Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ὅσον περισσότερον πάσχομεν, τόσον πιὸ ὡραῖος στέφανος τῆς δόξης πλέκεται...

Βάσταζε παιδί μου τὸν σταυρόν σου, καὶ γνώριζε ὅτι εἰς ὅσα πάσχομεν, εἶναι γνώστης ὁ Θεὸς, καὶ ὡς Πατὴρ γνήσιος, προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπον νὰ μορφώση ἐντός μας τὸν Ἰησοῦν Χριστόν!

Ὁ Θεὸς παιδεύει καὶ πάλιν ἰᾶται, ἀνεβάζει καὶ κατεβάζει. Εἰς τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου τὶς δύναται ἀντιστῆναι;

Ἐὰν θέλει ὁ Θεὸς νὰ πάσχωμεν, ἄρα ἔχει κάποιον σωτήριον σκοπόν, τὸν ὁποῖον ἠμεῖς οἱ γήϊνοι δὲν δυνάμεθα προορατικῶς νὰ τὸν προϊδωμεν, ἐνῶ ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ μακροθυμία καὶ τὸ ταπεινόν της παραδοχῆς τοῦ πειρασμοῦ, πάντοτε -ναί- πάντοτε, θὰ φέρη κατόπιν βεβαίαν ὠφέλειαν.

Θέλει νὰ πάσχωμεν, διότι οἶδεν τί ἔχει ἑτοιμάσει διὰ τὰ πάσχοντα παιδιὰ Του εἰς τοὺς οὐρανούς. Έὰν ὅμως δὲν στείλη εἰς αὐτὰ θλίψεις θὰ ἀδικηθοῦν, διότι θὰ ὑστερηθοῦν τὰ ἀνεκλάλητα ἀγαθὰ τοῦ οὐρανοῦ.

Ὅσον περισσότερον πάσχομεν, τόσον πιὸ ὡραῖος στέφανος τῆς δόξης πλέκεται!

Μὴ πιστεύης ποτὲ ὅτι ἔχεις δαιμόνιον, μὴ σὲ πλανέση ποτὲ κανένας τέτοιος λογισμός. Εἰς πολλοὺς μοναχοὺς συμβαίνουν τοιαῦτα ὅταν ἀρρωστήσουν, οὕτως ὁ Θεὸς τὰ ἔκανε. Ὅταν ἀσθενῆ τὸ σῶμα, νὰ ἀκολουθῆ σύμφωνα καὶ ἡ ψυχή. Καὶ ὅταν ἡ ψυχὴ πάσχη, καὶ τὸ σῶμα νὰ μαραίνεται καὶ νὰ σκυθρωπάζη.

Σὲ ἐφθόνησεν ὁ πειρασμός παιδί μου, ἀλλὰ ἂς κάμνωμεν ὑπομονήν, διὰ νὰ σκάση αὐτὸς καὶ νὰ δοξασθῆ ὁ Θεός!

Γέρων Έφραίμ Άριζόνας

[aposal]

«Όπως τα αρπακτικά πουλιά έγιναν τροφοδότες και φύλακες του Ηλιού, έτσι και οι ασθένειες μας τροφοδοτούν την ελπίδα της αιώνιας ζωής».
Μέγας Βασίλειος

[toula]

Στην προσευχή μπαίνουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Χρειάζεται να βρεθούμε σε κατάλληλο κλίμα.
Η συναναστροφή με τον Χριστό, η συζήτηση, η μελέτη, η ψαλτική, το καντηλάκι, το θυμίαμα,
γίνονται το κατάλληλο κλίμα, ώστε όλα να γίνουν απλά, «εν απλότητι καρδίας».

Άγιος Πορφύριος

[Αναστάσιος]

«Από τα δικά μας λάθη και τα συντρίμμια, ο καλός Θεός οικονομεί ώστε να βγαίνει κάτι καλό. Έλειψε σήμερα η πίστη, αλλά και η σκληραγωγία».
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[aposal]

«Η ελεημοσύνη είναι η μητέρα της αγάπης που χαρακτηρίζει το Χριστιανισμό, εκείνης της αγάπης που είναι μεγαλύτερη απ’ όλα τα θαύματα και από την οποία αποδεικνύονται οι αληθινοί μαθητές του Χριστού».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Δεν θα πρέπει να έχουμε ως σκοπό της ζωής μας την δόξα και την αναγνώριση.
Αντί για δόξα, τιμές και εξουσίες ας επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή.

Η επίγεια δόξα είναι μια κατάσταση που εύκολα αλλάζει και χάνεται. Ακόμα όμως κι αν η δόξα και αναγνώριση που έχουμε κατακτήσει είναι σταθερή δεν έχει καμία αξία, μιας και δεν μας ωφελεί πνευματικά. Αντιθέτως πολλές φορές γίνεται η αιτία, πολλοί χριστιανοί να χάνονται μέσα στην έπαρση και την υπερηφάνεια, με ότι συνεπάγεται αυτό.

Η επιδίωξη της δόξας των ανθρώπων είναι ένα σαράκι πολλών χριστιανών.
Επιδιώκουν την δόξα των ανθρώπων, την αναγνώρισή τους επειδή δεν τα έχουνε βρει με τον εαυτό τους.

Ο άνθρωπος που είναι καλά με τον εαυτό του, δεν επιδιώκει να αποδείξει κάτι στους άλλους, δεν απαιτεί αναγνώριση και τιμές από τους άλλους, δεν μάχεται να αποκτήσει εξουσία και ανώτερες θέσεις. Έχει ειρήνη μέσα του. Ξέρει ποιος είναι, ξέρεις ποιος δεν είναι. Πάντα προσπαθεί για το καλύτερο αλλά δεν πέφτει στην παγίδα ν' αγωνίζεται να ξεπεράσει τους άλλους.

Ο άνθρωπος του Θεού θέλει πάντα να πράττει το καλό. Ο κομπλεξικός άνθρωπος πάντα προσπαθεί να νικήσει τους άλλους.

Άλλο είναι να προσπαθείς πάντα να βελτιώνεσαι και άλλο πάντα να προσπαθείς να νικήσεις τους άλλους.

Ο άνθρωπος της αρετής ποθεί να ευαρεστεί τον Θεό με την ζωή του και να βοηθά τον συνάνθρωπό του με κάθε ευκαιρία. Ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και όχι για να φανεί στα μάτια των άλλων.
Ο άνθρωπος της δόξας και των τιμών ποθεί να κτίσει ένα καλό όνομα και να το διατηρήσει με κάθε κόστος, ποθεί να πάρει κάποια ανώτερη θέση με κάθε τρόπο, ποθεί να δοξαστεί ακόμα και για λάθος λόγους.

Όλοι οι Θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ότι: "Η υπερηφάνεια είναι μεγάλο κακό και καταστρέφει την ψυχή του ανθρώπου".
Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης σημειώνει: «Αιτία της υπερηφάνειας, ως επί το πλείστον, είναι η αρχομανία και η σχετική μ’αυτήν εξουσία».

Γιατί λοιπόν να επιμένουμε με εμμονή στην απόκτηση εξουσίας και δόξας και τιμής από τους ανθρώπους, όταν γνωρίζουμε καλά ότι δι’αυτού του τρόπου ζωής οδηγούμαστε στην απώλεια;

Ας αγαπήσουμε την ησυχία και την ταπείνωση. Ας πάψουμε να ζούμε με την έννοια της αναγνώρισης και της καταξίωσης.

Αντί να μαχόμαστε να νικήσουμε τους άλλους, ας αγωνιστούμε να νικήσουμε τον εγωισμό μας που μας οδηγεί μακρυά από τον Θεό και τους συνανθρώπους μας.

Ας προσπαθήσουμε αντί να εστιάζουμε στα επίγεια και κοσμικά, στα εφήμερα και παροδικά, να εστιάζουμε στα αιώνια και άφθαρτα που ο Φιλάνθρωπος Θεός μας χαρίζει.

Όπως το σκοτάδι είναι ξένο από το φως, το ίδιο ξένο είναι και ο υπερήφανος άνθρωπος -που πάντα επιδιώκει την αυτοπροβολή, την δόξα των ανθρώπων και τις κοσμικές τιμές και εξουσίες- από την Χάρη του Θεού.

Μην ζηλεύουμε τους δοξασμένους, τους τιμημένους, τους δυνατούς της γης. Διότι η δόξα και η τιμή και η δύναμής τους παύει να υφίσταται στον τάφο τους.

Να ζηλεύουμε και να προσπαθούμε να μιμηθούμε την ζωή εκείνων που κατάφεραν να απαλλαγούν από το σαράκι της αναγνώρισης, από τον πειρασμό της δόξας των ανθρώπων και προτίμησαν την δόξα του Θεού που έρχεται μέσα από την ταπείνωση και την απλότητα, την αφάνεια και την σιωπή, την άσκηση και την μετάνοια.

Να ζηλεύουμε εκείνους που με
μια σκούπα στο χέρι,
απλώνοντας βρεγμένα ρούχα,
πλένοντας πιάτα και ποτήρια,
σφουγγαρίζοντας σκάλες και διαδρόμους,
καθαρίζοντας φασολάκια και πατάτες...
κατάφεραν μέσα στην αφάνειά τους,
μέσα στην αδοξία τους,
μέσα στην σιωπή και την ταπείνωσή τους
να γίνουνε κοινωνοί της Χάρης του Θεού.
Όχι γιατί δεν είχανε θέσεις και αξιώματα,
(αυτό δεν είναι που φέρνει την Χάρη του Θεού)
αλλά διότι κατάλαβαν ότι σκοπός της ζωής
δεν είναι η επίγεια επιτυχία αλλά η αιώνια.
Και αυτό κατορθώνεται μόνο όταν ο άνθρωπος
αρνηθεί το εγώ του και πλέον ζει ταπεινά,
σηκώσει τον σταυρό του χωρίς γογγυσμούς και μιζέρια
και ακολουθήσει με πίστη και ελπίδα τον Χριστό μας
στον οποίο μόνο ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ο μόνος πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που είναι απαλλαγμένος από τα πάθη του».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

"Θά πρέπει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ νά λέει:
Δόξα σοι ὁ Θεός,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, Παναγία, σῶσον με.

Θέληση χρειάζεται νά ἔχουμε καί δέν χρειάζεται νά ἀφήσεις τή δουλειά σου γιά νά προσευχηθεῖς. Μπορεῖς νά ἔχεις τό νοῦ σου στό Θεό καί νά προσεύχεσαι ἐν ὥρᾳ ἐργασίας.
Ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἐρωτευμένοι μέ τό Χριστό, γι΄ αὐτό καί δέν Τόν θυμόμαστε."

+ Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλο

[toula]

Η απέραντη αγάπη της Παναγίας για το Θεό και τους ανθρώπους

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πως είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο.

Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσουμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα το Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τί αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβουμε, γιατί η αγάπη μας για το Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ’ εμάς τα παιδιά Σου, πώς αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα Σου για το Θεό και Σωτήρα Σου; Πώς αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεφτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι Δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τί ένοιωθε η ψυχή Σου, όταν κρατούσες στα χέρια Σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιάν αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στην σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποιά χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή Σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή Σου με τον Κύριο στη γη· αλλά Συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσεις όλ’ αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριό Σου με σιγή.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν’ ανταποδώσω κάπως αυτή την αγάπη.

Τί ν’ ανταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά μ’ επισκέφθηκε σπλαγχνικά και με συνέτισε; Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μού έδωσε να Την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια Της και το πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου παρασύρεται τόσο από την αγάπη προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματός Της γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος και μπήκε τότε στην καρδιά μου η προσευχή του Ιησού κι άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
http://theomitoros.blogspot.com/

[toula]

Λέει κάποιος: «Αφού θα ξαναπέσω, γιατί να πάω να εξομολογηθώ; Ξέρω, ότι θα ξανακάνω πάλι τα ίδια...»

Αδελφέ μου, η αμαρτία είναι σαν την αρρώστια. Δεν αρρωσταίνεις μια φορά... Πολλές φορές αρρωσταίνεις και κάθε φορά που αρρωσταίνεις, πηγαίνεις στον ιατρό και παίρνεις τα φάρμακα που σου δίνει. Το ίδιο κάνε και για την ψυχή σου...
Κάθε φορά που πληγώνεσαι, έστω και αν πληγώνεσαι στο ίδιο μέρος, μετανόησε και εξομολογήσου. Κάποτε το φάρμακο της Χάριτος θα γιατρέψει ολότελα, την συγκεκριμένη πληγή...

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνα
https://proskynitis.blogspot.com/