Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Θέλεις να σώσεις την ψυχή σου και να κερδίσεις την αιώνια ζωή; Αποφάσισε από τώρα ν’αλλάξεις πορεία.Υπερνίκησε την τεμπελιά σου, κάνε το σημείο του σταυρού και πες με θέρμη και πίστη: «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν».
Δεν κατακτά κανείς την πίστη μόνο με ευσεβείς στοχασμούς, αλλά κυρίως με αγωνιστική προσπάθεια. Δεν μας μαθαίνουν οι λέξεις και οι θεωρίες τι είναι ο Θεός, αλλά η εμπειρία της πνευματικής ζωής. Πρέπει ν’ανοίξουμε το παράθυρο για να μπει ο δροσερός αέρας. Πρέπει να βγούμε έξω για να μας λούσει στο φως του ήλιος. Ποτέ δεν μπορούμε να φτάσουμε σ’ένα σκοπό, αν καθόμαστε στην ησυχία μας και περιμένουμε, λένε οι άγιοι Πατέρες. Ας γίνει παράδειγμα μας ο άσωτος υιός. «Και αναστάς ήλθε προς τον πατέρα αυτού» (Λουκ. ΙΕ’20).
Μπορεί να είσαι χωμένος στα γήινα πράγματα και αλυσσοδεμένος μ’αυτά. Ποτέ δεν είναι αργά. Δεν γράφτηκε χωρίς λόγο στην Αγία Γραφή, ότι ο Αβραάμ ήταν εβδομήντα πέντε χρονών όταν αναχώρησε από την πατρίδα του και ότι ο εργάτης που έρχεται την ενδεκάτη ώρα παίρνει το ίδιο μεροκάματο μ’αυτόν που έρχεται την πρώτη.
Ούτε πάλι είναι σωστό να νομίζεις πως είναι πολύ νωρίς. Μια πυρκαϊά σένα δάσος δεν σβήνεται στο πι και φι. Θα ήθελες αλήθεια να δεις την ψυχή σου να καταστρέφεται και να γίνεται παρανάλωμα της φωτιάς του κακού; Κινήσου λοιπόν με δραστηριότητα.
Από τότε που βαφτίστηκες, ανέλαβες την υποχρέωση να πολεμάς εναντίον των αοράτων εχθρών της ψυχής σου. Το αγώνα αυτόν ανάλαβε τον έστω και τώρα. Αρκετά δίστασες. Βυθισμένος στην αδιαφορία και στην τεμπελιά, άφησες πολύ καιρό πολύτιμο να πάει χαμένος. Γι΄αυτό πρέπει να ξέρεις τούτο την καθαρότητα που πήρες με το βάφτισμα την άφησες να ποδοπατηθεί και να λερωθεί με το πιο οικτρό τρόπο.
Σήκω λοιπόν επάνω! Κάνε τον όμως γρήγορα, χωρίς αργοπορία. Μη αναβάλλεις την απόφαση σου «για το απόγευμα» ή «για αύριο» ή «για τότε που, όπως λες, θα είμαι έτοιμος αφού τελειώσω προηγουμένως τη δουλειά που έχω». Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μπορεί να’ναι ολέθριο.
Όχι! Αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή που πήρε την απόφαση, οφείλεις να δείξεις έμπρακτα ότι απαρνήθηκες το παλιό εγώ σου και ότι άρχισεςτώρα μια καινούργια ζωή, με καινούργιους σκοπούς και νέα μορφή. Σήκω, λοιπόν, χωρίς φόβο και πες : Κύριε, βοήθησε με να αρχίσω τώρα. Βοήθησε με ! Γιατί αυτό που χρειάζεται πριν απ’όλα είναι η βοήθεια του Θέου.
Προχώρησε στην καινο9ύργια σου απόφαση και μην κοιτάς ξανά πίσω. Το πάθημα της γυναίκας του Λωτ που έγινε στήλη άλατος αποτελεί για μας ένα σπουδαίο μάθημα. Έχει «απεκδυθεί τον παλαιόν άνθρωπον». Άφησε κάθετι δικό του. Όπως ο Αβραάμ, άκουσες τη φωνή του Κυρίου : «ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω» (Γεν. ΙΒ΄1). Προς αυτή τη χώρα από δω και πέρα να κατευθύνεις όλη σου την προσοχή και κάθε ενέργεια σου .

Απόσπασμα απο το Βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ "Ο δρόμος των Ασκητών" σελ 17-19. Εκδόσεις Πορφύρα
π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολή Λήμνου
Το αποφασιστικό ξεκίνημα ! - ΕΥΧΗ.gr

[toula]

"Η μαρτυρία της Εκκλησίας στην δημόσια σφαίρα υπό την σκιά της πανδημίας"
Διαδικτυακή ομιλία του π. Εμμανουήλ Κλάψη (Emmanuel Clapsis)
Σύνδεσμος: https://zoom.us/j/98740316316

Η τρίτη ομιλία της σειράς «Καιρός του ποιήσαι» της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά την Πέμπτη 4 Μαρτίου και ώρα 19.00, μέσω της πλατφόρμας Ζουμ, με ελεύθερη πρόσβαση για το κοινό. Ομιλητής είναι ο π. Εμμανουήλ Κλάψης, πρώην καθηγητής στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης, και το θέμα είναι «Η μαρτυρία της Εκκλησίας στην δημόσια σφαίρα υπό την σκιά της πανδημίας».

Η πανδημία μεγιστοποίησε τα υποβόσκοντα κοινωνικά προβλήματα όπως η κοινωνική ανισότητα, η αδικία, η βία, η φτώχεια, οι εξτρεμισμοί κλπ. Η Ορθοδοξία εκ φύσεως είναι αδύνατον να ταυτισθεί με μια παθητική αντίσταση στα δυσθεώρητα αυτά προβλήματα, και δεν μπορεί να επιτρέψει την αιχμαλωσία της στην παραδοσιαρχία και τον εκκλησιαστικό ιμπεριαλισμό. Η γνώση της δυναμικής του σύγχρονου πλουραλισμού, σε άμεση κριτική σχέση με τα βασικά στοιχεία της λειτουργικής και πνευματικής παράδοσης διαμορφώνει την Ορθόδοξη δημόσια μαρτυρία. Κατέχει όμως η Εκκλησία την τέχνη του διαλόγου; Σέβεται τον άλλον στην ετερότητα του; Αποδέχεται την ετερότητα σαν αφορμή διαλόγου και κοινωνίας ή την χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για τον βίαιο αποκλεισμό των άλλων;

Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Εμμανουήλ Κλάψης ήταν καθηγητής στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης (1985-2020) και κατείχε την έδρα Θεολογίας του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Τα κύρια ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την εκκλησιολογία, τον οικουμενισμό, την δημόσια παρουσία και τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στον πλουραλιστικό κόσμο κ.ά. Ο π. Εμμανουήλ διετέλεσε Κοσμήτορας του Ελληνικού Κολλεγίου και της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης, Αντιπρόεδρος της Επιτροπής «Πίστη και Τάξη» του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών (1991-1998) και υπηρέτησε ως μέλος της Ομάδας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών για την αντιμετώπιση της βίας (DOV 2001-2010). Είναι συγγραφέας πολλών άρθρων, του βιβλίου «Η Ορθοδοξία σε Διάλογο» και επίσης επιμελητής των βιβλίων «Η Ορθοδοξία σ’ ένα πλουραλιστικό κόσμο» και «Βία και πνευματικότητα», που περιέχουν άρθρα από διεθνή συνέδρια που διοργάνωσε στην Βοστώνη ως Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής και δημοσιευτήκαν από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

– Γέροντα, τι σημαίνει αυτό πού λέει ό Απόστολος Παύλος «Ό Θεός ημών πυρ καταναλίσκον»;

– Σε ένα καμίνι άμα πετάξεις χαρτιά, σκουπίδια, τι θα γίνουν; Δεν θα καούν; Έτσι και στον πνευματικό άνθρω­πο, ότι και αν τού πετάξη ό πειρασμός, καίγεται. «Πύρ καταναλίσκον». Όταν ανάψη στον άνθρωπο ή θεία φλόγα, όλα καίγονται. Δεν κολλούν οι άσχημοι λογι­σμοί μετά. Δηλαδή δεν παύει ο διάβολος να του πετάη άσχημους λογισμούς, άλλα ο πνευματικός άνθρωπος είναι «πύρ» και τους καίει. Όποτε κουράζεται μετά ο διάβολος και σταματάει. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος πάλι λέει: «Πάντα καθαρά τοις καθαροίς». Στους καθαρούς είναι όλα καθαρά· δεν υπάρχει τίπο­τε ακάθαρτο. Τους καθαρούς και μέσα στον βούρκο να τους ρίξης, θα παραμείνουν καθαροί σαν τις ακτίνες τού ήλιου πού, όπου και αν πέσουν, παραμένουν φω­τεινές και καθαρές.

Ό πνευματικός άνθρωπος από τον άγιο αλλοιώνε­ται με την καλή έννοια και από τον σαρκικό άνθρωπο δεν ερεθίζεται. Τον βλέπει, τον πονάει, άλλα δεν παθαί­νει κακό. Ένας άνθρωπος σε μέση πνευματική κατά­σταση από έναν πνευματικό άνθρωπο αλλοιώνεται προς το καλό· από έναν σαρκικό άνθρωπο αλλοιώνεται πάλι, άλλα προς το κακό. Ο σαρκικός άνθρωπος τον άγιο δεν τον καταλαβαίνει και από τον σαρκικό ερεθίζεται. Και ενώ ο δαιμονισμένος βλέπει τον άγιο και φεύγει, ο σαρ­κικός άνθρωπος πάει προς τον άγιο, για να τον πειράξη και να τον σκανδαλίση. Ένας πού έχει φθάσει σε κατά­σταση Σοδομιτών σκανδαλίζεται και από τους Αγγέλους ακόμη. Ο ταπεινός άνθρωπος, ακόμη και άπειρος πνευ­ματικά να είναι, διακρίνει τον Άγγελο του Θεού από τον δαίμονα, γιατί έχει πνευματική καθαρότητα και συγγε­νεύει με τον Άγγελο. Ενώ ο εγωιστής και σαρκικός, εκτός πού πλανιέται εύκολα από τον πονηρό διάβολο, μεταδί­δει και αυτός πονηριά και προκαλεί με την σαρκικότητά του και βλάπτει τις φιλάσθενες ψυχές με τα πνευμα­τικά του μικρόβια.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΙΤΗΣ.

[toula]

Έλεγε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:
«Δεν γίνεται να χτίσει κανείς το σπίτι, αρχίζοντας από πάνω και προχωρώντας προς τα κάτω.
Από τα θεμέλια θα αρχίσει και θα προχωρήσει προς τα πάνω».
Τον ρωτούν:
«Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;»
«Το θεμέλιο, απαντά, είναι ο πλησίον, προκειμένου να τον σώσεις, και πρώτος εσύ ωφελείσαι, γιατί απ΄αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χριστού».

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αν βλέπεις με το νου σου δαιμόνια (λογισμούς κακίας, πονηρίας, εμπάθειας, αισχρότητας), ταπεινώσου και προσπάθησε να μη βλέπεις και τρέξε όσο πιο γρήγορα γίνεται στον πνευματικό σου γέροντα, στον οποίο παραδόθηκες. Πες του τα όλα, και τότε ο Κύριος θα σε ελεήσει και θα σωθείς από την πλάνη. Αν, όμως, νομίζεις ότι εσύ γνωρίζεις περισσότερα για την πνευματική ζωή από τον πνευματικό και πάψεις να του λες τι σου συμβαίνει, εξαιτίας αυτής της υπερηφανείας, θα παραχωρηθεί αναπόφευκτα κάποιος πειρασμός, για να σε συνετίσει.

Πέφτουμε στην πλάνη, όταν νομίζουμε ότι είμαστε πιο φρόνιμοι και έμπειροι από τους άλλους, ακόμη και από τον πνευματικό μας πατέρα. Έτσι σκέφτηκα κι εγώ με την απειρία μου και γι’ αυτό υπέφερα. Κι ευχαριστώ από την καρδιά μου τον Θεό, γιατί με τον τρόπο αυτό με ταπείνωσε και με νουθέτησε και δεν απέσυρε το έλεός Του από μένα.
Και τώρα σκέφτομαι ότι, χωρίς εξομολόγηση στον πνευματικό δεν είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από την πλάνη, γιατί στον πνευματικό έδωσε ο Θεός τη χάρη του δεσμείν και λύειν.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

[toula]

Ένα νέο κείμενο μου για την Χαρά!!! Καλη ανάγνωση!!!!
...................................................................................................
Η χριστιανική ζωή δεν μπορεί να ταυτίζεται με την κατήφεια και τη μιζέρια, με την άρνηση της ζωής και των δώρων της δημιουργίας του Θεού. Μια πνευματικότητα που ακυρώνει και δεν μεταμορφώνει τη ζωή και την κτίση δεν μπορεί να είναι χριστιανική. Ας μην λησμονούμε, ότι μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που δέχθηκε η χριστιανική Εκκλησία ήταν ότι απώλεσε τη χαρά του Πνεύματος, αντικαθιστώντας την με μια νεφελώδη εξαϋλωμένη μεταφυσική εμπειρία. «Μονάχα ως χαρά η εκκλησία θριάμβευσε στον κόσμο και έχασε τον κόσμο όταν έχασε την χαρά…» (Για να ζήσει ο κόσμος).
Η πνευματικότητα του Σμέμαν και του οσίου Πορφυρίου δεν είναι ούτε άυλη ούτε ασώματη, αλλά σαρκωμένη. Δεν αρνείται, αλλά αναδεικνύει τη δημιουργία, ως τόπο συνάντησης και κοινωνίας με τον Θεό. Σύμφωνα με τον όσιο Πορφύριο «…Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, στον Χριστό…»

Συνεχίστε την ανάγνωση του κειμένου στο παρακάτω σύνδεσμο.....
https://www.polymerwsvolos.org/2021/03/ ... takaixara/...
Έσχατα και Χαρά – Πολυμερώς και πολυτρόπως

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ξεχνάμε τις ομορφιές της ζωής καθώς οι μέριμνες μας κατακλύζουν.
Ξεχνάμε να γελάμε, να απολαμβάνουμε την στιγμή, να αναπνέουμε, να ζούμε.
Ξεχνάμε την χαρά που κρύβεται στα απλά και μικρά.
Το ξέρω ότι έρχονται τα μαύρα σύννεφα των δοκιμασιών και σε σκοτεινιάζουν. Τότε ανέσυρε από την καρδιά σου, όλες εκείνες τις γλυκές αναμνήσεις με τους ηγαπημένους σου για να πάρεις δύναμη και κουράγιο. Θυμήσου ότι δεν είσαι μόνος σου. Έχεις ανθρώπους, μα πάνω απ’ όλα έχεις Θεό που σε αγαπά.
Όλοι μας ξεχνάμε.
Ξεχνάμε δυστυχώς τις ευλογίες στην ζωή μας και προσκολούμαστε στα δυσάρεστα.
Μην ξεχνάς ότι ζεις και αυτό είναι μεγάλη ευλογία.
Μην ξεχνάς ότι μπορείς. Κι αν δεν τα καταφέρεις δεν ήρθε το τέλος, ούτε η καταστροφή. Έτσι ίσως το βιώνεις, αλλά δεν είναι η αλήθεια. Διότι η λύπη σου για κάποιο ζήτημα στην ζωή σου θα εξαφανιζόταν εάν αντιμετώπιζες τον ίδιο τον θάνατο. Τότε θα καταλάβαινες με άγριο τρόπο τις προτεραιότητες της ζωής.
Καμία αποτυχία δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στον αιώνιο θάνατο. Καμία επιτυχία δεν μπορεί να συγκριθεί με την αιώνια ζωή.
Διότι τελικά αυτό που χρειάζεται πάντα να θυμόμαστε είναι ότι δημιουργηθήκαμε για να ζούμε, για να ευτυχούμε, για να χαιρόμαστε, για να συγχωρούμαστε, για να σωθούμε.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Όταν αποφασίσουμε να μην μας ενδιαφέρει αν θα πληγωθούμε, τότε θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε για να ζήσουμε και να αγαπήσουμε πραγματικά. Και τον Θεό και τον άνθρωπο.
Η ανασφάλεια ειναι εγωϊσμός. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε χωρίς να τσαλακωθούμε και αν συμβεί να πληγωθούμε γινόμαστε θηρία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μην πληγωθούμε, φοβόμαστε να πάμε στον Χριστό για να μην μας ελέγξει η καθαρότητα της αγάπης Του , φοβόμαστε να πάμε στον γιατρό μην τύχει κι ακούσουμε κάτι δυσάρεστο. Ζώντας στον φόβο είναι σαν να έχεις πεθάνει. Η εικόνα απο τα ματωμένα καρφιά του Χριστού μπορεί να μας σοκάρει, όμως είναι η αγάπη στα καλύτερα της. Η αγάπη αν είχε σύζυγο, αυτός θα ήταν ο πόνος και καρπός του έρωτα τους η αγιότητα. Οι Άγιοι δεν φοβήθηκαν αλλά δόθηκαν, παραδόθηκαν, γι΄αυτο τράβηξαν απίστευτα μαρτύρια που όμως με τη χάρη του Κυρίου έμοιαζαν με δροσιά.
Λές φοβάμαι....Και απαντά ο Κύριος «Μη φοβού, αλλά πίστευε». Αν αγαπάς Χριστοκεντρικά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Διότι η αγάπη σου έχει βαπτιστεί με την αιώνιότητα.

Γιατί όμως φοβάσαι ; Διότι για να αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να αφήσεις ό,τι σε σκοτώνει για να μπορείς να πετάξεις. Δεν θέλουμε να πάρουμε διαζύγιο με τη αμαρτία, θέλουμε να μπούμε σε γάμο με τον Χριστό αλλά θέλουμε και την ερωμένη μαζί. Αυτή είναι η τραγωδία μας. . .
Ο φόβος να αγαπήσεις αλλά να μην πληγωθείς ειναι μια κόλαση φτιαγμένη απο σένα για σένα. Σαν να θέλεις να κολυμπήσεις χωρίς να βραχείς.
Πόσο δύσκολη η εμπιστοσύνη. Μας φωνάζει! : “Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς” αλλά εμείς αντί να τρέξουμε απλά κοιτάμε, πεθαίνουμε σε μια φοβική ακινησία.
Μα αναρωτιέσαι : “Και πώς θα ξεπεράσω τον φόβο”;; Απλά παιδί μου, κοίταξε και αγκάλιασε τα ματωμένα καρφιά του Κυρίου και η θεραπεία έχει ήδη αρχίσει. Καλή ανάρρωση.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

"Όταν σε θυμάται ο Θεός….."

Ψυχοσάββατο και η εκκλησία προσεύχεται για τις ψυχές των ανθρώπων που έχουν φύγει από την παρούσα φάση ζωής. Έχουν φύγει στην απέναντι όχθη. Δεν έχουν πάει σε μια άλλη ζωή. Η ζωή είναι μια. Μια φορά, άπαξ ερχόμαστε «εκ του μη είναι εις το είναι». Αυτή όμως η ζωή θέλησε ο Θεός να μην γνωρίζει τέλος. Η αιωνιότητα και αθανασία στον άνθρωπο είναι δώρο Θεού και όχι φυσική ιδιότητα. Ο άνθρωπος ως κτίσμα είναι φθαρτός και θνητός. Ο Θεός όμως θέλησε να γίνει αιώνιος. Κι αυτό το σχέδιο Του, ολοκληρώθηκε με την Ανάσταση του Χριστού. Πλέον μένει η τελευταία πράξη, κατά την οποία θα αναστηθούν τα σώματα μας, θα ενωθούν με τις ψυχές μας και θα ζήσουμε αιώνια στην δόξα της Βασιλείας του Θεού.

Γι’ αυτό προσεύχεται η εκκλησία την ημέρα των «ψυχών», τα Ψυχοσάββατα, για να γίνει αιωνία η μνήμη μας. Δεκάδες φορές θα ακούσουμε στην νεκρώσιμη παννυχίδα και στο τρισάγιο την φράση «αιωνία η μνήμη αυτών». Τι σημαίνει άραγε; Μήπως απλά να μας θυμούνται οι άνθρωποι; Φτάνει μια βιολογική μνήμη για να είμαστε αιώνιοι; Μήπως να μας κουβαλάνε στην καρδιά τους; Αρκεί μιας συναισθηματική θύμηση ώστε να μην πεθάνουμε ποτέ; Ή μήπως να υπάρχουμε μέσα από τα έργα μας, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες ; Όλες αυτές οι μορφές μνήμης έχουμε μέσα τους τον θάνατο. Το να με θυμούνται οι άνθρωποι δεν με κάνει αθάνατο, αλλά με βυθίζει στην θνητότητα. Κάθε ανθρώπινη μνήμη και συναίσθημα, κάθε ανθρώπινη ιστορία, καταλήγει στο θάνατο.
Οπότε το ερώτημα παραμένει, γιατί η εκκλησία επικαλείται την αιωνιότητα ως μνήμη; Γιατί επαναλαμβάνει μονότονα «αιωνία η μνήμη αυτών»; Διότι όταν η εκκλησία όταν αναφέρεται στην μνήμη δεν μιλάει για εικόνες του παρελθόντος αλλά για την αλήθεια του μέλλοντος. Μνήμη στην θεολογία της εκκλησίας δεν είναι η ανάσταση του χθες αλλά η πραγματικότητα του αύριο. Γι’ αυτό κι ακούμε διαρκώς ως αέναη προσευχή στο κατ’ εξοχήν Μυστήριο της Εκκλησίας, την Θεία Ευχαριστία, «Πάντων ημών μνησθήει Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε, νυν κι αεί και εις τους αιώνας. Αμήν». Ζητάμε να μας θυμηθεί όλους ο Θεός. Διότι μονάχα ότι θυμάται ο Θεός έχει ζωή αιώνιο. Η μνήμη του Θεού είναι αιωνιότητα. Ο Θεός μας κάλεσε στην ζωή. Μας έφερε από το μηδέν στην ύπαρξη. Υπάρχουμε μέσα Του, είμαστε στην μνήμη Του, με το όνομα και το πρόσωπο μας. Η μνήμη του Θεού δεν είναι όπως η ανθρώπινη, ηθική(κριτήρια καλού και κακού), συναισθηματική(αγάπη ή μίσος), κοινωνική(επιφανής ή άσημος), αλλά οντολογική.
Όταν λέμε ότι ο Θεός μας θυμάται και υπάρχουμε στην μνήμη του σημαίνει ότι ζούμε αιώνια. Αναφέρει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, «όταν προσευχόμαστε στην Εκκλησία να είναι «αιωνία η μνήμη» κάποιου, δεν εννοούμε να επιβιώσει το πρόσωπο αυτό στην δική μας ανθρώπινη μνήμη, γιατί αυτό θα είχε μικρή σημασία, αφού η ανθρώπινη μνήμη, ως κτιστή, παρέρχεται. Εννοούμε την επιβίωση του προσώπου αυτού στην μνήμη του Θεού. Μόνο ότι και όποιος υπάρχει στην σκέψη του Θεού, υπάρχει όντως…».
Γι’ αυτό ας μην σταματάμε να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που έφυγαν από την παρούσα φάση ζωής και να ζητάμε να μείνουν στην μνήμη του Θεού. Η προσευχή για τους κεκοιμημένους δεν βοηθάει μονάχα εκείνους, αλλά κι εμάς που προσευχόμαστε. Μαλακώνει την καρδιά μας, την γεμίζει συμπόνοια και έλεος, την ανοίγει στην χάρι του Αγίου Πνεύματος. Έλεγε ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, «όταν σταμάτησα να κλαίω για τους νεκρούς, έχασα αυτόματα τα δάκρυα μου για τον εαυτό μου» και συνεχίζει «θα ήθελα, αν μπορούσα, να βγάλω από το Άδη όλους όσοι βρίσκονται εκεί και τότε μόνο θα εύρισκε η ψυχή μου ανάπαυση και αγαλλίαση». Ιδιαιτέρως η προσευχή για τους κεκοιμημένους ανθρώπους μας, πρέπει να γίνεται μέσα στην Θεία Ευχαριστία, εκεί που κάθε μνημονευμένη μερίδα, εικονίζοντας την κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη υπόσταση, ενώνεται με τον Αίμα, την θυσία και την Ανάσταση του Χριστού μας, «Κύριε, θυμήσου μας στην Βασιλεία Σου».

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

«Ή ψυχή σας νά δίδεται στήν εύχή, “Κύριε Ίησού Χριστέ, έλέησόν με”, γιά όλες σας τίς έγνοιες, γιά όλα καί γιά όλους!
Μήν κοιτάζετε αύτό πού σᾶς συμβαίνει, άλλά νά κοιτάζετε τό φῶς, τό Χριστό, όπως τό παιδί κοιτάζει τή μητέρα του, όταν κάτι τού συμβεί!»

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης