Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Η αξία της προσευχής των Ψαλμών του Δαβίδ

«Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ ψαλτήρι, ἐρχόνταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτὶ μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, «Ἀναστήτω ὁ Θεός…» καί τὸν στίχο ποὺ λέει, «Ἐσὺ εἶσαι Κύριος καὶ Θεὸς μου». Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό, μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ. Τόσο πολὺ καιγόταν…».

+ Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»

[aposal]

«Πλoύτον, τον γεννήτορα πάσης παρανομίας, τον ευρετήν πάσης κακίας, τον συνεργόν της ψυχοφθόρου γαστριμαργίας και αντίπαλον της εγκρατείας, τον πολέμιον της σωφροσύνης, τον πάσης αρετής κρυπτόν κλέπτην».
Αγ. Ιω. Χρυσόστομος

[toula]

''Πρόσεχε νά μή σέ εὐχαριστήσει ὁ κόσμος αὐτός, καί σέ ἐξαπατήσει καί σέ ἐξαποστείλει γυμνό σ΄ ἐκείνη τή ζωή. Ὁ καιρός τῆς μετανοίας εἶναι λίγος· ἀπεναντίας ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέν ἔχει τέλος..''

~ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος

[toula]

Μη φοβηθείς τους πειρασμούς διότι δι΄αυτών βρίσκεις τα πολύτιμα αγαθά.

Προσευχήσου να μην εισέλθεις στους ψυχικούς πειρασμούς

αλλά για σωματικούς να ετοιμάζεσαι με όλη την δύναμη σου,

διότι χωρίς αυτούς δεν μπορείς να πλησιάσεις τον Θεό,

μέσα τους είναι αποτεθειμένη η θεία ανάπαυση.

Όποιος αποφεύγει τους πειρασμούς των θλίψεων και όχι των επιθυμιών, αποφεύγει την αρετή."

Αγ. Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τῆς βρεφικῆς ἡλικίας σιγὰ σιγὰ παύει νὰ μεγαλώνει μὲ τὸν Θεό. Ἀλλιῶς διαπαιδαγωγοῦνται τὰ παιδιὰ σήμερα. Δὲν παιδαγωγοῦνται ἐν Θεῶ. Δὲν ὡριμάζει ὁ ἄνθρωπος ὡς θεανθρώπινη προσωπικότητα.
Ἀκόμα καὶ αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ συχνὰ φτιάχνουν ἕναν χριστιανισμὸ στὰ μέτρα τους. Ζεῖ ὁ ἄνθρωπος τὸν κόσμο καὶ παραδέχεται τὴν Ἐκκλησία. Παραδέχεται τὴν Ἐκκλησία καὶ ζεῖ τὸν κόσμο. Ἔχει κοινὴ ζωὴ καὶ ἐκτιμᾶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἐκτιμᾶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ καὶ ζεῖ κοινὴ ζωή. Αὐτὸς εἶναι ὁ πεπτωκὸς ἄνθρωπος!
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Θ.Λειτουργία, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἁπλῶς καλλωπίζει τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δὲν τὴν γεμίζει. Δὲν εἶναι ἐκκλησιαστικὴ ζωή. Ἡ διασπάθιση τοῦ χρόνου καὶ οἱ μέριμνες ἐπιφέρουν τὸν ἐξοβελισμὸ τῆς λατρευτικῆς ἐμπειρίας. Ποιὸς πηγαίνει στὸν Ἑσπερινό, στὸν Ὄρθρο;
Πόσοι κάνουν Ἀπόδειπνο;
Ποιοὶ γνωρίζουν τὶς ἀκολουθίες μας;
Ποιοὶ ἀκούουν κανόνες τῆς Ἐκκλησίας;
Ὁ πλοῦτος τῶν ἀκολουθιῶν παραχωρεῖται, σπρώχνεται σὲ κάποια γωνία. Θεωρεῖται ἀρκετὸ μόνο ἡ Θεία Λειτουργία – μάλιστα...
ὄχι καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀκρόασή της – ὡς ἕνα ἑβδομαδιαῖο ἱερὸ θέαμα καὶ ἀκρόαμα.
Οἱ πιστοί μας ἀναπαύονται μὲ τὴν παρουσία τους στὴν Ἐκκλησία, μερικοὶ δὲ προσθέτοντες καὶ τὴν Θεία Κοινωνία νομίζουν ὅτι εἶναι καλύτεροι ἀπὸ ὅσους μόνο παρίστανται. Ἔτσι ὅμως ἡ Λειτουργία δὲν μᾶς τρέφει, δὲν μᾶς ἀλλοιώνει, δὲν μᾶς ἀνεβάζει σὲ θεία βιώματα.
Πιστεύομε στὴν ἁγιότητα καὶ τὴν Θεία ἐπιφάνεια, ἀλλὰ δὲν ἐννοοῦμε τὴν ἁγιότητα ὡς προσωπική μας μέθεξη καὶ ἰδιότητα καὶ ἐνώπιόν της θείας ἐπιφανείας δὲν διατιθέμεθα “ἐξ ὅλης της ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας”, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς ἅγιοι."

Γέροντας Αἰμιλιανὸς Σιμωνοπετρίτης

[toula]

Μια και αύριο είναι ψυχοσάββατο σκέφτηκα να πούμε λίγα πράγματα για αυτή την περίφημη «μετα θάνατον ζωή». Σίγουρα για να μιλήσω γι αυτά τα θέματα θα ήταν σωστό να χρησιμοποιήσω αγιογραφικά και πατερικά χωρία, ορολογίες και έννοιες. Όμως αυτά δεν είναι για το facebook και θα βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό θα σας πω την ουσία της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας περί του θέματος, αποφεύγοντας βαριές έννοιες και αναλύσεις.

· Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής, ότι η αιώνιος ζωή δεν είναι μια αφηρημένη αθανασία της ψυχής αλλά γνωριμία, συνάντηση, μετοχή και εμπειρία του ίδιου του Χριστού, «αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν..». Δηλαδή είναι κατά χάριν(δώρο) μέθεξης της Δόξας του Θεού. Ένα δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

· Ο άνθρωπος δεν είναι φύση αθάνατος διότι τότε θα ήταν Θεός, είναι όμως κατά χάριν αθάνατος. Ο Θεός θέλει να μην πεθάνει, να μην γυρίσει στο μηδέν. Και τα χαρίσματα του Θεού είναι αμετάκλητα. Δεν τα παίρνει δηλαδή πίσω.

· Ο θάνατος δεν είναι θέλημα Θεού. Γι΄ αυτό και η σωτηρία μας είναι προαποφασισμένη προ της δημιουργίας των αιώνων, δηλ του χώρου, του χρόνου και κόσμου. Σε εμάς μένει μονάχα να αποδεχτούμε αυτή την σωτηρία στο πρόσωπο του Χριστού.

· Η «μετα θάνατον» ζωή δεν είναι μια άλλη ζωή, αλλά η συνέχεια αυτής. Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε διότι μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουμε πόσο αξία έχει η παρούσα φάση ζωής. Στο σήμερα κτίζουμε το αύριο, στο παρόν το αιώνιο.

· Αυτό που είμαστε σε αυτή την ζωή, αυτό αποτυπώνεται στην ψυχή μας. Το αποτύπωμα της παρούσας φάσης θα πάρουμε στην επόμενη μετα θάνατο πραγματικότητα. Δεν μπορείς εδώ να ζεις στο σκοτάδι της κακίας και μετα να πας στο φως της Αγάπης.

· Όλοι θα μετέχουμε της Χάριτος του Θεού. Όλοι θα ενωθούμε με την αρχή και ουσία της ύπαρξης μας που είναι ο Χριστός. Θα κολυμπάμε μέσα στην δόξα Του, στο υπέρλαμπρος φως Του. Αλλά δεν θα γευόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτή την ένωση.

· Η κόλαση και ο παράδεισος δεν είναι τόπος με καζάνια και φωτιές. Αυτά είναι ποιητικές και συμβολικές περιγραφές. Είναι κατάσταση της ύπαρξης. Οπότε δεν είναι τόπος αλλά τρόπος.

· Δεν θα είναι αιώνιος μόνο ο παράδεισος αλλά και η κόλαση. Και οι κολασμένοι θα μετέχουν της αιωνιότητας και της δόξας του Θεού αλλά ως οδύνη.

· Η κόλαση δεν θα είναι τιμωρία του Θεού αλλά αυτοεξορία του ανθρώπου.

· Για να γευτείς την αιώνια κόλαση πρέπει να το θες πάρα πολύ. Γιατί ο Θεός, δεν θέλει να χαθεί κανείς από την δόξα της Βασιλείας Του. Θέλει όλοι να σωθούν και κάνει τα πάντα γι’ αυτό. Την κόλαση θα την βιώσουν μονάχα εκείνοι που το θέλουν. Γιατί ο Θεός όμως λέει ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής δεν κολάζει τον άνθρωπο. Δεν μπορεί η αγαθότητα του να κολάσει κανέναν εκτός από εκείνους που δεν θέλουν να ζήσουν μαζί Του. Δηλαδή στην πραγματικότητα εμείς κολάζουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας, ποτέ ο Θεός.

· Οι ψυχές των ανθρώπων που έχουν φύγει από την παρούσα φάση ζωής, προγεύονται την δόξα του Θεού είτε ως χαρά είτε ως οδύνη ανάλογα την πνευματική τους κατάσταση. Περιμένουν την τελική κρίση, την κοινή Ανάσταση κατά την οποία θα γίνει και πάλι η ένωσης τους με τα σώματα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, πιστεύει στην Ανάσταση των σωμάτων και όχι μόνο των ψυχών. Δεν υπάρχει άνθρωπος δίχως σώμα γιατί τότε μιλάμε για φάντασμα αλλά ούτε σώμα δίχως ψυχή γιατί τότε έχουμε πτώμα. Και τα δυο μαζί ενωμένα είναι ο άνθρωπος. Αυτό θα γίνει στο τέλος της ιστορίας όταν τα πάντα θα γίνουν Χριστός. Τα πάντα και οι πάντες θα ενωθούν στο φως του αναστημένου και δοξασμένου Σώματος Του. Δηλαδή αυτό που εξ αρχής πριν καν δημιούργησε ο Θεός το κόσμο είχε αποφασίσει.
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Στην Εκκλησία βρίσκουμε συνήθως δύο καταστάσεις ανθρώπων ….
Αυτούς που μπαίνουν για να θεραπευτούν και αυτούς που θέλουν να καλυφθούν.
Αυτούς που θέλουν να μετανοήσουν και αυτούς που θέλουν να μείνουν αμετανόητοι.
Αυτούς που θέλουν να εξομολογηθούν και αυτούς που θέλουν να αυτοδικαιωθούν.
Αυτούς που θέλουν να θεραπεύσουν την αμαρτία και αυτούς που θέλουν να βαπτίσουν την αμαρτία αρετή.
Αυτούς που θέλουν να διαλυθούν για τον πλησίον και αυτούς που θέλουν να διαλύσουν άλλους.

Αυτούς που θέλουν η ζωή τους να είναι ο Χριστός και αυτούς που θέλουν ο Χριστός απλά να είναι μέρος της ζωής τους όποτε και όταν το θελήσουν.

Αυτούς που θέλουν τον Χριστό και αυτούς που θέλουν κάτι από Εκείνον.

Αυτούς που παλεύουν για να θεραπεύσουν και να μεταμορφώσουν το “Είναι” τους και αυτούς που μένουν στο φαίνεσθαι και στο θεαθήναι.

Αυτούς που έρχονται σαν μετανοημένοι ληστές και πόρνες και αυτούς που μένουν αμετανόητοι Φαρισαίοι.

Αυτούς που θέλουν να διακονήσουν τον άνθρωπο και αυτούς που θέλουν να τους υπηρετούν οι άνθρωποι.

Αυτούς που ζητάνε βοήθεια από τον Χριστό για να κουβαλήσουν τον Σταυρό τους και αυτούς που κόβουν τον Σταυρό και τον πετάνε στα σκουπίδια.

Αυτούς που θέλουν τον Χριστό στην ζωή τους ως Πατέρα και οδηγό και αυτούς που τον θέλουν δικαστή εις βάρος των άλλων και τσιράκι τους.

Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως πρόσωπο και αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως είδωλο.

Αυτούς που βλέπουν την Ορθοδοξία ως αποκάλυψη Θεού και αυτούς που την βλέπουν ως μια κοσμική θρησκεία.

Για όλους είναι ο Χριστός, όλους τους αγαπάει, όλους τους δέχεται, για όλους έχει το έλεος και την αγκαλιά Του ανοιχτή. Για τη δεύτερη κατάσταση των ανθρώπων απλά δεν θέλουν εκείνοι τον Χριστό και όχι ότι ο Χριστός δεν τους δέχεται.

Αμετανοησία σημαίνει αυτό το πράγμα : Με καλεί ο Χριστός να τρέξω στην αγκαλιά Του και εγώ δεν πάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ…

Στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών. . . Ακόμα και η κρίση είναι αυτό το πράγμα…

Η κρίση του Θεού τι είναι ; Ο βαθμός που θα μπει στο γραπτό που έχω γράψει ο ίδιος...Δεν φταίει λοιπόν ο εξεταστής αλλά θα γευτώ μέσα από την δική μου προσπάθεια τα ανάλογα αποτελέσματα.

Δύο σταυροί ένας αριστερά του Κυρίου και ο άλλος δεξιά…

Δύο πόρτες έχει η ζωή λέει ένα λαϊκό άσμα…

Δύο δρόμοι ως τρόποι μετοχής υπάρχουν και στην Εκκλησία ο δρόμος της μετανοίας και ο δρόμος της αμετανοησίας

Ο ένας δρόμος οδηγεί στον Χριστό και ό άλλος στον γκρεμό….

Τα πάντα είναι θέμα επιλογών… Καλή πορεία μετανοίας ..

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Τελικά η Ιθάκη δεν είναι προορισμός, αλλά πρόσωπο.
Εκεί ο άνθρωπος βρίσκει τελικά ειρήνη και πληρότητα, στο πρόσωπο του άλλου.
Κι αν αυτό ισχύει για το πρόσωπο ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον για το πρόσωπο του Θεανθρώπου.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

«Μην είστε οκνηροί σ’ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο,

να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο.»

Απ. Παύλος (Ρωμ. 12, 11)

[panagiotisspy]

Δοξαρι ειμαι στα χερια Σου..

Α. Τεντωσε με Κυριε, γιατι αλλιως θα σαπισω

Β. Μη με παρατεντωσεις Κυριε, γιατι θα σπασω

Γ. Παρατεντωσε με Κυριε, κι ας σπασω..

Νικος Καζαντζακης, απ την αναφορα στον Γκρεκο..