Ψυχοφελή μηνύματα...

[panagiotisspy]

Πιστεύω στο Θεό που με ξεπερνά, που είναι ακατάληπτος και απερινόητος, που ευτυχώς που δεν τον καταλαβαίνω γιατί μόνο τότε είναι αληθινός. Εάν τον καταλάβαινα δεν θα ήταν Θεός. Θα ήταν ένα είδωλο του νου και της φαντασίαςμου, ένα είδωλο των λέξεων μου.

Πιστεύω στο Θεό που είναι αόρατος αλλά ορατώς μέσα μου, δε έχει στόμα κι όμως μιλάει τόσο καθαρά στην ζωή μου, δεν έχει χέρια αλλά όταν με αγκαλιάζει νιώθω ευτυχισμένος. Είναι πνεύμα μα γεμίζει το κάθε κύτταρο του σώματος μου. Γιατί αυτός δημιούργησε τη ψυχή αυτός και το κορμί μου. Και με αγαπά όλον.

Πιστεύω σε Εκείνον που καμιά φορά μου φαίνεται να μην υπάρχει. Που μου επιτρέπει να μαλώνω μαζί Του. Που ενώ εγώ φεύγω Εκείνος τρέχει να με βρει, να με μαζέψει. Που ενώ εγώ δεν πιστεύω σε αυτόν, Αυτός επιμένει να πιστεύει σε εμένα.

Δεν χρειάζεται να τον ανακαλύψω με το μυαλό αλλά να τον δω με την καρδιά. Δεν είναι όραση των οφθαλμών αλλά αίσθησης της ύπαρξης.

Ολάκεροι μήνες και χρόνια έρευνας και σκέψης δεν θα με γνωρίσουν μαζί Του, και ένα δάκρυ, μια προσευχή, μια μετάνοια, ένα ξημέρωμα απελπισίας, μια κραυγή «που είσαι Κύριε, έλαα…..», μπορεί να γεμίσουν την ύπαρξη μου από την Παρουσία Του.

Η προσωπική μου αγωνία τελειώνει όταν πω «ας γίνει το θέλημα σου». Αυτό με ελευθερώνει από τις σκέψεις, τους λογισμούς, την πίεση στο μυαλό και στην καρδιά, την ανάγκη όλα να τα ελέγχω, να τα καθορίζω και προορίζω.

Αναπαύομαι ότι δεν ξέρω τίποτα αλλά ξέρει Εκείνος πολύ καλύτερα από μένα. Τον εμπιστεύομαι, τον πιστεύω και του αφήνομαι. Σπάω την σκληρότητα του εγω μου, του ελέγχου σε όλα και όλους, μαθαίνω να χάνω στο μυαλό και να κερδίζω στην καρδιά. Αφήνομαι να νιώθω και να αισθάνομαι περισσότερα από αυτά που μπορώ να πω. Τον αφήνω να με νικήσει.

Μόνο όταν στηρίζεσαι σε αυτό τον «ανύπαρκτο» μπορείς να υπάρξεις.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

Μεσα σε ενα αρχιπελαγος ανυπαρξιας,
σταζει στο μετωπο του ανυπαρκτου,
μια σταγονα υπαρξεως.

Και ευθυς το μονοδρομο μονοπατι εμπροσθεν
διακλαδιζεται..

Και ο ανυπαρκτος,
εχει τουλαχιστον μια επιλογη,
σωστη ή λαθος,
μα τουλαχιστον εχει μια επιλογη,
ας ειναι Κυριε να διαλεξει την ανηφορικοτερη..


Νασαι καλα βρε Τουλα μου,
την αγαπη μου

[toula]

H κακία και η αρετή δεν είναι αποτέλεσμα της φύσεως ,

αλλά της προεραίσεως.

Ιερός Χρυσόστομος

[toula]

''Σκοπὸς καὶ κατάληξη τῆς ἓφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Δὲν πρέπει νὰ περιφρονεῖ κανεὶς τὶς ἀποφάσεις τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ φοβᾶται, ἀκόμη κι ἂν δὲν τιμωρεῖται ἄμεσα..''

~ Μέγας Βασίλειος

[aposal]

«Η πρώτης θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[aposal]

«Ἡ ψαλμωδία για τὰ παιδιὰ εἶναι ἄνεση καὶ εὐχαρίστηση, ἀλλὰ καὶ ἀναφορὰ στόν Θεό».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Τα χαρίσματα του Αγίου Ιακώβου.
Διορατικός και προορατικός!!!

Ας πούμε και ένα γεγονός ενδεικτικό της διορατικότητας και της λεπτότητας του Αγίου Ιακώβου.

Κάποτε είχαμε πάει στο μοναστήρι με μία ομάδα καθηγητών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Μα οι συνθήκες δεν ήταν καλές.
Τα μέλη της συντροφιάς ήταν μεταξύ τους μαλωμένοι.
Να σας πω πως έγιναν τα πράγματα.
Ηταν η τελευταία μέρα του σχολικού έτους για τους καθηγητές.
Τα μαθήματα είχαν τελειώσει αρκετές μέρες νωρίτερα.
Του Αποστόλου Παύλου 29 Ιουνίου, είχαμε γιορτάζει σε ένα ξωκλήσι όπου ερχόταν όλο το χωριό.
Την επομένη συνήθιζα να πηγαίνω και να λειτουργώ σε κάποιο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων σε ένα γειτονικό χωριό.
Όταν γύρισα το μεσημέρι σκέφτηκα να περάσω και να δω λίγο τα παιδιά τους καθηγητές, μιας και από αύριο θα έφευγαν από την περιοχή, ο καθένας για τον τόπο του.

Ήξερα πως θα τους βρω σε ένα σπιτάκι κάτω από το ναό όπου αργότερα έμελλε να μείνω και εγώ.
Ηταν το σπίτι του γιου του Ψάλτη μου και γνώριζα πως εκεί συγκατοικούσαν δυο τρεις εξ αυτών για όσο διάστημα οι καθηγητικές τους υποχρεώσεις τους κρατούσαν στην περιοχή μας.
Πάω, χτυπάω την πόρτα και Πράγματι τους βρήκα μαζεμένος εκεί.
Μόλις όμως μπήκα μέσα, έπεσαν όλοι πάνω μου.
Τι είχε συμβεί? Ενώ είχε περάσει ένας εξαιρετικός χρόνος, έτυχε την τελευταία ημέρα να παρεξηγηθούν.

Κάτι συνέβη, κάτι ειπώθηκε, ξέφυγαν κάπως τα πράγματα και παρεξηγήθηκαν μεταξύ τους.
Μου τα είπαν όλα, ο καθένας με τη δική του εκδοχή, τις δικές του λεπτομέρειες, και στο τέλος με ρωτάνε:
Εσείς τι λέτε για όλα αυτά? έτσι ζαλισμένος από τα πολλά λόγια του ενός και του άλλου, απάντησα αυθόρμητα και εγώ με μία ερώτηση:
Τι θα κάνετε Το απόγευμα?
Τι εννοείτε?
Εχετε κανονίσει κάτι για το απόγευμα? είστε ελεύθεροι?
Ναι πάτερ. Δεν έχουμε κάτι άλλο. Αύριο φεύγουμε.
Ωραία Μπείτε όλοι στο αυτοκίνητο και πάμε μαζί στον Όσιο Δαυίδ.
Καλά στα χάλια που είμαστε τώρα, θα τρέχουμε για εκδρομές? έκανε μία καθηγήτρια από την Κρήτη.

Αν δεν πάμε στα χάλια που είμαστε, πότε θα πάμε? της απάντησα.

Εν πάση περιπτώσει, συναίνεσαν δίχως ιδιαίτερους συνδυασμούς.
Τους έβαλα όλους, 8 άτομα σε ένα μεγάλο αμάξι που είχαμε και ξεκινήσαμε.

Φτάσαμε στο μοναστήρι.
Ήταν πριν από τις τέσσερις.
Ο Γέροντας ξεκουραζόταν, ή εν πάση περιπτώσει, ήταν στο κελί του, διότι ο Γέροντας σπάνια ξεκουραζόταν συνήθως προσευχόταν.

Αφού προσκύνησαν όλοι στο καθολικό, μας λέει ο π. Κύριλλος, πρόσχαρος και αυτός πάντα, να σας φτιάξω ένα καφεδάκι?
Μετά χαράς πάτερ!!

Εκεί που καθόμασταν να πιούμε τον καφέ μας, νά σου ο π. Ιάκωβος

Σηκωθήκαμε όλοι, τον χαιρετήσαμε, πήραμε την ευχή του.

Γέροντα επειδή μερικοί από τους συναδέλφους εδώ, έρχονται για πρώτη φορά στο μοναστήρι, μπορείτε να μας πείτε μερικά πράγματα για τη μονή και τον Άγιο.? ξεκίνησα εγώ.

Ναι πάτερ μου, ναι πάτερ μου, Άλλωστε ο πατήρ Παύλος μας φέρνει πάντοτε καλούς ανθρώπους εδώ.

Αρχισε να τους μιλάει για το μοναστήρι και τον Άγιο και σε κάποια στιγμή, ούτε που καταλάβαμε πως, άρχισε να τους λέει όσα είχαν συμβεί νωρίτερα μεταξύ τους.
Οι άνθρωποι τα έχασαν!
Με κοίταξαν όλοι με νόημα.
Το βλέμμα τους ήταν σαν να μου έλεγε, Μα καλά, πότε του τα πρόλαβες?
Εγώ απλώς χαμογελούσα.
Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα εκείνη την εποχή..

Αφού τελείωσε ότι είχε να μας πει, γύρισε και με ρώτησε:

Πάτερ μου, θα μείνετε να φάμε το βράδυ?
Γέροντα οχι. Θα μείνουμε στον εσπερινό και μετά θα φύγουμε.

Όχι όχι, πάτερ, δεν κάνει.
Θα μείνετε να φάμε!
Πάω να πω στον π. Κύριλλο να ετοιμάσει.
Μόλις βγήκε, έπεσαν οι άλλοι πάνω μου.
Ηρεμήστε βρε παιδιά!

Για θυμηθείτε:
Από τη στιγμή που βρεθήκαμε στο σπίτι μέχρι τούτη την ώρα, έχουμε χωρίσει καθόλου?

Ούτε δευτερόλεπτο..... μονολόγησαν και τότε ακριβώς συνειδητοποίησαν τι λογής άνθρωπος ήταν αυτός που τους είχε μιλήσει και τι χάρισμα διορατικό τον είχε αξιώσει ο Θεός να διαθέτει. Από εκείνη τη μέρα και μετά, άλλαξε η ζωή για τους περισσότερους από εκείνους Τους καθηγητές.
Και μνημονεύουν εκείνη τη συνάντηση ακόμα και σήμερα, οπότε τυχαίνει να με συναντήσουν.

Παύλος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.

Άνθρωπος που δεν είναι ταπεινός δεν μπορεί να αγαπήσει.

[toula]

«Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω»...

Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής 04 Ιουν, 2020

Ο Χριστός θέλει να τον φωνάζουμε, να τον ζητάμε, να του μιλάμε.

Θέλει να μας ακούει , να μας βοηθά και να μας αναπαύει. Θέλει να μας σφίγγει στην δική του αγκαλιά συνέχεια όπως ένας πατέρα θέλει να αγκαλιάζει το παιδί του κάθε λεπτό και κάθε στιγμή. Εμείς δυστυχώς πέφτουμε σε αγκαλιές που έχουν αγκάθια και μας τραυματίζουν, και τότε πέφτουμε τραυματισμένοι στο υπόγειο της μοναξιάς μάς. Νιώθουμε μόνοι διότι δεν έχουμε προσωπική σχέση μαζί του αλλά μια αόριστη θρησκευτική σχέση και δυστυχώς αυτό δεν θα γεμίζει την ύπαρξη μας. Λέμε πολλές φορές αόριστα ότι «Θα μας σώσει ο Θεός». Ναι ! Ο Θέος θέλει διακαώς να μας σώσει αλλά εμείς θέλουμε; Και αν θέλουμε αυτή η θέληση γίνει πράξη στην προσωπική σχέση ; ή απλά μένει σε μια επιφάνεια ;

Να μιλάμε στον Χριστό , την Παναγία και τους Αγίους. Να ζητάμε τον ουρανό και τον φωτισμό του νού. Να φωνάζουμε όπως φωνάζαμε την μαμά και τον μπαμπά όταν τους χρειαζόμασταν.

Η προσευχή για να μας πάνε καλά τα πράγμα τα είναι νεκρή. Λυπάμαι αδερφοί μου αλλά από την στιγμή που ζούμε στον κόσμο της πτώσης, της οδύνης και της θλίψεως τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε καλά διότι μας περιμένει ο θάνατος.

Μπορούμε όμως να πάμε εμείς γενικά καλά σε αυτή την ζωή. Αυτό το «καλά» είναι ο δρόμος της σωτηρίας που καταλήγει στην αγκαλιά του Χριστού. Μας το έχει πει ο ίδιος : «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Θα πορευθούμε με τον νικητή της ζωής και του θανάτου. Αυτόν θα ακολουθήσουμε , σε αυτόν θα παραδοθούμε, σε εκείνον θα θέσουμε τι πηδάλιο της ζωή μας. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ιθ' 14).

Το «θέλω», «σ’αγαπώ», «Σε χρειάζομαι», «σε πιστεύω» αν δεν γίνουν πράξεις τότε θα μείνουν απλά κάποιες λέξεις και εκφράσεις νεκρές που θα αλλοιωθούν και θα χαθούν.

Κάθε μέρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή , σε κάθε σκέψη , πράξη, και χτύπο της καρδιάς μας ας διαθέσουμε στο Χριστό λίγο χώρο για εκείνον και ας τον αφήσουμε να μας μιλήσει.

Προσευχή , σκέψη , λογισμός, κατάσταση της ζωή μας που δεν έχει βαπτιστεί στον Χριστό τότε είναι μια νεκρή κατάσταση….
Όχι …δεν θα επιλέξουμε το σκοτάδι και τον θάνατο…Θα βαδίσουμε στο δρόμο της εν Χριστώ ζωής … Εκεί είναι το Φως , η ελπίδα και η σωτηρία…

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Χάος στην "χώρα της ελευθερίας".
Χάος στην "χώρα της ευκαιρίας".

Χάος, βία, λεηλασίες στο όνομα της δολοφονίας ενός αθώου.
Όχι, δεν τιμάς με αυτόν τον τρόπο τον δολοφονημένο άνδρα.
Όχι, δεν διεκδικείς με αυτόν τον τρόπο δικαιοσύνη.

Πώς είναι δυνατόν να μιλάς για δικαιοσύνη όταν καις και ρημάζεις τις περιουσίες ανθρώπων που δεν σου έχουν φταίξει σε τίποτα;
Πώς είναι δυνατόν να μιλάς κατά του ρατσισμού όταν επιτίθεσαι στοχευμένα σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων; Αυτό δεν σε κάνει και εσένα ρατσιστή;

Η Αμερική βιώνει την σκληρή πραγματικότητα της εγωπάθειας που τρέχει να εκμεταλλευτεί ακόμα και τον θάνατο ενός αθώου. Διότι αυτό γίνεται αυτές τις ημέρες. Εκμεταλλεύονται κάποιοι τις συγκυρίες για να αρπάξουν με βία και να καταστρέψουν για το κέφι τους, αμαυρώνοντας δι'αυτού του τρόπου την μνήμη του George Floyd.

Αυτό όμως δεν γίνεται και στην χώρα μας ευκαίρως ακαίρως;
Κάποιοι ψάχνουν αφορμές για να βγάλουν το μίσος τους, τον κομπλεξισμό τους, το σκοτάδι τους, την κακία τους, την αναρχία τους που θεοποιεί τον εαυτούλη τους.
Κι αν συλληφθούν τρέχουν όλοι οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί να πούνε "το καημένο το παιδί".
Πότε επιτέλους θα πούνε για τους καημένους καταστηματάρχες; Τους ανθρώπους που δούλεψαν μια ζωή για να δημιουργήσουν μία επιχείρηση;
Μα στο μυαλό τους κυριαρχεί ότι πάντα οι φτωχοί έχουνε δίκαιο, πάντα αυτός που κρατά μια πέτρα και σπάει μια βιτρίνα είναι ο σωστός, πάντα αυτός που ρίχνει μια μολότοφ σε έναν αστυνομικό θέλοντας να τον κάψει ζωντανό είναι εξοργισμένος και δικαιολογείται.
Τρέλα. Αυτό είναι τρέλα. Μα το ξέρετε καλύτερα από μένα ότι ζούμε σε τέτοιους τρελούς καιρούς, όπου το σωστό παρουσιάζεται λάθος και το λάθος σωστό.
Λεηλατούν μαγαζιά με πολυτελή είδη. Γιατί; Διότι αυτά που κράζουν, αυτά θαυμάζουν και θέλουν! Αυτό κι αν είναι υποκρισία.

Όλοι αυτοί, οι δήθεν προοδευτικοί, αναρχικοί, κουλτουριάριδες μιλούνε για δικαιοσύνη αδικώντας, μιλούνε για αγάπη μισώντας, μιλούνε για ειρήνη κάνοντας πόλεμο, μιλούνε για δικαιώματα βρίζοντας και απαξιώνοντας όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτούς.

Φτάνει πια στην αδιάκριτη χρήση της εξουσίας.
Φτάνει πια όμως και στην συμφεροντολογική αναρχία που το μόνο που φέρνει είναι φωτιά και στάχτη σε ζωές αθώων συμπολιτών μας.

Αυτό δυστυχώς γίνεται στην Αμερική, αυτό έχει γίνει πολλές φορές στην πατρίδα μας και σε άλλες χώρες: Μπερδεμένοι άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την δικαιοσύνη από την εκδίκηση, την αρμονία από το χάος, τον ρατσισμό από τον κομπλεξισμό τους...

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Επειδή περνάει ο καιρός και δεν έχεις διάθεση να αλλάξεις, επιτρέπει ο Θεός να δημιουργούνται κάποια προβλήματα!

Καταρχήν τα δημιουργείς μόνος σου. Εφόσον δεν πορεύεσαι με τον Χριστό, αλλά είσαι έξω από το όχημα του Χριστού, δημιουργείς μόνος σου χίλια-δυο μη καλά πράγματα που σε τυραννούν, σε παιδεύουν και παιδεύουν και άλλους!

Αυτά όμως τα επιτρέπει ο Θεός, επειδή αλλιώς δεν καταλαβαίνεις και, μήπως, αν ταρακουνηθείς, αν κινδυνεύσεις, ναι, μήπως τελικά ξυπνήσεις!

Διότι αμέσως θα ξυπνήσει κανείς, όταν θα πει: «Πώς γίνεται αυτό; Ο Θεός, ο Κύριος υπάρχει, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Η Εκκλησία Του υπάρχει, τα μυστήρια Του υπάρχουν. Πώς γίνεται; Είναι αδύναμος ο Θεός και δεν μπορεί να με αναγεννήσει; Αποκλείεται!».

Και είναι ενδεχόμενο, λοιπόν, να ξυπνήσεις και να πεις: «Όλα αυτά γίνονται, γιατί εγώ ψευτοπιστεύω, ουδέποτε σκέφτηκα να διερωτηθώ πώς πρέπει να ζω ως άνθρωπος που βαπτίσθηκα». Και βάζεις αρχή!

+ π. Συμεών Κραγιόπουλος

[toula]

Kάθε φορά που γίνεται ένα θαύμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα...

Απαραίτητη προϋπόθεση για να λάβει κανείς την χάρη και να απαλλαχθεί από την ασθένεια είναι η πίστη. Γιατί; Γιατί κάθε φορά που γίνεται ένα θαύμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και το να λάβει κανείς το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται καρδιά ανοιχτή και ανοιχτή την κάνει η πίστη. Όπως για τη λήψη των ραδιοκυμάτων χρειάζεται οπωσδήποτε κεραία, το ίδιο και για τη λήψη της θείας χάριτος χρειάζεται καθαρή και γεμάτη πίστη καρδιά. Σε κανέναν ο Κύριος δεν επιβάλει την χάρη του. Ο Κύριος ζητάει την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και μόνο τότε δίνει την χάρη του, όταν η καρδιά του ανθρώπου, με την πίστη, ανοίγεται μπροστά του. Αυτό το πράγμα είναι μυστήριο μέγα και το μυστήριο αυτό γινόταν κάθε φορά που ο Χριστός έκανε θαύματα.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός