Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ένας νεαρός είπε στον ιερέα:
- Πάτερ, εγώ δεν θα ξαναέρθω στην εκκλησία.
Ο ιερέας τον ρώτησε ποιός είναι ο λόγος.
Ο νεαρός του απάντησε:
- Θεέ μου...Εδώ βλέπω μία γυναίκα που κουτσομπολεύει μίαν άλλη. Ο άλλος δεν διαβάζει καλά και οι χορωδοί μαλώνουν καμιά φορά. Την ώρα της Λειτουργίας κάποιος άλλος ασχολείται με το κινητό του, για να μην πω για την εγωιστική τους συμπεριφορά όταν φεύγουν από τον ναό και πολλά άλλα...
Του λέει ο ιερέας:
- Έχεις δίκιο. Πριν εγκαταλείψεις οριστικά την εκκλησία, κάνε μου σε παρακαλώ μία χάρη. Πάρε αυτό το ποτήρι και κάνε τον κύκλο του ναού τρεις φορές χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα. Μετά μπορείς να φύγεις...
- Μόνο αυτό;... είπε ο νεαρός.
Πράγματι έκανε τους τρεις γύρους όπως ζήτησε ο ιερέας. Αφού τελείωσε είπε:
- Πάτερ, το έκανα.
Ο ιερέας τον ρώτησε:
- Όταν έκανες τον γύρω του ναού, πρόσεξες κάποιο άτομο να κουτσομπολεύει κάποιον;
- Όχι.
- Είδες κάποιον να ασχολείται με το κινητό του;
- Όχι.
- Ξέρεις γιατί; Ησούν συγκεντρωμένος στο ποτήρι για να μην χύσεις το νερό. Έτσι λοιπόν είναι και στην ζωή μας. Όταν οι καρδιές μας συγκεντρώνονται στον Χριστό,δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα λάθη των άλλων. Αυτοί που εγκαταλείπουν την εκκλησία εξαιτίας των υποκριτών Χριστιανών,με βεβαιότητα δεν μπήκαν σε αυτήν για τον Χριστό...

Aπο Πατερικη Σοφια.

[aposal]

«Τα δαιμόνια και οι αρρώστιες και όλα τα πάθη με τη νηστεία και την προσευχή αποβάλλονται».
Αγ. Ιάκωβος Τσαλίκης

[toula]

Ας μάθουμε να αγαπάμε τα μικρά πράγματα. Έτσι θα ευτυχούμε. Μη περιμένεις τα μεγάλα και εξεζητημένα για να νιώσεις χαρά. Η χαρά έρχεται όχι από τα πράγματα που μας έρχονται, αλλά από την στάση ζωής μας (άλλο το πως τοποθετουμαστε ως προς τα γεγονότα της ζωής μας).
Όταν εκτιμούμε σωστά τα μικρά και έχουμε ευγνωμοσύνη γι’ αυτά τότε και στα μεγάλα νιώθουμε χαρά. Εάν στα μικρά φανούμε αχάριστοι αργά ή γρήγορα και στα μεγάλα θα φανούμε αγνώμονες.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Η μεγαλύτερη χαρά του ανθρώπου πηγάζει από τη θυσία, η οποία είναι έκφραση αγάπης».
Αγ. Παΐσιος ο Αγιορείτης

[toula]

"Η δική μου πίστη γεννήθηκε από την εμπειρία του ζώντος Χριστού. Πώς και πότε γεννήθηκε; Δεν γνωρίζω, δεν θυμούμαι.Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που ανοίγω το Ευαγγέλιο και διαβάζω για το Χριστό, διαβάζω τους λόγους Του, διαβάζω τη διδασκαλία Του, επαναλαμβάνω συνειδητά, με όλη μου την καρδία και την ύπαρξη, όσα είπαν…
εκείνοι που εστάλησαν να συλλάβουν τον Χριστό και που επέστρεψαν στους Φαρισαίους χωρίς Αυτόν: «ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτως ο άνθρωπος».

Συνεπώς αυτό που ξέρω πρώτα από όλα είναι πως η διδαχή του Χριστού είναι ζωντανή και πως τίποτε το γήινο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Και πως αυτή η διδασκαλία είναι γι’ Αυτόν, για την αιώνια ζωή, για τη νίκη πάνω στο θάνατο, για μια αγάπη που κατακτά και ξεπερνά τον θάνατο.

Γνωρίζω επίσης πως σε μια ζωή όπου το κάθε τι φαίνεται τόσο δύσκολο και επίμονο, η μόνη σταθερά που ουδέποτε μεταβάλλεται και ουδέποτε εκπίπτει είναι αυτή η εσωτερική γνώση πώς ο Χριστός είναι μαζί μου. «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς, έρχομαι προς υμάς».

Έρχεται δε και δίνει το αίσθημα της παρουσίας Του μέσα από την προσευχή, από το ρίγος της ψυχής,μέσα από μια χαρά, τόσο ζωντανή όσο και ακατανόητη, μέσα από τη μυστηριακή, αλλά και τόσο βέβαιη παρουσία Του στις ακολουθίες και στα μυστήρια της Εκκλησίας. Αυτή δε η ζωντανή εμπειρία διαρκώς αναπτύσσεται, αυτή η γνώση, αυτή η συνειδητοποίηση που κάνει τόσο εμφανές πως ο Χριστός είναι εδώ, και πως ο λόγος Του έχει εκπληρωθεί: όποιος Με αγαπά, «και εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ εμαυτόν».

Και είτε βρίσκομαι μέσα στο πλήθος, είτε είμαι μόνος, αυτή η βεβαιότητα της παρουσίας Του, αυτή η δύναμη του λόγου Του, αυτή η χαρά της πίστης σ’ Αυτόν παραμένει κοντά μου. Αυτή είναι η μόνη απάντηση και απόδειξη.."

π.Αλέξανδρος Σμέμαν

[toula]

Ήταν ένα απίστευτο βίωμα ξενίας και αυτογνωσίας συνάμα. Τότε που κοίταξα τον καθρέφτη και είδα έναν άγνωστο. Τον κοιτούσα στα μάτια. Και τα μάτια του άρχισαν να δακρύζουν, το πρόσωπό του σχηματοποιούσε την αγωνία του. Γιατί με κοιτάς; σα να με ρωτούσε. Μα εγώ επέμενα. Τον κοιτούσα επίμονα για ώρα. Προσπαθούσα να τον γνωρίσω, να διεισδύσω στο μέσα του. Μ' αυτός άλλο τόσο αγωνιούσε, άλλο τόσο δάκρυζε, άλλο τόσο αμυνόταν.
Χαμήλωσα το βλέμμα μου. Τον άφησα για λίγο στην ησυχία του. Όταν μετά από λίγο ξανασήκωσα το βλέμμα μου, τα μάτια του ήταν αλλιώτικα. Πλέον δεν τον κοιτούσα μόνο εγώ, με κοιτούσε κι αυτός πίσω. Τον έβλεπα και αυτός εμένα. Σα να με καταλάβαινε και τον καταλάβαινα. Σα να τον ήξερα και με ήξερε. Σα να παραδοθήκαμε και οι δυο μας στην συγχώρεση.
Ήταν τότε που ο εαυτός μου, μου αποκάλυψε τα μυστικά του. Το σκοτάδι του, μα και το φως του.
Ήταν τότε που με καταφίλησαν χαρά και κατάνυξη.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά τίποτα δεν είχε νόημα παρά μόνο το να Σου δοθώ.
Μια αποκάλυψη που ήρθε απρόσμενα, μέσα σε μια ανυποψίαστη στιγμή.
Τότε γνώρισα τον Θεό. Τότε Τον ερωτεύτηκα...
Πώς να μην Τον ερωτευτείς όταν Τον γνωρίσεις;
Πως είναι δυνατόν να μην Του δοθείς όταν σε καλεί;
Μια στιγμή λοιπόν αρκούσε. Μια στιγμή σαν αιωνιότητα...
------------------------------------
Μην περιμένεις κάτι εκκωφαντικό στη ζωή σου από τον Θεό.
Εάν ζεις υποψιασμένος γι'Αυτόν θα Τον αντιληφθείς, θα τον γνωρίσεις, θα Τον ζήσεις. Θα έρθει σαν φιλί μέσα σε σιγή. Θα έρθει μπροστά σου και θα σταθεί επίμονα. Θα ψάχνει την ματιά σου. Θα σε κυνηγά μέχρι οι ματιές σας διασταυρωθούν.
Πες μου...είδες ποτέ τον εαυτό σου κατάματα;
------------------------------------
Δεν υπάρχουν ναυάγια μόνο κοραλλένια νησιά.
Μόνο ποιητές μπορούν να δούνε το βάθος της ζωής.
Ξενέρωτοι δεν χωρούν στον παράδεισο.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Χωρίς το φως όλα είναι σκοτεινά και χωρίς την ταπεινοφροσύνη τίποτε δεν υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, παρά μόνο σκοτάδι».
Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ

[toula]

Η προσευχή είναι το βαθύτερο αίτημα για μια αγάπη που δεν εγκαταλείπει. Αυτό ζητάμε σε όλη την ζωή μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εκείνη την αγάπη που δεν θα μας προδώσει ή ξεχάσει, που δεν θα μας φερθεί με αχαριστία και αγνωμοσύνη, την αγάπη που δεν θα μας αφήσει ποτέ μόνους. Μια αγάπη δίχως εγκατάλειψη.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Να έχουμε επίγνωση των μέτρων μας. Να ξέρουμε τις δυνατότητές μας. Και το λέγω αυτό διότι πολλοί διαβάζουν μια αυστηρή άσκηση που έκανε κάποιος Όσιος και λένε «Να την κάνω, και εγώ». Μα είναι στα μέτρα σου αυτή η άσκηση; Μήπως ξεχνάς άνθρωπε ότι την άσκηση αυτή την έκανε ο Όσιος μετά από χρόνια ασκητικού αγώνα με μικρότερες ασκήσεις; Πώς θέλεις εσύ να πας κατευθείαν στα δύσκολα όταν δεν μπορείς να κάνεις τα εύκολα και μικρά; Το συζήτησες με τον Πνευματικό σου, αν πρέπει να κάνεις αυτή την μεγάλη άσκηση; Διότι υπάρχει η περίπτωση να πλανηθούμε ή ν'απογοητευτούμε. Η πλάνη μπορεί να έρθει εάν πετύχουμε χωρίς κόπο στην άσκηση αυτή, να νομίζουμε ότι κάποιοι είμαστε, ότι έχουμε προοδεύσει πνευματικά σε σύγκριση με τους άλλους. Και έτσι αντί η μεγάλη και αυστηρή άσκηση να γεννήσει μέσα μας αγάπη, θα φέρει κατάκριση και αυστηρότητα προς τους άλλους. Από την άλλη μεριά πιο πιθανόν είναι να αποτύχουμε να πραγματώσουμε αυτή την άσκηση. Η αποτυχία αυτή θα φέρει απογοήτευση, ακηδία και παραίτηση κάθε πνευματικού αγώνος.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να κάνουμε μεγάλα και αξιοθαύμαστα αλλά να είμαστε σε καθημερινή βάση να πράττουμε έστω τα μικρά και ταπεινά αλλά μέσα στην ευλογημένη υπακοή.

Να ζηλεύουμε από τους Οσίους ασκητές όχι τις μεγάλες τους ασκήσεις αλλά αυτήν την καθημερινή αυταπάρνηση που επέδειξαν σε όλη τους την ζωή και η οποία τους οδήγησε στα μεγάλα και δύσκολα ασκητικά παλαίσματα. Βεβαίως, οι Όσιοι δεν είχανε ποτέ σκοπό τους να κάνουν μεγάλες και δύσκολες ασκήσεις. Οι Όσιοι θέλανε να είναι με τον Χριστό. Αυτό ποθούσαν, γι'αυτό αγωνιούσαν μή τυχόν και εκπέσει η σχέση τους με τον Χριστό. Στην προσπάθειά τους αυτή ζήσανε ασκητικά, καθαρά, ταπεινά και αθόρυβα.

Γι'αυτό έχοντας επίγνωση των μέτρων μας, της κατάστασής μας και φυσικά την ευλογία του πνευματικού μας πατρός θα αγωνιζόμαστε θεάρεστα. Θεάρεστα δεν σημαίνει το να ζούμε όπως κάποιοι Όσιοι ασκητές, αλλά σημαίνει να ζούμε έχοντας φρόνημα υπακοής και ταπείνωσης, σταυρικής αγάπης και διάκρισης.

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ποιοι είμαστε και ποια είναι η θέση μας μέσα στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Είσαι παντρεμένος; Μη θέλεις να ζεις ως μοναχός. Είσαι ιατρός; μη προσπαθείς να ζεις ως κηπουρός. Είσαι ψάλτης; μην επεμβαίνεις στα ιερατικά. Είσαι φάλτσος; μη ανεβαίνεις στο ψαλτήρι ευλογημένε μου άνθρωπε. Μη ζεις στην πλάνη ότι είσαι κάτι που δεν είσαι, ότι μπορείς να φέρεις εις πέραν κάτι που δεν μπορείς να κάνεις λόγο απουσίας φυσικών χαρισμάτων ή εξάσκησης ή εμπειρίας κτλ. Να ξέρεις ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου σ'αυτό που είσαι ή που έχεις αναλάβει κτλ.

Πολλές φορές δεν αποδεχόμαστε ποιοι είμαστε. Από εκεί αρχίζουν πολλά προβλήματα. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε αυτοί που είμαστε. Προσέξτε, όχι να αναπαυτούμε μέσα στις κακές μας συνήθειες και στα πάθη μας και να λέμε "αυτοί είμαστε σε όποιους αρέσουμε...". Να αποδεχτούμε ποιοι είμαστε σημαίνει να αποδεχτούμε τα καλά και τα κακά μας (μέσα από τον αυτοέλεγχο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και να μην ζούμε μέσα σε αυταπάτες του αυτοειδώλου που κτίζουμε μέσα μας). Να ξέρουμε ότι αυτό μπορούμε να το κάνουμε και αυτό όχι, ότι καλούμε να ζω δι'αυτού του τρόπου και όχι δι' άλλου τρόπου που φαντασιώνομαι ότι μου ταιριάζει.

Και στα πνευματικά λοιπόν χρειάζεται διάκριση. Όχι ισοπέδωση, ούτε αδιάκριτος ζήλος. Υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα και στην Εκκλησία. Όταν υπάρχει υπακοή και ταπείνωση η μικρή νηστεία που κάνουμε και η μικρή προσευχή μας ευλογούνται από τον Θεό. Όλα γίνονται ευλογημένα κι προοδεύουμε πνευματικά.

Αξία δεν έχουν οι μεγάλες ασκήσεις. Αξία έχει να βγούμε από το εγώ μας και να ζούμε βάζοντας στην άκρη τον δικό μας τρόπο σωτηρίας και πνευματικής προκοπής, τοποθετώντας στο κέντρο της πνευματικής μας προσπάθειας την διάκριση, την υπακοή, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη, την μυστηριακή ζωή.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Και φέτος με την Χάρη του Θεού θα επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στο Λόγο του Θεού που εκφράστηκε στο κήρυγμα και στις επιστολές των Αγίων Αποστόλων συμβουλευόμενοι την ερμηνεία των Θεοφόρων Πατέρων μας.
Ειδικότερα φέτος θα ασχοληθούμε με την Επιστολή του Αγίου Ιακώβου. Μια επιστολή που έχει πολλά να μας διδάξει, να μας προβληματίσει, να μας ταρακουνήσει. Έχοντας βάση την Επιστολή του Αγίου Ιακώβου θα αναφερθούμε σε πολλά ζητήματα της σύγχρονης πραγματικότητας και προτάσεις σε προβλήματα της καθημερινότητας
Ελπίζω όσοι και όσες μπορείτε να έρχεστε στις συναντήσεις μας, ειδικότερα οι νέοι και νέες.
Η πρώτη συνάντησή μας θα γίνει την Δευτέρα 8 Οκτωβρίου στις 5:00 μ.μ. στο πνευματικό κέντρο του Ι.Ν.Αγίου Μηνά με τον αγιασμό και έπειτα την πρώτη ομιλία μας.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος