Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Οι δωρεές του Πνεύματος δίνουν στη ζωή της Εκκλησίας και όλων των πιστών ποικίλα χαρίσματα όπως: γνώση, σοφία, πίστη, αγάπη, προφητεία, δικαιοσύνη, διακυβέρνηση, θαυμαστές θεραπείες, ελευθερία, ειρήνη, παρρησία, αξιοπρέπεια, ο σεβασμός και ό, τι άλλο χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ζωή είναι δωρεά του Αγ. Πνεύματος. Δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος στην προσωπική και κοινωνική ζωή, αν δεν ζητούμε την έμπνευση του Πνεύματος.

π.γ.στ

[toula]

Η προσευχή ως θώρακας.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας στους δρόμους της Μεγάλης Τεσσαρακοστής φτάνουμε στην προσευχή η οποία είναι, «η αναφορά της ζωής, όλων των πραγμάτων και των γεγονότων στο Θεό, η άνοδος του ανθρώπου προς συνάντηση του κατερχόμενου Θεού, η οδός της Θεανθρώπινης φιλίας, κοινωνίας και ενώσεως». Η Προσευχή σημαίνει αναζήτηση του Θεού, συνάντηση με το Θεό και προώθηση πιο πέρα από τη συνάντηση, στην κοινωνία μαζί Του. Η προσευχή είναι μία πράξη, ένα βίωμα, μία στάση. Μία στάση όχι μόνο σε σχέση με το Θεό αλλά και σε σχέση με τον κόσμο της δημιουργίας. Προκύπτει από τη συναίσθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς δισδιάστατος, φυλακισμένος στις συντεταγμένες του χρόνου και του χώρου, ένας κόσμος επίπεδος στον οποίο συναντούμε την επιφανειακή όψη των πραγμάτων, μια θαμπή επιφάνεια που σκεπάζει το κενό. Η προσευχή προκύπτει από την ανακάλυψη ότι ο κόσμος έχει βάθος και ότι δεν περιστοιχιζόμαστε μόνο από ορατά πράγματα, αλλά ότι είμαστε βουτηγμένοι μέσα σε αόρατα πράγματα και διαποτισμένοι από αυτά. Κι αυτός ο αόρατος κόσμος είναι συγχρόνως η παρουσία του Θεού, η ύψιστη και κορυφαία πραγματικότητα και η εσώτατή μας αλήθεια».

Η προσευχή δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως ένα κορυφαίο δώρο του Θεού προς όλους μας. Είναι η οδός για να Τον συναντήσουμε, να επικοινωνήσουμε μαζί Του, να Τον προσεγγίσουμε με τρόπο άμεσο και, συνάμα, μυστηριακό. Είναι απόλυτα προσωπική υπόθεση, αλλά ταυτόχρονα υπόθεση όλης της Εκκλησίας, όλου του πληρώματος του Σώματος του Χριστού. Γι’ αυτό και διεξάγεται είτε σε χώρο άκρως προσωπικό, στο «ταμείον», όπως λέει η Γραφή, είτε στον Ιερό Ναό, από κοινού με όλους τους Χριστιανούς, κατά τη διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών. Στην πρώτη περίπτωση η προσευχή δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια, να ορίζεται από συγκεκριμένους αυστηρούς κανόνες, να διεξάγεται σε προκαθορισμένους χώρους και με σταθερούς τρόπους. Πραγματώνεται οπουδήποτε, οποτεδήποτε, εκφράζεται με λίγα ή πολλά λόγια, αρκεί αυτά να είναι αποστάγματα καρδιάς πυρωμένης από την αγάπη του Θεού. Άλλωστε, μην ξεχνούμε ότι η πιο δυνατή και περιεκτική προσευχή δεν είναι άλλη από το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό» ή απλά το «Κύριε Ελέησον». Δεν έχει σημασία η ποσότητα αλλά η ποιότητα της προσευχής. Έλεγε ο μακαριστός γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης στους κοσμικούς επισκέπτες του: «Εάν εγώ μέσα στην ησυχία των Κατουνακίων λέω εκατό ευχές την ημέρα και σεις μέσα στην τύρβη της πόλεως και τις υποχρεώσεις της εργασίας και της οικογένειας λέτε τρείς ευχές, είμαστε ίσα».

Στη δεύτερη περίπτωση η προσευχή, όταν γίνεται εν μέσω της Εκκλησίας, σηματοδοτεί την κοινωνία και την ενότητα των πιστών μεταξύ τους και των πιστών με το Θεό, γίνεται η φωνή της ικεσίας, της δοξολογίας, της ευχαριστίας, της μετανοίας συμπάσης της Εκκλησίας προς τον Κύριο και Θεό της. Αποτελεί συστατικό στοιχείο της Λειτουργικής και Ευχαριστιακής σύναξης έξω από την οποία ουδείς δύναται να αυτοπροσδιορίζεται Ορθόδοξος Χριστιανός και να λαμβάνει το δικαίωμα της κρίσεως και της επικρίσεως των εν τη Εκκλησία διακονούντων, διαβιούντων και προσευχόμενων προσώπων, είτε αυτά πολιτεύονται αγίως είτε ατελώς.

Βέβαια και στη μία και στην άλλη περίπτωση η προσευχή καθίσταται αντικείμενο δριμείας πολεμικής υπό του διαβόλου, ο οποίος με κάθε τρόπο αγωνίζεται για να αποσπάσει τον νου του ανθρώπου από την υψίστη πνευματική αυτή ενασχόληση, προκειμένου να διασπάσει την επικοινωνία με το Θεό. Και είτε φορτώνει τη διάνοιά μας με λογισμούς πονηρίας, είτε περισπά τη σκέψη μας με τα προβλήματα της ημέρας, είτε εμφυτεύει μέσα μας τον πειρασμό της αναβολής, που είναι κακός σύμβουλος στην πορεία της πνευματικής ζωής. Οι αλήθειες αυτές καταγράφονται στο Γεροντικό, όπως τις διδάσκει ο Αββάς Αγάθων: «Συγχωρέστε με», λέγει, «αλλά θαρρώ πως δεν υπάρχει άλλος μεγαλύτερος κόπος, όπως ο κόπος του να προσευχηθεί ο άνθρωπος στον Θεό. Διότι πάντοτε, όταν ο άνθρωπος θέλει να προσευχηθεί, οι δαίμονες που τον εχθρεύονται θέλουν να τον ανακόψουν, επειδή γνωρίζουν ότι από τίποτε άλλο δεν εμποδίζονται στο καταχθόνιο έργο τους όσο από την προσευχή στο Θεό».

(Αρχιμ. Επιφανίου Σ. Οικονόμου, «Ορθόδοξες θέσεις. Σύγχρονες προσεγγίσεις», εκδ. Ίνδικτος. Αθήναι 2006, σ. 350-358)

[toula]

Τα τραύματα και οι πληγές της ύπαρξης μας μπορούν να γίνουν το λίπασμα πάνω στο οποίο θα ανθίσει η Χάρις, τα χαρίσματα και οι ευλογίες του Θεού. Έλεγε ο άγιος Παίσιος,όσο με δίδαξαν οι ασθένειες δεν που τα έμαθε η άσκησης, και συμπληρώνει ο Γέροντας Αιμιλιανός, όσες μεγαλύτερες είναι οι οδύνες μας, τόσες περισσότερες είναι οι επισκέψεις του Θεού….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

κάποιες φορές πρέπει να κάνεις το σωστό κι ας λέγει η καρδιά κάτι άλλο

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ας ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας και ο Κύριος θα μας αγαπήσει».
Άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης

[Αναστάσιος]

«Ο φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση. Ποιος είναι ο φαρδύς δρόμος; Η ξένοιαστη κοσμική ζωή, και όταν περνούν οι μέρες μας άδειες».
Γέρων Εφραίμ Αριζόνας

[aposal]

«Δεν σου επιτρέπεται να ζεις με αδιαφορία. Βάλε τον εαυτό σου νόμο και να τον εφαρμόζεις με κάθε ακρίβεια».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Ο Χριστός ζητάει η νηστεία και η προσευχή μας, να είναι αιτίες και ενέργειες χαράς. Νεύρα, θυμός, θλίψη και επιθετικότητα, δεν έχουν θέση σε πράξεις που είναι γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα. Γιατί αυτό είναι η νηστεία, πράξη χαράς. Νιώθω ευφροσύνη, διότι προσφέρω κάτι στο Χριστό, διότι υποβάλλομαι σε μια θυσία από αγάπη και πόθο προς Εκείνον. Όταν η νηστεία γίνεται με χαρά, τότε συμβαίνει κάτι θαυμαστό, όλη η ύπαρξη κατακλύζεται από μια γλυκιά παρηγοριά, μια ζέση στην καρδιά, μια βαθιά συγκίνηση. Έπειτα σε αυτό μέσα το χαριτωμένο εσωτερικό κλίμα, αναβλύζει εύκολα η προσευχή, η σχέση με τον Θεό. Τότε διψάς πότε θα έρθει η ώρα να μείνεις μόνος στο δωμάτιο σου με τον Χριστό. Ανοίγεις διάλογο μαζί Του. Αναφέρεις τα πάντα από την ζωή σου, γίνεται πατέρας, φίλος και αδελφός. Αισθάνεσαι ότι σ ακούει και έχει λόγο στην ζωή σου, γιατί εσύ του το επέτρεψες με την διάθεση και πρόθεση σου.

Η νηστεία και η προσευχή είναι μια κατάθεση προθέσεως. Είναι σαν να λες στο Χριστό «σε ζητώ, σε θέλω στην ζωή μου..». Ακόμη και τις μέρες εκείνες που δεν θα νιώθουμε όρεξη για προσευχή, που θα αισθανόμαστε ανίκανοι να συλλαβίσουν έστω και μια λέξη, ας πάρουμε την καρέκλα μας, ας κάτσουμε κάτω κατά γης ή στο κρεβάτι μας, και κουρελιασμένοι από την εξάντληση την σωματική ή ψυχική ας πούμε στο Θεό, «να.. είμαι και πάλι εδώ. Νιώθω αδύναμος, κομμάτια, σέρνομαι πάνω στα ερείπια της ψυχής μου, με κυνηγά η θλίψη απειλώντας να με σύρει στα ψυχρά μονοπάτια της, αλλά να είμαι εδώ, ήρθα στο ραντεβού μας. Έλα. Μην αργείς, γιατί με χάνεις…..».

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[Αναστάσιος]

«Οσάκις πέση κανείς, παιδί μου, πρέπει να εγείρεται και θα σωθή. Όταν πέση κανείς και θεληματικά δεν θέλει να σηκωθή, τούτο των δαιμόνων εστί.
Η απόγνωσις είναι δαιμονικόν όπλον, όπου πολλούς κατέρραξεν, η ελπίς όμως πολλούς έσωσεν εκ λάκκου βορβόρου ακαθαρσίας».
Γέρων Εφραίμ Αριζόνας

[aposal]

«Κόρη σεμνή και άσπιλε, Δέσποινα Παναγία, επάκουσόν με άχραντε, κόσμου παντός Κυρία».
Αγ. Νεκταρίου, Θεοτοκάριον