Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Όσους μας κατηγορούν και μας βρίζουν, ή με κάποιον τρόπο μας φέρονται άδικα και άσχημα, καλούμαστε όχι μόνο να μην ανταποδίδουμε τις κατηγορίες και τις βρισιές, ή να τους συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο άδικο και άσχημο τρόπο, αλλά να τους συγχωρούμε και να τους ευλογούμε.
-------------------------
Εάν ειρηνεύουμε με τους συνανθρώπους μας, τόσο πολεμούμε και αποδιώκουμε τους μισόκαλους δαίμονες· αντίθετα όσο μνησικακούμε εναντίον των αδελφών μας και τους πολεμούμε, τόσο "ειρηνεύουμε" με τους δαίμονες.
-------------------------
Κάποιες φορές εναντιωνόμαστε στους αδελφούς μας υποστηρίζοντας ότι το κάνουμε για την αλήθεια ή από αγάπη προς αυτούς. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Επιπλήττουμε τους άλλους γεμάτοι εμπάθεια, δολιότητα, ντύνοντας τον έλεγχό μας με τον μανδύα μιας ψευτοευσέβειας και του ψευτοενδιαφέροντος. Λέμε "εγώ σε σέβομαι, όμως...", ή "εγώ σε αγαπώ, άλλά...", ή "εγώ από ενδιαφέρον σου λέγω ότι...". Πολλές φορές δηλαδή όχι μόνο δεν φταίει ο αδελφός μας αλλά εμείς μετατρέπουμε -με τον λάθος λογισμό μας- τον αδελφό μας σε εχθρό μας. Και τότε αρχίζει αυτός ο αγώνας για να τον νικήσουμε, να τον εξουθενώσουμε, ώστε να δικαιωθούμε, ώστε να αποδείξουμε το σωστό σκεπτικό μας και το σφάλμα του άλλου.
-------------------------
Απουσιάζει η αγάπη. Μα τί λέω; Κυριαρχεί η εμπάθεια στην ζωή μας. Προτιμούμε να ειρηνεύουμε με το εγώ μας παρά με τον αδελφό μας. Κυνηγούμε την δικαίωση διότι μας λείπει η ταπείνωση. Συμβιβαζόμαστε με την ρήξη διότι δεν θέλουμε να πάρουμε διαζύγιο από τον εγωισμό μας.
-------------------------
Για ποια "πνευματικά" να μιλήσουμε όταν μπορεί να μαλώσουμε με τον άλλον επειδή μας κοίταξε λοξά ή μας μίλησε στον ενικό ή μας πήρε την σειρά στο ταμείο; Για ποια αγάπη να μιλήσουμε; Ποια κατήχηση είναι ωφέλιμη στον άνθρωπο που το εγώ του είναι πάνω από τον κατηχητή του, όταν ακούει όχι για να μάθει αλλά για να βρει κάτι λάθος; Πώς θα υπάρξει πνευματική προκοπή όταν δεν θέλουμε να ζοριστούμε καθόλου, όταν περιμένουμε μόνο από τους άλλους, όταν έχουμε απαιτήσεις μόνο από τους αλλους;
-------------------------
"Εγώ όταν δω κάτι λάθος ή δεν συμφωνώ με κάτι το λέγω", και καμαρώνουμε για την δήλωσή μας; Είναι δυνατόν να καμαρώνουμε για τον εγωισμό μας; Είναι δυνατόν να λέμε ότι είμαι του Χριστού ή σέβομαι τον αδελφό μου αλλά συγχρόνως τον ελέγχο, τον βγάζω σκάρτο, τον απαξιώνω; Ναι, είναι δυνατόν διότι είμαστε μπερδεμένοι. Μπερδεμένοι λόγο της μεγάλη ιδέας που έχουμε για τον εαυτούλη μας. Γι'αυτό και δικαιολογούμε την εμπάθειά μας, γι'αυτό και ντύνουμε τον εγωισμό μας με το "δίκαιο" ή την "αλήθεια", ή ακόμα και με τα "πνευματικά" ώστε να αμνηστεύσουμε την κακία μας, την δολιότητά μας, την αλαζονεία μας, την υπερηφάνεια μας. Γι'αυτό και εύκολα θα σχολιάσουμε, εύκολα θα κατακρίνουμε, εύκολα θα ειρωνευτούμε, εύκολα και ελαφρά τη καρδία θα ζητήσουμε εξηγήσεις από τον άλλο με ύφος δικαστού, εύκολα θα βγάλουμε τον άλλον από την ζωή μας.
-------------------------
Χωρίς ταπείνωση δεν έρχεται η αγάπη. Και χωρίς αγάπη πάντα θα ερωτοτροπούμε με τα πάθη και τους δαίμονες.
-------------------------
"Παιδιά μου, να μην αγαπάμε με τα λόγια, ούτε με τη γλώσσα, αλλά με τα έργα και αληθινά" (Α' Επιστ. Ιωαν. γ' 18)

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Εγώ που έζησα με τόσες απορίες και παράπονα, νιώθω ότι θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σε εσένα Θεέ μου. Πλέον μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να πω ότι αναγνωρίζω την παρουσία σου, που στην ζωή μου φανερώθηκε ως «απουσία» και «σιωπή».
Τότε, ναι, πολλές φορές αισθάνθηκα ότι ήσουν απών. Ότι με είχες εγκαταλείψει. Τι σιωπή είναι αυτή που αντέχεις Θεέ μου; Και πόσο κρύβεσαι από εμάς; Πόσο με τυράννησε η «απουσία» Σου;

Σου άρεσε να μένεις σιωπηλός. Να κάθεσαι στο τελευταίο κάθισμα. Να στέκεις απ έξω στο κρύο. Λέξη να μην λες όταν όλοι μιλούσαν. Ήθελες πάντα να έχεις τον τελευταίο λόγο.
Θα μου πεις τώρα γιατί δεν στα έλεγα τόσο καιρό.

Ξέρεις Θεέ μου, όταν πονάς, ο πόνος κομπιάζει την γλώσσα, μαραίνει τις λέξεις, και καταργεί τα αλφάβητα σε ένα αργόσυρτο, «αχ…». Κοινή κραυγή όλων των πονεμένων. Τι να τις κάνεις τις λέξεις όταν πονάς; Σου φτάνει ένας αναστεναγμός, ένα «γιατί».
Είναι όμως και κάτι άλλο Θεέ μου. Στην ζωή μας, αφήνουμε τα σπουδαία και κρατάμε όλα τα μάταια και μικρά. Πασχίζουμε να ζήσουμε αυτά που σαν τα έχουμε δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε και σαν τα χάσουμε μας λείπουν αφάνταστα. Μονάχα στην απώλεια θρηνούμε τον παράδεισο.
Έτσι πολλές φορές ένιωσα και ήθελα να σου πω ότι, σ αγαπώ Θεέ μου. Ότι μου ήσουν απαραίτητος, κι όμως δεν το έκανα ποτέ ή μάλλον ελάχιστες φορές. Γιατί; Ίσως γιατί όταν έχουμε κάτι το καταστρέφουμε για να το ψάχνουμε αιώνια.

"Ένας Θεός που έπαιζε Κρυφτό"
*απόσπασμα απο το νεο βιβλίο......

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω και όλα θα βγάζουν νόημα. Τότε θα χαμογελάσεις, θα κλείσεις το μάτι, και θα περάσεις εκει που το φώς δεν έσβησε ποτέ, στο θερινό σινεμά ο "Παράδεισος". Γιατί τι άλλο ειναι η ζωή μας, απο ενα έργο που συνεχώς ο Θεός μοντάρει τα πλάνα μας...

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Με όσα έπαθε -εκουσίως- ο Κύριος έδωσε εις ημάς παραδείγματα σιωπής, υπομονής, καρτερίας, αγάπης…

Άγιος Άνθιμος της Χίου

[toula]

Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός. Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε.

Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού.

Δεν γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.

Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

[toula]

Απόλαυση ήταν να βλέπει κανείς το πώς ο γέροντας Παΐσιος και ο γέροντας Πορφύριος σκεφτόντουσαν ο ένας για τον άλλο.

—Γέροντα, είπε κάποιος αδελφός στον γέροντα Παΐσιο, θέλω να σας δω για κάποιο μου πρόβλημα, που το συζήτησα και με τον γέροντα Πορφύριο.

—Αν το συζήτησες με τον γέροντα Πορφύριο, δεν χρειάζεται να το συζητήσεις και μ’ εμένα, γιατί εκείνος είναι έγχρωμη δορυφορική τηλεόραση, ενώ εγώ είμαι ασπρόμαυρη.

Έτσι ταπεινά φρονούσε ο Γέροντας. Ο δε γέροντας Πορφύριος μας έλεγε:

—Η Χάρη που έχει ο γέροντας Παΐσιος έχει μεγαλύτερη αξία από την δική μου, γιατί αυτή την απέκτησε μετά από κόπο και ασκητικούς ιδρώτες, ενώ έμενα ο Θεός μου την έδωσε εντελώς δωρεάν, όταν ήμουν πολύ μικρός, μόνο και μόνο για να βοηθηθούν οι αδελφοί.

Πηγή: Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου, «Σκεύος Εκλογής»

[toula]

Με λιμάνια μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις, πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σ’ αυτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι από την κοσμική τύρβη. Κι όπως ακριβώς ένα απάνεμο κι ακύμαντο λιμάνι προσφέρει ασφάaλεια στα αραγμένα πλοία, έτσι και ο ναός σώζει από την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών όσους σ’ αυτόν προστρέχουν και αξιώνει τους πιστούς να στέκονται με σιγουριά και ν’ ακούνε το λόγο του Θεού με γαλήνη πολλή.

Γράφει: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

[toula]

https://www.youtube.com/watch?v=My-E2OV ... e=youtu.be

Διδάσκουμε αυτό που είμαστε.....

π. Χαρ. Λίβυος Παπαδόπουλος

[aposal]

«Σε κανένα δεν επιτρέπεται να παρουσιάζει άλλη πίστη, από την πίστη που όρισαν οι Άγιοι Πατέρες, οι οποίοι συνήχθησαν στην πόλη Νικαία».
Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός

[toula]

«Ξέρετε, αυτό που λέει η Γραφή “και αι τρίχες της κεφαλής υμών ηριθμημέναι εισί”, είναι πραγματικότητα. Έτσι είναι.
Τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στο νού του κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβόμαστε τίποτε».

Γέροντας Πορφύριος