Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Στοχασμός, θλίψη καὶ ἀποτέφρωση

Κύριε διευθυντά

Είμαι μια μοναχή της Ιεράς Μονής Οσίου Παταπίου, που επί 55 χρόνια της πολύτιμης ζωής μου αφιέρωσα για να ζήσω μια άλλη ποιότητα ζωής. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα, ο Θεός γνωρίζει – όμως, έχω μέσα μου μια πληρότητα για ό,τι προσπάθησα.

Με έκπληξη είδα στο «Κ» της κυριακάτικης «Καθημερινής», 13ης Οκτωβρίου, αφιέρωμα, και με εξώφυλλο μάλιστα, στο «αρχιτεκτονικό θαύμα» όπως το αποκαλείτε του πρώτου αποτεφρωτηρίου στην Ελλάδα.

Είσθε ένας αξιοπρεπής δημοσιογράφος, με παιδεία και σας ερωτώ: Αυτό είναι το πολιτιστικό αποκορύφωμα του ανθρωπίνου προσώπου ή ο εξευτελισμός; Το σώμα του ανθρώπου δεν είναι βιομηχανικό κατάλοιπο, που το φτιαρίζεις σαν απόβλητο. Ο άνθρωπος είναι, αν το πιστεύετε, «εικόνα και ομοίωσις Θεού» και αξίζει τιμής, σεβασμού και αξιοπρέπειας, ακόμη και στον θάνατό του. Πηγαίνετε στα ενδότερα του «κοσμήματος» να φρίξετε με την όλη διαδικασία και να φτύσετε ακόμη και το νερό που πίνετε. Ακόμη και το σκυλί σου το θάβεις στην άκρη του κήπου σου, και έχεις γι’ αυτό δύο δάκρυα.

Λυπηθήκατε τις κάποιες χιλιάδες που ξοδεύουν κάποιοι γι’ αυτήν την απεχθή διαδικασία αναζητώντας την αλλού. Δεν άκουσα να λυπάται κανείς για τα εκατομμύρια που δίδονται στις εκτρώσεις, στην κραιπάλη, στα ναρκωτικά, στα «καλλυντικά», στη μόδα, στους οίκους ανοχής, στους πολέμους, στην προσφυγιά, στις σφαγές, στις βρώμικες συναλλαγές, στην προσπάθεια κάποιων ισχυρών, για να είναι πιο δυστυχισμένος ο κόσμος.

Τι υποκρισία! Οχι δική σας, αλλά αυτής της παραπαίουσας κοινωνίας στη δύστυχη Ελλάδα όπως την κατήντησαν σήμερα.

Μια χώρα χωρίς παιδεία, χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς ιδανικά. Ο,τι διεστραμμένο και ανώμαλο είναι πρόοδος στους «καθυστερημένους» Ελληνες χωρίς Θεό, και κανείς δεν διαμαρτύρεται, ούτε προσμετράει το κόστος· η βία και η αναρχία είναι δημοκρατία και ο άκρατος υλισμός θεότης, στο τίποτα της υπάρξεώς μας.

Δεν με ενοχλεί τόσο η άποψίς τους, αν και αποκρουστική, ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και εκφράζει τον ψυχισμό του, υγιή ή αρρωστημένο, με τις πράξεις του. Με ενοχλεί η άποψις, ότι ήμασταν οπισθοδρομικοί και ξαφνικά, επιτέλους, προοδεύσαμε και γίναμε πολιτισμένοι.

Υπάρχουν στη χώρα μας δύο κάστες πολιτών: οι προοδευτικοί κουλτουριάρηδες, που δικαιούνται επιδεικτικής απόψεως στα μέσα ενημερώσεως, και τα ταπεινά «υπόλοιπα επικρατείας», που κάνουν το «λάθος» να κάνουν τον σταυρό τους.

Μην ξαναπάει κανείς στο Αουσβιτς, ούτε πουθενά αλλού για να θυμώσει και να «φρίξει» με τα κρεματόρια των ναζί. Σε 70 χιλιόμετρα μόνο, μπορεί να διαβάσει τη «φρικτή» ιστορία της ανθρωπότητος και να «μισήσει» τα θηρία που την κατέφαγαν. Μόνο 70 χιλιόμετρα τζάμπα! Αλλά εκεί στη Ριτσώνα δεν είναι Αουσβιτς, είναι «πολιτισμός» στο αρχιτεκτονικό αυτό θαύμα, δεν είναι ναζί, έχει και αναψυκτήριο, να ξεχάσουν τον πόνο τους, και τον εαυτό τους τον ίδιο, αφού ξεφορτώθηκαν πανεύκολα τον νεκρό, δεν λερώθηκαν καν να σκύψουν στον τάφο του. Θλίψις, οργή, απέχθεια για το πώς κατήντησε το έσωθεν του Ελληνα.

Ο Χριστός αργεί! Δεν χωράει στη ζωή μας, μας καθυστερεί από την κούφια καθημερινότητά μας. Ο Χριστός και η Εκκλησία του δεν αναζητεί πελάτες. Αγάπη αποζητεί από καθαρή καρδιά, «ότι αυτός πρώτος ηγάπησε τον κόσμον». Σας ζητώ συγγνώμη και ευχαριστώ για τη δημοσίευση της επιστολής μου. Δεν είναι οργή. Είναι θλίψις γι’ αυτήν τη θολωμένη, δύστυχη Ελλάδα, που χαίρεται μόνο γιατί έμεινε στον «πολιτισμό» του ευρώ!

ΙΟΥΣΤΙΝΑ, Μοναχή

Πηγή: Ἐπιστολή στὴν ἐφημερίδα Καθημερινή τῆς 6/11/2019

[Αναστάσιος]

«Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά».
Αββάς Τιθόης

[toula]

Κάπειοι άνθροποι είναι αναφάλβυτοι ή δεν μπωρούν να γράψουν ούτε μία λέξη σωστή.
Αυτό δεν δίνει σε κανέναν μας το δικέωμα να προσβάλουμε αυτούς τους ανθρώπους ή να τους θεορούμε κατότερους.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρόπους πιθανότατα να μην είχανε την ευκερία να μάθουν γράματα, να μορφοθούν, να σπουδάσουν. Οι πιο πολλοί από δαύτους δούλευαν από τα παιδικά τους χρόνια, για να σηντηρησουν την οικογένιά τους, για να βοηθήσουν το σπιτικό τους, για να βάλουν λίγο φαγυτό στο στομάχη τους.

Αντί να τους κατακρύνουμε λοιπόν καλήτερα να τους συμπονέσουμε και να δούμε πίσω από τα ορθογραφεικά τους λάθη (από τον λάθος τρόπο έκφρασής τους), τον κόπο τους, το φιλότημό τους, την τίμια καρδιά τους.
Μπωρεί να γράφω σοστά με ορθωγραφεία αλλά εγώ δεν ξέρω να σουβατίζω ή να παιρνώ πλακάκια ή να καθαρίζω πατάτες με τέτοια ευκολεία. Μπορεί να μιλώ με άνεση αλλά σίγουρα δεν μπορώ να στέκωμαι σε ένα τιμώνι για πολλές ώρες, ούτε να κάνω φτυάρι ή κτίζω τούβλα σε μια οικοδωμή ή να κλαδεύω για δόδεκα ώρες.

Ναι και τόρα, το 2019 υπάρχουν άνθροποι που δεν μπορούν να διαβάσουν ή διαβάζουν με δυσκολεία, που γράφουν λάθος τις λέξεις. Όμως είναι λέξεις που εννοούν και εννοούν πειστεύουν. Δεν είναι λόγεια ψεύτοικα, γεμάτα υποκρεισία.
Δυστυχός γινόμαστε σκληροί, όλοι εμείς οι πολειτισμαίνοι και οι δήθεν γνωστεικοί άνθρωποι με όλους αυτούς τους σινανθρόπους μας. Και δείχνουμε ότι τελικά ότι παρά τις γνώσεις μας δεν έχουμε μόρφοση και πεδεία.

Ναι, είναι φοβερό να μην προσφέρωνται οι ίδιες ευκερείες για παιδεία σε όλους.Είναι φοβερό κάποιος άνθροπος να μην ξέρει να γράψη και να διαβάση. Φοβερότερο όμως και τραγικότερο είναι να απαξιώνουμε έναν άνθροπο από τα ορθογραφικά του λάθη ή από το πόσο γρήγορα μπορή να διαβάση και να θεορούμε τους εαυτούς μας ανώτερους από αυτόν επειδή ξέρουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε άνετα.
Γιατί τελικά για φίλιμα δεν είναι αυτά τα χέρια που γράφουν γρήγορα, καλλιγραφικά και με σοστή ορθογραφία αλλά εκείνα που μάτοσαν, που κουράστοικαν, που ίδρωσαν, ώστε κάπειοι από εμάς να μπορέσουμε να μάθουμε να γράφουμε.

Και όλοι αυτοί που παραμονεύουν να δούνε κάποιο ορθωγραφεικό λάθος για να στο επισημάνουν, δείχνουν τον μεγάλο τους εγωισμό και έπαρση που τους κάνει να μένουνε στο δένδρο και να χάνουνε το δάσος.
Αντί λοιπών να μιλούμε για την ορθογραφεία, καλύτερα να ζούμε ωρθά και θεάρεστα, γεμάτοι ευγνομοσηνη στον Θεό για όλα αυτά που μας χάρησε η φιλανθροπεία Του και που μας δείνετε η δινατότειτα να διακονείσουμε τον συνανθροπό μας, να τον αγαπήσουμε, να τον στιρίξουμε, να δείξουμε κατανόησει και έλεως...ώστε να λάβουμε κι εμείς έλεος και συγχόρηση για όλες τις ελοίμης μας και τις αμαρτείες μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Να ευχαριστείς συνεχώς τον Θεό, γιατί από την ανυπαρξία σ’ έφερε στην ύπαρξη και σου ενεφύσησε τη ζωή».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

Περί νηστείας από το Μεγάλο Γεροντικό

1) Η Νηστεία, έλεγεν ο Αββάς Υπερέχιος, είναι χαλινάρι που συγκρατεί τις κατώτερες ορμές. Όποιος την περιφρονεί, μοιάζει με αχαλίνωτο άλογο.

2) Ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά:

Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλι εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται.

Κατι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνη από τον αγωνιστή.
Και το πανίσχυρο λιοντάρι, τούς έλεγε άλλη φορά, συχνά από τη λαιμαργία του πέφτει στην παγίδα κι’ όλη του η δύναμι κι’ η μεγαλοπρέπεια εξαφανίζονται.

3)Ανέβασαν κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωσι, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γερων τον ελυπήθη, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στην ζώνη του, κι’ έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
– Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
– Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.

Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι’ εκείνος τον εχθρό, με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους.

Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γεροντος, τον ελευθέρωσε.
– Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε εκείνος, κανένας δε σε διώχνει.
– Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κι’ έγινε άφαντο.

4)Μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού πήγε στο κελλί του Αββά Ησαΐου ο Αββάς Αχιλλάς και τον βρήκε να τρώγη. Είχε βάλει νερό κι’ αλάτι στο πιάτο και βουτούσε το ψωμί του. Μόλις είδε τον συνασκητή του, έκρυψε με τρόπο το πιάτο κάτω από το ψαθί που έπλεκε, για να μη τον σκανδαλίση. Τετοια πολυτέλεια ήταν άγνωστη στη σκήτη.

– Τι τρως, αδελφέ; τον ρώτησε ο Αββάς Αχιλλάς, που τον έβλεπε ακόμη να μασά, χωρίς να έχη τίποτε μπροστά του.

– Συγχώρησέ με, Πατερ, είπε κοκκινίζοντας από ντροπή ο Αββάς Ησαΐας. Έκοβα φοινικόφυλλα στον ήλιο και ξεράθηκε ο λάρυγγάς μου, γι’ αυτό έβαλα νερό στο αλάτι μου, για να μπορώ να καταπιώ.
Σαν τ’ άκουσε ο άλλος ασκητής, έβαλε τις φωνές:
– Ελάτε να ιδήτε τον Ησαΐα να τρώγη ζωμό στη σκήτη. Αν ήθελες τέτοια καλοφαγία, αδελφέ, καλά θα έκανες να γύριζες στην Αίγυπτο.

5)Μερικοί νέοι ευσεβείς ανέβηκαν στη σκήτη για να επισκεφθούν κάποιο γνωστό τους Γεροντα. Επειδή θα έμεναν κοντά του όλη μέρα, του ζήτησαν λίγο λάδι να μαγειρέψουν τα όσπρια, που είχαν πάρει μαζί τους για να φάνε.
– Να εκεί κρέμεται το φλασκί, που μου είχατε φέρει δώρο πριν τρία χρόνια, τούς έδειξε ο Γεροντας. Παρετε όσο θέλετε.
– Όταν το ξεκρέμασαν, είδαν πως το φλασκί ήταν ακόμη σφραγισμένο και θαύμασαν τη νηστεία του Οσίου.

6)Τόσο πολύ είχε εξασκηθή στην νηστεία ο Όσιος Μάρκος ο Αναχωρητής, έλεγαν οι Γεροντες, ώστε κατώρθωνε να μένη άσιτος επί ολόκληρες εβδομάδες συνεχώς, χωρίς να ατονή το σώμα του. Εξήντα τρία χρόνια που έμεινε στην έρημο, ημέρα και νύκτα εργοχειρούσε, για να ελεή τούς πτωχούς Ερημίτας. Δώρο δε δέχτηκε ποτέ του από κανένα. Αν κάποιος, περαστικός από την καλύβα του, του έδινε κάτι, ο Αββάς τον ευχαριστούσε για την καλή του πρόθεσι, μα δεν έπαιρνε το δώρο.
– Δεν μου χρειάζεται, αδελφέ, του έλεγε. Ας έχη δόξα ο Κυριος μου που μου δίνει ακόμη δύναμι να εργάζωμαι, για να τρέφω τον εαυτό μου κι’ εκείνους που μ’ επισκέπτονται.

7)Ένας αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γεροντα, ποιο μέτρο ν’ ακολουθήση στη νηστεία.
– Απόφευγε τις υπερβολές, τέκνον μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.

Ρώτησαν οι Γέροντες τον Όσιο Μακάριο πως συνέβαινε να είναι το σώμα του πάντοτε λιπόσαρκο κι’ όταν νήστευε κι’ όταν έτρωγε.
– Το ξύλο που ανακατεύει τ’ αναμμένα φρύγανα, τούς έλεγε εκείνος, κατατρώγεται από τη φωτιά κι’ είναι κατάξερο. Κι’ όταν η φλόγα του θείου φόβου κατακαίη την καρδιά του ανθρώπου, ξηραίνεται το σώμα του.

[toula]

Ένας μοναχός φύτεψε μια ελιά και άρχισε να προσεύχεται:

Κύριε, στείλτε μου βροχή.

Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.

Το δέντρο ήταν κορεσμένο με υγρασία και ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται: Και τώρα, Κύριε, σας ζητώ να στείλετε πολύ ήλιο - το δέντρο μου χρειάζεται ζεστασιά.

Και ο Κύριος έστειλε τον ήλιο.

Το δέντρο μεγάλωσε.

Ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται γι 'αυτό: Κύριε, δώσε λίγο παγετό για να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά. Ο Κύριος έστειλε παγετό και ... το δέντρο πέθανε.

Ο μοναχός ήταν πολύ αναστατωμένος.

Πήγε σε άλλον μοναχό για να πει την ιστορία του και να μοιραστεί τη θλίψη του.

Έχω επίσης μια ελιά, κοίτα - απάντησε ένας άλλος μοναχός.

Το δέντρο του έχει μεγαλώσει όμορφα. Αλλά προσευχήθηκα διαφορετικά. Είπα στον Θεό ότι είναι ο Δημιουργός αυτού του δέντρου και ότι ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται γι 'αυτό.

Απλώς ζήτησα από τον Θεό να τον φροντίσει και το κάνει.

Αυτό ισχύει για εμάς. Συχνά ζητάμε , κατά τη γνώμη μας, τι χρειαζόμαστε. Αλλά μόνο ο Θεός ξέρει τι χρειαζόμαστε. Τον εμπιστευόμαστε εντελώς!

http://apantaortodoxias.blogspot.com

[toula]

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα που έλεγε, «πάτερ διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..». Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζεις στις σκέψεις μας.

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας, να του αποστερούμε την προσευχή, να μην του δίνουμε την δυνατότητα να φεύγει από την φυλακή του νου και να κατεβαίνει στην ελευθερία της καρδιάς. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια μορφή αναπηρίας να μην γνωρίζεις ότι εκτός από νους και σώμα είσαι και πνεύμα. Ότι ο Θεός μέσα σου έβαλε μια άλλη διάσταση, μια δυνατότητα κοινωνίας με χώρους έξω από τις αισθήσεις. Πέρα από το έτσι και το αλλιώς.

Ένας ολάκερος ουρανός ζει μέσα μας, ο οποίος ποτέ δεν χάνεται από σύννεφα και κακοκαιρίες. Έχει πάντα λιακάδα και πολύ φως. Θα μου πεις βέβαια, «μα πάτερ, τότε γιατι εγώ αισθάνομαι βαρυχειμωνιά στην ψυχή μου;» Μα γιατί ακριβώς ζούμε εγκλωβισμένοι στο επίπεδο του νου και μόνο.
Ταυτίζουμε την αλήθεια της ύπαρξης μας, με αυτό που κάνουμε, αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε. Είμαστε όμως μόνο αυτό; Σαφέστατα όχι. Δεν είναι αυτή η εσώτερη αληθεια μας. Δεν είμαστε οι ρόλοι, οι σκέψεις και τα μεταβλητά συναισθήματα μας. Είμαστε κάτι πολύ βαθύτερο και περισσότερο.

Και σε αυτό το βαθύτερο εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήσει η προσευχή. Αυτή αποκαλύπτει το θεϊκό στοιχείο που ζει και υπάρχει μέσα μας. Αυτή την πνοή του Θεού που ποτέ δεν έφυγε και ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, αλλά μένει πάντα εκεί. Ώστε να μας θυμίζει από που ερχόμαστε και που πάμε. Γιατί όσο χώμα μυρίζουμε άλλο τόσο ουρανό κουβαλάμε μέσα μας. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, όσο κι αν λασπώνουν καθημερινά τα γόνατα μας..

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Άν δέν γονατίσει...

Η υπερηφάνεια του νου έστειλε το σατανά στην κόλαση!
Η υπερηφάνεια του νου χώρισε τον Αδάμ και την Εύα από τον Θεό! Ώθησε τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς να σκοτώσουν τον Χριστό!

Η υπερηφάνεια του νου είναι το πιο πρόσφορο έδαφος,
για ν’ αναπτυχθεί η αμαρτία
ως τις μέρες μας!

Αν ο νους του ανθρώπου δεν γονατίσει μπροστά στον Χριστό,
τα γόνατά του δεν θα λυγίσουν!

Όποιος ξεκίνησε να ειρηνέψει
το νου του με τη μετάνοια,
άρχισε ήδη να θεραπεύει και
τα βαθύτερα τραύματά του!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς Επίσκοπος Αχρίδος
https://www.pemptousia.gr/

[toula]

…Η Θεοτόκος καθίσταται εικόνα της ανθρώπινης ελευθερίας. Για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την Ορθόδοξη μυστική παράδοση η Παναγία είναι μια «ησυχάστρια», που υπηρετεί το Άγιο Πνεύμα με τη σιωπή της καρδιάς. Η εσωτερική σιωπή αυτού του είδους δεν είναι αρνητική –μια απλή απουσία ήχων ή μια παύση μεταξύ λέξεων– αλλά είναι ζωντανή, πηγάζοντας από τα βάθη της ύπαρξής μας και αποτελώντας μέρος της βασικής δομής του ανθρωπίνου προσώπου μας. Χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ανθρώπινοι και χωρίς σιωπή δεν είμαστε αυθεντικά ελεύθεροι. Ενώ η αδιάκοπη φλυαρία υποδουλώνει, η ικανότητα να ακούει κανείς είναι ουσιαστικό μέρος της ελευθερίας. Η Θεοτόκος είναι ελεύθερη γιατί ακούει. Αν δεν γίνουμε ικανοί να ακούμε τους άλλους –αν δεν αποκτήσουμε, ως ένα βαθμό, τη δημιουργική εσωτερική σιωπή, όπως έκανε η ίδια– θα πάσχουμε από απουσία πραγματικής ελευθερίας. Μόνο εκείνος που ξέρει να σιωπά και να ακούει είναι ικανός και να παίρνει αποφάσεις με αυθεντική ελευθερία επιλογής…

Αν αρνούμαστε να ασκήσουμε το δώρο της ελευθερίας που ο Θεός μας προσφέρει, υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας σε υπανθρώπους˙ και αν αρνούμαστε στους άλλους την ελευθερία τους, τους αρνούμαστε το δικαίωμα να είναι άνθρωποι…
Μόνο με την επιστροφή της ελευθερίας μας στον Θεό –μέσα από την μετοχή, τη σιωπή και τον πόνο– μπορούμε πραγματικά να γίνουμε ελεύθερα πρόσωπα κατ΄εικόνα της Αγίας Τριάδας, με βάση το παράδειγμα της υπερευλογημένης Θεοτόκου.

Καλλίστου (Γουέαρ) Μητροπολίτου Διοκλείας
https://iconandlight.wordpress.com/

[toula]

Αδελφοί, έχουμε πέντε λέξεις όλες κι όλες ειπωμένες από την Παναγία, καταγεγραμμένες στα Ευαγγέλια. Όλες αυτές οι λέξεις της αναφέρονται στην εξύμνηση του μεγαλείου του Θεού!

Η Παναγία ήταν σιωπηλή μπροστά στους ανθρώπους, όμως η ψυχή της συνομιλούσε αδιαλείπτως με τον Θεό!

Κάθε μέρα και κάθε ώρα έβρισκε μια νέα αιτία και αφορμή για να μεγαλύνει τον Θεό!

Ω, αν ήταν δυνατόν να γνωρίζουμε και αν μπορούσαμε να καταγράψουμε όλες τις φορές που η Παναγία μεγάλυνε τον Θεό, σε όλη τη διάρκεια της ζωής της, ω, πόσα πολλά βιβλία θα χρειαζόμασταν!

Αλλά έστω και με τη μία αυτή δοξολογία, την οποία εκείνη εξέφρασε στη συγγενή της Ελισάβετ, τη μητέρα του αγίου Προφήτου και Προδρόμου Ιωάννου, κάθε χριστιανός μπορεί να εκτιμήσει πόσο ευώδες και θεάρεστο άνθος ήταν η παναγία ψυχή της!

…Ω Παναγία, Πάναγνη και Υπερευλογημένη, κάλυψέ μας κάτω απ’ τις φτερούγες των πρεσβειών σου!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, "Ο πρόλογος της Αχρίδος" - πνευματικό ημερολόγιο,
εκδ. Άθως, σ. 254-255

http://trelogiannis.blogspot.com/