Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Έρχονται λοιπόν στιγμές που ότι υπάρχει μέσα σου χρόνια μπαζωμένο και παρατεταμένο εκρήγνυται. Λάβα καυτή κατακαίει την συμβατικότητα και απολιθώνει τις νόθες στιγμές που έζησες. Η καρδιά σου γονυπετής ικέτης προσέρχεται στην θύρα της συνείδησης σου και παρακλητικά φωνάζει, «σταμάτα να με φιμώνεις.. Πάψε να με αγνοείς.. Άκουσε με..» Η ψυχή σου βοά, «σταμάτα να ζεις την ζωή κάποιου άλλου. Ζήσε την δική σου..».

Είναι τότε που εισερχόμενος στον Άδη της υπάρξεως σου ακούς ηχηρά την φωνή του Χριστού «ητω δε υμών το ναι ναι και το ου ου…».
Αυτό δεν είναι ανώδυνο, ούτε ανέξοδο. Είναι επίπονο και μαρτυρικό. Αλλά συγχρόνως όμορφο και ουσιαστικό. Λυτρωτικό και βαθιά θεραπευτικό.

(από το βιβλίο μου «Όλα είναι δρόμος…» σελ. 10-11 π. Λίβυος)

π. Χαρ.λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Από όποιο πράγμα αμαρτάνουμε ευκολότερα πρέπει να προφυλασσόμαστε περισσότερο».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Προσέξτε πόσο πιο δυνατά μιλάνε τα έργα από τα λόγια! Αν πούμε ακόμα και τα γλυκύτερα λόγια, οι άνθρωποι θα μας αποκαλέσουν διδάσκαλους των ανθρώπων. Αν όμως τα λόγια μας τα υποστηρίζουμε με τα έργα μας, τότε θα μας ονομάσουν ανθρώπους του Θεού.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

[Αναστάσιος]

«Ο Θεός είναι μαζί μας. Ο Θεός είναι μέσα μας κι ακούει κάθε μας λέξη, διαβάζει κάθε μας σκέψη και κάθε επιθυμία, βλέπει κάθε μας δάκρυ».
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

[toula]

Ο χρόνος της ψυχής...

Στην ζωή πολλές φορές θα προκύψει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα απειλήσει το γαλάζιο της ψυχής μας, Θα βασανιστούμε και θα υποφέρουμε.
Παρά ταύτα όμως, αισθανόμαστε ότι τελικά τα καταφέραμε να περάσουμε απέναντι κι ας κοντέψαμε να πνιγούμε σε απύθμενα πελάγη.
Περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και ξάφνου, νιώθεις μια ζάλη, μια ταχυπαλμία, ένα φόβο να σε κατακλύζει και μια θλίψη να υφαίνει ιστό γύρω από την χαρά σου. Ναι. Είναι ο πόνος που αντιμετώπισες και έρχεται τώρα πίσω να πάρει την ρεβάνς της ήττας του.
Μα τώρα όχι κατά μέτωπο, αλλά μεταμφιεσμένος. Τις περισσότερες φορές, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, ο ψυχισμός μας έχει άμυνες που αντέχουν την σκληρή μάχη.
Όταν ηρεμήσουμε όμως, εμφανίζονται τα τραύματα. Οπότε μην εκπλήσσεσαι που σήμερα έπαθες πανικό ή θλίψη, είναι τα κατάλοιπα της μάχης. Η ψυχή έχει άλλους χρόνους. Είναι όπως την θάλασσα που μονάχα όταν ηρεμήσει η φουρτούνα ξεβράζει στις ακτές τα πτώματα των εραστών της…

Πηγή: https://inpantanassis.blogspot.com
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com

[aposal]

«Προσπάθησε να περισυλλέγεις τους ναυαγούς της αμαρτίας δείχνοντάς τους σανίδα σωτηρίας την ελπίδα του Θεού».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Παιδιά μου, σκοπό της ζωής να θέσετε την επιδίωξη της ύψιστης αλήθειας και

να μην παρεκκλίνετε από αυτόν το δρόμο,

αν σας αναγκάσουν να υπηρετήσετε τους σκοπούς της κατώτερης αλήθειας,

καταπατώντας την ύψιστη αλήθεια του Χριστού.

Άγ. Λουκάς ο ιατρός

[toula]

Αν αφαιρέσεις την αγάπη
όλα χάνουν την ομορφιά τους.

Αν αφαιρέσεις τον έρωτα
όλα γίνονται μίζερα.

Αν αφαιρέσεις τον Θεό
όλα χάνουν το νόημά τους.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή οτι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε απο τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας.

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του προσώπο τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και οχι να κρυφτούμε, πίσω απο συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω απο την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Οτι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει.

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Η ψύχρανση του πνευματικού ζήλου και οι αιτίες της (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

ΦΟΒΑΣΑΙ. Αμφιβάλεις αν θα καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου, μολονότι έκανες μια φιλότιμη αρχή. Ναι, πρέπει να το φοβάσαι αυτό, γιατί, καθώς είμαστε συχνά άστατοι, προκαλούμε βλάβη στον εαυτό μας. Μη στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Απόθεσε κάθε ελπίδα σου στον Θεό. Από την ανησυχία και το φόβο της αποτυχίας όχι μόνο δεν θα ζημιωθείς, αλλ’ απεναντίας και θα ωφεληθείς, αν, πρώτον, δεν απελπιστείς και, δεύτερον, ακουμπήσεις και στηριχθείς στον παντοδύναμο Κύριο. Διατήρησε αυτή την καλή ανησυχία. Να φοβάσαι μήπως λυπήσεις τον αγαπημένο σου Κύριο. Και να σκέφτεσαι πως αύριο έρχεται ο θάνατος. Αργότερα, την ανησυχία θα την αντικαταστήσει η στέρεη ελπίδα της σωτηρίας.

Προς το παρόν όμως, μην την αποδιώξεις. Σου χρειάζεται. Θα πυροδοτεί τον ενθουσιασμό σου, θα σε απομακρύνει από επιβλαβείς αδυναμίες και θα σε παρακινεί σε ακατάπαυστη καρδιακή ικεσία: «Κύριε, βοηθησέ με! Κύριε σώσε με! Και σώσε με, την ανάξια, με τον τρόπο που Εσύ ξέρεις!». Αυτή είναι η έμπονη συντριβή της καρδιάς ενώπιον του Κυρίου. Οι εχθροί, τόσο οι εσωτερικοί όσο και εξωτερικοί, είναι ισχυροί. Δεν ξέρεις τι θύελλες θα ξεσπάσουν απ’ έξω και μέσα σου. Κάθε στιγμή μπορεί να παραπατήσεις και να πέσεις. Γι’ αυτό μη σταματάς, να κραυγάζεις, «Κύριε, σώσε με!», με καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ.50:19)˙ γιατί μια τέτοια καρδιά ο Θεός ποτέ δεν την περιφρονεί. Μην το ξεχάσεις: Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής, αυτός βρίσκεται στον σωστό δρόμο.

“Να δώσει ο Θεός”, γράφεις, “ώστε ο τωρινός πνευματικός μου ζήλος να μην καταπέσει αργότερα”. Να δώσει ο Θεός, ναι, ώστε ο πνευματικός σου ζήλος να μην καταπέσει όχι αργότερα, αλλά ποτέ! Όταν υπάρχει αυτός ο ζήλος, υπάρχει πνευματική ζωή˙ όταν δεν υπάρχει ο ζήλος, ούτε πνευματική ζωή υπάρχει. Η εξάτμιση του πνευματικού ζήλου συνεπάγεται διακοπή της πνευματικής αναπνοής και ανακοπή της πνευματικής καρδιάς. Το πνεύμα είτε πεθαίνει είτε αδρανεί. Γι’ αυτό, το πρώτο μέλημα του ανθρώπου που μπαίνει στο δρόμο του Θεού, πρέπει να είναι η διατήρηση με κάθε δυνατό τρόπο του ζήλου, της προθυμίας, της φιλοτιμίας και της φιλοπονίας. Ο πνευματικός ζήλος και η έμπονη συντριβή ενώπιον του Κυρίου, για την οποία έγραψα πιο πάνω, είναι τα θεμέλια της πνευματικής ζωής, η ασπίδα της και ο προμαχώνας της. Αντίθετα, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η ψύχρανση του ζήλου. Φοβερό πράγμα! Πρέπει να ξέρεις, ωστόσο, πως η ψύχρανση αυτή δεν είναι σε κάθε περίπτωση οριστική ούτε αυτόχρημα καταστροφική. Πολλές φορές ακολουθεί είτε μιάν αλόγιστη υπερένταση των δυνάμεων της ψυχής είτε μιάν ασθένεια του σώματος.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρόκειται για κατάσταση μόνιμη και επιβλαβή, όπως, απεναντίας, συμβαίνει, όταν η ψύχρανση ακολουθεί την εκούσια απόρριψη της ευσέβειας και την ενσυνείδητη επιλογή της ασέβειας, παρά την αντίθεση και την διαμαρτυρία της συνειδήσεως. Τότε είναι που το πνεύμα νεκρώνεται και η πνευματική ζωή τερματίζεται. Αυτό το ενδεχόμενο να φοβάσαι πάνω απ’ όλα, να το φοβάσαι σαν τη φωτιά και σαν το θάνατο.
Και να θυμάσαι πως είναι το πρώτο ολέθριο επακόλουθο της απώλειας, πρώτον, της προσοχής και, δεύτερον, του θείου φόβου. Αν λοιπόν, πάντοτε προσέχεις τον εαυτό σου και φοβάσαι τον Θεό, θα διατηρήσεις ζωντανό και θερμό τον πνευματικό σου ζήλο. Όσο για τις ακούσιες και φευγαλέες ψυχράνσεις του ζήλου, που οφείλονται σε ψυχική κόπωση η σωματική ασθένεια, υπάρχει ένας κανόνας: Να υπομένεις και να εκτελείς με συνέπεια τα έργα του Θεού έστω και τυπικά μόνο, δίχως ψυχική συμμετοχή. Χάρη στην καρτερία και την εμμονή σου, σύντομα η ψυχρότητα θα ξαναδώσει τη θέση της στην θέρμη…

https://www.facebook.com/permalink.php? ... __tn__=K-R