Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ένα μικρός "αλητάκος" ξεκίνησε για το περιβόλι της Παναγιάς...

Αστήρ μυστικός τον οδηγεί στον συγκεκριμένο γεροντα Παντελεήμονα, στην Καλύβη του Αγίου Γεωργίου της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων. Το Κυριάκο βρίσκεται κοντά, λίγο παρακάτω. Το ξεροκάλυβο του γερο-Δημά βρίσκεται λίγο παραπάνω.
Εκεί ζει. Ανοίγει τα μάτια του στον νέο κόσμο της ασκήσεως. Αναπνέει τον καθαρό αέρα της ερήμου. Οσφραίνεται τα μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου. Μπαίνει μέσα στο κάλλος της λειτουργικής θεολογίας.

Ο μικρός Ευάγγελος γνώρισε το αληθινό Άγιον Όρος και μας το κοινοποίησε. Ως άγγελος καθαρός, τα δίδει όλα στον Χριστό και δέχεται τη Χάρη. Μπαίνει, όπως λέει ό ίδιος στην άκτιστη Εκκλησία. Χαίρεται τίς ακολουθίες. Τρέφεται από την ευχή. Δεν χωρίζει την προσευχή από την εργασία. Κάνει υπακοή με' όλη του την καρδιά. Τρέχει σε όλα τα διακονήματα με προθυμία. Στενοχωρείται όταν δεν του φερωνται αυστηρά. Ριζώνει στη νέα γη της πνευματικής πολιτείας. Τρέφεται από το μυστήριο της ταπεινώσεως και της αγάπης. Γι' αυτό καί οί κλάδοι των εφέσεων καί των προσδοκιών του είναι ουρανομήκεις και φτάνουν στον γνόφο της αορασίας καί της ανυπαρξίας. Θέλει, όπως λέει ό ίδιος, να φυγή, να χαθή, να μην υπάρχη. Ζει μέσα στον χώρο της ορθοδόξου ελευθερίας. Νοιώθει και ομολογεί ότι η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι ερωτάς, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου».
Του συμβαίνει το θαυμαστό γεγονός με τον γέρο-Δημά. Μεσα στον σκοτεινό νάρθηκα του Κυριακού, όπου ό περιφρονημένος γέροντας κάνει μετάνοιες, βγάζει κραυγή δοξολογίας. Εκπέμπει τη λάμψη της Χάριτος. Και παίρνει φωτιά ή εύφλεκτη ύλη του μικρού ασκητή!

Βλέπει, ακούει και οσφραίνεται διαφορετικά, Φουντώνει μέσα του ό θείος έρως. Θέλει να μείνη μόνος και άγνωστος μέσα στη σιωπή. Να ζήση και να προχώρηση όπου τον φέρνει ή ανέκφραστη του εμπειρία. Να χαθεί με τους αγνώστους και μυστικούς μοναχούς μέσα στον παράδεισο της ερημικής κοινωνίας.
Ό Θεός όμως ενεργεί διαφορετικά γι' αυτόν και για μας. Τον βλέπει ικανό για την εκτέλεση δύσκολης αποστολής. Τον στέλνει σε άλλους χαμένους, στα απολωλότα πρόβατα Του, στον κόσμο. Τον στέλνει σε μας.
Το να είσαι απολωλώς και να νομίζης ότι είσαι δάσκαλος της πνευματικής ζωής καί της θεολογίας, είναι επικίνδυνο. Σ' αυτούς στέλνει ό Θεός τον ανύπαρκτο καί ελάχιστο τούτο μοναχό.
Φτάνει στην καρδιά της Αθήνας, στην καρδιά του εικοστού αιώνα. Μένει στην Ομόνοια 33 χρόνια, από το 1940 μέχρι το 1973. Τα ζή όλα, όπως λέει, σαν μία μέρα.

Τί κάνει; Τίποτε, μόνο αγαπά. Αφήνει από μέσα του να ξεχυθή το φως της χαράς καί της Αναστάσεως...
Κυκλοφόρησε μεταξύ μας ως άμεμπτος καί πολιτεύθηκε ελεύθερα ως άγιος. Φανερωσε την ελευθερία του μελλοντος αιώνος. Δεν κραυγάζει, δεν ακούει κανείς τη φωνή του στίς πλατείες...
Ως σίφουνας αθόρυβης αγάπης, θωπεύει ιαματικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Μίλα προσωπικά, εκφράζεται ελεύθερα καί έπισκέπτεται όλους. Δεν κρίνει, αλλά θεραπεύει. Δεν άποπαίρνει, μόνο χαροποιεί...
Γεννήθηκε με το να φυγή, να χαθεί, να μην υπάρχει. Και τελείωσε με το να χαθεί, να φυγή, να μην υπάρχει...

π.Βασίλειος Γοντικάκης
-Λόγος για τον Όσιο γέροντα Πορφύριο-

[toula]

«Ο τρόπος που πεθαίνεις φανερώνει το πως έζησες…..»
(Περί κοίμησης Αγίου Πορφυρίου)

Η αλήθεια είναι ότι για να ζήσεις πρέπει να ξέρεις για ποιο λόγο μπορείς να πεθάνεις. Η αξία της ζωής συναντιέται με τον θάνατο στο ποσοστό που το τέλος ορίζει την αρχή και την πορεία μας. Γι’ αυτό και ο θάνατος μας φανερώνει εν πολλοίς -υπάρχουν πάντα και εξαιρέσεις- το πως ζήσαμε.

Έτσι σε αυτό το κειμενάκι θα παραθέσω μερικές σκηνές, αποφάσεις, σκέψεις και αντιλήψεις του Αγίου Πορφυρίου γύρω από το θάνατο και την δική του κοίμηση. Το κάνω για να φανεί ότι πέθανε όπως έζησε, εν Χριστώ, με απλότητα, αγάπη και ταπείνωση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του Προηγουμένου της Ι. Μονής Ιβήρων π. Βασιλείου που μου έλεγε, «πάτερ μου, όταν ερχόταν στο μοναστήρι ειδικά τα πρώτα χρόνια, στην μονή Σταυρονικήτα, δεν του έδινε κανείς ιδιαίτερη σημασία. Δε σου γέμιζε το μάτι. Ένας απλός, απαρατήρητος παπάς. Τίποτε το φοβερό και ιδιαίτερο. Αυτό όμως ήταν και το μεγαλείο του. Η μεγάλη εν Χριστώ ταπείνωση του….»

Ας σταχυολογήσουμε λοιπόν λίγα από τον κήπο του παππού μας, γύρω από την οσία κοίμηση του αλλά και την βαθιά, υγιή και ουσιώδη ταπείνωση του. Επίσης ας ακούσουμε τον ίδιο να υπόσχεται ότι ποτέ δεν θα αφήσει τους ανθρώπους μόνους δίχως την παρηγορητική παρουσία του, και τέλος θα αναφέρω τι έλεγε ο ίδιος ο Άγιος για την στιγμή που θα αντικρούσει τον Χριστό. Εκεί φαίνεται η δομική σκέψη του Αγίου και ο τρόπος με τον οποίο βίωσε την σχέση του με τον Χριστό, μια σχέση πάθους, έρωτας, δίχως φόβο, ενοχές και θλίψη. Ο Χριστός για τον Πορφύριος ήταν η χαρά της ζωής.

«Όταν κατάλαβε ότι θα έφευγε- οι άγιοι προαισθάνονται τον θάνατο τους- τι κάνει; Την κοπανάει και πάει στο Άγιον Όρος. Ο άγιος Πορφύριος δεν ήθελε στην κηδεία του να υπάρξει κόσμος που θα του αποδώσει τιμές. Έλεγε: «Σκέψου να φύγω αύριο και αφού έχω πεθάνει στο μοναστήρι μου εδώ, να μαζευτούν όλοι από διάφορα μερη και να λένε «Άγιος» και να φωνάζουν. Και να πάω εγώ πάνω και να μου πει ο Θεός, «Έλα εδώ ρε Πορφύριε, τι λένε αυτοί εκεί κάτω; Τι λένε; Ότι είσαι άγιος; Εσύ φταις. Δεν τους έπεισες ότι είσαι αμαρτωλός αλλά ότι είσαι άγιος».
Γι’ αυτό κι εγώ, έλεγε ο όσιος, «θα φύγω θα φύγω, θα πάω εκεί..», στο Άγιον Όρος δηλαδή, «να πεθάνω»
.
Τελικά πέθανε εκεί πάνω, 2 Δεκεμβρίου 1991, εκεί και τον έψαθαν. Δεν είπε σε κανένα τίποτα, δεν ήθελε κανείς να μάθει ότι φεύγει, να μην μπορεί να έρθει κανένας στην κηδεία του. Έδωσε εντολή στους μαθητές του, μονάχα όταν τελειώσουν όλα γύρω από την ταφή του τότε να πουν ότι κοιμήθηκε.

Επίσης είχε πει ότι όταν αργότερα θα γίνει η ανακομιδή των λείψανων του, «Να πάρετε τα λείψανα και να κρύψετε κάπου, και να μην ξέρει κανένας, που είναι παρα μόνο εσείς. Να τα κρύψετε, με ακούτε να τα κρύψετε….». Τόσο μεγάλος και ταπεινός άγιος ήταν.
Πέρασαν τα χρόνια και στο κοιμητήριο του κελιού του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του. Ευωδίασε όλος ο τόπος. Έπειτα τα πήραν οι μοναχοί και τα έκρυψαν, όπως ακριβώς τους είχε πει..."

Οι άνθρωποι που τον είχαν γνωρίσει και είχαν γευθεί την γλυκιά και ενισχυτική παρουσία του, την αποκαλυπτική και θεραπευτική Χάρη του, δώρο του Θεού στην αγάπη και ταπείνωση του, είχαν μια αγωνία. Ότι θα χάσουν τον πατέρα, φίλο και αδελφό, που στήριζε και παρηγορούσε τους καημούς και βάσανα τους. Γιατί ο Άγιος Πορφύριος ήταν αυτός, ένας μεγάλος ψυχοθεραπευτής της ανθρώπινης ύπαρξης. Έπαιρνε το αδιέξοδο σου και το γέμιζε Φως, την απελπισία την βουτούσε μέσα στην Ελπίδα του Χριστού. Όχι διανοητικά αλλά χαρισματικά. Όχι με λόγια αλλά με χάρη Θεού, χάρη που θεράπευε και ένωνε τα συντρίμμια σου.

Οπότε υπήρχε αυτή η θλίψη και αγωνία εκατοντάδων ψυχών που αισθανόντουσαν μια πνευματική ορφάνια. Τότε ο Άγιος τους έλεγε, «όταν θα φύγω, και απαλλαγώ από το σώμα και τις αρρώστιες, και θα είμαι ελεύθερος, θα πηγαίνω παντού, θα βοηθάω όλους. Δε θα αφήνω κανέναν, γιατί τους ανθρώπους τους αγαπώ, γιατί αγαπώ τον Ιησού μου Χριστό…»
Κάποτε ο γέροντας Ανανιας Κουστένη του είπε: «Όταν πας επάνω Γέροντα μην μας ξεχάσεις, μην προσηλωθείς στην δόξα και την αγάπη του Χριστού και εμείς εδώ κάτω ψοφάμε και πεθαίνουμε…». «Τι λες βρε» του απάντηση ο Άγιος, «Τότε θα ΄μια πιο κοντά σας. Τότε θα απαλλαγώ από τα δεσμά της σαρκός, από τις αρρώστιες. Τότε θα είμαι ελεύθερος και θα είμαι πανταχού παρόν με την Χάρη του Χριστού».

Κλείνοντας αυτό το μικρό κειμενάκι προς τιμή του Αγίου Πορφυρίου, θα παραθέσω ακόμη ένα περιστατικό που διηγήθηκε ο π. Ανανίας Κουστένης το οποίο είναι χαρακτηριστικό του όλου πνεύματος του Αγίου.
Ο Γέροντας Πορφύριος, ήταν φως, χαρά και ελευθερία. Πίστευε και βίωνε με απόλυτο τρόπο, ότι ο Χριστιανός πρέπει να είναι ο άνθρωπος της χαράς, του φωτός και της ελπίδας. Στην ζωή με τον Χριστό δεν χωράει φόβος, ενοχή και απειλή, μιζέρια και κακομοιριά. Έλεγε λοιπόν ο Άγιος, «Εγώ, όταν θα πάω στον Χριστό, θα πάω χαρούμενος». «Και δεν θα φοβηθώ ούτε τα τελώνεια….Ούτε τίποτε άλλο. Θα πάω χαρούμενος. Γιατί; Θέλω να παρουσιαστώ μπροστά Του όχι σκιαγμένος και φοβισμένος και δουλάκι. Αλλά σας γιος Του αγαπημένος και χαρούμενος. Να τον κάνω να χαρεί και Εκείνος, έστω και με μένα. Να χαρεί και Εκείνος Να χαρεί…..»

**Χρησιμοποίησα αποσπάσματα από το βιβλίο του π. Ανανία Κουστένη Ιστορίες από τον Άγιο Πορφύριο τον νέο τον Καυσοκαλυβίτη».

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Την ψυχή που συνηθίζει να εξομολογείται,

η σκέψη της εξομολόγησης τη συγκρατεί σαν χαλινάρι

και δεν την αφήνει να αμαρτήσει.

Ιωάννης της Κλίμακος

[toula]

Αυτά που είναι δύσκολα στους ανθρώπους, για τον Θεό είναι πολύ εύκολα.
Τον Θεό θα τον αγαπήσουμε ξαφνικά, όταν η χάρις θα μας επισκιάσει.
Αν αγαπήσουμε πολύ τον Χριστό, η ευχή «Κύριε ελέησόν με» θα λέγεται μόνη της.
Ο Χριστός θα είναι συνεχώς στο μυαλό μας και στη καρδιά μας.

Άγιος Πορφύριος

[toula]

Οι δαίμονες σε φοβούνται γι' αυτό και σε πολεμούνε.
Σε μισούν και σε ταλαιπωρούν επειδή προσπαθείς στο καλό και θεάρεστο.
Ο Θεός τους επιτρέπει τόσο όσο για να μας δοκιμάζουν ώστε να ασκηθούμε περισσότερο και να φανερωθεί η αρετή μας.
Εκείνους μόνο δεν πολεμούνε· εκείνους που έχουν ήδη νικήσει και τους έχουνε κάνει δικούς τους.
Γι' αυτό μην ζηλεύεις εκείνους που δεν έχουνε κανένα πειρασμό.
Να χαίρεσαι που ο Θεός επιτρέπει στην ζωή σου τον πειρασμό.
Όχι επειδή είναι από μόνος του ο πειρασμός καλός, αλλά διότι δια του πειρασμού σου δίνει την ευκαιρία να αγωνιστείς πνευματικά ώστε να αναπαυτείς αιώνια.
Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει πειρασμό στην ζωή του.
Διότι όπως λέγει και ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας: «Οὐδεὶς ἀπείραστος δυνήσεται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἔπαρον γὰρ, φησί, τοὺς πειρασμοὺς, καὶ οὐδεὶς ὁ σω­ζόμενος».
Δηλαδή: Κανείς που δεν δοκιμάζεται από πειρασμούς δεν μπορεί να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Διότι έχει λεχθεί: Πάρε Κύριε τους πειρασμούς και κανείς δεν πρόκειται να σωθεί.
Οι πειρασμοί μας δίνουν την δυνατότητα να αγωνιστούμε. Γι' αυτό και πολλοί Όσιοι ονομάζουν τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες ως ευλογίες! Διότι μέσα στον πνευματικό μας αγώνα γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τις αδυναμίες μας, την ανεπάρκειά μας, ταπεινωνόμαστε και καταφεύγουμε στον Θεό και στην Χάρη Του.
Γράφει ο Αββάς Δωρόθεος: Η άνεση (η απείραστη ζωή) αποχαυνώνει την ψυχή· «οἱ δὲ πειρασμοὶ συσφίγγουσιν αὐτὴν καὶ ἑνοῦσιν αὐτὴν τῷ Θεῷ»· οι πειρασμοί δηλαδή γυμνάζουν την ψυχή, την δυναμώνουν και την ενώνουν με τον Θεό...μας θυμίζουν συνεχώς τον Θεό. Όπως λέγει και ο Προφήτης Ησαΐας: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αυτό είναι το τρίτο μέρος της σειράς μας "Ασκητική Ψυχοθεραπεία", με θέματα μέσα από το Γεροντικό της Εκκλησίας. Σε αυτή την ομιλία ασχολούμαστε με το θέμα "Νηστεία, η πείνα για τον Θεό..."

Η ομιλία λόγω των μέτρων για τον covid - 19, δεν έγινε όπως οι προηγούμενες στην ενορία μου, αλλά διαδυκτιακά σε φοιτητές της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, μετά από πρόσκληση του σεβαστού και αγαπητού φίλου καθηγητού Θεολογίας, κ. Παναγιώτοπουλος Πέτρου. Οφείλω θερμές ευχαριστίες.
Εύχομαι να σας αρέσει και να σας ωφελήσει όπως οι προηγούμενες, τις οποίες με τόση αγάπη αγκαλιάσατε.

****Εάν νομίζετε ότι αξίζει, Κοινοποιείστε!!!!!!!!!

https://www.youtube.com/watch?v=7xEYX7-ndHI

π. χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ:

Οι κλειστοί ναοί είναι το μικρότερο πρόβλημα της Εκκλησίας. Από την πρώτη στιγμή που κληθήκαμε ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, η Εκκλησία βρέθηκε, εν αγνοία της αρχικά αλλά ξεκάθαρα πλέον, στην βαθύτερη εσωτερική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Μια κρίση που σαρώνει ολόκληρο το εκκλησιαστικό Σώμα απ’ άκρη σ’ άκρη κι από πάνω μέχρι κάτω, ανοίγοντας τόσο βαθιές πληγές που θα πάρει χρόνια μέχρι να γιατρευτούν… όσο γιατρευτούν.

Θέματα που όσοι παρακολουθούσαν τα πράγματα από κοντά, είχαν διαπιστώσει και προσπαθούσαν να αναδείξουν πολύ καιρό πριν την εποχή του κορονοϊού, ήρθαν στην επιφάνεια με τρόπο κατακλυσμικό. Διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις που μέχρι σήμερα απασχολούσαν ιδιωτικές συζητήσεις μεταξύ ιεραρχών ή ακόμη και θεολογικά συνέδρια, βγήκαν στην επιφάνεια ως απειλητικοί «δαίμονες» πληγώνοντας το Σώμα της Εκκλησίας εκεί που πονάει περισσότερο, στην «ενότητα της Πίστεως».
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις πολύ φοβάμαι πως όσο περνά ο καιρός με το χάσμα μεταξύ των διαφορετικών προσεγγίσεων περί την πίστη να βαθαίνει, η φράση του Οικουμενικού Πατριάρχη πως «δεν κινδυνεύει η Πίστη αλλά οι πιστοί» δεν έχει την ίδια δυναμική. Διότι πολύ απλά η κατάσταση όπως διαμορφώνεται αποδεικνύει με τρόπο σκληρό πως μαζί με τους πιστούς τελικά κινδυνεύει και η πίστη.

Γιατί όμως κινδυνεύει η πίστη; Μήπως επειδή έκλεισαν οι ναοί; Επειδή δεν μπορούν να εκκλησιαστούν και να μεταλάβουν οι πιστοί; Επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε λιτανείες και γιορτές; Νομίζω πως όχι. Ιεραρχώντας τα προβλήματά μας πολύ φοβάμαι πως τα παραπάνω ίσως να μην έχουν καν θέση σε μια λίστα ζητημάτων τα οποία απειλούν την πίστη.
Κι αφού δεν απειλούν αυτά την πίστη… από τι κινδυνεύει τελικά;

Η πρώτη «σφαίρα» κατά του εκκλησιαστικού Σώματος πυροδοτήθηκε τη στιγμή που ορισμένοι μέσα από την Εκκλησία (σ.σ. εκεί βρίσκεται πάντα η πηγή του προβλήματος και όχι έξω…) μετέτρεψαν το κλείσιμο των ναών σε θέμα «διωγμού». «Θέλουν να μας στερήσουν τη Θ. Κοινωνία» έλεγε ο ένας «Προσπαθούν να ξεριζώσουν την πίστη από την Ελλάδα» προσέθετε ο άλλος. Και μέσα σε όλα αυτά εμφανίστηκαν και οι διάφοροι προφητολόγοι – προφητολάγνοι δηλητηριάζοντας τα ήδη τρομαγμένα μυαλά των απλών ανθρώπων με «σφραγίσματα», τσιπακια, δαιμόνους και τριβόλους.

«Βούτυρο στο ψωμί» των κάθε λογής υπερασπιστών της πίστεως ήταν κάθε φορά οι αστοχίες και οι υπερβολές του κράτους που πότε με αποφάσεις περί κλεισίματος των εξωτερικών ηχείων των ναών, πότε με συναυλίες της καρότσας, πότε με προσαγωγές και συλλήψεις κληρικών και σήμερα με αστυνομικούς αποκλεισμούς εκκλησιών και μοναστηριών δίνουν την ευκαιρία σε όλους αυτούς να κουνούν το δάχτυλο και να αναφωνούν περιχαρείς και υπερήφανοι… «τα λέγαμε!».

Ακολούθησαν οι συζητήσεις περί Θείας Κοινωνίας. Οι «αναλύσεις» περί εικόνων, χειροφιλημάτων και βέβαια το ερώτημα του «ενός εκατομμυρίου» το οποίο δεν είναι άλλο από την περί ανοσίας εντός των ναών θεωρία που ανέπτυξαν αρκετοί, που έφθασαν σε σημείο να πιστεύουν πως η εικόνα του πιστού με μάσκα εντός του ναού είναι τόσο προσβλητική και βέβηλη σαν αυτήν του έφιππου μουσουλμάνου πολέμαρχου μέσα στην Αγιασοφιά.

Όταν λοιπόν το Σώμα της Εκκλησίας στην ολότητα του, κληρικοί και λαϊκοί, δεν πιστεύουν το ίδιο, τότε πράγματι η πίστη κινδυνεύει.
Όταν οι κληρικοί δεν μπορούν να πουν την αλήθεια των Γραφών γιατί μια αγριεμένη μειοψηφία περιμένει από κάτω να τους «σταυρώσει» επειδή δεν θα ακούσουν αυτό που θέλουν, τότε η πίστη κινδυνεύει.
Όταν κληρικοί που υγιείς μετατρέπουν τους άμβωνες σε πολεμικές σειρήνες καλώντας σε «επανάσταση» αλλά κρύβονται σαν τους κλέφτες όταν οι ίδιοι ή δικοί τους άνθρωποι νοσούν, τότε η πίστη κινδυνεύει.

Όταν δεν ξέρουμε τι είναι τελικά η Θεία Κοινωνία 2000 χρόνια μετά τον Μυστικό Δείπνο, τότε η πίστη κινδυνεύει.
Και πάνω απ’ όλα κινδυνεύει γιατί αυτές οι φωνές της υπερβολής έχουν παρασύρει την κοινότητα σε μάχες αχρείαστες.
Τι δουλειά έχουν καλόγεροι, ιερείς και αρχιερείς να συζητούν για τα εμβόλια; Είναι αποστολή του πνευματικού να αποφανθεί εάν ο πιστός θα κάνει η όχι εμβόλιο; Από πότε τα φάρμακα χρειάζονται συνοδική απόφαση για να θεωρηθούν ασφαλή για την ψυχή του ανθρώπου;
Όλα αυτά βέβαια δεν συνέβησαν τυχαία. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι κατά την άποψη μου.
Ο πρώτος έχει να κάνει με τις αφόρητες πιέσεις που άσκησε αυτή η μικρή αλλά ιδιαίτερα πιεστική και θορυβώδης μειοψηφία στους κληρικούς και ιδιαίτερα στους αρχιερείς, που πραγματικά δεν φαντάζεστε τι μηνύματα δέχονται όλους αυτούς τους μήνες σε καθημερινή βάση.

Έχω δει με τα μάτια μου «πιστή» να μιλάει σε μητροπολίτη με τον πλέον ανοίκειο τρόπο επειδή δεν της άνοιξε την εκκλησία για να λειτουργηθεί. Να θεωρεί αυτή η γυναίκα «χριστιανικό καθήκον» της να διασύρει τον ποιμενάρχη της περιοχής της επειδή κάπου διάβασε ότι ο Ιερός Χρυσόστομος είχε μιλήσει θετικά για τον έλεγχο των κληρικών όταν δεν κάνουν σωστά την αποστολή τους. Κι όλα αυτά για να Κοινωνήσει…

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αμηχανία της ίδιας της εκκλησιαστικής διοίκησης που όλο αυτόν τον καρό επιτρέπει σε κάθε λογής και κάθε βαθμού κληρικό, να βγαίνει και να λέει ότι θέλει. Να κουνάει το δάχτυλο προς όλους και να εμφανίζει εαυτόν ως τον μαχητικό ομολογητή.
Κακά τα ψέματα. Η Εκκλησία δεν έλεγξε το εσωτερικό της, δεν τήρησε τους κανόνες δεν προστάτευσε όσο θα έπρεπε την ενότητα.
Όταν ο πρώην Καλαβρύτων διαφήμιζε ψεκασμούς με αγιασμό δεν του είπαν τίποτα. Όταν αφόρισε τη μισή Κυβέρνηση, αρκέστηκαν να πουν πως απλά δεν δικαιούται.

Όταν ο παπάς από τη Θεσσαλονίκη έλεγε για τα «μυστικά» που μάθαινε στην εξομολόγηση περί πληρωμένων «ασθενών» και «θυμάτων» αντί να τον καλέσει η εκκλησιαστική του αρχή και να του πει «τι λες άνθρωπε μου στον κόσμο;» αντέδρασαν ορισμένοι επειδή τον κάλεσε ο εισαγγελέας.
Όταν ο άλλος παπάς εδώ στην Αθήνα είπε (σ.σ. αυτός κι αν έχει πει…) πως ο μακαρίτης μητροπολίτης Λαγκαδά πέθανε από το πάχος και την βεβαρυμμένη υγεία του, δεν τον ενόχλησε κανείς.

Όταν οι μητροπολίτες άρχισαν να υπερβαίνουν τη Σύνοδο και να στέλνουν από μόνοι τους ανοικτές επιστολές στον Πρωθυπουργό η Σύνοδος δεν είπε τίποτα. Τώρα του στέλνουν και οι παπάδες.
Μπορώ να γράφω για ώρες, παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών που πληγώνουν βαθιά το Σώμα της Εκκλησίας και για τις οποίες η διοικούσα Εκκλησία δεν έκανε τίποτα.

Η Εκκλησία, είναι μια κοινότητα ανθρώπων που μοιράζονται κοινά πιστεύω, κοινές αξίες κοινές παραδόσεις και γενικά… μοιράζονται. Κάθε φορά που ορισμένοι θεωρούσαν εαυτούς καλύτερους ή πιο αυθεντικούς η Εκκλησία τους απέβαλε, με καλύτερο τον Άρειο από την Πρώτη κιόλας Οικουμενική Σύνοδο. Αν η Εκκλησία στο διάβα των αιώνων άφηνε τον κάθε «προφήτη» να λέει τα δικά του και να διχάζει το πλήρωμα, τώρα θα είμασταν περισσότερα κομμάτια και από τους Ευαγγελικούς της Αμερικής όπου ουσιαστικά κάθε ναός είναι και μια Εκκλησία.

Οι κλειστοί ναοί και οι αλειτούργητες γιορτές λοιπόν είναι το μικρότερο πρόβλημα μας αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι θέμα χρόνου να περάσει και θα περάσει. Όμως το δηλητήριο που έχει χυθεί στις «φλέβες» των χριστιανών θα μείνει όπως θα παραμείνει και η αντίληψη πως στην Εκκλησία ο καθένας μπορεί να λέει και να πράττει ότι θέλει ανέξοδα.
Στην Εκκλησία δεν υπάρχει Δημοκρατία αλλά Συνοδικότητα… ας δουλέψει επιτέλους!

Οι κλειστοί ναοί είναι το μικρότερο πρόβλημα της Εκκλησίας σήμερα - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ INFO
ORTHODOXIA.INFO

[toula]

Μια κοινωνία που έχει τα χαρακτηριστικά της κολάσεως. Η λέξη φιλία είναι πλέον άγνωστη και αν κάνεις κάποιο φίλο περισσότερο γνωστός καταντάει. Η κολλητή φιλία έχει πάει περίπατο. Για να γίνει κάποιος κολλητός σου δεν είναι απλά τα πράγματα. Στην ουσία κόβεις τις φλέβες σου και μπορείς να τις ενώσεις με του άλλου. Να τον συναντάς και να μην σκέφτεσαι τι θα πείς , πως θα το πάρει, αν θα υπάρξει παρεξήγηση. Χτυπάει το τηλέφωνό σου όχι για κάποιο λόγο αλλά για ένα “Τι κάνεις ; Πώς είσαι;”. Με τον κολλητό σου σβήνεις κάποιες λέξεις από το λεξικό που χρησιμοποιείτε. Ζήλεια, προδοσία, φθόνος, αντιπαλότητα δεν υπάρχουν διότι πολύ απλά υπάρχει τέτοια αγάπη που αυτά δεν μπορούν να γεννηθούν.

Στις δυνατές φιλίες δεν υπάρχει θέμα συγχώρεσης απο λάθη διότι απλά αυτό ειναι αυτονόητο είναι η ουσία της φιλίας. Δεν περιμένεις ο άλλος να σε συγχωρέσει διότι πολύ απλά πριν κάν το σκεφτείς ήδη η αγκαλιά του είναι άνοιχτή και σε περιμένει με χαμόγελο. Ο δόλος είναι εχθρός και δεν πηγαίνει ποτέ στις κολλητές φιλίες. Με τον κολλητό σου δεν σκέφτεσαι απλά πράττεις δεν συναντιούνται λογικές αλλά δυο αδερφικές καρδιές.

Δυστυχώς, παίζουμε με τιςλογικές αλλά οι καρδιές σιωπούν, γι’αυτό δεν μπορούν να δημιουργηθούν φιλικές σχέσεις αντάξιες των Αγίων. Διαβάζουμε ότι κάποιοι Άγιοι ήταν φίλοι, στην ουσία ήταν αδέρφια με πατέρα τον Χριστό. Πλέον έχει μπει και άλλη λέξη στη ζωή μας, διαδικτιακός φίλος! Ονόματα σε κουτάκια που ανάβουν σε μια οθόνη. Πώς να πεις τον άλλον κολλητό, δηλαδή τον άνθρωπο που αν κινδυνεύει η ζωή του, είσαι έτοιμος να πάρεις τη θέση του. Ζούμε σε μια εποχή που όταν χτυπάει το τηλέφωνό σου, σκέφτεσαι ότι ο άλλος κάτι θέλει από εσένα. Ο κολλητός είναι κάτι διαφορετικό. Δεν βγαίνεις για να πεις τα νέα σου. Βγαίνεις για να μοιραστείς τη ζωή σου κι ο άλλος είναι ένα μέρος αυτής σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

Τι μάς λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για την φιλία : Ἡ ἀληθινή φιλία πρέπει νά εἶναι «θεῖος καί φρόνιμος ἔρως» ἀπηλλαγμένος ἁμαρτίας. Γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος: «Οἱ σωματικοί ἔρωτες, καθώς ἀφοροῦν τά πράγματα πού περνοῦν, περνοῦν κι ἐκεῖνοι ὅπως τά ἐαρινά λουλούδια. Οὔτε ἡ φλόγα μένει, ὅταν τά ξύλα τελιώσουν, ἀλλά χάνεται μαζί μέ αὐτά πού τήν τρέφουν, οὔτε ὁ πόθος ὑπάρχει, ὅταν τό προσάναμμα σβήση. Οἱ θεῖοι ὅμως καί φρόνιμοι ἔρωτες, ἐπειδή ἀναφέρονται εἰς κάτι σταθερόν, διά τοῦτο ἀκριβῶς εἶναι μονιμώτεροι καί ὅσον περισσότερον παρουσιάζεται τό κάλλος των τόσον περισσότερον συνδέουν τούς ἐραστές μέ αὐτό καί μεταξύ των. Αὐτός εἶναι ὁ νόμος τοῦ ἰδικοῦ μας ἔρωτος».

Μιά δυνατή φιλία γεννᾶται, ὅταν οἱ φίλοι διεξάγουν κοινό ἀγῶνα καί ἁμιλλῶνται εἰς τήν κατάκτησιν τῶν ὑψηλῶν κορυφῶν τῆς ἀρετῆς
Ενώ ο Άγιος Νικόλος ο Βελιμίροβιτς συμπληρώνει : Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό -και ζήτησε τη βοήθειά του για το καλό- μόνον αυτό μπορεί να από ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη. Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό και να με υποστηρίζει στο καλό. Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.

Ο Άγιος Νεκτάριος μας αναφέρει ότι :
Φιλία είναι αγάπη υγιούς ψυχής προς ψυχή επίσης υγιή. Η φιλία ως απόρροια υγιούς ψυχής είναι ιερή, αγνή, ακέραιη, πιστή, σταθερή, ειλικρινής, θαρραλέα, αληθινή, αιώνια.
Η φιλία είναι αρετή, γιατί θεμελιώνεται στο ήθος και την καλή διαγωγή της ψυχής. Γι’ αυτό και μόνο με την αρετή συνάπτεται και αυτής γίνεται εραστής και αυτήν αγκαλιάζει, μένοντας μαζί της πάντοτε.
Η φιλία σαν αρετή, έλκεται από το όμοιο και αναπαύεται με τις συγγενείς αρετές. Είναι σύνδεσμος δύο όμοιων ψυχών. Είναι πάθος συνετής ψυχής και συνδέει τους φίλους με σφοδρή αγάπη. Συνδέει δε με πόθο τους ανθρώπους που έχουν από τη φύση τους την τάση να διασπώνται.

Η φιλία έχει σταθερό και ασυμβίβαστο ήθος. Είναι η φιλία ένα είδος ηθικής ευχαρίστησης, που κατευχαριστεί την ψυχή. Η φιλία υπομένει τα πάντα, συμπάσχουσα και συμπαραστεκόμενη.
Ο Αριστοτέλης έχει πει: «Φιλία είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα». Η φιλία είναι πιο δυνατή από τη συγγενική αγάπη, διότι η μεν συγγενική αγάπη είναι έργο ανάγκης, η φιλία όμως βασίζεται στη θέληση.
Η φιλία υπαγορεύει ευλάβεια προς τα ιερά των φίλων, αγνότητα στη συμπεριφορά, ακεραιότητα στα ήθη, πίστη στον χαρακτήρα, σταθερότητα στις αποφάσεις, ειλικρίνεια στους λόγους, θάρρος στο να ειπωθούν τα ορθά και ωφέλιμα και στο να λέγεται η αλήθεια.
Η φιλία είναι το στήριγμα για την ευτυχία δύο αγαθών ανθρώπων, γιατί μόνο μεταξύ αγαθών ανθρώπων μπορεί να αναπτυχθεί η αληθινή φιλία.
Ο Πλάτων λέει: «Φιλία είναι η ομόνοια υπέρ των καλών και των δικαίων. Η θέληση για κοινό τρόπο ζωής, ίδιος τρόπος σκέψης και πράξης, ζωή με αρμονία και καλή διάθεση ώστε να υπάρχει ομόνοια, συνοδοιπορία τόσο στα ευχάριστα, όσο και στα δυσάρεστα».
Τρία είναι τα είδη της φιλίας: αυτή που βασίζεται στην αρετή, αυτή που θεμελιώνεται στο συμφέρον και αυτή που υπάρχει από συνήθεια. Άριστη όμως είναι η χάριν της αρετής φιλία, γιατί τη στερεώνει η αρετή της αγάπης.»

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
Φιλία...Πόσο δύσκολο πράγμα...
EUXH.GR

[toula]

Τo να θέλεις να σωθείς και να μην μπορείς αυτή την αδυναμία θα την κάνει δύναμη ο Κύριος, πάντα με τη δική σου θέληση, προσπάθεια και άνοιγμα της προαιρέσεως σου. Να μπορείς όμως να σωθείς, να έχουν ανοίξει οι Πύλες της Βασιλείας των Ουρανών και να μην θέλεις τότε δεν γίνεται τίποτα. Έχουμε την ευθύνη για την σωτηρίας μας και μας έχει δοθεί η δυνατότητα και η ευκαιρία να το κάνουμε. Κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε στιγμή μας δίνει ο Κύριος την δυνατότητα να φτιάξουμε τα σκαλοπάτια για τον Ουρανό...
Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς με την έννοια ότι ο Κύριος είναι εκεί πάντα με ανοιχτή την αγκαλιά του. Εμείς φεύγουμε...Μας τραβάνε τα πάθη, οι δαίμονες μας πολλές φορες πέφτουμε και λυγίζουμε...Αρκεί όμως να φωνάξουμε τον Πατέρα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με" και η παρουσία Του θα λύσει τα πάντα...

Τα πράγματα είναι πολύ απλά ...ΑΝ θέλουμε να σωθούμε θα σωθούμε, ο δρόμος υπάρχει και τον ξέρουμε. ΑΝ δεν θέλουμε να σωθούμε δεν θα σωθούμε. Δεν θα μας σώσει με το ζόρι ο Χριστός. Μπορεί να μας προσκαλεί συνεχώς για την Ουράνια Βασιλεία αλλά την απάντηση θα την δώσουμε ΕΜΕΙΣ. Το Ναι ή το ΟΧΙ ... θα το πούμε όχι μόνο με λόγια αλλά με πράξεις ζωής... Μας έχει προσκαλέσει απο την ημέρα του Βαπτίσματος και μας περιμένει......Θα απαντήσουμε το μεγάλο ΝΑΙ σε αυτή την ουράνια πρόσκληση ;
Μας λέει ο Άγιος ΝΙκόλαος Αχρίδος "O Κύριος απαιτεί από τους πιστούς Του να ασκήσουν κάθε δυνατή βία, να καταβάλουν κάθε κόπο, να εργάζονται έως ότου έχουν το φως, να προσεύχονται δίχως διακοπή, να απαιτούν, να ζητούν, να κρούουν, να νηστεύουν, να επιτελούν πολυάριθμα έργα ελεημοσύνης -όλα τούτα με σκοπό να τους ανοιχτεί η βασιλεία των ουρανών, δηλαδή η μεγάλη, φοβερή και ζωοποιός παρουσία του Θεού.
Αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ δεόμενοι, λέει ο Κύριος, ίνα καταξιωθήτε εκφυγείν πάντα τα μέλλοντα γίνεσθαι και σταθήναι έμπροσθεν του υιού του ανθρώπου (Λκ. 21, 36)."

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

«ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ»

Γράφεις: «….όποτε χρειάστηκα τον Θεό ήταν εκεί. Όσες φορές δεν ήμουν καλά και του ζήτησα κάτι με βοήθησε, βέβαια κάποιες φορές δεν κάνει αυτό που του ζητάω αλλά μετα καταλαβαίνω ότι έχει τους λόγους του. ………»
Να προσπαθείς η προσευχή σου να μην είναι μονάχα σε δύσκολες στιγμές της ζωή σου. Ούτε μόνο όταν μπερδεύουν τα πράγματα. Να γίνει τρόπος ζωής, βίωμα καθημερινό, ένωση με τον Θεό και κοινωνία της Χάρης Του.
Επίσης να φροντίσεις να μην θυμάσαι τον Θεό μονάχα στα δύσκολα, γιατί έτσι τον χρησιμοποιείς. Τον κατεβάζεις από το τοίχο όταν τον έχεις ανάγκη. Του ζητάς να σου κάνει τις δουλειές σου, και έπειτα πάλι τον κρεμάς στο τοίχο ως κάδρο. Έναν Θεό διακοσμητικό στην ζωή σου, που τον θυμάσαι στα ζόρια αλλά ποτέ όταν είσαι καλά. Τον παρακαλείς αλλά δεν τον δοξολογείς. Ζητάς αλλά δεν έχεις καμία διάθεση να του δώσεις τίποτα. Αυτό όμως δεν είναι σχέση. Δεν γίνεται όταν υπάρχουν δυο να δίνει μονάχα ο ένας. Γιατί τότε υπάρχει εκμετάλλευση.

Το ζητούμενο είναι ο Θεός να γίνει η ζωή σου. Ο Χριστός να γίνει ο πατέρας, αδελφός και φίλος σου. Να του μιλάς, να κουβεντιάζεται, να ζείτε μαζί τα πάντα, ευχάριστα και δυσάρεστα, εύκολα και δύσκολα, να κοινωνείς μαζί του.
Και να θυμάσαι ότι η αληθινή προσευχή ξεκινάει όταν εμείς δεν έχουμε πλέον να πούμε τίποτα. Όταν σωπάσει η φλυαρία των αιτημάτων μας, όταν πεις δεν θέλω τίποτα άλλο πέρα από Εσένα Θεέ μου. Τότε η πηγή κάθε ευλογίας ξεσπά στην ζωή σου. Γιατί κάθε φορά που εσύ θα παραιτείσαι Εκείνος θα αναλαμβάνει την ζωή σου.

Στο Θεό στεκόμαστε γυμνοί και εκείνος μας ντύνει με αρετές και χαρίσματα, ευλογίες και Χάρη. Λες ο Θεός να μην ξέρει τι έχεις ανάγκη; Εσύ δεν γνωρίζεις τι θέλουν και τι χρειάζονται τα παιδιά σου; Πως λοιπόν υποδεικνύεις στο Θεό τι θα κάνει;
Γι αυτό εμείς θα λέμε απλά «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με….» και Εκείνος ξέρει το πως και το τι χρειάζεσαι. Βέβαια αυτό που έχεις ανάγκη δεν είναι πάντα αυτό που εσύ έχεις στο μυαλό σου. Πρόσεξε το αυτό ώστε να μην απογοητεύεσαι όταν όλα δεν θα έρχονται έτσι όπως εσυ τα θες. Ο γιατρός ξέρει τι φάρμακο χρειάζεσαι, εσύ απλά εμπιστεύσου Τον. Κι εκείνος θα κάνει την θεραπεία. Εμπιστεύσου εκείνο που σε ξεπερνά αλλά σε προσέχει και φροντίζει.

Λέει ο Eπίσκοπος Antony Bloom «την στιγμή που ο Θεός μας λείπει, που είναι σιωπηλός, αρχίζει η προσευχή και όχι όταν εμείς έχουμε να πούμε πολλά, άλλα όταν λέμε στο Θεό, «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα..»

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος