Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όποιος κρατά στο χέρι του το ραβδί της προσευχής δεν θα σκοντάψει.
Αλλά κι αν σκοντάψει δεν θα πέσει.

Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος.

[toula]

Μέγιστες και ενάρετες δυνάμεις

"Την εγκράτεια, την ανεξικακία, τη σωφροσύνη, την καρτερία, την υπομονή και τα όμοιά τους, τις έχουμε πάρει σαν μέγιστες και ενάρετες δυνάμεις από το Θεό. Αυτές αντιπαρατάσσονται και αντιστέκονται και βοηθούν σε όλες εκείνες τις δυσκολίες που προέρχονται από τον αντικείμενο εχθρό — τον διάβολο.
Εάν τις γυμνάζομε και τις έχομε πρόχειρες τις δυνάμεις αυτές, τότε πια τίποτε δεν φαίνεται να μας γίνεται δύσκολο ή οδυνηρό ή αφόρητο, γιατί αναλογιζόμαστε πως όλα είναι ανθρώπινα και νικώνται από τις (παραπάνω) αρετές που έχομε μέσα μας. Αυτό δεν το σκέπτονται οι ψυχικά ανόητοι. Διότι ούτε καν λογαριάζουν πως όλα γίνονται καλά και όπως πρέπει προς το συμφέρον μας, για να λάμψουν τελείως οι αρετές και να στεφανωθούμε από το Θεό."

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

[toula]

«Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν».
“«Εν εκκλησίαις» ομολογούμε και διακηρύττουμε την πίστη μας”

«Πιστεύω στον Θεό καλύτερα από τον καθένα, αλλά στην Εκκλησία δεν πηγαίνω. Μα πώς να πάω, αφού εκείνοι που πηγαίνουν, κληρικοί και λαϊκοί, δεν είναι καλύτεροι μου;»
Θ’ απαντήσω πρόθυμα και με πολλή αγάπη στον αδελφό, που μου υπέβαλε αυτή την ερώτηση αν και φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλοί οι ισχυριζόμενοι τα ίδια, αλλά και λυπούμαι διότι δεν θα συμφωνήσω με τους ισχυρισμούς αυτούς.
Και πρώτα-πρώτα η φράση «πιστεύω καλύτερα από τον καθένα» είναι λόγος «μέγας σφόδρα». Δεν πρέπει να την λέει κανείς για τον εαυτόν του εύκολα. Αλλά και εάν αυτό το ευχάριστο όντως συμβαίνει, τότε αποτελεί πρόσθετο λόγο, για να μην απέχει κανείς από την Εκκλησία.

Στην Ορθοδοξία ζούμε και λατρεύουμε το Θεό όχι ατομικά, αλλά εκκλησιαστικά. «Συν πάσι τοις αγίοις». Γι’ αυτό και όσο πιό πολύ αγαπά κανείς το Θεό, τόσο και περισσότερο αγαπά να εκκλησιάζεται και να μετέχει στις λατρευτικές συνάξεις. Δεν υπάρχει άγιος που να μην λαχταρούσε για τον Οίκο του Θεού. Ο Δαυίδ, καίτοι βασιλεύς, έλιωνε κυριολεκτικά από τον ιερό πόθο: «ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου» έλεγε (Ψαλμ. 83). Ο δε Κύριος Ιησούς Χριστός, ως άνθρωπος, δεν παρέλειπε ποτέ να παρευρίσκεται στην δημόσια λατρεία του Ισραήλ το ίδιο και οι Απόστολοι, εφαρμόζοντες ρητή εντολή του Θεού «Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν».
Είναι γεγονός ότι η πίστη, η ευλάβεια και ο πόθος του Θεού δεν κρύβονται, αλλά διά της εξωτερικής λατρείας φανερώνονται και ενισχύονται. Η πίστη η χριστιανική δεν είναι μια ιδέα, που την έχει κανείς καταχωνιασμένη μέσα του, αλλά μια ζωή, που σφύζει και ενεργοποιεί τον όλον άνθρωπο. Δεν έχουμε πιστές ιδέες, αλλά πιστούς ανθρώπους, που βιώνουν την πίστη τους μαζί με τους άλλους. Άλλωστε σε καιρό ελευθερίας γιατί να είναι κανείς κρυπτοχριστιανός

Ο Αγ. Ιάκωβος ο Αδελφόθεος ερωτά: «Συ πίστιν έχεις; δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου (Ιάκ. Β’ 18). Και εμείς λέμε: «δείξον μοι την πίστιν σου εκ… του εκκλησιασμού σου». Διότι εμείς οι Ορθόδοξοι όταν συνερχώμεθα «εν εκκλησίαις» ομολογούμε και διακηρύττουμε ακριβώς αυτή την πίστη μας, που μας σώζει. Συνειδητοποιούμε συγκλονιστικά το γεγονός ότι εμείς αποτελούμε την Εκκλησία, δηλ. το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και βιώνουμε την μυστική, αλλά πραγματική ένωσή μας μ’ Εκείνον. Αυτός δεν είπε: «ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών»; (Ματθ. ΙΗ’ 20).
Οι πιστοί, μετέχοντες στην Θ. Λειτουργία της Εκκλησίας δεν είναι πλέον μόνοι και διασπασμένοι, αλλά ενωμένοι οργανικά σ’ ένα σώμα. Κι αυτή η ενότητα είναι η μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας, έναντι όλων των δυνάμεων του σκότους. «Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού και δόξαν. Όταν γάρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού…» (Αγ. Ιγνάτιος)

Στην ευχαριστιακή σύναξη (Θ. Λειτουργία) όλοι μαζί «εν ενί στόματι και μια καρδία» δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Ευεργέτη μας Θεό, πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού, προγευόμεθα εσχατολογικά τον ερχομό Του (Α’ Κορ. ΙΑ’ 26) και την μέλλουσα βασιλεία Του, τρώγοντες και πίνοντες από το Κοινό Ποτήριο, το σώμα και το αίμα Του. «Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς ο Χριστός ανακλίνεται στους άρτους της προθέσεως, καθώς διδάσκει μέσα από τις σελίδες του Ευαγγελίου, καθώς σταυρώνεται πάνω στην αγία Τράπεζα και ανασταίνεται μέσα στο δισκοπότηρο, μπαίνουμε στο χρόνο του Θεού και η ψυχή μας αναγαλλιάζει, διότι νοιώθει να χορταίνει αιωνιότητα».

Στην Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου παρακαλούμε: «ημάς δε πάντας τους εκ του ενός άρτου και του ποτηριού μετέχοντας ενώσαις αλλήλοις εις ενός Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν». Κατά τον Εκκλησιασμό των Χριστιανών πραγματοποιούνται αισθητά και οι μεγάλες υποσχέσεις του Χριστού προς τους πιστούς ότι εισακούει καλύτερα τις προσευχές τους (Ματθ. ΙΗ’ 19) και ότι αυτός μας αναπαύει από τον κόπο και μόχθο της ζωής (Ματθ, ΙΑ’ 28).
«Καμιά Κυριακή δεν μπορεί να’ ναι συννεφιασμένη εφ’ όσον αρχίζει με την Θεία Λειτουργία». (Ν. Πεντζίκης).
Οι Εκκλησίες είναι τα λιμάνια του Θεού μέσα στον φουρτουνιασμένο κόσμο μας. Ωραιότατη είναι η παρομοίωση του Αγ. Χρυσοστόμου «καθάπερ λιμένας εν πελάγει, ούτω τας Εκκλησίας έπηξεν ο Θεός, ίνα από της ζάλης των βιοτικών θορύβων ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης απολαύωμεν».

Ας έλθουμε όμως και στο δεύτερο ισχυρισμό πολλών, ότι αυτοί που εκκλησιάζονται δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Και αυτός ο ισχυρισμός δεν δικαιολογεί την αποχή μας από την Εκκλησία, για τους εξής λόγους: α) Εμείς δεν γνωρίζουμε, αλλ’ ο Θεός, ποιοί είναι οι πραγματικά καλοί και ποιοί οι πραγματικά κακοί. Εμείς στην κρίσι μας συνήθως σφάλλουμε. Δεν πρέπει λοιπόν να κρίνουμε, β) Ρωτάται: εάν ήσαν καλύτεροι οι εκκλησιαζόμενοι δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Μήπως θα βρίσκαμε τότε άλλη πρόφαση; γ) Η αξία της Εκκλησίας δεν έγκειται στο ποιόν αυτών που συμμετέχουν στις συνάξεις -κληρικών και λαϊκών- αλλά στις δυνατότητες που παρέχει να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος και χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες αυτές να υποστεί την «καλήν αλλοίωσιν». Αλλά φαίνεται πως τις δυνατότητες αυτές δεν τις χρησιμοποιούν όλοι. δ) Η Εκκλησία στην ανθρώπινη πλευρά της έχει και μέλη που νοσούν. Αυτά όμως τα μέλη δεν τα αποβάλλει, εξ αγάπης, έως ότου θεραπευθούν. Γι’ αυτό όλοι έχουμε τη θέση μας στην Εκκλησία, επειδή όλοι νοσούμε, ε) Λες ότι αυτοί που συχνάζουν στην Εκκλησία δεν είναι καλύτεροι από τους άλλους. Σκέψου όμως πόσο χειρότεροι θα ήταν αν είχαν διακόψει κάθε δεσμό με την Εκκλησία;

Ο κατά Κυριακή ή εορτή εκκλησιασμός μας, δίνει μία άλλη διάσταση στη ζωή. Μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνον παραγωγικές μηχανές, μόνον ύλη, αλλά έχουμε μία άλλη καταγωγή και ένα θείο προορισμό. Μας καταξιώνει σαν ανθρώπους και σαν Χριστιανούς. Σπάει τη ρουτίνα της εβδομάδος και δίνει στη ζωή γιορτινό χρώμα. «Όταν ο άνθρωπος δεν έχει εορτές, η ψυχή του δεν εξαγιάζεται και η ζωή του καταντάει μία τόσο γκριζωπή καθημερινότητα, που σου έρχεται να ουρλιάζεις» (π. Α. Ντούτκο)
Σε μια εποχή που απειλούν να μας αφανίσουν τα παντός είδους «ραδιενεργά νέφη» δεν μας συμφέρει ν’ αποκοπτώμεθα από τον «ομφάλιο λώρο» της υπάρξεώς μας, που είναι η Μάννα μας Εκκλησία.

(Αρχ. Α. Καραματζάνη, “Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας”, εκδ. Ι. Μ. Αγ. Αθανασίου Κολινδρού, 1988)
fdathanasiou

[toula]

Περί της θείας πίστης στον Χριστό

Ο Απόστολος Παύλος, δίνοντας τον ορισμό της πίστης λέει: «εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». (Εβρ. ια’ 1)
Ο δε Κλήμης ο Αλεξανδρεύς τονίζει: «Η πίστη είναι ένα έμφυτο εσωτερικό αγαθό και, χωρίς να αναζητά τον Θεό, ομολογεί ότι Αυτός υπάρχει και τον δοξάζει επειδή υπάρχει». Ο ίδιος ορίζει την πίστη και με άλλο τρόπο: «Πίστη είναι η σύντομη γνώση των αναγκαίων».

Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος ορίζει την πίστη ως εξής: «Πίστη είναι η με τη χάρη του Θεού χωρίς αμφιβολία αποδοχή αυτών που έχουν κηρυχθεί και αφορούν την περί Θεού αλήθεια».
Ο Χρυσόστομος μάλιστα ορίζει την πίστη με τα ακόλουθα: «Πίστη είναι η αδίστακτη και πλήρης ελπίδα για όσα ο Θεός έχει υποσχεθεί σε μας και η πεποίθηση ότι θα μας ακούσει σε αυτά που του ζητούμε». Πίστη αληθινή και καθαρή είναι αυτή που έχει αποκαλυφθεί στον κόσμο, από τον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.

Κάποιος Πατέρας της Εκκλησίας λέει: «Ως μόνη πίστη που είναι αληθινή και καθαρή ορίζουμε αυτή που αναφέρεται στον Πατέρα και στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα, τη μόνη θεότητα και κυριότητα, εκείνη που δημιούργησε όλα τα ορατά και τα αόρατα και είναι βασίλισσα όλης της κτίσης, και της ορατής και της αόρατης».
Ο Χρυσόστομος λέει ξανά: «Πίστις από Πατρός μεν άρχεται, επί Υιόν δε έρχεται εις δε το Πνεύμα πληρούται. Πίστεως ρίζα ζώσα ο Πατήρ κλάδος αμάραντος ο Υιός καρπός αθάνατος το Πνεύμα το Άγιον».

Πηγή: “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ”, ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΑΘΩΣ”)

[toula]

Γιατί μπαμπά ανεβαίνεις στον ουρανό και κατεβαίνεις κρατώντας φωτια;

Κάποτε ένας έγγαμος ιερέας,κρατώντας από το χεράκι τον πεντάχρονο γιο του,πήγαινε στην εκκλησία να κάνει εσπερινό.
Ο μικρός καθώς βαδιζανε όλο και κάτι έλεγε και εντελώς απροσδοκητα του έκανε την εξής ερώτηση: γιατί μπαμπά,στη θεία λειτουργία,όταν πρόκειται να αγιασης την θεία κοινωνια,όλο κλαίς; και ύστερα ανεβαίνεις πετώντας στον ουρανό και κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλή φωτιά στα χέρια σου;και γιατί πρώτα την βάζεις πάνω στο ψωμάκι και ύστερα στο Άγιο Ποτηριού με το κρασάκι;γιατί δεν καίγεσαι;εγώ τα χεράκια σου δεν τα είδα ποτέ καμμένα!!
Ο αγιασμένος εκείνος παπουλης,σταμάτησε άφωνος από την έκπληξη και ύστερα έντρομος ρώτησε το παιδί του:ποτέ τα είδες αυτά παιδάκι μου;
-Να προχθές που ήταν Κυριακή!!
Και τότε ο ιερέας λέει σοβαρά στο παιδί του:πρόσεξε παιδάκι μου μην τα πεις αυτά σε κανέναν.Με ακούς; σε κανέναν.
-Καλα μπαμπά...να φιλώ..σταυρό!!!

Αυτά μου τα διηγήθηκε το ίδιο το παιδάκι που ήταν πλέον άνδρας,πενηντάρης για τον ιερέα πατέρα του.
Η αληθινή ιστορία έχει πνευματική βαρύτητα για την οποία ελέχθη.Γιατι μόλις τελείωσε την ιστορία ο παπαγυιος πρόσθεσε:αυτές τις μέρες,πάτερ μου,αμάρτησα κατακρίνοντας δύο ιερειςγια κάποιες κακες τους πράξεις,όπως μου τις μετέφεραν,τους έβρισα,τους
κατέκρινα και τους σύγκρινα με τον αγιασμένο πατέρα μου.Χθες το βράδυ ο πατέρας μου ήλθε στον ύπνο μου,ολολαμπρος σαν τον ήλιο!!! με κοίταξε σοβαρά και αυστηρά και μου είπε"δεν γνωρίζεις ότι στα πρόσωπα των ιερέων κατέκρινειςεμένα τον πατέρα σου;η μήπως δεν κάνουμε λάθη όλοι;και όταν κατακρίνεις παιδί μου τον οποιονδήποτε ιερέα σου το είπα πολλές φορές,κρίνεις τον ίδιο τον Θεό που τον έκανε ιερέα".

Και τότε ο παπαγυιος άρχισε να κλαίει και εγώ έμεινα άφωνος από την κατάπληξη μου.Του ζήτησα την άδεια να διηγούμαι αυτό το φοβεροτατο λειτουργικό βίωμα,ανώνυμα.
Ο Θεός να μας φυλάει και εμένα και τον ταλαίπωρο,που έγραψα τόσα πολλά εαυτό το βιβλίο,διότι,"ο γνους και γράψας και μη ποίησης δαρησαται πολλάς".

Πρωτοπρεσβύτερος
π. Στέφανος Αναγνωστοπουλος

[toula]

Μια όμορφη παλιά αληθινή ιστορία τέτοιων αγίων ημερών από τον π. Στέφανο Αναγνωστόπουλο

Μια όμορφη παλιά αληθινή ιστορία τέτοιων αγίων ημερών από τον π. Στέφανο Αναγνωστόπουλο:
«Ο χειμώνας βαρύς. Το χιόνι πολύ, και το κρύο τσουχτερό.
Τα περισσότερα σπίτια ήσαν παγωμένα από την έλλειψη φωτιάς –και αυτό το έζησα παιδί.
Στο σπίτι για το οποίο μιλάμε είχε πέσει μεγάλη αρρώστια.
Αφενός μεν από δυσεντερία, αφετέρου δε από ελονοσία.
Μικροί και μεγάλοι στρωματσάδα, οι μόνοι όρθιοι που είχαν μείνει ήταν ο παππούς και η γιαγιά.

Ένα πρωί λέγει ο παππούς:
- Θα πάω να φέρω ξύλα από το απέναντι δάσος.
- Πού θα πας ευλογημένε, του λέει η γιαγιά, γέρος άνθρωπος; Το δάσος απέχει δύο ώρες, εσύ θα κάνεις τρείς.
Και πόσα ξύλα μπορείς να φέρεις εσύ, γέρος άνθρωπος;
Ύστερα θα σε πιάσουν και οι Βούλγαροι.. Πού πάς;
- Όχι, θα πάω.
Έκανε την προσευχή του, αφού την είχε κάνει και όλη τη νύχτα.
Έκανε το σταυρό του, και ξεκίνησε.

Πέρασε το μεσημέρι, κόντευε έτσι απόγευμα, τρείς – τέσσερεις, και δεν είχε φανεί.
Έβγαινε η γιαγιά κάθε τόσο και κοίταζε στο βάθος του χωραφόδρομου.
Σε λίγο περνάει ένας γείτονας φορτωμένος στην πλάτη με λίγα ξύλα.
- Έρχεται, της λέγει, ο μπάρμπα Μήτσος. Τον βοήθησε πολύ και ένας ξένος.
Τελικά βλέπει η γιαγιά τον παππού μαζί με τον ξένο, να σέρνουν με σχοινιά δυο μεγάλα δένδρα.
Πώς τα είχαν κόψει; Μάλλον ο ξένος θα τάκοψε.
Πλησίασαν, τα έβαλαν εκεί έξω από την αυλή, τους καλωσόρισε η γιαγιά και τους κάλεσε μέσα.
Εκείνη θα έκοβε μερικά κλαδιά και θα άναβε την σόμπα, για να ζεσταθούν, και οι άρρωστοι, και ο ξένος, και ο κατάκοπος παππούς.

Μπήκε μέσα ο παππούς, έκατσε σε ένα σκαμνί και λέγει:
- Άντε βρε γυναίκα κάνε λίγο τσάι ζεστό και φέρε λίγο ψωμί.
- Περίμενε, του λέει, ώσπου νάρθει ο ξένος.
- Ποιος ξένος;
- Να, αυτός που έσερνε μαζί σου τα δένδρα.
- Κανένας ξένος δεν ήταν μαζί μου. Μόνος μου έσερνα τα δένδρα.
- Πώς δεν ήταν, του λέει. Αφού σε είδε ο γείτονας.
Και μάλιστα να κόβει τα δένδρα.
Να τα φορτώνεται μαζί σου, να τα σέρνετε μαζί. Μα σε είδα και γω. Και τον καλωσόρισα και έξω απ’ την αυλή.
- Τι λές βρέ γυναίκα. Μόνος μου ήμουνα.
Και στάθηκε για λίγο.

Ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπό του και φωνάζει:
- Άγγελος θα ήταν γυναίκα! Άγγελος θα ήταν! Γι’ αυτό λοιπόν τόσο γρήγορα τα τελείωσα και τάσερνα λές και ήταν πούπουλα.
Άγγελος θα ήταν!
Δόξα Σοι ο Θεός!
Δόξα Σοι ο Θεός!
Δόξα Σοι ο Θεός!
Έλα τώρα γυναίκα να κάνουμε και εκατό μετάνοιες για να ευχαριστήσουμε τον Θεόν.

Και εκατό μετάνοιες, για να πουν ευχαριστώ στο Θεό. Μάλιστα.

Αυτές είναι οι ζωντανές ιστορίες των αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών»

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

[toula]

https://www.youtube.com/watch?v=YZCHG-1 ... =emb_title

Ο π. Εὐάγγελος Παπανικολάου στη Σύναξη Νέων του Ιερού Ναού Αγ. Ελευθερίου - οδού Αχαρνών, σε ομιλία με θέμα: «Μετέβης; Ἀντώνιος. Οὐ μετέβης; Ἀββᾶς Ἀντώνιος»

[toula]

Σκέφτομαι κάποιες φορές πόσο μας αγαπά ο Θεός,πόσες ευλογίες έχουμε στην ζωή μας, πόσο φως έχουμε δεχτεί και πόσος ουρανός μας έχει χαριστεί.
Μεγάλο πράγμα να εκτιμάς σωστά τα πράγματα στην ζωή σου. Μεγάλη αρετή η ευγνωμοσύνη.
Θεάρεστη ενέργεια η ευχαριστία.
Μην ξεχνούμε ποτέ αγαπητοί μου τα καλά που απολαμβάνουμε στη ζωή μας. Σίγουρα και κάτι στραβό θα υπάρχει. Εμείς ας εστιάζουμε στα καλά. Τότε και τα λίγα κακά θα αντιμετωπίζονται χωρίς υστερίες και γκρίνια.
Μην παίρνουμε τα καλά που έχουμε ως δεδομένα διότι τότε πέφτουμε στην αχαριστία.
Πες ευχαριστώ που ξύπνησες, που αναπνέεις, που υπάρχουν έστω λίγοι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα γνήσια και άδολα.
Πες ευχαριστώ που μπορείς να διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση, που μπορείς να ακούσεις μουσική, που μπορείς να αισθανθείς το αγέρι, που μπορείς να αστειευτείς με φίλους, που μπορείς να αγκαλιάσεις και να φιλήσεις, που μπορείς να προσευχηθείς και να μετανοήσεις.
Πες ευχαριστώ που ο Χριστός σε αγαπά κι ας μην έχεις κάνει τίποτα άξιο της αγάπης Του.
Κάπου εκεί μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα στάσου για λίγο και πες ένα ευχαριστώ.
Ένα ευχάριστο για όλα τα καλά που έχεις στην ζωή σου.
Ένα ευχαριστώ για τις δοκιμασίες που επιτρέπονται στην ζωή σου.
Ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που σε στηρίζουν.
Ένα ευχαριστώ στους ανθρώπους που φύγανε από αυτή την ζωή και σου δώσανε αγάπη.
Ένα ευχαριστώ στον Θεό που σε σώζει και σε αγκαλιάζει μέσα στην αιωνιότητά Του.
Μην τσιγκουνεύεσαι το ευχαριστώ.
Το ευχαριστώ που λες, πιο πολύ τιμά εσένα και μετά αυτόν που το δέχεται.
Πες το, το ευχαριστώ, μα πιο πολύ ζήσε το!

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Η Δύναμή Του και η αδυναμία μας.....

Ο ευγενικός ζαχαροπλάστης είπε στο κοριτσάκι που κοιτούσε επίμονα στη βιτρίνα ένα κουτί με καραμέλες:
-Πάρε όσες χωράει η χούφτα σου.
Η μικρή δίστασε για λίγο κι έπειτα απάντησε:
-Μου τις δίνετε εσείς, σας παρακαλώ; Το δικό σας χέρι είναι μεγαλύτερο από το δικό μου!
Διαβάζουμε και μελετούμε μέσα στο Λόγο του Θεού τις άφθονες υποσχέσεις Του για μας. Θαυμάζουμε και απορούμε αν στ’ αλήθεια μπορούν αυτά να
γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μας.
Στρέφουμε τα μάτια πάνω μας: αδυναμία, πίστη που κάθε τόσο κλονίζεται, πληγές από τον αγώνα μας με την αμαρτία μέχρι τώρα.
Μετά στρέφουμε τα μάτια γύρω μας: Ποιος τα κατάφερε ως τώρα;
Κι έπειτα έρχεται και ο εχθρός της ψυχής μας και γελάει ξοπίσω μας τρίβοντας τα χέρια του με τις αμφιβολίες μας: μην είσαι κουτός, αυτά δεν γίνονται, είναι το τέλειο, το ιδανικό, εσύ δεν το μπορείς, δεν είσαι για αυτά.
Τότε είναι ώρα να υψώσουμε τη ματιά προς τον Πατέρα. Να ζητήσουμε τη δύναμη του Χριστού μας μέσα μας. Να δείξουμε τις χούφτες μας, μικρές και αδύναμες, και να του πούμε: με το δικό Σου το χέρι να μου τα δώσεις, Κύριέ μου, γιατί είναι μεγάλο και δυνατό. Όπως το κοριτσάκι με τις καραμέλες.
Ο Απόστολος Παύλος έφτανε να καυχιέται με άφθαστη ευχαρίστηση για τις αδυναμίες του, γιατί ακριβώς τότε φαίνεται η δύναμη του Θεού ολοκάθαρη στη ζωή μας. Η αδυναμία μου Δύναμή Σου!
Όσα έχει γράψει στο Λόγο Του, για μας τα έγραψε. Είναι αλήθεια, όχι ανεκπλήρωτα όνειρα, όχι παραμύθια. Είναι βλάσφημο να λέμε πως δεν γίνονται. Ολα δικά μας με την πίστη μας.
Κύριέ μου, πάρε Εσύ με το χέρι Σου και δώσε μου, σκέψου Εσύ και πες μου, φώτισε Εσύ με το φως Σου και οδήγησέ με. Εσύ μπορείς, όσα εγώ ούτε να φανταστώ ποτέ δεν μπόρεσα.

Αρχιμ. Σεραφείμ Λεβέντης

[toula]

Το έχουμε πει πολλές φορές ότι πίσω από σπουδαίες ρητορείες κρύβονται φοβισμένες λέξεις, τρεμάμενα χείλη και καρδιές. Πίσω από τα πύρινα «ηθικά» κηρύγματα μια ένοχη ζωή, και πίσω από μεγάλες «ομολογίες» πίστεως ένα τεράστιο άγχος απιστίας.
Φοβόμαστε μην πει ο άλλος κάτι που θα ξυπνήσει τον δικό μας εφιάλτη; Μήπως κάνει αυτό που κι εμείς θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά το κρατάμε σιδηροδέσμιο στα υπόγεια της λήθης.

Τι κάνουμε τότε; Με οποιοδήποτε τρόπο προσπαθούμε να τον φιμώσουμε, να μην μιλάει, να ησυχάσουμε. Ακόμη και με την βία να σιωπήσει η ζωή του. Έτσι ο άλλος γίνεται ο κακός, ο άπιστος, ο ανήθικος, η πόρνη, η αδελφή, ο αλήτης, ο ανάξιος... και ο κατάλογος των φοβικών μας προβολών είναι τόσο βαθύς όσο και το σκοτάδι της ψυχής μας.
Βέβαια για όλα αυτά, μίλησε πολλούς αιώνες πίσω μια όμορφη ψυχή, μεταξωτή, ποιητική και αγία, ο Άγιος Ιωάννης Σιναϊτης, λέγοντας εκείνη την βαθιά ανθρωπολογική αλήθεια "τις περισσότερες φορές, ντύνουμε τις κακίες μας με αρετές".

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος