Ψυχοφελή μηνύματα...

[Αναστάσιος]

«Τ' όνομα του Θεού είναι αγάπη, λέει ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης ο Θεολόγος. Παραχωρεί, επιτρέπει παιδαγωγικά προς βοήθεια την ασθένεια, για να μας φρονηματίσει, να μας διορθώσει, να μας προσγειώσει και ταπεινώσει. Ο πόνος έτσι μπορεί να γίνει αφορμή, για μία πιο ουσιαστική και βαθειά γνωριμία μας με τον Θεό, και όχι να τα βάλουμε μαζί του. Ο πόνος μπορεί να μας συνδράμει να γίνουμε πιο ανεκτικοί και συμπονετικοί με τους αδελφούς μας και να γνωρίσουμε τον άγνωστο εαυτό μας. Είπαν ορθά πως όποιος έχει υποφέρει πολύ μοιάζει μ' εκείνον που γνωρίζει πολλές γλώσσες κι έτσι μπορεί να καταλάβει πολλούς και να τον καταλάβουν πολλοί».
Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης

[toula]

Μάθαμε να κλαψουρίζουμε εύκολα θιγμένοι από εγωισμό.
Ξεχάσαμε να κλαίμε με ταπείνωση και μετάνοια.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Γι’ αυτό όταν μας κατηγορούν, όταν μας συκοφαντούν, όταν μας πειράζουν, όταν μας ταπεινώνουν, όταν μας αδικούν, πρέπει κι εμείς να συγχωρούμε. Με οποία καρδιά, με οποία δύναμη, με οποία διάθεση προσφέρουμε τη συγχωρητικότητά μας, όχι εκατονταπλάσια, άλλα μυριοπλάσια θα είναι τα αντίστοιχα αγαθά, που θα λάβουμε από τον Θεό. Να ο δρόμος! Να, πως ακριβώς μπορούμε να σωθούμε! Να, η πύλη από την οποία θα εισέλθουμε στη Βασιλεία των ουρανών!

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

[toula]

Τι έγραψε ο Χριστός στο χώμα;

Ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς μας αναλύει το γεγονός μα και γιατί δεν σκότωσαν Εκείνον και την αμαρτωλή γυναίκα.

Είπαν οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι στο Χριστό: Δάσκαλε, τη γυναίκα αυτή την πιάσαμε «επ’ αυτοφώρω» να διαπράττει την αμαρτία της μοιχείας. Κι ο Μωυσής λέει στο νόμο του πως τέτοιες γυναίκες πρέπει να τις λιθοβολούμε. Εσύ τι λες; (Ιωάν. 8, 4-6).

Θα' ταν σκόπιμο να ρωτούσα:
Γιατί όλοι αυτοί οι πρεσβύτεροι κι οι φύλακες του νόμου δε λιθοβόλησαν μόνοι τους την αμαρτωλή γυναίκα; Γιατί την έφεραν μπροστά στον Ιησού; Ο νόμος του Μωυσή τους έδινε το δικαίωμα να την λιθοβολήσουν.

Κανένας δε θα βρισκόταν να προβάλει αντίρρηση, να τους κατηγορήσει. Ποιος διαμαρτύρεται στις μέρες μας όταν απαγγέλλεται η ποινή του θανάτου σε κάποιον εγκληματία; Γιατί οι Εβραίοι πρεσβύτεροι έφεραν την αμαρτωλή γυναίκα στον Κύριο;

Όχι, δεν περίμεναν οι πρεσβύτεροι να πετύχουν κάποια μετατροπή της ποινής ή ν’ αποσπάσουν επιείκεια από μέρους Του. Κάθε άλλο μάλιστα. Την έφεραν μ’ ένα προμελετημένο και μοχθηρό σχέδιο: να παγιδεύσουν τον Κύριο, να πει λόγια αντίθετα στο νόμο κι έπειτα να τον κατηγορήσουν.

Ήθελαν μ’ ένα χτύπημα να τελειώνουν με δύο ζωές: μια της αμαρτωλής γυναίκας κι άλλη μια του Χριστού.

«Συ ουν τι λέγεις;», τον ρώτησαν.

Γιατί τον ρώτησαν αφού ο νόμος του Μωυσή ήταν σαφής; Ο Ευαγγελιστής αποκαλύπτει το δόλο τους με τα έξης λόγια: «Τούτο δε ειπόν εκπειράζοντες αυτόν, ίνα σχώσι κατηγορίαν κατ' αυτού» (Λουκ. 8, 6). Το είπαν αυτό για να τον βάλουν σε πειρασμό και να βρουν έπειτα αιτία να τον κατηγορήσουν.
Είχαν ξανασηκώσει μια φορά τα χέρια τους για να τον λιθοβολήσουν, αλλά τους ξέφυγε. Τώρα όμως πίστευαν πως βρήκαν μια ευκαιρία να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους.

Θα λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου τόσο το Χριστό όσο και την αμαρτωλή γυναίκα. Και βέβαια ήταν πολύ πιο πρόθυμοι να λιθοβολήσουν το Χριστό παρά την πόρνη, όπως αργότερα ζήτησαν με περισσό ζήλο από τον Πιλάτο να ελευθερώσει τον ληστή Βαραββά αντί για το Χριστό.

Όλοι όσοι παρευρίσκονταν στη σκηνή περίμεναν δύο πράγματα να γίνουν: είτε με την ευσπλαχνία Του ο Κύριος να ελευθερώσει την αμαρτωλή γυναίκα, παραβιάζοντας έτσι το νόμο, είτε να τηρήσει το νόμο και να τους πει: «Πράξετε όπως ορίζει ο νόμος». Έτσι όμως θα παρέβαινε τη δική Του εντολή για έλεος και καλοσύνη. Στην πρώτη περίπτωση θα τον καταδικάζανε σε θάνατο. Στη δεύτερη θα γινόταν ρεζίλι, άξιος χλευασμού και περιφρόνησης.
Με το που του έκαναν την ερώτηση «σύ ουν τι λέγεις;» οι κατήγοροι, επικράτησε νεκρική σιγή. Σιγή ανάμεσα στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί και σιγή ανάμεσα στους κριτές της αμαρτωλής γυναίκας. Η σιγή είχε κόψει και την ανάσα στην ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας.
Τότε ο νομοθέτης της αγάπης και της ευσέβειας έσκυψε κι άρχισε να γράφει ήρεμα με το χέρι Του στο έδαφος (Βλ. Ιωάν. 8, 6). Τι έγραφε λοιπόν ο Χριστός στο χώμα; Ο Ευαγγελιστής κρατά σιγή εδώ, δε μας αναφέρει τι έγραφε ο Χριστός.

Ήταν πολύ κακό κι αποτρόπαιο αυτό για να το γράψει στο βιβλίο της χαράς. Το αναφέρει η παράδοση όμως κι είναι κάτι τρομερό. Ο Χριστός έγραψε κάτι αναπάντεχο που θα ξάφνιαζε τους πρεσβυτέρους, τους κατήγορους της αμαρτωλής γυναίκας.

Με το δάχτυλο Του αποκάλυψε την κρυφή ανομία τους. Γιατί αυτοί οι διαπομπευτές των αμαρτιών των άλλων ήξεραν πολύ καλά να κρύβουν τα δικά τους κρίματα. Είναι όμως άσκοπο να προσπαθείς να κρύψεις κάτι από το μάτι που τα βλέπει όλα.
Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, έγραψε ο Κύριος στο έδαφος:

Ο Μ(εσουλάμ) έκλεψε θησαυρό από το ναό.
Ο Α(σήρ) διέπραξε μοιχεία με τη γυναίκα του αδελφού του.
Ο Σ(αλούμ) έχει κάνει ψευδομαρτυρίες.
Ο Ε(λέντ) έχει δείρει τον πατέρα του.
Ο Α(μαρίς) είναι σοδομίτης.
Ο Ι(ωήλ) έχει προσκυνήσει τα είδωλα.

Αυτά έγραψε, τη μια πρόταση μετά την άλλη, το δάχτυλο του δίκαιου Κριτή. Κι εκείνοι στους οποίους αναφέρονταν τα λόγια αυτά έσκυψαν και τα διάβασαν με ανέκφραστο τρόμο. Έτρεμαν από φόβο, δεν τολμούσαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ξέχασαν πια τελείως την αμαρτωλή γυναίκα. Το μόνο που σκέφτονταν ήταν ο εαυτός τους, ο δικός τους θάνατος που είχε χαραχτεί στο χώμα. Ούτε μια γλώσσα δεν είχε τη δύναμη να κινηθεί, να ξανακάνει την ενοχλητική και πονηρή ερώτηση: «Σύ ουν τι λέγεις;»

Ο Κύριος δεν είπε τίποτα. Αυτό που είναι τόσο βρώμικο, του πρέπει να γραφτεί στο βρώμικο χώμα. Ένας άλλος λόγος που ο Κύριος έγραψε στο χώμα είναι ακόμα πιο δυνατός και πιο σπουδαίος. Αυτό που γράφεται στο χώμα σβήνει εύκολα. Ο Χριστός δεν ήθελε να μάθει ο καθένας τις αμαρτίες τους. Αν το ήθελε αυτό, θα τις έγραφε στην πέτρα ή θα τις είχε διακηρύξει μπροστά σε όλους. Και τότε όλοι θα τους κατηγορούσαν και θα τους λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου, σύμφωνα με το νόμο.

Εκείνος όμως, ο άκακος αμνός του Θεού, δε ζήτησε εκδίκηση ή θάνατο για κείνους που του είχαν προετοιμάσει χιλιάδες θανάτους, που ήθελαν το δικό Του θάνατο περισσότερο απ’ όσο ποθούσαν για τους ίδιους την αιώνια ζωή. Ο Κύριος ήθελε μόνο να τους διορθώσει, να τους μάθει πως πρέπει να σκέφτονται τον εαυτό τους, ν’ ασχολούνται με τις δικές τους αμαρτίες. Ήθελε να τους υπενθυμίσει πως ενώ τους βάραινε το φορτίο των δικών τους αμαρτιών, δεν έπρεπε να κρίνουν τις αμαρτίες των άλλων. Αυτό μόνο ήθελε ο Κύριος. Κι όταν αυτό έγινε, το χώμα ισοπεδώθηκε πάλι κι όσα είχαν γραφτεί σβήστηκαν.

Μετά απ’ αυτά ο Κύριος σηκώθηκε και τους είπε ήρεμα: «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθον βαλέτω επ’ αυτήν» (Ιωάν. 8, 7). Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας της ρίξει την πρώτη πέτρα. Αυτό λειτούργησε σα να αφαίρεσε κάποιος τα όπλα των εχθρών κι υστέρα τους είπε: «Και τώρα πυροβολήστε!»

Οι πρώην αγέρωχοι δικαστές της αμαρτωλής γυναίκας έστεκαν τώρα αφοπλισμένοι, ένιωθαν αυτοί τώρα σαν ένοχοι μπροστά στον κριτή, άφωνοι, ακίνητοι, λες κι ήταν καρφωμένοι στη γη.
Εκείνο που είναι σπουδαίο, είναι πως με το γράψιμο στο χώμα πέτυχε τρεις στόχους:

Πρώτον, έδωσε τέλος και διέλυσε την καταιγίδα που του είχαν ετοιμάσει οι πρεσβύτεροι των Ιουδαίων.

Δεύτερον, ξύπνησε τη ναρκωμένη τους συνείδηση στις νεκρωμένες καρδιές τους, έστω και για λίγο.

Τρίτον, γλίτωσε την αμαρτωλή γυναίκα από το θάνατο.

Αυτό γίνεται φανερό από τα λόγια του Ευαγγελίου: «οι δε ακούσαντες εξήρχοντο εις καθ εις, άρξάμενοι από των πρεσβυτέρων, και κατελείφθη ό Ιησούς και ή γυνή εν μέσω ουσα» (Ιωάν. 8, 9).

Εκείνοι δε σαν άκουσαν τα λόγια Του άρχισαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτους τους πρεσβυτέρους στην ηλικία. Στο τέλος έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα, που έστεκε όρθια ανάμεσα σε όλους.
Το προαύλιο του ναού ξαφνικά άδειασε. Δεν έμεινε κανένας, έκτος από τους δύο που οι πρεσβύτεροι τους είχαν καταδικάσει σε θάνατο, δηλαδή η αμαρτωλή γυναίκα κι ο αναμάρτητος Χριστός. Η γυναίκα έστεκε όρθια, ο Χριστός ήταν σκυφτός κι έγραφε στο έδαφος.

Για λίγο επικράτησε απόλυτη σιγή. Μετά ό Κύριος ανασηκώθηκε, κοίταξε τριγύρω κι αφού δεν είδε κανέναν είπε στη γυναίκα: «Γύναι, που εισιν; ουδείς σε κατέκρινεν;». Που είναι οι κατήγοροι σου; Κανένας δεν σε κατέκρινε, δε ζητάει το λιθοβολισμό σου;
Ο Κύριος γνώριζε πως κανένας δεν την καταδίκαζε τώρα. Αλλά θέλησε με την ερώτησή Του να της εμπνεύσει εμπιστοσύνη, ώστε να μπορέσει ν’ ακούσει και να κατανοήσει καλύτερα αυτά που θα της έλεγε στη συνέχεια. Λειτούργησε όπως ένας επιδέξιος γιατρός, που πρώτα δίνει κουράγιο στον άρρωστο κι ύστερα του χορηγεί τη θεραπεία.
Ουδείς σε κατέκρινεν; Η γυναίκα κατόρθωσε να ξαναβρεί τη λαλιά της κι απάντησε: «ουδείς, Κύριε». Κανένας δεν με κατακρίνει πια, Κύριε. Τα λόγια αυτά τα πρόφερε ένα αξιολύπητο πλάσμα, που πριν από λίγο δεν ήλπιζε να ξαναμιλήσει, ένα πλάσμα που ένιωθε μια ανάσα πραγματικής χαράς, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της.

Τελικά ο αγαθός Κύριος είπε στη γυναίκα: «Ουδέ εγώ σε κατακρίνω πορεύου και από του νυν μηκέτι αμάρτανε» (Ιωάν. 8, 11). Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε. Μόνο από τώρα και στο έξης μην αμαρτήσεις ξανά.

Aρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[Αναστάσιος]

«Άν σαν άνθρωπος τραυματιστείς από το διάβολο, να τρέχεις αμέσως στο γιατρό, στον πνευματικό, στη μετάνοια και εξομολόγηση. Να ζητήσεις θεραπεία και θα την έχεις».
Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

[Αναστάσιος]

«Και αν εγώ κουράζομαι στην προσευχή μου, στην παράστασή μου ενώπιον του Θεού, και αν εγώ αγνοώ τον Θεό, και αν νυστάζω ή δεν καταλαβαίνω ή μου φεύγουν τα λόγια της προσευχής ή ζώ μέσα σε χίλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος ότι μέσα στην άγνοιά μου, στην αορασία μου, σε αυτό το σκότος μου είναι παρών ο Θεός. Ο Θεός με ακούει, ο Θεός με βλέπει, ο Θεός παρίσταται».
Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Πως θα σου φαινόταν να γνώριζες έναν άνθρωπο με αυτά τα σπάνια χαρακτηριστικά ;

«…χαρακτήρας εὐθύς, εἰλικρινής, συμπαθητικός, ἐλεύθερος. Χωρὶς φανατισμούς, χωρὶς καυχήσεις ὅτι νήστευε, χωρὶς ἀλαζονεῖες ὅτι ἔκανε ἀγρυπνίες καὶ ἐγκράτεια. Γεμάτος ἁπλότητα, ταπεινοφροσύνη, ἐπιείκεια καὶ συγκατάβαση. Ἔκρινε τὸν ἑαυτό του μὲ αὐστηρότητα καὶ τοὺς ἄλλους μὲ ἀγαθότητα…»

Δεν θα επιζητούσες αυτόν τον «τύπο» να τον έχεις φίλο-«κολλητό»;

Που να τον βρούμε τέτοιο χαρακτήρα; θα μου πεις – & δικαιολογημένα…

Μην ψάχνεσαι άλλο. Γιορτάζει σήμερα!

Ένας από τα εκατομμύρια (!) άγνωστους Αγίους, που γνωρίζουν ελάχιστοι μόνο άνθρωποι των ημερών μας, αλλά πολύ καλά Εκείνος…!

Άνοιγε τον Συναξαριστή της κάθε μέρας. Θα τους βρεις όλους εκεί..!

https://ellasnafs.blogspot.com/

[toula]

Μέ τόν ἑσπερινό τῆς συγγνώμης, πού τελεῖται τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀνοίγει τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ὡς τρόπος ζωῆς. Τρόπος ζωῆς πού θά φέρει τήν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί ἀπό τούς ἄλλους ἀδελφούς μας. Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό πού ἔχει γραφεῖ: "τό συγ-χωρῶ σημαίνει πώς χωρῶ μαζί μέ τόν Θεό, μαζί μέ τούς συνανθρώπους μου". Μέ τή συγ-χώρεση δέν παίρνουμε μιά ἁπλή ἄφεση ἁμαρτιῶν - πού εἶναι μιά νομική ἀντίληψη τῆς σωτηρίας. Ἀλλά μέ τή συγ-χώρηση μέ τό Θεό ὁ ὡκεανός τῆς θείας ἀγαθότητος ἐξαφανίζει τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες. Καί ἔτσι στήν πλήρη της πραγματικότητα ἡ συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστοῦ καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ.

Κατά τήν διάρκεια τῆς πορείας μας ἄς ἀλληλοστηριζόμαστε στήν ἀδυναμία μας, ἄς ἀλληλοσυγχωρούμαστε ξεχνώντας ὅλες τίς διαφορές, ἄς ἀλληλοπροστατευόμαστε ὥστε ὅλοι νά φτάσουμε τόν προορισμό μας. Αὐτό πού πρέπει οὐσιαστικά νά ζήσωμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός μᾶς καλεῖ σέ μιά μοναδική ἑνότητα μέ τή συγγνώμη πού θά προσφέρουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Καί αὐτό γιατί οἱ χριστιανοί δέν εἴμαστε κάστα, ἀλλά ζύμη.

Ἄς γονατίσουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας, στόν Ἐπίσκοπό μας, στούς Πατέρες μας, στούς ἀδελφούς μας, ἄς τούς ζητήσουμε νά μᾶς συγχωρέσουν, ἔχουν τόσα πολλά νά μᾶς συγχωρέσουν. Ἄς συγχωρέσουμε κι ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἡ συγχώρεση δέν ἀρχίζει τήν στιγμή πού βασιλεύουν ἡ εἰρήνη, ἡ γαλήνη καί ἡ χαρά· ἡ συγχώρεση ἀρχίζει τή στιγμή πού παίρνουμε στούς ὤμους μας "ἀλλήλων τά βάρη" καί τό πρῶτο καί βαρύτερο φορτίο εἶναι ἡ προσωπικότητα τοῦ ἄλλου, αὐτό πού ἐκεῖνος εἶναι, καί ὄχι μόνο αὐτό πού κάνει ἤ πού δέν κάνει. Ἄν χρειαστεῖ ἄς μεταφέρουμε τόν ἄλλο μέ τόν τρόπο πού ὁ Χριστός μετέφερε τό Σταυρό του, σάν τύπο βασανισμοῦ καί πόνου καί θανάτου, ἄς μήν ἀφήσουμε ὅμως μέ κανέναν τρόπο τόν ἄλλο πίσω χωρίς τή συγγνώμη μας.

Επισκόπου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου
http://www.apostoliki-diakonia.gr/

[aposal]

«Από την ποιότητα των λογισμών ενός ανθρώπου φαίνεται η πνευματική του κατάσταση».
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

Η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη άσκηση, είναι άσκηση της αγάπης που προϋποθέτει βαθιά ταπείνωση που συνεπάγεται γνήσια μετάνοια.
Κατα την διάρκεια της νηστείας ας μην μείνουμε απλά στην αποχή των τροφών αλλά ας εμβαθύνουμε στην καλλιέργεια της απλότητας και του ευχαριστιακού φρονήματος. Ας απέχουμε από τις κατακρίσεις και την ανόητη πολυλογία, από την κακιά και το μίσος, από τον φθόνο και την γκρίνια.
Η νηστεία πάνω απ’όλα είναι πείνα για τον Χριστό, πείνα για συγχώρεση, ομόνοια και ειρήνη.

Καλόν αγώνα.
Καλό μήνα.
Καλή Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος