Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

“νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”
Φαντασθεῖτε τὰ τρεμάμενα χέρια τοῦ γέροντα Συμεὼν καθὼς παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸ σαρανταήμερο βρέφος τόσο τρυφερὰ καὶ προσεκτικά, ἀτενίζοντας τὸ μικρὸ πλάσμα, καὶ πλημμυρίζοντας ἀπὸ δοξολογία: “νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου”. Ὁ Συμεὼν περίμενε. Περίμενε σὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή του, καὶ εἶναι βέβαιο πώς στοχαζόταν, προσευχόταν καὶ βάθαινε καθὼς περίμενε ἔτσι, ὥστε στὸ τέλος ὁλόκληρη ἡ ζωή του νὰ εἶναι μιὰ συνεχὴς “Παραμονὴ” τῆς χαρούμενης συνάντησης.

Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ἀναρωτηθοῦμε τί περιμένουμε; Τί ἐπιμένει ἡ καρδιά μας νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει συνεχῶς; Μεταμορφώνεται βαθμιαία ἡ ζωή μας σὲ μιὰ ἀναμονή, καθὼς περιμένουμε νὰ συναντηθοῦμε μὲ τὰ οὐσιώδη; αὐτά εἶναι τὰ ἐρωτήματα πού θέτει ἡ Ὑπαπαντή. Ἐδῶ, σ’ αὐτή τὴ γιορτὴ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ὡς ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ μιᾶς ὥριμης ψυχῆς, πού ἔχει ἀπελευθερωθεῖ, βαθύνει καὶ καθαριστεῖ ἀπὸ καθετί τὸ μικρόψυχο, τὸ ἀνόητο καὶ τυχαῖο. Ἀκόμη καὶ τὰ γηρατειὰ καὶ ὁ θάνατος, ἡ γήινη μοίρα πού ὅλοι μας μοιραζόμαστε, παρουσιάζονται ἐδῶ τόσο ἁπλά καὶ πειστικὰ ὡς ἀνάπτυξη καὶ ἄνοδος πρὸς ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά, στὴν πληρότητα τῆς εὐχαριστίας, θὰ πῶ: “νῦν ἀπολύoις”. Εἶδα τὸ φῶς πού διαπερνᾶ τὸν κόσμο. Εἶδα τὸ “Παιδίον”, πού φέρνει στὸν κόσμο τόση θεϊκὴ ἀγάπη, καὶ πού παραδίνεται σὲ μένα. Τίποτε δὲν προκαλεῖ φόβο, τίποτε δὲν εἶναι ἄγνωστο, ὅλα τώρα εἶναι εἰρήνη, εὐχαριστία, ἀγάπη.

Αὐτά φέρνει ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου. Ἑορτάζει τὴ συνάντηση τῆς ψυχῆς μὲ τὴν Ἀγάπη, τὴ συνάντηση μ’ Αὐτὸν πού μοῦ ἔδωσε τὴ ζωή, καὶ πού μοῦ ἔδωσε τὸ κουράγιο νὰ τὴ μεταμορφώσω σὲ ἀναμονή.

+π.Αλέξανδρος Σμέμαν

[toula]

«Έτσι, από τα κροσσάκια της Παναγίας να κρεμασθούμε και να πάμε στον Παράδεισο! Μας δίνει τα επίγεια, αλλά, να μη μας στερήση τα Ουράνια! Να μας τα δώση όλα, και τα επίγεια και τα Ουράνια!»!!

Γερόντισσα Μακρίνα Πορταριάς Βόλου

[toula]

«Όταν γλυκανθή κανείς στην Ευχή, δεν θέλει να βγη από το Κελλί του! Τότε η Ευχή δεν κουράζει,
αλλά ξεκουράζει! Όταν εμείς δεν θέλουμε να βγούμε από το Καλύβι μας,
αλλά από αγάπη βγαίνουμε και θυσιάζουμε την ησυχία μας χάριν κάποιου αδελφού,
τότε ο Θεός βλέπει την αγάπη μας και αναπληρώνει»!!

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

«Όπως ένα σπουργίτι δεμένο από το πόδι, όταν πάει να πετάξει, πέφτει στο χώμα, επειδή το τραβάει το σχοινί, έτσι και ο νους, που δεν έχει αποκτήσει την απάθεια, και πετά προς την γνώση των Επουρανίων, τραβιέται από τα πάθη, προς την γη»!!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

[toula]

Γέροντας Ανανίας Κουστένης: Είναι τρισμεγάλη η εορτή της Υπαπαντής!

Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.
Δύο Φεβρουαρίου, είναι η μεγάλη γιορτή της Υπαπαντής του Xριστού. Σαράντα μέρες μετά τη Γέννηση του Xριστού μας, την κατά σάρκα Γέννησή Tου από την Παναγία και εκ Πνεύματος Αγίου, ήλθε η Κυρία Θεοτόκος μαζί με τον Ιωσήφ και με το Θείον Βρέφος στην Ιερουσαλήμ, για να Σαραντίσουν, για τον Σαραντισμόν. Nα παρουσιάσουν το Θείον Βρέφος στον Κύριο, και να του το αφιερώσουν. Έτσι όριζε ο Mωσαϊκός Νόμος.
Και πήγαν και δώρα, τα δώρα των φτωχών, ένα ζευγάρι τρυγόνια και δύο νεοσσούς περιστερών. Οι πλούσιοι πήγαιναν κι έναν αμνό για τη θυσία.
Εκεί στην Ιερουσαλήμ ήταν ένας δίκαιος και ευλαβής άνδρας. Ο Συμεών. Mεγάλη μορφή και ψυχή. Eίχε πάρει από το Άγιο Πνεύμα υπόσχεση πως δεν θα πεθάνει, πριν ιδεί τον Xριστό του Κυρίου, το παιδίον Ιησούς. Και την ημέρα εκείνη, που πήγαν στην Άγια Πόλη ο Ιωσήφ και η Mαριάμ, που πήγαν το Παιδίον, παρακινούμενος απ’ το Πνεύμα το Άγιο, ήλθε κι εκείνος στο Ιερό, στον Ναό.
Και του πρόσφερε η Κυρία Θεοτόκος τον Ιησούν Xριστόν, που Εκείνη στην αγκάλη της κρατούσε, τον αγκαλοφορούμενο Κύριο, και Tον έδωσε στην αγκάλη του Συμεών.
Κι έτσι η Παλαιά Διαθήκη παρέδωσε στην Καινή Διαθήκη, στον Xριστό. Ο Nόμος παρέδωσε στη Xάρη. Η σκιά παρέδωσε στην Αλήθεια. Κι ο χειμώνας παρέδωκε στην Άνοιξη. Στην αιωνία Άνοιξη, που ‘ναι ο Xριστός μας.
Γι’ αυτό και Tου είπε: «Nυν απολύεις τον δούλον σου, δέσποτα». Tώρα απόλυσέ με. Nα πάω στην άλλη ζωή, να πω και στους εκεί ότι ήλθες. Ο πρώτος που πήγε στον Άδη και είπε πως ήλθε ο Λυτρωτής ήταν ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος. Και μετά ο Tίμιος Πρόδρομος, όπως γνωρίζομε.
Γι’ αυτό και ο άγιος Συμεών έχει μεγάλη παρρησία στον Κύριο. Και προανήγγειλε και στην Παναγία το Πάθος και την Ανάσταση του Xριστού μας. Ήταν και Προφήτης.
Και ύστερα, την επόμενη μέρα, παρεδόθη στον Xριστό μας. Στον Κύριο. Γιατί ο Xριστός, όταν Tον πήρε ο Συμεών στα χέρια του, τι έκανε; Ενώ ο Συμεών ευλόγησε την Mαριάμ και τον Ιωσήφ, ο Xριστός τι έκανε; Ευλόγησε τον Συμεών. «Και χείρας του Συμεών», λέει ο άγιος Pωμανός, «ευλογήσας ως έπρεπε».
Γιατί «το έλαττον», ο Συμεών, «υπό του κρείττονος», που ‘ν’ ο Xριστός, «ευλογείται».
Κι έχει μεγάλη παρρησία ο άγιος Συμεών.
Είναι μεγάλη η εορτή της Υπαπαντής. Πολύ μεγάλη. Tρισμεγάλη.
Tην αγαπούσε και την τιμούσε ιδιαίτερα κι ο μέγας αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. Κι έκαμαν αγρυπνία εκείνη την ημέρα το βράδυ, στον ναό των Βλαχερνών.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Χειμερινό Συναξάρι».
Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com

[toula]

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ

«Τίποτε δεν ετίμησε ο Θεός, όσο ετίμησε τον άνθρωπο. Τίποτε δεν αγάπησε ο Θεός, όσο αγάπησε τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, αφού έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο» (όσιος Ευμένιος).
Ο όσιος Γέροντας Ευμένιος (Σαριδάκης), από τους νεωτέρους οσίους της Εκκλησίας μας, ο γλυκύς και χαρίεις αυτός άνθρωπος που και μόνο βλέποντάς τον ένιωθες την ειρήνη του Θεού ακτινοβολούσα, υπενθυμίζει με τα επιγραμματικά αυτά λόγια του όλο το βάθος και το ύψος της θεολογίας της χριστιανικής πίστεώς μας για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος δεν είναι ένα απλό δημιούργημα του Θεού, αλλά η κορωνίδα της δημιουργίας, αυτός τον οποίο έπλασε ο Δημιουργός ως τελική αναφορά και των υπολοίπων δημιουργημάτων – προς τον άνθρωπο αποβλέπουν τα κτίσματα όλα κανονιζόμενα και ρυθμιζόμενα από τη στάση και την πορεία εκείνου.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αδάμ, κατά το Βιβλίο της Γενέσεως, δίνει όνομα σε όλα τα ζώα που ο Θεός του έφερε κοντά του, δηλαδή περιγράφει και οριοθετεί κατά κάποιο τρόπο την παρουσία τους στον κόσμο, χωρίς να ευρίσκεται κάτι από τη φύση που να είναι όμοιο με αυτόν, ενώ ο απόστολος Παύλος στοιχώντας στη Βιβλική αυτήν παράδοση εξηγεί πώς η πτώση στην αμαρτία του ανθρώπου συμπαρέσυρε και όλη την υπόλοιπη φυσική δημιουργία, που θα πει ότι και η εν Χριστώ αποκατάστασή του αποκαθιστά και αυτήν στην αρχική δημιουργημένη κατάστασή της – το βλέπουμε στους βίους πολλών αγίων της Εκκλησίας μας.
Κι ακριβώς εκείνο που επιβεβαιώνει με τον πιο απόλυτο και αναμφισβήτητο τρόπο τη μεγάλη τιμή που έδωσε και δίνει στον άνθρωπο ο Δημιουργός είναι το γεγονός που ο Ίδιος εν προσώπω Ιησού Χριστού έκλινε Ουρανούς και κατέβη στον κόσμο όχι ως κάτι άλλο, αλλ’ ως άνθρωπος, προκειμένου τον νεκρωμένο και χαμένο από τις αμαρτίες του άνθρωπο να τον καθαρίσει από αυτές, να τον θεραπεύσει από τις πληγές του, να του ανοίξει και πάλι τη θύρα του Παραδείσου, αποκαθιστώντας τον στο πρότερο αξίωμά του: να είναι εικόνα του Ίδιου με δυνατότητα πλήρους ομοιώσεως προς Αυτόν.
Ο όσιος του Θεού επισημαίνει βεβαίως και το αυτονόητο για την πίστη μας: το κίνητρο του Θεού για την επέμβασή Του στην Ιστορία και τη διαπαντός διακράτηση της ανθρωπότητάς Του. Είναι η αγάπη του Θεού, λέει, επαναλαμβάνοντας το τι κηρύσσει ο λόγος του Θεού, ιδίως η Καινή Διαθήκη. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε τον Υιό Του τον μονογενή έδωσε, με σκοπό καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν να μη χαθεί αλλά να έχει την αιώνια ζωή» (ευαγγελιστής Ιωάννης).
Ο ίδιος ο Κύριος το απεκάλυψε, γι’ αυτό και ο λόγος Του ηχεί πιο στέρεα και από κάθε τι άλλο θεωρούμενο ασφαλές και στέρεο: «Όπως με αγάπησε ο Πατέρας, σας αγάπησα κι εγώ». Δεν πρόκειται για κάτι που ειπώθηκε και μπορεί κανείς να θέσει εν αμφιβόλω – μιλάμε για τον αιώνιο λόγο του Θεού που συνέστησε την ίδια τη δημιουργία και αποτελεί την απόλυτη αλήθεια. «Εγώ ειμι η αλήθεια και η ζωή».
Κι αυτό σημαίνει ότι το «βάθος» του σύμπαντος και κάθε σύμπαντος, αυτό που υπόκειται ως βάθρο για την ύπαρξη του κάθε ε ί ν α ι, είναι η Αγάπη του Θεού, η ενέργεια της πανσθενούς χάριτός Του που είναι μαζί και φως και δόξα και οτιδήποτε αγαθό μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν έχουν τη δύναμη τα φυσικά μας μάτια να διεισδύσουν στη χαρισματική αυτή πραγματικότητα, γιατί αυτά είναι φτιαγμένα για να βλέπουν την υλική διάσταση των πραγμάτων.
Έχουμε όμως τα μάτια της πίστεως που λειτουργούν ως «ακτίνες» που «σχίζουν» την επιφάνεια και επαναπαύονται στην ομορφιά της αιωνιότητας του Θεού. «Πίστις εστίν ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος (όραση) ου βλεπομένων» σημειώνει θεόπνευστα ο απόστολος Παύλος. Για να πει σε άλλο σημείο ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται στη ζωή αυτή ο αληθινά πιστός: «Διά πίστεως περιπατούμεν, ου δι’ είδους». «Ου σκοπούμεν τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. Τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια».
Τι είναι εκείνο που φέρνει την πίστη αυτή που διανοίγει τους πνευματικούς οφθαλμούς για το εξαίσιο αυτό θέαμα που υπόσχεται ο Θεός; Η θέληση του ανθρώπου να είναι μαζί με τον Θεό, να τηρεί δηλαδή τις άγιες εντολές Του. Ο Κύριος και πάλι το απεκάλυψε: «Σας αγαπώ απόλυτα, γι’ αυτό και σας παρακαλώ να μείνετε σταθεροί στην αγάπη μου αυτή. Και θα μείνετε στην αγάπη μου αυτή, αν τηρήσετε τις εντολές μου» - «μείνατε εν τη αγάπη τη εμή. Εάν τας εντολάς μου τηρήσητε, μενείτε εν τη αγάπη μου».
Λοιπόν, ο Θεός που απεκάλυψε ο Χριστός είναι Αγάπη, η Αγάπη αυτή δημιούργησε τα πάντα και τα κρατάει στην ύπαρξη, η Αγάπη αυτή είναι έτοιμη και διαθέσιμη στον καθένα, αρκεί βεβαίως αυτός να μπει στη διαδικασία της αναζητήσεώς Της μέσω της τηρήσεως των εντολών του Θεού. Φιλάνθρωπος ο Θεός πράγματι, φιλάνθρωπος κατ’ ανάγκην και ο άνθρωπος της πίστεως ως εικόνα του Θεού αυτού, γεγονός που φανερώνει και ποιος είναι ο φιλόθεος άνθρωπος. Φιλόθεος είναι ο φιλάνθρωπος και φιλάνθρωπος είναι ο φιλόθεος. Ο φιλόθεος και φιλάνθρωπος όσιος Ευμένιος είναι από αυτούς που επιβεβαίωσαν στη ζωή τους την ταυτότητα αυτή.

Aγιος Ευμένιος Σαριδάκης

[toula]

Ο μικρός Δημήτρης με το διορατικό χάρισμα..

Τόν Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήση.
Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον ώδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστή. Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνη «παιδί» Του. Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υϊού και του Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.
Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όράση. Δεν έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους γονείς του να κάνουν το ίδιο.

Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχη κάτι διαφορετικό σ΄ αυτό το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό. Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπο του έλαμπε. Ήθελε να κοινωνάη συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές η μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε: «Μητέρα, ελα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσης». Και έτσι γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη καθισμένο στο κρεββάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια τον σταυρό του. Ενώ δεν εγνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισμα τον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες πού εχώριζαν το δωμάτιο του από τον διάδρομο πού ερχόταν ο ιερέας.
Αυτό το βεβαιώνει και η ευλαβής κυρία Μαρία Γαλιατσάτου η οποία εθελοντικώς εφρόντιζε το παιδί αυτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πώ», της είπε μία ημέρα.

«Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες πού ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή πού γέρνουν προς το Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».
Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τί κάνεις, Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πώ από κοντά. Εγώ είμαι καλά. Εσείς μην στενοχωριέστε πού έφυγε η γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός άνθρωπος». Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το θλιβερό γεγονός πού είχε συμβή την προηγούμενη ήμερα στο σπίτι του, ότι δηλαδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε και πήρε άλλον άνδρα.
«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν.
Την τελευταία φορά πού κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθή καθιστός στο κρεββάτι αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. «Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε και μετά εκοιμήθη.

Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διάβαση στον Δημητράκη το τρισάγιο, είπε:
«Τέτοιο λείψανο πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπο του είναι χαμογελαστό, λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού». Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν και αυτοί να βαπτιστούν.

Από το βιβλίο: "Ασκητές μέσα στον κόσμο"
Γιωργος Γεωργουδάκης
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

[toula]

Μ. ΦΩΤΙΟΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Στις 6 Φεβρουαρίου εορτάζει η Εκκλησία μας τη μνήμη του Μεγάλου Φωτίου. Πρόκειται για μια σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο οποίος έχει λάβει δικαίως τον σπάνιο τίτλο του μεγάλου. Επίσης δεν θεωρείται μεγάλος μόνο από την Εκκλησία, αλλά και από την ιστορία, διότι συγκαταλέγεται στους ξεχωριστούς πνευματικούς φάρους της ανθρωπότητας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 810 μ. Χ. από πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον Σέργιο και την Ειρήνη, οι οποίοι ανήκαν στις τάξεις των ορθοδόξων υπερασπιστών των Αγίων Εικόνων. Έλαβε σπουδαία κλασική και θεολογική μόρφωση στα ονομαστά πανεπιστήμια της Βασιλεύουσας. Μάλιστα μετά τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων από την αγία Θεοδώρα την Αυγούστα και τον υιό της Μιχαήλ Γ΄ (842-867), το 842 ο Φώτιος ανήλθε με την αξία του σε υψηλά πολιτικά αξιώματα. Το 858 μετά την απομάκρυνση του πατριάρχη Ιγνατίου από τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο αυτοκράτορας πρότεινε να ανέβει ο Φώτιος, ο οποίος είχε αναδειχθεί ως ενάρετος και συνετός άνδρας. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε να εισέρθει στον ιερό κλήρο. Σε μια εβδομάδα έλαβε και τους τρεις βαθμούς της ιεροσύνης. Η χειροτονία του ως επίσκοπος και η ενθρόνισή του στον πατριαρχικό θρόνο έγινε τα Χριστούγεννα του 858.

Ο Φώτιος από τις πρώτες κιόλας μέρες άρχισε την αναδιοργάνωση της Εκκλησίας και το κλείσιμο των πληγών της που είχε ανοίξει η εκατονταετής εικονομαχική έριδα (726-842). Καλώντας άξιους συνεργάτες αγωνίστηκε για την πνευματική ανόρθωση των πιστών και την ιεραποστολική αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είχε αναστείλει η λαίλαπα της εικονομαχίας. Άρχισε από τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων, τους οποίους μετέβαλε ταυτόχρονα και σε φίλους του βυζαντινού κράτους. Ανέθεσε στους δύο σπουδαίους θεσσαλονικείς αδελφούς Κύριλλο και Μεθόδιο να μεταβούν στην Ευρώπη και να εκχριστιανίσουν τους λαούς της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, οι οποίοι ήταν ακόμη ειδωλολάτρες. Αυτό σημαίνει πως πραγματικός φωτιστής της Ευρώπης είναι ο Μέγας Φώτιος!

Στον μορφωτικό και παιδευτικό τομέα υπήρξε πρωτοπόρος για την εποχή του. Πίστευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του ότι η παιδεία και η μόρφωση είναι απαραίτητα στοιχεία του ανθρώπου για να μεταστοιχειωθεί σε πνευματική οντότητα. Μάλιστα θεωρούσε ότι η χριστιανική πίστη και ευσέβεια θα πρέπει να επικουρούνται από τη μόρφωση και τη γνώση ώστε να ο χριστιανός να μην υστερεί έναντι του μη χριστιανού. Η χριστιανική πίστη συνδυασμένη με την «θύραθεν» παιδεία δημιουργεί άρτιες προσωπικότητας και υψηλά πολιτισμικά ιδεώδη. Γι’ αυτό και ίδρυε παντού σχολεία, στα οποία διδάσκονταν όλες οι γνώσεις και οι επιστήμες. Το πιο ονομαστό σχολείο που ίδρυσε είναι το περίφημο πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κωνσταντινούπολη, όπου κλήθηκαν να διδάξουν οι πιο ονομαστοί δάσκαλοι της οικουμένης. Ο Φώτιος ήταν ένας από αυτούς ο οποίος δίδασκε φιλοσοφία σε αυτό για πολλά χρόνια, παράλληλα με τα ποιμαντικά του καθήκοντα.

Ο Φώτιος έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα κλασικά γράμματα και εκτίμηση για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και συγγραφείς και γι’ αυτό είχε βάλλει ως στόχο να διασώσει την αρχαιοελληνική πνευματική κληρονομία, την οποία θεωρούσε και δική του κληρονομιά. Ανέθεσε σε μοναχούς καλλιγράφους να αντιγράφουν και να διαδίδουν τα αρχαία συγγράμματα και να εμπλουτίζουν τις βιβλιοθήκες. Ο ίδιος ανέλαβε το τιτάνιο έργο να διασώσει σε επιτομή τα σπουδαιότερα έργα των αρχαίων στο περίφημο και μοναδικό στην ιστορία, έργο του: «Μυριόβιβλος». Στο έργο αυτό
έχουν διασωθεί τα πιο σπάνια έργα των αρχαίων. Μάλιστα βεβαιώνουν οι ειδικοί πως αν ο Φώτιος δεν μας άφηνε την «Μυριόβιβλό» του η γνώσεις μας για τους αρχαίους συγγραφείς θα ήταν φτωχή. Δε θα γνωρίζαμε καν την ύπαρξη κλασικών έργων, ούτε καν τους συγγραφείς τους χωρίς αυτή!
Όμως οι μεγάλοι άνδρες αντιμετωπίζουν και μεγάλες προκλήσεις και έχθρες. Έτσι και ο Φώτιος πέρασε μια ταραγμένη ζωή. Οι «ιγνατιανοί» κατέφυγαν στον πάπα της Ρώμης Νικόλαο για να καταγγείλουν τον Φώτιο για αντικανονικές ενέργειες. Ο πάπας (ο οποίος ήταν ακόμη ορθόδοξος) βρήκε αφορμή για να επέμβει στα πράγματα της Ανατολής απαίτησε να του αποδοθούν κτήσεις που του είχαν αφαιρεθεί. Ζήτησε να καθιερωθεί υποχρεωτικά η λατινική γλώσσα στη λατρεία των εκκλησιών που ίδρυσαν οι βυζαντινοί ιεραπόστολοι στην Ευρώπη και φυσικά απαίτησε την αποκατάσταση του Ιγνατίου. Ο Φώτιος κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν προσχήματα και γι’ αυτό προχώρησε στην καταδίκη της αιρέσεως του filioque (εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού) και κατάγγειλε τις αντιεκκλησιαστικές ενέργειες του πάπα. Τελικά ο πάπας αφόρισε τον Φώτιο το 863 και ο Φώτιος αναγκάστηκε να κάμει το ίδιο, συγκάλεσε σύνοδο το 867, με την οποία αναθεμάτισε και καθαίρεσε τον πάπα Νικόλαο. Αυτό είναι το πρώτο λεγόμενο «σχίσμα επί Φωτίου».

Το 867 από το νέο αυτοκράτορα Βασίλειο Α΄ απομακρύνθηκε από το θρόνο και εξορίστηκε. Επανήλθε το 879 στο θρόνο για να απομακρυνθεί και πάλι το 886. Κοιμήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 893, αφού είχε συμφιλιωθεί με τον Ιγνάτιο και είχε αποκατασταθεί το σχίσμα με την Εκκλησία της Ρώμης. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και μέγα για το μεγάλο έργο του. Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τον θεωρεί προστάτη της και εορτάζει με λαμπρότητα την ημέρα της μνήμης του.
Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Μέγας Φώτιος και το έργο του είναι εξαιρετικά επίκαιρο για την εποχή μας. Ο σύγχρονος οικουμενιστικός οίστρος τείνει να ισοπεδώσει την ορθόδοξη παράδοσή μας και να νοθεύσει την εκκλησιαστική μας αυτοσυνειδησία. Ο οικουμενισμός κατόρθωσε να περάσει την αιρετική εκκλησιολογική κακοδοξία ότι η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας δεν είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, αλλά μέρος της, αφού, κατ’ αυτόν, «εκκλησία» είναι και η πανσπερμία των αιρετικών ομάδων, από τον παπισμό, έως και τις εσχατιές του προτεσταντισμού! Μελετώντας το έργο του Μεγάλου Φωτίου, δεν αφήνονται τέτοια περιθώρια από τον θεοφόρο άνδρα! Η Εκκλησία, κατ’ εκείνον, είναι μία και αδιαίρετη, όπως το Σώμα του Χριστού. Οι σχισματικοί και οι αιρετικοί είναι εκτός της Μιας Εκκλησίας. Ο σύγχρονος όρος «Εκκλησίες» και «ένωση Εκκλησιών» είναι ορολογία άγνωστη στον άγιο Φώτιο, αλλά κυριαρχεί ο όρος «επιστροφή στην Εκκλησία». Ιδιαιτέρως ο Μ. Φώτιος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, κατανόησε την αποστασία της δυτικής χριστιανοσύνης και προείδε τα σπέρματα της παπικής κατάπτωσης. Και γι’ αυτό αγωνίστηκε σφοδρά για τη διάσωση της Ορθοδοξίας της Εκκλησίας και ο αγώνας του είναι αποτυπωμένος στο έργο και τις αποφάσεις της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (879-880). Ο αγώνας του και η ιστορία τον δικαίωσε. Οι φόβοι του δυστυχώς επαληθεύτηκαν, αφού η δυτική χριστιανοσύνη οδηγήθηκε τελικά εκτός της Εκκλησίας και παραμένει εκτός ως τα σήμερα. Τρανή απόδειξη το μίσος των δυτικών κατά του Μεγάλου Φωτίου, τον οποίο, όχι μόνο δεν τον τιμούν ως άγιο, αλλά του προσάπτουν απίστευτες συκοφαντίες εδώ και δέκα αιώνες! Για μας τους Ορθοδόξους είναι (θα πρέπει να είναι) ο Μέγας Φώτιος, μαζί με τους άλλους μεγάλους Πατέρες της εποχής του και μετέπειτα (Γρηγόριο Παλαμά, Μάρκο Ευγενικό, Γεώργιο Σχολάριο, Κοσμά Αιτωλό, Ιουστίνο Πόποβιτς, κλπ), τα φωτεινά ορόσημα της Ορθόδοξης πίστης μας και της εκκλησιαστικής μας αυτοσυνειδησίας!

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
ΠΗΓΗ: AKTINES

[toula]

Η προστάτιδα των ασθενειών του μαστού, Αγία Αγάθη. Νέα, όμορφη, πλούσια, μορφωμένη και ενάρετη. Όπως οι περισσότερες αγίες που είχαν παρόμοια προσόντα, έμαθε νωρίς το νόημα της ζωής.
Δέχθηκε να τα αφήσει όλα πίσω για κάτι ανώτερο, κάτι καλύτερο. Γροθιά στην λογική κάθε εποχής που σκέφτεται τα 40, 50, 60, 70, 80 χρόνια επίγειας ζωής ως τα μοναδικά χρόνια της ανθρωπίνης υπάρξεως και μένει προσκολλημένη σε αυτά.
Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που σκέφτεται πέρα από αυτά. Έχει ελπίδα, χαρά και ζωντάνια και τίποτε δεν τον πτοεί.

[toula]

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ.Όταν ακούτε για μια τραγωδία, βάλτε την καρδιά σας στα γόνατά σας στην προσευχή, μην αναζητάτε αιτίες, εικασίες ή ένοχους.