ τὴν πανήγυρι».
Λέω: «Νά, ἦρθα».
Λέει: «Παρήγγειλα 100 κιλὰ ψάρι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Δανιηλαῖοι, θά ᾿ρθοῦν οἱ Θωμᾶδες, θά ᾿ρθοῦν αὐτοί… Θά ἔχουμε Δεσπότη, θά ᾿ χουμε, ξέρω ᾿γώ, αὐτά, θὰ κάνουμε πανήγυρι».
Πρὸς στιγμὴν πῆγα κι ἐγὼ νὰ πιστέψω ὅτι θὰ ὑπῆρχαν αὐτὰ ὅλα. «Νὰ μείνεις ἐδῶ σήμερα», μοῦ εἶπε. Ἦταν ἡ πρώτη νύχτα ποὺ ἔμεινα. Πετοῦσα ἀπὸ τὴ χαρά μου.
Τὸ βράδυ μοῦ λέει: «Κοίταξε, θὰ κάνομε ἀγρυπνία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ». Μοῦ εἶπε τί ἔπρεπε νὰ κάνω. Βέβαια, ἀγρυπνία μὲ τὸ κομποσχοίνι, ποιός νὰ ψάλλει; Ἀρχίσαμε γύρω στὶς 5 τὸ ἀπόγευμα.
«Γύρω στὰ μεσάνυχτα, θὰ σὲ φωνάξω νὰ διαβάσομε τὴ Θεία Μετάληψη, μέχρι νά ᾿ρθεῖ ὁ παπᾶς τὸ πρωΐ ἀπὸ τοῦ Σταυρονικήτα νὰ μᾶς λειτουργήσει».
«Νἆναι εὐλογημένο, Γέροντα».
Μοῦ εἶπε ἕναν κατάλογο μεγάλο, πῶς ἔπρεπε νὰ κάνω τὴν προσευχὴ, καὶ ἔμεινε αὐτὸς στὸ ἕνα κελλὶ κι ἐγὼ στὸ ἄλλο. Κάθε καμμιά-μιάμιση ὥρα μοῦ κτυποῦσε τὸν τοῖχο καὶ ρωτοῦσε: «διάκο, εἶσαι καλά;».
«Καλά, Γέροντα».
«Κοιμᾶσαι;».
«Ὄχι, δὲν κοιμᾶμαι».
Μοῦ εἶπε: «Ἂν ἀκούσεις τίποτα θορύβους, μὴ φοβηθεῖς. Εἶναι ἀγριογούρουνα, ξέρω ᾿γὼ, τσακάλια».
Τὸν ἄκουγα ὅλη νύχτα ποὺ περπατοῦσε. Ὁ Γέροντας ἐπειδὴ εἶχε μισὸ πνεύμονα, ἀνάπνεε βαθιὰ καὶ κατὰ διαστήματα ἔλεγε: «Δόξα Σοι, ὁ Θεός», μὲ ἕνα δικό του ὡραῖο τρόπο.
Ἐγὼ αἰσθανόμουν ὅτι ἔχω τὸν Γέροντα δίπλα μου, πράγματι, ἔκαμνα ὅ,τι μποροῦσα. Γύρω στὰ μεσάνυχτα μὲ φώναξε καὶ πήγαμε στὸ ἐκκλησάκι, δίπλα.
Ἦταν ἕνα Ἐκκλησάκι στενόμακρο, ποὺ εἶχε ἕνα μόνο στασίδι καὶ 5 εἰκόνες: τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ δὲν θυμᾶμαι, ἕναν Ἅγιο Ρῶσο εἶχε, γιατὶ ἦταν ὁ παπα-Τύχων ἐκεῖ, ὁ Ρῶσος.
Λέει: «Νὰ διαβάσομε τὴ Θεία Μετάληψη». Μὲ ἔβαλε μέσα στὸ στασίδι, μ᾿ ἄνοιξε τὸ Ὡρολόγιο, μοῦ ᾿δωσε μιὰ λαμπάδα ἀναμμένη καὶ ὁ Γέροντας δίπλα μου ἀκριβῶς ἔλεγε τοὺς στίχους τῆς Θείας Μεταλήψεως: «Δόξα Σοι, ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι».
Κάθε φορὰ ποὺ ἔλεγε τὸν στίχο, ἔκανε καὶ μιὰ στρωτὴ μετάνοια. Ἐγὼ διάβαζα: «Ἄρτος ζωῆς αἰωνιζούσης γενέσθω μοι τὸ σῶμα Σου τὸ ἅγιο…». Θεοσκότεινα ὅλα, νύχτα, μεσάνυχτα στὴν ἔρημο.
Ὅταν φθάσαμε στὸν στίχο ποὺ λέγει: «Μαρία Μῆτερ Θεοῦ, τῆς εὐωδίας τὸ σεπτὸ σκήνωμα..», ἐκεῖ ἀκριβῶς, ἄκουσα ἕνα πράγμα, σὰν ἀέρας μπῆκε στὸ Ἐκκλησάκι. Νόμισα ὅτι ἄνοιξε τὸ παράθυρο ὁ Γέροντας, ἀλλὰ ἦταν δίπλα μου.
Καὶ ξαφνικὰ φωτίστηκε ὅλος ὁ χῶρος καὶ ἄρχισε τὸ καντήλι τῆς Παναγίας νὰ κινεῖται μόνο του. Ἦταν 5 τὰ καντήλια, αὐτὸ μόνο ἐκινεῖτο, τὰ ὑπόλοιπα ἦταν σταθερά.
Φωτίστηκε τὸ Ἐκκλησάκι καὶ αὐτὸ τὸ κατάλαβα, γιατὶ τὸ κερὶ ποὺ κρατοῦσα δὲν μοῦ χρειαζόταν πλέον. Γύρισα πρὸς τὸν Γέροντα. Μὲ κοίταξε αὐτὸς καὶ μοῦ ᾿καμε, σιωπή.
Πράγματι, σταμάτησα νὰ διαβάζω καὶ ὁ Γέροντας γονάτισε κάτω. Ἔμεινα ἐγώ, περίμενα, περίμενα, πέρασε μισὴ ὥρα καὶ πλέον καὶ γινόταν αὐτὸ τὸ πράγμα.
Τὸ καντήλι νὰ πηγαίνει καὶ νὰ ἔρχεται, τὸ Ἐκκλησάκι νἆναι φωτεινό, ὁ Γέροντας νἆναι γονατιστός, κι ἐγὼ μὲ τὸ κερὶ στὸ χέρι νὰ μὴ ξέρω τί νὰ κάμω.
Πέρασε ἡ μισὴ ὥρα, λέω: «Νὰ διαβάσω τὴ Θεία Μετάληψη, τί θὰ κάμομε τώρα;». Ἄρχισα νὰ διαβάζω, νὰ διαβάζω συνέχεια.
Κάποια στιγμή, ἐκεῖ στὴ ζ΄ ᾠδή, ἐπανήλθαμε ἐκεῖ ποὺ εἴμαστε, στὸ σκοτάδι. Τὸ καντήλι σταμάτησε. Τέλειωσε ἡ Θεία Μετάληψη. Πήγαμε καθίσαμε, ἐκεῖ εἶχε ἕνα μικρὸ χωλάκι, ἔξω ἀπὸ τὸ Ἀρχονταρικάκι, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ὁ Γέροντας ἦταν φοβερὰ ἀλλοιωμένος πνευματικά. Λέω: «Γέροντα, τί ἔγινε μέσ᾿ στὸ Ἐκκλησάκι;».
Μοῦ λέει: «Τί ἔγινε;».
Λέω: «Δὲν εἴδατε τὸ καντήλι;».
«Ἒ, τὸ εἶδα». «Ἄλλο τί εἶδες;».
Λέω: «Τίποτα δὲν εἶδα, φωτίστηκε τὸ Ἐκκλησάκι καὶ τὸ καντήλι».
«Δὲν εἶδες τίποτε ἄλλο;». «Ὄχι, δὲν εἶδα ἐγὼ τίποτε ἄλλο. Τί ἤτανε;».
«Μωρέ, τίποτα δὲν ἤτανε καημένε».
Τοῦ λέω: «Μά, καλά, εἶναι δυνατὸ νὰ μὴν ἦταν τίποτα; Γιατί νὰ μὴ τὸ βλέπομε κάθε μέρα, ἀφοῦ δὲν εἶναι τίποτα; Καὶ νὰ μὴ τὸ βλέπουν κι ὅλοι μάλιστα».
«Τίποτα δὲν ἤτανε, βρὲ παιδάκι μου, ἀλλὰ δὲν ἔχεις διαβάσει ὅτι ἡ Παναγία τὸ βράδυ γυρνᾶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ βλέπει τί κάνουν οἱ Μοναχοί;».
Πράγματι, τὸ εἶχα διαβάσει πρὶν λίγες μέρες, σέ μιὰ διήγηση.
«Ἔ, μοῦ λέει, πέρασε κι ἀπ᾿ ἐδῶ, εἶδε δυὸ παλαβοὺς ποὺ διάβαζαν καὶ κούνησε τὸ καντήλι νὰ μᾶς χαιρετίσει».
Μιὰ ἄλλη φορά, μοῦ εἶπε ὅτι ὁ ἴδιος εἶδε τὴν Παναγία στὸ Ἐκκλησάκι ἐκείνη τὴν ὥρα.
Ἐκείνη ἡ νύχτα ἦταν μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ συγκλονιστικὲς ἐμπειρίες μὲ τὸν Γέροντα, γιατὶ μέχρι τὶς 6 περίπου τὸ πρωΐ ποὺ ἔφεξε, ποὺ ἦλθε ὁ παπάς ἀπὸ τὴ Σταυρονικήτα νὰ μᾶς λειτουργήσει, καθίσαμε ἐκεῖ καὶ ὁ Γέροντας μοῦ διηγήθηκε πάρα πολλὰ περιστατικὰ τῆς πνευματικῆς του ζωῆς.
ΠΗΓΗ : “ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ”, ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΕΜΕΣΟΥ, ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012, τευχ. 68, σελ. 1 κ.ε..
© Copyright 2018 - Askitikon.eu
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Όταν δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας
Από Askitikon -Σα 08-Αυγ-202044 0
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα του Θεού.
Το «καθ’ ομοίωσιν» όμως το έχουν μόνον εκείνοι οι οποίοι με πολλή αγάπη υποδούλωσαν την ελευθερία τους στο Θεό· γιατί όταν δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας, τότε είμαστε όμοιοι με Εκείνον που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό Του μέσω της αγάπης.
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το επιτύχει, αν δεν πείσει την ψυχή του να μην δελεάζεται από την εύκολη δόξα αυτού του κόσμου.
Άγιος Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής
© Copyright 2018 - Askitikon.eu
Από Askitikon -Σα 08-Αυγ-202044 0
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα του Θεού.
Το «καθ’ ομοίωσιν» όμως το έχουν μόνον εκείνοι οι οποίοι με πολλή αγάπη υποδούλωσαν την ελευθερία τους στο Θεό· γιατί όταν δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας, τότε είμαστε όμοιοι με Εκείνον που μας συμφιλίωσε με τον εαυτό Του μέσω της αγάπης.
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το επιτύχει, αν δεν πείσει την ψυχή του να μην δελεάζεται από την εύκολη δόξα αυτού του κόσμου.
Άγιος Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής
© Copyright 2018 - Askitikon.eu
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Τέτοιος είναι ο παράδεισος του Κυρίου. Όλοι θα βρίσκονται μέσα στην αγάπη και από την κατά Χριστόν ταπείνωση όλοι θα χαίρονται να βλέπουν τους άλλους ανώτερούς τους. Η ταπείνωση του Χριστού κατοικεί στους μικρότερους κι αυτοί χαίρονται που είναι μικροί.
* Για να σωθείς είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Για τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση, γιατί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέγει: «Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;»
* Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι καταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.
* Ή υπερηφάνεια καίει σαν την φωτιά κάθε καλό, ενώ η κατά Χριστόν ταπείνωση είναι γλυκεία και δεν περιγράφεται. Κι αν το ήξεραν αυτό οι άνθρωποι, τότε όλη η οικουμένη θα σπούδαζε αυτήν την επιστήμη…«Ο εχθρός έπεσε από την υπερηφάνεια». Η υπερηφάνεια είναι η αρχή της αμαρτίας. Μέσα της περικλείονται όλες οι μορφές του κακού
* Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κυρίω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ’ όλον τον κόσμο.
*Πώς θα καταλάβεις αν η ψυχή είναι υγιής ή άρρωστη; Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα, και όσο δεν γνωρίζει ακόμη αυτή τη Θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ΄ όλους.
* Ο Κύριος μου λέει:
«Θα ελεήσω κάθε άνθρωπο πού επικαλέσθηκε τον Θεό έστω και μια φορά στη ζωή του…».
Μου ήρθε τότε η σκέψη:
«Τότε, γιατί εμείς πάσχουμε έτσι καθημερινά»;
Ο Κύριος στην κίνηση αυτή της σκέψεώς μου απήντησε:
«Εκείνοι που πάσχουν για την εντολή Μου, στη Βασιλεία των Ουρανών θα είναι φίλοι Μου, ενώ τους άλλους μόνο θα τους ελεήσω».
Και ο Κύριος έφυγε».
* Αν ένας λαός ή μία πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό.
… Ω, προσευχηθείτε για μένα όλοι οι Άγιοι, για να μάθει η ψυχή μου την ταπείνωση του Χριστού. Τη διψά η ψυχή μου, αλλά δεν κατορθώνω να την αποκτήσω και την ζητώ με δάκρυα, σαν το παιδί που ζητά τη μητέρα του, όταν τη χάσει.
… Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο μας αγαπάς και ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σε όσους πιστεύουν σε Σένα.
Από το βιβλίο “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”, Αρχιμ.Σωφρόνιου (Σαχάρωφ)
https://iconandlight.wordpress.com
Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
Τέτοιος είναι ο παράδεισος του Κυρίου. Όλοι θα βρίσκονται μέσα στην αγάπη και από την κατά Χριστόν ταπείνωση όλοι θα χαίρονται να βλέπουν τους άλλους ανώτερούς τους. Η ταπείνωση του Χριστού κατοικεί στους μικρότερους κι αυτοί χαίρονται που είναι μικροί.
* Για να σωθείς είναι ανάγκη να ταπεινωθείς. Για τον υπερήφανο, και με τη βία να τον βάλεις στον παράδεισο, κι εκεί δεν θα βρει ανάπαυση, γιατί δεν θα είναι ικανοποιημένος και θα λέγει: «Γιατί δεν είμαι εγώ στην πρώτη θέση;»
* Η ψυχή του ταπεινού μοιάζει με πέλαγος. Ρίξε μια πέτρα στο πέλαγος. Θα ταράξει για λίγο την επιφάνεια και μετά καταδύεται αμέσως στα βάθη. Έτσι καταβυθίζονται στην καρδιά του ταπεινού οι θλίψεις, γιατί η δύναμη του Κυρίου είναι μαζί του.
* Ή υπερηφάνεια καίει σαν την φωτιά κάθε καλό, ενώ η κατά Χριστόν ταπείνωση είναι γλυκεία και δεν περιγράφεται. Κι αν το ήξεραν αυτό οι άνθρωποι, τότε όλη η οικουμένη θα σπούδαζε αυτήν την επιστήμη…«Ο εχθρός έπεσε από την υπερηφάνεια». Η υπερηφάνεια είναι η αρχή της αμαρτίας. Μέσα της περικλείονται όλες οι μορφές του κακού
* Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κυρίω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ’ όλον τον κόσμο.
*Πώς θα καταλάβεις αν η ψυχή είναι υγιής ή άρρωστη; Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα, και όσο δεν γνωρίζει ακόμη αυτή τη Θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ΄ όλους.
* Ο Κύριος μου λέει:
«Θα ελεήσω κάθε άνθρωπο πού επικαλέσθηκε τον Θεό έστω και μια φορά στη ζωή του…».
Μου ήρθε τότε η σκέψη:
«Τότε, γιατί εμείς πάσχουμε έτσι καθημερινά»;
Ο Κύριος στην κίνηση αυτή της σκέψεώς μου απήντησε:
«Εκείνοι που πάσχουν για την εντολή Μου, στη Βασιλεία των Ουρανών θα είναι φίλοι Μου, ενώ τους άλλους μόνο θα τους ελεήσω».
Και ο Κύριος έφυγε».
* Αν ένας λαός ή μία πολιτεία υποφέρουν, τότε πρέπει να μετανοήσουν οι πάντες κι ο Θεός θα τα εξομαλύνει όλα προς το καλό.
… Ω, προσευχηθείτε για μένα όλοι οι Άγιοι, για να μάθει η ψυχή μου την ταπείνωση του Χριστού. Τη διψά η ψυχή μου, αλλά δεν κατορθώνω να την αποκτήσω και την ζητώ με δάκρυα, σαν το παιδί που ζητά τη μητέρα του, όταν τη χάσει.
… Κύριε , δώσε να γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης πόσο μας αγαπάς και ποια θαυμαστή ζωή χαρίζεις σε όσους πιστεύουν σε Σένα.
Από το βιβλίο “Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”, Αρχιμ.Σωφρόνιου (Σαχάρωφ)
https://iconandlight.wordpress.com
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Με την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, οι οποίες δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος, είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει, ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού...
«Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης»
«Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης»
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Τα χαρακτηριστικά της Παναγίας Θεοτόκου.
Η Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος
ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα,
ολίγα και απαραίτητα λαλούσα,
ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος,
ετίμα όλους και επροσκύνει,
είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον,
δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον,
ήτο μακράν από τόν γέλωτα
και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.
Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος
ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού.
Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής,
είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους,
χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα,
ωραισμένους με κόρας οξείς
και όμοιας με τήν ελαίαν
και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.
Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.
Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.
Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά,
λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα
και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.
Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ,
είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς
και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν,
εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα,
καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.
Και δια να ειπούμεν καθολικώς,
η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα,
ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν
και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα,
εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της
ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.
Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος,
από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν,
ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού,
επήγε να Την ιδεί,
και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν
και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της
, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής
και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν,
ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν
ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.
Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον,
διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον,
ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.
Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος,
δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός,
εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς,
με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.
Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας,
όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι,
επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Η Κυρία Θεοτόκος κατά τον έξω χαρακτήρα και ήθος του σώματος
ήτο σεμνή και σεβάσμια κατά πάντα,
ολίγα και απαραίτητα λαλούσα,
ήτο ογλήγορος εις το υπακούειν και ευπροσήγορος,
ετίμα όλους και επροσκύνει,
είχε το μέγεθος του σώματος μέσον και σύμμετρον,
δεν επαρουσιάζετο εις κάθε άνθρωπον,
ήτο μακράν από τόν γέλωτα
και έξω από κάθε ταραχήν και θυμόν.
Το χρώμα του θεοδόχου Της σώματος
ήτο όμοιο με το χρώμα του σιταριού.
Είχε ξανθάς τάς τρίχας της κεφαλής,
είχεν οφθαλμούς πολλά ωραίους,
χρωματισμένους με θείαν σεμνότητα,
ωραισμένους με κόρας οξείς
και όμοιας με τήν ελαίαν
και καλλυνομένας με βλεφαρίδας φαιδροπρεπείς.
Είχε τα οφρύδια μαύρα, κυκλικώς σχηματισμένα.
Είχε τήν μύτην ομαλήν και ευθείαν.
Τα πανάμωμα χείλη Της ήτον ανθηρά,
λάμποντα κοσμίως με ερυθρόν χρώμα
και γέμοντα από την των λόγων γλυκύτητα.
Είχε το ιεροπρεπές πρόσωπον ολίγον μακρύ,
είχε τάς θεοδόχους χείρας Της μακράς
και τούς δακτύλους των χειρών μακρούς με λεπτότητα.
Ήτο ανυπερήφανος και είχε ταπείνωσιν υπερβάλλουσαν,
εφόρει ρούχα φυσικώς χρωματισμένα,
καθώς δηλούται από το άγιον μαφόριον, αυτόχροον υπάρχον.
Και δια να ειπούμεν καθολικώς,
η Κυρία Θεοτόκος ήτο κατά τα εξωτερικά μέλη του σώματος γεμάτη τόση θείαν χάριν και σεβασμιότητα,
ώστε όπου όστις έβλεπεν Αυτήν, ελάμβανε εις την ψυχήν του κάποιον φόβον και ευλάβειαν
και χωρίς να Τήν ηξεύρη προτύτερα,
εγνώριζεν από μόνον τόν εξωτερικόν χαρακτήρα Της
ότι Αύτη αληθώς εστί Μήτηρ Θεού.
Και ο Αρεοπαγίτης θείος Διονύσιος,
από την πολλήν αγάπην που είχε πρός τόν Χριστόν,
ακούσας ότι έζη σωματικώς η πανάμωμος Μήτηρ Αυτού,
επήγε να Την ιδεί,
και λοιπόν βλέπων τήν θείαν θεωρίαν
και τήν θαυμάσιαν και βασιλικήν ωραιότητά Της
, ίδών δε και τούς Αγγέλους ισταμένους τριγύρω Αυτής
και Τήν εδορυφόρουν ως βασίλισσαν,
ακούσας δε και τα ουράνια λόγια εκ του αγίου στόματός Της, εξέστη ομολογήσας ότι και μόνος ο σωματικός Αυτής χαρακτήρ και το είδος Της Τήν εμαρτύρουν
ως εστί Μήτηρ Θεού κατ' άλήθειαν.
Μεγαλείον και εξαίρετον ήτο εις μόνην τήν Θεοτόκον,
διότι θεόθεν ήτο δεδωρημένον,
ίνα γεννηθή εν τη Παλαιά Διαθήκη Παιδίον θήλυ κατ' επαγγελίαν, και μάλιστα εκ της στείρας, της θεοπρομήτορος Άννης.
Γνωστόν όμως έστω ότι η Κυρία Θεοτόκος,
δια τα μεγαλεία ως Της έδωκεν ό Θεός,
εσυνερίζετο τρόπον τινά και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται και Αυτή μετά τήν Ανάληψιν του Υιού Της με προσευχάς,
με γονυκλισίας και με κάθε είδος ασκήσεως.
Όθεν λέγεται λόγος ότι, από τάς συχνάς γονυκλισίας,
όπου η Θεοτόκος εποίει, εβαθούλωσαν αι πλάκαι,
επάνω εις τας οποίας τα γόνατα έκλινεν.
Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
-
toula
- Κορυφαίος Αποστολέας
- Δημοσιεύσεις: 36490
- Εγγραφή: Παρ Δεκ 11, 2009 7:29 am
- Τοποθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ (ΤΟΥΛΑ) - ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΘΗΝΑ
Re: Ψυχοφελή μηνύματα...
Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται...
Όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας δεν δοκιμάζεται η πίστη μας. Δοκιμάζεται η κρίση μας!
Δυστυχώς έχω διαπιστώσει ότι πολλοί χριστιανοί, οι οποίοι έχουνε ορθή πίστη δεν έχουνε ορθή κρίση των γεγονότων.
Με αποτέλεσμα τον αδιάκριτο ζηλωτισμό και την φανέρωση της τάσης αυτονομίας που έχουνε από την Εκκλησία. Η αυτονομία είναι ότι πιο καταστροφικό από πνευματικής απόψεως.
Κανείς δεν χαίρεται με την κατάσταση και τα περιοριστικά μέτρα, όμως δυστυχώς κάποιοι βρήκανε την αφορμή για να εκδηλώσουν το αντικληρικό και αντιεκκλησιαστικό τους πνεύμα.
Αυτή η δοκιμασία φανέρωσε τι έχει ο καθένας στην καρδιά του. Φανέρωσε τον κομπλεξισμό και τον φανατισμό που κάποιοι έχουνε και γι'αυτό εύκολα κατακρίνουν και αναθεματίζουν τους υπόλοιπους, αλλά φανέρωσε και την αγάπη και το φρόνημα υπακοής που έχουνε κάποιοι άλλοι που πηγάζει βεβαίως από το ταπεινό τους φρόνημα.
Η ιστορία θα δείξει τελικά ποιοι ήτανε οι σώφρονες και ποιοι όχι. Αλλά μην ξεχνούμε ότι δεν θα κριθούμε απλά από την ιστορία αλλά και από τον ίδιο τον Κύριο. Και αυτή η Κρίση θα είναι δίκαιη και όχι εμπαθής, θα είναι αιώνια και όχι πρόσκαιρη.
Ας ευχηθούμε η δοκιμασία αυτή να τελειώσει. Μα όσο διαρκεί, μακάρι να την εκμεταλλευτούμε πνευματικά ώστε να πλησιάζουμε στον Χριστό μας και όχι να απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν. Μακάρι μέσα από την δοκιμασία αυτή να βγούμε ενωμένοι και όχι διχασμένοι. Και από καλοί άνθρωποι να γίνουμε και καλοί συνάνθρωποι.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας δεν δοκιμάζεται η πίστη μας. Δοκιμάζεται η κρίση μας!
Δυστυχώς έχω διαπιστώσει ότι πολλοί χριστιανοί, οι οποίοι έχουνε ορθή πίστη δεν έχουνε ορθή κρίση των γεγονότων.
Με αποτέλεσμα τον αδιάκριτο ζηλωτισμό και την φανέρωση της τάσης αυτονομίας που έχουνε από την Εκκλησία. Η αυτονομία είναι ότι πιο καταστροφικό από πνευματικής απόψεως.
Κανείς δεν χαίρεται με την κατάσταση και τα περιοριστικά μέτρα, όμως δυστυχώς κάποιοι βρήκανε την αφορμή για να εκδηλώσουν το αντικληρικό και αντιεκκλησιαστικό τους πνεύμα.
Αυτή η δοκιμασία φανέρωσε τι έχει ο καθένας στην καρδιά του. Φανέρωσε τον κομπλεξισμό και τον φανατισμό που κάποιοι έχουνε και γι'αυτό εύκολα κατακρίνουν και αναθεματίζουν τους υπόλοιπους, αλλά φανέρωσε και την αγάπη και το φρόνημα υπακοής που έχουνε κάποιοι άλλοι που πηγάζει βεβαίως από το ταπεινό τους φρόνημα.
Η ιστορία θα δείξει τελικά ποιοι ήτανε οι σώφρονες και ποιοι όχι. Αλλά μην ξεχνούμε ότι δεν θα κριθούμε απλά από την ιστορία αλλά και από τον ίδιο τον Κύριο. Και αυτή η Κρίση θα είναι δίκαιη και όχι εμπαθής, θα είναι αιώνια και όχι πρόσκαιρη.
Ας ευχηθούμε η δοκιμασία αυτή να τελειώσει. Μα όσο διαρκεί, μακάρι να την εκμεταλλευτούμε πνευματικά ώστε να πλησιάζουμε στον Χριστό μας και όχι να απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν. Μακάρι μέσα από την δοκιμασία αυτή να βγούμε ενωμένοι και όχι διχασμένοι. Και από καλοί άνθρωποι να γίνουμε και καλοί συνάνθρωποι.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος