Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

"Μην ξεχνάτε ποτέ πως η ενασχόληση με τα σφάλματα των άλλων αποτελεί σοβαρό παράπτωμα",
«Συμβουλές Γέροντος».

"Ο Θεός, την ψυχή που ελπίζει σε Αυτόν δεν την αφήνει να πέσει σε πειρασμό τέτοιον που να μην μπορεί να τον σηκώσει, ώστε να φτάσει σε απόγνωση",
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος.

[aposal]

«Ο Άδης και ο τόπος της απώλειας, δηλαδή η Κόλαση, δε χορταίνουν ποτέ. Έτσι και τα μάτια των ανθρώπων είναι αχόρταστα».
Παρ. κζ' 20

[toula]

Κάνε αυτό που μπορείς.
Επειδή δεν τα καταφέρνεις σε όλα μη τα παρατάς όλα.
Κάνε αυτό που μπορείς. Ο Θεός βλέπει τον αγώνα σου, βλέπει το φιλότιμό σου.

Ειδικά στα πνευματικά, η προαίρεση και το φιλότιμο παίζουν σημαντικό ρόλο. Μπορεί τελικά το αποτέλεσμα να μην είναι το ιδανικό, όμως η προσπάθειά σου δεν πάει χαμένη. Ο Θεός την βλέπει και την ευλογεί. Γι'αυτό και ποτέ σου μη παραδοθείς επειδή δεν τα καταφέρνεις κάπου.

Κάπου μπορεί να υστερείς, σε κάποια αρετή, όμως σίγουρα κάποια άλλη αρετή μπορείς να την καλλιεργήσεις περισσότερο. Μπορεί κάποιο πάθος να μην μπορείς να το ξεπεράσεις, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να παρατήσεις κάθε πνευματική προσπάθεια. Κάτι δεν μπορείς να το κάνεις, μπορείς όμως να κάνεις κάτι άλλο.

Κάνε αυτό που μπορείς και ο Θεός θα έρθει και θα σε ευλογήσει και θα κάνει αυτό που δεν μπορείς.
Χρειάζεται όμως αρχοντιά και φιλότιμο.
Όχι μιζέρια και γκρίνια.

Παραδείγματος χάριν, δεν μπορείς να νηστεύσεις αλάδωτο, όμως μπορείς να κάνεις ελεημοσύνη. Δεν τα καταφέρνεις με το πρωινό ξύπνημα και καθυστερείς στον εκκλησιασμό, όμως πηγαίνεις έστω και στο τέλος (κάτι είναι και αυτό, ο Θεός βλέπει την προσπάθεια σου, το φιλότιμό σου). Δεν τα καταφέρνεις στα σαρκικά όμως δεν κατακρίνεις κανέναν, δεν κουτσομπολεύεις. Δεν προσεύχεσαι τακτικά όμως ακούς πνευματικές ομιλίες. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα νεύρα σου όμως μετά πηγαίνεις και ζητάς συγχώρεση. Δεν μπορείς να τιθασεύσεις την γλώσσα σου όμως τιθασεύεις την σάρκα σου κτλ.

Μακάρι σε όλα να ήμασταν καλοί, όμως δεν είμαστε.
Φυσικά και δεν σημαίνει ότι ένα πάθος που έχουμε αμνηστεύεται επειδή έχουμε μία αρετή· σε καμία περίπτωση.

Θα πρέπει το πάθος, η αδυναμία που έχουμε στην ζωή μας (και δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε) να γίνεται αφορμή ταπείνωσης και μετάνοιας· σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται αφορμή παραίτησης και αδιαφορίας.

Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει να μένουμε σε κάποια πάθη μας στάσιμοι ή επιτρέπει και πτώσεις μας ώστε να αποκτήσουμε ταπείνωση και να μας αποκαλύψει τελικά ότι δεν είμαστε και τόσο τέλειοι και "άγιοι".

Γι' αυτό και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, δεν φοβόταν την αμαρτία, την πτώση, (δεν τα χάνανε εάν πέφτανε, δεν λιγοψυχούσαν) διότι βλέπανε πίσω από την πτώση την ευκαιρία για αυτομεμψία και ταπείνωση, βλέπανε την ευκαιρία για γκρέμισμα του αυτοειδώλου και εσωτερικής ανασκόπησης με μετάνοια και συντριβή καρδιάς.

Κάθε πνευματική μας προσπάθεια θα λογιστεί από τον Θεό. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Τίποτα.
Θέλει όμως από μέρους μας φιλότιμο αγώνα. Έστω και λίγο. Αλλά θέλει και εντιμότητα. Να γνωρίζουμε ότι είμαστε χάλια, να μην αμνηστεύουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Να μην δικαιολογούμε τον εαυτούλη μας. Να ξέρουμε ποιοι είμαστε και ποιοι δεν είμαστε.

Να λέμε στον Θεό: "Ναι Θεέ μου, είμαι χάλιας, είμαι αμαρτωλός, είμαι σαρκικός αλλά δεν τα παρατώ. Κάνω αυτόν τον μικρό αγώνα, αυτήν την τιποτένια προσπάθεια. Πέφτω αλλά συνεχίζω την προσπάθειά μου, δεν τα έχω παρατήσει. Ξέρω ποιος είμαι και θρηνώ. Ξέρω Ποιος είσαι και ελπίζω".

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Γέροντας είδε μια μέρα με τα μάτια του κάποιον αδελφό να πέφτη σε βαρύ αμάρτημα, κι’ όχι μόνο δεν τον κατέκρινε, αλλά έκλαψε και είπε: "Αυτός έπεσε σήμερα κι’ εγώ εξάπαντος αύριο. Κι’ αυτός μεν χωρίς άλλο θα μετανοήση, ενώ εγώ δεν είμαι βέβαιος γι’ αυτό.

Από το Γεροντικό

[Αναστάσιος]

«Δύο αμαρτίες υπάρχουν που δεν μετανοούν οι άνθρωποι. Αυτό θα είναι η συμφορά του ανθρώπου. Όλα τα σαρκικά και παραφύση και οι εκτρώσεις».
Γέρων Εφραίμ Αριζόνας

[toula]

Κάνεις χρόνια προσευχή και προσμένεις να σε βοηθήσει ο Θεός. Να σου δώσει ένα τόσο δα σημαδάκι της παρουσίας του. Και κάποια μέρα ανοίγει η πόρτα της ζωής σου, και ένας άνθρωπος έρχεται σκορπώντας φως και αγάπη στα κατάβαθα της ψυχής σου. Εκεί που κανείς ποτέ δεν κοίταξε κι όλοι φοβήθηκαν να πάνε. Κι όμως, αυτός αγάπησε τα πάντα πάνω σου, ακόμη και το πιο σκοτεινό σημείο της ύπαρξης σου το φίλησε. Κι όταν σε ανέσυρε και πάτησες στα πόδια σου, τον κλότσησες τόσο δυνατά, που μάτωσες την αθωότητα του. Μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό σου, ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν η απάντηση του Θεού στις προσευχές σου; Γιατί η αγάπη του Θεού, φανερώνεται μέσα από τις αγκαλιές των ανθρώπων. Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό. Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά, δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου…

*Απο το βιβλίο μου, "Ζωή δίχως συνταγές.."

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Γνώρισα στη ζωή μου πολλούς τόπους και διάφορες χώρες και κράτη. Όλα πάνω κάτω έμοιαζαν με τη δική μας χώρα την Ελλάδα. Όμως όταν πήγα ως ιεραπόστολος στην Μαδαγασκάρη, κατάλαβα ότι εκεί άργησε να φθάσει ο Θεός...

Ετοίμασα ένα σάντουιτς για την ιεραποστολική μου πορεία. Πήγαινα να βαπτίσω ιθαγενείς Μαδαγασκαρέζους σε κάποιο χωριό, περίπου 60 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα. Έβαλα μέσα στο ψωμάκι μου βιτάμ και λίγη μαρμελάδα. Αυτά έχουμε στο ιεραποστολικό μας κέντρο.

Σαν έφθασα και βάπτισα τους ανθρώπους, στάθηκα να ξαποστάσω κι εγώ από την κούραση. Σκέφθηκα να πάω σε μια γωνιά να μη με βλέπουν οι ιθαγενείς και να φάω το σάντουιτς. Την ώρα που το ξετύλιγα από την χαρτοπετσέτα για να το φάω, εμφανίστηκαν έξι ματάκια. Ήταν τρία νηστικά παιδάκια. Τους το έδωσα. Κι εκείνα, μιας και ποτέ στη ζωή τους δεν έφαγαν τέτοιο έδεσμα, το έφαγαν με τη χαρτοπετσέτα...Τέτοιο χορτασμό δεν αισθάνθηκα ποτέ στη ζωή μου...Και εδόξασα τον Θεόν μας.

Π. Θεμιστοκλής Χριστοδούλου
Εμπειρίες από την ιεραποστολή μου

www.orthmad.gr

[toula]

Βαπτίσεις στην Ιερά επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης-Λαμπρό λασπωμένο ένδυμα

Τι τρομερό το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Δια της Κατηχήσεως καθαρίζουμε το κέντρο της καρδιάς μας, ούτως ώστε να γίνει θρόνος του Παναγίου Πνεύματος. Δια του ύδατος βυθιζόμαστε στο Άκτιστο Πυρ. Το λάδι και το νερό δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος καθίστανται Μέγας Αγιασμός. Δια της αποδοχής της Πίστεως εισερχόμαστε από του νυν στη Μέλλουσα Ανέσπερο Βασιλεία του Θεού.

Και όλοι γινόμαστε Χριστοί, αφής στιγμής "ντυθήκαμε" το λαμπρό ένδυμα του Χριστού. Ακόμα και σε κάποια βουρκoλίμνη της Νοτίου Μαδαγασκάρης, εκεί που ο λευκός χιτώνας γίνεται σχεδόν μαύρος, εκεί είναι που λάμπει δυνατότερα, μεταμορφωμένος στο βασιλικότερο των Ενδυμάτων, αυτό της Ταπείνωσης.

Άξιοι και στερεωμένοι στην Αγία μας Πίστη οι Νεοφώτιστοί μας. Να εύχεστε για αυτούς.

Ιερά Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

[toula]

Να γίνουμε «περιζήτητοι άνθρωποι»!

Κοιτάζεις τον άλλο και νευριάζεις, ταράσσεσαι για τη συμπεριφορά του. Αναπόφευκτα τον κρίνεις, τον κατακρίνεις, τον βγάζεις από την καρδιά σου. Είναι πραγματικότητα ο εγωκεντρισμός του. Είναι κοινή διαπίστωση ο άσχημος εαυτός του, ο κακός χαρακτήρας του.Κι όμως, πίσω από τα φαινόμενα μπορεί να κρύβεται ένα πληγωμένο παιδί, ένας τσαλακωμένος έφηβος, μια απουσία στοργής και κατανόησης. Ποιος μπορεί να δει το βάθος, τα αίτια μιας ανθρώπινης συμπεριφοράς; Ποιο πρόσωπο μπορεί ν’ ανοίξει την αγκαλιά σε οποιοδήποτε πρόσωπο;

Ο Χριστός μάς καλεί να γίνουμε «περιζήτητοι άνθρωποι», όπου στην αγκαλιά μας θα χωρούν όλοι, και κυρίως αυτοί που δεν βρήκαν «ανοικτή αγκαλιά» από τα παιδικά τους χρόνια. Βέβαια, η ανάγκη για τέτοια «ανοικτή αγκαλιά» βρίσκεται σε όλους τους ανθρώπους. Είμαστε, ως εικόνες Θεού, πλασμένοι γι’ αυτήν, να δεχτούμε και να δώσουμε. Οι υπερβολές, οποιασδήποτε μορφής, σίγουρα δημιουργούν προβλήματα, ως προερχόμενες από τον πονηρό, κατά τους Αγιορείτες Πατέρες. Δηλαδή, ο άνθρωπος που ζητά συνεχώς και έντονα από τους γύρω του στοργή και κατανόηση θα βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση παραπόνου, ανικανοποίητου και μιζέριας. Όπως και αυτός που απορρίπτει με σκληρότητα τη στοργή και την κατανόηση των άλλων, θα βιώνει την απομόνωση, την αυτάρκεια, την έπαρση. Κοντά σε «περιζήτητους ανθρώπους», μπορείς να υπάρχεις, να ζεις και να πορεύεσαι αισθανόμενος την αόρατη αγάπη του ουρανίου Πατρός που καλύπτει «πλήθος αμαρτιών», αναπηρίες και ελλείψεις του κάθε προσώπου που ο Θεός θα στείλει στην πορεία της ζωής σου, και να αισθανθείς τη χαρά της «ανοικτής αγκαλιάς», της ευρύτητας του προσώπου.Αναζητούμε, ενδεχομένως, την αγιότητα μόνο σε μεγάλες πνευματικές ασκήσεις, σε μακρές προσευχές και αυστηρές νηστείες ή σε χώρους δύσβατους, «ἐν ἐρημίαις καί ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῑς τῆς γῆς» (Εβρ.11,38), ξεχνώντας πόσο κοντά μας είναι…

Στο πρόσωπο του κάθε «παράξενου και δύστροπου και άσχημου χαρακτήρα» κι όχι στου συγκαταβατικού, του εξυπηρετικού και με καλό χαρακτήρα συνανθρώπου μας, βρίσκουμε τη δυνατότητα να υπερβούμε τον εαυτό μας, να τον θεραπεύσουμε από τα κρυμμένα εξογκώματα, να ωριμάσουμε πνευματικά και να έχουμε την ανεπαίσθητη εμπειρία της παρουσίας του Θεού στην καρδιά μας, δηλαδή την πραγματικότητα της ταπεινής αγιότητας.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

www.inagiounikolaoutouneou.gr
Πηγή: isagiastriados.com

[toula]

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

Ὁ ἀββᾶς Μακάριος ἔλεγε, πὼς ὅταν ἦταν νέος, ἐπειδὴ κάποτε ἔπεσε σὲ ἀκηδία, βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του, στὴν ἔρημο, μὲ τὸν ἑξῆς λογισμό:

«Ὅποιον κι ἂν συναντήσεις, ρώτησέ τον κάτι ποὺ θὰ σὲ ὠφελήσει.

Βρῆκε λοιπὸν ἕνα παιδὶ ποὺ ἔβοσκε βόδια, καὶ τοῦ λέει:

- Παιδί μου, πεινάω. Τί νὰ κάνω;

- Ἔ, νὰ φᾶς! ἀποκρίθηκε ἐκεῖνο.

- Ἔφαγα καὶ πάλι πεινάω, εἶπε ὁ ἀββᾶς.

- Νὰ ξαναφᾶς, τοῦ λέει τὸ παιδί.

- Πολλὲς φορὲς ἔφαγα, καὶ ὅμως πεινάω πάλι.

Τότε τὸ παιδὶ τὸν ρωτάει (μὲ ἁπλότητα):

- Μήπως εἶσαι γάϊδαρος, γέροντα, καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις ὅλο νὰ τρῷς;

Ὠφελημένος (ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ ἀββᾶς), σηκώθηκε κι ἔφυγε.


Απ΄το Γεροντικό