Ψυχοφελή μηνύματα...

[Αναστάσιος]

«Φύλακτά κάι τούς κώδωνας, πού κρεμοῦν ἀπό τό χέρι καί τό κόκκινο νῆμα καί τά ἄλλα πού εἶναι γεμᾶτα μέ πολλήν μωρίαν, ἐνῶ δέν πρέπει νά θέτουν (Οι μητέρες). τίποτε ἄλλο γύρω ἀπό τό παιδί παρά μόνον τόν Σταυρόν, διά νά τό προστατεύῃ».
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

"Νηστεία: Έρωτας ή πλήξη..."

Ισως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, οτι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.
Στην ζωή οτι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ενα θρησκευτικό καθήκον, ενα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και οτι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.
Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως "καθήκον" ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις απο ζωή. Δεν πάλλεται, δεν εχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή η είναι έρωτας ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα....

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ἡ θεία δόξα της Παναγίας

Ἂν ἦταν ἡ μητέρα κάποιου σοφοῦ ἐπιστήμονα, θὰ ἔπρεπε νὰ τὴ συγχαροῦμε γιὰ τὶς ζηλευτὲς γνώσεις τοῦ παιδιοῦ της.
Ἂν ἦταν ἡ μητέρα ἑνὸς μεγάλου γιατροῦ, ποὺ ἀνακούφισε μὲ τὸ ἔργο του τὸν πόνο πολλῶν ἀνθρώπων, θὰ τὴ μακαρίζαμε ποὺ πολλοὶ τὴν εὐγνωμονοῦν γιὰ τὸν υἱό - εὐεργέτη τους.
Ἂν ἦταν ἡ μητέρα κάποιου μεγάλου πολιτικοῦ, κυβερνήτη ἑνὸς λαοῦ, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὴν εὐημερία καὶ στὴν προκοπή, θὰ τὴ ζηλεύαμε γιὰ τὴν προσφορά της στὸ κοινὸ καλό.
Ἂν ἦταν ἡ μητέρα ἑνὸς Ἁγίου, θὰ τὴν τιμούσαμε ὅπως τιμοῦμε τὶς μητέρες τῶν Ἁγίων, ποὺ ἔλαμψαν σὰν ἄστρα φωτεινὰ στὴ σκοτεινὴ νύκτα τοῦ ­κόσμου.
Ὄχι. Δὲν ἦταν ἡ μητέρα ἑνὸς σοφοῦ ἐπιστήμονα, ἑνὸς μεγάλου εὐεργέτη, ἑνὸς σπουδαίου πολιτικοῦ ἢ ἑνὸς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρὲτ εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ! Καὶ ὅσο διαφέρει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, τόσο διαφέρει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ κάθε ἄλλη μητέρα. Ἀσύγκριτη, ἀξεπέραστη, μοναδική. Πιὸ καθαρὴ ἀπὸ τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥ­­λιου, ἀνώτερη ἀπὸ τὶς ἄυλες καὶ πνευματικὲς ὑπάρξεις τῶν ἀγγέλων, πιὸ τιμημένη ἀπὸ τὰ Χερουβίμ, πιὸ ἔνδοξη ἀπὸ τὰ Σεραφίμ. Ἡ «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», αὐτὴ ποὺ εὐλογήθηκε ὅσο καμιὰ ἄλλη γυναίκα τοῦ κόσμου, ἡ «κεχα­ριτωμένη», ποὺ ἔλαβε ἐξαιρετικὴ χά­ρη, ὥστε χαριτώθηκε ἡ ὕπαρξή της καὶ ἔκλεισε στὰ πανάχραντα σπλάχνα της τὸν χαριτοδότη Κύριο. Γέννησε στὸν κό­­­σμο ὄχι κάποιον μεγάλο σοφό, ἀλλὰ Αὐτὸν ποὺ κατέχει τοὺς θησαυροὺς τῆς σοφίας καὶ τῆς γνώσεως· ὄχι κάποιον μεγάλο εὐεργέτη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ Αὐτὸν ποὺ «ἰᾶται πάσας τὰς νόσους»· ὄχι κάποιον μεγάλο ἄρχοντα ἑνὸς λαοῦ, ἀλλὰ τὸν αἰώνιο κυβερνήτη τοῦ σύμπαν­τος κόσμου· ὄχι ἕναν Ἅγιο, ἀλλὰ τὸν Ἅγιο τῶν ἁγίων, τὸν μόνο ἀναμάρτητο, τὸν παντέλειο Θεό!
Ὑπῆρξε στὴ μακρὰ ἱστορία τοῦ κόσμου ἕνας ἄνθρωπος μοναδικός, μιὰ γυναίκα ἄξια νὰ γεννήσει στὸν κόσμο ὄχι ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν Θεὸ ὡς ­ἄνθρωπο!
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος! Ἔφερε στὴ γῆ τὸν Θεὸ τοῦ οὐρανοῦ. Ἔφερε ἀνάμεσά μας τὸν παντοκράτορα Κύριο. Μᾶς ἔδωσε τὴ δυνατότητα νὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια μας καὶ νὰ ἀκούσουμε μὲ τὰ αὐτιά μας Αὐτὸν ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ ἀτενίσουν οἱ ἄγγελοι. Γέννησε στὸν κόσμο τὸν Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου, Αὐ­τὸν ποὺ ἔλυσε τὰ ἔρ­γα τοῦ ­διαβόλου καὶ μᾶς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν χειρότερο ἐχθρό μας, τὸν θάνατο.
Γι’ αὐτὸ ὁ θάνατός της εἶναι θρίαμβος, ἡ κοί­μησή της εἶναι ἡ μεγαλύτερη ­γιορτή της, χαρὰ καὶ πανηγύρι τῶν πιστῶν. Γι’ αὐτὴν ποὺ εἶναι ἡ ­Μητέρα τῆς Ζωῆς, θάνατος δὲν ὑ­­­πάρχει. Ὑπάρχει ἔν­δο­ξος κοίμησις, θριαμ­βευ­­τικὴ εἴσοδος στὰ πα­λάτια τοῦ οὐρανοῦ, ὑπάρχει ἡ ἀγαλ­λίαση τοῦ οὐρανίου κόσμου καὶ οἱ ὑπερκόσμιες ­δοξολογίες του, καθὼς ὑποδέ­χεται μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ τὴ Μητέρα τοῦ Κυρίου του. «Τὴν σὴν δοξάζουσι Κοίμησιν Ἐξουσίαι, Θρόνοι, Ἀρχαί, Κυριότητες, Δυνάμεις καὶ Χερουβίμ, καὶ τὰ φρικτὰ Σεραφίμ», ψάλλει μὲ ἱερὴ ἔξαρση ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος.
Μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους χαιρόμαστε καὶ δοξολογοῦμε καὶ οἱ ἄνθρωποι. «Ἀγάλ­λονται γηγενεῖς, ἐπὶ τῇ θείᾳ σου δόξῃ κοσμούμενοι», συνεχίζει ὁ ὕμνος.
Ἡ θεία δόξα της κοσμεῖ καὶ ἐμᾶς. Διότι ἄνθρωπος εἶναι, ἑπομένως ἡ ἀπαράμιλλη ἀρετὴ καὶ ἡ μοναδικὴ προσφορά της στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου τιμᾶ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.
Μᾶς κοσμεῖ ἡ θεία δόξα της, διότι ἡ εἴσοδός της στοὺς οὐρανοὺς προμηνύει καὶ τὴ δική μας εἴσοδο, γιὰ νὰ θεωροῦμε ἐκεῖ τὴ δόξα της καὶ τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ της καὶ νὰ τὴν ἀντανακλοῦμε στὰ πρόσωπά μας, αἰνοῦντες καὶ ὑμνοῦντες αὐτὴν καὶ τὸν Σωτήρα Κύριο καὶ Θεό μας στοὺς αἰῶνες.
Μᾶς κοσμεῖ ἡ θεία δόξα της, διότι καὶ τώρα ποὺ βρίσκεται στοὺς οὐρανούς, «τὸν κόσμον οὐ κατέλιπε», δὲν ­ἄφησε τὸν κόσμο. Ἡ Μητέρα ὅλου τοῦ κόσμου, ἡ Μητέρα τῶν Χριστιανῶν ἔρχεται ἀνάμεσά μας, ἀκούει τοὺς στεναγμούς μας, μᾶς στηρίζει στοὺς ἀγῶνες μας, μᾶς ἀ­­νακουφίζει στοὺς πόνους μας, μᾶς προστατεύει στοὺς κινδύνους, ἡ «φοβερὰ Προστασία», πρεσβεύουσα, μεσιτεύουσα, θαυματουργοῦσα, διασώζουσα.
Ποιὸν μεγάλο ἄνθρωπο τῆς γῆς, ποιὸν σοφὸ ἢ εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητος ἢ ἀρχηγὸ κράτους τιμᾶ ὁ κόσμος ὅσο αὐ­τήν; Ὅλοι περνοῦν, σβήνουν καὶ χάνονται. Ὅλους ὁ χρόνος τοὺς φθείρει. Μόνο αὐτὴν ὁ χρόνος, ὅσο περνᾶ, τὴν ἀναδεικνύει. Ἡ μορφή της λάμπει περισ­σότερο, τὸ ἔργο της ἐπεκτείνεται, τὰ παιδιά της αὐξάνονται, ­ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι τὴν τιμοῦν, τὴν ­δοξάζουν καὶ προσκυνοῦν. Ἡ θεία της δόξα ­αὐξάνεται περισσότερο καὶ καλύπτει γῆ καὶ ­οὐ­ρα­νό.
Γι’ αὐτὸ καὶ ψάλλουμε στὸν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς: «Ἐξέστη τὰ σύμπαντα, ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ σου· σὺ γὰρ ἀπειρόγαμε Παρθένε, γῆθεν (ἀπὸ τὴ γῆ) μετέστης πρὸς αἰωνίους μονάς, καὶ πρὸς ἀτελεύτητον ζωήν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί σε, σωτηρίαν βραβεύουσα».

http://www.osotir.org

[toula]

Η μεταμόρφωσή μας δεν μπορεί να γίνει με τον δικό μας τρόπο αλλά με τον τρόπο του Χριστού, με τον τρόπο της Εκκλησίας.

Καλοί άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε και μόνοι μας αλλά το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε καλοί άνθρωποι αλλά να γίνουμε χριστιανοί, να είμαστε και να ζούμε ως χριστιανοί. Τι σημαίνει να ζεις ως χριστιανός; Σημαίνει ότι είσαι μια αγκαλιά και όχι τοίχος προς τους άλλους.

Πνευματική ζωή είναι να είσαι έτοιμος να χάσεις για χάριν του άλλου, να βγεις δηλαδή από το εγώ σου κι ας σου στοιχίσει τα πάντα, είτε λέγεται αξιοπρέπεια και καλό όνομα, είτε λέγεται συμφέρον, είτε λέγεται δίκαιο, είτε ησυχία και βόλεψη. Να είσαι έτοιμος να σταυρωθείς ως κακούργος...να ζεις ως σταυρωμένος.

Ο Χριστός αδελφοί μου δεν έρχεται με τα μυαλά μας, δεν έρχεται με τις θεολογικές μας σπουδές, δεν έρχεται με τα κηρύγματά μας, δεν έρχεται με την ηθική μας, δεν έρχεται με τους καλούς μας τρόπους. Έρχεται με την προσωπική αποδοχή και εμπειρία του σταυρού. Πότε δηλαδή; Όταν είμαστε έτοιμοι να τα χάσουμε όλα για να Τον βρούμε, όταν στην ζωή μας ταπεινωθούμε και αποδεχτούμε το κάθε τί ως ευκαιρία πνευματικής άσκησης...μια διαφωνία στο σπίτι, μια αδικία στην εργασία μας, μια ασθένεια, μια απρόσμενη δοκιμασία...

«Συ μου ισχύς Κύριε, συ μου και δύναμις, συ Θεός μου, συ μου αγαλλίαμα » ψέλνουμε στην Παράκληση· εάν αδελφοί μου αυτά τα λόγια τ' αποδεχόμαστε μέσα στην καρδιά μας, τότε η ύπαρξή μας πρέπει να γεμίζει ειρήνη και γαλήνη διότι αποδεχόμαστε ότι το στήριγμα της ζωής μας δεν είναι τα χρήματά μας, οι γνώσεις μας, οι γνωριμίες μας (που έρχονται και φεύγουν), αλλά ο Κύριος και Θεός μας. Ο Θεός λοιπόν, του οποίου η Αγάπη μένει πάντα σταθερή και αμετακίνητη, μας ελευθερώνει από κάθε φόβο, από κάθε μιζέρια, από κάθε κόμπλεξ. Πλέον ζούμε με χαρά κι ας μην μας πάνε όλα καλά. Πλέον έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας κι ας ζούμε μέσα στον "πόλεμο" της καθημερινότητας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η λέξη Μεταμόρφωση είναι σύνθετη και σημαίνει αλλαγή μορφής. Ο Χριστός αποκάλυψε-φανέρωσε την δόξα της Θεότητος η οποία ήταν καλυμμένη. Ο Άγ. Ιωάννης o Δαμασκηνός μας αναφέρει οτι «δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητές Του αυτό που ήταν». Αλλά και πάλι, δεν έδειξε όλη την Θεότητα αλλά μια μικρή ενέργειά της, «καθώς ηδύνατο» όπως σημειώνεται στο Απολυτίκιο, διότι πρώτον ήθελε να τους πληροφορήσει για τη Θεότητά Του και δεύτερον από φιλανθρωπία, για να μην χάσουν τη ζωή τους βλέποντας όλη τη δόξα. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Μεταμόρφωση είναι όχι απλά η αποκάλυψη της Θεότητος, άλλα και μία έκφραση της φιλανθρωπίας του Θεού.

Oι Μαθητές είδαν το φως της Θεότητος το όποιο δεν ήταν μία κτιστή πραγματικότητα. Η Μεταμόρφωση έγινε κατά την διάρκεια της ημέρας και γι' αυτό στην αρχή ενώ έβλεπαν δύο φώτα, το κτιστό και το άκτιστο, όταν είδαν μεγαλύτερη την ενέργεια της Θεότητος ο κτιστός ήλιος χάθηκε, «υπεκρύβη ακτίσι θεότητος αισθητός ήλιος», λέει o Δαμασκηνός. Θα αναρωτηθεί κανείς, γιατί την δόξα του νοητού ηλίου δεν την είδαν όλοι οι άνθρωποι στη γη, παρά μόνο οι 3 Μαθητές και οι Προφήτες Μωυσής και Ηλίας; Την απάντηση μας την δίνει ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, που μας λέει ότι, «τον αισθητό ήλιο τον βλέπουν όλοι οι άνθρωποι, στη γη, εκτός και αν κανείς είναι τυφλός. Τον νοητό όμως Ήλιο της δικαιοσύνης τον βλέπουν όσοι είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι». Αυτό γίνεται διότι ο αισθητός ήλιος δεν εχει βούληση, ενώ ο νοητός Ήλιος έχει και φύση και θέληση. Γι' αυτό και εμφανίζεται σε όσους αυτός θέλει και εάν και όσο θέλει. Αυτό γίνεται πάντοτε, ακόμα και τώρα. Γι' αυτό τον νοητό Ήλιο τον βλέπουν όσοι αξιώνονται από τον Θεό αυτής της εμπειρίας και η αποκάλυψη είναι ανάλογη με την πνευματική κατάσταση που βρίσκονται.
Έτσι λοιπόν η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί ένα πολύ βασικό σημείο στη ζωή του ανθρώπου. Ζούμε μέσα στην Εκκλησία με έναν βασικό σκοπό. Όχι απλά να γίνουμε καλοί άνθρωποι (καλοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες) αλλά να γίνουμε κατά Χάριν θεοί. Να μεταμορφωθούμε από χοϊκοί και σαρκικοί, σε ουράνιοι και πνευματικοί. Σ’ αυτό το ύψος μας καλεί η Αγία μας Εκκλησία.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[aposal]

«Θα προτιμήσω να φάω μόνο ψωμί με ελευθερία παρά χιλιάδες φαγητά με δουλεία».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

"Είμαστε αυτό που μπορούμε να γίνουμε…"

Ο Χριστός στο όρος Θαβώρ, δεν φανερώνει μονάχα την αλήθεια του, δηλαδή ότι είναι Θεός, αλλά συγχρόνως αποκαλύπτει το μέλλον του ανθρώπου και της ιστορίας. Στο πρόσωπο του Χριστού γευόμαστε αυτά που έρχονται, αυτά που είναι εδώ μα όχι απόλυτα ακόμη. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στην παρούσα φάση ζωής, όλες οι εμπειρίες του Θεού, κάθε γεύση της γλυκιάς Παρουσίας Του, όσο μεγάλη και δυνατή κι αν είναι δεν κρατάει για πολύ, ακόμη και στους αγίους.
Είναι πάντα πρόγευση εκείνου που έρχεται, των εσχάτων της Βασιλείας Του. Γι αυτό, μην επιζητούμε ματαίως καμία μονιμότητα χαράς, ευδαιμονίας, γλυκύτητας, γέλιου, ειρήνης και ηρεμίας σε αυτόν τον κόσμο. Θα έρχεται και θα φεύγει, σε μια διαρκής εναλλαγή ψυχικών και πνευματικών καταστάσεων.
Πότε φως πότε σκότος, πότε γέλιο και δάκρυ, πότε άνοιξη και χειμώνας, αυτή είναι η ζωή.
Μην ξεχνάμε ότι και οι μαθητές θέλουν να μείνουν επάνω στο όρος Θαβώρ όταν ο Χριστός φανερώνει την θεία δόξα Του. Είναι τόσο όμορφα, τόσο υπέροχα, τόσο γλυκά και μακάρια, που ζητάνε να φτιάξουν σκηνές και να μείνουν εκεί. Όταν κανείς γευθεί τον ουρανό δεν θέλει να επιστρέψει στην γη, στην καθημερινότητα που τσακίζει και μυρίζει θάνατο. Όμως ο Χριστός τους λέει ότι πρέπει να επιστρέψουν, δεν είναι η ώρα ακόμη για την Βασιλεία Του.

Είπαμε όμως ότι ο Χριστός επάνω στο όρος Θαβώρ φανερώνει το μέλλον του ανθρώπου. Δηλαδή μας δείχνει ότι ο άνθρωπος είναι φως, εικόνα Θεού, κουβαλάει μέσα του τον παράδεισο, και ότι γι αυτόν είναι φτιαγμένος και όχι για τον θάνατο. Είναι το μέλλον που του ανήκει. Μπορεί σε αυτή την φάση ζωής πολλές φορές να γευόμαστε την κόλαση αλλά δεν είμαστε δική της δεν της ανήκουμε, είμαστε παιδιά του Θεού και πολίτες της αιωνιότητας.

Μια από τις σημαντικότερες αιτίες που καταδικάζουμε και ακυρώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τους συνανθρώπους μας, είναι ότι κρίνουμε την ζωή τους, την ζωή μας, σύμφωνα με το χθες και το σήμερα. Μας διαφεύγει το μέλλον. Ξέρουμε τι έκανε ένας άνθρωπος και τι κάνει, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει. Αυτό το γνωρίζει μονάχα ο Θεός. Το πλαζ της ζωής μας, είναι ολόκληρο ιδωμένο μονάχα από το Θεό, εμείς βλέπουμε ασύνδετα κομμάτια, που πολλές φορές αδυνατούμε καν να τα ενώσουμε. Εκείνος όμως ξέρει για εμάς όχι μονάχα το χθες και το σήμερα μας, αλλά και το αύριο της ζωής μας. Γι’ αυτό και ποτέ δεν μας καταδικάζει. Ακόμη και οι δοκιμασίες που επιτρέπει στην ζωή μας, είναι κομμάτια που ενώνουν και συν διαμορφώνουν το αύριο της ύπαρξης μας. Γιατί καμία ζωή δεν μπορεί να καταδικαστεί με βάση το χθες δίχως την ελπίδα και το δικαίωμα του αύριο.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Ούτε για την κακία να μισείς τους ανθρώπους, ούτε για τους ανθρώπους να αγαπάς την κακία».
Γνώμες Αγίων Πατέρων

[toula]

Η πνευματική προκοπή του αγωνιζομένου δεν θα εξαρτηθή από τον καλό Πνευματικό Πατέρα, αλλά από τους καλούς λογισμούς του υποτακτικού.
Ο υποτακτικός που δέχεται πονηρό λογισμό για τον Γέροντά του, και αφαιρείται η εμπιστοσύνη του, σωριάζεται πια μόνος του, όπως γκρεμίζεται και ο τρούλος, όταν αφαιρεθή το κεντρικό τούβλο, το κλειδί.

Αγίου Παΐσίου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, σ. 150.

[toula]

Γιατί η γλυκύτητα της αμαρτίας είναι ψεύτικη και πρόσκαιρη. Μόνο κοντά στον Θεό θα βρεις πραγματική παρηγοριά και καταφύγιο. Να μισήσεις τα αμαρτωλά έργα και τότε θα σε πλησιάσει ο Θεός και θα σου στείλει την Χάρη Του.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος.