Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Ευχαριστία, η πράξη που αντέχει πέραν του θανάτου"

Έχετε σκεφτεί αλήθεια τι θα αντέξει στα Έσχατα, δηλαδή στην Βασιλεία του Θεού, απ’ όλα αυτά τα πνευματικά παλαίσματα στα οποία ασκούμαστε; Στην Βασιλεία του Θεού άραγε θα νηστεύουμε; Θα προσευχόμαστε; Θα εγκρατευόμαστε; Θα κηρύττουμε ή θα κάνουμε κατηχητικό; Όχι, τίποτε από όλα αυτά. Τι θα μείνει απ’ ότι υπάρχει στην παρούσα φάση ζωής στην αιωνιότητα του Θεού; Η δοξολογία και ευχαριστία. Αυτή θα είναι η αιώνια γλώσσα μας, ο τρόπος κοινωνίας μας με τον Θεό. Η αγάπη που θα ξεσπά σε ατελεύτητη δοξολογία.

Γι’ αυτό και στην εν Χριστώ ζωή η δοξολογία κατέχει την πιο υψηλή θέση των αρετών. Είναι η μόνη ανθρώπινη πράξη που αντέχει πέρα του θανάτου, που θα συνεχίσει να υπάρχει όταν όλα τα άλλα θα έχουν σταματήσει.
Ο Άγιος Παϊσιος συνήθιζε να λέει, «Το «Δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπει ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου, τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «Δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»…».

Ο δε μεγάλος όσιος ο Παπα-Τύχων της Καψάλας συμβούλευε : «Το «Κύριε ελέησον» έχει εκατό δραχμές, το «Δόξα σοι ο Θεός» έχει χίλιες δραχμές, είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό». «Ο Παπα-Τύχων είχε φθάσει στον χώρο της δοξολογίας, και αντί για την ευχή είχε την δοξολογία. Συνέχεια άκουγε κανείς από το στόμα του το «Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός», και όλες σχεδόν οι ημέρες του χρόνου ήταν γι’ αυτόν Διακαινήσιμες, αφού ζούσε πάντα την πασχαλινή χαρά».
Κι όμως οι άνθρωποι, περισσότερο απαιτούμε και ζητάμε, παρα δοξάζουμε και ευχαριστούμε. Το βλέπουμε ξεκάθαρα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ Λουκά ( ιζ’ 12-19). Οι δέκα λεπροί όταν βλέπουν τον Χριστό στην περιοχή τους, σπεύδουν να ζητήσουν την θεραπεία τους. Ο Χριστός γεμάτος έλεος τους την προσφέρει. Κι όμως από τους δέκα αυτούς ανθρώπους που λαμβάνουν την θεραπεία, μονάχα ο ένας γυρνάει να πει ευχαριστώ. Οι άλλοι εννέα που είναι; Πήραν το δώρο της θεραπείας αλλά ξέχασαν ποιος τους το έδωσε. Ποιος τους το χάρισε. Το ίδιο πράττουμε και εμείς στην καθημερινότητα μας, γευόμαστε τα δώρα του Θεού, αλλά τα θεωρούμε αυτονόητα, τα εκλαμβάνουμε ως ατομικά μας δικαιώματα, ξεχνάμε ότι η πηγή της ζωής και κάθε αγαθού, δεν είμαστε οι ίδιοι αλλά κάποιος Άλλος.

Έχει όμως τεράστια σημασία και δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας, το ποιος τελικά είναι αυτός ο άνθρωπος που επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Χριστό για την θεραπεία. Είναι ένας αλλοεθνής. Ένας Σαμαρείτης. Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστείς το γεγονός. Αυτός που δοξάζει τον Θεό, δεν είναι ένας ιουδαίος ένας «εκλεκτός», ένας άνθρωπος θα λέγαμε σήμερα της θρησκείας. Αλλά κάποιος που δεν ανήκε στην φυλή του Ισραήλ, σε εκείνους που πίστευαν ότι ο Θεός τους ανήκει και τον ορίζουν, ότι είναι δικός τους κατά αποκλειστικότητα.
Η Ευαγγελική διήγηση βάζοντας έναν αλλοεθνή Σαμαρείτη, να επιστρέψει ως τον μόνο που ευχαριστεί τον Θεό για την θεραπεία, ουσιαστικά στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι υπάρχουν ιεροί λαοί και γλώσσες, ανώτερες και κατώτερες φυλές ή εκλεκτοί του Θεού. Για τον Θεό υπάρχει μονάχα ο άνθρωπος για τον οποίον ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε καταργώντας τον θάνατο. Τίποτε και κανένα εξωτερικό στοιχείο, καμία διάκριση ούτε ακόμη και η θρησκεία δεν μπορεί να μειώσει την μεγάλη και απροϋπόθετη αγάπη του Θεού για τον κάθε άνθρωπο. Για τον Θεό ο άνθρωπος είναι ο μεγάλος έρωτας του και θα κάνει τα πάντα αρκεί να τον ενώσει αιώνια μαζί Του. Στον άνθρωπο μένει ένα μονάχα, η δοξολογία και ευχαριστία σε αυτή την αγάπη που δεν γνωρίζει τέλος.

Κλείνοντας αξίζει να ακούσουμε τον Όσιο Πορφύριο να μιλάει για την εσχατολογική αξία της Δοξολογίας και Ευχαριστίας, τα ανώτερα μαθηματικά της εκκλησίας όπως έλεγε:
"Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία.
Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα.
Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι’ αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς. Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας.
Προσευχόμαστε, όμως, ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια.
Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή.
Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς.
Ο Θεός έδωσε και σ’ εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική.Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό.
Όταν μπούμε σ’ αυτή την προσευχή, θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ’ Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «…πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».
Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της εκκλησίας μας...."

π. χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Η τραγικότητα μας σήμερα έγκειται στο γεγονός ότι βλέπουμε λάθος την σχέση μας με τον Χριστό. Βλέπουμε τον Χριστό ως ένα υπερφυσικό ον για να μας κάνει κάποια καλά πράγματα στην εδώ ζωή σε εμάς και τα παιδιά μας. Σπάνια στην Εκκλησία έρχεται ο κόσμος να φέρει χαρτάκια ονομάτων για μετάνοια. Τα περισσότερα είναι για διάφορα αιτήματα ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. «Πάτερ, υπάρχει ευχή για καλή τυχή», «Γκαντεμιές πολλές πάτερ μου δεν υπάρχει ευχή για να πηγαίνουν καλά τα πράγματα;». Αλήθεια πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλη ζωή ; ή θεωρούμε τον Θεό ένα εξωκοσμικό ον για ενδοκοσμικά χατήρια;
Μια μερίδα ανθρώπων έρχεται στην Εκκλησία για λόγους υγείας. Αυτό από την μία δεν είναι κακό ανάλογα με την δύναμη του κάθε ανθρώπου. Αλλά το αίτημα της σωματικής υγείας αν δεν συμπεριλαμβάνει και την ψυχική μαζί με την μετάνοια τότε μάταια κοπιάζουμε.

Από την άλλη όσο αφορά τους γονείς θέλουν τον Χριστό για να κάνει στα παιδιά τους τα πάντα εκτός από το να πιστέψουν σε εκείνον. Αιτήματα για καλή παντρειά, δουλειά, ωραία ζωή, κλπ αλλά αίτημα για μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών πουθενά.
Τι όμορφο να δέχεσαι χαρτάκι με όνομα και να του λέει η μάνα «Πάτερ κάνε μια προσευχή να πιστέψει το παιδί μου στο Χριστό και να μπει στον δρόμο της σωτηρίας με μετάνοια». Τι ωραίο ! Κραυγή σχέσης για σωτηρία!....
Τι όμορφο να ρωτάς μια μητέρα τι θα ήθελα για το παιδί της και να λαμβάνεις την απάντηση «Θέλω να το δώ όπως θέλει εκείνο και ο Κύριος στην Βασιλεία των Ουρανών». Αυτή είναι πραγματική γονεϊκή αγάπη, αυτό είναι θέλημα και επιθυμία που μυρίζουν παράδεισο. Τα υπόλοιπα κινούνται στην σχέση συναλλαγής προϊόντων.
Ζητάμε από τον Χριστό τα απίστευτα εκτός από την Βασιλεία των Ουρανών. Θυμάμαι μια περίπτωση που μια Κυρία είπε σε έναν ιερέα πάνω στην κουβέντα : «Πάτερ μου , ότι θέλει ο Θεός για το παιδί μου !» και ο ιερέας της είπε (για να αποκαλυφθεί η βαθύτερη επιθυμία): «Ο Θεός θέλει να γίνει το παιδί σου μοναχός» για να πάρει την αφοπλιστική απάντηση «Ε! όχι ! και μοναχός πάτερ μου, Είπαμε!! ! θέλω να δω εγγονάκια».

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε λάθος υπαρξιακή στάση ζωής προς τον Χριστό. Του ζητάμε να ευλογήσει τις εγωιστικές ενδοκοσμικές επιλογές μας για να περάσουμε στην εδώ ζωή καλά και μέχρι εκεί. Τέτοια σχέση πάσχει….
Να ζητάμε αγαπητοί μου την Βασιλεία των Ουρανών, να προσευχόμαστε στο Θεό για μετάνοια όσο αφορά τους δικούς μας ανθρώπους. Τι να το κάνεις να είναι ο άνθρωπος σου βιολογικά ζωντανός αλλά στην ουσία να είναι νεκρός πνευματικά και να βαδίζει στο δρόμο της απώλειας.

Υπάρχει άλλη ζωή ! Μας περιμένει! Έχουμε ήδη το προσκλητήριο έτοιμο από το βάπτισμα! Ας μην χάνουμε καιρό , ας γονατίσουμε στον Βασιλέα των όλων και ας του ζητήσουμε να μας αποκαλύψει το θέλημα του ! Ας κρατήσουμε τον Σταυρό μας και ας περπατήσουμε με ανδρεία τον δρόμο του Γολγοθά ……..ξέρουμε ότι πέρα από τον πόνο ακολουθεί η Ανάσταση…Καλή πορεία !

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
Μόνο για το τώρα ή και για το μετά ;
EUXH.GR

[toula]

Υπάρχουν πολλά χωρία του Ευαγγελίου που τα ξεχνάμε στην καθημερινότητα και στη ζωή μας γενικότερα. Πολλοί χριστιανοί αδερφοί μας ίσως θα ευχόντουσαν να μην υπήρχαν κάν στο Ευαγγέλιο τα χωρία αυτά. Αν τα παρακάτω λόγια τα διαβάζαμε σε άσχετο βιβλίο θα λέγαμε ότι αυτός που τα έγραψε είναι κάποιος ηττοπαθής, αδύναμος ή τρελός.
Και όμως με αυτή την υπαρξιακή στάση ζωής ανοίγει η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών.

“Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και προσεύχεσθε δια εκείνους που σαςκακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν” Κατά Ματθαίον (5,44).

" Να μην ανταποδίδετε το κακό με το κακό και τη βρισιά με βρισιά αλλά με ευλογίες” Α’ Πέτρου (3,9).
“Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’αυτούς και όχι να τους καταριέστε” Πρός Ρωμαίους (12,12).

“Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Όπως σας αγάπησα εγώ, να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον.
Έτσι θα σας ξεχωρίζουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλον” Κατά Ιωάννη (13-34,35).

π.Σπυρίδων Σκουτής -euxh.gr - Iερά Μητρόπολη Λήμνου
Μόνο η Αγάπη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...
EUXH.GR
Μόνο η Αγάπη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...

[toula]

«Χωρίς πειρασμούς, η Πρόνοια του Θεού δεν φανερώνεται».

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Η ψευδοεπιστήμη δημαγωγεί εναντίον της πίστης, η ψευδοθεολογία δημαγωγεί εναντίον της επιστήμης.
Η ψευδοεπιστήμη παίρνει τις χείριστες και πρωτογενείς μορφές της πίστης, αυτές τονίζει σαν πίστη γενικώς, αυτές κριτικάρει και αυτές αρνείται.
Η ψευδοθεολογία πάλι έχει μάτια μόνο για καταχρήσεις των επιστημονικών εφευρέσεων και ανακαλύψεων, γενικεύει αυτές τις καταχρήσεις και αρνείται την επιστήμη.
Τον τελευταίο αιώνα (19ο) εξελίχθηκαν σημαντικά οι φυσικές και οι τεχνολογικές επιστήμες.
Οι σοβαροί άνθρωποι αυτό το χρησιμοποίησαν για εμβάθυνση, ενώ οι γραφικοί για να κάνουν πιο ρηχή τη ζωή.
Λόγω αυτού τού πλουτισμού της επιστήμης οι σοβαροί έγιναν σοβαρότεροι, ενώ οι γραφικοί γραφικότεροι.
Οι σοβαροί δεν βλέπουν την αλήθεια διπλή, μία στην επιστήμη, μία δεύτερη στην πίστη, αλλά αισθάνονται αρμονία μεταξύ τού ενός και τού άλλου.
Οι γραφικοί απολαμβάνουν τις περιττές φιλονικίες, και τονίζοντας πάντα την αυθάδεια μπροστά στη λογική σκέψη, δημιουργούν αξία για τον εαυτό τους από το ότι με την επιστήμη αντιλέγουν στην πίστη ή, αντίθετα, με την πίστη αντιλέγουν στην επιστήμη.
Η υγιής πίστη δεν αντιλέγει ποτέ προς την πραγματική επιστήμη ούτε η πραγματική επιστήμη αρνείται την υγιή πίστη. Μόνο οι αρρωστημένες μορφές τού ενός και τού άλλου είναι υπερβολικές και ακραίες.
Η πίστη μου στον Θεό δεν με εμποδίζει στο να αναγνωρίσω και να υιοθετήσω όλη την πραγματική επιστήμη, από το άλφα ως το ωμέγα. Η επιστήμη μου όμως λαμβάνει διαύγεια, πληρότητα και ορμή, εάν τη φωτίσω και τη ζεστάνω με υγιή πίστη.
Να ξέρετε ότι όταν ένας επιστήμονας ξεσηκώνεται εναντίον της πίστης εν ονόματι της επιστήμης, αυτός ξεσηκώνεται εναντίον της χείριστης μορφής της πίστης εν ονόματι της κάλλιστης επιστήμης.
Και όταν ένας θεολόγος ξεσηκώνεται εναντίον της επιστήμης εν ονόματι της πίστης, αυτός ξεσηκώνεται ενάντια στη μέγιστη κατάχρηση και μέγιστη επιζήμια μορφή της επιστήμης εν ονόματι της κάλλιστης πίστης.
Η κάλλιστη επιστήμη όμως στέκει στην τέλεια αρμονία με την κάλλιστη πίστη. Ενώ οι κάλλιστοι ποτέ δεν φιλονικούν, οι κάλλιστοι καταλαβαίνονται και αγαπιούνται.
Οι μικροί φιλονικούν και τρώγονται, και ηδονίζονται με την φιλονικία και τις τριβές.
Όμως η φιλονικία και οι τριβές της ψευδοπίστης και της ψευδοεπιστήμης ταλαντεύουν πολλές απλές ψυχές στην πίστη.
Και όταν ταλαντευτεί, η πίστη τους αγωνίζεται για επιβίωση.
Και συχνά ο αγώνας τελειώνει με ήττα της πίστης.
Η ήττα της πίστης σημειώνει το θρίαμβο τού σκότους και της κακίας μέσα στους ανθρώπους.

[Αργά βαδίζει ο Χριστός (161-163), Εν Πλω 2013]
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς

[toula]

Να είμαστε αισιόδοξοι ό,τι και αν συμβαίνει…

Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον οποίο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι ένας στρατιώτης που πληγώθηκε στον πόλεμο.

Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ο γνωστός μου.
Με κοίταξε και μου είπε:«Κάθομαι εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ και παρατηρώ τη ζωή από το παράθυρο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ και καμιά φορά από το ένα πρωί ως το άλλο πρωί. Ξέρετε πως εάν ένας άνθρωπος βρεθεί μέσα σ” ένα άδειο πηγάδι και από κει παρατηρήσει μέρα μεσημέρι τον ουρανό, θα δει τα αστέρια του ουρανού; Και εγώ παρατηρώ μέσα από το μισοσκόταδο μου τους ανθρώπους και μου φαίνονται σαν αστέρια λαμπερά που φέγγουν, κινούνται κυκλικά και αδιάκοπα.

Όσο συμμετείχα στον στρόβιλο της ζωής δεν ήξερα ότι η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο γλυκιά. Από τότε που έχασα τα πόδια μου, κέρδισα τα μάτια μου. Ναι βλέπω αυτή τη ζωή από τότε που κάθισα σ” αυτήν την καρέκλα. Η ζωή είναι ωραία και γεμάτη αρμονία.Η αρρώστια δεν είναι μεγάλο κακό και ο θάνατος επίσης δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό κακό. Δεν αισθάνομαι τα πόδια μου καθόλου. Δεν στηρίζουνε αυτά έμενα αλλά εγώ αυτά. Αλλά υπάρχει κάτι που στηρίζει εμένα όπως εγώ κρατώ τα παράλυτα πόδια μου. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα ήμουν όλος παράλυτος. Αυτό που με κρατά είναι η εσωτερική ψυχική μου αισιοδοξία.

Η ψυχή μου για καιρό ήταν παράλυτη. Η οπτική της ψυχής μου κυρίως ήταν παράλυτη, επειδή δεν μπορούσε να βλέπει την ομορφιά και το νόημα αυτής της ζωής.Η ψυχή μου περιφερόταν στο σκοτάδι και της φαινόταν όλος ο κόσμος σκοτεινός. Η μοναδική της δραστηριότητα ήταν η υποταγή στο σώμα, η σκλαβιά στο σώμα. Το σώμα μου έσερνε την ψυχή πίσω του, όπως τραβά ο κυνηγός τον σκύλο του από το λουρί.

Η ψυχή μου χοροπηδούσε, χόρευε στη σκόνη και στη λάσπη, ακολουθώντας το σώμα, υπακούοντας πάντα στην θέληση του σώματος.Ήμουν υγιής αλλά δεν το αισθανόμουν. Είχα μάτια αλλά δεν έβλεπα. Οι ακτίνες του ηλίου, ενώ με άγγιζαν χαρούμενα, εγώ κατσούφιαζα και δεν τις έβλεπα. Τα αστέρια με έβλεπαν, αλλά εγώ τα απεχθανόμουν και τα φοβόμουν.
Ήμουν σαν τυφλοπόντικας, που κάποιος με έβγαλε έξω στο φως και στον αέρα και μπερδεμένος τριγύριζα από δω και από κει. Τρέμοντας έσκαβα τη γη για να ξεφύγω από τον ήλιο και να χωθώ πάλι στο σκοτεινό χώμα της γης.Δόξα τω Θεό έγινε αυτός ο πόλεμος! Και δόξα τω Θεό ο εχθρός με αυτόν τον τρόπο με έκανε παράλυτο! Αυτός ο εχθρός είναι για μένα ο μεγαλύτερος ευεργέτης.

Έχασα τα πόδια αλλά κέρδισα την ψυχή. Πόσο μεγάλη είναι η σοφία του Θεού! Χρησιμοποιεί και τα πιο αυστηρά μέσα για το καλό μας. Εγώ έδωσα μόνο τα πόδια μου για την ψυχή. Πού να ξέρετε πόσο περισσότερο αξίζει η ψυχή από τα πόδια!Από τότε που κάθομαι σ” αυτήν την καρέκλα και παρατηρώ τον κόσμο από το παράθυρο, τακτοποίησα τις σκέψεις μου και τα αισθήματα μου. Για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου επικρατούσε χάος. Ο άνθρωπος βρίσκει την αρμονία στην ζωή και στον κόσμο, μόνον όταν την βρει μέσα του.

Αυτήν την εσωτερική αρμονία μόλις τώρα την βρήκα. Απομάκρυνα το χάος και τον φόβο από μέσα μου. Παλιά αισθανόμουν φόβο ακόμη και για ένα απλό συνάχι…Σήμερα υπάρχουν δίπλα μου δύο παράλυτα πόδια, που κάποτε ήταν βασικά μέλη του σώματος μου, και δεν φοβάμαι καθόλου. Μια ανατροπή συνέβη μέσα στην ψυχή. Τώρα που έγινα πιο άσχημος, ο κόσμος μου φαίνεται πιο όμορφος.
Όταν με συμπονά όλος ο κόσμος, τότε αρχίζω να λυπάμαι όλο τον κόσμο».Έτσι μου μίλησε ο παράλυτος άνθρωπος. Πόσοι από σας δεν θα έλεγαν: Εγώ στη θέση του θα αυτοκτονούσα. Ο αριθμός των αυτοκτονιών στην εποχή μας αυξάνει ανησυχητικά και για λόγους λιγότερο σοβαρούς από ό,τι είναι δύο παράλυτα πόδια. Η αγωγή και η διαπαιδαγώγηση παίζει σημαντικό ρόλο στο θέμα αυτό.

Ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται ή για να γίνει αισιόδοξος ή για να γίνει αυτόχειρας. Η γενιά μας έχει διαπαιδαγωγηθεί για το δεύτερο. Οι γονείς είναι οι πρώτοι που προετοιμάζουν τους αυτόχειρες.Η μάνα για παράδειγμα ψιθυρίζει κάθε πρωί στον γιό της: «ο κόσμος αυτός είναι κακός». «Οι άνθρωποι, συνεχίζει η μάνα, είναι εγωιστές, φθονεροί και ψεύτες». «Απόφευγε τους ανθρώπους, γιε μου». «Να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου». Μετά τη μάνα ο πατέρας επαναλαμβάνει στο γιό: «Τι κακός καιρός για το χωράφι». «Πόσο άσχημη είναι η φύση». «Πόσο αηδιαστικά είναι τα ανθρώπινα έργα». «Πόσο βαρετός είναι ο ήλιος». «Πόσο θλιβερή είναι η ζωή». Ο πατέρας και η μάνα επαναλαμβάνουν στο γιό τους συχνά τα τρελά λόγια ενός απαισιόδοξου ποιητή:«Αδελφέ μου, στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταδίκη αυτού του κόσμου από αυτήν. Ο κόσμος επιβιώνει λόγω της αγάπης. Αν πει κανείς πως στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη, αυτό είναι η πιο φρικτή και ψευδής καταδίκη του κόσμου. Με την παραπάνω φράση του αποτυχημένου και απαισιόδοξου ποιητή διαπαιδαγωγείται ολόκληρη η γενιά μας. Θα βρείτε εκατοντάδες νέους και ηλικιωμένους που δεν ξέρουν το «Πάτερ ημών» και δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο, αλλά δεν θα βρείτε ούτε μερικές δεκάδες ανθρώπων, που δεν επαναλαμβάνουν καθημερινά: Αδελφέ μου, σ” αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη.

Όποιος όμως επαναλαμβάνει αυτά τα λόγια, δεν σκέφτεται πως υπάρχει σ” αυτόν τον κόσμο το χαμόγελο και η χαρά. Ακόμη και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνεχίζουν να υποτιμούν τους μαθητές κρατώντας τους επίτηδες σε μια μεγάλη απόσταση απ’ αυτούς. Με μία λέξη σερνόμαστε και δεν προχωράμε. Μελαγχολικοί, χλωμοί, συντετριμμένοι άνθρωποι περπατούν.Η χαρά μας είναι μισή λύπη. Το χαμόγελο μας δεν μοιάζει με το χρυσαφένιο φως του ηλίου, αλλά με το χλωμό, μελαγχολικό φως του φεγγαριού.

Οι πολλοί είναι συνηθισμένοι στην κλειστή ζωή του δωματίου. Η διασκέδασή μας φθάνει στα όρια της αμαρτίας. Εξαιτίας της αγωγής και της διαπαιδαγώγησις μας, ολόκληρη η χώρα μας είναι «παράλυτη». Σ” αυτό οφείλεται η απαισιοδοξία μας, η μελαγχολία και η θλίψη μας, η έλλειψη χαράς. Το μεγαλύτερο μέρος της μελαγχολίας μας προέρχεται από τις εσωτερικές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία, στην Εκκλησία, στην οικογενειακή και στη δημόσια ζωή. Σπάνιο να βρει κανείς ένα παράλυτο που να είναι αισιόδοξος.
Πολλοί νομίζουν ότι έτσι απλά κάποιος είναι αισιόδοξος και κάποιος απαισιόδοξος. Δεν είναι όμως έτσι. Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία.Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια.

Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.Οι άνθρωποι δεν μπορούν με τίποτε να συνηθίσουν να παρατηρούν τα πάντα από την οπτική της αιωνιότητος. Όλα όσα παράγει αυτός ο κόσμος, τα παράγει για την αιωνιότητα. Η αγάπη μας και η φιλία μας είναι αξεπέραστες στον χρόνο, όπως και ο κόσμος. Τα μάτια μας κάνουν λάθος όταν μας λένε πως όλα περνάνε, όπως μας εξαπατούν για την κίνηση του ηλίου. Υπάρχει ένα περιβάλλον πνευματικό όπου όλα ζουν και κινούνται. Αυτό το περιβάλλον είναι σταθερό και ακίνητο. Όλα όσα έζησαν στη γη, ζουν και σήμερα σ” αυτό το πνευματικό περιβάλλον.

Όλα όσα ζουν σήμερα, θα ζουν αιώνια σ” αυτόν τον πνευματικό τόπο. Η αγάπη και η φιλία δεν χάνονται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σε μια πολύ πιο καθαρή και έξοχη μορφή στον άλλο κόσμο.Ανάμεσα στον άλλο κόσμο και σ” αυτόν που ζούμε υπάρχουν σύνορα εξαιτίας της μυωπίας μας, και δεν βλέπουμε την συνέχεια, την προέκταση αυτής της ζωής μετά τον θάνατο. Και δεν μπορούμε να δούμε με πνευματικά μάτια το «τώρα».Όλοι εμείς υφαίνουμε το υφαντό της ιστορίας, αδέλφια μου. Είμαστε υφαντές της ιστορίας αλλά υπάρχει και ένας μεγαλύτερος από μας Υφαντής. Όλες οι ήμερες που συναποτελούν το παρελθόν, από μόνες τους δεν θα σήμαιναν τίποτε, αν δεν αποτελούσαν και αυτές μέρος ενός υφαντού που είναι η ζωή μας.

Ο χρόνος όλων των ανθρώπων στον κόσμο από μόνος του δεν θα ήταν τίποτε, αν δεν είχε σαν στόχο του και περιεχόμενό του την δημιουργία μιας παγκόσμιας σύνθεσης, ενός παγκοσμίου εργόχειρου υφαντού. Κάθε έργο μας μέχρι αυτήν την στιγμή, κάθε λέξη και κάθε συναίσθημα διατηρείται και δεν χάνεται ως μέρος της προσωπικής μας σύνθεσης. Όλος ο ηρωισμός μας και όλη η φαυλότητα μας στέκονται ακίνητα στην ύφανση του παρελθόντος μας.

Εμείς οι άνθρωποι δεν αποτελούμε θεματοφύλακες της ιστορίας μας, είμαστε μόνο οι υφαντές της. Το παρελθόν διαφυλάσσεται από Εκείνον που δεν λησμονεί τίποτε. Τα κλειδιά του παρελθόντος κρατά ο Ύψιστος Υφαντής, που προσεκτικά αγρυπνά πάνω από κάθε νήμα που πλέκεται στο εργόχειρο Του. Αναλογιστείτε φίλοι μου, ποια είναι η συμβολή σας στο τεράστιο αυτό υφαντό του Θεού;
Ο Λόγος του Θεού είναι λόγος της αισιοδοξίας.Η αισιοδοξία αποτελεί το φωτοστέφανο της χριστιανικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής ιστορίας. Αισιόδοξος ήταν ο Θεμελιωτής του Χριστιανισμού, ο πιο Αισιόδοξος από όλους τους αισιόδοξους στον κόσμο. Παρέμενε αισιόδοξος και όταν εγκαταλελειμμένος από όλους προσευχόταν μόνος στον Θεό, εκείνη την μοιραία νύχτα πριν αρχίσει η τραγωδία. Και τότε που τον σύρανε από τον Ηρώδη στον Πιλάτο χλευάζοντας τον. Και τότε που Του έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, που Του έσχιζε το θεϊκό Του κεφάλι, και τότε όταν υπό το βάρος του Σταυρού έβγαινε έξω από τα Ιεροσόλυμα, που Τον αποχαιρετούσαν με γέλια, με κατάρες και με τον ήχο των αδύναμων δακρύων των γυναικών. Και τέλος όταν το ποτήρι της πίκρας ξεχείλισε και εισήλθε στην ιστορία η λέξη Γολγοθάς, πάλι παρέμεινε αισιόδοξος.Αισιόδοξοι ήταν και οι Χριστιανοί μάρτυρες.

Αφού οι μάρτυρες και οι μεγαλομάρτυρες ήταν αισιόδοξοι, πως εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι; Αισιόδοξοι ήσαν όσοι στις ρωμαϊκές αγορές πάλαιψαν με άγρια θηρία, για να διασκεδάσει ο Καίσαρας. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι καίγονταν στην πίσσα στις πλατείες για την ψυχαγωγία του Καίσαρα και των γυναικών του. Αισιόδοξοι ήσαν όσοι γύριζαν δεμένοι στον τροχό και όσοι θάφτηκαν ζωντανοί στην γη. Αισιόδοξοι ήσαν εκείνοι που δεν γνώρισαν την ισότητα ούτε την ελευθερία του τύπου. Πώς λοιπόν εμείς να γινόμαστε απαισιόδοξοι; Γιατί να γινόμαστε απαισιόδοξοι;

Οι μάρτυρες του Χριστιανισμού όταν καίγονταν στη φωτιά φώναζαν: Εμείς και πάλι πιστεύουμε. Αυτοί και όταν τους έσχιζαν τα θηρία ψιθύριζαν: Εμείς πάλι ελπίζουμε. Πάνω στον σταυρό, κλαίγοντας με λυγμούς έλεγαν: Εμείς και τώρα σας αγαπάμε. Εμείς αγαπούμε την μαρτυρική ζωή μας και προσδοκούμε μια καλύτερη ζωή. Πιστεύουμε στον Ένα και Παντοδύναμο Θεό που κυβερνά τον ήλιο και μετρά όλους τους πόνους μας και όλες τις αδικίες των βασανιστών μας.Αυτούς τους ανθρώπους που τους κλώτσησαν σαν άχρηστες πέτρες, τους πήρε ο Θεός, ο Κτίστης των πάντων, να αποτελέσουν το θεμέλιο της Εκκλησίας Του. Η Εκκλησία Του αποτελεί το μεγαλύτερο οικοδόμημα αισιοδοξίας που κτίστηκε στη γη.

Η αισιοδοξία του Χριστιανισμού δεν αποτελεί μία απλή πνευματική θεωρία, γιατί είναι δοκιμασμένη και τεκμηριωμένη.«Δεν θα μπορούσα να αποκαλέσω τον εαυτό μου Χριστιανό, εάν δεν ήμουν αισιόδοξος. Και αν αποκαλούσα τον εαυτό μου Χριστιανό και δεν ήμουν αισιόδοξος, δεν θα ήμουν ειλικρινής Χριστιανός. Και όλοι εσείς ματαίως αποκαλείσθε Χριστιανοί, εάν δεν είσθε αισιόδοξοι. Ο Χριστιανισμός αποτελεί το μέγιστο κάστρο αισιοδοξίας. Ο Χριστιανισμός θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
Γιατί αυτά τα τρία μόνο σώζουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.Η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη συναποτελούν την αισιοδοξία. Μόνον η αισιοδοξία μάς σώζει. Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε. Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.

Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό την νύχτα και ας έχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας. Κάθε σπόρος αφού σαπίσει, τότε βλαστάνει και γίνεται λουλούδι. Με τον θάνατο εμείς σαπίζουμε για να βλαστήσουμε στην άλλη ζωή. Επειδή είμαστε παιδιά ενός αθάνατου Πατέρα, γι” αυτό είμαστε και εμείς οι ίδιοι αθάνατοι. Τι είδους Πατέρας θα ήταν αυτός που δεν θα δημιουργούσε παιδιά όμοια μ” Αυτόν; Ποιος Πατέρας θα ζούσε δισεκατομμύρια χρόνια και θα είχε γιους των οποίων η ζωή δεν διαρκεί ούτε εκατό χρόνια; Ας είμαστε αισιόδοξοι επειδή κανείς δίκαιος δεν θα πάει στην κόλαση και ούτε ένας μη μετανοιωμένος αμαρτωλός στον παράδεισο.

Ο άνθρωπος όμως για να κατορθώσει να εισέλθει στον παράδεισο, πρέπει πρώτα ο παράδεισος να εισέλθει μέσα του. Στην κόλαση οδηγείται αυτός που η κόλαση υπάρχει ήδη μέσα στην ψυχή του. Ο παράδεισος είναι αθάνατη χαρά και θεϊκή ανύψωση. Η κόλαση είναι αιώνια λύπη και η γεμάτη ενοχές και τύψεις συνείδηση.
Η τιμωρία των αμαρτωλών και η ανταμοιβή των Δικαίων είναι οι υψηλότεροι μαθηματικοί νόμοι της οικουμένης.Ας είμαστε αισιόδοξοι, ακόμη και όταν ζημιωνόμαστε, γιατί η ζημιά μας δεν είναι ποτέ άστοχη και χωρίς λόγο. Τα βάσανά μας είναι σημαντικός παράγοντας στην συνολική πορεία ζωής της ανθρωπότητος.

Τα βάσανά μας είναι μισθός με τον οποίο πληρώνουμε εισιτήριο για να εισέλθουμε στον τόπο τον οποίο φωτίζει ο Θεός με πολλούς ήλιους.Εγώ προσωπικά τρεις φορές στη ζωή μου έφθασα κοντά στον θάνατο και μπορώ να σας εξομολογηθώ και να σας δώσω την μαρτυρία πως τα όσα πέρασα δεν ήταν ούτε φοβερά ούτε ανυπόφορα. Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές με χαρά, επειδή αυτά τα τρία γεγονότα ομορφαίνουν τη ζωή μου και σήμερα, και κάνουν την ψυχή μου πιο δυνατή. Ας είμαστε αισιόδοξοι και όταν μεγαλώνουμε σε ηλικία, όπως όταν ήμασταν νέοι. Κάθε ηλικία έχει το μεγαλείο της και την ομορφιά της.

Ας είμαστε αισιόδοξοι ως Χριστιανοί, γιατί στην πίστη μας βρήκαν παρηγοριά και οι πιο απελπισμένοι. Ας αισιοδοξούμε όλοι μας και ως λαός. Δεν μας ξέχασε αυτός που δημιουργεί την Ιστορία. Ο ρόλος μας στην Ιστορία είναι σημαντικός και εξελίσσεται σε ακόμη πιο σημαντικό.Όταν παλεύουμε για την ελευθερία, αγωνιζόμαστε για κάτι θεϊκό, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας των ελεύθερων και όχι των υποδουλωμένων ψυχών και σωμάτων. Ας σκεφτόμαστε αισιόδοξα, επειδή μόνον η αισιόδοξη σκέψη φθάνει μέχρι τον Θεό.
Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα συναισθήματά μας, γιατί η αισιοδοξία είναι το φάρμακο της λύπης και η πηγή της αληθινής και αιώνιας χαράς.Ας είμαστε αισιόδοξοι και με τα έργα μας, επειδή τα καλά έργα μας συνυφαίνονται με τα έργα του Θεού, και διατηρούνται αιώνια όπως και τα έργα του Θεού.

Ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί και η ίδια η ζωή είναι αισιόδοξη και εμείς οι άνθρωποι είμαστε η πιο υψηλή έκφραση της ζωής.
Το να είναι κανείς αισιόδοξος σημαίνει να ζει και να εκτιμά δίκαια το δώρο της ζωής».

«Να είμαστε αισιόδοξοι ότι και αν συμβαίνει» – Αγίου Νικολάου Αχρίδος
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

Με ρωτούν πολλοί τι μου αρέσει περισσότερο μέσα στο Ευαγγέλιο και τους απαντώ δύο σκηνές. Η μία με τα “Ουαι” του Χριστού στους Φαρισαίους και υποκριτές (τους έσφαξε με το βαμβάκι) και από την άλλη το σκηνικό με το φραγγέλιο εναντίον των εμπόρων έξω από τον Ναό του Σολομώντος. Γουστάρω που έχω Θεό ανατρεπτικό... Που καταγκρεμίζει την υποκρισία, τη διαφθορά και το “φαίνεσθαι”. Που στηλιτεύει κάθε ψεύτικο προσωπείο αλλά από την άλλη αγκαλιάζει ανθρώπους που είναι απ’ έξω πανούκλα αλλά από μέσα κούκλα.

Όλα χρειάζονται: και το φραγγέλιο και οι αγκαλιές. Έτσι μας παιδαγωγεί ο Θεός. Ό,τι πρέπει εκεί που χρειάζεται. Το άλογο θέλει και σπιρούνι για να τρέξει και χαλινάρι για να σταματήσει και αγκαλιά για να αγαλιάσει.
Δεν μιλάμε όμως για βία, αλλά για παιδαγωγία. Άλλο η βία και άλλο η παιδαγωγία. Δεν χρησιμοποιεί βία ο Θεός διότι η βία ισοπεδώνει, διαλύει και καταστρέφει το οτιδήποτε. Ο Θεός παιδαγωγεί, δεν τυραννάει τον άνθρωπο. Και η παιδαγωγία του Θεού δεν είναι μια ηθική διόρθωση του ανθρώπου αλλά μια οντολογική μεταμόρφωση. Ένα κάλεσμα που μπορεί να γίνει με πρόσκληση με οποιονδήποτε τρόπο. Με πόνο, με δυσκολία, με δοκιμασία, με ανατροπές..

Ένας ναρκομανής, μια πόρνη και ένας ληστής, βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση διότι ψάχνουν το νόημα της ζωής τους αλλά με λάθος τρόπο, θεωρούν ότι η ζωή τους παίρνει νόημα μέσα από αυτές τις πράξεις αλλά δυστυχώς αυτό το νόημα είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Είναι μια εφήμερη-ψεύτικη ευχαρίστηση πακέτο με τον ψυχοσωματικό θάνατο.
Χίλιες φορές ο ληστής που μετανόησε και η πόρνη που άλλαξε, παρά ο “καθαρός” που δεν αγάπησε ποτέ, δεν λύγισε, δεν θυσιάστηκε και δεν έκλαψε για τίποτα και για κανέναν.
Πόσες φορές βλέπεις μίσος από “θρησκευόμενους” και “καθαρούς” και απίστευτη αγάπη από “βρώμικους” . . .
Για τους Φαρισαίους ο Θεός είναι το αφεντικό της θρησκείας τους και ο αρχηγός τους. Για κάποιους άλλους ο Θεός είναι ο έρωτας της ζωής τους...Διαλέγεις και παίρνεις...

Όταν έχεις έναν Θεό που αγκαλιάζει ληστές, πόρνες και τελειωμένους αλλά από την άλλη ρίχνει “σφαλιάρες” σε ψηλομύτες και ηθικιστές, έναν τέτοιο Θεό μόνο να τον αγαπήσεις μέχρι θανάτου μπορείς ....
Έχουμε Θεό ανατροπών και εκπλήξεων . . .
Αν ο Χριστός ερχόταν τώρα στη γη... . . Θα πήγαινε στα μπαράκια,στα ροκάδικα, στα κακόφημα σοκάκια, και στις σκοτεινές πλατείες ... θα γιάτρευε πληγές και θα μιλούσε με τις ώρες με τις ταλαιπωρημένες και ανήσυχες ψυχές ενώ θα είχε και το φραγγέλιο στην τσέπη για τους ψευτο-καθαρούς και τους ηθικιστές.
Γι’ αυτό ο Θεός είναι αναρχικός και ανατρεπτικός ... Είναι αναρχία και επανάσταση για την κοσμική σκέψη περι Θεού ότι, ως παντοδύναμος Θεός να αγκαλιάζει τα παιδιά του κόσμου τα οποία ο κόσμος που έφτιαξε τα πέταξε στο καλάθι των αχρήστων και από την άλλη να στηλιτεύει την ηθικιστική αφρόκρεμα που θεωρεί ότι πήρε τη θέση Του σε αυτόν τον κόσμο. . .
Ο Φαρισαίος και ο ληστής είδαν το ίδιο πρόσωπο αλλά κατάλαβαν διαφορετικά πρόσωπα. Ο ένας είδε ένα πρόσωπο που απειλεί την τακτοποιημένη ζωούλα του και ο άλλος είδε τον λυτρωτή της ζωής του. Το τι βλέπεις εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα μάτια της καρδιάς σου....
Αυτή είναι η ζωή. Ένας δρόμος να αποκτήσουμε την καρδιά της μετανοημένης πόρνης και την μετάνοια του ληστή...
Καλό αγώνα. . .

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
Ένας Θεός ανατροπών και εκπλήξεων . . .

[toula]

Πολλοί χριστιανοί αδερφοί μας προσπαθούν να γίνουν Άγιοι ξεχνώντας να γίνουν πρώτα άνθρωποι. Σαν να πας από το δημοτικό στο Πανεπιστήμιο. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται φαρισαϊστικές μαριονέτες στην αρένα των δαιμόνων αγκαλιά με τη δεξιά πλάνη. Πως θα σταθώ ενώπιον της εικόνας του Κυρίου ή της Θεοτόκου στους Χαιρετισμούς όταν δεν μπορώ να ακούσω για λίγο το παιδί μου ή να σταθώ παλεύοντας για τα λάθη μου στη σχέση μου με τον άνθρωπο μου. Μην προσπαθούμε να φορέσουμε την Αγιότητα στο φαίνεσθαι αλλά να την κατακτήσουμε με πόνο, αγώνα και άσκηση ώστε να φυτρώσει μέσα στο «είναι». Τότε θα μιλάμε για πραγματική μεταμόρφωση. Η μετάνοια δεν είναι μάσκα που τη φοράς όποτε σε βολεύει αλλά πρόσωπο μεταμορφωμένο με τη χάρη του Θεού. Αγώνας και πάλι αγώνας !

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Στο ερώτημα του Κυρίου : «Τι θέλεις άνθρωπε;» αν η απάντηση δεν είναι ΕΣΕΝΑ ΚΥΡΙΕ… τότε οτιδήποτε άλλο,θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ειδωλολατρία και στον εκτροχιασμό από τον δρόμο της ζωής. Για να ακολουθήσουμε τον Χριστό οφείλουμε να Τον καταλάβουμε, να Τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να Τον ακούσουμε. «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» Αποκαλ. Γ'20.
Θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας; Βλέπουμε την κάθε μας πράξη μέσα από το μικροσκόπιο του Ευαγγελίου; Βιώνουμε αυτή τη ζωή ως προετοιμασία για τη βασιλεία των Ουρανών; Αν ναι, τότε έχουμε θέσει τις βάσεις για να οικοδομήσουμε τη σωτηρία μας. Αν όχι, ακόμα και η παρουσία μας στον Ιερό Ναό κατά τη διάρκεια των ακολουθιών είναι ανώφελη, από τη στιγμή που έχω στη ζωή μου στάση αμετανοησίας.

Πολλές φορές στην προσευχή μας θέλουμε να αλλάξει ο Χριστός και όχι εμείς. Θέλουμε τον Χριστό να δει τα πράγματα όπως εμείς θέλουμε και όχι εμείς να δούμε τα πράγματα στη ζωή μας όπως ο Κύριος επιθυμεί.
Τόσο μικρά και απλά ερωτήματα , μα τόσο δύσκολο να απαντηθούν . . . .
Τι θέλουμε από τη ζωή ; Τι θέλουμε από τον γάμο μας; Γιατί κάναμε παιδιά; Πώς βλέπω τα παιδιά μου και τι θέλω από αυτά; Τι θέλουμε από τον Χριστό; Τι σημαίνει σωτηρία και βασιλεία των Ουρανών για τη δική μου υπαρξιακή πορεία; Γιατί πηγαίνω Εκκλησία; Τι είναι αυτό που ζητάω από τον Θεό; Γιατί Τον θέλω στη ζωή μου; Bλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη ... Γερνάω, αρρωσταίνω, αρχίζω να μην μπορώ να κάνω καθημερινά πράγματα. Ο θάνατος με κοιτάει με βλέμμα αντάμωσης, ο Κύριος είναι όμως εκεί με τα χέρια ανοιχτά για να τρέξω κοντά Του... Τι κάνω τελικά; Τι έκανα στη ζωή μου; Τι σφραγίδες άφησα;...
Ερωτήματα που τα κάνεις και ξεφυσάς, πολλές φορές δεν βρίσκεις τί να πεις αλλά η αγάπη είναι πάντα η απάντηση που αρμόζει σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που έχουμε μέσα μας.

Κάθε απάντηση είναι και ένα κομμάτι παζλ που συνθέτει την εικόνα της ζωής μου και της πορείας μου. Πολλές φορές όμως, φοβόμαστε να απαντήσουμε και οδηγούμαστε στον δρόμο της κατάθλιψης..
Να βλέπουμε τη ζωή σαν προετοιμασία, να κάνουμε λίγα και καλά στην καθημερινότητα μας.
Αλήθεια, πώς θα ζούσαμε ένα 24ωρο αν μας λέγανε ότι είναι το τελευταίο μας;
Μπορεί να μην μπορέσουμε τελικά να αγαπήσουμε ολοκληρωτικά τον κόσμο και τους εχθρούς μας, αρκεί όμως να μετανοήσουμε για τα λάθη μας, να “δούμε” τις αδυναμίες μέσα μας. Μας έχουν δοθεί χαρίσματα και δυνατότητες για να γίνουμε κατά Χάριν Θεοί, μοιράζοντας αγάπη και θυσία στους αδερφούς μας, ας μην τα πετάμε στα σκουπίδια. “Ο καθένας σας, λοιπόν, σαν καλός διαχειριστής της θείας χάριτος, ας χρησιμοποιεί το χάρισμά του για να υπηρετεί τους άλλους” Α’ Πέτρου (4,11)
Να ασχοληθούμε αγαπητοί μου σοβαρά με τη ζωή μας. Να βάλουμε θεληματικές βάσεις ώστε να ξέρουμε τι θέλουμε και που βαδίζουμε. Να θέσουμε την ύπαρξή μας σε συγκεκριμένη τροχιά. Να μην ακροβατούμε μεταξύ παθών και αρετών. Δεν μπορούμε να είμαστε και με τον Χριστό και με τον διάβολο… Να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα όχι όπως θα ήθελα εγώ , αλλά όπως ο Κύριος προστάζει σύμφωνα με το θέλημα Του .

Και αυτές οι ευαγγελικές απαντήσεις , να γίνουν ζωή, βίωμα, ώστε η χάρις να μου δείξει τον δρόμο….
Δεν θέλω να γίνω κάτι που δεν είμαι , θέλω απλά να καταλάβω τον εαυτό μου. Θέλω απλά να γνωρίσω τον εαυτό μου και να αγαπήσω Αυτόν που με επλάσε. Μέσα από αδυναμίες, λάθη, πτώσεις, τουλάχιστον όμως ξέρω ότι κάποιος με αγαπάει τόσο πολύ που η αγάπη Του δεν έχει τέλος. “Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών” Α’Πέτρου (4,8)
- Αχ! Κύριε δυσκολεύομαι να ξεπεράσω τις αδυναμίες μου, τουλάχιστον όμως καταλαβαίνω ότι με απομακρύνουν από κοντά σου και παίρνω δύναμη για να σε πλησιάσω και πάλι.
Να έρθει η ώρα να παρουσιαστούμε στον Κύριο με πληγές μετανοίας και όχι με πληγές που κάναμε στους άλλους..
Καθημερινά έρχεται ο Χριστός να μας ζητήσει σε γάμο. Ας πούμε το μεγάλο ΝΑΙ…
Καλό αγώνα !

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου
Συννεφιασμένοι προβληματισμοί...μπροστά στον ήλιο...
EUXH.GR

[toula]

Η ζωή έχει χαρές αρκεί να μην τις προσπερνάς.
Με πολλά μπορούμε να χαρούμε, δυστυχώς όμως τα αντιμετωπίζουμε ως «συνηθισμένα» και δεδομένα και γι’ αυτό τα απαξιώνουμε.
Μην νομίζεις ότι θα ευτυχήσεις σ' αυτή την ζωή επειδή κάτι συγκλονιστικό θα σου συμβεί.
Μέσα στην καθημερινότητά σου γίνονται πολλά ευχάριστα γεγονότα που εάν λίγο τα εκτιμήσεις στο βάθος τους θα διαπιστώσεις την χαρά που μπορείς να αντλήσεις απ’ αυτά.
Ένας καφές, μια βόλτα, ένας περίπατος, μια συνάντηση, ένα φαγητό, ένα γλυκό, ένα βλέμμα, ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, μία ανατολή, ένα αεράκι, κάτι που διάβασες, που είδες, που άκουσες…
Έχει χαρές η ζωή σου αρκεί να μην τις προσπερνάς.
Μην μένεις και αναλύεις τα δυσάρεστα.

Άσε την ζωή να σε διδάξει ότι εκτός από θλίψη υπάρχει και χαρά, εκτός από χειμώνας υπάρχει και καλοκαίρι, εκτός από κακό υπάρχει και καλό.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που μπορεί να γίνει η αιτία να στεναχωρηθείς. Το θέμα είναι να μην το αφήσεις να πιάσει μεγάλο χώρο στην καρδιά σου.
Πάντα όμως θα υπάρχει και κάτι που μπορεί να γίνει αιτία χαράς. Αυτό άστο να σε γεμίσει. Έτσι θα βλέπεις την ζωή με αισιοδοξία, με ελπίδα και θα προσπαθείς για ένα καλύτερο μέλλον.
Όλοι έχουμε περάσει διάφορα στο παρελθόν μας. Μην αφήσεις τις λύπες του παρελθόντος να επηρεάζουν το παρόν σου, διότι τότε θα στοιχειώσουν και το μέλλον σου.
Πίστεψέ με, δεν αξίζει να ζεις μέσα στο σκοτάδι.
Το κόλλημα στην θλίψη γεννά περισσότερη θλίψη που γίνεται κατάθλιψη.
Η χαρά γεννά περισσότερη χαρά που γίνεται ειρήνη και ευτυχία.

Άσε τις δικαιολογίες για τις δυσκολίες που έχεις. Όλοι έχουμε δυσκολίες. Και μερικοί έχουμε πολύ μεγαλύτερες από τις δικές σου.
Από σένα εξαρτάται πως θα διαχειριστείς τα γεγονότα της ζωής σου.
Μην το ξεχνάς, είσαι γεννημένος για το φως, για την ζωή, για την χαρά.
Αυτό θέλει ο Θεός από σένα και από τον καθένα, να συνυπάρχουμε με αγάπη και συγχώρεση, με ειρήνη και χαρά.
Να ζούμε ως παράδεισος που κατασκήνωσε στην «συνηθισμένη» ζωή μας.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος