Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Χρειαζόμαστε μετάνοια. Βλέπετε, μετάνοια δεν σηµαίνει µονάχα το να πας σε έναν ιερέα και να εξοµολογηθείς. Πρέπει να απελευθερωθούµε από τη µανία των λογισμών. Πολλές φορές στη ζωή µας πέφτουµε. Και είναι απολύτως απαραίτητο να τα αποκαλύπτουµε όλα [διά της εξομολόγησης| ενώπιον ενός ιερέα, ο οποίος και θα είναι μάρτυρας της µετάνοιάς µας.
Μετάνοια είναι η ανανέωση της ζωής. Αυτό σηµαίνει ότι πρέπει να απελευθερώνουµε τον εαυτό µας από κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό και να στρεφόµαστε προς το απόλυτο καλό.
Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη, εκτός από την αμαρτία της αμετανοησίας.
Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων. Κάποιοι άνθρωποι κλαίνε από οργή, άλλοι για να πικάρουν κάποιον και άλλοι επειδή υπέστησαν προσβολή. Κάποιοι κλαίνε επειδή έχασαν αγαπημένο τους πρόσωπο. Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων.
Υπάρχουν επίσης δάκρυα µετανοίας, όταν δηλαδή η συνείδηση ενός ανθρώπου του λέει ότι έχει διαπράξει πολλές αμαρτίες. Όταν συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, θρηνεί. Αυτό είναι µια πράξη θείας Χάριτος – µια ψυχή µετανοεί και η αμαρτία ξεπλένεται µε δάκρυα. Αυτά είναι δάκρυα µετανοίας και είναι δώρο Θεού.

Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, απελευθερώνεται σταδιακά από τις µέριμνες αυτού του κόσμου κι από τον ίδιο του τον εγωισμό, και εναποθέτει όλες του τις µέριμνες στον Κύριο. Η ψυχή του ταπεινώνεται κι όταν συμβαίνει αυτό, βρίσκεται σε κατάσταση Χάριτος.
Η προσευχή απαιτεί µια ολότελα αμέριμνη ζωή, διότι ακόµα και η παραμικρή ανησυχία διαταράσσει την προσευχή µας, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες. Όπως ακριβώς και ο παραμικρός κόκκος σκόνης µπορεί να θολώσει την όρασή µας, έτσι και η παραμικρή ανησυχία περισπά την αυτοσυγκέντρωσή µας κατά τη διάρκεια της προσευχής.
Όταν είµαστε ενωμένοι µε τον Κύριο, τότε η ψυχή µας ειρηνεύει και η Χάρη κατέρχεται πάνω µας.
Ένας άνθρωπος που ζει µέσα στη Χάρη είναι έτοιµος να θρηνήσει για τον καθένα.

Θρηνεί όταν βλέπει τα βάσανα ενός ζώου, ενός φυτού ή ενός ανθρώπου… Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πάντοτε έτοιμος να χύσει δάκρυα για ολόκληρο τον κόσµο. Αυτό σηµαίνει ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον άνθρωπο η Χάρη του Θεού, και ότι τα δάκρυά του είναι ένα δώρο του Θεού. Αυτά είναι δάκρυα που σώζουν. Οδηγούν την ψυχή στην τελειότητα.
Δεν µπορούμε να φτάσουμε την τελειότητα ανησυχώντας για πράγματα του κόσμου τούτου. Ο Κύριος έχει πει ότι δεν πρέπει να βαραίνουμε τον εαυτό µας µε τροφή και ποτό και µε τις µέριμνες του κόσμου τούτου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας, «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» των εκδόσεων Εν πλω.

[toula]

Πιο καθαρή από τον ήλιο.
Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι πιο καθαρή και από τις ακτίνες του ήλιου.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

«Με τη μετάνοια σβήνουμε κάθε αμαρτία, στο άπειρο πέλαγος της Φιλανθρωπίας του Θεού»!!
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

Μεγαλύτερος από τον πρώτο.

«Έμαθα πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την ένταση της. Όποιος φοβάται τον Θεό, φοβάται να Τον λυπήσει με κάτι, αυτός είναι ο πρώτος βαθμός. Όποιος έχει το νου καθαρό από εμπαθείς λογισμούς, αυτό είναι ο δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος από τον πρώτο. Όποιος αισθητά έχει τη χάρη στην ψυχή του, αυτός είναι ο τρίτος βαθμός της αγάπης, ο ακόμα μεγαλύτερος. Η τέταρτη βαθμίδα, η τέλεια αγάπη για τον Θεό είναι όταν έχει κανείς τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα.»

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

[toula]

Ο Πρόδρομος είναι η μεγαλύτερη στοργή στην Εκκλησία μας μετά την Παναγία. Μην το ξεχνάμε! Αυτός ο αυστηρός. Δεν είναι για μας αυστηρός. Είναι αυστηρός με την αμαρτία, την ανομία και με το κακό. Με τους αμαρτωλούς ο άη Γιάννης είναι ο πιο εύσπλαχνος, ο πιο στοργικός!

+ Γέροντας Ανανίας Κουστένης

[toula]

Η Προδρομική φωνή στο σημερινό κόσμο
π. Ιωάννου Αν. Γκιάφη, Πολιτικού Επιστήμονος- Θεολόγου

Μελετώντας κανείς την ιστορία της ανθρωπότητας, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι ενός επαναστατικού κινήματος ή ενός ρεύματος αναγέννησης προηγήθηκαν κάποιες ξεχωριστές προσωπικότητες που προετοίμασαν την εξέλιξή τους. Άραγε δύναται κάποιος να αμφισβητήσει τον καθοριστικό αγώνα ενός Μοντεσκιέ ή ενός Βολταίρου πριν το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης(1789);
Ήταν εκείνοι που πάλεψαν με τη δυναμική γραφίδα και τον έναρθρο λόγο για την πάταξη της απολυταρχίας και την προώθηση της δημοκρατίας. Αλλά και στον ελληνικό χώρο, μπορεί κάποιος να αρνηθεί την ευεργετική εθνική δράση ενός Ρήγα Φεραίου ή ενός εθνοιερομάρτυρα Κοσμά Αιτωλού πριν την έναρξη της ελληνικής επανάστασης (1821); Και οι δύο θυσιάστηκαν για την προετοιμασία της εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Επομένως όλα αυτά τα ιστορικά πρόσωπα προϋπάρχουν ως εμπνευστές και καθοδηγητές του αγώνα της απελευθέρωσης από κάθε μορφή δουλείας.
Και ίσως μετά τα προλεγόμενα μας γεννηθεί ο προβληματισμός της σχέσης αυτών των ιστορικών δεδομένων με την εκκλησιαστική εορτή της 24ης Ιουνίου. Μα, η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει την γέννηση ενός προσώπου που προηγήθηκε μεν των προαναφερομένων, αλλά προετοίμασε το λαό του Θεού να γίνει δεκτικός της "εν Χριστώ ελευθερίας". Το επίγειο πέρασμά του, από την ώρα της συλλήψεως του στην κοιλία της μητέρας του Ελισάβετ μέχρι τον μαρτυρικό του θάνατο, δεν ήταν παρά μια διαρκής προαναγγελία της έλευσης του Μεσσία Χριστού. Πράγματι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι συνυφασμένος με το προανάκρουσμα της Θείας Χάριτος στον τότε ειδωλολατρικό κόσμο.

Η προδρομική πορεία του Βαπτιστού του Κυρίου μας, ήδη προδιαγράφεται από τον άγγελο Κυρίου στον πατέρα του, τον ιερέα Ζαχαρία, όταν τον πληροφορεί ότι η στείρα σύζυγός του θα γεννήσει υιό και θα τον ονομάσει "Ιωάννη". Τότε ο άγγελος Κυρίου του επισημαίνει συν τοις άλλοις ότι :"Καὶ αὐτὸς προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι.... ἑτοίμασαι Κυρίῳ λαὸν κατεσκευασμένον"(Λουκ. α', 17). Ο Άγγελος προτού καν γεννηθεί ο Τίμιος Πρόδρομος αποκαλύπτει στον ευσεβή Ζαχαρία το σχέδιο του Θεού για τον μονάκριβο γιο του. Ερμηνεύοντας ο βυζαντινός θεολόγος Ευθύμιος Ζιγαβηνός αυτή την αγγελική είδηση θα γράψει πως ο Ιωάννης "προδραμεῖται ἔμπροσθεν αὐτοῦ, κηρύσσων μετάνοιαν καὶ καταγγέλων τὴν παρουσίαν αὐτοῦ". Ο άγιος Ιωάννης όντως αναδείχθηκε ο προάγγελος του έργου του Θεανθρώπου στον κόσμο. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος γίνεται ο διαπρύσιος κήρυκας της μετάνοιας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την θεογνωσία και την θεοκοινωνία. Αλλά είναι και αυτός που καταξιώνεται ως "ο όρος των Προφητών και η αρχή των Αποστόλων", αφού προλέγει και συγχρόνως διατρανώνει τα ανεξερεύνητα μεγαλεία του Δημιουργού για τα δημιουργήματά του.

Ο στόχος του ένας ήταν: η προπαρασκευή των ψυχών για τον δρόμο της χριστιανικής αλήθειας. Αγωνιούσε διαρκώς προκειμένου ο λαός να βρίσκεται σε ετοιμότητα για την υποδοχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γι' αυτό και ο Ιερός Χρυσόστομος θα τονίσει με έμφαση: ο Πρόδρομος "πολλὰ θαυμαστὰ προειπὼν περὶ τοῦ Κυρίου τὴν εἰς αὐτὸν πίστιν τοῦ λαοῦ προευτρέπισε". Αλλά και για την μετάνοια που διακήρυσσε νυχθημερόν, προσπαθούσε οι άνθρωποι να συναισθανθούν την αμαρτωλή τους κατάσταση και πετυχαίνοντας την εσωτερική τους συντριβή, να είναι πλέον προδιατιθέμενοι για την αποδοχή του πολύτιμου μαργαρίτη της ζωής τους, του Σωτήρος Χριστού.
Όμως ο άγιος Ιωάννης αναδεικνύεται και στο σημερινό γίγνεσθαι αυτός που "πολλούς ἐπιστρέφει ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸ αὐτῶν". Διότι ανέκαθεν ο κάθε άνθρωπος ρέπει προς την αμαρτία και την φθορά. Από τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, μέχρι και σήμερα η ανθρωπότητα διαρκώς πίπτει, όταν καταπατά την οποιαδήποτε ευαγγελική επιταγή. Απομακρύνεται από τον Θεό και αμέσως χάνει την Χάρι Του από τη ζωή της. Το μεγάλο διακύβευμα βρίσκεται στο αν ο καθένας θα καταφέρει να ανακόψει την πορεία του προς "τα κάτω" και να ξεκινήσει τον αγώνα του για την επουράνια Βασιλεία του Θεού. Παρά την πεπτωκύια φύση του ο κάθε χριστιανός καλείται και δη μέσα από τα αγιαστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, να αναθερμάνει την ψυχραμένη σχέση του με τον Θεό Πατέρα. Και εδώ θα συμπληρώσει ο άγιος Μακάριος, επίσκοπος Κορίνθου ότι: "Μπορεί ο καθένας να διατηρεί τη φύση του και την προσωπικότητά του, όμως ως χριστιανός είναι γεμάτος Άγιον Πνεύμα, προσκαλούμενος αδιαλείπτως να βαδίζει την οδό της κατά χάριν θέωσης."

Όλη η χριστιανική ζωή βασίζεται στο αξίωμα: "Ἐγγίσατε τῷ Θεῷ, καὶ ἐγγιεῖ ὑμίν"(Ιακ. 4,8). Εμείς οφείλουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα προς Αυτόν και Αυτός θα κάνει δέκα βήματα προς εμάς. Όσο κι αν πολλές φορές ορθώνονται διάφορα τείχη στην καθημερινότητά μας, ως χριστιανοί της αγάπης και της διακονίας έχουμε χρέος να τα γκρεμίζουμε. Τείχη μέσα στην κοινωνία μας! Τείχη μέσα στο εργασιακό μας περιβάλλον! Τείχη μέσα στην οικογένειά μας! Τείχη (δυστυχώς!) ακόμη και μέσα σε μια εκκλησιαστική κοινότητα! Άρα είναι επιτακτική ανάγκη να τα σπάσουμε, ώστε να μπορέσουν να εισέλθουν οι άκτιστες ενέργειες του Θεού στην ύπαρξή μας, κατορθώνοντας την προσωπική μας πνευματική σωτηρία.
Ας είναι λοιπόν ο Τίμιος Πρόδρομος ο ακοίμητος φρουρός και ο πνευματικός οδοδείχτης της ζωής μας. Να είναι η πυξίδα μας, όταν απομακρυνόμαστε απ' το μονοπάτι του Παραδείσου! Αμήν!

[toula]

«Ποιητὴς τοῦ λόγου» ὁ Ἰωάννης
Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

«Χάριτος τῆς νέας αἱ ἀκτῖνες ἐξέλαμψαν σήμερον φαιδρῶς, τῇ σῇ γεννήσει Πρόδρομε», ψάλλει ὁ ὑμνογράφος στὸν Κανόνα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἐνδόξου καὶ τιμίου Προδρόμου. Ἡ Ἐκκλησία ὅλη συμμετέχει μάλιστα στὴν χαρὰ αὐτήν, ἐφ’ ὅσον «τὸ χαροποιὸν Γενέθλιον» τοῦ Ἁγίου «μηνύει τὴν μέλλουσαν χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν, διὸ καὶ πᾶσα ἡ κτίσις ἑορτάζει».
Προμήνυμα λοιπὸν τῆς Γεννήσεως «τῆς μελλούσης χαρᾶς» γιὰ τὸν κόσμο ἡ Γέννηση τοῦ Προδρόμου καὶ προαναγγελία «τῆς νέας χάριτος» ὁ δικός του ἐρχομός στὴν γῆ, ὁ ὁποῖος «Χριστοῦ ἐπιφαίνει τὴν αὐγήν».

Πράγματι, ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ λύχνος τοῦ Φωτός, ὁ Ἑωσφόρος τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, ὁ φαεινὸς ἀστὴρ ποὺ διώκει τὴν ἀχλὺ τῆς πλάνης καὶ τοῦ σκότους καὶ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. «Ἀστὴρ ἀστέρων» καλεῖται, μάλιστα, ὁ Ἰωάννης (Δοξαστικὸ τῶν Αἴνων), καθ’ ὅτι ἡ λάμψη του ξεπερνάει τὸ φῶς ὅλων τῶν ἄλλων ἀστέρων, εἶναι ὁ ὑπέρλαμπρος ἀστὴρ ποὺ φωτίζει τὸν δρόμο γιὰ τὴν αὐγὴ τῆς ἐξ ὕψους Ἀνατολῆς.
Δὲν θὰ μποροῦσε, ἑπομένως, ἡ Ἐκκλησία μας νὰ μὴν τιμήσῃ ἐξαιρέτως τὴν Γέννηση ἐκείνου, διὰ τοῦ ὁποίου προκηρύττεται στὸν κόσμο ἡ ἔλευση τοῦ Σωτῆρος (Ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου). Οὔτε ἐπίσης θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ μὴν τονιστοῦν διὰ στόματος τῶν εὐαγγελιστῶν καὶ τῶν ὑμνογράφων τὰ πολλὰ καὶ θαυμαστὰ ποὺ προαναγγέλλονται κατὰ τὴν Γέννηση τοῦ Προδρόμου, τὰ ὁποῖα μάλιστα παρουσιάζουν ἀναλογίες μὲ τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
«Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος». Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαυμαστὰ λαμβάνει χώρα, ἐνῶ ὁ Ζαχαρίας προσεύχεται στὸν ναὸ καὶ ἀναπέμπει τὴν δέησή του γιὰ τὴν σωτηρία παντὸς τοῦ λαοῦ. Τότε Ἄγγελος Κυρίου φανερώθηκε καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἰσακούστηκε ἡ δέησή του καὶ ὅτι ἡ Ἐλισάβετ θὰ γεννήσῃ υἱό, σὰν νὰ ἦταν ἡ γέννηση τοῦ Ἰωάννου ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, γιὰ τὸν ὁποῖον προσευχόταν τὴν στιγμὴ ἐκείνη ὁ Ζαχαρίας! Ἀλλὰ μήπως ὁ Ἰωάννης δὲν θὰ γινόταν ὁ κήρυκας τῆς σωτηρίας ποὺ θὰ ἐρχόταν στὸν κόσμο διὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ;
Καὶ ἄλλες τέτοιες θαυμαστὲς ἀναλογίες μποροῦμε νὰ διαπιστώσωμε κατὰ τὴν γέννηση τῶν δύο «μεγάλων». Ὁ Χριστὸς γεννᾶται ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ὁ Ἰωάννης ἀπὸ τὴν στεῖρα Ἐλισάβετ. Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς δόθηκε ἀπὸ τὸν Ἄγγελο (Γαβριήλ) «πρὸ τοῦ συλληφθῆναι αὐτὸν ἐν τῆ κοιλίᾳ» (Λουκ. β’ 21). Ἔτσι καὶ τὸ ὄνομα «Ἰωάννης», ποὺ σημαίνει «ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ», προαναγγέλλεται (Λουκ. α’ 14). Ὁ Ἄγγελος ἐξ ἄλλου εἶπε στὴν Παρθένο ὅτι ὁ Ἰησοῦς «ἔσται μέγας καὶ υἱὸς Ὑψίστου κληθήσεται» (Λουκ. α’ 32), ἐνῶ στὸν Ζαχαρία προεῖπε πάλι ὁ Ἄγγελος ὅτι ὁ υἱός του, ὁ Ἰωάννης, «ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» (Λουκ. α’ 15). Στὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ δὲν εὐαγγελίζεται μόνον στὴν μέλλουσα Θεοτόκο τὸ «χαῖρε», ἀλλὰ καὶ στοὺς ποιμένες καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους «εὐαγγελίζεται χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῶ λαῶ, ὅτι ἐτέχθη σωτήρ» (Λουκ. β’ 10-11). Στὴν γέννηση τοῦ Ἰωάννου, ἀντιστοίχως, ὁ Ἄγγελος λέει στὸν Ζαχαρία: «καὶ ἔσται σοι χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις, καὶ πολλοὶ ἐν τῆ γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται». Στὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἄγγελοι ὑμνολογοῦν τὸν ὕψιστο Θεό («Δόξα ἐν ὑψίστοις…»), στὴν γέννηση τοῦ Ἰωάννου ἄνθρωποι ἀποροῦν «τί ἄρα τὸ παιδίον τοῦτο ἔσται;» (Λουκ. α’ 66).

Καὶ τὸ πλέον θαυμαστὸ ὅλων εἶναι ἡ «συνάντηση» τῶν δύο, Προδρόμου καὶ Χριστοῦ, πρὶν ἀκόμη γεννηθοῦν, στὴν κοιλία τῆς μητρός των! Κατὰ τὸν ἀσπασμὸ Ἐλισάβετ-Μαρίας «ἐσκίρτησεν τὸ βρέφος ἐν τῆ κοιλίᾳ τῆς Ἐλισάβετ», ὡσὰν νὰ προσκυνοῦσε ὁ μαθητὴς τὸν Κύριο, «ὁ δοῦλος» «τὸν Δεσπότην». Βλέπεις ὁ Ἰωάννης εἶχε προδρομικὴ συνείδηση ἐκ τῆς κυοφορίας του, διότι ἦταν «πλήρης Πνεύματος Ἁγίου ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ» (Λουκ. α’ 15)! Ἔτσι μεταδίδει τὴν χάρη του καὶ στὴν μητέρα του, Ἐλισάβετ, ὥστε νὰ καλέσῃ τὴν Μαρία «Μητέρα τοῦ Κυρίου»: «εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου· καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἠ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;»(Λουκ. α’ 43). Ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ ἀναγνωρίζει ἡ Ἐλισάβετ ὡς μητέρα τοῦ Κυρίου τὴν Μαρία, εἰ μὴ διὰ τοῦ ἡγιασμένου «ἔτι ἐκ κοιλίας μητρός» υἱοῦ της, Ἰωάννου; (τὸ συγκεκριμένο χωρίο ἀποτελεῖ βεβαίως καὶ τὴν ἰσχυρότερη ἀπόδειξη γιὰ τὴν «ἐξ ἄκρας συλλήψεως» θεωρία τῆς Ἐκκλησίας μας).
Ἐξ ὅλων τῶν παραπάνω ἔγινε, λοιπόν, ἀντιληπτὸ ὅτι ὁ Ἰωάννης ἀναδείχθηκε «μέγας ἐν Κυρίῳ» (Λουκ. α’ 14), ἀνέπτυξε δηλαδὴ ὅλες τὶς ἀρετὲς στὸν μεγαλύτερο βαθμό, ὥστε νὰ εὐαρεστήσῃ στὸν Κύριο, ποὺ θὰ ὁμολογήσῃ μὲ θαυμασμό: «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (Ματθ. ια’ 11). Ἄς σημειωθῆ, μάλιστα, ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ὁ μοναδικός, γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος ἐκφράστηκε μὲ αὐτὰ τὰ λόγια, πρὶν ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία στὸ σύνολό της νὰ τὸν τιμήσῃ ὡς «ὑπέρτερον» πάντων τῶν Ἁγίων.

Ὡστόσο, ὁ Ἰωάννης ἔγινε μέγας, ὄχι μόνον ἐπειδὴ ἦταν θέλημα Κυρίου, οὔτε μόνον ἐπειδὴ οἱ γονεῖς του ἦταν εὐσεβεῖς, ἄμεμπτοι καὶ δίκαιοι (Λουκ. α’ 6) ἀλλὰ κυρίως ἐπειδὴ ὁ ἴδιος ἐπέλεξε νὰ ζήσῃ καὶ νὰ πολιτευτῇ «εὐσεβῶς, σωφρόνως καὶ δικαίως» (Τίτ., β’ 12). Εἶναι, μάλιστα, ὁ ἀντιπροσωπευτικώτερος ἐκφραστὴς τοῦ τριπτύχου τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ὁ Ἰωάννης: τήρησε ἀπαρέγκλιτα τὴν ὀρθὴ πίστη, ἔζησε βίο ἠθικὸ καὶ πολιτεύτηκε μὲ τιμιότητα καὶ δικαιοσύνη. Ἦταν μάλιστα τόσο δίκαιος, ὥστε ἐπιθυμοῦσε μὲ τὸν λόγο του νὰ βάλῃ στὴν «εὐθεῖα τρίβο» ὄχι μόνον τοὺς ἁπλοὺς πολῖτες ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄρχοντες τῆς ἐποχῆς του, ἐλέγχοντάς τους γιὰ τὸν ἀσεβῆ καὶ ἀνήθικο βίο των, γεγονὸς ποὺ τοῦ κόστισε μαρτυρικὸ θάνατο.
Ἐπειδή, λοιπόν, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς χριστιανοὺς εἴμαστε ἀκροαταὶ μόνον καὶ ὄχι ποιηταὶ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου (Ἰάκ. α’ 22), εἶναι καιρὸς νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰωάννου καὶ νὰ τὸ ἐφαρμόσωμε σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ βίου μας: Νὰ διαφυλάξωμε ἀκέραια τὴν ὀρθὴ πίστη, ποὺ βάλλεται πανταχόθεν, νὰ ζήσωμε ἠθικὰ καὶ ἐνάρετα, παρὰ τὶς πολλαπλὲς προκλήσεις καὶ τὰ ἐνάντια κελεύσματα, καὶ νὰ πολιτευτοῦμε μὲ ἀγάπη, σύνεση καὶ δικαιοσύνη, πρὸ πάντων ὅμως μὲ ἑνότητα καὶ συνεργασία, ἐνάντια στὶς κάθε εἴδους διασπαστικὲς καὶ παραπλανητικὲς κινήσεις.
Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι θὰ κατορθώσωμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως ὁ Πρόδρομος καὶ ὅλοι μας οἱ Ἅγιοι, νὰ ζήσωμε «εὐσεβῶς, σωφρόνως καὶ δικαίως». Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτὸν ἄς προσευχώμεθα ἀδιάκοπα στὸν Κύριο νὰ μᾶς χαρίζῃ, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Του Ἰωάννου, πλούσια τὴν χάρη Του καὶ ἀμέτρητο τὸ ἔλεός Του. Γένοιτο!

ΠΗΓΗ: Aktines

[toula]

Ένα από τα κλειδιά.
Mεγάλη σημασία στην πνευματική εξέλιξη των απογόνων έχει η πνευματική κατάσταση και η βιωτή των γονιών.

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

[toula]

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσας_

Χρειαζόμαστε μετάνοια. Βλέπετε, μετάνοια δεν σηµαίνει µονάχα το να πας σε έναν ιερέα και να εξοµολογηθείς. Πρέπει να απελευθερωθούµε από τη µανία των λογισμών.
Πολλές φορές στη ζωή µας πέφτουµε. Και είναι απολύτως απαραίτητο να τα αποκαλύπτουµε όλα [διά της εξομολόγησης| ενώπιον ενός ιερέα, ο οποίος και θα είναι μάρτυρας της µετάνοιάς µας.
Μετάνοια είναι η ανανέωση της ζωής. Αυτό σηµαίνει ότι πρέπει να απελευθερώνουµε τον εαυτό µας από κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό και να στρεφόµαστε προς το απόλυτο καλό.
Δεν υπάρχει αμαρτία ασυγχώρητη, εκτός από την αμαρτία της αμετανοησίας.
Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων. Κάποιοι άνθρωποι κλαίνε από οργή, άλλοι για να πικάρουν κάποιον και άλλοι επειδή υπέστησαν προσβολή. Κάποιοι κλαίνε επειδή έχασαν αγαπημένο τους πρόσωπο. Υπάρχουν πολλά είδη δακρύων.
Υπάρχουν επίσης δάκρυα µετανοίας, όταν δηλαδή η συνείδηση ενός ανθρώπου του λέει ότι έχει διαπράξει πολλές αμαρτίες. Όταν συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, θρηνεί. Αυτό είναι µια πράξη θείας Χάριτος – µια ψυχή µετανοεί και η αμαρτία ξεπλένεται µε δάκρυα. Αυτά είναι δάκρυα µετανοίας και είναι δώρο Θεού.
Όταν ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί την αμαρτωλότητά του, απελευθερώνεται σταδιακά από τις µέριμνες αυτού του κόσμου κι από τον ίδιο του τον εγωισμό, και εναποθέτει όλες του τις µέριμνες στον Κύριο. Η ψυχή του ταπεινώνεται κι όταν συμβαίνει αυτό, βρίσκεται σε κατάσταση Χάριτος.
Η προσευχή απαιτεί µια ολότελα αμέριμνη ζωή, διότι ακόµα και η παραμικρή ανησυχία διαταράσσει την προσευχή µας, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες. Όπως ακριβώς και ο παραμικρός κόκκος σκόνης µπορεί να θολώσει την όρασή µας, έτσι και η παραμικρή ανησυχία περισπά την αυτοσυγκέντρωσή µας κατά τη διάρκεια της προσευχής.
Όταν είµαστε ενωμένοι µε τον Κύριο, τότε η ψυχή µας ειρηνεύει και η Χάρη κατέρχεται πάνω µας.
Ένας άνθρωπος που ζει µέσα στη Χάρη είναι έτοιµος να θρηνήσει για τον καθένα.
Θρηνεί όταν βλέπει τα βάσανα ενός ζώου, ενός φυτού ή ενός ανθρώπου… Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πάντοτε έτοιμος να χύσει δάκρυα για ολόκληρο τον κόσµο. Αυτό σηµαίνει ότι υπάρχει σ’ αυτόν τον άνθρωπο η Χάρη του Θεού, και ότι τα δάκρυά του είναι ένα δώρο του Θεού. Αυτά είναι δάκρυα που σώζουν. Οδηγούν την ψυχή στην τελειότητα.
Δεν µπορούμε να φτάσουμε την τελειότητα ανησυχώντας για πράγματα του κόσμου τούτου. Ο Κύριος έχει πει ότι δεν πρέπει να βαραίνουμε τον εαυτό µας µε τροφή και ποτό και µε τις µέριμνες του κόσμου τούτου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας, «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» των εκδόσεων Εν πλω.

[toula]

«Όταν κάποιοι χριστιανοί, που φέρουν μόνον το όνομα, ζητάνε να τους λύσουμε τις διαφορές τους (όταν τρώγωνται μεταξύ τους), να δεχτούμε μόνον, όταν δεχτούν να τις λύσουμε με το Ευαγγέλιο, διότι όλες οι άλλες λύσεις είναι ένας συνεχής πονοκέφαλος με ασπιρίνες. Όλοι οι άνθρωποι που μαλώνουν μεταξύ τους, όλοι τους λένε ότι έχουν και δίκαιο, μόνον που παίρνουν περισσότερο δίκαιο απ’ ό,τι δικαιούνται, γι’ αυτό και διαφωνούν συνέχεια. Το Ευαγγέλιο κάνει την καλύτερη μοιρασιά»

Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).