Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης λέει για τον «κρυφό άγιο»
Μοναχό Δημά Καυσοκαλυβίτη
(† 11/24 Ιανουαρίου 1929)..

Στήν Καλύβη του Τίμιου Προδρόμου της σκήτης των Καυσοκαλυβίων έζησε ο μοναχός αυτός μέσα στην άσκηση, την κακουχία, την αφάνεια, την αδοξία, τις στερήσεις και τους πειρασμούς.
Ο Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης γι’ αυτόν τον «κρυφό άγιο» λέει:
«Πάνω απ’ την καλύβη μας, πολύ ψηλά, ζούσε ένας Ρώσος, ο Γερο-Δημάς, σε μια πρωτόγονη καλύβη, μόνος του. Ήταν πολύ εύλαβής.
Ο Γερο-Δημάς έμεινε σχεδόν άγνωστος σ’ όλη του τη ζωή. Κανείς δεν αναφέρει τ’ όνομά του ή το χάρισμά του.
Να φύγει απ’ τη Ρωσία! Ποιος ξέρει πόσες μέρες διαδρομή έκανε.
Τ’ άφησε όλα, για να έλθει σε μια άκρη του κόσμου, στα Καυσοκαλύβια, κι έζησε όλη τη ζωή του εκεί. Και πέθανε άγνωστος.
Δεν ήταν κανείς εγωϊστής.
Όχι, όχι, αγωνιστής ήταν. Και να μην έχει κανένα δίπλα του να του πει: “Πεντακόσιες μετάνοιες έκανα σήμερα. Αυτό αισθάνθηκα…”. Ήταν μυστικός αγωνιστής.
»Ναι, ναι, είναι ένα τέλειο πράγμα αυτό. Ένα τέλειο, ένα ανιδιοτελές. Ανιδιοτέλεια, λατρεία, αγιοσύνη, ενώπιος ενωπίω, χωρίς ανθρωπαρέσκεια.
Ο δούλος τω δεσπότη. Τίποτ’ άλλο απολύτως. Ούτε ηγούμενος, ούτε “μπράβο”, ούτε “γιατί αυτό είναι έτσι”. Είδα έναν άγιο ζωντανό. Ναι, έναν άγνωστο άγιο. Ο καημένος, περιφρονημένος. Ποιος ξέρει, όταν πέθανε, έπειτα από πόσες μέρες θα το μάθαμε κι’ ίσως μήνες, αν ήταν και χειμώνας. Πού να πήγαινε άνθρωπος εκεί ψηλά στη λίθινη καλύβη του. Δεν τον έβλεπε κανείς. Πολλές φορές αυτούς τους ερημίτες του βρίσκανε έπειτα από ένα-δύο μήνες μετά την κοίμησή τους.

<<<<<<<<»Το εκχείλισμα και το περίσσευμα της χάριτος ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό, όταν είδα αυτόν, τον Γερο-Δημά, στο Κυριακό να κάνει τις μετάνοιές του και ν’ αναλύεται σε λυγμούς στην προσευχή του. Με τις μετάνοιες αυτουνού, τόσο πολύ τον επεσκίασε η χάρις, ώστε ακτινοβόλησε και σ’ εμένα. Τότε ξέσπασε και σ’ εμένα ο πλούτος της χάριτος. Δηλαδή υπήρχε και πριν, με την αγάπη πού είχα στον Γέροντα μου. Άλλα τότε αισθάνθηκα κι εγώ τη χάρι πολύ έντονα. Να σάς πω πώς μου συνέβηκε.
»Ένα πρωί, κατά τις τρεισήμισι, πήγα στο καθολικό, στην Αγία Τριάδα, για την ακολουθία. Ήταν νωρίς ακόμη. Δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μες στην εκκλησία. Κάθισα στον πρόναο, κάτω από μια σκάλα. ’Ήμουν αθέατος και προσευχόμουν. Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ένας ψηλός κι ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γερο-Δημάς. Μόλις μπήκε, κοίταξε δεξιά-αριστερά, δεν είδε κανέναν. Τότε, λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές, πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με … Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς”. Σε λίγο έπεσε σ’ έκσταση. Δεν μπορώ, δε βρίσκω λόγια να σάς περιγράφω τη συμπεριφορά του απέναντι στον Θεό: κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις θείου έρωτος, θείας αγάπης κι αφοσιώσεως. Τον είδα να στέκεται, ν’ ανοίγει τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στη θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα: “Ούουουουου…”. Τί ήταν αυτό; Ήταν μέσα στη χάρι. Έλαμπε μες στο φως. Αυτό ήταν! Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή. Αμέσως μπήκα στη δική του ατμόσφαιρα. Δε με είχε δει. Ακουστέ με. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σε μένανε τον ταπεινό κι ανάξιο η χάρις του Θεού. Πώς να σάς το πω; Μου μετέδωσε τη χάρι. Δηλαδή ή χάρις πού είχε εκείνος ο άγιος ακτινοβόλησε και στη δική μου την ψυχή. Μου μετέδωσε τα χαρίσματά του τα πνευματικά.>>>>>

»Λοιπόν, είχε πάθει έκσταση ο γερο-Δημάς. Χωρίς να το θέλει το έκανε. Δεν μπορούσε να κρατήσει το βίωμά του. Ούτε κι αυτό πού λέω είναι σωστό. Δεν μπορώ να το εκφράσω. Αυτό είναι κατάληψις υπό του Θεού. Αυτά δεν εξηγούνται. Καθόλου δεν εξηγούνται κι άμα τα εξηγήσεις, πέφτεις πολύ έξω. ’Όχι, δεν εξηγούνται, ούτε στά βιβλία αποδίδονται, ούτε γίνονται καταληπτά. Πρέπει να είσαι άξιος να τα καταλάβεις».
Και καταλήγει ο Γέροντας Πορφύριος: «Ένα είναι βέβαιο. Ο Γερο- Δημάς μού μετέδωσε το χάρισμα της ευχής και το διορατικό, την ώρα πού ο ίδιος προσευχόταν στο νάρθηκα της Αγίας Τριάδος, του Καθολικού των Καυσοκαλυβίων …».
Ο μακάριος Γέροντας Δημάς άνεπαύθη στην Καλύβη του στίς 11.1.1929.

Πηγές-Βιβλιογραφία: Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου ιερομ., Βίος και Λόγοι, Χανιά 2003, σσ. 78-82.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων Αγιορειτών του εικοστού αιώνος, Α΄ Τόμος 1900-1955, Α΄ Έκδοση, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη Σεπτέμβριος 2011.

[toula]

Έπεσε από την κινούμενη υπερταχεία και σώθηκε!!!!

Μια συντροφιά προσκυνητών μας αφηγήθηκε, το έτος, 1970, ένα μεγάλο θαύμα που έγινε στην Γερμανία, όπου εργάζονταν. Ταξίδευε με την υπερταχεία αμαξοστοιχία μια ελληνίδα μαζί με το άρρωστο παιδάκι της.
Επειδή το βρέφος ήταν ανήσυχο, η μητέρα του, κρατώντας το στην αγκαλιά της, του έκανε βόλτες μέσα στο τρένο. Σε μια στιγμή που βρισκόταν στο σημείο ανάμεσα σε δύο βαγόνια, ζαλίστηκε και έπεσε κάτω ενώ -δυστυχία της!- το μωρό γλίστρισε ανάμεσα από κάποιο μικρό κενό και βρέθηκε στις σιδηροτροχιές!
Έξαλλη η μητέρα και οι συνταξιδιώτες που βρίσκονταν κοντά της, τράβηξαν το σήμα κινδύνου, αλλ’ ώσπου να σταματήσει η υπερταχεία πέρασαν απ’ το σημείο που είχε πέσει το μωρό όλα τα βαγόνια (και δεν ήταν λίγα).
Με σφιγμένη καρδιά γύρισαν πίσω, όταν σταμάτησε η αμαξοστοιχία, μερικοί άνδρες για να μαζέψουν έστω ίχνη από το σωματάκι του μωρού, που το θεωρούσαν πολτοποιημένο.
Φαντασθείτε όμως την έκπληξη τους όταν διέκριναν από κάποια απόσταση το παιδάκι να κάθεται ανάμεσα στις ράγες του τρένου, χωρίς την παραμικρή αμυχή και να παίζει σαν να μην είχε συμβεί τίποτε!
Όταν η μητέρα το πήρε με συγκίνηση στην αγκαλιά της, δεν εύρισκε λόγια να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στο Θεό. Επιστρέφοντας στην αμαξοστοιχία ειδοποίησαν τον οδηγό να συνεχίσει το ταξίδι του.
Μόλις εκείνος πληροφορήθηκε τη διάσωση του παιδιού, απέδωσε το γεγονός σε θεϊκή επέμβαση και ζήτησε να δουν τι ιερό έφερε πάνω του που το φύλαξε από βέβαιο θάνατο.
Όταν ρώτησαν τη μητέρα του μωρού, τους έδειξε ένα φυλαχτό από τη θαυματουργή Παναγία Εικοσιφοίνισσα, στην οποία όλοι απέδωσαν το αναμφίβολο θαύμα που είδαν.

Από το βιβλίο “Θαύματα Παναγίας Εικοσιφοινίσσης”, των εκδόσεων Ιεράς Μονής Εικοσιφοινίσσης, Δράμα 1982.

[toula]

Ο άγιος Ιάκωβος θεραπεύει σπάνια μορφή καρκίνου!
Ένα ζευγάρι Ελλήνων που έμεναν στο Λονδίνο επισκέφθηκαν τον Γέροντα Ιάκωβο.
Ο άνδρας είχε μια σπάνια μορφή καρκίνου στον οισοφάγο.
Ο Γέροντας Ιάκωβος τον διάβασε, τον σταύρωσε με την κάρα του Οσίου Δαυίδ και τον άλειψε με λάδι.
Το βράδυ, όταν πήγαν στο ξενοδοχείο και ξάπλωσαν να κοιμηθούν, πιάνει τον άνδρα ένας δυνατός βήχας και βγάζει από το στόμα του έναν πηχτό ζελέ, σε μέγεθος και σχήμα μεγάλου αυγού.
Αυτό ήταν ο καρκίνος είχε θεραπευθή!!!!
Μαρτυρία του π. Γεωργίου Αυθίνου από το βιβλίο ο “Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες”, των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμιοσύνη.

[toula]

Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη!!!

Ανάμεσα στις δωρεές, τις κινήσεις των Αγίων, που δεν μπορούμε να τους φτάσουμε είναι και το παρακάτω γεγονός. Είμαστε ιερατική οικογένεια και ερχόμασταν στον Όσιο Δαυϊδ οπωσδήποτε δύο επισκέψεις κάθε χρόνο, με τα έξι μου παιδάκια, ο ένας από αυτούς έχει γίνει ιερέας, ο τελευταίος. Λειτουργούσαμε και κοινωνούσαμε όλοι στον Γέροντα Ιάκωβο.
Κάποια φορά μόλις τελείωσε το προσκύνημα των ιερών λειψάνων, όπως φορούσε το πετραχήλι, το έβγαλε απότομα ο πατήρ Ιάκωβος από τον τράχηλό του και το πέρασε, στον δικό μου τράχηλο και μου λέει:
«Ιωάννη παιδί μου, θα με εξομολογήσεις».
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν είμαι…».
Δεν είπα το άξιος, γιατί θύμωνε αν του έλεγε ότι είσαι ανάξιος μπροστά του.
«Να ερχόσαστε πιο συχνά να λειτουργούμε, παιδί μου», λέει.
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ».
Κάμω τρεις φορές την κίνηση να βγάλω το πετραχήλι και τελικά, «έλα παιδί μου, πάμε μπροστά στην εικόνα του Κυρίου», στο Καθολικό της Μονής.
Στην εικόνα του Κυρίου, γονατίζει μπροστά μου και αρχίζει να εξομολογείται. Εξομολόγηση ενός Αγίου, που την ένιωσα και την έζησα τρίσβαθα στην ψυχή μου και το λέω πάντα με συγκίνηση και τα δάκρυά μου θα τρέχουν πάντα. Η εξομολόγηση ενός Αγίου, ήταν συνομιλία με τον ίδιο τον Κύριο.
Το μεγαλείο αυτής της εξομολογήσεως. Ήταν ακριβώς προσωπικά προς τον Κύριο και γύριζε προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ και έλεγε:
«Όσιε μου Δαυϊδ την ημέρα εκείνη, κάπου θύμωσα λίγο, κάπου ίσως παραφέρθηκα λίγο, αλλά Όσιε μου Δαυϊδ και εσύ μπορείς να τα πεις στον Κύριο, τα γνωρίζει ο Κύριος, αλλά να τα ακούσει και από μας».
Όλη η εξομολόγηση ήταν ένας διάλογος με τον Ιησού Χριστό με μάρτυρα τον Όσιο Δαυϊδ. Αυτό το μεγαλείο είναι μοναδικό. Και κατά την εξομολόγησή του να είναι πεσμένος πρηνηδόν, με το πρόσωπό του κάτω και σηκωνόταν για να μιλήσει, να δει στο πρόσωπο τον Κύριο και να γυρίζει αριστερά προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ να τον επικαλείται για μάρτυρα. Και στο τέλος αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο και τον Όσιο Δαυϊδ, ζήτησε να διαβάσω την συγχωρητική ευχή. Εκεί ήταν η αποκαθήλωση η δική μου και η ταπείνωση. Διάβασα αναγκαστικά την ευχή αυτή. Αυτό επανελήφθη δύο φορές.
Ο π. Ιάκωβος στις περισσότερες λειτουργίες που έκανε ήταν γονατιστός.
Και όταν δεν λειτουργούσε, έπρεπε να είναι γονατιστός, αλλά και στην Λειτουργία πολλές ώρες γονάτιζε και στον Όρθρο και σε αυτά…

Μαρτυρία Πρωτοπρ. Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερού Προσκυνήματος Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου.
Από το νέο βιβλίο.
<<Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης).
Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018.
Σελ. 373- 374 - 375
Πληκτρολόγηση κειμένου. Δημήτρης Προσκυνητής

[toula]

Οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ καθοδηγούν τον όσιο Ιάκωβο πώς να γίνει το παρεκκλήσι τους!

Το 1961 ο ηγούμενος Νικόδημος και ο ιερομόναχος Ιάκωβος (ο όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) αποφασίσανε να χτίσουν εκκλησάκι προς τιμήν των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Ο ηγούμενος επέλεξε τον τόπο κι έβαλε πασσαλάκια για όρια. Έφυγε ο ηγούμενος για τη Λίμνη και τη νύχτα εμφανίστηκε στον π. Ιάκωβο ένας ψηλός, ξανθός και ωραίος αξιωματικός με χρυσό σπαθί, που του είπε:
– Πάτερ μου, είμαι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.
Δεν επιθυμώ ο ναός μου να χτιστεί σ’ αυτό το χώρο, που τοποθετήθηκαν τα πασσαλάκια, αλλά εδώ που θα σου υποδείξω.
Έσκυψε και μετέφερε πιο πέρα τα πασσαλάκια. Το πρωί ο π. Ιάκωβος πήγε και βρήκε μεταφερμένα τα πασσαλάκια. Το παρεκκλήσι επρόκειτο να χτιστεί με πρόχειρο, με λάσπη και άχυρα, διότι δεν υπήρχαν τα μέσα.
Την επόμενη νύχτα εμφανίστηκαν στον π. Ιάκωβο δύο αξιωματικοί με χρυσά σπαθιά και του είπαν:
– Είμαστε οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Να πεις στον Γέροντά σου ότι εμείς δεν επιθυμούμε το σπίτι μας να χτιστεί με λάσπη και άχυρο, αλλά με άμμο, ασβέστη και ξύλα. Και στη σκεπή κεραμίδια.
Τα υλικά όμως αυτά δεν υπήρχαν ψηλά στο βουνό.
Η φτώχεια μεγάλη και δρόμος καλός να μεταφερθούν δεν υπήρχε.
Γι’ αυτό τους ρώτησε ο π. Ιάκωβος και του απάντησαν:
– Μη στενοχωριέσαι, πάτερ, και θα τα φροντίσουμε εμείς. Θα βρέξει τη νύχτα και το ρέμα θα φέρει πολλή άμμο.
Τα οικοδομικά υλικά θα τα δωρίσουν ευσεβείς χριστιανοί.
Κι έγιναν όλα όπως προαναγγέλθηκαν και με θαυμαστή επικουρία.

Από το βιβλίο του Στυλιανού Παπαδόπουλου, ο «Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης» των εκδόσεων Ακρίτας.

[toula]

Παιδιά μου αυτό είναι απλό πράγμα!
Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης έφτασε στη Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος κουρασμένος…
Δεν πρόλαβε καλά-καλά να βγάλει το ράσο του και του χτύπησαν την πόρτα.
Οι γονείς ενός πεντάχρονου χαριτωμένου παιδιού.
Το παιδάκι δεν μιλούσε.
Το πήγανε πρώτα στη Ρωσία και τώρα γυρίζανε από την Αμερική, χωρίς αποτέλεσμα. Τα εξήγησαν όλα στον π. Ιάκωβο και τον παρακάλεσαν.
Εκείνος χωρίς έκπληξη και στενοχώρια τους είπε:
– Παιδιά μου, αυτό είναι απλό πράγμα. Θα πάμε κάτω (στο ναό), θα κάνετε την προσευχή σας, θα προσευχηθώ και γω. Και το παιδί θα μιλήσει.
Έτσι κι έγινε.
Προσευχηθήκανε και σταύρωσε το παιδί με την κάρα του οσίου Δαβίδ.
Βγήκε το παιδί να παίξει στην αυλή με άλλα παιδάκια και σε δέκα λεπτά μίλαγε σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Από το βιβλίο του Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου, ο “Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος Ι. Μ. Οσίου Δαβίδ του Γέροντος”.

[toula]

Εμφάνιση των Αγίων Πορφυρίου και Ιακώβου σε νοσοκομείο στις ΗΠΑ!

Κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου έπαθε μια βαριά καρδιοπάθεια. Πήγε στους γιατρούς να τον δούνε και αυτοί του είπανε πως είναι βαριά κατάσταση του και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Είσαι καταδικασμένος, του λένε.
Αυτός, εν τω μεταξύ, είχε ένα αδελφό στην Αμερική ο οποίος του τηλεφώνησε και του είπε:
– Έλα να σε δούν κι εδώ οι γιατροί.
Πάει λοιπόν στην Αμερική, και οι εκεί γιατροί του είπαν πάλι, ότι του είχαν πει και οι γιατροί στην Ελλάδα.
Μόνο ένας καρδιοχειρουργός του είπε:
– Κοίταξε να δεις, μπορούμε να κάνουμε μια πολύ παρακινδυνευμένη εγχείρηση, η οποία αν πετύχει μπορεί να σωθείς, αν δεν πετύχει όμως, μπορεί και να μείνεις στο χειρουργείο. Θες να την κάνουμε;
Αυτός είπε χαμένος, για χαμένος είμαι, ας την κάνουμε.
Λοιπόν, την παραμονή του χειρουργείου παρακαλεί -αυτός ήξερε και τον π. Πορφύριο και τον π. Ιάκωβο τον Τσαλίκη- στην προσευχή του με κάποια αγανάκτηση και με κάποιον θυμό [μετά την κοίμησή τους και πριν την αγιοκατάταξή τους]:
– Πάτερ Πορφύριε και πάτερ Ιάκωβε, τώρα βρήκατε να μας εγκαταλείψετε;
Κι έτσι μ’ αυτήν την κουβέντα κοιμήθηκε και όπως κοιμότανε ή ξύπνησε, δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε, βλέπει τον π. Πορφύριο και τον π. Ιάκωβο μαζί.
Του λένε:
– Τι έγινε;
– Να, τώρα σας χρειάζομαι.
– Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά.
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση και ο γιατρός του λέει:
– Απ’ οτιδήποτε άλλο θα πεθάνεις, έκτος από καρδιά!

Στέλιος Κούκος.
Διασκευή αποσπάσματος ομιλίας του Πρωτοπρεσβυτέρου, π. Χριστοδούλου Χατζηθανάση, η οποία δημοσιεύεται στην έκδοση “Σύγχρονες Οσιακές Μορφές” Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, 2017.
Peptousia. gr

[toula]

Ο Άγιος Ιάκωβος θεραπεύει το πολύ προβληματικό παιδί που έστειλε ο Άγιος Παΐσιος.

Δύο χρόνια πριν την κοίμηση του Γέροντος Ιακώβου, πήγαμε με το αυτοκίνητο του κυρ-Θανάση, την γυναίκα του, το παιδί τους που ήταν βαρειά άρρωστο, τον αδελφό μου και με έναν κληρικό. Είχε δη το παιδί τους ο άγιος Παΐσιος και τους είχε πη τότε, “να τον πάτε στον γέροντα Ιάκωβο στην Εύβοια”. Είχαμε πάρει τηλέφωνο, φτάσαμε στο Μοναστήρι λίγο πριν νυχτώση, γιατί είχε χιονίσει.
Εκεί μας περίμενε ο γέροντας Ιάκωβος στο αρχονταρίκι, κοντά στο αναμμένο τζάκι, και ήταν και ο π. Κύριλλος δίπλα και είχαν έναν μοναχό ακόμα στο Μοναστήρι.
Το παιδί αυτό ήταν πολύ προβληματικό, δεν μπορούσε να σταθή ήρεμο, έκανε επιθέσεις, πολλές ζημιές και καμμιά φορά κινδύνευαν οι άνθρωποι από την συμπεριφορά του που ήταν ανεξέλεγκτη.
Το καϋμένο ήταν 13-14 χρόνων τότε, και δεν μπορούσαν με κανέναν τρόπο να το βοηθήσουν, ούτε γιατρός, ούτε νοσοκομείο, ούτε Γεροντάδες, και είχαν την ελπίδα οι γονείς να το βοηθήση ο γέροντας Ιάκωβος.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, το παιδί άρχισε να τρέχη, να κάνη άστατα πράγματα ο πατέρας του φοβήθηκε πολύ να μην χτυπήση κανέναν.
Μπήκαμε στο αρχονταρίκι, εκεί ο πατέρας του έτρεχε ο καϋμένος από πίσω με πολλή λαχτάρα να το πιάση, όμως δεν το πρόφταινε ο πατέρας του και αυτό προχώρησε προς τον Γέροντα που καθότανε στο βάθος του αρχονταρικιού, δίπλα στο τζάκι.
Σηκώθηκε ο γέροντας Ιάκωβος, βλέποντας αυτήν την κατάσταση και κάνει με τα χέρια νόημα στον πατέρα να το αφήση ελεύθερο.
Προχώρησε το παιδί με γρήγορα βήματα προς τον γέροντα Ιάκωβο και αφού έφτασε εκεί δίπλα του, σήκωσε τα χέρια και αντί να τον χτυπήση ή να του κάνη καμμιά ζημιά, άρχισε να του χαϊδεύη τα γένεια.
Τα χάϊδευε, τα χάϊδευε, σαν να χαϊδεύη ένα μικρό μωρό, ενώ το παιδί δεν μιλούσε, δεν μπορούσε να πη ούτε μια κουβέντα. Μετά κάθησε ο Γέροντας στην καρέκλα, κάθησε και το παιδί αυτό στά πόδια του και αγκάλιασε τα πόδια του Γέροντα.
Επί 2,5 ώρες μας μιλούσε ο Γέροντας και αυτό το παιδί ακίνητο, ενώ ποτέ δεν το βλέπαμε ακίνητο, και είχε τα πόδια του γέροντα Ιακώβου αγκαλιασμένα με τα δύο του χέρια!

Από το βιβλίο «Ο Γέρων Ιάκωβος» των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.

[toula]

Μέγα Θαύμα της Παναγίας μας σε Σαουδάραβα.

Τον Δεκέμβριο του 2004 βγήκε από τα μέσα ενημέρωσης ένας μουσουλμάνος Σαουδάραβας και διηγήθηκε ένα ζωντανό συγκλονιστικό γεγονός που έζησε και που άλλαξε όλη του τη ζωή. Το διηγήθηκε από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και περιοδικά σε όλη τη Σαουδική Αραβία, Παλαιστίνη και προφανώς σε όλες τις γειτονικές χώρες. Υπάρχει και στα αραβικά σε ιστοσελίδα στο διαδίκτυο αλλά δεν γνωρίζω ποια είναι.
Παντρεύτηκε πριν από χρόνια μια κοπέλα, πλούσια μουσουλμάνα αλλά στείρα. Οπότε πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορούσαν να αποκτήσουν παιδιά, παρόλο που είχαν πολλά χρήματα και πήγαν σε πολλούς γιατρούς. Οι γονείς του του έλεγαν να παντρευτεί και δεύτερη γυναίκα και να κρατήσει και την πρώτη, αφού ο νόμος τους επιτρέπει να έχουν μέχρι και τέσσερις γυναίκες. Εκείνος κουρασμένος και αρκετά στεναχωρημένος, πήρε τη σύζυγό του να πάνε ταξίδι αναψυχής στη γειτονική μας από το Ισραήλ Συρία για να ξεκουραστούν και να ξεχάσουν λίγο.
Στη Συρία ενοικίασε λιμουζίνα με οδηγό-ξεναγό για να τους πάει σε όλα τα κοσμικά αξιοθέατα της Συρίας. Ο οδηγός πρόσεξε στο ζευγάρι που ξεναγούσε μια πικρία, πόνο και θλίψη στα πρόσωπά τους. Αφού λοιπόν ξεκουράστηκαν καλά, πήρε το θάρρος και τους ρώτησε γιατί δεν φαινόντουσαν ευχαριστημένοι, μήπως άραγε έφταιγε ο ίδιος και δεν τους άρεσε κάτι στην ξενάγηση και την περιήγηση που τους έκανε. Εκείνοι του ανοίχθηκαν και του εξήγησαν το πρόβλημα της ατεκνίας τους.

Ο μουσουλμάνος λοιπόν οδηγός, τους είπε ότι εδώ στη Συρία οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι έχουν το Μοναστήρι της Παναγίας της Σεϊδανάγιας (Σεϊντανάγια στα αραβικά σημαίνει «Κυρία Δέσποινα») και πολλοί άτεκνοι καταφεύγουν στη Θαυματουργική της εικόνα. Εκεί λοιπόν τους δίνουν από το φυτίλι του καντηλιού της θαυματουργής αυτής εικόνας και το τρώνε, το καταπίνουν και τότε η “Μαρία” των Χριστιανών τους δίνει κατά την προαίρεσή τους και την πίστη τους.
Ενθουσιασμένος λοιπόν ο Σαουδάραβας και η γυναίκα του λένε στον ξεναγό: «Πήγαινέ μας εκεί στη Σεϊδανάγια, “τη Δέσποινα των Χριστιανών” κι αν γίνει το ποθούμενο και εάν αποκτήσουμε παιδί θα σου προσφέρω 20.000$ σε σένα και 80.000$ στο Μοναστήρι».
Πήγαν στη Μονή, έκαναν ό,τι έπρεπε και γυρίζοντας πίσω η γυναίκα βρέθηκε έγκυος. Σε μερικούς μήνες γέννησε ένα χαριτωμένο αγοράκι υγιέστατο και πανέμορφο, Θαύμα της Παναγίας μας.
Μόλις γέννησε η σύζυγός του, ο Σαουδάραβας ήθελε να εκπληρώσει, να πραγματοποιήσει το τάξιμο που είχε κάνει. Τηλεφώνησε λοιπόν στον οδηγό εκείνο για να τον παραλάβει από το αεροδρόμιο της Δαμασκού. Ο οδηγός όμως, πανούργος και κακός, ειδοποίησε άλλους δυο φίλους του για να πάνε μαζί στο αεροδρόμιο, να παραλάβουν τον πλούσιο και κατόπιν δολίως να τον σκοτώσουν και να λάβουν όσα χρήματα θα είχε μαζί του, δική τους μοιρασιά.
Πράγματι έτσι κι έγινε. Τον παρέλαβαν από το αεροδρόμιο. Καθ’οδόν χωρίς ο άμοιρος να γνωρίζει τι θα συνέβαινε, τους είπε ότι από τη χαρά του θα έδινε και στους φίλους του οδηγού από 10.000$.

Αυτοί αντί να τον πάνε στο Mοναστήρι, τον οδήγησαν σε έρημο μέρος, τον έσφαξαν κόβοντάς του πρώτα το κεφάλι, καθώς και τα υπόλοιπα μέρη του σώματός του (χέρια και πόδια) σε κομμάτια. Τους τύφλωσε όμως το πάθος από αυτήν την εγκληματική τους ενέργεια και αντί να τον πετάξουν εκεί, τον έβαλαν στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, αφού πήραν μαζί τους χρήματα, ρολόϊ και ό,τι είχε και ξεκίνησαν να πάνε σε άλλο ερημικό μέρος για να τον πετάξουν.
Στον εθνικό δρόμο τους χάλασε το αμάξι και στάθηκαν στη μέση του δρόμου, για να δουν τι συνέβαινε και γιατί σταμάτησε η μηχανή και τους άφησε. Ένας περαστικός τους είδε και από μόνος του σταμάτησε με το αυτοκίνητό του να τους βοηθήσει. Εκείνοι όμως φοβούμενοι μήπως γίνουν αντιληπτοί για το φοβερό έγκλημα που είχαν διαπράξει, προσποιήθηκαν ότι δεν θέλουν βοήθεια.
Ο περαστικός οδηγός όμως φεύγοντας παρατήρησε να στάζει αίμα κάτω από το πορτ μπαγκάζ και πιο κάτω ειδοποίησε την αστυνομία να πάνε να εξιχνιάσουν τι συνέβαινε, διότι αυτοί οι τρεις, του φάνηκαν ύποπτοι.

Έφθασε η αστυνομία, είδαν οι αστυνομικοί το αίμα στο οδόστρωμα και δίνουν διαταγή να ανοίξουν το πορτ μπαγκάζ. Μόλις άνοιξαν σηκώνεται και βγαίνει έξω ο Σαουδάραβας υγιής, ολοζώντανος, με αίματα βέβαια αλλά ραμμένος. “Μόλις τώρα” τους λέει “η Παναγία τελείωσε και τις τελευταίες ραφές του λαιμού μου εδώ μπροστά”, δείχνοντας το καρύδι του λαιμού του, “αφού μου έραψε όλο μου το σώμα πρώτα”.
Ο κακοποιός εγκληματίας ταξιτζής και οι συνεργοί του, έχασαν τα λογικά τους, τρελάθηκαν και με χειροπέδες τους οδήγησαν στις ψυχιατρικές φυλακές. Φώναζαν σαν δαιμονισμένοι “εμείς σε σκοτώσαμε, εμείς σε κομματιάσαμε, σου κόψαμε το κεφάλι, πώς ζεις;”
Ο Σαουδάραβας πήγε για πιστοποίηση του λαμπρού Θαύματος. Τον είδαν ιατροδικαστές, εμπειρογνώμονες, αστυνομικοί και πιστοποίησαν με υπογραφές το Θαύμα.
Τα ράμματα ήσαν και είναι φανερά. Φαινόταν φρεσκοσυναρμολογημένος. Διεκήρυττε δε και ομολογούσε ότι “η Παναγία με έραψε και με ανέστησε με την Δύναμη του Υιού Της.”
Κατόπιν ο ιαθείς και αναστηθείς, κάλεσε τηλεφωνικώς όλους τους δικούς του και ήλθαν στη Συρία. Πήγαν στο Μοναστήρι, ευχαρίστησαν την Παναγία Σεϊδανάγια και πρόσφεραν δεήσεις και δοξολογίες. Και αντί του ποσού των 80.000$ που ήταν το τάξιμό του στην Παναγία Σεϊδανάγια, προσφέρει στη Μονή το ποσό των 800.000$, για τη μεγάλη ευεργεσία που του προσέφερε η Παναγία μας.
Ο ίδιος σήμερα αφηγείται συνεχώς το συγκλονιστικό αυτό Θαύμα και αρχίζει πάντοτε λέγοντας: “ Όταν ήμουν μουσουλμάνος μου συνέβη αυτό κι αυτό”, δηλώνοντας ότι δεν είναι πλέον μουσουλμάνος, ούτε αυτός ούτε η οικογένειά του.
Το Θαύμα αυτό τάραξε τις Αραβικές μουσουλμανικές χώρες και όλη τη Μέση Ανατολή, δημιούργησε σάλο και φοβερή έκπληξη.
“ Ζει Κύριος ο Θεός ημών,
ο Θεός των Δυνάμεων”

Π. Ιγνάτιος-Ηγούμενος
Ιεράς Μονής των Ποιμένων
Μπετσαχούρ-Βηθλεέμ

[toula]

«Να έρχεστε στον τάφο μου να λέτε τον πόνο σας, εγώ θα σας ακούω και θα σας βοηθώ»

Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης: Το 1966 ο Κωνσταντίνος Χουτουριάδης από την Περιχώρα Δράμας, κάτοικος Αθηνών, επισκέφθηκε μαζί με τέσσερις γυναίκες το μοναστήρι του Οσίου.
Αφού παρακολούθησαν τον εσπερινό, που τέλεσε ο ιερομόναχος Αβέρκιος, πήγαν να ξεκουρασθούν στα δωμάτια του ξενώνα.
Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκαν και πήγαν στο εκκλησάκι του Οσίου κι έψαλαν την παράκληση. Κατόπιν, πήγαν να προσκυνήσουν στον τάφο του.
Την ώρα εκείνη έβγαινε μία φωτιά από τον τάφο. Την άγγιζες και δεν καιγόσουν! Το θαυμαστό αυτό γεγονός το είδαν όλοι και τους κατασυγκίνησε. Μία από τις γυναίκες, γονατισμένη στον τάφο, παρακαλούσε:
«Πάτερ Γεώργιε, δείξε μου ένα θαύμα».
Ο Κωνσταντίνος στεκόταν εκεί και την κοίταζε, ενώ μονολόγησε: «Παναγία μου, όλες οι γυναίκες είναι ανόητες!».
Αμέσως αισθάνθηκε έναν αέρα, καθώς λέει, να περνάει πάνω απ’ το κεφάλι του κι έχασε την φωνή του. Δεν μπορούσε καθόλου να μιλήσει. Όταν τον ρώτησαν τι είχε πάθει, δεν ήθελε να τις τρομάξει κι έκανε πως δεν καταλαβαίνει. Έβλεπε τον όσιο Γέροντα Γεώργιο και πήγε προς το μέρος του να τον ψηλαφήσει.
Ο Όσιος όμως απομακρύνθηκε αργά-αργά και πήγε προς το κελλί του. Το άνοιξε και μπήκε μέσα. Ο ήχος του κλειδιού του έχει μείνει έντονα μέσα του. Κατόπιν, πήγαν στον ξενώνα για ανάπαυση. Οι γυναίκες είχαν στενοχωρηθεί μαζί του, που δεν τις μιλούσε και νόμιζαν πως ασθένησε.
Τότε, πήρε χαρτί και μολύβι και τους έγραψε τα σχετικά.. Το πρωί ο π. Αβέρκιος του μίλησε και εκείνος απάντησε καθαρά. Κατόπιν, παρακολούθησαν τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια διηγήθηκε πως ακριβώς είδε τη νύχτα τον Όσιο Γέροντα Γεώργιο.
Βγήκε από τον τάφο του ντυμένος με τα άμφιά του, κρατώντας και την πατερίτσα του. Τα άμφιά του είχαν χρώμα βαθυκόκκινο και χρυσαφί.
Αν και ήταν νύχτα, ξεχώριζε καθαρά τα χρώματα, γιατί από τον Όσιο ακτινοβολούσε ένα υπερκόσμιο φως! Ας σημειωθεί. ότι ο άνθρωπος αυτός δεν τον είχε δει εν ζωή.
Τη θαυμαστή εμπειρία, όπως διηγείται, την έζησε πριν πολλά χρόνια στον τάφο του αγιασμένου Γέροντα. Μέσα του όμως παραμένει πάντοτε ζωντανή…
Πριν κοιμηθεί ο Γέροντας, είχε πει στα πνευματικά του τέκνα:
«Να έρχεσθε στον τάφο μου, να λέτε τον πόνο σας, κι εγώ θα σας ακούω και θα σας βοηθώ».
Ο Χρήστος Λαλασίδης διηγείται: «Το 1975, όταν γύρισα από τη Γερμανία, ήρθα κάποια μέρα ν’ ανάψω κερί στον τάφο του και να προσκυνήσω. Δε θυμάμαι αν πρόλαβα ν’ ανάψω το κερί ή όχι.
Εκείνο που θυμάμαι και που με συγκλόνισε ήταν ότι, ενώ στεκόμουν, ένοιωσα ξαφνικά κάτω απ’ τα πόδια μου το έδαφος να δονείται κι εγώ να κουνιέμαι δυνατά.
Αυτό κράτησε περίπου ένα λεπτό. Δε φοβήθηκα. Μόνο πίστεψα ότι ήταν η παρουσία του Αγίου, που μου έλεγε: «Είμαι εδώ κοντά σου!».