Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Η ειρήνη είναι η μητέρα όλων των αγαθών και η προϋπόθεση κάθε χαράς».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Είναι εκείνη η μέθη της Θείας στιγμής που σε κάνει να δεις το πραγματικό νόημα της ζωής.
"Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα".
Δεν έχουμε να σου δώσουμε τίποτα παρά μόνο τα δικά Σου, αυτά που μας εμπιστεύτηκες με την Αγάπη Σου.
Σου τα δίνουμε και πριν προλάβουμε να τα παραδώσουμε, μας τα γυρνάς πίσω.
Μας τα δίνεις αλλοιωμένα, αλλιώτικα, αγιασμένα.
Σου δίνουμε γη και μας προσφέρεις ουρανό.
Σου δίνουμε άρτο και κρασί και μας προσφέρεις το Σώμα και το Αίμα Σου.
Σου δίνουμε την ανθρωπινότητα της ανθρωπότητας και μας προσφέρεις την Θεανθρωπία Σου.
Σου δίνουμε τις αμαρτίες μας και μας προσφέρεις την αγαθή αγκαλιά Σου.
Μία σχέση που δεν κοιτά ισότητα και δικαιώματα.Ευτυχώς...
Μία σχέση που κοιτά μόνο με το βλέμμα της Αγάπης.
Και πάλι είναι εκείνη η μέθη της Θείας στιγμής που σε κάνει να σηκώσεις τα χέρια μπροστά στο Μυστήριο και να κραυγάσεις εν σιγή...
"Σ' ευχαριστώ Θεέ μου, σ' ευχαριστώ Χριστέ μου...".
---------------------------
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«Νεκρή Γλώσσα» τα Αρχαία Ελληνικά;

«Σ’ αυτούς που σας λένε: «Σε τι χρησιμεύουν τα αρχαία Ελληνικά; Είναι μια νεκρή γλώσσα που δεν την μιλούν πλέον, τι μετράει να την μελετήσεις; Εσείς απαντήστε χωρίς φόβο «Τι ξέρεις εσύ που δεν την μελέτησες;». Αν δεν έχεις μελετήσει τα αρχαία Ελληνικά, θα κάνεις χιλιάδες πράγματα στη ζωή, αλλά δεν θα μάθεις ποτέ το γατί το κάνεις. Θα αρκεστείς μόνον στο πως το κάνεις. Αγαπήστε τα Ελληνικά και θα κατανοήσετε τη ζωή».

Roberto Vecchioni

«Δεν μαθαίνουμε λατινικά κι ελληνικά για να μιλάμε αυτές τις γλώσσες, για να γίνουμε σερβιτόροι ή διερμηνείς, ή δεν ξέρω γω τι άλλο. Τις μαθαίνουμε για να γνωρίσουμε τον πολιτισμό αυτών των δύο λαών, η ζωή των οποίων αποτελεί τη βάση του παγκόσμιου πολιτισμού…»

Antonio Gramsci

«Αγάπησα αυτή τη γλώσσα για την ευλυγισία της, για το πλούσιο λεξιλόγιο στο οποίο η κάθε λέξη δένεται άμεσα και ποικιλοτρόπως με την πραγματικότητα, την αγάπησα γιατί σχεδόν ό,τι καλύτερο είπαν οι άνθρωποι ειπώθηκε στα ελληνικά».

Μαργκερίτ Γιουρσενάρ

http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[aposal]

«Η ομορφιά και η τάξη της φύσης μας διδάσκουν ότι υπάρχει Θεός και ότι Αυτός δημιούργησε και κυβερνά τα σύμπαντα».
Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος

[toula]

"Όσον καιρό βασιλεύει η ταπείνωσις στην διαγωγή σου, σου είναι υποτεταγμένη η ψυχή σου και μαζί με αυτήν θα σου είναι υποτεταγμένα τα πάντα. Διότι τότε γεννάται στην καρδιά σου η από τον Θεό ειρήνη. Όσον καιρό όμως ευρίσκεσαι έξω από αυτήν, θα καταδιωχθής, όχι μόνο από τα πάθη, αλλά και από τα συναπαντήματα.
Αλήθεια, Κύριε, αν δεν ταπεινωθούμε, δεν παύεις να μας ταπεινώνεις εσύ. Η αληθινή ταπείνωσις είναι γέννημα της γνώσεως, και η αληθινή γνώσις είναι γέννημα των πειρασμών".

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Το κείμενο αυτό είναι από τον Γέροντα Αιμιλιανό τον Σιμωνοπετρίτη. Απευθύνεται σε μοναχούς, όμως ο κάθε λαϊκός μπορεί να το φέρει στα μέτρα της δικής του ζωής και πνευματικής κατάστασης και να κάνει τον αυτοέλεγχό του. Μας αφορά λοιπόν όλους κι ας μην είστε μοναχοί. Μιλά για την σχέση με τον πνευματικό μας (γέροντα), την προσέγγιση των άλλων, την στάση ζωής μου, τους λογισμούς μου κ.α.
--------------------------------
"Η χαρά είναι κάτι το εξωτερικό, αλλά και κάτι το εσωτερικό. Πάντως είναι αναγκαία προύπόθεσις, διότι η έλλειψις χαράς κάνει τον άνθρωπο να ερμηνεύη διαφορετικά τα πράγματα και να τα αλλοιώνη. Όπως, εάν ρίξης σε καθαρό νερό μία σταγόνα νιτρικού οξέος, αμέσως θα αλλάξη ουσία, έτσι ακριβώς και μία σταγόνα πικρίας, στενοχώριας, θλίψεως, αλλοιώνει όλη την ατμόσφαιρα του ανθρώπου, εξοβελίζει τον Θεόν.
Αλλά η χαρά χρειάζεται να υπάρχη και στην αδελφότητα, διότι είναι στοιχείο και της προσωπικής ζωής και της αδελφότητος. Δεν μπορώ να είμαι χαρούμενος, αν όλοι πλάι μου δεν έχουν την τάσι και την ατμόσφαιρα της χαράς, ούτε όμως έχω κάποιο όφελος, αν δεν προσλαμβάνω αυτή την χαρά από την αδελφότητα. Μόνον όταν την προσλαμβάνω, μπορώ να πω ότι έχω κοινωνία με τον Γέροντα, και τότε μπορώ να απορροφήσω τον Θεόν διότι ο Θεός είναι η ζωή η οποία υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, αλλά και η ζωή η οποία διά του ανθρώπου διαβιβάζεται.

Ένας υποτακτικός που βλέπει τον Γέροντα ως θεοποιό όργανο ή ως τον τύπο διά του οποίου διαβιβάζει τον εαυτό του ο Θεός, μπορεί να λάβη τόσον Θεόν, όσον δεν περίμενε ποτέ ο Γέροντας. Αναμφιβόλως, ο Γέροντας δεν μπορεί να είναι ένας σωλήνας από τον οποίο απλώς περνάει και διαβιβάζεται ο Θεός. Ο Θεός περνάει μέσα από το είναι του, από το πνεύμα του, από την ψυχή του, από την καρδιά του, από τους πνεύμονές του τους χαλασμένους ή μη. Κατά κάποιον τρόπο διαβιβάζεται το ίδιο το είναι του Γέροντος.

Επί πλέον, για να μπορεί ο υποτακτικός να προσδοκά Θεόν διά του Γέροντος, χρειάζεται ένα δεύτερο στοιχείο, την εγρήγορσι. Η εγρήγορσις είναι μεταπήδησις από την παρούσα ψευδή, απατηλή, κοσμική ζωή, στην αληθινή. Χωρίς εγρήγορσι, ο μοναχός, όσες αποφάσεις και αν πάρη, κοροϊδεύει τον εαυτό του. Η εγρήγορσις —βασικώς του νου, αλλά και της καρδιάς— υψώνει τον άνθρωπο πάνω από το χώμα. Όπως κάποιος, που περπατάει σε λασπωμένο χωματόδρομο, γεμίζει λάσπες, συμφύρεται με τον πηλό, ενώ ο έφιππος μένει ανέγγιχτος, δεν υφίσταται αυτή την αλλοίωσι, το ίδιο συμβαίνει και σε αυτόν που έχει εγρήγορση βρίσκεται υψηλά, είναι υψιβάμων.

Η εγρήγορσις είναι μία αμεριμνία από όλα. Δεν με ενδιαφέρει τούτο ή εκείνο, δεν με ενδιαφέρει πότε θα φύγη ο άλφα, γιατί κλαψούριζε χθες ο βήτα, γιατί ο γάμμα δεν χαμογελούσε…Χρειάζεται πλήρης αφροντισιά και άγνοια και αδιαφορία όλων των πραγμάτων. Ένα μικρό ενδιαφέρον με καθιστά ευθύς αμέσως σαρκοφόρο, οδοιπορούντα επάνω στην λάσπη. Χρειάζεται αδιαφορία όχι μόνον στην σκέψι, αλλά και στην ενέργεια και στην πράξι. Βλέπεις, λόγου χάριν, δύο επισκέπτες να μπαίνουν στο μοναστήρι και αναρωτιέσαι: Ποιοί είναι εκείνοι οι δυό που μπήκαν μέσα; Τί σε νοιάζει εσένα; Θυρωρός είσαι; Και μόνον αυτό φθάνει να σε κατεβάση στο πεζοδρόμιο, σε μια ζωή πεζή. Και αν μεν το πεζοδρόμιο είναι από τσιμέντο, κάτι μπορεί να γίνη. Αν όμως είναι από χώμα, θα γέμισης και συ χώματα, αλλά και το κεφάλι σου θα σπάσης.

Χρειάζεται λοιπόν εγρήγορσις, η οποία προϋποθέτει, πρώτον, την αμεριμνία και, δεύτερον, την ξενιτεία. Να έχης όλη την βεβαιότητα και την αίσθησι πως είσαι ξένος. Κανείς από τους ανθρώπους που είναι μαζί σου δεν είναι δικός σου. Κανενός η ιδέα δεν σε αφορά. Το μόνο που σε αφορά είναι ο Θεός σου..."

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ξέρουμε ότι ο έρωτας θα προδώσει τις προσδοκίες μας. Γνωρίζουμε ότι η πραγματικότητα θα συνθλίψει το όνειρο και τα φιλιά μας θα ξεραθούν στην συνήθεια της γεύσης. Γνωρίζουμε οτι κάθε «βέβαιη» υπόσχεση θα ραγίσει και όλοι οι όρκοι αγάπης, θα κριθούν ως επίορκοι. Η ματιά μας θα σταματήσει με τον καιρό να εκπλήσσεται, οι αισθήσεις μας θα παύσουν να εορτάζουν την μοναδικότητα της συνάντησης του άλλου, μονάχα η καρδιά μας θα στήσει το αντάρτικό της επιμένοντας να κρατήσει την αγάπη μπροστά στην ροή των αλλαγών που φέρει το κτιστό και μεταβλητό της ύπαρξης. Παρά ταύτα, επιμένουμε να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε, να ποθούμε αυτό το ιδανικά όμορφο και τέλειο που πάντα μας ξεφεύγει. Γιατί άραγε η αγάπη αργεί πάντα μια μέρα, γιατί γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και λιποτακτεί από την καρδιά μας; Αισθάνομαι γιατί, αυτό που ζητάμε ανήκει στα έσχατα της ιστορία του κόσμου και στην φανέρωσει την βασιλείας του Θεού. Αυτό που ποθούμε ξεκινάει απο τα ανθρώπινα αλλά είναι ολότελα Θεϊκό. Ανήκει στο χρόνο μας ξεδιπλώνεται εν ετέρα μορφή στην αιωνιότητα. Η αγάπη στην πραγματικότητα είναι εσχατολογικό γεγονός, και εδω στην ζωή αυτή, μονάχα θα την προγευόμαστε, χωρίς ποτέ όμως να ξεπεινάμε…

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Μη νομίσετε ότι οι άγιοι κατόρθωσαν να εξαγιασθούν ζώντας μεταξύ των ανθρώπων. Επέτυχαν να κατοικήση μέσα τους η θεϊκή δύναμις, αφού προηγουμένως ασκήθηκαν πολύ στην ησυχία. Και τότε, στολισμένους με τις αρετές, τους έστελνε ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους οικοδομήσουν και να τους θεραπεύσουν.

Αββάς Αμμωνάς

[toula]

Αγίου Εφραίμ του Σύρου: «Αδελφοί , μονάχα η παρούσα ζωή είναι κατάλληλη για μετάνοια».

Μακάριος λοιπόν, τρισχαρούμενος και τρισευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν έπεσε σε κάποιο διαβολικό, σατανικό δίχτυ, μακάριος ο αναμάρτητος… αλλά ουδείς αναμάρτητος.
Μακάριος λοιπόν είναι ο άνθρωπος που πιάστηκε μεν στο δίχτυ του διαβόλου, αλλά το ‘σκισε, γλίστρησε, ξέφυγε με την εξομολόγηση.
Το ψάρι, αν μπλεχτεί κάποτε σε δίχτυα κάποιου ψαρά και ξεφύγει, διασώζεται, αν όμως παραμείνει μέσα στη «σαγήνη» (= δίχτυ) , τότε σίγουρα χάνει τη ζωή του.
• Στη στεριά δεν ζει το ψάρι…
• Στην άλλη ζωή δεν υπάρχει μετάνοια…
Έτσι και ο άνθρωπος. Όσο ζει σε τούτη τη ζωή, μπορεί να πάρει δύναμη, εξουσία, για να «θεωθεί», να ζήσει χριστιανικά, ν’ ασκήσει την αρετή, την αγάπη, να σπάσει το διαβολικό θέλημα, να κόψει την αμαρτία, να γίνει «χριστοκίνητος», να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών. Αν όμως έρθει η φοβερή ώρα της εξόδου και ο άνθρωπος «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», τότε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Όταν το σώμα κατεβεί στον τάφο, δεν μπορεί κανένας να βοηθήσει την ψυχή. Όπως το ψάρι, όταν βγει από το νερό, χάνει τη ζωή του, έτσι και ο άνθρωπος , όταν πεθάνει «εν μετανοία», κερδίζει τον Παράδεισο, διαφορετικά την κόλαση.
Αδελφέ μου, μην πεις «σήμερα αμαρτάνω και αύριο μετανοώ» γιατί δεν έχεις ασφάλεια, σιγουριά. Το αύριο βρίσκεται στα χέρια του Θεού, το παρόν είναι μονάχα στα χέρια σου.
( Ευεργετινός τ. Α΄, σ. 20 )

Από το βιβλίο: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ»
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ 8ον
Αθήνα
Εκδόσεις «ΛΥΧΝΙΑ»

[aposal]

«Ο Χριστός δεν είναι μόνο προπονητής των αθλητών της αρετής, αλλα συγχρόνως και ενωμένος μαζί τους, κάνοντάς τους να νικούν στον πνευματικό στίβο».
Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας