Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η ώρα της σωτηρίας.
Άγιος Πορφύριος.

Ένα πρωί –διηγείται η Γερόντισσα Στυλιανή της Ι. Μ. Παντοκράτορος Νταού Πεντέλης– ήρθε στο Μοναστήρι μας μία μαυροφόρα κι έκλαιγε γοερά: «Γιατί με έστειλε ο παπάς της ενορίας μου εδώ; Τι θα μου κάνετε εσείς;» Κι έκλαιγε συνέχεια. Την ρώτησε η αδελφή τι συμβαίνει, πώς μπορεί να την βοηθήση κι εκείνη άρχισε να σπαράζη λέγοντας: «Καλά, δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; δεν μάθατε για το ναυάγιο; Χάθηκε το παιδί μου, ο μονάκριβος γυιός μου».
Επειδή, λόγω της ψυχικής κατάστασης της γυναίκας, δεν μπορούσε κανείς να συννενοηθή μαζί της, πήγα στον οδηγό που την έφερε να ρωτήσω τι ακριβώς συμβαίνει. Εκείνος μας εξήγησε ότι η κυρία είχε ένα γυιό ναυτικό και χθες ανακοίνωσαν στην τηλεόραση ότι το καράβι βούλιαξε στα ανοιχτά του Μεξικού. Ήταν αγνοούμενοι 17 ναύτες, μεταξύ των οποίων και ο γυιός της κυρίας. Η γυναίκα, μόλις έμαθε για τον χαμό του γυιού της, ήρθε σε απόγνωση. Ο ιερέας της ενορίας της την έστειλε στο Μοναστήρι μας, μήπως εμείς την βοηθήσουμε. Τότε παρακάλεσα τον οδηγό να την πάρη και να την πάη στον γέροντα Πορφύριο στο Μήλεσι. Του ζήτησα μόνο μία χάρη, να μας πάρη ένα τηλέφωνο να μας πη τι έγινε.
Αργά το απόγευμα πήραν τηλέφωνο να ευχαριστήσουν που τους στείλαμε στον Γέροντα. Μόλις έφτασαν στο Μήλεσι, πριν προλάβουν να μιλήσουν σε κανέναν, ειδοποίησε ο Γέροντας ότι τους περιμένει επάνω. Μπήκαν στο κελλάκι και η κυρία άρχισε να κλαίη.
– Τι έχεις; τι φωνάζεις; την ρωτάει ο Γέροντας.
– Δεν διαβάσατε εφημερίδες; δεν είδατε τηλεοράσεις; Πνίγηκε το παιδί μου στο ναυάγιο.
– Τι ώρα είναι;
– Εγώ σου λέω για το παιδί μου κι εσύ μου λες τι ώρα είναι;
– Πες μου, σε παρακαλώ, τι ώρα είναι;
– Η ώρα είναι 11.15′.
– Ωραία!
Ο Παππούλης απευθύνθηκε στον οδηγό του αυτοκινήτου. «Φύγετε γρήγορα. Βγήκαν ζωντανοί κάποιοι από τους ναυαγούς. Τρέξτε στο Προξενείο να σας πληροφορήσουν. Και μην ξεχάσης να τους πης να ρωτήσουν τι ώρα βγήκαν οι ζωντανοί στην στεριά. Κατάλαβες; Άντε, τρέξτε να προλάβετε μην κλείσουν».
Πράγματι, την ώρα που έφτασαν πρόλαβαν τον Πρόξενο λίγο πριν φύγη. Γύρισε όμως πίσω, πήρε τηλέφωνο στο Προξενείο του Μεξικού κι έμαθε ότι βγήκαν στην στεριά τρεις από τους αγνοούμενους ζωντανοί! Μεταξύ αυτών κι ο γυιός της κυρίας! Χαρές, κλάματα ξαφνικά η κυρία θυμήθηκε: «Α! χίλια συγγνώμη, πάρτε ξανά τηλέφωνο, σας παρακαλώ. Ο παπάς μου είπε να μην ξεχάσω να ρωτήσω τι ώρα έγινε». Ξαναπαίρνει τηλέφωνο ο Πρόξενος και του λένε: «Η ώρα ήταν 11.15’». Ήταν ακριβώς η ώρα που τους είπε ο Γέροντας!!!

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 19.

[toula]

Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ.
<<Μοναστήρι Ελεημοσύνης>>.

Ο Όσιος Δαβίδ είχε την δύναμη να μεταδίδει στους άλλους την δίψα της συγγνώμης απ’ τον Θεό για τις αμαρτίες.
Γι’ αυτό ολοένα και πλήθαιναν οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι για εξομολόγηση. Οι Χριστιανοί που πήγαιναν στην Μονή έβρισκαν παρηγοριά κι ανάπαυση, μα και υλική βοήθεια.
Γι’ αυτό το Μοναστήρι ονομάστηκε από τους πιστούς «Μοναστήρι Ελεημοσύνης».
Όταν έφτασε στην ηλικία των 70 ετών, ο Όσιος αποσύρθηκε σε μιά σπηλιά όχι πολύ μακρυά από το Μοναστήρι, όπου έμενε όλη την εβδομάδα προσευχόμενος, τρώγοντας μόνο ένα κομμάτι αντίδωρο και πίνωντας λίγο αγίασμα.
Και μόνο το βράδυ του Σαββάτου επέστρεφε στην Μονή για να λειτουργήσει και με αγάπη, διάκριση και ταπείνωση να στηρίξει και να ενδυναμώσει τους πιστούς που έτρεχαν κοντά του.
Λίγο πριν την κοίμηση του
άρχισε να αναπέμπει ύμνους και δοξολογίες στον πανοικτίρμονα Θεό, λέγοντας:
«Ευλογημένος είσαι, Δημιουργέ του ουρανού και της γης, Θεέ πολυέλεε, πού καταδέχθηκες να σταυρωθείς για να σώσεις την χαμένη ανθρώπινη φύση, συ Πανάγιε Βασιλιά, ως πολυεύσπλαχνος και ευσυμπάθητος Θεός συγχώρεσε με και παράβλεψε τα πταίσματά μου, ενίσχυσέ με δε να παραστώ ακατάκριτος στο φοβερό σου βήμα».
Μόλις είπε την ευχή αυτή έστρεψε το βλέμμα του προς τους μοναχούς και τους είπε: «Ιδού, αδελφοί μου, ήλθε ο Δεσπότης Χριστός». Και αμέσως παρέδωσε την άγια του ψυχή στα χέρια του ζώντος Θεού, ήταν η 1η Νοεμβρίου.
Έτσι μετά από πολλούς ασκητικούς αγώνες βάδισε στα χνάρια του και Αγίασε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.

Αποσπάσματα από το διαδίκτυο.

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.
Οσιολ. Μοναχού Ακακίου Καυσοκαλυβίτου, υποτακτικού του Αγίου Πορφυρίου.

Αξίζει τον κόπο να σας διηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη στα Καυσοκαλύβια μαζί με τον Γέροντα Πορφύριο,
που αφορά τον Γέροντα Ιάκωβο και αποτελεί κατά τη γνώμη μου μεγάλη μαρτυρία.
Ήταν Μάιος του 1991, λίγοι μήνες πριν από την οσιακή κοίμησή και των δύο Αγίων Γερόντων, του Πορφυρίου και του Ιακώβου.
Είμαστε στα Καυσοκαλύβια στο κελί, στο δωμάτιό του Γέροντα, ο ίδιος ο Γέροντας Πορφύριος, ο υποτακτικός του ιερομόναχος Φώτιος, ο πνευματικός και εγώ.
Τότε με ρωτάει ο Γέροντας:
<<Τι γνώμη έχεις για τον Ιάκωβο.
Είναι Άγιος?
<<Έτσι πιστεύω Γέροντα, ότι είναι Άγιος ο Ιάκωβος και για να στο αποδείξω, νομίζω είναι αρκετό να σας διηγηθώ ένα γεγονός>>.
Πες μας, λέει ο Γέροντας Πορφύριος.
Ήμουνα στο μοναστήρι και με πλησίασε κάποιος κύριος.
Ήταν ο πατέρας ενός παιδιού μου διηγήθηκε τα εξής.
Το παιδί μου, ο γιος μου, ήταν στο Νοσοκομείο ετοιμοθάνατος.
Μάλιστα κάποιος γιατρός έτσι ωμά λέει ετοιμάστε και το φέρετρο.
Περιμέναμε ώρα την ώρα να φύγει.
Τότε με πλησίασε κάποια κυρία και μου λέει:
Είναι στον Όσιο Δαυίδ ένας Γέροντας, ο Ιάκωβος, ο οποίος κάνει θαύματα.
Δεν πας εκεί;
Αμέσως έτρεξα και ήρθα στο Μοναστήρι.
Έφτασα σχεδόν βράδυ. Πλησίασα τον Γέροντα και του είπα τον πόνο μου.
Μου λέει τότε, πάμε στον ναό παιδί μου, να προσευχηθούμε μαζί.
Ο Γέροντας γονάτισε σε ένα χαλάκι μπροστά στην εικόνα του Οσίου Δαυΐδ και άρχισε να προσεύχεται.
Η προσευχή του κράτησε οκτώ ολόκληρες ώρες.
Οκτώ ολόκληρες ώρες τα δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του και έβρεξαν το χαλί. Παρακαλούσε συνέχεια το Θεό, το Χριστό, την Παναγία, έβαζε μεσίτη τον Όσιο Δαυΐδ.
Κάποια στιγμή, τις πρωινές ώρες, σηκώθηκε και μου λέει χαρούμενος:
Πάμε παιδί μου, ο γιος σου είναι καλά.
Εγώ μέσα μου αμφέβαλλα, αλλά ντρεπόμουν να εκφράσω την αμφιβολία μου.
Τότε γυρίζει και λέει προς εμένα ο Γέροντας :
Τηλεφώνησε παιδί μου στο Νοσοκομείο, αφού αμφιβάλλεις, για να πειστείς. Τηλεφώνησα και μου είπαν το θαυμαστό εκείνο γεγονός.
Ο ετοιμοθάνατος έγινε καλά.
Ξαφνικά σηκώθηκε, έγινε τελείως καλά, σηκώθηκε και περπατούσε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, προς έκπληξη των γιατρών και όλων εκεί.
Και εγώ τότε ερμήνευσα το θαυμαστό αυτό γεγονός, για να δείξω, να αποδείξω την αγιότητα του αγίου.
Και λέω, βέβαια, η θαυματουργική δύναμις του Γέροντα είναι σίγουρη, αλλά εγώ θα σταθώ πρώτα στον ύψιστο όλων, την αρετή της αγάπης.
Γιατί για οκτώ ώρες όταν είναι γονατιστός και κλαίει και δακρύζει συνέχεια και παρακαλάει, σημαίνει ότι έχει μία τέλεια, μία τέλεια κατά Χριστόν αγάπη ο Γέροντας Ιάκωβος.
Η αγάπη είναι η πρύτανις όλων των αρετών, που εμπεριέχει όλες τις άλλες αρετές.

Από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ <<Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης).
Σελ. 390-391
Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018
Πληκτρολόγηση κειμένου
Δημήτρης Προσκυνητής

[toula]

Ο Γέροντας Ακάκιος ο Καυσοκαλυβίτης ο οποίος έκλεισε τα μάτια του Αγίου Πορφυρίου ομολογεί εδώ και χρόνια, τα χέρια του Αγίου Πορφυρίου βγήκαν παντελώς άφθαρτα από τον τάφο!

[toula]

Όταν ο Άγιος Πορφύριος σταμάτησε τον χρόνο.!!!

Το μεγαλύτερο όμως και κατά την άποψή μου μοναδικό θαύμα που έχει καταγραφεί και έχει κάνει ο Άγιος Πορφύριος που συγκλονίζει τους τεχνολόγους και τους φυσικούς είναι η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα.
Η μόνη αναφορά στην Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη παρόμοιου θαύματος για την επέμβαση στο χρόνο βρίσκεται στην Παλαιά διαθήκη όταν ο Ιησούς του Ναυΐ ύψωσε τα χέρια του σε σημείο του σταυρού για να «σταθεί ο ήλιος» και να παραταθεί η ημέρα για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στο λόφο της Γαβαών.
Η διαφορά όμως στην περίπτωση του θαύματος του Αγίου Πορφυρίου, ήταν ότι η μεταβολή του χρόνου πραγματοποιήθηκε μόνο για μια ομάδα μοναχών και όχι για ολόκληρο τον κόσμο.
Μια τέτοια συστολή του χρόνου μπορεί να πραγματοποιηθεί σήμερα με βάση τη θεωρία της σχετικότητας για κάποιο αντικείμενο που κινείται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή της ταχύτητας του φωτός και πραγματικά ως τεχνολόγο επιστήμονα με αφήνει άφωνο διότι ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε παρά σε κάποια σωματίδια που δεν έχουν μάζα.
Το πιο πάνω θαύμα μαρτυρείται από τις Μοναχές και τη σημερινή Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Μακρινού Μεγάρων σε ένα από τα πολλά βιβλία των θαυμάτων του Αγίου.
Οι Μοναχές αυτές επισκέφθηκαν τον Άγιο στο Ησυχαστήριό του στο Μήλεσι και ήθελαν να φύγουν νωρίς για να προλάβουν να πάνε στο μοναστήρι προτού κλείσει η εξώπορτα.
Όμως ο Άγιος είχε μαζί τους πολύ κέφι και δεν τις άφηνε να φύγουν. Οι μοναχές του έλεγαν ότι έπρεπε να πάνε αλλά αυτός τους έλεγε, «μείνετε ακόμα λίγο και έχει ο Θεός».
Τελικά αυτές έκαναν υπακοή στον Άγιο και μετά από πολλή ώρα ξεκίνησαν με ένα ταξί για το μοναστήρι τους πολύ καθυστερημένες. Δεν έφτανε η καθυστέρηση που είχαν όταν ξεκίνησαν, αλλά και ο οδηγός του ταξί πήγαινε πάρα πολύ αργά διότι είχε πάρα πολύ κίνηση ο δρόμος. Οι μοναχές ήταν απελπισμένες για την καθυστέρηση που θα είχαν όταν θα πήγαιναν στο μοναστήρι τους διότι όπως μετρούσαν το χρόνο θα πήγαιναν εκεί αρκετή ώρα μετά που θα έκλεινε η είσοδος του Μοναστηριού.
Με μεγάλη τους έκπληξη είχαν διαπιστώσει ότι είχαν φτάσει στην ώρα τους το Μοναστήρι, σαν να και είχαν περάσει μόνο δεκαπέντε λεπτά από τότε που είχαν φύγει από το Μήλεσι. Το πιο πάνω θαύμα με έχει προβληματίσει για πολλά χρόνια γιατί για μένα είναι από τις λίγες θαυματουργικές επεμβάσεις στο χωροχρόνο που έχουν καταγραφεί στην Ορθόδοξή μας Παράδοση και δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τη συμβατική σύγχρονη επιστημονική γνώση.

Από Ιερά Μητρόπολη Μόρφου.

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, εμφάνιση στην Ινδία.

Όταν τελέσαμε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του παππού ήταν ο τόπος χιονισμένος.
Τα πάντα σκεπασμένα με το χιόνι.
Κάποια στιγμή το απόγευμα, έρχεται ένα αγροτικό.
Ακούω τον π. Σεραφείμ που λέει στο ναυτικό: «Άντε Νίκο σε περιμένει πίσω από το Ιερό».
Όταν πάλι περπατώντας στο Μοναστήρι περνώ από τον τάφο του, βλέπω τον ναυτικό να κλαίει κι έπειτα από λίγο μας διηγείτο: «Ήμασταν σταματημένοι στην Ινδία, γιατί το πλοίο μας είχε πάθει ζημιά και δεν ξέραμε τι είχε και το βράδυ της Πέμπτης τον βλέπω και μου λέει: “Νίκο εκεί.
Αυτό έχει χαλάσει.
Αυτό πρέπει να αλλάξετε και θα φύγετε”. Κι έτσι ήτανε».
Κι όταν γύρισε σπίτι του, δεν του είχαν πει τίποτα οι δικοί του.
Το μεσημέρι στο τραπέζι του λέει η μικρή του κορούλα: «Μπαμπά εκείνος ο παππούλης πέτανε». «Ποιος παππούλης;».
Του είπανε τι είχε συμβεί και ήλθε αμέσως επάνω. Μάλιστα εκείνη την ώρα ήταν ο π. Σεραφείμ και κάποιοι άλλοι που ήταν εκεί προσκυνητές λέγανε «Άγιος άνθρωπος»
και λέει ο π. Σεραφείμ: «Τι άγιος; Ψεύτης ήτανε.
Έλεγε πως δεν έχει πάει πουθενά κι αυτός είχε πάει στις Ινδίες».

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου
Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία
Ημερίδα για τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράναματος 21/11/2016

[toula]

Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.
«Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα».
Λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης.
Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού!
Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα!
Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου!
Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!
Είναι φοβερό, αν το σκεφθής! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το:
«Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» Λουκ. 1, 46-48.
Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα!
Πολύ θα βοηθηθής, εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά.
Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση·
κι αν ταπεινωθής, θα δής τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου-Πάθη και Αρετές. Λόγοι Ε΄, ΜΕΡΟΣ Α, ΚΕΦ. 1, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης..
***********************
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
Υπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Υιού Σου, που μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμώ να πω ότι έχω με Σένα συγγένεια!
Ω Δέσποινα του κόσμου! Από Σένα έλαβε ο Υιός του Θεού αυτό το Σώμα και Αίμα. Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που μεταλαμβάνω είναι ίδια με το Σώμα του Κυρίου που είναι στους ουρανούς.
Πως μπορώ να μην αγαπάω Εσένα, και πιο πολύ τον Υιό Σου, δικό Σου και δικό μου Θεό; Ω Πανάχραντε Δέσποινα! Δώσε μου να έχω συγγένεια με Σένα όχι μόνο εξαιτίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που πολλές φορές μεταλαμβάνω ανάξια, αλλά να πλησιάσω και το δικό Σου βαθμό της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας, να ομοιάσω Εσένα στις σκέψεις και τα συναισθήματα.
Ω Πανάχραντε Δέσποινα! Έχω μεγάλη ανάγκη και θέλω να αποκτήσω καρδιά καθαρή! Τα πάντα για Σένα είναι δυνατά, Υπερευλογημένη• μπορείς να παρακαλέσεις τον Υιό και Θεό Σου να μου χαρίσει καρδιά καθαρή, όπου κατοικεί πίστη, ελπίδα, και αγάπη.
Κάνε το, Πανάχραντε!
Καλό στάδιο, καλή Παναγιά!!!

[toula]

Στην Εκκλησία γνώρισα σπάνιους ανθρώπους...
Με αρετή και αυθεντικότητα, καλοδουλεμένους, καλλιεργημένους, αληθινούς χριστιανούς, ευγενικές ψυχές,γνώρισα, τολμώ να πω, αγίους.
Δεν συνάντησα τέτοιους γενικότερα στη ζωή μου. Ξεχώριζαν με διαφορά αυτοί οι χριστιανοί από άλλους ανθρώπους. Οφείλω να το ομολογήσω.
Δεν είχα δεί σημεία ούτε θαύματα. Δεν τα χρειαζόμουν αυτά.
Για κάποιον όμως λόγο, δεν ήθελα η πίστη να μου φορεθεί, αλλά να μου προκύψει, δεν ήθελα να παρασυρθώ ούτε από λογικά επιχειρήματα υπέρ αυτής ούτε από την αρετή των πιστών. Δεν χρειαζόμουν ούτε αποδείξεις ούτε έμμεσα συμπεράσματα. Δεν έκανα το λάθος να την ψάξω στούς έξυπνους ή μορφωμένους ούτε στούς πετυχημένους ούτε στούς καλούς ούτε μέσα σε παράξενα γεγονότα ή σε φανταστικούς εντυπωσιασμούς.
΄Ηθελα να την βρώ καθαρή μέσα μου. Όχι κάπου αλλού. Ακόμη και η αγιότητα ή η καλωσύνη των χριστιανών ήθελα μόνο να με υποψιάσει ή να με εμπνεύσει, όχι να με υποχρεώσει να ακολουθήσω τον δρόμο της πίστης και της Εκκλησίας.
Δεν θα έπρεπε η πίστη μου στόν Θεό να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη μου σε ανθρώπους.
Έπρεπε να είναι η δική του φωνή μέσα μου.
Δεν ήθελα να επιτρέψω κανέναν και τίποτα να με βιάσει ψυχικά.
Η πίστη στον Θεό θα άξιζε μόνο αν την συναντούσα στο κορύφωμα της ελευθερίας μου. Αυτή η ελευθερία ήταν το μεγαλύτερο δώρο πού ανεγνώριζα πάνω μου.
Αν υπήρχε Θεός, αυτός έπρεπε να μου το είχε δώσει, όχι για να ξεγελαστώ απολαμβάνοντας την εφημερότητά μου, ούτε για να ζαλιστώ από τις όποιες ικανότητες ή επιτυχίες μου, αλλά για να γνωρίσω την αλήθεια και στο κέντρο της να τον συναντήσω.

Είναι αλήθεια ότι πόνεσα πολύ. Έκλαψα βουβά. Δεν ήθελα να παρασυρθώ. Η προσπάθειά μου αυτή ήταν μυστική, δεν μπορούσα να την κοινοποιήσω. Ο δρόμος μου μονήρης, κι ας ήμουν μικρό παιδί. Είχα τη συναίσθηση ότι αν την μοιραζόμουν, κανείς δεν θα με καταλάβαινε.
. . . . .Αυτόν τον πόνο της αναζήτησης δεν μπορούσα ποτέ να τον μοιραστώ με τούς χριστιανούς που ήξερα. Αυτοί θεωρούσαν την αμφισβήτηση αμαρτία. Νόμιζαν ότι είναι σίγουροι για όλα, ότι υπάρχουν απαντήσεις για τα πάντα.
Έτσι τους είχαν μάθει. Μιλούσαν για μυστήριο σαν να γνώριζαν τα μυστικά και τις λεπτομέρειές του. Ίσως μόνο αυτοί.
Έτσι όμως το κάνανε πολύ λογικό, πολύ μικρό, το απογύμνωναν απο την ομορφιά της μυστηριακής γοητείας του. Κατέστρεφαν την ελπίδα του. Δεν ήθελα να τούς μιμηθώ. Τούς ζήλευα για τον θησαυρό που υποψιαζόμουν πως κρατούσαν, για την ποιότητα του ήθους τους, αλλά όχι για την πίστη τους.
Αυτή μου φαινόταν λάθος. Δεν είχε τη ζωή που εγώ έψαχνα, τη δύναμη που αναζητούσα, την ελευθερία που λαχταρούσα.
. . . . Στην Εκκλησία βρήκα τη δύναμη που κρύβει η μετάνοια του αμαρτωλού. Και το έλεος του Θεού. Θέλησα να μαθητεύσω στον Ληστή του Ευαγγελίου, στην Πόρνη που έχυσε μύρο, στον Τελώνη, στον Άσωτο, στον Πέτρο όχι τη στιγμή της ομολογίας του, αλλά τότε που "έκλαυσε πικρώς", στο ξεσχισμένο απο τη μετάνοια Παύλο.
Στη Μάρθα που μεριμνούσε περί πολλά και στον Θωμά που ήθελε την αμεσότητα της ψηλάφησης. Αυτοί ήταν ανθρώπινοι. Αυτοί με συγκινούσαν πιό πολύ από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας. Το δάκρυ των μετανοούντων, περισσότερο από τη σκέψη των θεολόγων.

Από το βιβλίο ''ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΗ ΖΗΣΩ''.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
Πληκτρολόγηση Δημήτρης Προσκυνητής

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

Το θαύμα που έγινε για να πιστέψει η άπιστη και άθεη Φυσικός.
Διήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανασίου:
Λίγες μέρες πριν πάμε εκεί ήρθαν από ένα χωριό και τον προσκάλεσαν να πάρει μερικά λείψανα του Αγίου Δαυίδ και να πάει στο χωριό τους για να τους κάνει κάποια παράκληση.
Την ώρα που τα πήγε ήταν μια γυναίκα εκεί από τον Καναδά. Ήταν μαζί με μια άλλη μοναχή, Κύπρια μάλιστα, και πήγαιναν να συναντήσουν τον π. Ιάκωβο.
Η κοπέλα από τον Καναδά, φυσικός μάλιστα, δεν ήταν πιστή κοπέλα, ήταν μάλλον άθεη.
Πήγαν να τον δουν και τους λέει ο π. Ιάκωβος:
–Τώρα φεύγω, πάω στο χωριό, δεν ξέρω αν θα γυρίσω γρήγορα. Εύχομαι όμως ο Άγιος Δαυίδ, που είναι εδώ στο μοναστήρι μας να σας πληροφορήσει ότι όντως υπάρχουν άγιοι, η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Υπάρχει ο Θεός, ο οποίος νικά της φύσεως τους νόμους.
Πήγε, λοιπόν, ο π. Ιάκωβος στο ντουλάπι, εκεί που φυλάνε τα λείψανα του Αγίου Δαυίδ πήρε ένα κομμάτι από τα λείψανα, από τη λειψανοθήκη, έκλεισε το ντουλάπι κι έφυγε.
Όταν ξεκίνησε να φύγει, τότε, το θυμιατό που ήταν μέσα στο ντουλάπι κλειστό με γυαλιά γύρω-γύρω άρχισε να κινείται μόνο του και να θυμιάζει μπροστά στα μάτια της μοναχής, της κοπέλας από τον Καναδά και του πατρός Ιακώβου.
Αυτό εξακολούθησε περίπου μισή ώρα. Τότε ο π. Ιάκωβος, με πολλή φυσικότητα είπε:
–Κοίταξε, Μαρία, αυτό το θυμίασμα για σένα είναι. Για να πιστέψεις ότι ο Άγιος Δαυίδ μπορεί να ενεργεί υπεράνω των νόμων της φύσεως.

Από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη, “Γεροντικό του 20ού αιώνα”, των εκδόσεων η “Μεταμόρφωσις του
Σωτήρος”, Μήλεσι.
Αποσπάσματα από το διαδίκτυο.
Ekklisiaonline

[toula]

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης.

«Μόνο εκείνος μπορεί να είναι!
Κοίταξέ τον!!!!! »
Μαρτυρία Πρεσβυτέρας Ισμήνης:
Στην Αίγυπτο, όπου ζούσαμε, μας μιλούσανε συχνά οι Πατέρες του Σινά για τον μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο. Έτσι, το έτος 1990, μόλις έγινα φοιτήτρια και ζούσα στην Ελλάδα, αποφάσισα να πάω στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ για να πάρω την ευλογία του. Πήρα μαζί μου και μια φίλη μου Γερμανίδα Ορθόδοξη, την Μπεττίνα, η οποία είχε πρόσφατα βαπτισθεί στο Σινά και ξεκινήσαμε με το λεωφορείο.
Μόλις φθάσαμε, οι Πατέρες μάς είπαν ότι ο Γέροντας δεν έβγαινε από το κελλί του λόγω υγείας. Ήταν αδύνατον να πάρουμε την ευχή του. Στενοχωρηθήκαμε, αλλά επειδή δεν είχε λεωφορείο επιστροφής την ίδια μέρα, μείναμε εκεί και πήγαμε στον Εσπερινό.
Ξαφνικά, μου λέει η Μπεττίνα: «Να, ο Γέροντας!». Απόρησα πώς ήταν τόσο σίγουρη ότι ήταν εκείνος, αφού δεν είχαμε δει ποτέ φωτογραφία του. «Μόνο εκείνος μπορεί να είναι! Κοίταξέ τον!», μου είπε. Τότε κοίταξα και εγώ τα μάτια του Ιερομονάχου που συμμετείχε στην ακολουθία. Έμεινα άναυδη. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τέτοια έκφραση. Δεν ήταν του κόσμου τούτου, αλλά ήταν από άλλον κόσμο. Η γαλήνη και η αγάπη που εξέφραζαν, υπερέβαινε κάθε ανθρώπινο μέτρο. Είχαν κάτι ουράνιο, γνώριζαν τις ψυχές των ανθρώπων, έλαμπε ένα φως μέσα τους, που τον έκαναν ολόκληρο διάφανο, όπως τα χάρτινα φαναράκια που φαίνονται διάφανα, όταν φωτίζονται από μέσα.

Άλλη φορά που πήγα και εξομολογήθηκα, ενώ μιλούσαμε, μου έλεγε τι να μην λέω και πώς να μην φέρομαι, μιμούμενος την φωνή και τις κινήσεις μου. Και ενώ ήταν ολόιδιες με τις δικές μου οι κινήσεις που έκανε και ο τόνος της φωνής του εκείνη την στιγμή ολόιδιος με τον δικό μου, όλο αυτό μου φάνηκε απολύτως φυσικό. Τα έλεγε από αγάπη και με πατρική στοργή, γι’ αυτό ούτε ντράπηκα, ούτε πληγώθηκα που με μιμούνταν.
Στην επιστροφή μου ήμουν χαρούμενη σαν μικρό παιδάκι. Αισθανόμουν να με συνοδεύει η αγάπη του Γέροντα και μου ερχόταν ν’ αγκαλιάσω όλον τον κόσμο από την χαρά μου. Την άλλη μέρα συνειδητοποίησα πως με είχε μιμηθεί, για να μου δείξει να καταλάβω πώς πρέπει να φέρομαι και ευχαρίστησα τον Θεό που μου είχε κάνει αυτό το ανεκτίμητο δώρο, να γνωρίσω τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο.

Πηγή. Το Ειλητάριον blogspot.
«Ο Γέρων Ιάκωβος»
(Διηγήσεις–Νουθεσίες–Μαρτυρίες),
Κεφ. Γ΄ («Μαρτυρίες»)·
§93–§97, σελ. 156, 275–292·
Σειρά: «Ορθόδοξο Βίωμα – 4»·
Εκδόσεις «Ενωμένη Ρωμηοσύνη»,
Θεσσαλονίκη 2016.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφιών,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.