Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποτε ήτανε ένας άπιστος που είχε μία γυναίκα πιστή. Η γυναίκα του μιλούσε για την πίστη, αλλά αυτός δεν την άκουγε. Μια μέρα κάνανε μερικές ελιές και δεν προλάβανε να τις μεταφέρουνε από το λιοστάσι στο σπίτι και τις άφησαν εκεί έξω. Είπε ο σύζυγος:
- Μην τις αφήνουμε εδώ, θα μας τις κλέψουν.
- Θα τις φυλάξει ο Θεός, του είπε η γυναίκα του.
- Ποιός Θεός, εάν δεν τις φυλάξουμε εμείς; Ακούς εκεί... πιστεύεις σε Θεό.
- Θα μας τις φυλάξει ο Θεός, εφόσον δεν έχουμε να τις μεταφέρουμε...

Εν πάση περιπτώσει έμειναν οι ελιές εκεί και πάνε κάποιοι τη νύχτα και τις κλέβουνε τις ελιές.
Που να σταθεί η κακομοίρα, η γυναικούλα αυτή, μπροστά στο θηρίο αυτό! Αυτός ήταν ένας αγροίκος και καταλαβαίνετε τι έγινε...

Στο σπίτι είχανε την εικόνα της Παναγίας μας, είχανε τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο Νικόλαο.
Σηκώνεται αυτός και πάει εκεί μπροστά στις εικόνες και λέει στον Άγιο Δημήτριο που ήταν καβάλα στο άλογο:
- Δεν μου λες, τί σε έχουμε εδώ πέρα στο σπίτι;
Και τί λέει αυτή η γυναίκα, ότι φυλάττεις; Καλά αυτή είναι με παιδί στην αγκαλιά (εννοούσε την Παναγία), που να πάει και που να τους βρει;
Αυτός είναι γεροντάκι (εννοούσε τον Άγιο Νικόλαο), που να πάει και που να τρέξει;
Εσύ παλικάρι με άλογο, να τους αφήσεις να μας πάρουν τις ελιές;
Θα πας να τις φέρεις, διαφορετικά θα στα κάψω αυτά...

Δεν πρόλαβε να τελειώσει αυτά τα λόγια τα απειλητικά προς τα εικονίσματα και ακούει έξω από το σπίτι να έρχονται ζώα.
Τρία ζώα φορτωμένα με τις ελιές!
Και να σου οι δύο που τις είχανε κλέψει.
Και έρχονται και του λένε:
- Εκάναμε το λάθος, εκάναμε την αμαρτία και στις πήραμε. Ήταν όμως ανάγκη να στείλεις αυτό το νεαρό παλικάρι και να φάμε τόσο ξύλο; Τί τον έστειλες αυτόν τον στρατιωτικό;

Κόκκαλο αυτός! Εμείς τους Αγίους τους έχουμε απλώς να τους λιβανίζουμε ή να τους ανάβουμε κεριά ή τους έχουμε καντήλα, αλλά δεν τους πιστεύουμε, ότι είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Άλλοι έχουν 200 Αγίους μέσα στο σπίτι και άμα συμβεί κάτι, τα χάνουν, ταράσσονται, αμέσως να καλέσουν το πρώτο βοηθειών και δεν γυρίζουν στις εικόνες να πούνε στους Αγίους:
- Ε, εδώ που είστε εσείς, βοηθάτε με...
Τους Αγίους στο σπίτι τους έχουμε για την ώρα αυτή, τη δύσκολη...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας
http://www.in-agiounikolaoutouneou.gr/

[aposal]

«Η απληστία τυραννεί, η πλεονεξία καταδυναστεύει, το ψέμα υπερηφανεύεται, η εμπιστοσύνη προς τους άλλους χάθηκε, η αλήθεια εγκατέλειψε την γη».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

[toula]

Τα ιερά λείψανα είναι οι ζωντανές αποδείξεις της παρουσίας της Χάρις μέσα στην Εκκλησία.
Πολλά ιερά λείψανα ευωδιάζουν, μυροβλύζουν, θαυματουργούν.
Είναι αυτή η Χάρις του Θεού που έχει ποτιστεί στα σώματα των Αγίων Μαρτύρων και Οσίων. Είναι το αιώνιο και υπέρλογο που καταργεί την φθορά και την λογική μας.
Καθώς πλησιάζουμε τα ιερά λείψανα των Αγίων η καρδιά μας ειρηνεύει, μαλακώνει, κατανύσεται. Μας αγγίζει σαν χάδι η παρουσία του Αγίου που στέκει κοντά μας όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά με το ιερό του λείψανο.
Αυτοί είναι οι ανεκτίμητοι θησαυροί της Εκκλησίας μας, που μας θυμίζουν τον σκοπό της ζωής μας, τον προορισμό μας.
Προσκυνώντας τα ιερά λείψανα, προσκυνούμε τους αγώνες των Αγίων, προσκυνούμε την Χάρη του Παρακλήτου, δοξάζουμε τον Θεό, εκλιπαρούμε για βοήθεια και παράκληση.
Οι Άγιοι, μας ακούνε, μας βλέπουν και προστρέχουν να παρηγορήσουν, να βοηθήσουν, να θεραπεύσουν.
Μεγάλη ευλογία να μας δίνεται η δυνατότητα να προσκυνούμε ιερά λείψανα.
Και κάθε φορά που μας δίνεται η ευκαιρία δεν πρέπει να την χαραμίζουμε.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«ΚΑΘΕ ΣΤΑΣΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ»
(Σώμα και προσευχή α' μέρος)

Το σώμα μας είναι η γη πάνω στην οποία ανθίζει το πνεύμα μας. Κάθε σωματική στάση περιγράφει μια κατάσταση. Κάντε το πολύ απλό, σηκώστε το κεφάλι σας ψηλά, να κοιτάει τον ουρανό και προσπαθήστε να κλάψετε. Σχεδόν αδύνατο. Τώρα αντιστρέψτε το, κοιτάξτε χαμηλά την γη, με κατεβασμένο κεφάλι και προσπαθήστε να χαρείτε. Δύσκολο και πάλι. Διότι κάθε σωματική στάση δηλώνει μια ψυχική κατάσταση.
Δες τους ώμους σου πως είναι, η πλάτη ή το στέρνο σου, η μέση ή τα πόδια σου, όλα δηλώνουν μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ψυχή σου. Το σώμα μιλάει, ακούει, κοινωνεί και συμπορεύεται με την ψυχή.
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο οπου οι ησυχαστές πατέρες της νηπτικής παραδόσεως αναφέρονται στην σωματικότητα της προσευχής. Δηλαδή το σώμα μετέχει στην διαδικασία της κοινωνίας μετα του Θεού. Ξέρουν καλά οι ασκητές της ερήμου, εκείνοι που κατέβηκαν βαθιά μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, ότι η στάση που θα πάρει το σώμα μας οδηγεί σε μια κατάσταση τον νου μας.
Πολλοί ρωτάνε μα γιατί στην προσευχή πρέπει να είμαστε ακίνητοι ή να λαμβάνουμε μια στάση. Διότι δηλώνουμε σωματικά που θέλουμε να πάμε. Δηλαδή σε τι κατάσταση ζητάμε να βρεθεί ο νους μας. Σταματάμε την κίνηση του σώματος γιατί με αυτόν τον τρόπο στέλνουμε το μήνυμα στο νου να παύσει την πολυλογία του. Να σταματήσει να κινείται όπως σταμάτησε και το κορμί μας. Σκύβουμε τους ώμους μας, κοιτάμε μέσα στην καρδιά μας, ώστε να εισέλθουμε βαθύτερα μέσα στο πνεύμα μας. Κάνουμε μετάνοιες για να εκφράσουμε την αλλαγή που θέλουμε να πετύχουμε στην ζωή μας. Το σώμα μετέχει στην λατρεία του Θεού, μετέχει στην αλλαγή του νου, της καρδιάς.
Κλείνουμε τα μάτια δηλώνοντας στο νου μας, ότι δεν χρειαζόμαστε την διάσπαση και διάχυση, αλλά την κατάδυση εντός της ύπαρξης. Όχι έξω από αυτήν μέσα μας πρέπει να κατέβουμε. «Σπούδασον να εισέλθης εντός του ταμείου της καρδίας σου και θέλεις ιδή το ταμείον το ουράνιον. Διότι ένα είναι και τα δύο και δια μιας εισόδου συγχρόνως βλέπονται• επειδή η κλίμαξ εκείνη της Βασιλείας είναι εντός σου κεκρυμμένη» (Άγιος Ισαακ Σύρος, Λογος Λ´).

Δεν χρειάζεται να μετακινηθώ για να βρω αυτό που ζητάω, το πνεύμα του Θεού είναι εδώ, μέσα μου. Δεν χρειάζεται μετακίνηση αλλά κατάδυση από νου στην καρδιά. Η φύση μου είναι γεμάτη Θεό. Με την βάπτιση ο Χριστός είναι σε ολάκερη την ψυχή και το κορμί μου. Σε κάθε κύτταρο μου, σε κάθε φτερούγισμα της ψυχής μου.
Είμαι πλασμένος «κατ΄εικόνα και καθ' ομοίωσιν» δική Του και κανένας διάβολος ή αμαρτία δε μπορεί αυτό να το καταστρέψει. Αλίμονο εάν το κακό μπορούσε να με χωρίσει οριστικά από τον Θεό. Τότε θα του δίναμε τεράστια δύναμη απέναντι στην δημιουργία του Θεού. Χωρίζομαι απ τον Θεό μονάχα εάν τον θέλω εγώ. Η κόλαση είναι αυτοεξορία και όχι τιμωρία.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι στην προσευχή ο ησυχαστής μαζεύει τον όλον άνθρωπο μέσα στο σώμα του. Η προσευχή ενώνει τον άνθρωπο. Ο Χριστός είναι το Αρχέτυπο μας. Η αιτία και ο σκοπός της δημιουργίας μας, οπότε όταν τον επικαλούμαστε συναντάμε την αληθινή φύση μας, αυτό για το οποίο πλαστήκαμε και εκεί που οδεύουμε να πάμε.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Για τα λόγια σου φτιάξε ζυγαριά και μέτρο και για το στόμα σου θύρα που να το κρατά κλειστό.
Αν έχεις κάποιο λόγο συνετό να πεις, αποκρίσου στον πλησίον σου· αν όχι, κλείσε καλύτερα το στόμα σου με το χέρι σου.
Ο Σολομών ευχόταν στον θεό να βάλει φίμωτρο στο στόμα του και να σφραγίσει τα χείλη του.

Άγιος Νεκτάριος

[toula]

«Τα ‘δωσα και τα δύο στη πατρίδα» (Ο καστανάς και η σημαία)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ’40: Για να μαθαίνουν και τα παιδιά όσα έζησαν οι μεγάλοι

Διηγείται ο Πλωτάρχης του Πολεμικού Ναυτικού (ε. α.) Δημ. Ντούλιας:
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν όταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.

Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.
Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος (ο Εθνικός Ύμνος). Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ, σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία.

Τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, μ’ αυτό που θα σας πω παρακάτω.

Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε:
- Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας; Δεν έχεις φιλότιμο; κ.λ.π.
Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμει.
Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με τη δύναμη των χεριών του (που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά.
- Πώς να σηκωθώ, κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δύο!
Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από τα γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος, όπως και εγώ, γύρω του έκλαιγε και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τί να γίνεται! Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μια φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει, αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηλήκιού του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας κεκανονισμένας τιμάς», που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, σε λεύτερη πατρίδα.

Και οι άλλοι, οι πολλοί, να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να ’χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.

Γι’ αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το σχολείο για το Έπος του 1940.

Για το καλό της Πατρίδας μας!

Πηγή: https://www.pelasgoskoritsas.gr

Επιμέλεια: Α ν τι ύλη , Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα

[toula]

Ο μόνος αληθινός Θεός (π. Δημητρίου Μπόκου)

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Αγάθωνα:
- Εσύ είσαι ο Αγάθων; Ακούμε για σένα ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος.
- Ναι, έτσι είναι, απαντά ο ασκητής.
- Εσύ είσαι ο Αγάθων που φλυαρείς και κατακρίνεις;
- Εγώ είμαι.
- Εσύ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;
- Δεν είμαι αιρετικός, απαντά ο Αγάθων.
- Πες μας, τον παρακάλεσαν τότε, γιατί τόσα σου είπαμε και τα δέχθηκες, αλλά το τελευταίο δεν το άντεξες;
- Τα πρώτα ωφελούν την ψυχή μου, αλλά η αίρεση είναι χωρισμός απ’ τὸν Θεό, και δεν θέλω να χωρισθώ απ’ τὸν Θεό (από το Γεροντικό).

Να ένα θέμα που σήμερα έπαψε να είναι ουσιώδες και πέρασε σε δευτερεύουσα μοίρα. Δεν θεωρούμε ότι η ορθή πίστη είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον ορθό τρόπο ζωής. Νομίζουμε ότι στον Θεό και στη σωτηρία μας (ζητήματα ζωής και θανάτου) μπορούμε να φτάσουμε από χίλια-δυο δρομάκια. Δεν έχει σημασία τελικά ποιά πίστη ακολουθείς, σε τί Θεό πιστεύεις.

Ρωτήθηκε κάποιος που στον καιρό μας από Χριστιανός έγινε Μουσουλμάνος:
- Πώς το αποφάσισες;
- Μόνος μου, απάντησε. Ψάχνοντας σιγά-σιγά βρήκα αυτό που ήθελα στο Ισλάμ.
- Έμαθα ότι παραλίγο να γινόσουν μοναχός στο Άγιον Όρος!
- Ναι! Δεν έχει καμμία διαφορά. Διαφορετικοί δρόμοι, ίδιο τέλος.
- Δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο Άγιον Όρος και το Ισλάμ;
- Απολύτως καμμία. Όταν πας στο Άγιον Όρος η επισκέπτεσαι κάποιον τεκέ στην Αίγυπτο (=κάτι σαν μοναστήρι ισλαμικό), βλέπεις ότι δεν υπάρχει απολύτως καμμία διαφορά (Στ. Θεοδωράκη, Οι άνθρωποί μου, σελ. 214).

Τί Μωάμεθ, τί Χριστός! Ένα και το αυτό λοιπόν; Καμμιά διαφορά; Μέσα απ’ τὸ κανάλι του παγκοσμίου κινήματος της «Νέας Εποχής» περνάει το καταστροφικό μήνυμα, ότι οι θρησκείες όλες είναι μία. Δεν έχουν διαφορά. Σε όποια θέλεις, πηγαίνεις. Και όποιον Θεό θέλεις, προσκυνάς. Αυτός είναι ο λεγόμενος θρησκευτικός συγκρητισμός, που λέγεται και εσωτερισμός.

Όμως ο ένας και μοναδικός Θεός, που ποτέ βέβαια δεν είχε αφήσει αμάρτυρο (=χωρίς μαρτυρίες, χωρίς σημάδια) τον εαυτό του (Πράξ. 14, 17), φανερώθηκε ολοφάνερα στον κόσμο με την ένσαρκη παρουσία του μονογενούς του Υιού Ιησού Χριστού. Ο Χριστός είναι ο μόνος που ήρθε για να σώσει τον κόσμο (Ιω. 3, 16-18). «Ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην», είπε ο άγγελος στους ποιμένες, «ότι ετέχθη (=γεννήθηκε) υμίν Σωτήρ» (Λουκ. 2, 10-11).

Σωζόμαστε λοιπόν μόνο διά Ιησού Χριστού. Κανένας άλλος δεν μπορεί, ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, να μας σώσει. Μόνο ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, που είπε: «Εγώ (μόνο) είμαι η αλήθεια» (Ιω. 14, 6). «Και δεν είναι δυνατόν διά κανενός άλλου να σωθούμε. Διότι δεν υπάρχει άλλο όνομα (πλην του ονόματος του Ιησού Χριστού) που να δόθηκε κάτω από τον ουρανό μεταξύ των ανθρώπων, με το οποίο ορίσθηκε να σωθούμε» (Πραξ. 4, 12).

Λόγω της απόλυτης, μέχρι σταυρικού θανάτου, υπακοής Του στον Πατέρα Του, «ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα, που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα. Ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνυ, αγγέλων, ανθρώπων και δαιμόνων, και να ομολογήσει κάθε γλώσσα, ότι Κύριος (όλων είναι ο) Ιησούς Χριστός (και μόνο)» (Φιλ. 2, 9-10).

Να γιατί ο αββάς Αγάθων νοιαζόταν τόσο πολύ να μην ξεφύγει από την πίστη αυτή. Εμείς σε ποιόν Θεό κλίνουμε γόνυ; Ποιόν αναγνωρίζουμε Κύριο και Σωτήρα μας;

ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 356, Μάρτιος 2013

Α ν τ ι ύ λ η
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου

[aposal]

«Πολλές φορές οι ασθένειες είναι και τιμωρίες για τα αμαρτήματα μας, έρχονται δε για την επιστροφή μας στο σωστό δρόμο».
Μέγας Βασίλειος

[aposal]

«Ο απλός άνθρωπος έχει πάντοτε τις ευλογίες του Θεού».
(Παρ. ια' 25)

[toula]

Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.
Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.” Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει “Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.
Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.
Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.
Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων ή ακόμα και να πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια; Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας, πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.
Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους, δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.

Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.
Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.
Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!
Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή. Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο και επίθεση προς τον αδερφό…
Στώμεν καλώς αδερφοί μου !

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου