Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ἔχετε προσέξει, καμμιά φορά, τά μικρά παιδάκια, τά ἀθώα, τά ἀνέγγιχτα παιδάκια, ὅταν βάλεις κάτι μπροστά τους πού τούς ἀρέσει, πῶς ἀνοίγουν ἀμέσως τά μάτια τους σάν τόν γαλάζιο οὐρανό, πῶς ἀνοίγουν τά χέρια τους καί χτυποῦν παλαμάκια καί πηδοῦν ἀπό τήν χαρά τους;

Ἔτσι θά κάνετε καί σεῖς, ὅταν νοιώσετε τήν γλύκα πού ἔχει ἡ μυστική ἕνωση μέ τόν Χριστό, ὅταν νοιώσετε πόσο εὔκολο εἶναι, ἀλλά καί πόσο ἀληθινό, μυστικά νά ἑνώνεσαι μέ τόν Θεό!

Ὅταν τό δοκιμάσετε, θά μέ θυμηθεῖτε. Θά πλημμυρίσει ἡ καρδιά σας ἀπό αἰσθήματα χαρᾶς καί θά φωνάξετε καί σεῖς μαζί μέ τόν Ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο: "Πέστε μου, μάταιοι ἂνθρωποι, πού ζεῖτε μέσα στήν ψευτιά, ἐάν ξέρετε ἕναν πού ἔβαλε μέσα στήν καρδιά του τόν Χριστό, ἐάν πλέον χρειάζεται κάτι ἂλλο ἀπό ὅ,τι ὑπάρχει στόν οὐρανό καί στήν γῆ"!

❈Γέροντας Αἱμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Ἄνθρωπος πού ἔχει προαίρεση νά σωθῆ, τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ θά τόν κυνηγήση

Άνθρωπος που έχει προαίρεση να σωθή, το έλεος του Θεού θα τον κυνηγήση. Μέχρι τελευταία στιγμή θα τον κυνηγάη, γιατί βρίσκει ο Θεός με τον φακό που έχει μέσα στην καρδιά του μόρια προαιρέσεως σωτηρίας. Θα τα αξιοποιήση αυτά και θα δώση την δύναμη στον άνθρωπο να σωθή στο τέλος. Το άγιο Ευαγγέλιο του Χριστού μας είναι πολύ παρήγορο και το οποίο σας συνιστώ πάντα να μελετάτε για να έχετε το φώς Του στην ζωή σας.

Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

https://proskynitis.blogspot.com/
https://hristospanagia3.blogspot.com/

[toula]

– Γέροντα, όταν περνούμε κάποιον πειρασμό, μια μεγάλη δοκιμασία, τι να κάνουμε;

– Τι να κάνετε; Υπομονή να κάνετε.

Η υπομονή είναι το ισχυρότερο φάρμακο που θεραπεύει τις μεγάλες και μακροχρόνιες δοκιμασίες.

Οι περισσότερες δοκιμασίες μόνο με την υπομονή περνούν.

Η μεγάλη υπομονή ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει θεϊκά αποτελέσματα εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.

Να ξέρετε ότι ο Θεός ευαρεστείται, όταν ο άνθρωπος περνά δοκιμασίες και υπομένει αγόγγυστα δοξάζοντας το άγιο όνομά Του.

«Μακάριος ανηρ ος υπομενει πειρασμον», λέει ο Άγιος Ιάκωβος (Ιακ. α’ 12).

Γι’ αυτό να προσευχόμαστε να μας δίνει ο Καλός Θεός υπομονή, ώστε να τα υπομένουμε όλα αγόγγυστα και με δοξολογία.

Άγιος Παΐσιος

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Ήλθε μία φορά στο καλύβι μου κάποιος και μου λέει:
«Ο Θεός δεν έπρεπε αυτό, να το κάνει έτσι».

«Εσύ», του λέω, «μπορείς να κρατήσεις μία πετρούλα στον αέρα;

Αυτά τα αστέρια που βλέπεις, δεν είναι μπίλιες που γυαλίζουν.

Είναι ολόκληροι όγκοι που κινούνται ιλιγγιωδώς και συγκρατούνται, χωρίς να εκτροχιάζωνται»!!

«Αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν έπρεπε να γίνει έτσι», ξαναλέει εκείνος.

Ακούς κουβέντα;

Μα εμείς θα κρίνουμε τον Θεόν;

Μπήκε η λογική και έλειψε η εμπιστοσύνη στον Θεό.

Και αν του πεις τίποτε, σου λέει:

«Με συγχωρείς, την γνώμη μου είπα, δεν μπορώ να πω την γνώμη μου;»…

Τί ακούει ο Θεός από εμάς…

Ευτυχώς που δεν μας παίρνει τοις μετρητοίς…

Άγιος Παΐσιος

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Η ευχή των γονέων είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά. Για αυτό φροντίζουν να έχουν την ευχή των γονέων.

Δεν είδες ο Ιακώβ, μέχρι πού έφθασε, για να πάρη την ευλογία του πατέρα του; Και προβιά φόρεσε!

Ειδικά η ευχή της μάνας είναι μεγάλο πράγμα! Κάποιος έλεγε: «Κάθε λόγος της μητέρας μου είναι και μια λίρα χρυσή». Να, και πριν από καιρό πόση εντύπωση μου έκανε κάποιος από το Γιοχάνεσμπουργκ!

Ήρθε στο Καλύβι το φθινόπωρο. «Γέροντα, η μάνα μου αδιαθέτησε, μου λέει, και ήρθα να την δω». Τρεις μήνες δεν πέρασαν, τα Χριστούγεννα ξαναήρθε. «Πώς πάλι εδώ;», τον ρωτάω. «Έμαθα, μου λέει, πως πάλι αδιαθέτησε η μάνα μου και ήρθα να φιλήσω το χέρι της, γιατί είναι ηλικιωμένη και μπορεί να πεθάνει. Για μένα η μεγαλύτερη περιουσία είναι η ευχή της μάνας μου».

Εξήντα χρονών άνθρωπος ξεκίνησε από το Γιοχάνεσμπουργκ και ήρθε στην Ελλάδα, για να φιλήση το χέρι της μάνας του! Και τώρα τέτοια ευλογία έχει, που σκέφτεται να κάνει ένα γηροκομείο μεγάλο για τους κληρικούς και να το χαρίση στην εκκλησία. Δηλαδή τις ευλογίες δεν έχει που να τις βάλη κατά κάποιον τρόπο. Για μένα είναι φάρμακο μια τέτοια ψυχή.

Είναι σαν να είμαι στην έρημο Σαχάρα και να βρίσκω ξαφνικά λίγο νερό. Αυτά χάνονται σιγά-σιγά.

Ένας άλλος ήρθε μια μέρα με κλάματα στο Καλύβι. «Πάτερ, με καταράστηκε η μάνα μου. Στο σπίτι έχουμε όλο αρρώστιες, στεναχώριες, η δουλειά μου δεν πάει καλά», μου είπε. «Κι εσύ δεν θα ήσουν εντάξει» του λέω. «Δεν μπορεί η μάνα σου άδικα να σε καταράστηκε». «Ναι, μου λέει. Ήμουν κι εγώ». «Να πας να ζητήσης συγχώρηση από την μάνα σου», του λέω. «Θα πάω, Πάτερ, μου λέει. Δώσε μου την ευχή σου».

«Την ευχή μου την έχεις, του είπα, αλλά να πάρης και την ευχή της μάνας σου».

«Δύσκολο να μου δώση την ευχή της», μου λέει.

«Να πας, κι αν δεν σου την δώση, να της πης:

«Μου είπε ένας Γέροντας πως κι εσύ θα παραδώσης ψυχή».

Πήγε, και η μάνα του του ευχήθηκε:

«Παιδί μου, να έχης την ευλογία του Αβραάμ!». Ήρθε μετά από λίγο καιρό στο Όρος με βυσσινάδες, με λουκούμια. Ήταν γεμάτος χαρά. Τα παιδιά του ήταν καλά, η δουλειά του πήγαινε καλά. Συνέχεια βούρκωνε και μου έλεγε: «δόξα τω Θεώ».

Άλλαξε η ζωή του και μιλούσε όλο πνευματικά. Πόσο μάλλον όταν κανείς έχη εξ αρχής σεβασμό προς τους γονείς!

Πώς να μην έχει την ευλογία του Θεού;

Άγιος Παΐσιος

[toula]

«Ο Θεός, ευχαριστώ σοι, ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». (Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που δεν είμαι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι). Είναι τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του Φαρισαίου. Μεγάλη κουβέντα είπε για τον εαυτό του. Όμως ας αναρωτηθούμε, μπορεί αυτό το οποίο λέει ο Φαρισαίος να ισχύει και σήμερα;

Η φράση αυτή μπορεί να έχει διπλή ανάγνωση στο μέρος που αναφέρει ότι, «δεν είμαι όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι». Δηλαδή, βεβαίως και μπορεί κάποιος να είναι διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους, που σημαίνει ότι έχει τη δυνατότητα να είναι καλύτερος, όπως εξίσου επίσης υπάρχει η περίπτωση να είναι χειρότερος. Είναι πάντως μία φράση η οποία ακούγεται σε όλες τις εποχές και επομένως και σήμερα.

Είναι μία φράση χιλιοειπωμένη και επομένως γιατί όχι και από τον καθένα από εμάς! Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε ή δεν είπαμε για τον εαυτό μας ότι «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους», εννοώντας προφανώς ότι «είμαι καλύτερος από αυτούς». Καμία αντίρρηση, πάμε όμως να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.

Κατ’ αρχήν για να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους πρέπει να έχω επίγνωση του μέτρου σύγκρισης. Πρέπει με λίγα λόγια να μπορώ να ξεχωρίζω, να ξέρω να διακρίνω τη διαφορά ανάμεσα σε δίκαιο και άδικο, σωστό και λάθος, γενικώς ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Υποκειμενικά πάντα υποτίθεται ότι ξέρω, μπορώ να ξεχωρίζω αυτές τις έννοιες.

Πότε όμως διατυμπανίζω ότι, «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους», όταν πράττω το καλό ή όταν κάνω το κακό; Όταν αυτό που κάνω είναι σωστό, δεν θα αισθανθώ την ανάγκη να το φωνάξω. Εκτός αυτού όμως, είναι κάτι που συνήθως το κάνει ο υπόλοιπος κόσμος. Βλέπουν οι άνθρωποι ότι τα έργα μου είναι καλά, πρώτοι εκείνοι ή έστω κάποιοι θα τα επιβραβεύσουν. Εγώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα.

Φωνάζω εγώ και μάλιστα μόνος μου πως είμαι καλός, πως διαφέρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους, τότε κάτι δεν πάει καλά. Κάτι θέλω να κρύψω ή θέλω να παρουσιάσω τα έργα μου με τρόπο διαφορετικό από την πραγματικότητα. Συνειδητά διαστρεβλώνω την αλήθεια για τον απλούστατο λόγο ότι, την συγκεκριμένη στιγμή δεν με εξυπηρετεί η αλήθεια, αντιθέτως με βοηθάει η διαστρέβλωση, η παραπληροφόρηση, το ψέμα.

Δεν αγαπώ το συνάνθρωπό μου και το δικαιολογώ ότι, αυτός είναι ο κακός και όχι ότι εγώ δεν έχω αγάπη. Δεν έχω υπομονή με τον αδελφό μου και πάλι το δικαιολογώ ότι αυτός βραδυπορεί και όχι ότι εγώ στερούμαι υπομονής. Ζηλεύω τον διπλανό μου και το δικαιολογώ ότι, αυτός χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα για να προκόβει και όχι ότι, εγώ έχω φθόνο μέσα μου. Αδικώ καταφάνερα και όμως φωνάζω ότι, με τον τρόπο μου αυτό πολεμώ την αδικία.

Ας έρθουμε τώρα και λίγο πιο κοντά στο χώρο τον δικό μας των Χριστιανών των Ορθοδόξων. Με ρωτούν γιατί δεν έχω σχέση με την εκκλησία, γιατί δεν εκκλησιάζομαι και απαντώ: Γιατί εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους που κάνουν τους μεγάλους σταυρούς και τις μετάνοιες και όμως εκμεταλλεύονται και καταδυναστεύουν τον κόσμο, είναι κλέφτες, είναι μοιχοί, είναι… και τι δεν είναι!

-Ώπα, ώπα για στάσου, για περίμενε, τι είναι αυτά που λες;

-Αυτά που λέω είναι η αλήθεια, το αμφισβητείτε;

-Αυτά που λες απαντώ, αδελφέ μου, αδελφή μου, αυτά τα ίδια λόγια τα έχω ξανακούσει.

-Ε, εντάξει δεν είπα ότι δεν υπάρχουν και άλλοι καλοί, υπάρχουν. Δυστυχώς όμως είμαστε λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού.

-Όχι, όχι αγαπητέ μου, αυτά τα λόγια τα έχω ακούσει από συγκεκριμένο στόμα, από άνθρωπο ο οποίος χαρακτηρίζεται ως μη δικαιωμένος, δηλαδή καταδικασμένος από τον ίδιο το Θεό. Για διάβασε στο Ευαγγέλιο του Λουκά, στο κεφάλαιο 18, στους στίχους 11 και 12, τι λέει; « Θεέ μου σ’ ευχαριστώ που δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός… Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και προσφέρω και το ένα δέκατο από τα εισοδήματά μου στο ναό». Ποιος τα λέει αυτά;

Ο Φαρισαίος μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο. Ο Φαρισαίος τα λέει αυτά και μάλιστα με τρόπο επιδεικτικό. Ο Φαρισαίος, μας λέει ο Χριστός, αφού στάθηκε επιδεικτικά, είπε τα παραπάνω λόγια. Δηλαδή, κοντολογίς αγαπητέ μου, εσύ που μιλάς κατά παρόμοιο τρόπο για τον εαυτό σου, δεν είσαι τίποτ’ άλλο από έναν Φαρισαίο. Και το θέμα δεν είναι ότι μοιάζεις με Φαρισαίο, αλλά ότι, σύμφωνα με την διαβεβαίωση του Κυρίου μας, δεν πρόκειται να δικαιωθείς ποτέ σου, όχι εδώ στον προσωρινό χώρο και χρόνο, αλλά εκεί, στην αιωνιότητα. Αλίμονο!

Ο Χριστός είπε την παραβολή αυτή απευθυνόμενος σε κάποιους που ήταν σίγουροι για την ευσέβειά τους και περιφρονούσαν τους άλλους. Η Αγία μας Εκκλησία έχει ορίσει να διαβάζεται η παραβολή αυτή, την Κυριακή που ανοίγει το Τριώδιο και μας είναι γνωστή ως Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Θέλει με τον τρόπο αυτό η Εκκλησία μας ως στοργική μητέρα, να μας προετοιμάσει για να μπούμε σιγά-σιγά στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής και να οδηγηθούμε έτσι στην ψυχοσωτήριο και ψυχωφελή Ανάσταση του Κυρίου μας.

Το πρώτο πράγμα που μας προβάλλει η Εκκλησία μας στην είσοδο αυτής της περιόδου, είναι η αποφυγή της υπερηφάνειας. Και αυτό, γιατί όταν υπάρχει υπερηφάνεια, ο άνθρωπος μένει στατικός, αμετακίνητος στην αμαρτία και κατά συνέπεια δεν σώζεται. Ενώ όταν υπάρχει ταπείνωση, ο άνθρωπος οδηγείται και σε άλλες ψυχοσωτήριες αρετές και επομένως σώζεται.

Ας εκμεταλλευτούμε αυτή την περίοδο του Τριωδίου και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και να τον οδηγήσουμε από τα γήινα, τα φθαρτά και ψυχοφθόρα, στα πνευματικά, στα ουράνια και σωτήρια.

Μακάρι όλοι να έχουμε ένα καλό και ευλογημένο Τριώδιο. Αμήν!

Του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου Γεράσιμου Φραγκουλάκη

Αννόβερο Γερμανίας

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE

[toula]

παπα Γιώργης Δορμπαράκης: «Από σήμερα, στον εσπερινό της Κυριακής, αρχίζουν να συμψάλλονται οι ύμνοι που περιέχονται στο λειτουργικό βιβλίο του Τριωδίου.

Σε μερικούς ναούς πριν την έναρξη του εσπερινού τίθεται κάτω από την εικόνα του Χριστού στο τέμπλο σε ευτρεπισμένο σκαμνί το λειτουργικό βιβλίο του Τριωδίου, όπου προσέρχεται ο πρωτοψάλτης (ο οποίος εκπροσωπεί όλους όσοι υπηρετούν στο αναλόγιο), βάζει μπροστά στην εικόνα τρεις μετάνοιες, ασπάζεται την εικόνα, παίρνει στα χέρια του το Τριώδιο και το ασπάζεται, κάνει πάλι τρεις μικρές μετάνοιες και απέρχεται μαζί με το Τριώδιο στην οικεία του θέση».

Μία βαθειά συμβολική κίνηση με το ξεκίνημα της περιόδου του Τριωδίου, για να προβληθούν δύο κυρίως πράγματα: πρώτον, η μεγάλη σημασία του λειτουργικού βιβλίου που φέρει την ονομασία «Τριώδιον» – παραλαβή του από τον πρωτοψάλτη μπροστά στην εικόνα του Κυρίου σαν να προσφέρει Εκείνος στον εκπρόσωπο του λαού στις λειτουργικές συνάξεις τα λόγια που απηχούν το Πνεύμα Του και ευαρεστείται ο Ίδιος να ακούει∙ και δεύτερον, η προσκύνηση του εκπροσώπου του λαού (ο ψάλτης είναι εκείνος που για λόγους ευταξίας λέει όσα ο λαός πάντοτε έλεγε) που φανερώνει ότι ενώπιον του Κυρίου η μόνη ορθή στάση και κίνηση είναι η υπακοή.

Κι η υπακοή αυτή εξαγγέλλεται με τον πιο δυνατό τρόπο όταν ο άνθρωπος πορεύεται κατά τα κελεύσματα των ύμνων του Τριωδίου, δηλαδή προσπαθεί να ζει με μετάνοια ως διαρκή επιστροφή προς τον Θεό. Διότι το Τριώδιο ως βιβλίο της Εκκλησίας αλλά και ως περίοδος που χρωματίζεται από το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού τη μετάνοια πρωτίστως προβάλλει και διακηρύσσει.

Από τον εσπερινό της ημέρας λοιπόν ουσιαστικά εισερχόμαστε στην πιο ιερή και κατανυκτική περίοδο όλου του χρόνου, η οποία διαρθώνεται σε τρία μέρη: το εισαγωγικό μέρος (Κυριακές Τελώνου και Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω και Τυρινής, ήτοι τρεις εβδομάδες), το καθαυτό μέρος, τη Μεγάλη Σαρακοστή (αρχής γενομένης από την Καθαρά Δευτέρα έως το Σάββατο του Λαζάρου) και το τρίτο και τελευταίο που συνιστά και το όλο σκοπό και την αποκορύφωση, τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Είναι αυτονόητο βεβαίως ότι από την άποψη αυτή η θεώρηση πολλών, δυστυχώς και χριστιανών, περί του Τριωδίου ως της περιόδου του ξεφαντώματος και του «ξεσαλώματος» κοινώς των ανθρώπων δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της εκκλησιαστιακής περιόδου και ζωής. Στην κοσμική θεώρηση ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του και νεκρώνεται πνευματικά.

Διότι στρέφεται «ολοσχερώς» προς τον θάνατο που φέρνει το αμαρτωλό φρόνημα. Στην εκκλησιαστική θεώρηση ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του και το μεγαλείο της δημιουργίας του. Διότι ενσκύπτει μέσα στην καρδιά του προκειμένου να την καθαρίσει από κάθε τι εμπαθές μέσω της μετανοίας και τη ζωής της εγκρατείας, ώστε να βλαστήσει το ομορφότερο άνθος που καταξιώνει τον άνθρωπο: την αληθινή αγάπη.

παπα Γιώργης Δορμπαράκης
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

[toula]

Άγιος Παΐσιος: Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Σαν την βδέλλα πού, αν κολλήση επάνω σου, σού ρουφάει το αίμα, έτσι και η υπερηφάνεια ρουφάει όλο το εσωτερικό τού ανθρώπου.

Φέρνει και πνευματική ασφυξία, γιατί καταναλώνει όλο το πνευματικό οξυγόνο τής ψυχής.

– Γέροντα, τι είναι αυτό που μάς κάνει να θέλουμε να γίνη γνωστό στους άλλους ό,τι καλό κάνουμε, ενώ έχει τόση γλυκύτητα, τόση απαλάδα, το να ζη και να εργάζεται κανείς στην αφάνεια;

– Το πιο σπουδαίο είναι ότι, όταν ο άνθρωπος έχη εσωτερικότητα και προσπαθή να μη γίνεται γνωστό το καλό που κάνει, αυτό είναι αισθητό στους άλλους· όλοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνη.

Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος!

Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται…

Όποιος θέλει να προβάλει τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε΄ Πάθη και Αρετές.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Άγιος Παΐσιος: Όποιος θέλει να προβάλει τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται

[toula]

Άγιος Νεκτάριος: Αγνωμοσύνη είναι η λησμοσύνη της ευεργεσίας που έγινε και η έλλειψη κάθε φιλικού αισθήματος προς τον ευεργέτη. Αχαριστία είναι η απροθυμία να ανταποδώσει κανείς τη χάρη που έλαβε.

Ο αγνώμων έχει αναίσθητη ψυχή, γιατί είναι αναίσθητος στην ευεργεσία που δέχτηκε.

Ο αγνώμων έχει ασυμπαθή καρδιά, γιατί καμιά συμπάθεια δεν γεννιέται για τον ευεργέτη, ούτε αναπτύσσεται κανένα συναίσθημα αγάπης προς αυτόν. Η καρδιά του είναι άδεια από αγάπη.

Ο αγνώμων δεν αγαπάει ούτε τον Θεό που τον γέμισε με αγαθά ικανοποιώντας τις επιθυμίες του. Γιατί αφού τον ευεργέτη του που βλέπει δεν αγαπάει, πώς θα μπορούσε να αγαπάει τον Θεό που δεν Τον βλέπει;

Ο αγνώμων έχει διεστραμμένο μυαλό, γιατί πείθει τον εαυτό του με παραλογισμούς, ότι δεν οφείλει καμιά χάρη στον ευεργέτη του και καμιά ευγνωμοσύνη.

Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενής προς όλους. Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.

Άγιος Νεκτάριος (επίσκοπος Πενταπόλεως)

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE | Όλα τα άρθρα | Ορθοδοξία | Άγιος Νεκτάριος: Ο αγνώμων έχει αναίσθητη ψυχή

[toula]

Μακαριστός Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ: Ερμηνεύοντας ο Άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου κατά την ωραιότατη περιγραφή του Ευαγγελιστού Λουκά1, κάνει τις εξής παρατηρήσεις :

«Βλέπεις πως ο τελώνης απαλλάχθηκε από τα αμαρτήματά του, επειδή υπέμεινε την κατηγορία του Φαρισαίου με πραότητα; Και εκείνος βέβαια από τη δόξα έπεσε στο βάραθρο της ατιμίας, ενώ ο τελώνης από την ατιμασμένη ζωή του επανήλθε στη μακαρία κατάσταση.

Και ο ένας αποχωρίσθηκε από την εγγύτητα προς τον Θεό και βρέθηκε αμέτρητα μακρυά, ενώ ο άλλος ανυψώθηκε προς τον τόπο της παρρησίας. Ο ένας εξαιτίας της έπαρσης ταπεινώθηκε, ενώ ο άλλος εξαιτίας της ταπείνωσης υψώθηκε»2.

Τα μηνύματα, τα οποία εκπέμπονται από αυτή την παραβολή, είναι πολλά και υψηλά. Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί :

στην αυταρέσκεια και στην αυτοπροβολή,

στην αυτογνωσία και στην τελωνική μετάνοια,

στη στάση που πρέπει να έχουμε κατά τη διάρκεια της προσευχής,

στον εγωισμό που δυστυχώς πλήττει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος,

στην απουσία της ταπεινώσεως,

στην παρουσία της ταπεινοσχημίας,

στην συγχωρητικότητα απέναντι στην αδικία και πολλά άλλα.

Εκείνο, όμως, που μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στην παραβολή αυτή και που αποτελεί το κλειδί για την είσοδό μας στη Βασιλεία των Ουρανών είναι ο όρος «δικαίωση» : ««Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού η εκείνος»3.

Και, πρώτον. Αυτοδικαίωση. Μωρία την ονομάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : «Δεν είναι μικρό και αυτό το ελάττωμα, το να νομίζει δηλαδή κανείς σοφό τον εαυτό του και να εμπιστεύεται στους δικούς του λογισμούς. … Ας μην εμπιστεύεται κάποιος στη δική του σοφία, ούτε στους δικούς του λογισμούς, αλλά, αφού καταστείλει εκείνους, ας παραδώσει την ψυχή του στη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος»4.

Η αυτοδικαίωση έχει, ακόμη, ολέθρια αποτελέσματα για τον εαυτό μας. Μας οδηγεί, με άλλα λόγια, στην απώλεια της πίστεως και στο βάραθρο της κακίας. Είναι χαρακτηριστικός και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος : «Ας μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, όσοι στεκόμαστε όρθιοι, αλλά ας λέμε στον εαυτό μας : Αυτός που νομίζει ότι στέκεται καλά στην πίστη, ας προσέχει μήπως πέσει . Γιατί πολλούς που ανέβηκαν στην ίδια την κορυφή του ουρανού και έδειξαν μεγάλη υπομονή και άσκηση … επειδή λίγο αδιαφόρησαν, νικήθηκαν και έφθασαν στο ίδιο το βάραθρο της κακίας»5.

Δεύτερον. Αυτοδικαίωση. Όταν ο άνθρωπος αυτονομείται από το Θεό χωρίς να έχει στη ζωή του ως οδηγό τα δικαιώματα του Θεού και έχοντας μάλιστα έμφυτη μέσα του τη ροπή για την καταξίωσή του και την περιβολή του προσώπου του με τιμή και δόξα, φθάνει στον ατομισμό. Προσπαθεί να καταξιωθεί στα μάτια των ανθρώπων με προσπάθειες και ενέργειες αποκλειστικά δικές του και όχι πάντα έννομες. Γι αυτό και κινείται πάντοτε γύρω από το καταστροφικό «εγώ» : «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, η και ως ούτος ο τελώνης»6.

Έτσι με την προβολή του εαυτού του και εγκλωβισμένος στη φυλακή του εαυτού του, υποβιβάζει τους άλλους ανθρώπους για να πετύχει την αυτοδικαίωση, χωρίς ποτέ να παραδεχθεί τα σφάλματά του.

Αυτό το συναντούμε σήμερα : στο λεγόμενο πολιτισμό μας, στην παιδεία που έχει έναν ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, στην εργασία, στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Προσπαθούμε, πολλές φορές, χρησιμοποιώντας κάποιες έμφυτες ικανότητες και μάλιστα το «φαίνεσθαι», να καταξιωθούμε στις συνειδήσεις των άλλων, πολύ δε περισσότερο να επιβληθούμε. Αντί να παρουσιάζουμε το πρόσωπο, παρουσιάζουμε το προσωπείο. Πόσα κρύβει αυτή η καρδιά μας; Πόσες κακίες και πόσα πάθη;

Φθάνουμε, ακόμη, στο σημείο να υπερηφανευόμαστε φανερά η κρυφά για τις διάφορες δήθεν αρετές μας και τα τυχόν κατορθώματά μας και να θεωρούμε ότι μας δικαιώνουν ενώπιον των οφθαλμών του Θεού τόσο, ώστε να νομίζουμε ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος απέναντί μας.

Κάτι τέτοιο καλλιεργούσαν οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, γι αυτό και άκουσαν από τα χείλη του : «Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί … ότι αποδεκατούτε το ηδύοσμον, και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν»7. Η άσκηση, η αποχή από διάφορα κακά και ο ολιγαρκής τρόπος ζωής, εάν αυτονομηθούν από την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας και γίνουν αυτοσκοπός η μέσον επίτευξης ιδίων σκοπών, οδηγούν στην απώλεια της σωτηρίας.

Τρίτον. Η ετυμηγορία, όμως, του Θεού είναι εντελώς διαφορετική. «Κατέβη ούτος δεδικαιωμένος η εκείνος» είναι ο φοβερός λόγος του Χριστού στην ευαγγελική περικοπή. Καμμιά πράξη δεν μπορεί να μας δικαιώσει ενώπιον του Θεού και μάλιστα όταν αυτή τη συγκρίνουμε με την άπειρη αγιότητά Του. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε προς τους Φαρισαίους «υμείς εστε οι δικαιούντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο δε Θεός γινώσκει τας καρδίας υμών • ότι το εν ανθρώποις υψηλόν βδέλυγμα ενώπιον του Θεού»8. Και το «υψηλόν» είναι το δικαίωμα, σύμφωνα με τα λόγια του Αββά Ποιμένος9. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και ο Όσιος Παΐσιος που λέγει : «Το δικαίωμα είναι κοσμική λογική. Ο άνθρωπος όσο πιο κοσμικός είναι, τόσο περισσότερο δικαίωμα έχει • όσο πιο πνευματικός είναι, τόσο λιγώτερο δικαίωμα έχει»10.

Το μόνο που μπορεί να μας δικαιώσει είναι η ομολογία της αμαρτωλότητός μας και το φρόνημά μας ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα. Δεν μας δικαιώνουν οι πράξεις, αλλά το έλεος του Θεού!

Αυτό τονίζει και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του : «πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούμενοι δωρεάν τη αυτού χάριτι δια της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού»11.

Μας δικαιώνει η χάρη του Θεού που θεραπεύει τα ασθενή και αναπληροί τα ελλείποντα.

Μας δικαιώνει το έλεος του Κυρίου, το οποίο θα πρέπει καθημερινά να ζητούμε επαναλαμβάνοντας «Το έλεός σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου»12.

Η παραίτηση του δικαιώματος, η δικαιολόγηση όχι του εαυτού μας αλλά των άλλων, η αποφυγή της κατακρίσεως, η καταστολή της υψηλοφρόνου διανοίας, θα μας οδηγήσει στις πύλες της μετανοίας και της σωτηρίας.

Μόνο με τον τρόπο αυτό θα μπορούμε να οδεύσουμε την περίοδο του ευλογημένου Τριωδίου, την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, με μοναδικό σκοπό τη θεραπεία μας από τα πάθη. Έτσι θα έχουμε τη δυνατότητα να εισέλθουμε στο Νυμφώνα της θείας δόξης, όχι με το δικαίωμα, αλλά με τη χάρη και το έλεος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Καλό Τριώδιο!

Καλή μετάνοια!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 Λουκ. 18,9-14.
2 Αγίου Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, ΕΠΕ 26,153.
3 Λουκ. 18,14.
4 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ερμηνεία εις τον Προφήτην Ησαΐαν, Κεφ. Ε , παρ. 7, ΕΠΕ 8,399.
5 Πρβλ. του ιδίου, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία ΚΣΤ , κεφ. 5 ΕΠΕ 10,197-199.
6 Λουκ. 18,11.
7 Ματθ. 23,16 και 23.
8 Λουκ. 16,15.
9 Αρχιμ. Αγαθονίκου Νικολαΐδου, Αββάς Ποιμήν, σελ. 50.
10 Γέροντος Παϊσίου Λόγοι, τόμος Γ , εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2001, σελ. 103.
11 Ρωμ. 3,24.
12 Ψαλμ. 22,6.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ONLINE