Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο πόλεμος είναι εδώ....!!
Είς τας παρούσας πονηράς ημέρας, ο άρχων του σκότους ετοιμάζει πόλεμον κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των ολίγων ορθοδόξων εκλεκτών Χριστιανών. Έχει όλα του τα στρατεύματα έτοιμα, ορατούς και αόρατους δούλους του, μέσα εις τους οποίους ευρίσκονται και πάπαι και πατριάρχαι και βασιλείς και άρχοντες των εθνών και των εκκλησιών, αλλά μην τους φοβηθώμεν.Μένωμεν ασάλευτοι είς την ορθόδοξον πίστιν μέχρι θανάτου, δια να κληρονομήσωμεν την ουράνιόν Βασιλείαν. Τους εχθρούς της πίστεως μας ο Κύριος μας θα τους συντρίψη ως σκεύη κεραμέως και ημείς θα ψάλλωμεν. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν….”

Πνευματικές συμβουλές και υποθήκες του γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου.

[toula]

Ο Χριστός είναι η πύρινη στήλη στην ιστορία του κόσμου. Από Εκείνον οι νεκρές ψυχές παίρνουν ζωή και θερμότητα, κίνηση και ομορφιά. Είναι το Δέντρο της Ζωής, που όταν αγγίζει τα νεκρά σώματα τους μεταδίδει ζωή, τ’ ανασταίνει, τους δίνει κίνηση και λόγο. Είναι το αγνό και ευωδιαστό θεραπευτικό βάλσαμο, που όταν το αγγίζουν οι τυφλοί ξαναβρίσκουν το φως, οι κουφοί την ακοή τους, οι παράλυτοι την κίνηση, οι άλαλοι τη λαλιά τους, οι παράφρονες τη λογική τους, οι λεπροί καθαρίζονται, κάθε αρρώστια θεραπεύεται.

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[toula]

«Αν η καρδιά μας τρέφει κάποια αντιπάθεια για οποιονδήποτε άνθρωπο, η προσευχή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη από τον Θεό. Η προσευχή του ανθρώπου που δεν συγχωρεί μένει άκαρπη, χωρίς καθόλου ωφέλεια. Ένας μεγάλος εργάτης της προσευχής, ο αββάς Ισαάκ, γράφει πολύ παραστατικά: «Αυτός που προσεύχεται και μνησικακεί, μοιάζει με εκείνον που σπέρνει στην θάλασσα και περιμένει να θερίση». Η προσευχή, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «είναι καιρός συγχωρήσεως και στεναγμού, όχι οργής. Είναι καιρός δακρύων και όχι θυμού, καιρός κατανύξεως και όχι αγανάκτησης».

Ιερομονάχου Γρηγορίου

[toula]

Ω Πανέμορφη Ορθοδοξία, αιματοστόλιστη νύμφη του Χριστού, ποτέ μα ποτέ εμεις οι ανάξιοι να μην σε αρνηθούμε και σε προδωσούμε, αλλά αν το καλέσουν οι περιστάσεις και οι καιροί, αξίωσε μας, για σένα να χύσουμε και την τελευταία ρανίδα του αίματος μας. Αμήν!

Άγιος γερ. Εφραίμ της Αριζόνας .

[toula]

Θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού.
Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε. Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι. Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό.
Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις το Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με τη προσευχή και τη άσκηση. Τήρησε το κανόνα που σου έχει δώσει ο πνευματικός σου και προσπάθησε να αισθανθείς το Θεό.
Κάνε οτιδήποτε για να Τον ζήσεις να Τον βάλεις στη καρδιά σου. Να μαλακώσει η καρδούλα σου, παιδί μου, από το άγγιγμα της χάρης, κάθε στιγμή όταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σε αγαπάει ο Θεός και πόσο σε προστάτεψε από το ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σε από τις βρωμιές που φέρνουν οι δαίμονες στο μυαλό των ανθρώπων…
Ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι πάντα στις σκέψεις σου, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο θα επανέρχεσαι ξανά και ξανά …
Επίσης μη διστάσεις να καλείς τη Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο.
Να συνεχίσεις το δρόμο σου με θάρρος με πολύ θάρρος. Χάρισε τη καρδιά σου στο Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη τη ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει. Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.
Κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου…
Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.
Μην θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στο πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…
Κάνε τη καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές. Ο Θεός είναι δίπλα σου...

Άγιος Λουκάς Ιατρός

[toula]

"Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς"
«…Στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε, ἀδέρφια μου, «στῶμεν καλῶς»!
Μέσα στὴ γενεὰ μας αὐτή, γενεὰ Σοδόμων καὶ Γομόρρας, γενεὰ ἀπίστων καὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων, γενεὰ πονηρὰ καὶ διεστραμμένη ἂπ ἄκρου εἰς ἄκρο, «στῶμεν καλῶς»!
Σὰν στρατιώτης ποὺ κρατάει τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ, ἃς σταθοῦμε καλῶς!
Κι ἂν ἀκόμα μείνεις ἕνας, ἀδελφέ μου, μὴν ἀπογοητευθεῖς.
Κι ἂν ἀκόμα ὅλη ἡ πόλις ἢ τὸ χωριό σου, ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό, σὺ μὴν Τὸν ἀρνηθεῖς.
Κι ἂν ἀκόμη πάνω στὸ κάθε σπίτι ὑψωθεῖ ἡ παντιέρα τοῦ διαβόλου, στὸ δικό σου τὸ σπίτι νὰ μὴν ὑψωθεῖ.
Ἕνας νὰ μείνεις, πίστευε στὸν Θεό!
Γιατί μπορεῖ νὰ εἶναι ψέματα τὰ ἄστρα, ψέματα ὁ ἥλιος, ψέματα ὁ κόσμος, ψέματα καὶ οἱ βασιλιάδες, ψέματα τὰ παλάτια, ὅλα νὰ εἶναι ψέματα· ἕνα δὲν εἶναι ψέμα, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός!! ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τους αἰώνας. Ἀμήν».

π. Αὐγουστίνος Καντιώτης

[toula]

Παναγία μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;

Κάποιος μοναχός, διηγείται ο ησυχαστής, ήρθε σε έκσταση την ώρα που προσευχόταν και είδε πλήθος δαίμονες, σαν την άμμο της θάλασσας.
Έμοιαζαν με στρατιώτες και ορμούσαν εναντίον του με πολλή μανία για να τον εξοντώσουν.
Φοβισμένος εκείνος έτρεξε να καταφύγει στην εκκλησία. Μπαίνοντας μέσα βλέπει τον Κύριο και τη Θεοτόκο στις εικόνες τους σαν ζωντανούς και με βασιλική δόξα.
Το πρόσωπο του Κυρίου είχε μία ανέκφραστη ωραιότητα και άστραφτε πιο δυνατά από τον ήλιο. Για αυτό ο αδελφός δεν μπόρεσε να ξανακοιτάξει.
Προσκύνησε όμως και ασπάστηκε με φόβο και χαρά τη δεξιά Του.
Κατόπιν πλησίασε στην εικόνα της Παναγίας. Προσκύνησε, ασπάστηκε το παρθενικό της χέρι και τόλμησε να την κοιτάξει στο πρόσωπο.
Στην αγία της αγκάλη είδε καθισμένο το Θείο Βρέφος σαν σε θρόνο χερουβικό. Κι ήταν τόσο ταιριαστό το θεϊκό αυτό σύμπλεγμα, όσο και η ομορφιά και η ευωδία σε ένα τριαντάφυλλο.
Η Θεοτόκος κοίταζε τον αδελφό με τόση πραότητα, ώστε εκείνος πήρε το θάρρος και την ρώτησε:
– Παναγία μου! Γλυκειά μου Παναγία, και μητέρα του Ιησού μου! Πώς θα γλυτώσω από τους δαίμονες που με κυνηγούν;
Και η Κυρία Θεοτόκος, η σωτηρία των «επ’ αυτή πεποιθότων», αποκρίθηκε:
– Με το όνομα του Υιού μου και με το όνομα το δικό μου θα νικάς και θα εξολοθρεύεις τους δαίμονες.
Ο μοναχός έκανε βαθειά υπόκλιση, βγήκε από την εκκλησία και φώναξε μέσα από την καρδιά του.
– Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με! Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία!
Αμέσως οι ανίσχυροι δαίμονες εξαφανίστηκαν από μπροστά του».

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας
Ιερά Μονή Παρακλήτου

[toula]

Ο υποδειγματικός διάλογος του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου προς τον απεσταλμένο από τον αιρετικό αυτοκράτορα, έπαρχο Μόδεστο:

"-Μόδεστος: Βασίλειε, πώς τόλμησες να πας κόντρα στο θέλημα του αυτοκράτορα; Ποιός είσαι εσύ που τόλμησες να τον περιφρονήσεις;
-Βασίλειος: Για ποιό πράγμα με κατηγορείς, ποιό είναι το σφάλμα μου και δεν το ξέρω;
-Μόδεστος: Δεν έχεις την πίστη του αυτοκράτορα, τώρα που όλοι υποτάχθηκαν.
-Βασίλειος: Κάνω έτσι, διότι ο δικός μου Βασιλιάς δεν στέργει την πίστη του Ουάλη, που προσκυνά το κτίσμα. Πώς να το κάνω τούτο, αφού εγώ, που είμαι κτίσμα, κλήθηκα να γίνω θεός; Προσκυνώ τον Υιό σαν Θεό και όχι σαν κτίσμα.
-Μόδεστος: Και τότε τι είμαστε εμείς, που πιστεύουμε όπως ο αυτοκράτορας;
-Βασίλειος: Τίποτα, όσο προστάζετε τέτοια πράγματα.
-Μόδεστος: Γιατί, δεν το έχεις για σπουδαίο να είσαι με το μέρος μας, να μας έχεις φίλους;
-Βασίλειος: Βεβαίως, είσαστε κιόλας έπαρχοι, και μάλιστα από τους ισχυρούς. Μα δεν σας έχω πιο σεβαστούς από τον Θεό. Και σαν τέκνα του Θεού που είσαστε, είναι σπουδαίο να σας έχω φίλους. Τόσο σπουδαίο όσο να έχω φίλους και τους υφισταμένους σας. Ο Χριστιανισμός δεν φαίνεται από τα αξιώματα αλλά από την πίστη των προσώπων.
-Μόδεστος: Δεν φοβάσαι λοιπόν την εξουσία μου;
-Βασίλειος: Μα τι μπορείς να μου κάνεις; Τι πρόκειται να πάθω;
-Μόδεστος: Δήμευση της περιουσίας σου, εξορία, βασανιστήρια, θάνατο.
-Βασίλειος: Με άλλο τίποτα φοβέρισέ με, αυτά δεν με νοιάζουν. Διότι δεν φοβάται δήμευση αυτός που δεν έχει τίποτα, εκτός από τριμμένα παλιά ρούχα και μερικά βιβλία. Αυτό είναι όλο το βιός μου, Μόδεστε. Η εξορία πάλι δεν με τρομάζει, διότι δεν έχω τόπο δικό μου. Και η Καισάρεια, στην οποία τώρα κατοικώ, δεν είναι δική μου. Όπου λοιπόν κι αν με πετάξετε, θα είναι τόπος του Θεού, κι εγώ θα είμαι πάροικος και παρεπίδημος. Τα βασανιστήρια; Τι να κάνουν κι αυτά σε σώμα σαν το δικό μου; 'Ενα πρώτο κτύπημα θα δώσεις, κι όλα τελείωσαν αμέσως. Αυτό είσαι ικανός να το κάνεις. Με απειλείς με θάνατο; Ευεργέτης μου θα γίνεις. Αυτό ποθώ κι εγώ, να πάω πιο γρήγορα στον Θεό, για τον Οποίο ζω και αγωνίζομαι. Βιάζομαι να φθάσω στον Θεό μου, στον Πατέρα μου.
-Μόδεστος: Κανείς μέχρι τώρα δεν μίλησε με τόσο θάρρος στον Μόδεστο, κανείς δεν είχε μπροστά μου τόση παρρησία.
-Βασίλειος: Διότι δεν συνάντησες ποτέ σου αληθινό Επίσκοπο. Αλλιώς θα σου μιλούσε με τον ίδιο τρόπο, αφού θα αγωνιζόταν για τόσο υψηλά πράγματα. Εμείς οι Ορθόδοξοι, έπαρχε, είμαστε καλοί και ταπεινοί όσο κανείς άλλος. Όχι μόνο στον αυτοκράτορα δεν φερόμαστε υπεροπτικά, μα ούτε και στον πιο μικρό άνθρωπο. Αν όμως τύχει να κινδυνεύει η πίστη στον Θεό, τότε περιφρονούμε τα πάντα και αγκαλιάζουμε αυτήν, τότε η φωτιά, το ξίφος του δήμιου, τα θηρία και το ξέσκισμα της σάρκας μας με τα νύχια των βασανιστών μάς φέρνει σε μας περισσότερο ευχαρίστηση παρά φόβο."

Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, Η ζωή ενός Μεγάλου (Βασίλειος Καισαρείας), Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας 1979,.

[toula]

''Να ομιλώ δεν θέλω, να σιωπήσω δεν μπορώ...''
~ Μέγας Βασίλειος

[toula]

Κάποτε ο Μέγας Βασίλειος παραβρέθηκε στον εσπερινό ενός χωριού της επισκοπής του και διέκρινε, ότι έλειπε ο μπάρμπα Γιώργης, γνωστός για τον τακτικό του Εκκλησιασμού, αφού δεν ε΄χανε ούτε εσπερινό, ούτε όρθρο. Ρώτησε τον ιερέα:
- Πάτερ Μιχαήλ, τον μπάρμπα Γιώργη δεν βλέπω στην Εκκλησία, τί γίνεται με αυτόν, είναι καλά; Εδώ είναι ακόμη ή ταξίδεψε;
- Ναι, Σεβασμιότατε, έχει κάμποσο καιρό να έρθει στην Εκκλησία...
- Γιατί δεν έρχεται;
- Δεν ξέρω το γιατί.
- Και δεν ενδιαφέρθηκες να μάθεις, τι του συμβαίνει του ανθρώπου;
- Να ολιγόρησα, δεν ενδιαφέρθηκα...
Εκεί που συζητούσαν, νάσου ένας μικρός και του λέει ο Άγιος:
- Πήγαινε παιδί μου στου μπάρμπα Γιώργη το σπίτι να του πεις, ότι είναι ο Δεσπότης στην Εκκλησία και σε θέλει να πας εκεί...
Πράγματι ο μικρός, έφυγε, πήγε και ειδοποίησε τον μπάρμπα Γιώργη.
Ο μπάρμπα Γιώργης σε λίγο με την τραγιασκούλα του, με την μαγκουρίτσα του έρχεται στην Εκκλησία. Βάζει μετάνοια στον Δεσπότη.
- Μπάρμπα Γιώργη σε ενόχλησα, του λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ήξερα ότι πάντοτε ήσουνα στην Εκκλησία και έμαθα από τον πάτερ Μιχαήλ, ότι έχεις καιρό να έρθεις στην Εκκλησία.
- Ε, ε, ναι Δέσποτά μου, έχω καιρό να έρθω...
- Καλά είσαι; Γιατί συμβαίνει αυτό;
- Καλά είμαι, αλλά...
- Δηλαδή, τι πάει να πει αλλά;...
- Ε, να... Ξέρετε Δέσποτα, ότι πριν 3 μήνες, έγινε ένας φόνος στο χωριό;
- Το ξέρω...
- Ξέρετε, ότι δεν βρέθηκε ακόμα ο φονιάς;
- Και αυτό το ξέρω...
- Και ξέρετε ποιός είναι ο φονιάς;
- Αυτό δεν το ξέρω...
- Ο πάτερ Μιχαήλ είναι ο φονιάς!!!
- Ο πάτερ Μιχαήλ; Εσύ ήσουν μπροστά και το λες αυτό;
- Ναι ήμουν!
- Και πώς έγινε φονιάς ο πάτερ Μιχαήλ;
- Ένα βράδυ, μετά τον εσπερινό, ο μακαρίτης ψάλτης κάτι λογομάχησε με τον πάτερ για τομ τίποτα. Και ο πάτερ Μιχαήλ, κρατούσε στο χέρι του, το σουγιαδάκι του, το μυτερό, που κάνει την προσκομιδή στο Ιερό. Δεν ξέρω ακριβώς τί κίνηση έκανε και με τον σουγιά τον χτύπησε στην καρδιά και τον σκότωσε. Πώς μπορώ Σεβασμιότατε να πάρω αντίδωρο από το φονιά το χέρι; Δεν λέω τίποτα, δεν τον κατήγγειλα, ο Θεός να τον ελεήσει, όμως μπορώ εγώ που ξέρω την αμαρτία αυτή...;
Κόκκαλο ο Μέγας Βασίλειος! Τι να του πει, ότι μπορεί;
- Ώστε έτσι, ε; του λέγει ο Άγιος. Τότε έχεις δίκαιο μπάρμπα Γιώργη και καταλαβαίνω τώρα για ποιό λόγο δεν ερχόσουνα... Όμως σε παρακαλώ, μια και θα είμαι και εγώ αύριο εδώ και θα λειτουργήσω, έλα στην Εκκλησία αύριο.
- Θα έρθω Δέσποτά μου!
Ο μπάρμπα Γιώργης είχε συνήθεια, να πηγαίνει στην Εκκλησία πρωΐ - πρωΐ πριν πάει ο παπάς. Έμπαινε μέσα στην Εκκλησία και μετά έμπαινε ο πάτερ Μιχαήλ.
Πράγματι – είχε και 3 μήνες να πάει στην Εκκλησία – την άλλη μέρα πήγε στην Εκκλησία και κάθισε δίπλα στο αναλόγιο.
Και νάσου σε λίγο εμφανίζεται ο πάτερ Μιχαήλ, να εισέρχεται στον ναό και να κατευθύνεται στο Ιερό. Αλλά τρόμαξε μόλις τον είδε.
Διότι ο π. Μιχαήλ ναι μεν ερχότανε αμέριμνος και αγέρωχος, έφερνε δε στον ώμο του, τον μακαρίτη που είχε σκοτώσει! Χωρίς όμως να καταλαβαίνει ο παπάς, ότι φέρει στην πλάτη του τον σκοτωμένο.
Στη συνέχεια βλέπει τον παπά να εισέρχεται στο Ιερό, να πηγαίνει στην ιματιοθήκη, να φοράει τα ιερατικά του ρούχα και εκεί 2 ψηλοί, όμορφοι κύριοι, του παίρνουν από τον ώμο τον μακαρίτη!
Αυτός, ο μπάρμπα Γιώργης τρομαγμένος όπως ήταν, μονολογούσε:
- Τι είναι αυτά που βλέπω;
Ο Μέγας Βασίλειος, είχε προσευχηθεί προφανώς στον Κύριο, να του ανοίξει τα μάτια, να ιδεί, πως έχουν τα θέματα όταν είναι αμαρτωλός ο ιερεύς ή ο Αρχιερεύς στα θέματα της Θείας Λειτουργίας και πως οικονομούνται τα θέματα εκ μέρους του Θεού, ώστε οι άλλοι να λαμβάνουν τη Χάρη και αυτοί (οι κληρικοί) να δώσουν το λόγο εάν δεν μετανοήσουν στη συνέχεια.
Ο πάτερ Μιχαήλ άρχισε τη Θεία Λειτουργία, στην οποία έλαβε μέρος και ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος στο τέλος έβγαλε και λόγο.
Αυτός καρφωμένος σαν κολόνα, παρακολούθησε με μεγάλη προσοχή όλη τη Θεία Λειτουργία, έβλεπε που ο πάτερ έλαμπε σαν Άγγελος, όπως και ο Δεσπότης και περίμενε να ιδεί τι θα γίνει εν τέλει.
Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, βλέπει ο μπάρμπα Γιώργης τον πάτερ Μιχαήλ να βγάζει τα άμφιά του και να βλέπει ταυτόχρονα, τους 2 εκείνους νεαρούς, να εναποθέτουν τον μακαρίτη στον ώμο του και να βγαίνει από την Εκκλησία και πήγαινε για το σπίτι. Ο μπάρμπα Γιώργης κοκκάλωσε!
Ο Μέγας Βασίλειος, ως Άγιος, ήξερε το τί είδε αυτός, ήξερε το τι έγινε συνέβη και τον καλεί τον γέροντα και του λέει με ιλαρότητα:
- Μπάρμπα Γιώργη, θα έρχεσαι από εδώ και πέρα στην Εκκλησία;
- Δέσποτά μου, μ’ αυτά που είδα, θα έρχομαι...
- Μην λαμβάνεις λοιπόν μπάρμπα Γιώργη την αμαρτία του παπά, διότι αν βάλει τον πετραχήλι και τα άμφιά του, είναι Άγιος, όταν Λειτουργεί. Γιατί η ιεροσύνη δεν μολύνεται, δεν αμαρτάνει. Να έρχεσαι στην Εκκλησία, να Κοινωνάς και να παίρνεις το αντίδωρο από το χέρι του πάτερ Μιχαήλ.
- Ναι Δέσποτα και ζητώ συγγνώμη και εξομολογούμαι, διότι δεν ήξερα, ότι είναι άγιος ο ιερεύς όταν Λειτουργεί. Δεν ήξερα πως έχουν τα πράγματα της Εκκλησίας. Εγώ έλεγα ότι παίρνω από το ματωμένο χέρι το αντίδωρο. Δεν ήξερα ότι παίρνω από του Αγγέλου το χέρι το αντίδωρο. Και δεν ερχόμουν...
Έτσι ο μπάρμπα Γιώργης, άρχισε να πηγαίνει ξανά στην Εκκλησία.

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)