Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όχι, δεν θέλω ζηλωτές, ούτε ένθερμους πιστούς, ούτε καθαρούς και ηθικούς, νηστευτές και "ευσεβείς".
Όχι, δεν θέλω ορθόδοξους που δεν είναι χριστιανοί και χριστιανούς που δεν είναι συνάνθρωποι.
Διότι το να είσαι ορθόδοξος προϋποθέτει να είσαι χριστιανός και το να είσαι χριστιανός προϋποθέτει ότι είσαι συνάνθρωπος.

Αμαρτωλούς θέλω, βρώμικους και ανήθικους, που ξέρουν την αμαρτία τους και κλαίνε γνήσια όταν είναι μόνοι τους.
Αμαρτωλούς θέλω που ξέρουν ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι.
Που κάνουνε τον φιλότιμο αγώνα τους βήμα βήμα ή και μπουσουλώντας χωρίς να βατολογούν στις προσευχές τους, χωρίς να το παίζουν αυθεντίες, χωρίς να ζούμε με την αλαζονεία των ατομικών τους κατορθωμάτων, χωρίς εγωκεντρικές απαιτήσεις.
Αμαρτωλούς θέλω που ξέρουν ποια είναι η θέση τους μέσα στην Εκκλησία.

Όχι, δεν θέλω "αγίους" που κατακρίνουν καθώς κάνουν αλάδωτο.
Όχι, δεν θέλω "γέροντες" που έχουν αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, που πάντα φταίνε οι άλλοι και πάντα οι ίδιοι αυτοανακηρύσσονται σε μάρτυρες και ομολογητές.

Αμαρτωλούς θέλω όπως τον Ληστή, όπως την Μαρία από την Αίγυπτο, όπως την Πελαγία και την Φωτεινή, όπως εκείνη την μυροφόρα πόρνη, όπως τον Τελώνη...
Αμαρτωλούς θέλω που κατάλαβαν το βάθος της αμαρτίας τους και έτσι ζήσανε ως γνήσια παιδιά του Θεού με ταπείνωση, με αγάπη, με ελπίδα, με μετάνοια, με υπακοή, με απλότητα. Που κατάλαβαν στο πετσί τους πως είναι να ζεις χωρίς Θεό και πλέον μόνο αυτόν τον φόβο έχουνε, μην εκπέσουν από την σχέση τους με τον Χριστό.

Ανθρώπους θέλω που κάνανε την ζωή τους θυσιαστήριο αγάπης και αγαθότητας. Κι ας κάνανε και λάθη στην ζωή τους.
Ανθρώπους θέλω που θέλουν ειρήνη και όχι πόλεμο, που φέρνουν ομόνοια και όχι διχασμό, που ποθούν τον Χριστό και όχι κάτι από τον Χριστό, που ζούνε για τον Χριστό και δεν μιλούν για τον Χριστό.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Για να είμαστε ειλικρινείς σε κανέναν δεν αρέσει αυτό που βιώνουμε. Κανείς δεν θέλει να κάθεται όλη μέρα στο σπίτι. Αυτό ξέρετε δεν το αντέχει ούτε ησυχαστής των Καρουλίων του Αγ. Όρους. Κι αυτός έχει ένα κήπο, πάει μια βόλτα, κάνει ένα εργόχειρο. Με κάτι αλλάζει τις παραστάσεις του.
Εάν μάλιστα δεν έχεις συνηθίσει να μένεις σπίτι, δεν τα πας καλά με την ησυχία και τον εαυτό σου. Εάν με τον σύντροφο σου δεν βρίσκεστε στα καλύτερα, εάν συγκατοικείς με γονείς ή πεθερικά, ε τότε νομίζω ότι το όλο σκηνικό μοιάζει εφιαλτικό.

Στην ζωή όμως δεν κάνουμε πάντα ότι θέλουμε ή σχεδιάζουμε. Η ανατροπή είναι δομικό στοιχείο της. Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουμε σχέδια, μα πάντα ας αφήνουμε την τελευταία πινελιά στο Θεό. Ας λέμε αυτό το υπέροχο που έλεγαν οι γιαγιάδες μας, οι μπαρουτοκαπνισμένες της ζωής "πρώτα ο Θεός....".

Οπότε ας κάνουμε αυτό που μπορούμε και αντέχουμε. Εκείνο που μας επιτρέπεται και γίνεται να αλλάξει. Δεν ξέρω εάν σε ένα υποχρεωτικό εγλεισμό γίνουμε δια μαγείας το τέλειο ζευγάρι ή τέλειοι γονείς. Εάν μεταμορφωθούμε σε σεφ, βιβλιοφάγους ή σινεφίλ, σε ανθρώπους της αυτογνωσίας ή της προσευχής. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα συμβούν αυτά μέσα σε λίγες μέρες και υπό υποχρεωτικές συνθήκες.

Ωστόσο όμως μας δίνονται αφορμές και ευκαιρίες για να δούμε αλλιώς την ζωή, τις σχέσεις και τον εαυτό μας. Πολλές φορές όταν ένα γεγονός έρχεται απρόσκλητο στην ζωή μας, μας οδηγεί εκεί που εμείς μόνοι μας δεν θα πηγαίναμε ποτέ. Και η επιδημία αυτή μας έκλεισε στα σπίτια και μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με θέματα που πριν δεν θα αγγίζαμε. Θα τα κρύβαμε απλά κάτω από το χαλί της ψυχής μας και θα χανόμαστε στην κρυψώνα της καθημερινότητας μας.

Οπότε δεν λέω ότι θα γίνουμε άλλοι άνθρωποι. Δεν το ξέρω αυτό. Ούτε ότι μετά την λήξη της καραντίνας θα έχουμε όλοι μεταμορφωθεί σε κάτι καλύτερο. Δεν το γνωρίζω, ίσως κάποιοι να είναι και χειρότεροι. Εκείνο όμως που γνωρίζω είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την δοκιμασία να περάσει δίχως να έχουμε προσπαθήσει για το καλύτερο. Διότι τότε θα έχουμε πονέσει δίχως λόγο.

Προσέξτε δεν ζητάμε το τέλειο αλλά το καλύτερο. Αυτό που μπορούμε και το αξίζουμε. Δεν μιλάω για τελειότητες. Εγώ προσωπικά έχω ξεχάσει τα τέλεια σενάρια ζωής. Δεν τα ψάχνω καν. Η τελειότητα δεν κατοικεί μέσα μου, ούτε στο άλλον, ούτε στον πληνήτη αυτόν. Είναι κατάσταση του κόσμου που έρχεται ως υπόσχεση και δώρο του Θεού.
Έχω αποδεχθεί αυτή την αλήθεια και λυτρώθηκα από την εφιάλτη της "τελειότητας".
Πλέον για όσο είμαι σε αυτή την γη μου αρκεί το απλό που είναι αυθεντικό. Το λίγο που έχει ανθρωπιά και ειλικρίνεια. Το τώρα, η στιγμή, το μαζί, αυτό που μπορώ να αλλάξω και προσπαθώ. Άλλωστε σοφία είναι "να εστιάζεις σε αυτά που μπορείς να ελέγξεις, να αφήνεις αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις και να αναγνωρίζεις την μεταξύ τους διαφορά...".

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[vasilisalt]

Γίνε τύραννος των σκέψεων σου, για να μη γίνεις τύραννος των άλλων.
Αγ Νικόλαος Βελιμιροβιτς

[aposal]

«Μή είς αύριον αναβάλλου ή γάρ αύριον ουδέ ποτε λαμβάνει τέλος».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Η Παναγία μας υψώνει (π. Δημητρίου Μπόκου)

«Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων»

1674… Στη μακρινή Ρωσία, οι βαρβαρικές ορδές των Μογγόλων λυμαίνονται τα πάντα. Λεηλατούν και τα μοναστήρια. Έχουν συλλάβει μοναχούς και τους κακομεταχειρίζονται. Τους βάζουν να δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ σκληρά στα λατομεία, όπου κάτω απ’ το μαστίγιο σπάζουν και κουβαλούν πέτρα. Έχουν περάσει στα χέρια τους σιδερένιες αλυσίδες.

Οι μοναχοί όμως και μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες της σκλαβιάς δεν χάνουν το θάρρος τους. Δεν απελπίζονται. Παρά την κοπιώδη εργασία, δεν σταματούν την προσευχή τους. Υψώνουν το βλέμμα στον ουρανό για να παρακαλέσουν τον ουράνιο πατέρα τους, να ικετεύσουν τη Βασίλισσα των ουρανών να έλθει βοηθός στη θλίψη τους. Σε μια τέτοια στιγμή ένας μοναχός υψώνει την κραυγή της ψυχής του προς την Παναγία:
- Θέλω να σε βρω, Παναγία μου, πάλι! Θέλω να ’ρθώ στο Ποτσάεβ (μοναστήρι της Παναγίας) να σε προσκυνήσω! Θέλω να ’ρθώ στη Χάρη σου!

Και η Γοργοεπήκοος Παναγία ακούει τον αγαπημένο υιό της που τη φωνάζει μυστικά. Και τί κάνει; Στέλνει Άγγελο Κυρίου. Και ενώ ο μοναχός, μετά από μια κουραστική μέρα, κάθεται λίγο να ξεκουραστεί, νοιώθει ξαφνικά κάποιον να τον σηκώνει ψηλά. Να τον μεταφέρει μακριά στον αέρα. Να τον φέρνει απέναντι από την Παναγία, στο μοναστήρι του Ποτσάεβ και εκεί να τον αφήνει κάτω.
Ο μοναχός νοιώθει σαν να ξυπνάει. Και βλέπει πως έχει πετάξει πραγματικά μέσα απ’ τα σύννεφα, απ’ τα ουράνια, ότι είναι ελεύθερος πλέον. Και ότι βαδίζει προς το μοναστήρι της Παναγίας.
- Παναγία μου! φωνάζει γεμάτος χαρά και τρέχει να την προσκυνήσει.

Και το θαύμα αυτό, μαζί με πολλά άλλα θαύματα της Παναγίας, είναι αγιογραφημένο μέσα στον πανέμορφο ναό της στο Ποτσάεβ. Εκεί, σε μια γωνιά της εικόνας, είναι αποτυπωμένο και μέρος από την αλυσίδα που έδενε πρώτα τα χέρια του μοναχού, αλλά η Χάρη της την έκαμε κομμάτια.

Η Παναγία όμως δεν σήκωσε ψηλά τον μοναχό αυτόν μονάχα. Ελευθερώνει από τα δεσμά της σκλαβιάς και ανορθώνει τον καθένα μας. Και όχι απλώς από τις αλυσίδες που μπορεί καμμιά φορά να δένουν τα χέρια μας. Αλλά απ’ τις πολύ χειρότερες αλυσίδες που κρατούν πάντοτε δέσμια την ψυχή μας. Τις αλυσίδες των παθών.
Ελεύθερη η Παναγία μας από κάθε πάθος, πραγματικά άσπιλη, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη, αγνή, έχει τη δύναμη να λυτρώνει και εμάς από όλα τα πάθη που μας κρατάνε δεμένους στο χώμα. Να μας ανυψώνει από την κακία. Να είναι η πραγματική ανόρθωσή μας από τη δουλεία της αμαρτίας.

Αλλά δοκιμαζόμαστε τυχόν και από καταστάσεις που περιορίζουν τη φυσική μας ελευθερία, σαν τους παλιούς εκείνους μοναχούς της Ρωσίας; Μας δένουν και πραγματικές αλυσίδες; Μέτρα που μας αφαιρούν τη δυνατότητα να τρέχουμε στους ναούς μας και να προσφέρουμε ελεύθερα την «εν πνεύματι και αληθεία» λατρεία μας στον Θεό;
Και σ’ αυτή την περίπτωση, αν υπάρχει πραγματική λαχτάρα μέσα μας και φλόγα ψυχής, η Παναγία δεν δυσκολεύεται καθόλου να έλθει κοντά μας. Η Χάρη της δεν εμποδίζεται από κανένα φυσικό εμπόδιο να πλημμυρίσει την καρδιά μας. Από εμάς και μόνο εξαρτάται το πόσο κοντά μας θα βρίσκεται.

Η Μεγαλόχαρη Μάνα μας μπορεί να μας ανορθώσει από κάθε δυσκολία, από κάθε δοκιμασία, από κάθε θλίψη της επίγειας ζωής μας.
Ας την ευχαριστούμε λοιπόν γι’ αυτό ακατάπαυστα, υμνώντας την κι εμείς με τα υπέροχα λόγια του μελωδού:
«Χαίρε ανόρθωσις των ανθρώπων»!

Παρασκευή Ακαθίστου

«Α ν τ ι ύ λ η» - Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
E-mail: antiyli.gr@gmail.com

[toula]

Η αρετή δεν πετυχαίνεται αναγκαστικά, αλλά με την ελεύθερη εκλογή και απόφαση,

ενώ η προαίρεση (ελεύθερη εκλογή) εξαρτάται από εμάς και μόνο.

Μ. Βασίλειος

[Αναστάσιος]

«Παραδώσου θεληματικά και ολοκληρωτικά στην Πρόνοια και το Θέλημα του Θεού. Μήν θλίβεσαι όταν χάνεις κάποιο υλικό πράγμα ή γενικά οποιοδήποτε ορατό αντικείμενο. Μήν χαίρεσαι στο κέρδος. Μοναδική σου χαρά πρέπει να είναι να κερδίσεις τον Ίδιο τον Κύριο, γιατί όταν μας λείπει η πίστη στην Πρόνοιά Του, πολλά κακά μας προκύπτουν».
Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

[Αναστάσιος]

«Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε! Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να ντρέπονται να εξομολογηθούν. Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες».
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης

[toula]

Απλοποίησε τη ζωή σου όσο μπορείς,

για να ελευθερωθείς από το κοσμικό άγχος ώστε να έχει νόημα η ζωή σου.

Άγιος Παϊσιος

[toula]

Το τελευταίο διάστημα όλο και πιο πολλοί εκφράζουν την άποψη πως, για το γεγονός ότι παρόλο που έχουμε βαπτιστεί Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε ακατήχητοικαι δεν ξέρουμε την πίστη μας, ευθύνεται η Εκκλησία και οι παπάδες. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ; Στην πραγματικότητα τα αίτια είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις: Aπό τη μια η Εκκλησία οφείλει να διδαχτεί από την ποιμαντική και την κατήχηση του παρελθόντος. Συχνά όσον αφορά στα Ιερά Μυστήρια δίνεται περισσότερη προσοχή στη συγκέντρωση των απαραίτητων εγγράφων, παρά στις ψυχές των ανθρώπων. Οφείλει λοιπόν η εκκλησία, να θεσμοθετήσει την κατήχηση και να μην είναι αυτό κάτι που εξαρτάται από την αγαπητική ευχέρεια του εκάστοτε ιερέως.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι η προσωπική ευθύνη. Καθόμαστε με τον φρέντο στον καναπέ και κατηγορούμε την Εκκλησία και τους παπάδες θεωρώντας τους εαυτούς μας θεοφόρους, αλλά αμφιβάλλω αν από τους 10 Ορθοδόξους οι 2 έχουν διαβάσει τουλάχιστον μια φορά την Καινή Διαθήκη. Περιμένουμε δηλαδή την Εκκλησία να μας πάρει από το χεράκι για να μας βάλει τη γνώση της πίστεως μέσα μας.

Αν θέλλουμε να είμαστε πραγματικά ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν οφείλουμε να μελετάμε την πίστη μας, τι λέει η Αγία Γραφή , η Ιερά Παράδοση, η λατρεία των Ιερών Μυστηρίων; Καθίσαμε ποτέ να δούμε τι λέει το Σύμβολο της Πίστεως που βλέπουμε τους αναδόχους να το συλλαβίζουνε; Παίρνουμε από την Ορθοδοξία ότι μας βολεύει και από την άλλη έχουμε και λόγο.

Η γνώση της πίστεως αδερφοί μου δεν επιτυγχάνεται μόνο από το ενδιαφέρον της Εκκλησίας προς τα μέλη της. Κι εμείς οφείλουμε μέσα από την ελευθερία και την προσωπική ευθύνη να κάνουμε τον αγώνα μας.

Είμαστε τελικά ακατήχητοι διότι είμαστε αδιάφοροι. Πριν 30 χρόνια θα πει κάποιος υπήρχαν και πρακτικές δικαιολογίες. Τώρα όμως ; Υπάρχει πληθώρα πνευματικών βιβλίων , ομιλιών στο διαδίκτυο, καταρτισμένοι Ιερείς, ηλεκτρονικά βιβλία, εφαρμογές στο κινητό, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Πλέον την Πατρολογία την έχουμε στο τσεπάκι μας, μέσα στο κινητό όπως και την Αγία Γραφή. Από την άλλη δεν ξέρουμε πως και γιατί κάνουμε τον σταυρό μας , ποιες είναι οι νηστείες της Εκκλησίας ή τι είπε ο Χριστός. Μας αφορά όμως πότε έχουμε μέρες αργίας μέσα στις θρησκευτικές εορτές ή που θα πάμε να σουβλίσουμε το αρνί το Πάσχα.

Άρα δεν ξέρουμε τι μας γίνεται που λέει και ο σοφός λαός διότι φταίμε. Η προσωπική μας ευθύνη είναι τεράστια και κληρικών και λαικών.

Ας αφήσουμε λοιπόν την καραμέλα «Είμαστε ακατήχητοι». Ναι είμαστε ακατήχητοι διότι είμαστε αδιάφοροι. Ας μελετούμε λοιπόν την πίστη μας όπως η Εκκλησία μας έχει διδάξει και ας κινηθούμε μέσα από την προσευχή και τη γνώση ώστε να γίνουμε μέλη της Εκκλησίας ουσιαστικά και όχι επιφανειακά. Καλό αγώνα.

π. Σπ. Σκουτής