Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

«Η αμαρτία είναι μεγάλο κακό, γιατί δηλητηριάζει τη ψυχή, βάζοντας μέσα της νοσογόνα σπέρματα· τη λιώνει, τη διαφθείρει και τέλος την οδηγεί στο θάνατο. Όπως οι ασθένειες φθείρουν σοβαρά τα σώματα και τα θανατώνουν, έτσι και οι αμαρτίες την ψυχή»

Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός

[toula]

Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου
(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος εκτός των άλλων είναι και θεομητορικός θεολόγος, στη γνωστή Ομιλία του εις τα Εισόδια της Θεοτόκου αναφέρει, ότι η Παναγία μας εισελθούσα στα Άγια των Αγίων πρώτη αυτή στον κόσμο εγκαινίασε την οδό της νήψεως, της αναβάσεως του νου στον Θεό και της ενώσεως του νου του ανθρώπου με τον Θεό, την ησυχαστική δηλαδή οδό θεώσεως του ανθρώπου. Έτσι, για όσους ποθούν τη μυστική και ησυχαστική άνοδο προς τον Θεό και τη μυστική θεωρία και γνώση του Θεού, η Παναγία μας είναι το πρότυπο και η οδός. Δεν είναι μόνον οδός και πρότυπο για αυτούς που ζουν στον κόσμο, με παρθενία και σεμνό γάμο, για τις μητέρες, αλλά είναι πρότυπο και για τούς ιερώς ησυχάζοντες.
Επειδή λοιπόν Εκείνη εγκαινίασε τον τρόπο αυτό της θεώσεως, την ιερά ησυχία, γι’ αυτό και εμείς ιδιαιτέρως ενατενίζουμε προς την παναγία μορφή της και το πανάγιο πρόσωπό της και θερμώς την παρακαλούμε και την ικετεύομε να μας βοηθήσει και μας, πρώτα να ποθήσουμε αυτό που για κάθε Μοναχό είναι το ακρότατο εφετό. Τι περισσότερο να ποθήσει ένας Μοναχός από την εν ησυχία θεωρία του Θεού; Από τη συγκέντρωση του νου και τη συνεχή ενατένιση του νου προς τον Θεό, τη μνήμη του Θεού; Τι περισσότερο να ποθήσει ένας Μοναχός από τη νήψη, τη συνεχή ανάταση προς τον Θεό και την πνευματική εγρήγορση και αγρυπνία;
Ευλογημένοι οι Μοναχοί και οι Χριστιανοί, οι οποίοι ποθούν τη νήψη και έχουν συνειδητοποιήσει τι μεγάλη σημασία και αξία έχει η νήψη για τον άνθρωπο. Ευλογημένοι οι Μοναχοί και οι λαϊκοί Χριστιανοί, οι οποίοι αγωνιζόμενοι για τη νήψη έχουν κάνει αυτό που λέει ο άγιος Ισαάκ ο Συρος· έχουν βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη και γι’ αυτό προσέχουν την αργολογία, την κατάκριση, τον σκοτισμό του νου, και είναι αυτοί για τους οποίους λέει ο θείος Απόστολος, ότι όντως «εξαγοράζονται τον καιρόν αυτών, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν» (Εφεσ. 5:16).
Ο Μοναχός, ο οποίος έχει τον νου του στον Θεό, έχει την ευλογημένη νήψη, έχει την προσοχή να μη φεύγει ο νους του από τον Θεό –ει δυνατόν κάθε δευτερόλεπτο– αυτός ο Μοναχός έχει βρει τον πολύτιμο μαργαρίτη και έχει καταλάβει πόσο μεγάλη ευλογία είναι αυτή η κατάσταση της μοναχικής ζωής και αυτός, όπως είπα, εξαγοράζεται τον καιρό. Διότι άμα δεν γίνεται αυτό, άμα δεν υπάρχει αυτός ο πόθος και αυτός ο αγώνας, δεν εξαγοραζόμεθα τον καιρό. Και περνούν οι ημέρες και οι ώρες και οι μήνες και τα χρόνια και οι εορτές και οι νηστείες, και μας διαφεύγει αυτό που είναι το πολυτιμότερο και αυτό για το οποίο εξήλθαμε στην ευλογημένη έρημο.

Γι’ αυτό σας παρακαλώ θερμώς –το καλεί η ημέρα· το καλεί η Κυρία Θεοτόκος, η Διδάσκαλός μας και Προστάτις μας και Έφορός μας και Ηγουμένη μας και πνευματική μας Μητέρα– να αγωνιστούμε όλοι στο αγώνισμα της νήψεως. Για να μετανοήσουμε, διότι πολύς χρόνος της ζωής μας πέρασε, χωρίς να έχουμε τον νου μας στον Θεό, χωρίς να έχουμε τη μνήμη του Θεού, αλλά με λογισμούς ασκόπους και ανωφελείς, με περιηγήσεις του νου εδώ και εκεί, με αργολογίες και άλλα πράγματα μη πρέποντα στον θεοειδή νου του ανθρώπου, και για να συνειδητοποιήσουμε πόσα χρόνια χάσαμε στη ζωή μας, που θα έπρεπε να τα είχαμε κερδίσει και θα έπρεπε να τα είχαμε αξιοποιήσει έχοντας τη μνήμη του Θεού. Ας τα πούμε τώρα στον εαυτό μας, για να μη τα πούμε στο τέλος της ζωής μας, τότε που δεν θα μπορεί να γίνει επανόρθωση. Τώρα μπορεί να γίνει επανόρθωση· υπάρχει καιρός μετανοίας για όλους μας. Ο Θεός το ζητάει και η Παναγία το ζητάει, και από σας και από εμένα. Μας το ζητάει τώρα· θα μας το ζητήσει και την ώρα της κρίσεως.

Ομιλία του μακαριστού π. Γεωργίου Καψάνη, στην τράπεζα της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, το 1988
(Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, “Ομιλίες σε ακίνητες Δεσποτικές και Θεομητορικές Εορτές”, Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 178)
koinoniaorthodoxias

[toula]

Πολλές φορές η φυγή δεν είναι δειλία αλλά ευλογία για σένα και φιλανθρωπία για τον άλλον. Όταν δεν χωράς, καλό είναι να φεύγεις ώστε να αδειάζει ο χώρος. Να το κάνουμε από αγάπη και σεβασμό όχι από κακία , μίσος και διχόνοια. Όταν ο άλλος δεν σε θέλει πια μη ρωτήσεις λόγους και αιτίες αν δεν θέλει να σου πει. Απλά φύγε αθόρυβα και με χαμόγελο.
Κάπου διάβασα «Όταν δεν χωράς , μη στριμώχνεσαι»… Πόσο αλήθεια…, ενώ ένας σοφός γέροντας έλεγε "Όταν η πόρτα είναι κλειστή μην προσπαθείς να την σπάσεις"

Μην κρατήσεις άσχημες καταστάσεις και εικόνες μέσα σου. Κράτησε τα όμορφα και αναχώρησε αλλά συνέχισε την προσευχή για σένα και τον άλλον. Να φωτίζει ο Κύριος τις καρδιές και τις αποφάσεις. Να είσαι αθόρυβος να κάνεις θόρυβο μόνο με την προσευχή σου ώστε να σπάνε οι πέτρινες και σκληρές καρδιές.
Φύγε από αγάπη διότι χώρος για σένα δεν υπάρχει πια. Μπορεί να είναι λυπηρό αλλά είναι μια αλήθεια που οφείλεις να αποδεχτείς. Έλεγε ο Μακαριστός Σιατίστης Παύλος : «Όταν κάποιος μου είπε ότι η γυναίκα του του είπε να χωρίσουνε ,του είπα να κάτσει να της φτιάξει τη βαλίτσα και να την διευκολύνει στη φυγή της. Τελικά αυτή η αγαπητική του στάση και πράξη την αλλοίωσε και η αγαπή άνθισε και πάλι». Αν φταίω θα διορθωθώ, θα προσπαθήσω να μεταμορφωθώ, αν όμως δεν με θες θα φύγω....

Όταν ο άλλος σε έχει βγάλει από το μονοπάτι της ζωής του καλύτερα να φύγεις διότι περιμένει κάτι άλλο και σίγουρα δεν είναι εσύ…
Όταν είσαι ευτυχισμένος χωρίς εμένα δεν έχω λόγο να σε πιέσω και να σε αναγκάσω για τίποτα. (Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.)
Αν δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε αυτή την αγάπη ώστε να γίνουμε δύο όμορφα λουλούδια, θα καταντήσουμε δύο κάκτοι σε μια σχέση γεμάτη από άμμο μια απέραντης άγονης ερήμου.

Άλλο να σταυρωθείς για αγάπη για το Χριστό και άλλο να σταυρώσεις τον άλλον . . .
Θα υπομένω για χάρη του Χριστού ως σκεύος εκλογής αγάπης και μαρτυρίας, αλλά δεν θέλω να υπομένω ως κάκτος στη ζωή του άλλου αν δεν μπορώ να γίνω λουλούδι. Αν όμως ο άλλος είναι κάκτος; Θα τον αγκαλιάσω.. Δεν μπορώ όμως με δικές μου δυνάμεις χωρίς την ευλογία και τη δύναμη του Κυρίου.
Πολλές φορές η επιμονή μας μπορεί να είναι καρφί στην καρδιά του άλλου.
Η αγάπη με το ζόρι δεν καρποφορεί. Σαν να αγαπάς ένα λουλούδι και να του ρίξεις ένα τόνο νερό. θα σαπίσει.
Αν η παρουσία μου γίνεται ο εφιάλτης σου καλύτερα να φύγω ώστε η απουσία μου να γίνει ο παράδεισος σου.
Δεν θα επιμένω , δεν θέλω να με αγαπάς με το ζόρι. Θα κάνω υπομονή και αν δεν με θες θα φύγω από αγάπη. Αφού η παρουσία μου είναι κάκτος στη ζωή σου , θα φύγω μήπως και φυτρώσει κάποιο λουλούδι. Δεν έχει σημασία ποιος φταίει, εξάλλου ποιος μπορεί να το δει καθαρά;
Μην προσπαθείς να αλλάξεις τη γνώμη του άλλου αν δεν θέλει. Δεν μπορείς να μιλάς σε έναν τυφλό για τον ήλιο διότι δεν θα σε καταλάβει. Άφησε την προσευχητική σου σιωπή να γίνει το χωνευτήριο της κακίας και του μίσους του άλλου και μετά κάνε τα μαθήματα αυτά πνευματικές μεταμορφώσεις.

Πολλές φορές η φυγή είναι προστασία. Λέει ένα Πατερικό Ρητό : «Φεύγε και σώζου!» Φεύγεις από τους δαίμονες, διότι υπάρχει κίνδυνος να σε στρατολογήσουν. Όπου υπάρχει φωτιά δεν πλησιάζω διότι μπορεί να γίνω λάδι αναζωπύρωσης αν δεν μπορέσω τελικά να τη σβήσω. Μια ευλογημένη πνευματική στάση είναι να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Δεν έχω εμπιστοσύνη διότι ξέρω ότι είμαι αδύναμος. Στα πνευματικά δεν το παίζω μάγκας διότι θα γίνω μαριονέτα του διαβόλου οπότε καλύτερα να είμαι δούλος του Κυρίου να αντλώ, δύναμη από Εκείνον.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε θόρυβο. Ο ήλιος και το φως δεν κάνουν θόρυβο διότι απλά δεν χρειάζεται. Τελικά ευλογημένα είναι τα αθόρυβα!!! Η προσευχητική σιωπή , το βλέμμα, η αγκαλιά, η αγιότητα! Δεν χρειάζεται να κάνουν θόρυβο! Δηλώνουν παρουσία μέσα από την αθόρυβη ουσία! Η ευχή (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με) σε πολλούς Αγίους συντονιζόταν με τους χτύπους της καρδιάς!

Υπάρχει η φλόγα που θερμαίνει και η φλόγα που κατακαίει, ανάλογα ποια είναι η πηγή. Η φλόγα του Χριστού μεταμορφώνει, ενώ η φλόγα του διαβόλου θανατώνει και καταστρέφει.
Τη φλόγα του Κυρίου θα την αγκαλιάσω ενώ τη φωτιά του διαβόλου δεν θα την πλησιάσω …Θα φύγω…..
Προσοχή στις φωτιές, και στις επιμονές, Καλό κουράγιο….

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr
Αναχώρηση...από αγάπη και προστασία... - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

Είπε ο Αββάς Ησαΐας: «Καμιά αρετή δεν μπορεί να συγκριθεί με το να μην εξουθενώνουμε τους άλλους».
Ρώτησαν τον αββά Λογγίνο:
- «Ποια απ΄όλες τις αρετές είναι μεγαλύτερη, πάτερ;»
Και ο Γέροντας είπε:
- «Σκέφτομαι ότι όπως η υπερηφάνεια είναι η χειρότερη απ΄όλες τις αμαρτίες, αφού κι από τον ουρανό έριξε κάποιους, αντίστοιχα και η ταπεινοφροσύνη έχει τη δύναμη και απ΄αυτά τα απύθμενα βάθη να ανεβάσει πάνω τον άνθρωπο, έστω κι αν έχει αμαρτήσει όσο και ο διάβολος. Γι΄αυτό και ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που έχουν ταπεινό φρόνημα».
Πήγαινε κάποτε ο αββάς Μακάριος από το Έλος στο κελί του κρατώντας βλαστούς.
Και ξαφνικά τον συναντάει ο διάβολος πάνω στον δρόμο μ΄ένα δρεπάνι στο χέρι.
Έκανε να τον χτυπήσει αλλά δεν το κατόρθωσε και του λέει:
- «Πολλή αντίσταση υπάρχει σε σένα, Μακάριε, γιατί η δύναμή μου δεν ενεργεί επάνω σου.
Ό,τι κάνεις, κάνω κι εγώ, εσύ νηστεύεις, νηστεύω κι εγώ, εσύ αγρυπνείς, εγώ δεν κοιμάμαι καθόλου.
Ένα πράγμα μόνο είναι στο οποίο με νικάς».
- «Και ποιο είναι αυτό;» τον ρωτάει ο αββάς Μακάριος.
- «Η ταπείνωσή σου -απαντά- και γι΄αυτό δεν μπορώ να σε νικήσω».
Είπε ο αββάς Μωυσής:
- «Εάν ο άνθρωπος δεν κρατά μέσα στην καρδιά του ότι είναι αμαρτωλός, ο Θεός δεν τον εισακούει».
- «Και τι σημαίνει -ρωτάει ο αδελφός- να κρατάς στην καρδιά σου ότι είσαι αμαρτωλός;»
Και απαντά ο Γέροντας:
- «Εκείνος που σηκώνει συνειδητά τις αμαρτίες του, δεν βλέπει τις αμαρτίες του πλησίον».
Είπε ο αββάς Ποιμήν ότι ο μακάριος αββάς Αντώνιος έλεγε:
«Η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου είναι το να αναλαμβάνει την ευθύνη των σφαλμάτων του ενώπιον του Κυρίου και να αναμένει πειρασμό μέχρι τελευταίας του αναπνοής».
Είπε πάλι:
«Να μην κάνεις το θέλημά σου. Ανάγκη είναι να ταπεινώνεις τον εαυτό σου για χάρη του αδελφού σου».
Είπε Γέροντας:
«Εάν πεις σε κάποιον, συγχώρησέ με, ταπεινώνοντας τον εαυτό σου, καίς τους δαίμονες».
Είπε κάποιος Γέροντας:
«Αν μπροστά σου κατηγορήσει κάποιος αδελφός έναν άλλο αδελφό, πρόσεξε μην τον ντραπείς και πείς:
«Ναι, έτσι είναι», αλλά ή σιώπα ή πές του: «Εγώ αδελφέ, είμαι καταδικασμένος και δεν μπορώ να κρίνω άλλον».
Και έτσι σώζεις και τον εαυτό σου και εκείνον».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Άγιε Λουκά μου βοήθησέ μας.
Σπεύσε και θεράπευσε τους αδελφούς μας που βρίσκονται στα νοσοκομεία.
Στήριξε τους νοσηλευτές, φώτισε τους ιατρούς.
Θαυματουργέ μου, δώσε παρηγοριά, ελπίδα…διώξε τον φόβο.
Ιατρέ μου, ιάτρευσον τους ασθενείς, ενδυνάμωσε τους συγγενείς.
Παύσε την δοκιμασία αυτή…
Πρέσβευε στον Φιλάνθρωπο Κύριο να μας ελεήσει.
Μην μας εγκαταλείπεις για τα λάθη, για τις αμαρτίες μας, για τον εγωισμό μας, για την επιπολαιότητά μας, για την αλαζονεία μας.
Είμαστε αμαρτωλοί αλλά και μετανοούντες.
Δες τους λυγμούς μας, τα δάκρυά μας.
Άκου τις προσευχές μας και τις δεήσεις μας.
Άγιε ιατρέ και θαυματουργέ Λουκά, το γνωρίζουμε ότι στέκεις δίπλα μας, ότι μαζί με όλους τους Αγίους μας παρηγορείς και επεμβαίνεις στην ταλαίπωρη ζωή μας.
Μόνο ετούτο σου ζητούμε, μην μας εγκαταλείψεις ποτέ για τις ανομίες μας. Η αγάπη σου ας θωπεύσει την καρδιά μας ώστε να στερεωθεί η πίστη μας, ώστε να φωτιστούν οι οφθαλμοί μας για να δούμε τις αστοχίες μας, ώστε να εκμεταλλευτούμε πνευματικά και αυτήν την δοκιμασία της πανδημίας.
Φέρε ενότητα, συγκατάβαση, σύνεση στην συμπεριφορά μας.
Άγιε Λουκά, πρέσβευε υπέρ ημών.
Πρέσβευε για τους διασωληνωμένους αδελφούς μας.
Πρέσβευε για όλους εκείνους που χάσανε δικούς τους ανθρώπους και συνόδευσε στις αυλές του παραδείσου όλες εκείνες τις ψυχές που χάθηκαν τόσο πρόωρα από αυτήν την άτιμη ασθένεια.
Άγιε Λουκά μου, πρέσβευε…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αλήθεια εάν ξέραμε το «γιατί» του πόνου και της δοκιμασίας μας, θα υποφέραμε λιγότερο; Σαφέστατα και όχι. Δεν πονάμε επειδή δεν ξέρουμε αλλά γιατί δεν αντέχουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν τα παιδιά τους ή κάποιο πολύ δικό τους άνθρωπο, κι είναι άνθρωποι πιστοί, της εκκλησίας, κι όμως πονάνε. Και πονάνε όχι γιατί δεν πιστεύουν στο Θεό ή στην Ανάσταση του Χριστού μας, αλλά διότι τους λείπει ο άνθρωπος τους. Δεν πονάει η έλλειψη ερμηνείας αλλά η απουσία του αγαπημένου μας. Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνει το μυαλό μου αλλά δεν το χωράει η καρδιά μου.
Αισθανόμαστε κενό, όχι στο μυαλό αλλά στην καρδιά, στην ψυχή, στο κορμί, η αγκαλιά μας είναι άδεια όχι ο νους μας. Δώστε όσες καλές, έξυπνες και ωφέλιμες ερμηνείες θέλετε γι αυτό που συνέβη σε μια μάνα που έχασε το παιδί της, ή σε έναν άνθρωπο που περνάει μια σκληρή δοκιμασία, δεν θα τον αναπαύσετε διότι απευθύνεστε το μυαλό ενώ εκείνου πονάει η καρδιά του. Κάντε προσευχή, να έρθει η Χάρις, να τον ακουμπήσει ο Θεός, και τότε θα δείτε δίχως καμία ερμηνεία να ησυχάζει, να ειρηνεύει, να γλυκαίνει η πίκρα του θανάτου και η μοναξιά του σταυρού του.

Γι’ αυτό όταν πονάει ένας φίλος μας, υποφέρει ο σύντροφος μας, πενθεί ενας δικός μας άνθρωπος, αφήστε τις έξυπνες εκ του ασφαλούς ρητορείες, τι είπε ο τάδε γέροντας ή βιβλίο, αφήστε τις φλυαρίες που φανερώνουν το δικό σας άγχος και απιστία, και προσευχηθείτε. Πάρτε τον άλλο μια αγκαλιά, κρατήστε του το χέρι, γιατί το σώμα δεν ξέρει να λέει ψέματα. Εάν είναι αληθινό αυτό που κάνετε εκείνη την ώρα, εάν αυτό που πιστεύεται εχει αγγίξει την δική σας καρδιά θα το μεταδώσετε ως καθαρή ενέργεια, φως θα πάει στην ψυχή του άλλου, ανάπαυση θα νιώσει. Σιωπήστε και αφεθείτε στην προσευχή, πιστέψτε με θα νιώσει πολλά περισσότερα από τα φτωχά σας λόγια.
Δεν είναι όλα νους, μυαλό, λόγια και λέξεις. Υπάρχει και μια άλλη γλώσσα εκείνη της ψυχής, εκείνη της προσευχής. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές απιστίας, είναι ότι δεν εμπιστευόμαστε την δύναμη της προσευχής. Ότι δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός μπορεί να δώσει λύσεις εκεί που η ανθρώπινη λογική, ερμηνεία και δύναμη τερματίζει.

Όσο ο πολύπαθος Ιώβ ρωτούσε με το νου του να λάβει απαντήσεις για τις δοκιμασίες που τον βρήκαν δεν καταλάβαινε τίποτε απολύτως. Πότε λύθηκαν οι απορίες του; Όταν γεύτηκε την Χάρη της παρουσία του Θεού στην καρδιά του. Τότε δίχως να πάρει καμία απάντηση δεν είχε πλέον καμία ερώτηση!! Διότι η Χάρις του Θεού έξω από κτιστά ρήματα, λέξεις και έννοιες μας πληροφορεί σε ένα βαθύτερο επίπεδο για την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι μια ιδέα που πρέπει να μάθουμε αλλά ένα πρόσωπο που χρειάζεται να γνωρίσουμε, εκείνο του Χριστού.

Είχε πάει κάποτε σε έναν ιερέα, μια κυρία που είχε χάσει την κόρη της, να καταθέσει το πόνο της, τον θυμό και την οργή της απέναντι στο Θεό και στο κακό που βρήκε την οικογένεια της. Εκείνη πίστευε ότι ο ιερέας θα ταραζόταν και θα προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον Θεό, να τον δικαιώσει ή να αμυνθεί στις επιθέσεις της. Δεν έκανε όμως τίποτε από όλα αυτά. Απλά την άκουσε, την άφησε να πει ότι ήθελε. Να μαλώνει ώρα με τον Θεό και να του τα λέει έξω από τα δόντια. Όταν τελείωσε, της είπε. «θέλεις τώρα να προσευχηθούμε παρέα…», «Αν και έχω θυμό μαζί του, ναι, η αλήθεια είναι ότι μου έχει λείψει…», ο ιερέας της έπιασε το χέρι και άρχισαν να προσεύχονται, τότε μπήκαν μέσα σε ένα «σύννεφο» χάριτοςς, που τους πήγαινε όπου ήθελε εκείνο και χάθηκαν εκείνοι από το εγώ τους. Όταν σταμάτησαν την προσευχή, σκέψεις, φόβοι, ερωτήματα, αναστάτωση όλα είχαν εξαφανιστεί και την θέση τους είχε λάβει μια βαθιά γλυκύτητα, μια αίσθηση Παρουσίας του Θεού, μια βαθιά εμπιστοσύνη ότι Εκείνος ξέρει και έχει σχέδιο για όλα. Ότι η κόρη της ήταν καλά αφού ήταν Μαζί Του. Αυτός όμως δεν της το είπε κάποιος αλλά το ένιωσε, το έζησε. Ήξερε πλέον και ότι μια ημέρα θα γνωρίσει με την καρδιά της γιατί έγινε ότι έγινε, αφού η καρδιά βλέπει και ο νους μονάχα κοιτάει…
Μια μέρα, όλα θα ξεκαθαρίσουν και θα έχουν νόημα. Θα μπορείτε να πείτε, «Γι' αυτό το επέτρεψε αυτό ο Θεός στη ζωή μου!» Μέχρι τότε, ο Θεός θέλει να τον εμπιστευτείς.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Περί τής χαράς ως καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Χαρά!!!!
Λέξη προσφιλής, πολυπόθητη, λέξη που συγκινεί τίς ψυχές τών ανθρώπων,που δηλώνει αγαλλίαση και ευφροσύνη, λέξη πνευματικής τέρψης και έκφραση ηδονής
Χαρά!
Με ποια λόγια νά περιγράψω τό συναίσθημα,που αναδύεται στη καρδιά μου χάρις σε σένα;
Με ποια χρώματα να ζωγραφίσω τήν εικόνα σου;
Με ποιες λέξεις να περιγράψω το μυστικό σου χαρακτήρα;
Καμία δική μου δύναμη,δεν μπορεί ν αναλύσει τό μυστήριο, καμία φωνή δεν έχει τόν τόνο για να εκφράσει τήν μυστική σου ενέργεια
Παραμένει μυστική, κρύβεται στα μυχια τής καρδιάς και φανερώνεται μονάχα στη ψυχή του καθενός.
Η χαρά κάνει τήν ψυχή να σκιρταει από ευροσυνη και αγαλλίαση, αυτή τήν μεθάει σάν θείο ποτό.
Περισσότερο από μέλι γλυκαινει τήν γλώσσα, όταν ξεχειλίζει από χαρά η ψυχή.
Συνθέτει ύμνους στη καρδιά, τούς οποίους αδυνατούν να εκφράσουν τα χείλη.
Η καρδιά μιλάει τά χείλη σιωπούν.
Η καρδιά χαίρεται γιατί η αγάπη του Θεού κατασκηνωσε μέσα της.
Η καρδιά χαίρεται γιατί αισθάνθηκε να έχει γεμίσει από τό πολυπόθητο αγαθό, χαίρεται, γιατί έλαβε πληροφορία ότι ο Θεός τήν αγάπησε.
Χαίρεται γιατί η ειρήνη,η γαλήνη,η ηρεμία και η αταραξία, βασιλεύουν μέσα της.
Η καρδιά χαίρεται γιατί με τήν πίστη γνώρισε τόν Κύριο.
Χαίρεται γιατί με τήν ελπίδα κατανόησε τήν αλήθεια τών μελλόντων αγαθών, γιατί με τήν αγάπη γνώρισε τόν Κύριο να κατοικεί μέσα της.
Ω, χαρά Αγία!
Παραδείσου πλούτου το προοίμιο!Ω, χαρά, ηδονής ανεκφραστης προαγγελε!
Εσένα ποθώ κι εσένα ζητώ σαν αρραβώνα που κατεκτησα πάνω στη Γη, είθε ν αξιωθω και τής ουράνιας χαράς, εκεί όπου υπάρχει ο ακαταπαύστως ήχος τών εορταζοντων και η ανέκφραστη ηδονή, όσων αντικρίζουν τό άρρητο κάλλος του Θείου Προσώπου.
Αμήν!

Άγιος Νεκτάριος ό θαυματουργός επίσκοπος Πενταπόλεως Αιγύπτου

[toula]

Φλογίζεται η καρδιά.
Όταν λες την ευχή συνεχώς και επισκιάσει η Χάρις του Θεού,
τότε θερμαίνεται η ψυχή σου από θεία αγάπη και φλογίζεται
η καρδιά σου, και μόνον το όνομα του Χριστού θέλει να μελετά συνεχώς,
αυτό να είναι η μόνη πνοή σου και η ζωή σου.

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

[toula]

Μέσα από τον πόνο και την πληγή σου θα δεις τον Ουρανό. ( Αγίου Γέροντος Παϊσίου)

-Τι κάνει η μητέρα σου;
-Δεν είναι καλά, Γέροντα. Ανεβάζει κατά διαστήματα ψηλό πυρετό και τότε χάνεται. Το δέρμα της γεμίζει πληγές και τις νύχτες πονάει.
–Ξέρεις; Αυτοί είναι μάρτυρες· αν δεν είναι ολόκληροι μάρτυρες, είναι μισοί.
-Και όλη η ζωή της, Γέροντα, ήταν μια ταλαιπωρία…

-Επομένως ο μισθός της θα είναι διπλός. Πόσα έχει να λάβει! Τον Παράδεισο τον έχει εξασφαλισμένο. Όταν ο Χριστός βλέπει ότι κάποιος αντέχει μια βαριά αρρώστια, του την δίνει, ώστε με την λίγη ταλαιπωρία στην επίγεια ζωή να ανταμειφθεί πολύ στην ουράνια, την αιώνια ζωή. Υποφέρει εδώ, αλλά θα ανταμειφθεί εκεί, στην άλλη ζωή, γιατί υπάρχει Παράδεισος, υπάρχει και ανταμοιβή. Σήμερα μου είπε μια νεφροπαθής που χρόνια τώρα κάνει αιμοκάθαρση: «Παππούλη, σταυρώστε, σας παρακαλώ, το χέρι μου. Οι φλέβες είναι όλο πληγές και δεν μπορώ να κάνω αιμοκάθαρση». «Αυτές οι πληγές, της είπα, στην άλλη ζωή θα είναι διαμάντια μεγαλύτερης αξίας από τα διαμάντια αυτού του κόσμου. Πόσα χρόνια κάνεις αιμοκάθαρση;» «Δώδεκα», μου λέει. «Δηλαδή δικαιούσαι ένα ‘‘εφάπαξ’’ και μία σύνταξη μειωμένη», της είπα. Μετά μου δείχνει μια πληγή στο άλλο χέρι και μου λέει: «Παππούλη, αυτή η πληγή δεν κλείνει· φαίνεται το κόκαλο». «Ναι, αλλά από εκεί μέσα φαίνεται ο Ουρανός, της λέω. Άντε, καλή υπομονή. Εύχομαι ο Χριστός να σου αυξάνει την αγάπη Του, για να ξεχνιέται ο πόνος σου. Φυσικά υπάρχει και η άλλη ευχή, να εξαλειφθούν οι πόνοι, αλλά τότε εξαλείφεται και ο πολύ μισθός. Επομένως, η προηγούμενη ευχή είναι καλύτερη». Παρηγορήθηκε η καημένη.

Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται. Με την αρρώστια πονάει το σώμα μας, το χωματόκτιστο αυτό σπίτι μας, αλλά έτσι θα αγάλλεται αιώνια ο νοικοκύρης του, η ψυχή μας, στο ουράνιο παλατάκι που μας ετοιμάζει ο Χριστός. Με αυτήν την πνευματική λογική, που είναι παράλογη για τους κοσμικούς, χαίρομαι και εγώ και καμαρώνω για τις σωματικές βλάβες που έχω. Το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι ότι θα έχω ουράνια ανταμοιβή. Καταλαβαίνω ότι εξοφλώ την αχαριστία μου στον Θεό, αφού δεν έχω ανταποκριθεί στις μεγάλες Του δωρεές και ευεργεσίες. Γιατί στην ζωή μου όλα γλέντι είναι· και η καλογερική και οι αρρώστιες που περνώ. Όλο φιλανθρωπίες μου κάνει ο Θεός και όλο οικονομίες. Ευχηθείτε όμως να μη με ξοφλάει με αυτά σ’ αυτήν την ζωή, γιατί τότε αλίμονό μου! Μεγάλη τιμή μου έκανε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω. Ο άνθρωπος, όταν είναι τελείως καλά στην υγεία του, δεν είναι καλά. Καλύτερα να έχει κάτι. Εγώ, όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια, δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε. Γι’ αυτό λέω, αν δεν έχει κανείς υποχρεώσεις, να προτιμά αρρώστιες παρά υγεία. Από την υγεία του είναι χρεώστης, ενώ από την αρρώστια, όταν την αντιμετωπίζει με υπομονή, έχει να λάβει. Όταν ήμουν στο Κοινόβιο, είχε έρθει μια φορά ένας άγιος Επίσκοπος, πολύ γέρος, ονόματι Ιερόθεος, που ασκήτευε στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Την ώρα που έφευγε, όπως πήγε να ανέβει στο ζώο, τραβήχτηκε το παντελόνι του και φάνηκαν τα πρησμένα του πόδια. Οι Πατέρες που πήγαν να τον βοηθήσουν, τα είδαν και τρόμαξαν. Εκείνος το κατάλαβε και τους είπε: «Αυτά είναι τα καλύτερα δώρα που μου έδωσε ο Θεός. Τον παρακαλώ να μη μου τα πάρει»

«Λόγοι του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Δ’ Οικογενειακή ζωή»

[toula]

Μόνο ἡ μετάνοια καταργεῖ ἤ μεταθέτει τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἄν προσέχαμε ὅλα αὐτά τά σημάδια πού μᾶς δίνονται, θά ἤμαστε καί προσεκτικότεροι στή ζωή μας. Ἐγώ δέν σᾶς κρύβω ὅτι φοβᾶμαι, τρέμω, ὅτι ὁ λαός μας θά πληρώσει, γιατί ἀποδώσαμε, μέ τήν ἀρχαία ἔννοια τῆς λέξεως, τήν ὕβριν στόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ναί, θά πληρώσουμε καί πολύ ἀκριβά. Δέν ξέρομε πότε. Σᾶς εἶπα, ἡ κιβωτός 120 χρόνια κατασκευαζόταν, γιατί περίμενε ὁ Θεός τήν ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων. Δέν ξέρω, ὁ Θεός πάντως νά μᾶς ἐλεήσει, ὅσο ἐγκαίρως, νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψομε στήν καθαρά πίστη, στόν Ἰησοῦ Χριστό.”

~ Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος 2006† (Πράξεις, ὁμιλία 170ή)