Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ποιος βρίσκεται μέσα στο Ιερό Δισκοπότηρο;

Σήμερα έκλαψα... έκλαψα γοερά, έκλαψε μαζί και η ψυχή μου. Και δεν έκλαψα γι αυτό που συμβαίνει στην ανθρωπότητα, γιατί ό,τι παθαίνει δίκαια το παθαίνει. Ο Θεός είναι δίκαιος και ποτέ δεν κάνει κάτι χωρίς δικαιοσύνη και χωρίς να έχει προσμετρήσει όσα επί αιώνες προηγήθηκαν... Δεν έκλαψα για τους ανθρώπους, αν και κλαίω συχνά όταν βλέπω να βαδίζουν στην απώλεια και να χάνονται, επειδή δεν μπορούν να κυριαρχήσουν στο εαυτό τους και στις αμαρτίες, τα μίση και τα πάθη τους... Σήμερα έκλαψα για Τον Κύριο και για την άρνηση που δέχεται από τον κόσμο και από την ίδια την εκκλησία Του... Ο Πέτρος τρεις φορές Τον αρνήθηκε και μετά σπάραξε καταλαβαίνοντας τι είχε κάνει... έκλαψε πικρά και ζήτησε έλεος και συγγνώμη για το λάθος του... Ο κόσμος εκεί έξω λειτουργεί σαν να μην υπήρχε ποτέ θάνατος, σαν να τον αντιμετωπίζει για πρώτη φορά, ωσάν μέχρι τώρα να υπήρχε επίγεια αθανασία... γιατί ποτέ πραγματικά δεν είχε ενθύμηση θανάτου, όπως προτρέπουν οι φωτισμένοι Του ασκητές, πνευματικοί, ιεροκήρυκες...

Όμως για μιαν ακόμη φορά μέσα στην τυφλότητα του, ξεχνάει ότι ο Κύριος δίνει και παίρνει την ζωή κατά το θέλημα Του. Ξεχνάει ότι δεν έχει ο ίδιος καμίαν εξουσία επάνω στην ζωή του... Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών έλεγε με στόμφο ο δικτάτορας Παπαδόπουλος. Και όλοι μας πάντα το ίδιο πιστεύαμε για τον εαυτό μας και την χώρα μας χωρίς να έχουμε την υποψία ότι κάποτε θα κληθούμε μαζικά να το επιβεβαιώσουμε... Γιατί αν υποστηρίξεις και δηλώσεις πίστη στον Χριστό είναι απολύτως αδύνατον να μην σου ζητήσει να το αποδείξεις. Και σ' αυτό η χώρα απέτυχε πανηγυρικά. Σήμερα είπε ένας καθηγητής Θεολογίας πως η Θεία Λειτουργία πρέπει να σταματήσει καθώς και η Θεία Μετάληψη. Αυτός ο άνθρωπος μεταφέρει την "θεολογική" του γνώση στους φοιτητές του, τους μελλοντικούς θεολόγους της χώρας...

Από σήμερα έχω έναν σπουδαίο λόγο να χαίρομαι που δεν μπόρεσα να εισαχθώ στην θεολογική πανεπιστημιακή σχολή. Και είναι η απιστία των ίδων των θεολόγων καθηγητών που τίποτε δεν θα είχαν μου πούν για Τον Κύριο... Σήμερα σε έρευνα που έγινε, το 70% των Ορθοδόξων Χριστιανών δήλωσε πως θα απέχει από την Θεία Κοινωνία, δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία και μόνον το 30% θα προσέρθουν να μεταλάβουν... Σήμερα Παρασκευή, όπως μιαν άλλη Μεγάλη Παρασκευή η χώρα αρνείται μαζικά Τον Ιησού Χριστό και αλλοίμονό μας για όσα θα ακολουθήσουν. Οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν ότι πρόκειται για ΘΕΙΑ Κοινωνία και πιστεύουν ότι πρόκειται μόνον για κάποια κοινωνία κι έτσι εύκολα πέταξαν μονομιάς Τον Κύριο από την ζωή τους. Το 70% των Χριστιανών αμφιβάλλει για το ΠΟΙΟΣ βρίσκεται μέσα στο Ιερό Δισκοπότηρο και μέσα από αυτό αρνείται Τον Θεό που έλεγε ότι πίστευε... 70% χαμένες ψυχές δια παντός... 70% σάρκες που ήδη πέθαναν χωρίς να το ξέρουν... Οι άγιοι που πάμε και προσκυνούμε, έβλεπαν τον θάνατο με τα μάτια τους, βασανίζονταν φρικτά κι όμως ως την τελευταία στιγμή τους, ομολογούσαν την πίστη τους στον Κύριο και παρέδιναν την ψυχή τους, με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη τους, ευτυχείς που δεν δείλιασαν, ευτυχείς που θα συναντούσαν Τον αγαπημένο τους Χριστό... πως τολμούσαμε ως τώρα να τους προσκυνάμε και να ζητάμε την βοήθειά τους απορώ... πως προσευχόμασταν στην Παναγία αρνούμενοι την Χάρη της, Τον Υιό της... Βαρύς ο πέλεκυς θα πέσει φίλοι μου θυμηθείτε το...κι αυτό γιατί βρεθήκαμε ως Ορθόδοξοι φρικτοί υποκριτές και ψεύτες ενώπιόν Του...

Ντρέπομαι τόσο πολύ για την κατάντια μας, την αθεΐα μας, την απιστία μας, την υποκρισία μας και δεν έχω κανέναν λόγο πλέον να ικετεύω Τον Κύριο να διασωθούν οι ψυχές των ανθρώπων... Αμήν λέγω υμίν. Αυτό το 30% που δεν αρνήθηκε Τον Κύριο, κέρδισε ήδη τον Παράδεισο, όσες αμαρτίες και να έχει... Δάκρυα, πολλά δάκρυα για Τον Κύριο και την Θυσία Του που πετάχτηκε στα σκουπίδια γιατί σήμερα οι περισσότεροι από εμάς Τον σταυρώσαμε ξανά, γιατί πήραμε ένα μαχαίρι και το μπήξαμε ίσια μέσα στην καρδιά Του. Σήμερα περίλυπος είναι ο Κύριός μας... σήμερα τα ιερά δάκρυά Του τρέχουν ποτάμια... Ως άνθρωπος των θλίψεων χαρακτηρίστηκε όσο ήταν στην Γη... ως Θεός των θλίψεων εξακολουθεί να είναι στον Ουρανό... κρίμα και ντροπή μας.

Από την σελίδα Θεός και άνθρωπος
http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Κύριε που πηγαίνεις;

Σύμφωνα με μια αρχαία χριστιανική παράδοση που σώζεται στο απόκρυφο βιβλίο των Πράξεων του Πέτρου, όταν ξέσπασε ο φοβερός διωγμός του Νέρωνα στη Ρώμη, οι χριστιανοί έπεισαν τον Απόστολο Πέτρο να φύγει για να διασώσει τη ζωή του που θα ήταν πολύτιμη για την Εκκλησία. Λίγο έξω από την πύλη της πόλης που σήμερα είναι αφιερωμένη στον Άγιο Σεβαστιανό, πάνω στην Αππία οδό, βλέπει θαμπά μια φιγούρα να πλησιάζει για να μπει στη Ρώμη. Η θέα τον συνταράσσει γιατί είναι Αυτός που Σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας, ο ίδιος ο Χριστός. Συγκλονισμένος τον ρωτά: Domine quo vadis? –(Κύριε που πηγαίνεις;)- κι Εκείνος του απαντά: «Rōmam eō iterum crucifīgī» («Πηγαίνω στη Ρώμη για να σταυρωθώ για δεύτερη φορά»). Η απάντηση αυτή συγκλονίζει τον πιστό μαθητή που αντιλαμβάνεται το θέλημα του Κυρίου του και αλλάζει κατεύθυνση γυρίζοντας στη Ρώμη όπου και σταυρώνεται για να γίνει η θυσία του πολυτιμότερη της ζωής ενός φυγά. Στο σημείο που η παράδοση τοποθέτησε τη συνάντηση, βρίσκεται σήμερα ένα εκκλησάκι στην ανηφόρα που οδηγεί στις κατακόμβες του αγίου Καλλίστου. Η προτροπή σε θυσία δεν είναι κάτι το πρωτοφανέρωτο στο γεγονός που περιγράφηκε. Η προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές του γνωστή: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιω.10,11) (ο καλός βοσκός θυσιάζει τη ζωή του για τα πρόβατά του).

Θυμήθηκα αυτή την αρχαία παράδοση όταν έλαβα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την προτροπή του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών να παραμείνουμε στα ιατρεία μας για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα των ασθενών μας, μια που τα νοσοκομεία είναι πλέον επικίνδυνα για όσους έχουν άλλα εκτός της λοίμωξης με κορονοϊό προβλήματα αλλά και διότι δε μπορούν να αντιμετωπίσουν άλλα περιστατικά, καθώς όλο το βάρος έχει πέσει στη μάχη κατά της πανδημίας. Και σας διαβεβαιώνω ότι δεν έχει τίποτα ηρωικό το να κάνεις αυτό το οποίο αποφάσισες στη ζωή σου ως λειτούργημα και αποστολή. Το ιατρείο είναι ανοιχτό για όσους το χρειάζονται, όχι πια ως δυνατότητα βιοπορισμού αλλά ως ανάγκη αυτοί που σου εμπιστεύθηκαν τη ζωή τους να γνωρίζουν ότι είσαι εκεί για τα προβλήματά τους. Τα βιολογικά αλλά και ψυχολογικά τους προβλήματα. Και όχι μόνο η αυτοπρόσωπη παρουσία αλλά και η 24ωρη ανταπόκριση σε κάθε τηλεφωνική κλήση. Αυτές τις ημέρες το τηλέφωνο χτυπάει συνεχώς, τόσο συχνά ώστε κάποιες φορές που οι κλήσεις είναι ταυτόχρονες να αναγκάζομαι να τηλεφωνώ εγώ σε αυτούς που δε μπόρεσα να απαντήσω. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι θέλουν να επιβεβαιώσουν ότι είσαι εκεί γι’ αυτούς. Ότι όταν σε χρειαστούν θα σπεύσεις σε βοήθειά τους. Ρωτούν για το πόσο κινδυνεύουν και περιμένουν να τους μιλήσεις ζεστά, με αγάπη και να τους ενθαρρύνεις. Να τους δείξεις μέσα στο σκοτάδι ένα φως. Να τους διαβεβαιώσεις ότι όλα θα πάνε καλά. Και μου κάνει εντύπωση που παίρνουν και άγνωστοι ασθενείς ενθαρρυμένοι από κάποιους δικούς μου ασθενείς για να μιλήσουν. Ξέρω ότι πολλούς από αυτούς δε θα τους δω ποτέ όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα αλλά δε με πειράζει καθόλου. Έχω ορκιστεί ότι θα είμαι εκεί για όλους όσοι με χρειαστούν. Κάποιο ηλικιωμένοι φοβούνται να βγουν, πάω και τους βρίσκω στο σπίτι, τους δίνω τις συνταγές των φαρμάκων τους, λέω και μια ενθαρρυντική κουβέντα. Αυτές τις ημέρες χειροκροτούμε τους υγειονομικούς που πολλές φορές κατηγορούσαμε στο παρελθόν και θα τους ξανακατηγορήσουμε πάλι γιατί δεν ήσαν πολλές φορές άδικες οι κατηγορίες μας. Δεν είναι ήρωες, κάνουν αυτό το οποίο επέλεξαν να κάνουν στη ζωή τους όπως και οι οδηγοί των αστικών συγκοινωνιών, οι υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ και τα βενζινάδικα. «Έκαστος εφ’ ω ετάχθη».

Και τις ατέλειωτες ώρες που περιμένω κάποιον να έρθει στο ιατρείο σκέφτομαι: Αυτή την περίοδο οι χριστιανοί χρειάζονται την παρουσία της Εκκλησίας τους, το γνώριμο χώρο του ενοριακού ναού, το χαμόγελο του ιερέα, δυο λόγια παρηγοριάς, τη Θεία Κοινωνία «εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος». Και πολλές φορές βρίσκουν τους ιερούς ναούς κλειστούς μια που τα ωράρια λειτουργίας τους έχουν συρρικνωθεί, τους ιερείς στα σπίτια τους να υλοποιούν το «Μένω στο σπίτι», τη Θεία Ευχαριστία εικόνα στην τηλεόραση σε μια Θεία Λειτουργία-παράσταση. Θα πείτε από αγάπη για να προστατεύσουμε τους πιστούς. Σωστά. Αλλά μέχρι και τα καταστήματα για ζώα ανοίγουν για το κοινό για να προμηθευτούν οι ιδιοκτήτες τους τροφές. Σκεπτόμαστε τα ζώα πιο πολύ από τους ανθρώπους. Ή για την ακρίβεια την ψυχή των ανθρώπων γιατί για τα σώματα τα εξυπηρετούν τα σούπερ μάρκετ που λειτουργούν με διευρυμένο ωράριο και τις Κυριακές. Ο άνθρωπος όμως έχει και ψυχή και αυτή έχει τις ανάγκες της. Δε θα παραβιάζονταν οι κανόνες υγιεινής αν οι ναοί ήσαν ανοικτοί όλο το 24ωρο, αν κάποιος εφημέριος ή ψάλτης στο αναλόγιο διάβαζε τους Ψαλμούς ή κομμάτια της Αγίας Γραφής, αν τελούνταν στο ναό συνεχώς παρακλήσεις υπέρ της απαλλαγής από την πληγή της νόσου ώστε οι διερχόμενοι και πάντα μέσα στα πλαίσια των υγειονομικών κανόνων πιστοί, να κοντοστέκουν για λίγα λεπτά και να προσθέτουν την προσευχή τους στη κοινή προσευχή. Δε θα παραβιαζόταν κανένας κανόνας αν τελείτο η Θεία Λειτουργία με τόσους πιστούς όσους δικαιούνται να βρίσκονται σε ένα σούπερ μάρκετ. Και κάποιοι να βρίσκονται απ’ έξω. Τα κινητά τηλέφωνα των ιερέων να είναι στη διάθεση όλων των πιστών σε 24ωρη βάση για συμπαράσταση και βοήθεια. Οι επισκέψεις στους έχοντες ανάγκη να πυκνώσουν. Η πίστη δεν είναι αξεσουάρ για τις εποχές της ευμάρειας. Είναι όπλο για τις δύσκολες στιγμές. Δε μπορεί ο λειτουργός να εξαφανίζεται με τη δικαιολογία της προστασίας του εαυτού του και των άλλων. Να το κάνει αλλά χωρίς να εγκαταλείπει την αποστολή του. Αισθάνομαι ντροπή να λέω τέτοια πράγματα. Δεν είμαι ο κατάλληλος να υποδεικνύω. Μου δίνει μικρό θάρρος για να πω αυτά που σκέπτομαι το ότι τα γράφω από το ιατρείο μου περιμένοντας κάποιον να πάρει τηλέφωνο ή να χτυπήσει την πόρτα. Και θα περιμένω όσο έχω τη δύναμη και την υγεία μου.

Αυτά γράφει κάποιος ιατρός «ελευθεροεπαγγελματίας» καθόλου ήρωας από όσο ξέρω. Τον ευχαριστώ γιατί μου τις εμπιστεύθηκε.

πηγή: http://www.cardiodoctor.gr/category/arthra-coronavirus/
www.inak.gr

[toula]

Ο Θεός από κάθε άνθρωπο που είναι βαφτισμένος αυτά τα τρία ζητάει:

Από την ψυχή ορθή πίστη,

από τη γλώσσα την αλήθεια και

από το σώμα τη σωφροσύνη".

αββάς Γρηγόριος ο Θεολόγος:

[Αναστάσιος]

«Εκείνος που σκέφτεται και στοχάζεται καλά πως ο Θεός είναι πανταχού παρών, και πάντοτε είναι μπροστά του, μέρα και νύχτα σε κάθε περίσταση, δεν μπορεί να αμαρτήσει».
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

[toula]

Να τη η ευκαιρία μας για μετάνοια, για αυτοέλεγχο, για εσωτερική εργασία.

Ας καθίσουμε να δούμε λίγο την ζωή μας κατάματα.
Ας παραδεχτούμε τελικά που στηριζόμασταν τόσα χρόνια.
Τί μας γέμιζε τις ημέρες;
Τί ήταν το κέντρο της ζωής μας;

Μας δόθηκε χρόνος για να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες της ζωής μας, να εκτιμήσουμε τα μικρά και απλά που τόσο καιρό ίσως τα απαξιώναμε.
Και σίγουρα να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά η ανθρωπότητα όσο κι αν έχει προόδευσει τεχνολογικά και επιστημονικά παραμένει ακόμα εύθραυστη και ανίσχυρη.

Να τη η ευκαιρία μας, να δούμε τα βαθιά μας, να ξαναγνωρίσουμε τους οικείους μας, να αποδείξουμε την ποιότητα του χριστιανικού μας ήθους.

Να τη η ευκαιρία μας,για να βάλουμε βαθιές και σταθερές βάσεις ενός μέλλοντος όπου θα κυριαρχεί η φιλανθρωπία και η συμπόνοια, το έλεος και η αδελφοσύνη.

Να τη η ευκαιρία μας, για να καταλάβουμε πόσο ανεκτίμητη αξία έχει μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Όταν όλα τελειώσουν τι θα έχει αλλάξει;....."

Όταν με το καλό τελειώσει αυτή η δοκιμασία, με τους λιγότερους νεκρούς-μακάρι να μην υπήρχε ούτε ένας- ίσως να έχουμε αναθεωρήσει κάποιες αξίες μας. Διότι η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν άλλαξε όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά στην ζωή του. Δεν είναι κακό να σου πηγαίνει ωραία η ζωή, αλλά δεν θα είναι πάντοτε έτσι. Θα έρθει μια αρρώστια, ένα θάνατος, ένας χωρισμός, μια απώλεια, ένας πόλεμος, τώρα μια πανδημία, και θα γυρίσουν όλα ανάποδα. Και τότε; Τότε στα δύσκολα φαίνεται ποιοι είμαστε, τι είμαστε και πως ζούσαμε. Δηλαδή πόσο αξία είχαν οι αξίες μας.

Εύχομαι λοιπόν σαν τελειώσει αυτή η δοκιμασία όλοι να έχουμε γίνει έστω και ελάχιστα παραπάνω «άνθρωποι». Ξέρεις κάτι. Πολλές φορές για να γίνουμε «άγιοι» ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι. Και δίχως ανθρωπιά αγιότητα δεν υπάρχει.

Μακάρι λοιπόν μετά απ αυτή την κρίση, να καταλάβουμε ότι τα πάντα στην ζωή δεν είναι ρολόγια και αριθμοί. Χρήμα και δουλειά. Αλλά είναι και σχέσεις, επαφή, φύση, ζωή, Θεός.

Να αισθανθούμε ως αλήθεια μέσα μας, ότι ο σύντροφος μας, τα παιδιά, οι φίλοι και δικοί μας άνθρωποι έχουν ανάγκη την παρουσία μας. Τα κοιτάγματα μας, τα σώματα, τα μάτια, την φωνή, την αγκαλιά μας.
Κανένα εικονικό μήνυμα από τηλέφωνο ή υπολογιστή δεν μπορεί να αντικαταστήσει την σωματική παρουσία του άλλου στην ζωή μας. Το χάδι, το φιλί, την ζεστή αγκαλιά, το σώμα του που κοιμάται δίπλα μας και ζεσταίνει την ύπαρξη μας.

Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη δεν πρέπει να αργεί ούτε μια μέρα ούτε μια στιγμή. Να μάθουμε να λέμε τώρα στο άλλο «σ αγαπώ, μου λείπεις, είσαι σημαντικός για μένα…» Η μάνα, ο πατέρας, ο φίλος ο δικός μας άνθρωπος μπορεί αύριο να μην υπάρχει στην ζωή μας. Μην αναβάλεις την αγάπη.

Να συναισθανθούμε επιτέλους ότι είμαστε μέσα σε ένα δίκτυο σχέσεων. Εάν ο άλλος δεν είναι καλά αργά ή γρήγορα δεν θα είμαι ούτε εγώ. Εάν δεν φροντίζω τον πλανήτη, μαζί του θα καταστραφώ κι εγώ.

Να καταλάβουμε ότι δίχως Θεό ο κόσμος είναι παράλογος, δεν βγάζει κανένα νόημα. Είναι τραγωδία να ζεις ένα σενάριο που δεν έγραψε κανείς.

Αυτή η δοκιμασία της πανδημίας, θα νικηθεί με δυο τρόπους, εάν είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι απέναντι στους συνανθρώπους μας και εάν μετα το τέλος της έχουμε λάβει τα μαθήματα ζωής που μας παρέδωσε. Διαφορετικά θα έχει συμβεί κάτι ακόμη πιο τραγικό από το θάνατο. Θα έχουμε πονέσει δίχως κανένα νόημα. Δηλαδή θα έχει χαθεί ακόμη μια ευκαιρία να περάσουμε από την νεκρή επιβίωση στη χαρά της ζωής.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Και τώρα πάμε στη στιγμή που όλα επανέρχονται στην «κανονικότητα». Όλα πέρασαν, ο πόνος μας σιγά σιγά σβήνει και η ζωή συνεχίζει την πορεία της. Ρίχνοντας άραγε ένα βλέμμα πίσω μας, τι θα βλέπαμε; Τι θα μπορούσαμε να θυμηθούμε από αυτές τις ημέρες; Μήπως την πιο δυνατή προσευχή μας για την πατρίδα μας και τον κόσμο όλο; Μήπως την αρωγή μας σε ανθρώπους αναξιοπαθούντες, που δεν μπόρεσαν να εφοδιαστούν με αγαθά πρώτης ανάγκης; Μήπως την υπομονή μας και την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού να σηκώσουμε σιωπηρά και τούτον τον σταυρό; Μήπως το ξεβόλεμά μας και την έμπρακτη κατάθεση της αληθινής μας πίστης; Τι να πρωτοπούμε;
Το σίγουρο είναι ότι η συνείδησή μας θα μας το υπαγορεύει. Είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις όντως, που θα μας δείξουν ποιοι πραγματικά είναι «οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ». Αυτοί δηλαδή που προσκυνούν «τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ». Αυτούς τους πιστούς άλλωστε επιζητεί ο Θεός, «τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ».
Ας αναλογιστούμε λοιπόν τώρα τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε. Δίνουμε εξετάσεις και ο καθένας καταθέτει αυτό που είναι.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του πλησίον. Γι’ αυτό λάβαμε εντολή από τον Απόστολο Παύλο «Ας μην φροντίζει ο καθένας σας μόνο για ό,τι ενδιαφέρει τον ίδιο, αλλά και για ό,τι ωφελεί τους άλλους»».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΚΥΡΙΕ

Την ώρα του πάθους, γιατί σκοτίζεται ο νους μου.
Την ώρα του πειρασμού, γιατί παραλύει η θέλησή μου.
Την ώρα του πόνου, γιατί καίγονται τα σωθικά μου.
Την ώρα του ενθουσιασμού, γιατί δεν ελέγχω τις απόψεις μου.
Την ώρα της απελπισίας, γιατί νομίζω πως χάνεται το παν.
Την ώρα του θυμού, γιατί δεν ξέρω τι κάνω.
Την ώρα της αδυναμίας, γιατί μπορώ να πουληθώ και στο διάβολο.
Την ώρα του φόβου, γιατί τα έχω χαμένα.
Την ώρα της χαράς, γιατί μπορεί να μην αντέξω στο βάρος της.

Την ώρα της αγάπης, για να είναι γνήσια.
Γίνε, Κύριε, φωτισμός μου και αντιλήπτωρ μου στις μεγάλες, τις μοναδικές ώρες της ζωής μου.

https://iliaxtida.wordpress.com/

[Αναστάσιος]

«Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη φοβερά κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.
Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά».
Άγιος Λουκάς Κριμαίας