Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ένας νεαρός άνδρας 24 χρονών κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του τρένου φώναξε: "Μπαμπά κοίτα, τα δέντρα πηγαίνουν προς τα πίσω!"... Ο πατέρας του χαμογέλασε, ενώ ένα ζευγάρι που καθόταν δίπλα τους έδειξε να αισθάνεται οίκτο για την παιδιάστικη συμπεριφορά του 24χρονου.

Ξαφνικά ο νεαρός αναφώνησε πάλι:"Μπαμπά κοίτα, τα σύννεφα τρέχουν μαζί μας!" Το ζευγάρι δεν μπόρεσε να αντισταθεί και είπε στον πατέρα: "Γιατί δεν πηγαίνετε τον γιο σας σε έναν καλό γιατρό;"

Εκείνος χαμογέλασε και είπε: "Αυτό έκανα και τώρα μόλις επιστρέφουμε από το νοσοκομείο. O γιος μου ήταν τυφλός εκ γενετής, αλλά από σήμερα μπορεί να βλέπει" ...Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη έχει τη δική του ιστορία. Αν το σκεφτούμε όλοι μας αυτό πριν ασκήσουμε κριτική, τότε ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος.

http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[toula]

Ας έχομε παιδιά μου ελπίδα κι εμείς. Ας μην χάσουμε την ελπίδα μας. Ας ελπίζουμε ότι η Παναγία, που μετεστάθη στον ουρανό, δεν μας εγκαταλείπει. Εδώ είναι και μας βοηθά, εδώ είναι και μας προσέχει, εδώ και μας προστατεύει. Αυτή λοιπόν μην την ξεχάσουμε, γιατί είναι η μάνα μας η αληθινή, αυτή που έφερε τη Ζωή στον κόσμο και σώζει τον άνθρωπο. Σ' Αυτήν και εμείς, με την ταπεινή μας αδυναμία, θα λέμε πολές φορές την ημέρα: «Δέσποινα Παναγία μας, έλα και σώσε μας, γιατί χανόμεθα. Έλα, Εσύ είσαι η δύναμις η θεϊκή».

Και βλέπεις και βλέπουμε ότι η Παναγία, όταν με την καρδιά μας και με την ψυχή μας, με ειλικρίνια στην καρδιά και με πίστη σταθερή, πούμε και επικαλεστούμε το όνομά Της το άγιον (Έλα, Δέσποινα του κόσμου και σώσε μας, γιατί χανόμεθα) αλλά με την καρδιά μας, παιδιά, θα το εκφράζουμε και με την σκέψη της αληθινής πίστεως, τότε η Παναγία μας, δεν θα μας εγκαταλείψει, μέχρι τέλους θα βρίσκεται εδώ, μέσα σ'αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο της εποχής. Διότι ο άνθρωπος της εποχής, παιδιά μου, έχει χάσει τον στόχο του, έχασε τον προορισμό, έφυγε από τη γραμμή της πλεύσεως προς τον Ουρανό και τρέχει ακατάσχετα. Που τρέχει; Δεν ξέρει που τρέχει. Εσκοτίσθει το μυαλό, έχασε κάθε ίχνος διακρίσεως και τρέχει ακατάσχετα μέσα στην κακία, εκεί που θα φτάσει στο τέλος. Γιατί είναι και γεγγονός ότι βρίσκεται στους έσχατους καιρούς το ανθρώπινο γένος. Εμείς οι Χριστιανοί, που λεγόμεθα, ας προσέξουμε, παιδιά μου. Ας συνέλθουμε λίγο και να εγκολπωθούμε μέσα στην καρδιά μας και να πούμε: Είδαμε αυτή τη ζωή και αυτή η ζωή οδηγεί τον άνθρωπο προς την καταστροφή. Μπορούμε, όταν το θελήσουμε, να γυρίσουμε πίσω, στην Παρθένο, και να την παρακαλέσουμε θερμώς. Η Παναγία μας πάλι θα δείξει τη Χάρη που έχει από τον Κύριο και θα βοηθήσει και θα σώσει ακόμα μια φορά τους χριστιανούς αυτής της εποχής που θα Την επικαλεστούν και θα πουν: «Παναγία Δέσποινα,σώσε μας,γιατί χανόμαστε».

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης - Ο Πνευματικός της Μονής Δαδίου

http://orthodoxathemata.blogspot.com/

[toula]

Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του. Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση ∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια.

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλλυβίτης

[toula]

Κατά την ορθόδοξη θεολογία, ο θάνατος είναι χωρισμός και όχι εξαφάνιση του ανθρώπου που ήρθε από το μηδέν στην ύπαρξη. Αυτός ο μοναδικός και ανεπανάληπτος άνθρωπος, που γέλασε, έκλαψε, έπαιξε, δημιούργησε, ερωτεύθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, ποτέ δεν χάνεται. Το παιδί, ο αδελφός, ο πατέρας, η μάνα, ο καλός φίλος, δεν εξαφανίζεται, αλλά μέσα στον χρόνο χωρίζεται προσωρινά η ψυχή του από το σώμα. Ποτέ όμως δεν εκμηδενίζεται. Ότι ο Θεός έφερε απο την ανυπαρξία στην ύπαρξη δεν χάνεται, διότι κατά τους πατέρες της εκκλησίας, τα χαρίσματα και τα δώρα του Θεού είναι αμετάκλητα. Γι αυτό στην εξόδιο ακολουθία ψάλλουμε, «όντως φοβερώτατον, το του θανάτου μυστήριον, πως ψυχή εκ του σώματος, βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας...». Τούτο βέβαια δεν συμβαίνει γιατί υπάρχει καμία φυσική αθανασία, αλλά διότι ο Θεός έτσι θέλησε κατά την δωρεά και πρόνοια αυτού. Ας μην ξεχνάμε ότι κατά την θεολογία της εκκλησίας, οι άνθρωποι μετά την κρίση γεύονται τον παράδεισό ή την κόλαση, όχι την ανυπαρξία. Έλεγε ο άγιος Παίσιος, "Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα…". Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι εαν μετά τον βιολογικό μας θάνατο απλά θα υπάρχουμε αλλα εαν θα ζούμε. Και το ζω, στην εκκλησία είναι συνώνυμο με τον Χριστό. Αυτός ειναι η ζωή και η Ανάστασις.

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ἕνας ἀδελφὸς εἶπε στὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

- Τὸ σῶμα μου ἀδυνάτισε, ἀλλὰ τὰ πάθη μου δὲν ἀδυνατίζουν.

- Τὰ πάθη μοιάζουν μὲ ἀγκαθωτὰ φυτά, ἀποκρίθηκε ὁ γέροντας.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι, ὅπως ἀκριβῶς ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ξεριζώσει τὰ φυτὰ αὐτά,

πληγώνει καὶ ματώνει τὰ χέρια του,

ἔτσι καὶ ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ ξεριζώσει τὰ πάθη του, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἱδρῶτες καὶ κόπους.



Απ΄το Γεροντικό

[toula]

Όλο λέω να γράψω για την ξαστεριά μου αλλά τ’ αναβάλλω. Δεν το τολμώ, μήπως και φοβηθούν τ’ άστρα και κρυφτούν καθώς με λόγια τρυφερά θέλω να τ’ αγγίξω.

Ίσως και συ έχεις μια ξαστεριά μέσα στης ζωής σου τις καταιγίδες. Μια ξαστεριά που έρχεται αναπάντεχα τότε που όλα μοιάζουν θολά και μπερδεμένα. Μια ξαστεριά που μόνο αυτή έχει νόημα και ποίηση και νοστιμιά μαζί.
Μια ξαστεριά που δυο μάτια μπορούν να σου προσφέρουν στο βαθύ της καρδιάς σου, ίσως μια φωνή που σαν αστέρι ζωγραφίζει ιερές πορείες, ίσως ένα χαμόγελο που θαρρείς παράδεισο ανθίζει.

Ναι, γι’ αυτήν την ξαστεριά μιλώ που ένα πρόσωπο μπορεί να σου την δώσει. Και είναι τέτοια ευλογία που μόνο το πώς την κοιτάς μπορεί να μαρτυρήσει την ευγνωμοσύνη σου. Όπως σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό και εκστατικά σιωπάς μπροστά στην ομορφιά του σύμπαντος. Έτσι και εδώ και γω σιωπώ μπροστά στην ομορφιά της ξαστεριά μου που η ζωή μου έφερε και ο Θεός μου χάρισε ως παραμύθι που ξυπνά στο μέσα μου ξεχασμένα σκιρτήματα. Σκιρτήματα που μόνο η αγάπη μπορεί να προκαλέσει και να γεμίσει κάλλος την ημέρα μου.

Κάπου εκεί μέσα στο πλήθος, μέσα στους γνωστούς και τους αγνώστους ένας άνθρωπος σου κάνει το "κλίκ" και σε αναπαύει, σε κάνει να ξεχνιέσαι έστω για λίγο, σε κάνει να ατενίζεις την ζωή διαφορετικά, σε ξεκουράζει. Αλλά όχι μόνο αυτά και πολλά άλλα που οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν. Θέλεις να είσαι μαζί μ'αυτόν τον άνθρωπο, να μην τελειώσει η στιγμή. Να γίνει αιωνιότητα. Να μιλάς μαζί του, να σιωπάς μαζί του, να τον κοιτάς και να σε κοιτά.

Μη με ρωτάς "πότε θα κάνει ξαστεριά" και για σένα. Δεν είναι το πότε αλλά το ποιος. Ποιος άνθρωπος θα γίνει η ξαστεριά σου. Μην περιμένεις να γίνει μια χρονική στιγμή η ξαστεριά σου, αυτό μπορεί να μην γίνει ποτέ. Να προσδοκάς να έρθει κάποιος άνθρωπος, κάποιο πρόσωπο που μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα θα ενδιαφερθεί για σένα, θα ασχοληθεί μαζί σου, θα νοιαστεί χωρίς δόλο και τότε οι μπόρες καταλαγιάζουν, τα σύννεφα υποχωρούν, οι στεναχώριες κοπάζουν και πλέον αναδύει μια γεύση παραδείσου, μια γλυκιά ελπίδα, ένα μόνοιασμα ψυχών σαν Θεία Λειτουργία, μια αναστάσιμη ειρήνη, μια πνοή ζωής σαν φιλί και χάδι.

Αλλά να σε ρωτήσω και κάτι, εσύ είσαι η ξαστεριά για κάποιον, έστω για έναν άνθρωπο; Σκέψου το για λίγο...και κάνε κάτι γι' αυτό. Γιατί τελικά αντί να ψάχνουμε για κάποια ξαστεριά καλύτερο είναι να γίνουμε εμείς η ξαστεριά για κάποιον...

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνοµά Της καὶ ἀλλοιώνεται. Ἤ, ἂν τὸ βρῆ κάπου γραµµένο, τὸ ἀσπάζεται µἐ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά του. Μπορεῖ νὰ κάνη ὁλόκληρη Ἀκολουθία µὲ ἕναν συνεχῆ ἀσπασµὸ στὸ ὄνοµα τῆς Παναγίας. Καὶ ὅταν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα Της, δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι εἰκόνα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Παναγία, καὶ πέφτει κάτω λειωµένος, διαλυµένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της.

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

[toula]

Ἕνας γέροντας εἶπε:

- Ὅποιος ἔχει ταπείνωση, ταπεινώνει τοὺς δαίμονες, καὶ

ὅποιος δὲν ἔχει ταπείνωση, χλευάζεται ἀπὸ τοὺς δαίμονες.

[toula]

Η πίστη ως ρήξη "βεβαιοτήτων"...

Τι συμβολίζει άραγε το βουνό που μπορεί η πίστη να μετακινήσει στο αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα( Ι΄Ματθαίου); Ο Χριστός επιπλήττει τους μαθητές του, γιατί δεν είχαν την πίστη εκείνη που θα θεράπευε το δαιμονιζόμενο νέο. Στην συνέχεια τους αναφέρει ότι εάν είχαν πίστη ακόμη και ως ένα κόκκο σινάπεως(σιταριού), θα μπορούσαν να μετακινήσουν βουνά. Είναι προφανές ότι ο Χριστός μιλάει την αλληγορική γλώσσα του Πνεύματος.

Τι είναι στην συμβολική γλώσσα το βουνό; Σκληρό, αμετάβλητο, τρομακτικό, δύσβατο κ.α. Έτσι είναι και οι καρδιές μας. Δύσκολες, άκαμπτες, σκληρές, απόκρυφες, που δύσκολα αφήνονται και εμπιστεύονται τον Θεό. Θέλουμε όλα να τα ελέγχουμε δίχως να καταλαβαίνουμε ότι με αυτόν τον τρόπο αυτοεκλωβιζόμαστε σε μια ζωή φόβου και άγχους. Περιοριζόμαστε απίστευτα όταν πιστεύουμε μονάχα εκείνα που καταλαβαίνουμε ή βλέπουμε, δηλαδή οτι οι αισθήσεις μας παρουσιάζουν ως πραγματικό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη. Διότι πλέον γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα που μας περιβάλει δεν είναι αντιληπτή στην πληρότητα της από το ανθρώπινο νου. Μονάχα ένα μικρό ποσοστό αντιλαμβανόμαστε και όμως αισθανόμαστε οτι ξέρουμε τα πάντα, διαμορφώνοντας ψυχολογικές βεβαιότητες. Η πίστη ανοίγει την ύπαρξη απο αυτόν τον γνωσιακό εγκλωβισμό.

Η πίστη που μας προτείνει και προτρέπει να βιώσουμε ο Χριστός, προυποθέτει μια υπέρβαση, ένα άλμα ελευθερίας, έξω από την δέσμευση και την αναγκαιότητα των αισθήσεων. Μας καλεί σε ένα υπαρξιακό άλμα, σε μια άλλης μορφής γνώσεως. Η πίστη, είναι ένας διαφορετικός τρόπος για να γνωρίζεις τα πράγματα και τα νοήματα τους.

Μονάχα μια τέτοια πίστη στο Θεό, που δεν εξαρτά την εμπειρία της από την δεσμευτική αναγκαιότητα των αισθήσεων, μπορεί να μετακινήσει μέσα μας το βουνό των σκληρών και άκαμπτων βεβαιοτήτων μας. Τότε ναι, μπορεί να έρθει το θαύμα στην ζωή μας, όχι ως θέαμα αλλα ως θέα ενός άλλου τρόπου να βλέπεις την ζωή και να προγεύεσαι την βασιλεία Του. Γιατί το θαύμα αυτό είναι, μια μικρή πρόγευση εκείνου του μεγάλου που έρχεται.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ (Ματθ. ιζ ́ 14-23)

Εκεῖνο τον καιρό, πλησίασε τόν Ἰησοῦ ἕνας ἄνθρωπος, γονάτισε μπροστά του καί εἶπε: «Κύριε, σπλαχνίσου τό γιό μου, γιατί εἶναι ἐπιληπτικός καί ὑποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στή φωτιά καί στό νερό. Τόν ἔφερα στούς μαθητές σου, ἀλλά δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν». Ὁ Ἰησοῦς ἀπάντησε: «Γενεά ἄπιστη καί διεφθαρμένη, ὡς πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ὡς πότε θά σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε μοῦ τόν ἐδῶ». Ὁ Ἰησοῦς ἐπιτίμησε τό δαιμόνιο, καί βγῆκε ἀπ ́ αὐτόν· ἀπό ́κείνη τήν ὥρα τό παιδί γιατρεύτηκε. Πῆγαν τότε ἰδιαιτέρως στόν Ἰησοῦ οἱ μαθητές καί τόν ρώτησαν: «Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά τό βγάλουμε;» «Ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας σας», τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς. «Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ ́ αὐτό τό βουνό «πήγαινε ἀπό ́δῶ ἐκεῖ», καί θά πηγαίνει· καί τίπο- τα δέ θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς. Αὐτό τό δαιμονικό γένος δέ βγαίνει παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία». Ἐνῶ οἱ μαθη- τές περιέρχονταν στή Γαλιλαία, τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς: «Ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου πρόκειται νά παραδοθεῖ σέ χέρια ἀνθρώπων· θά τόν θανατώσουν, καί τήν τρίτη μέρα θά ἀναστηθεῖ».

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Φέτος το καλοκαίρι πολλά παιδιά που ήρθαν στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας πέρασαν από το πετραχήλι μου. Μερικά για πρώτη φορά εξομολογήθηκαν. Το καθένα με την δική του ιστορία, με τις δικές του απορίες, με την δική μετάνοια.
Μερικά όμως παιδιά είχανε τέτοια συναίσθηση του Μυστηρίου που πραγματικά διδάχτηκα και συγκινήθηκα.
------------------------------
Πως να ξεχάσω το μικρό εκείνο αγόρι που κάθισε στην καρέκλα, δίπλα μου, κάτω από την βελανιδιά και άρχισε χωρίς δικαιολογίες να ομολογεί τα δικά του λάθη, τις ελλείψεις του, την αγωνία του να γίνει του Χριστού χωρίς να αναφερθεί σε λάθη άλλων. Αναλάμβανε πλήρως την ευθύνη της ζωής του, των επιλογών του. Να μου μιλά τόσο συγκροτημένα, τόσο ξεκάθαρα και ταπεινά που θαύμασα το ήθος του παιδιού αυτού, την σκέψη του, την μετάνοιά του.
------------------------------
Πώς να ξεχάσω το μικρό εκείνο κορίτσι που μετά από την εξομολόγησή της άρχισε να κλαίει με λυγμούς. "Θέλω κάτι τελευταίο να σας πω πάτερ", μου είπε μέσα στα δάκρυα. Πάγωσα. Σκέφτηκα ότι τώρα, για το τέλος, είχε αφήσει αυτό το σημαντικό που ήθελε να μου πει. Νόμιζα ότι θα μου αναφέρει κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Το κοριτσάκι έκλαιγε. Την άφησα να ξεθυμάνει. Όταν ηρέμησε, με το βλέμμα σκυμμένο, άνοιξε το ευλογημένο της στόμα "πάτερ...πρέπει να το πω, προσπαθώ αλλα...δεν έχω αγάπη για τον Θεό, δεν Τον ευχαριστώ όσο θα έπρεπε για όλα όσα μου έχει χαρίσει...παλαιότερα Τον αγαπούσα πιο πολύ, πιο έντονα...". Δεν μπορούσα να πιστέψω τι άκουγα. Είχα μπροστά μου ένα κοριτσάκι που μόλις άρχισε το γυμνάσιο κι όμως είχε εμβαθύνει τόσο πολύ στα πνευματικά. Έκλαιγε όχι γιατί κάτι "στράβωσε" στην ζωή της, όχι γιατί κάποιοι την αδίκησαν, όχι γιατί έψαχνε την δικαίωση, αλλά διότι ένιωθε ότι είναι αχάριστη απέναντι στο Φιλάνθρωπο Θεό. Τι ταπείνωση και απλότητα ήταν αυτή! Δεν την συναντάς εύκολα τέτοια πνευματική εργασία ούτε ακόμα και σε μοναχούς και μοναχές.
Και εγώ ο ταλαίπωρος δεν άντεξα, λύγισα. Πώς να μην λυγίσεις μπροστά σ'αυτό το κάλλος; Αν άνοιγα το στόμα μου θα πνιγόταν οι λέξεις μέσα στα κλάματα. Εκείνη την στιγμή ένιωσα μια απίστευτη ιερότητα, μια πρωτόγνωρη κατάνυξη. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που αγωνιούσε τόσο πολύ για την σχέση του με τον Θεό που έκλαιγε. Έκλαιγε και ζητούσε βοήθεια. Έκλαιγε και ζητούσε παρηγοριά. Τελικά τη είπα κάποια πράγματα. Λίγο ειρήνευσε αλλά τα μάτια της είχανε ακόμα εκείνη την ιερή αγωνία να αγαπήσει τον Χριστό με όλο της το είναι, με όλη της την ύπαρξη. Της διάβασα την συγχωρετική ευχή. Σηκώθηκε παίρνοντας μια ανάσα βαθιά. Της χαμογέλασα και μου χαμογέλασε. Άρχισε να απομακρύνεται και ένιωσα ότι φεύγει μακρυά μου κάποιος άνθρωπος του Θεού.
------------------------------
Τι φοβερό; Μικρά παιδιά με τόσο μεγάλες ψυχές, τόσο εκλεπτυσμένη συνείδηση, τόσο βάθος πνευματικό.
Μετά από εκείνη την εξομολόγηση θυμάμαι έκανα ένα διάλειμμα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι απλά. Έπρεπε να σταθώ για λίγο μόνος για να πω στο Θεό "Σ' ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ που μου δείχνεις πως είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με κάτι λίγο από Εσένα. Σ' ευχαριστώ που μου δείχνεις πως είναι οι Άγιοι".

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος