Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Κάποιος ερημίτης καθότανε έξω από το κελί του, που βρισκότανε ψηλά σε ένα βράχο και έβλεπε απέναντι στον κάμπο, το ποτάμι να έχει ''φουσκώσει''. Εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, είχε κατεβάσει πολύ νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί το πέρασμα από μία γέφυρα που υπήρχε εκεί.
Σε μια στιγμή βλέπει κάποιον, που είχε την ανάγκη να περάσει απέναντι. Τον βλέπει να γονατίζει και να προσεύχεται στο Θεό, για να τον βοηθήσει να περάσει απέναντι. Μπροστά σε αυτό το θέαμα, ο ερημίτης σήκωσε και αυτός τα χέρια του στον ουρανό και προσευχήθηκε γι' αυτόν.
Μετά από πολύ ώρα σηκώνεται ο άνθρωπος, κάνει το σταυρό του και μπαίνει μέσα στο ποτάμι, αλλά το ποτάμι τον παρέσυρε και τελικά πνίγηκε!
Ο ερημίτης σοκαρίστηκε! Για πολύ ώρα δεν μπορούσε να συνέλθει...
''Γιατί δεν εισακούστηκαν οι προσευχές μας;'', αναρωτήθηκε.
Μετά από λίγο έρχεται κάποιος άλλος άνθρωπος στο ποτάμι, κάνει το σταυρό του, μπαίνει στο ποτάμι και περνάει απέναντι!
Κόκκαλο ο ερημίτης! ''Πού είναι η δικαιοσύνη του Θεού;'', αναρωτήθηκε. Γονατίζει τότε και λέει:
- Δεν σηκώνομαι από εδώ Κύριε, αν δεν μου πεις, πώς σκέφτηκες και ενήργησες έτσι!
Ο Θεός είναι αγαθός και συγκαταβαίνει στην αδυναμία του ανθρώπου. Έτσι του στέλνει έναν άγγελο, για να τον διαφωτίσει.
- Τί κάνεις εδώ γέροντα; Γιατί προσεύχεσαι;
- Να για κάτι που είδα και σκανδαλίστηκα και του ανάφερε τα περιστατικά που είδε στο ποτάμι.
Ο άγγελος τότε του λέει:
- Αυτός που δεν πνίγηκε, προσευχότανε και άλλες φορές και θα συνέχιζε να προσεύχεται. Αυτός που πνίγηκε, προσευχήθηκε μόνο τώρα που είχε ανάγκη. Ούτε προσευχότανε, αλλά και ούτε θα προσευχότανε στο μέλλον...
Δεν κοροϊδεύεται και δεν γελιέται ο Θεός. Όποιος προσεύχεται και θυμάται τον Θεό μόνο στην ανάγκη του, ο Θεός δεν τον ακούει. Ακούει εκείνους, που προσεύχονται καθημερινώς και βρίσκονται εν μετανοία...

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

[Αναστάσιος]

«Η απελπισία είναι η απώλεια της συνειδήσεως ότι ο Θεός θέλει να μας δώσει την αιώνια ζωή. Ο κόσμος ζει στην απελπισία. Οι άνθρωποι έχουν καταδικάσει οι ίδιοι τον εαυτό τους στο θάνατο. Πρέπει να παλέψουμε σώμα προς σώμα με την ακηδία».
Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ

[toula]

Η αξία της ύπαρξής μας
είναι μια ψευδαίσθηση,
αφ' εαυτού της δεν αξίζει τίποτα,
διότι χάνεται το πρόσωπο,
ακρωτηριάζουμε την ζωή
όταν ζούμε μέσα στην αλαζονεία
της αυτονομίας.

Μόνο οι σχέσεις μας υπάρχουν
και δίνουν αξία στα χωράφια της ζωής μας,

μόνο μέσα από την σχέση μας με τους άλλους
πραγματώνουμε το νόημα της ζωής μας,
το οποίο είναι η κοινωνία,
η εκπλήρωση της άναρχης αγάπης
που την αλήθεια ελευθερώνει.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Ένα κι ένα κάνουν δύο.
Ο Θεός όμως
δεν είναι μαθηματικός
μα ποιητής.
Έτσι όταν του λες «ένα κι ένα»
εκείνος απαντά αλλιώς.

Ένα κι ένα...
θέλω εσένα.

Ένα κι ένα...
με σένα και μένα
ως ένα.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Δείχνουν ότι πάνε για γιορτή αντί για πόλεμο...

Καθώς πλησιάζουν οι ημέρες της εθνικής εορτής, θυμόμαστε κάποιες φωτογραφίες από το έπος του '40 που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μας.Όπως εκείνη στο κέντρο των Αθηνών όπου δείχνει Έλληνες φαντάρους να αναχωρούν για το μέτωπο με το χαμόγελο στα χείλη.

Είναι πραγματική εικόνα. Όχι πίνακας. Αυτά τα χαμόγελα δεν είναι της ημέρας. Είναι αποτέλεσμα, προσπάθειας μιάς γενιάς. Κάποιοι γονείς δούλεψαν, ώστε τα παιδιά τους να φεύγουν ως μελοθάνατοι και να έχουν χαρά.

Κάποιοι ιερείς δούλεψαν, ώστε να εμπνεύσουν νέα παιδιά για να ζυγίζουν την πατρίδα ξεχωριστά. Κάποιοι δάσκαλοι δούλεψαν, ώστε οι μαθητές τους την κατάλληλη στιγμή να δείχνουν ότι πάνε για γιορτή αντί για πόλεμο.

Ας προβληματιστούμε θετικά όλοι μας. Όχι κακόμοιρα ούτε με μετατόπιση ευθυνών, αλλά με αυτοκριτική για την εθνική γνώση των παιδιών μας.

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

[toula]

28 Οκτωβρίου 1940 – Θαῦμα στό Μπούμπεση

Ἕνα ζωντανό θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ανεξαρτήτου τάγματος, με διοικητή τον ταγματάρχῃ Πετράκη, στήν κορυφογραμή τοῦ Ῥοντένη, δεξιὰ τῆς θρυλικῆς Κλει­σούρας.

Κάθε βραδύ, ἀπό τίς 22-1-41 και ἔπειτα, στίς 9.20 ἀκριβῶς, το Βαρύ Ἰταλιό πυροβολικό ἄρχιζε βολή ἐ­ναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἂπ’ ὄ­που περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀ­πώλειες.

Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στίς Ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι.

Δέν μποροῦσαν νά ἐντοπίσουν τὰ Ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰτα­λοὶ κάθε βραδὺ τὰ μετακινοῦσαν.

Ἦταν ὅμως ἀπολύτη ἀνάγκη νά ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχ­θρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστη­καν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν Ἰταλικῶν κανονιῶν.

— Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντε­λῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἂπ’ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.

Ἀμέσως στό βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο.

Σιγά-σιγά σχηματισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἂπ’ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τή μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νά γέρνει πρὸς τή γή καὶ στάθηκε σ’ ἕνα φάραγγι, ἀνάμεσα σὲ δύο ὑ­ψώματα τοῦ Μπούμπεση.

Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στό τάγμα καὶ ῥίγησαν.

— Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.

— Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.

Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιά τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λε­πτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. Οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.

https://www.ekklisiaonline.gr/

[toula]

Έρχεται ο άλλος λαβωμένος από την ζωή, τις δοκιμασίες, τις αρρώστιες, τα πάθη, τα λάθη, και όλα τα ζόρια του βίου, και αντί να τον αναπαύσεις και ξεκουράσεις, τον γεμίζεις ενοχές.
Του λες ότι ο Θεός είναι θυμωμένος, ότι δεν τον αγαπάει όπως πριν, και για ότι κακό και δύσκολο του συμβαίνει φταίει ότι είναι «αμαρτωλός».
Δηλαδή πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πας και του καρφώνεις ακόμη ένα καρφί. Κι αυτός αιμορραγεί περισσότερο.
Μοιάζει με ένα παιδί που κάνει λάθος ή χτυπάει και κλαίει, πονάει και υποφέρει, και από πάνω πας εσύ και το δέρνεις. Τι καταφέρνεις; Απλά προσθέτεις πόνο στον πόνο του.
Ποιος Θεός το θέλει αυτό; Ποιανού Θεού θέλημα λες να είναι; Σαφέστατα όχι εκείνου που μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Πορφύριος και τόσοι άλλοι.
Αυτός ο Θεός αγαπά, συγχωρεί, κατανοεί, δεν σε εγκαταλείπει, δεν στέκεται απέναντι σου, δεν φεύγει στα δύσκολα και πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής σου. Είναι εκεί σιωπηλός και ενεργών πάντα με το δικό του τρόπο, μα ποτέ απέναντι με σηκωμένο το δάκτυλο. Τα «χέρια» του Θεού ποτέ δεν στιγματίζουν, ούτε χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν στο ψύχος της ζωής.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Εκείνος που πίνει και μεθάει από το πού κρασί, λέει με τη θέλησή του κάθε αλήθεια. Τό ίδιο και εκέινος που μεθάει από θεία κατάνυξη, δεν λέει ποτέ ψέματα».
Αγ. Γρηγόριος Νύσσης

[toula]

Μην αλλάξεις…. Σ’ αγαπώ

Ήμουν για χρόνια νευρωσικός, αγχώδης και εγωιστής. Όλοι μου έλεγαν να αλλάξω. Συνεχώς μου επεσήμαναν πόσο νευρωσικός ήμουν. Δυσανασχετούσα, αν και συμφωνούσα μαζί τους. Ήθελα να αλλάξω, απλά δεν τα κατάφερνα. Δεν έχει σημασία πόσο σκληρά προσπαθούσα. Εκείνο που πιο πολύ με πλήγωνε ήταν ότι ο καλύτερός μου φίλος μου τόνιζε πόσο νευρωσικός ήμουν και επέμενε ότι μπορώ ν’ αλλάξω. Συμφωνούσα μαζί του και δεν του κρατούσα θυμό. Ένιωθα όμως τόσο ανήμπορος και συγχρόνως παγιδευμένος. Μια μέρα μου είπε: «Μην αλλάξεις. Μείνε όπως είσαι. Δεν έχει σημασία αν αλλάξεις ή όχι. Σ’ αγαπώ όπως είσαι! Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αλλά σ’ αγαπώ!» Τα λόγια αυτά αντήχησαν σαν μουσική στα αυτιά μου. «Μην αλλάξεις. Μην αλλάξεις. Μην αλλάξεις…. Σ’ αγαπώ!» Χαλάρωσα και ένιωσα πως ζω! Και ω! του θαύματος των θαυμάτων! Άλλαξα!
Αυτό πραγματικά είναι που λείπει από τον άνθρωπο του σήμερα, ο οποίος υποφέρει από τα πάσης φύσεως ψυχολογικά προβλήματα. Αγάπη θέλει και όλα έρχονται!

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Ὅταν σηκώνεσαι ἀπὸ τὸν ὕπνο ἡ πρώτη σου σκέψη πρέπει νὰ στραφεῖ στὸ Θεό, ὁ πρῶτος σου λόγος πρέπει νά ῾ναι προσευχὴ στὸ Θεὸ – τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργό σου.

Στάρετς Αντώνιος της Όπτινα