Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Αν σκεφτόμασταν ότι ο πιο αδικημένος είναι
ο Χριστός, θα δεχόμασταν με χαρά την αδικία. Ενώ ήταν Θεός, κατέβηκε στην γη από πολλή αγάπη και κλείσθηκε εννιά μήνες στην κοιλιά της ΠΑΝΑΓΙΑΣ..Ύστερα, τριάντα χρόνια έζησε αθόρυβα. Από δεκαπέντε μέχρι τριάντα χρόνων δούλευε ΜΑΡΑΓΚΟΣ στους Εβραίους. Και τι εργαλεία είχαν τότε ; Ξύλινα πριόνια χρησιμοποιούσαν, με κάτι καβίλιες ξύλινες. Του έδιναν και κάτι σανίδια…και Τού έλεγαν: «Φτιάξε αυτό, φτιάξε εκείνο…». Και πώς να τα πλανίσει; Πλανίζονταν μ’ εκείνα τα γύφτικα σίδερα, που χρησιμοποιούσαν τότε για πλάνες;
Ξέρεις τι ζόρικα είναι ; Άντε ύστερα, τρία χρόνια ταλαιπωρία! ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ να πηγαίνει από εδώ – από εκεί, για να κηρύττει! Θεράπευε αρρώστους, με λάσπη άνοιγε τα μάτια των τυφλών, και αυτοί ζητούσαν πάλι σημεία. Έβγαζε τα ΔΑΙΜΟΝΙΑ από τους δαιμονισμένους, αλλά δυστυχώς οι αχάριστοι άνθρωποι Του έλεγαν πώς είχε δαιμόνιο! Και ενώ τόσοι είχαν μιλήσει και προφητεύσει γι΄ Αυτόν, τόσα θαύματα έκανε, και τελικά ονειδισμούς,ΤΟΝ ΣΤΑΎΡΩΣΑΝ!!!
Γι΄ αυτό οι Αδικημένοι είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Γιατί ως αδικημένοι έχουν στην ΚΑΡΔΙΑ τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στην φυλακή σαν να βρίσκονται στον Παράδεισο, διότι, όπου Χριστός εκεί ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ..

- Άγιος Παϊσιος

[toula]

Ό χρόνος είναι ένα χωράφι, που καθώς εμείς περπατάμε ρίχνουμε σπόρους...
Τα λόγια μας, οι πράξεις μας, οι ενέργειές μας, είναι ο σπόρος που πέφτει μέσα στο χώμα...
Εάν γυρίσουμε πίσω και κοιτάξουμε, μετά τρόμου θα αναγνωρίσουμε το έργο μας.
Τί θα έχει φυτρώσει στη ζωή μας ;Ό, τι έχουμε σπείρει.
Και γι’ αυτό, κάποια στιγμή συναντάμε τις δυσκολίες, τον πόνο και την αποτυχία...

+Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ.Παύλος

[toula]

Δεν μας αρέσει η ''στενή πύλη'', δεν μας αρέσει η ''γεμάτη θλίψεις οδός'' (Ματθ. 7:14). Θέλουμε την πλατιά πύλη και την ευρύχωρη οδό. Και τη ζητάμε από τον Κύριο με στεναγμούς και δάκρυα. Μήπως, λοιπόν, δεν ακούει τους στεναγμούς μας; Μήπως δεν βλέπει τα δάκρυά μας; Και βλέπει και ακούει, αλλά ποθεί τη Σωτηρία μας, όχι την καταστροφή μας. Στο στενό, στο ανηφορικό, στο κακοτράχαλο μονοπάτι των θλίψεων θυμόμαστε τον Θεό και ζητάμε ταπεινά τη Βοήθειά Του. Μόλις πατήσουμε στον πλατύ κι ευκολοπέραστο δρόμο των απολαύσεων, ξεχνάμε τον Θεό και οδηγούμαστε στην αιώνια απώλεια.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος (❈ 6 Ιανουαρίου 1894)

[toula]

«Να ξέρεις ότι, όταν διαβάζεις το βιβλίο ενός Αγίου, το πιο σημαντικό είναι, όχι ότι απλώς το έχει γράψει με την Χάρι του Θεού, αλλά ότι είναι παρών ο Άγιος και σε χαριτώνει»

Ἄλλοτε ο Άγιος Πορφύριος ἔλεγε: «Μωρέ, πρέπει νά προσηλωθοῦμε στόν Χριστό. Καί τί σημαίνει προσηλώνομαι;
Πρός+ἧλος. Καρφώνομαι. Μωρέ, ἅμα καρφωθῇς στόν Χριστό, καρφώθηκες στήν Ἀλήθεια καί στήν Ζωή. Δέν ὑπάρχει γιά σένα θάνατος, δέν ὑπάρχει γιά σένα διάβολος, δέν ὑπάρχει κόλασις. Ὑπάρχουν, ἀλλά γιά σένα δέν ὑπάρχουν. Καρφωμένος στήν Ζωή πορεύεσαι. Ἔ, κάποια στιγμή ἀφήνεις αὐτή τήν ζωή καί καρφωμένος στήν Ζωή πορεύεσαι αἰώνια μαζί Της».
Στόν Γέροντα δέν τοῦ ἄρεσε νά ἀσχολῆται μέ τίς ἀρνητικές καταστάσεις. Ἔλεγε: «Μωρέ, μή μιλᾶτε γιά τό κακό… Ἀντί νά πολεμᾶτε τίς αἱρέσεις, μιλῆστε γιά τόν Χριστό, μιλῆστε γιά τήν Ὀρθοδοξία». Σέ κάποιον συγγραφέα πού ἀσχολεῖτο μέ τόν Ἀντίχριστο ἔλεγε: «Μωρέ, μή μιλᾷς γιά τόν Ἀντίχριστο. Ὁ λαός μας σήμερα ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἐπανευαγγελισμό. Μίλα γιά τόν Χριστό καί μίλα γιά τούς μικρούς ἀντιχρίστους, δηλ. τά πάθη μας, πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Χριστό καί θά μᾶς κάνουν νά πιστέψουμε στόν Ἀντίχριστο»…
Ὁ Ἅγιος ἐτόνιζε πολύ τήν ἀξία τοῦ «Πανεπιστημίου τῆς Ἐκκλησίας», μέσα στό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος «ἀποκτάει καί ἀγάπη καί ταπείνωση καί ὅλα». Τό Πανεπιστήμιο αὐτό εἶναι ἡ «ἀφοσίωση» καί ἡ «ἀπασχόληση μέ τούς ὕμνους καί τ’ ἀναγνώσματα» τῆς Ἐκκλησίας, «ὕμνους, κανόνες, μεσονυκτικά, μεσώρια, Ψαλτήρι, Παρακλητική, Μηναῖο, Θεοτοκάριο, Τριώδιο, Πεντηκοστάριο», καί τά ἔργα τῶν «μεγάλων Πατέρων».
Ἔλεγε: «Μωρέ, μή διαβάζετε αὐτά τά βιβλία πού κυκλοφοροῦν. Νά διαβάζετε τά βιβλία τῶν Ἁγίων, τήν Ἁγία Γραφή καί τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Νά ξέρῃς ὅτι, ὅταν διαβάζῃς τό βιβλίο ἑνός Ἁγίου, τό πιό σημαντικό εἶναι, ὄχι ὅτι ἁπλῶς τό ἔχει γράψει μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὅτι εἶναι παρών ὁ Ἅγιος καί σέ χαριτώνει. Ἐνῶ, ἄν διαβάσῃς τό βιβλίο ἑνός ἄλλου πού δέν εἶναι ἅγιος, σέ μπερδεύει. Μπερδεμένος ἄνθρωπος, μπερδεύει καί σένα»

Από το βιβλίο: «Όσιος Γρηγόριος», Περίοδος Β’ – Έτος 2016, αριθ. 41, Ετήσια έκδοση της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αγίου Όρους

[toula]

Εμείς δεν έχουμε αγαπήσει τον Χριστό, και πρώτος εγώ, διότι, εάν τόν αγαπούσαμε, δεν θα αμαρτάναμε.
Τόν έχουμε ξεχάσει, αλλ' Αυτός ουδέποτε μάς ξεχνά. Είναι ο μόνος, ο οποίος αγαπά τόν άνθρωπο μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού!
Μας επισκέπτεται συνέχεια πότε με την ασθένεια, πότε με την θλίψι, πότε με διάφορες δοκιμασίες.
Ο Χριστός είναι πού χτυπά την πόρτα εκάστου ανθρώπου καί λέγει:
«Ανοιξέ μου την πόρτα νά μπώ μέσα, και θα σέ κάνω κληρονόμο μου.»
Εμείς αμπαρώνουμε καλά - καλά την πόρτα και δεν καταλαβαίνουμε ότι ό Χριστός μάς χτυπάει σωτήρια.
Πόσο εύκολα συγχωρεί ο Θεός!!! Αρκεί ο άνθρωπος νά Τού ανοίξη και να επιστρέψη διά της μετανοίας στον Θεό.
Ο διάβολος μάς τραβά πίσω, ό Θεός καί ό άγγελος φύλακας μάς σπρώχνουν μπροστά. Τώρα σέ όποιον θά κάνουμε υπακοή, εκεί καί θά πάμε.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

[toula]

Λένε μερικοί:
''Μα γιατί να υπάρχουν τα βάσανα, γιατί να υπάρχει ο αγώνας και να παιδεύεται ο άνθρωπος;''.
Διότι κανένας δεν στεφανώνεται, εάν δεν αγωνιστεί. Πώς θα πάρουμε μισθό από τον Θεό, χωρίς αγώνα;
Θυμάστε την απάντηση του Ιερού Χρυσοστόμου που έδωσε σε κάποιους που κατηγορούσαν το Θεό, ότι δεν επενέβη όταν σφάζονταν ένας Χριστιανός στην Κων/πολη;
- Πού είναι ο Θεός σας, που επέτρεψε να σφαχτεί σαν κατσίκι αυτός, έλεγαν. Γιατί το επέτρεψε ο Θεός σας;
Ο Ιερός Χρυσόστομος τους είπε:
- Ο Θεός το επέτρεψε, γιατί δεν θέλησε να του στερήσει τους στεφάνους του...
Έλεγε ένας Άγιος της Εκκλησίας μας:
Όποιος δεν φέρει σταυρό, δεν είναι άξιος να φέρει στέφανο. Ο Θεός δεν επιβάλλει ποτέ το ''κακό'', αλλά το επιτρέπει. Άλλοτε, για να μας επαναφέρει στο δρόμο Του και άλλοτε, για να μας στεφανώσει.

~ Δημήτριος Παναγόπουλος
Ἱεροκήρυκας †

[toula]

«Το να εφησυχάζει κανείς,
όταν το κινδυνευόμενον είναι η πίστις,
τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως,
το δε να ελέγχει, είναι ομολογία ειλικρινής».

~Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

[toula]

Λέγε την ευχή:
Aγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται, Οι δαίμονες βάζουν χίλια εμπόδια δια να μην προσευχηθεί ο άνθρωπος, επειδή όλες οι παγίδες , όλα τα δίκτυα των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής.
Άπειρες φορές οι δαίμονες δια στόματος δαιμονισμένων ομολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

[toula]

Ω, πόσο αγαπούν οι Άγιοι Άγγελοι το γένος των ανθρώπων!
Αν ξέραμε πόσο κοπιάζουν για χάρη μας!...
Πόσο λοιπόν πρέπει και εμείς να τιμάμε και να ευγνωμονούμε αυτούς τους μεγάλους ευεργέτες μας.
Γιατί πρεσβεύουν ακατάπαυστα για εμάς στον Θεό και Τον ικετεύουν να μας λυπηθεί και να μας σώσει από την αιώνια κόλαση.
Χώρια που είναι πάντα δίπλα μας, προστάτες και βοηθοί σε όλα!

~ Άγιος Νήφων

[toula]

-''Σαν τον ήλιο.'' Έτσι μου είπε ότι είναι. ''Σαν τον ήλιο.''
-''Τι εννοείς;'' τον ρώτησα…
-''Για δικαίους και αδίκους κάθε μέρα ανατέλλει. Και δύσκολες μέρες, και σκληρές, και με πόνο γεμάτες, αλλά και μέρες καθαρές σκεπάζει. Σαν τον ήλιο. Πάντοτε εκεί είναι. Πάντοτε να λάμπει…''
-Και εμείς τί κάνουμε; Εμείς, τι πρέπει να κάνουμε…;''
-''Επιλέγεις.'' Έτσι μου είπε. ''Απλά επιλέγεις. Νεκρός ή ζωντανός αν θα σαι…''
-''Δεν καταλαβαίνω…Τι εννοείς;''
-''Τους ζωντανούς οργανισμούς, ο ήλιος ζωή πιότερη τους δίνει. Τους νεκρούς πάλι, τους σαπίζει. Ο ήλιος τους σαπίζει. Ο ήλιος πάντοτε ίδιος, είναι. Εσύ απλά επέλεξε. Ζωντανός, ή νεκρός αν θες να είσαι…'' Έτσι μου είπε. Και έκανε να φύγει…
-''Στάσου… Δεν μου είπες. Τι σαν τον ήλιο;''
Χαμογέλασε…
-''Ο Χριστός, μου είπε. Ο Χριστός…Σαν τον ήλιο… Ο Χριστός.''
Έτσι μου είπε…Και έκανε να φύγει.

Αφιερωμενο στον π. Ευσέβιο Βίττη ο οποίος εκοιμήθη εν Κυρίω σαν σήμερα, 04/11/2009.
Το κείμενο είναι από το βιβλίο, ''Πριν Νυχτώσει'', εκδόσεις Εν Πλω Εκδόσεις .