Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Ο θυμός δεν συμφέρει!

Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το να αμύνεται κανείς δεν είναι άδικο, αλλά πρέπει και συ να συμφωνήσεις ότι δεν είναι και φιλοσοφημένο. Αυτό που λες θα ήταν λογικό, αν ήταν εύκολο και χωρίς πολλές περιπλοκές.
Αν όμως, πριν να δικαιωθεί κανείς , αδικείται χίλιες φορές τότε είναι καλύτερα να μην προσθέτει στην αδικία που του έγινε κι άλλο κακό.
Σου φαίνεται ότι μιλάω με αινίγματα; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σου εξηγήσω. Σκέψου, αν θελήσει κανείς να αμυνθεί, τι χρειάζεται να πάθει. Πρώτα τον πλημμυρίζει ο θυμός και μετά τον διαλύει η οργή.

Γιατί πρώτα φέρνει στο μυαλό του αυτό που έπαθε και μετά οργίζεται και επιθυμεί την ανταπόδοση . Τρίτο, προκαλεί ταραχή γύρω του. Τέταρτο, κάνει χίλιους δυο λογισμούς. Πέμπτο, τον πιάνει δέος και τρεμούλα και αγωνία γιατί τον τρώει ο θυμός και τον συγκλονίζει ο φόβος για το πώς θα πετύχει την αντεπίθεσή του. Δε σου φαίνεται λοιπόν πως τιμωρείται αυτός ο ίδιος, πριν τιμωρήσει τον άλλον;
Ενώ αυτός που φιλοσοφεί απαλλάσσεται από όλα αυτά. Φυσικά. Είναι κύριος της κατάστασης και εκεί τελειώνει το πράγμα. Με τον άλλο δεν είναι έτσι, χρειάζεται να βρει κατάλληλο χρόνο, τόπο, πονηριά και κακία, όπλα και μεθόδους , κολακεία και δουλικότητα και υποκρισία. Βλέπεις πόσο δύσκολη είναι η κακία ενώ η αρετή είναι εύκολη;

Πόσο η μια είναι γεμάτη φασαρίες ενώ η άλλη ατάραχη; Κι όσο ο πονηρός άνθρωπος τα παθαίνει αυτά, άλλο τόσο απολαμβάνει γαλήνη αυτός που επιλέγει την αρετή. Επιπλέον ,αυτός που αντεπιτίθεται, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο έχθρας, ενώ αυτός που φιλοσοφεί βάζει γρήγορα στην έχθρα ένα τέλος. Γι’ αυτό το λόγο ημερεύει και τον άλλο, που είναι ανόητος, και τον προκαλεί να γίνουν φίλοι.
Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης

«Επειδή η αμαρτία στο βάθος της δεν είναι παρά κακία και υπερηφάνεια, πρέπει να θεραπεύουμε κάθε αμαρτωλό με την αγαθότητα και την αγάπη. Είναι αυτό μια μεγάλη αλήθεια που συχνά την λησμονούμε. Πράγματι συχνά, πολύ συχνά, ενεργούμε αντίθετα προς αυτή την αλήθεια. Προσθέτουμε κακία στην κακία, αντιθέτουμε υπερηφάνεια στην υπερηφάνεια.
Έτσι η αρρώστια μεγαλώνει εξαιτίας μας και δεν υποχωρεί. Αντί να τη θεραπεύουμε την επιδεινώνουμε. Κύριε, ελέησέ μας, απάλυνε την καρδιά μας».
Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Από το βιβλίο: «Ελένη Κονδύλη Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς»ΑΚΡΙΤΑΣ Β΄ΕΚΔΟΣΗ
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας

[toula]

Αγιοκατατάξεις Εθνοϊερομαρτύρων
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Την περασμένη εβδομάδα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) στα πλαίσια των εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος εορτασμών για τα διακόσια χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης για την απελευθέρωση της Πατρίδας μας αποφάσισε να αναγράψει στις Αγιολογικές Δέλτους της Εκκλησίας τους Εθνοϊερομάρτυρες Μητροπολίτες Αγχιάλου Ευγένιο, Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, Δέρκων Γρηγόριο, Εφέσου Διονύσιο, Αδριανουπόλεως Δωρόθεο, Νικομηδείας Αθανάσιο και Τυρνόβου Ιωαννίκιο.

Στο σχετικό δελτίο Τύπου της ΔΙΣ αναγράφεται ότι η απόφαση ελήφθη μετά από πρόταση των Μητροπολιτών Πατρών κ. Χρυσοστόμου, Λευκάδος κ. Θεοφίλου και Χίου κ. Μάρκου και εισήγηση της Επιτροπής Νομοκανονικών και Δογματικών Ζητημάτων (ΕΝΔΖ). Οι μαρτυρήσαντες Αρχιερείς ήσαν στην Κωνσταντινούπολη όταν με την έναρξη της Επανάστασης του 1821 ξέσπασε εκεί ο διωγμός σε βάρος των Ελλήνων. Συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν την ίδια ημέρα με τον Εθνοϊερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, και, όπως Εκείνος, απαγχονίστηκαν από τους Τούρκους.

Η αγιοκατάταξη του Πατριάρχη Αγίου Γρηγορίου Ε΄ έγινε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος το 1921, εκατό χρόνια μετά την δι’ απαγχονισμού δολοφονία Του. Μετά από εκατό χρόνια έγινε εφέτος η αγιοκατάταξη των επτά αναφερθέντων Αρχιερέων. Ελπίζεται ότι δεν θα χρειαστούν άλλα εκατό χρόνια για να αγιοκαταταγούν οι υπόλοιποι Αρχιερείς, ιερείς και λαϊκοί, οι οποίοι απαγχονίστηκαν ή εσφάγησαν από τους Οθωμανούς στη Θράκη, με αφορμή την Επανάσταση. Μεταξύ των εν λόγω Αρχιερέων είναι ο πρώην Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Στ΄, και οι Μητροπολίτες Σωζοπόλεως Παΐσιος, Γάνου και Χώρας Γεράσιμος και Μυριοφύτου και Περιστάσεως Νεόφυτος.

Εθνοϊερομάρτυρες είναι και οι Μητροπολίτες της Πελοποννήσου Μονεμβασίας Χρύσανθος, Δημητσάνας Φιλόθεος, Ναυπλίου και Άργους Γρηγόριος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός και Ωλένης Φιλάρετος, οι οποίοι οδηγήθηκαν στις φυλακές από τους Τούρκους στην Τρίπολη και εκεί πέθαναν από τις απάνθρωπες συνθήκες και τις κακουχίες. Υπάρχουν και άλλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί, που θυσιάστηκαν «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία», ή που προσέφεραν πολλά στη διατήρηση της ιδιοπροσπίας μας. με τους οποίους οφείλουν να ασχοληθούν οι Μητροπολίτες στων οποίων τις Επαρχίες γεννήθηκαν ή/και έδρασαν και τα μέλη της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής να εισηγηθούν την αγιοκατάταξή τους, ως μια οφειλόμενη πράξη δικαιοσύνης και ευγνωμοσύνης προς αυτούς και ως ενέργεια ανταποκρινόμενη στο αίσθημα του πιστού λαού.

Σημειώνεται ότι μετά από πρόταση του Μητροπολίτου Χίου και εισήγηση της ΣΕΝΔΖ η ΔΙΣ αποφάσισε την Αγιοκατάταξη και των στο έτος 1822 μαρτυρησάντων κατά τη σφαγή της Χίου Μητροπολίτου Χίου Πλάτωνος και των μαζί του αναιρεθέντων κληρικών, μοναχών και λαϊκών. Οι άλλοι φονευθέντες Έλληνες κατά την Επανάσταση του 1821, κληρικοί και λαϊκοί, φαίνεται ότι δεν έχουν Μητροπολίτες που να εισηγηθούν σχετικώς στην αρμόδια Επιτροπή, οπότε μένουν στην αφάνεια και αφήνεται αναπάντητη η αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα που διαστρέφει την ιστορική αλήθεια, ως προς τη συμμετοχή της Εκκλησίας στη διατήρηση της ιδιοπροσωπίας των Ελλήνων και στην Εθνεγερσία του 1821. Μεταξύ των μαρτύρων κατά την Επανάσταση του 1821 και πριν συγκαταλέγονται οι παπά Θύμιος Βλαχάβας, Αθανάσιος Διάκος, Σαλώνων Ησαϊας, Ρωγών Ιωσήφ, μοναχός Σαμουήλ του Σουλίου και Αρχιμ. Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας). Επίσης οι Σουλιώτισσες του Ζαλόγγου και της Νάουσας και ο Ρήγας ο Βελεστινλής με τους συντρόφους του.

Έγινε μία ακόμη αγιοκατάταξη από την ΔΙΣ, του Διδασκάλου του Γένους Αναστασίου Γορδίου (1654 – 1729), μετά από πρόταση του Μητροπολίτου Καρπενησίου κ. Γεωργίου, που ενήργησε όπως ο Μητροπολίτης Χίου, και εισήγηση της ΣΕΝΔΖ. Η Εκκλησία δεν έχει ακόμη αναγνωρίσει και άλλους σπουδαίους διδασκάλους του Γένους, κληρικούς και λαϊκούς, με Ορθόδοξη πνευματικότητα και με μεγάλη προσφορά στον φωτισμό των Ελλήνων και στη διατήρηση της ταυτότητάς τους. Μεταξύ αυτών είναι οι Αρχιεπίσκοποι Ευγένιος Βούλγαρης και Νικηφόρος Θεοτόκης και ο ιερομόναχος Νεκτάριος Τέρπος.-

Πηγή: Aktines

[toula]

Ο Γέροντας Αρσένιος (κατά κόσμον Άγγελος Παπατσιόκ – Papacioc)

[...] Εκεί στην Σλάτινα με παρέλαβε η Αστυνομία Sigurimi.
Μ’ επήραν απ’ την ακολουθία του Όρθρου στις δύο τα μεσάνυκτα.
Εγώ ο ίδιος εκείνη τη στιγμή έκανα την Ακολουθία.
Ενθυμούμαι ήλθαν 89 αξιωματικοί με τρία φορτηγά και δύο ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όταν τους είδα να έρχωνται, τους είπα:
-«Σείσθηκε το βουνό και βγήκε ένα ποντίκι.
Ημπορούσατε να με πάρετε ένα τηλέφωνο να έλθω μόνος μου. Γιατί εκάματε τόσο κόπο, τόσα έξοδα για ένα καλόγερο!
Τι χρειαζόταν αυτό το θέατρο;»
Με μετέφεραν στο ανακριτήριο της Σουτσεάβας, πρωτεύουσας της Μολδαβίας.
Με κατηγορούσαν ότι έγραφα διάφορα πράγματα και δεν ξέρω τι άλλο.
Εν τω μεταξύ είχαν αρπάξει όλα τα βιβλία και τετράδιά μου.
- «Κύριοι», τους είπα, εάν με κατηγορείτε για κάτι, εγώ δεν παραδέχομαι τίποτε.
Εσείς εύκολα ημπορείτε να με καταδικάσετε διαστρέφοντας τα πράγματα. Εγώ όμως δεν αναγνωρίζω κανένα έγγραφο που να μην έχη την υπογραφή μου».
Ήσαν πεπεισμένοι ότι εγώ έκανα προπαγάνδα, χωρίς ποτέ να έχω αναμιχθεί με το κόμμα.
Δεν είχα άλλο ιδεώδες μέσα μου, παρά μόνο να αγωνίζομαι για την πίστι, να πεθαίνω για την πίστι και να πολεμώ με τις δυνάμεις του σκότους, για να έχω την ευτυχία κοντά στον Δεσπότη Χριστό μας.
Στο τέλος μου εκάλυψαν τα μάτια με μαύρο πανί και μ’ έβαλαν σ' ένα δωμάτιο ενός τετραγωνικού μέτρου και ύψους 5 μέτρων.
Μέσα ήτο μία καρέκλα και τίποτε άλλο.
Φορούσα μόνο το ζωστικό μου και εξάπλωνα πάνω στο τσιμέντο καθιστός, διότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος να ξαπλώσω ευθεία το σώμα μου κάτω.
Την νύκτα άκουσα ένα ελαφρό κτύπο στον τοίχο.
- «Ποιος είναι:» ερώτησα.
Ήτο ο π. Μάρκος. Είχε συλληφθεί κι αυτός.
Ευρισκόταν στο διπλανό κελλί, των ιδίων διαστάσεων με το ιδικό μου.
Δεν ημπορείτε να αντιληφθήτε μέσα στον πόνο μου, τι χαρά ένιωσα να έχω δίπλα μου κάποιον άνθρωπο ιδικό μου!
Αυτός ήτο μεγάλος ασκητής και εραστής του Θεού.
Για τη μεγάλη καρτερία του τον θεωρούσαν φακίρη.
Τόσο πολύ υπέμενε τους πόνους και τα βάσανα για τον Χριστό, ώστε δεν έβγαζε λέξι όταν του εξερίζωναν τα νύχια των χεριών και ποδιών του.
Έλεγε στους άλλους συγκρατουμένους του με γενναιοψυχία και χριστιανική καύχησι:
-«Τους έκανα σκόνη τους αστυνομικούς».
Κατόπιν με μετέφεραν με το τυφλοπάνι στα μάτια στο Βουκουρέστι για την συνέχισι της ανακρίσεως, η οποία εκεί διήρκεσε 90 ημέρες.
Ήτο η πιο βασανιστική περίοδος.
Σ' έδερναν και σ' εσκότωναν μόνο και μόνο να συμφωνήσης με τις κατηγορίες τους. Τους έλεγα:
-" Δεν είμαι ένοχος γι’ αυτό το πράγμα, κύριοι.
Δεν ξέρω τον τάδε. Κόψτε μου το κεφάλι."
Στο τέλος ευρήκαν αφορμή να με ενοχοποιήσουν με την «Φλεγόμενη Βάτο». «Φλεγόμενη Βάτος» ήτο μία ομάδα πνευματικών προσωπικοτήτων του Βουκουρεστίου και των περιχώρων,
οι οποίοι κάθε εβδομάδα συγκεντρώνοντο στο Μοναστήρι του αγίου Ανθίμου και ησχολούντο με την συζήτησι και την μελέτη πατερικών βιβλίων.
Ακόμη συνομιλούσαν πώς θα αντιμετωπίσουν ένα ουνίτη ιερέα, ο οποίος με τα κηρύγματά του τραβούσε πολλούς νέους κοντά του και είχε σταλεί από τον Πάπα σαν υπεύθυνος της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης.
Με κατηγόρησαν λοιπόν ότι εκάναμε εκεί συγκεντρώσεις εναντίον του καθεστώτος της Χώρας.
Μετά από πολλές διαδικασίες ελευθερώθηκα από τις φυλακές, αλλά δεν γινόμουν δεκτός σε κανένα μοναστήρι, διότι οι ηγούμενοι και οι πατέρες εφοβούντο μήπως ενοχοποιηθούν ως συνεργάτες μου και κλεισθούν φυλακή. Ο πατριάρχης Ιουστινιανός μου έδωσε την ιδέα να πάω στο Κλουζ, εφημέριος σε κάποια ενορία,
διότι τότε πολλές θέσεις ήσαν κενές, λόγω της συλλήψεως των ιερέων. Υπηρέτησα ως εφημέριος δύο χρόνια στην ενορία Κάτω και Άνω Φιλέα.
Τότε εστάλην και ως ηγούμενος στο μοναστήρι Κέϊα του νομού Πράχοβα.
Μετά από 6 χρόνια μεταφέρθηκα στο μοναστήρι Καλνταρουσάνι, όπου υπηρέτησα ως μέγας οικονόμος και γραμματεύς.
Από εκεί με μετακίνησαν στο γυναικείο μοναστήρι Ντίντρου-Λεμν, όπου υπηρέτησα ως Πνευματικός και λειτουργός.
Κατόπιν επί ενάμισυ χρόνο εργάσθηκα σαν λειτουργός στο Ανδρικό μοναστήρι Τσερνίκα,
ενώ από το 1976 μεταφέρθηκα με εντολή του πατριάρχου στο μικρό μοναστήρι της αγίας Θεοτόκου Μαρίας, που είναι στην κωμόπολι Τέκιργκιολ της Κωνστάντζας.
Εκεί υπηρετώ μέχρι τώρα ως Πνευματικός και λειτουργός των μοναζουσών Αδελφών και πολλών ευλαβών χριστιανών.
[...]
-"Ενθυμείσθε πόσα χρόνια εκάνατε στις φυλακές; "
-"Την πρώτη φορά φυλακίσθηκα έξι χρόνια.
Τότε ήμουν λαϊκός. Μετά την είσοδό μου στον μοναχισμό φυλακίσθηκα ακόμη άλλα έξι χρόνια και τελευταία άλλα δύο. Συνολικά 14 χρόνια ήμουν φυλακισμένος για την πίστη του Χριστού μας!"
-" Σε ποιες φυλακές εκάνατε; "
-"Στις φυλακές του Αϊούντ (πόλις της δυτικής Ρουμανίας) έκανα τον περισσότερο καιρό.
Εκεί υπήρχε ένα τμήμα Ασφαλείας από Ούγγρους κομμουνιστές πολύ σκληρό. Στο κρατητήριο με κράτησαν χρόνια και χρόνια.
Περνούσαν από εμάς συχνά πράκτορες του κόμματος να ιδούν τα αισθήματα και τα φρονήματά μας.
Αυτές οι φυλακές του Αϊούντ ήσαν το βασίλειο του θανάτου.
Το έργο που εφήρμοζαν με σκληρότητα ήτο ο αργός διά της λιμοκτονίας θάνατος.
Όταν άνοιγαν το κελλάκι σου για να σε πάρουν, δεν ήξερες, εάν θα επιστρέψης. Σε περίπτωσι ασθενείας σου σε έπαιρναν και σε επήγαιναν σε άλλο χειρότερο τμήμα για να συντομεύσουν τον θάνατό σου.
Σε κρατούσαν απομονωμένο από όλους μέχρι να πεθάνης."
-" Τι εκάνατε τον ελεύθερο χρόνο σας;"
-" Κάθε ημέρα επαναλάμβανα στην μνήμη μου στιγμές από την Θεία Λειτουργία. Είχα μια κανάτα νερό και 300 γραμμάρια ψωμί από κριθάρι.
Θεωρούσα την κανάτα για Άγιο Ποτήριο και περνούσα απ’ όλες τις στιγμές της θείας Λειτουργίας.
Κατόπιν κοινωνούσα μ' αυτό το ψωμί τους άλλους κρατουμένους και τους έλεγα:
-"Δεν μπορώ να σας ειπώ τι είναι η Θεία Κοινωνία, επειδή δεν έχω εδώ τα απαραίτητα στοιχεία να την τελέσω, αλλά συμβολικά σας δίνω αυτό το ψωμί, που το θεωρώ ανώτερο και απ’ αυτό το απλό αντίδωρο."
Πολλοί κρατούμενοι εζητούσαν να εξομολογηθούν επειδή δεν ήξεραν εάν θα ζουν μέχρι την επόμενη ημέρα.
Μ' αυτά τα συμβολικά εϊδη τους κοινωνούσα ως μελλοθανάτους και τους έλεγα:
- «Αύριο το πρωί να μείνετε στο τάδε μέρος και εκεί να ενθυμηθήτε τις αμαρτίες σας».
Και όταν ετελείωνα μ' αυτό τον τρόπο, ας πούμε, την θεία Λειτουργία, εδιάβαζα σ' όλους και την συγχωρητική ευχή.
Όμως με μία προϋπόθεσι:
Εάν συναντούσαν κάποιον ιερέα, να εξομολογηθούν όλα από την αρχή.
Εάν όχι, εθεωρούσα έγκυρη την εξομολόγηση που τους είχα κάνει εγώ, χωρίς βέβαια να σταθούν μπροστά μου και να εξομολογηθούν,
αλλά μόνο να ενθυμούνται νοερώς και τρόπον τινά νοερώς να μου τα λέγουν. Το έργο αυτό συνέβαινε πολύ συχνά.
Σε μια άλλη περίοδο, όπου ήμουν φυλακισμένος πάλι επί έξι χρόνια, εφιλοτέχνησα με την τέχνη της ξυλογλυπτικής που ήξερα, ένα ξύλινο ομοίωμα της περικαλλούς εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της πόλεως Άρντζες.
Αυτό το ξυλογλυπτικό ομοίωμα είχε ύψος από την βάσι του μέχρι την κορυφή του σταυρού της εκκλησίας 65 πόντους.
Ημπορούσα να το βγάλω απ’ εκεί, αλλά οι ρώσσοι έβαλαν χέρι και μου το επήραν.
Εσκάλισα ακόμη και ένα καντήλι, του οποίου ο σταυρός στη ρίζα του είναι τεθραυσμένος σαν σύμβολο ότι η αλήθεια του Ευαγγελίου στον κόσμο αυτόν διώκεται.
Επάνω από τον κενό χώρο, όπου μπαίνει το λάδι, έφτιαξα ένα σταυρό, ο οποίος να φωτίζεται από τις ακτίνες της φλόγας, όταν το καντήλι είναι αναμμένο και αυτό σαν σύμβολο ότι ο σταυρός και πάλι θα νικήση.
Στο μέρος απ’ όπου κρέμεται το καντήλι έφτιαξα ένα κέντημα που να συμβολίζη τον ουρανό,
ενώ ο βυθός του καντηλιού να συμβολίζη την γη.
Έτσι μου έλεγε η ψυχή μου να το αισθάνωμαι.
Στο μέσον του καντηλιού έκανα μία σκαλιστή ζώνη, η οποία συμβολίζει την δύναμι και την ενότητα που έχει με άλλες αξίες.
Η ζώνη αυτή συμβολίζει ακόμη και την δύναμι που έχει η αμαρτία να μας περισφίγγη στην ζωή.
Στο Γεροντικό κάποιος έλεγε ότι εθανάτωσε την αμαρτία.
Και τον ρώτησαν:
- Εάν ιδής ένα νόμισμα κάτω τι θα κάνης;
- Θα το ιδώ, αλλά δεν θα το πάρω.
- Εάν ιδής ένα άνδρα και μία γυναίκα ν' αμαρτάνουν;
- Θα τους ιδώ, αλλά δεν θα τους κρίνω.
- Ναι, αλλά, εάν πεθαίνη το πάθος, τότε ούτε θέλεις να βλέπης την αμαρτία.
Εν κατακλείδι, λέγω, ότι τα πάθη δεσμεύονται και δεν πεθαίνουν.
Θεός να μας φυλάξη να μη ξεσπάση κανένα πάθος, το οποίο θα μας ταλαιπωρεί σ' όλη την ζωή μας.
Ακόμη εσκάλισα και μικρούς επιστήθιους σταυρούς, τους οποίους εμοίραζα στον κόσμο.
Δεν αγιογράφησα μέσα στην φυλακή.
Δεν ήτο δυνατόν. Όμως ασχολήθηκα αρκετά μ’ αυτό το εργόχειρο.
Ένα από τα αντιπροσωπευτικά έργα μου είναι ο Απόστολος Παύλος, ένας σταυρός και η Κυρία Θεοτόκος με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Τον πόνο δεν είναι εύκολο να τον υπομένης, εάν δεν είσαι σε στενή σχέσι με τον Θεό.
Δεν ημπορούσα να ειπώ: «Κύριε, δος μου πόνο»,
αλλά τον ευχαριστούσα με όλη την καρδιά μου, διότι με εβοηθούσε και με εκρατούσε άγρυπνο.
Υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν ημπορείς να ομιλήσης-αποκαλύψεις και μιά ολόκληρη σειρά πραγμάτων, τα οποία υπερασπίζεις και για τα οποία δεν σου επιτρέπεται να ομιλήσης.
Υπήρχαν στιγμές στις οποίες μόλις ημπορούσες να αναπνέης και τότε μου έφευγε η περιέργεια που είχα πώς βγαίνει η ψυχή από το σώμα.
Τόσο προχωρημένη ήτο η καταπίεσις.
Προπαντός όταν σε έβαζαν σε ένα δωμάτιο με πολύ χαμηλή θερμοκρασία.
Τότε ενόμιζες ότι θα σταματήση η καρδιά σου και θα μείνης επί τόπου.
"... Στο Αϊούντ που ήμουν φυλακισμένος ήθελαν να με σκοτώσουν.
Μ' έβαλαν σ'ένα μέρος παγωμένο σαν ψυγείο.
Τρομερό ήταν, τρομερό.
Αυτοί είχαν υπολογίσει ότι σε τρεις μέρες θα πεθάνω.
Μ' έβαλαν για τρεις μέρες, τίποτα.
Μ' έβαλαν για πέντε μέρες τίποτα.
Μ' έβαλαν για επτά μέρες, αλλά δεν πέθανα ούτε τότε.
Αυτό δεν ήταν ένα θαύμα;
Ήμουν εκεί μέσα γυμνός, τέλος πάντων, τρομερό, τρομερό.
Ωστόσο ήμουν ζωντανός και -ζητώ συγνώμη- είχα μια παιδική αφέλεια και περιέργεια,
να δω πώς βγαίνει η ψυχή,
πώς είναι αυτό το πέρασμα στον άλλο κόσμο.
Αλλά δεν πέθανα...
Και, αλοίμονο μου, με κράτησαν εκεί δεκατέσσερα χρόνια.
Με είχαν καταδικάσει σε σαράντα χρόνια φυλάκιση..."
ΔΌΞΑ ΣΟΙ ΚΎΡΙΕ ΔΌΞΑ ΣΟΙ!!
ΤΗΝ ΕΥΧΉ ΣΑΣ ΆΓΙΕ ΓΈΡΟΝΤΑ ΑΡΣΕΝΙΕ ΑΠΌ ΚΕΙ ΨΗΛΆ.!

Αρχιμανδρίτου Ιωαννίκιου Μπάλαν, Ψυχωφελείς διάλογοι με τον Ρουμάνο γέροντα Αρσένιο, εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

[toula]

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που κάνουν τη δουλειά τους με το φως του ηλίου από το πρωί μέχρι το σούρουπο, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Ήλιο, χωρίς να αισθανθούν τον Ήλιο, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Ήλιο!
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν, που περνούν τη ζωή τους με το φως, τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού, χωρίς να κοιτάξουν καν τον Θεό, χωρίς να σκεφθούν ούτε με μία σκέψη τον Θεό!
Και ο Ήλιος σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να φέγγει ασταμάτητα. Και ο Θεός σιωπά χωρίς θυμό και συνεχίζει να βοηθά ασταμάτητα.
Όμως όταν γίνεται σκοτάδι, όταν πέσει ομίχλη, όταν δυναμώνει η παγωνιά, τότε οι άνθρωποι θυμούνται τον Ήλιο, στρέφονται προς τον Ήλιο, επαινούν τον Ήλιο, αναστενάζουν για τον Ήλιο.
Έτσι και όταν γίνονται συμφορές, ανέχεια, βάσανα αβοήθητα και στενά αδιέξοδα, οι άνθρωποι θυμούνται το Θεό, στρέφονται προς το Θεό, δοξάζουν το Θεό, αναστενάζουν για το Θεό.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Στοχασμοί περί καλού και κακού»)

[toula]

Ένας πατήρ ερώτησε τον Γέροντα Κλεόπα Ηλίε: «Τι θα γίνει Γέροντα, μετά την αναχώρησή σου προς τον Κύριο; Και εκείνος απήντησε: «Θα έλθουν δυνατότερα κρύα και σκληρές παγωνιές».

[toula]

Άσε και κάτι να πέσει κάτω.
Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω. Δεν χρειάζεται να έχεις πάντοτε εσύ τον τελευταίο λόγο.
Άσε και κάτι να πέσει κάτω.
Κανένας δεν έπαθε τίποτα ποτέ, επειδή έκανε λίγη παραπάνω αγάπη… Λίγη παραπάνω υπομονή.
Άσε και κάτι να πέσει κάτω.
Πρέπει να χαμηλώσεις το δίκαννο που έχεις σηκωμένο. Δεν μπορείς να περιμένεις μια ζωή πότε ο άλλος θα πει κάτι, πότε θα κάνει ένα λάθος για να τον ‘’τσακώσεις’’.
‘’Γιατί να το κάνω;’’ με ρωτάς… ‘’Γιατί; Για χάρη της αγάπης; Για χάρη των παιδιών; Για χάρη των όσων περάσαμε μαζί; Γιατί να το κάνω. Πες…’’
Για χάρη του Χριστού.
Για αυτό.
Για του Χριστού τη χάρη…

[toula]

Γέροντα, μπορεί ο άγιος Σπυρίδων να ζήτησε από τον Θεό να μείνη άφθαρτο το Λείψανό Του;
– Όχι, πώς μπορεί να γίνη αυτό; Οι Άγιοι δεν ζητούν τέτοια πράγματα. Ο Θεός οικονόμησε να μείνη άφθαρτο το Λείψανο, για να βοηθιούνται οι άνθρωποι.
Και βλέπετε πως τα έχει οικονομήσει ο Θεός! Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα , τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο.

*Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου...

[toula]

Το Θαύμα των κόκκινων αυγών της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής...

Η θαρραλέα Αγία δέν φοβήθηκε τίποτε καί έχοντας όπλο τής τήν αλήθεια, τό δίκαιο καί τήν Πίστη πήγε μαζί μέ τή Μαρία τού Κλωπά στή Ρώμη, στόν ίδιο τόν Αυτοκράτορα Τιβέριο γιά νά καταγγείλει τίς αυθαιρεσίες τών Πιλάτου, Άννα καί Καϊάφα εναντίον τού Χριστού!
Καί πραγματικά καταφέρνει νά ιστορήσει στόν Καίσαρα όλα τά θαυμαστά γεγονότα καί τήν άδικη καταδίκη του αθώου! Όταν δέ φτάνει στό σημείο πού αναφέρει τήν Ανάσταση τού Χριστού, λέγεται πώς ο Τιβέριος αντέδρασε καί είπε:
«Όλα νά τά πιστεύσω γιά Αυτόν τόν Ιησού. Αλλά γιά Ανάσταση πώς νά πιστέψω»; Εκείνη τήν ώρα περνούσε μία υπηρέτρια μέ ένα καλαθάκι γεμάτο αυγά καί ο Καίσαρας βρήκε τήν ευκαιρία νά προσθέσει: «Νά! Εάν αυτά τά αυγά γίνουν κόκκινα, τότε καί εγώ θά πιστέψω πώς ο Χριστός Αναστήθηκε»!

Αμέσως τότε καί αδίστακτα η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, πλησίασε τήν σκλάβα καί άγγιξε τά αυγά, πού αστραπιαία καί θαυματουργικά έγινα όλα κόκκινα! Πήρε τότε ένα καί τό έδειξε στόν έκθαμβο Τιβέριο λέγοντας:
«Χριστός Ανέστη»! Τότε συγκλονισμένος ο καλοπροαίρετος Τιβέριος ομολογεί “Αληθώς Ανέστη” καί δίνει άμεσα εντολή νά φέρουν τό γρηγορότερο μπροστά του στή Ρώμη από τά Ιεροσόλυμα τόν Πιλάτο, τόν Άννα καί τόν Καϊάφα!!!
Από εδώ έχουμε τό έθιμο τού κόκκινου αυγού! Διότι «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»! Καί τά αυγά πρέπει νά βάφονται κόκκινα καί μόνον.
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Έτσι λοιπόν, χάρη στό θάρρος καί τήν απερίγραπτη πίστη τής Αγίας Μαρίας τής Μαγδαληνής, πιάνονται στά Ιεροσόλυμα οι πρωταίτιοι τής άδικης θανάτωσης τού Ιησού καί μέ συνοδεία στρατιωτών ρίχνονται σέ πλοίο πού ξεκινά γιά τή Ρώμη! Μέσα τούς οι καρδιές τούς τρέμουν! Ξέρουν τί τούς περιμένει! Απορούν όμως πώς τό έμαθε καί από ποιόν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας!
Εν πλώ καί ενώ τό πλοίο βρίσκεται πλάι στήν Κρήτη, ο Καϊάφας πεθαίνει υπό φρικτούς πόνους, όποτε αναγκάζονται νά τόν θάψουν στό ελληνικό νησί!
Οι άλλοι δύο ένοχοι φτάνουν τελικά στή Ρώμη γιά νά παρουσιαστούν μπροστά στό αποφασιστικό βλέμμα τού Καίσαρα, ο οποίος διατάζει αμέσως νά γδάρουν ένα βουβάλι καί μέ τό νωπό του δέρμα νά τυλίξουν τόν Άννα, πού ήταν πεθερός τού Καϊάφα καί νά τόν αφήσουν στόν ήλιο!!! Έτσι έσφιξε τό δέρμα, συνθλίβοντας κατά τρόπο μαρτυρικό καί οδυνηρό τόν Άννα!
Ο Καίσαρας προστάζει τότε νά φέρουν μπροστά του τόν Πιλάτο. Η Αγία Μαγδαληνή λέει τότε, πώς ο Πιλάτος είχε πάρει τόν άρραφο χιτώνα τού Χριστού πού είχε υφάνει η Παναγία καί πώς τόν φορά!
Πράγματι ο Αυτοκράτορας διατάζει νά βγάλει τή στολή τού ο καταντροπιασμένος Πιλάτος καί όντως φανερώνεται ο άρραφος χιτώνας τού Χριστού, πού τόν είχε πάρει από τούς στρατιώτες!!!

Ο Καίσαρας γίνεται έξαλλος! «Πώς τόλμησες νά κάνεις τέτοιον άδικο φόνο στόν Ιησού πού έπραξε τόσα ένδοξα καί θαυμάσια;» ρώτησε καί ο Πιλάτος απάντησε μέ τρόμο πώς «γιά τό φόβο σου Καίσαρα…αφού τό πλήθος φώναζε νά τόν σταυρώσω»…
«Μά αφού άθλιε είχες εξουσία νά τόν απολύσεις γιατί δέν τόν απέλυσες»; τόν ρώτησε ο Καίσαρας καί χωρίς νά περιμένει απάντηση, πρόσταξε νά τόν κλείσουν σέ μία φυλακή έξω από τήν πόλη μέχρι νά σκεφτεί μέ ποιόν τρόπο θά τόν σκότωνε!
Έτσι βασανιζόταν γιά καιρό ο Πιλάτος, θυμόμενος τά λόγια της γυναίκας τού τής Αγίας Ποπλίας νά μήν καταδικάσει τόν Χριστό, θυμόμενος ότι ομολόγησε δημόσια πώς ήταν αθώος ο Χριστός, θυμωμένος γιατί υπέκυψε στούς αδίκους καί δέν τόν ελευθέρωσε!
Καί ενώ μία μέρα βγήκε ο Αυτοκράτορας γιά κυνήγι κοντά στόν πύργο τής εξωτερικής φυλακής καί τόξευσε ένα θήραμα, τό βέλος πήγε κατά θεία δίκη καί καρφώθηκε μέσα από τό παραθύρι τής φυλακής επάνω στόν Πιλάτο.

[toula]

Δυστυχισμένος ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει τον Θεό!

Μη σκανδαλιζεστε οταν ακούτε αυτα που λένε κατα της Πίστεως. 'Αφου αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσια της.
'Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική έννοια που γνωριζαν πολυ καλα οι πρώτοι χριστιανοί.
Αυτοι θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει ολες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεο.
Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτον που γνωρίζει τον ...Θεο, έστω και να μη γνωρίζε απόλυτος τίποτα απο τα ανθρώπινα.
Να φυλαγετε αυτο την αλήθεια, σαν το μεγαλύτερο θησαυρό της καρδιάς σας, να προχωρατε ευθεία και να μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά .
'Ας μη μας κάνουν αυτα που ακούτε κατα της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

~Αγιος Λουκάς Κριμαίας

[toula]

Πρέπει να σπείρουμε για να δώσει ο Θεός.
Αγίου Παϊσίου:

Γέροντα, κάθε μέρα λέω "από αύριο θα προσέχω θα διορθωθώ" αλλά πάλι πέφτω στα ίδια.
Να βάλεις το Θεό μπροστά, να λες :
Με τη δύναμη του θεού θα προσπαθήσω να διορθωθώ ,ώστε να βοηθήσει ο Θεός. Το ότι θέλεις να διορθωθείς , αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι βοήθεια, ζητάς και από το Θεό να σε βοηθήσει και ρίχνει ο Θεός το βλέμμα Του επάνω σου.
Κάνεις και τήν μικρή σου προσπάθεια και προχωρεις.Ποιός όταν δει ένα μικρό παιδάκι να προσπαθεί με τα χεράκια του να κυλήσει μία κοτρώνα, δεν θα τρέξει να το βοηθήσει για να μην παιδεύεται; Ετσι και ο Θεός όταν δει τη μικρή σου προσπάθεια θα σε βοηθήσει να νικήσεις .
Μερικοί ενώ δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια να διορθωθούν, λένε: "Χριστέ μου έχω αυτά τα πάθη. Εσύ μπορείς να με απαλλάξεις, απάλλαξε με.
Έ πώς να βοηθήσει τότε ο Θεός
Γα να βοηθήσει ο Θεός πρέπει να καταβάλλει ο άνθρωπος στην προσπάθεια που μπορεί.
Δηλαδή είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος για να βοηθήση μετά ο Θεός.
Σέ καμία περίπτωση δεν βοηθιέται αν δεν θέλει να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του.
Εμείς μερικές φορές πάμε να αποκτήσουμε τη Χάρη και τα χαρίσματα του Θεού με ένα μαγικό τρόπο. Νομίζουμε πως χωρίς αγώνα θα αποκτήσουμε μία αρετή ή ακόμη και θα αγιάσουμε. Για να δώσει όμως ο Θεός πρέπει να σπείρουμε. Πώς θα δώσει ο Θεός χωρίς να εργαστούμε; Τι λέει το τροπάριο; "Της ερήμου το άγονον έγεώργησας . "
Ο Θεός ρίχνει ρίχνει βροχή μαλακώνει το χώμα αλλά και εμείς πρέπει να "γεωργήσουμε" το χωράφι μας. Τό χώμα είναι έτοιμο αλλά πρέπει να βάλουμε το ίνί στο χωράφι και να το σπείρουμε. Και ότι σπείρουμε θα θερίσουμε .Αν όμως δεν όργωσουμε πώς θα σπείρουμε; Και αν δεν σπείρουμε ,τι θα θερίσουμε;
Για αυτό να μη ρωτάτε μόνο τι μπορεί να κάνει ο Θεός, αλλά να ρωτάτε και τον εαυτό σας τι μπορείτε να κάνετε και εσείς.
Ή τράπεζα του Χριστού δίνει πολύ μεγάλο τόκο.
Αλλά άν δεν κάνουμε κατάθεση στην τράπεζα πως θα κάνουμε ανάληψη;