Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Το πάθος της ακηδίας
Η ακηδία

Εάν μας αιχμαλωτίσει περισσότερο από τα άλλα πάθη η ακηδία, τότε η ψυχή μας ευρίσκεται σε μεγάλο αγώνα. Είναι πολύ φοβερό αυτό το πονηρό πνεύμα.
Συγγενεύει πολύ με το πνεύμα της λύπης και νικά ιδιαίτερα αυτούς που ευρίσκονται στη μοναξιά. Όταν εγερθούν πελώρια τα κύματα λογισμών και παθών εναντίον της ψυχής, εκείνη την ώρα ο άνθρωπος νομίζει ότι δεν θα λυτρωθεί ουδέποτε απ’ αυτά.
Ο νοητός εχθρός του επιφέρει παντός είδους λογισμούς και σκέψεις ότι, εάν σήμερα είναι τόσο άσχημα, αύριο θα είναι χειρότερα και μεθαύριο ακόμη χειρότερα. Έτσι του σφυρίζει στο νου ότι εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, ότι του συμβαίνουν αυτά επειδή δεν τον φροντίζει ο Θεός, ότι αυτά συμβαίνουν μόνον σ’ αυτόν και σε κανέναν άλλον. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι!

Διότι όχι μόνο σε εμάς τους αμαρτωλούς συμβαίνουν αυτά, αλλά και στους αγίους Του, οι οποίοι διά μέσου των αιώνων ευαρέστησαν τον Θεό και γνώρισαν ότι είναι φιλάνθρωπος Θεός και Πατέρας και ότι από αγάπη και για την απόκτηση των αρετών μάς παιδεύει με την πνευματική Του ράβδο.
Μετά όμως απ’ αυτά, γρήγορα και αναμφίβολα έρχεται η αλλοίωση, η ψυχική αποκατάσταση και το έλεος του Θεού. Και ενώ σε εκείνη τη δύσκολη στιγμή δίνουν στον άνθρωπο όλα την εντύπωση ότι δεν θα μπορέσει να νικήσει το πανδαιμόνιο των λογισμών και παθών του, και όλες οι αρετές του φαίνονται ακατόρθωτες και μισητές, λόγω επενέργειας του σατανά, μετά από όλα αυτά ακολουθεί η θεία αλλοίωση.
Όλα του φαίνονται ευχάριστα και ότι οι λυπηρές καταστάσεις δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτή την ειρήνη και ευλογία της επισκέψεως της θείας Χάριτος.
Επί πλέον γίνεται περισσότερο πρόθυμος για τις αρετές, εξίσταται απ’ αυτή την πνευματική μεταβολή και παίρνει απόφαση, σε καμμία περίπτωση να μην παρεκκλίνει από την οδό των αρετών. Αντιλαμβάνεται ακόμη ο άνθρωπος ότι ο Θεός κατά το μέγα έλεός Του οικονομεί αυτά τα πράγματα, προς ωφέλεια και δοκιμασία του.

Γι’ αυτό αισθάνεται ότι περιβάλλεται από την αγάπη του Θεού, ότι Αυτός είναι πάντοτε κοντά στους πιστούς χριστιανούς και ότι ουδέποτε επιτρέπει να πειρασθούμε περισσότερο από τις δυνάμεις μας, διότι χωρίς την άδεια του Θεού, ο νοητός εχθρός δεν μπορεί να μας κάνει κανένα κακό. Διότι δεν είναι στο θέλημα της ψυχής μας να πειρασθεί λίγο ή πολύ, αλλά στο θέλημα και την άδεια του Θεού.
Με αυτές τις εμπειρίες, ο αγωνιζόμενος χριστιανός γίνεται σοφός από τους πειρασμούς, και βλέποντας αυτές τις εναλλαγές της Χάριτος στην ψυχή του, υπομένει καρτερικά τις διάφορες δοκιμασίες. Με αυτές ο μοναχός εκφράζει την αγάπη του προς τον Θεό, όταν τις υπομένει, και σιγά-σιγά προοδεύει πνευματικά. Διότι τίποτε δεν προκαλεί στον μοναχό τόσους στεφάνους, όσο ο αγώνας κατά της ακηδίας, εάν ασκηθεί χωρίς χρονοτριβή στην ιερή εργασία, λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Κατά την περίοδο του αδυσώπητου πολέμου, πρέπει να εξοπλιστούμε εναντίον του πνεύματος της αχαριστίας και βλασφημίας, διότι με αυτά τα όπλα μάς πολεμά ο εχθρός την ώρα εκείνη.

Ο σατανάς κυριεύει τότε τον άνθρωπο με την αμφιβολία και το φόβο και του ρίχνει σαν βέλη τους λογισμούς, ότι δεν είναι δυνατόν να ελεηθεί από τον Θεό, να αποκτήσει τη συγχώρηση, να λυτρωθεί και σωθεί από τα βάσανα της αιωνίου κολάσεως.
Μάλιστα και άλλους λογισμούς του υπαγορεύει, τους οποίους δεν μπορώ να γράψω. Μα και εάν θελήσει να διαβάσει ή να εργασθεί, δεν τον αφήνει ο πειρασμός. Γι’ αυτό, την ώρα εκείνη να διώχνουμε με δύναμη από κοντά μας την απελπισία και να μην αδιαφορούμε για την προσευχή.
Να πίπτουμε για προσευχή με το πρόσωπό μας στη γη, διότι πολύ ωφελεί αυτή η στάση του σώματός μας και να προσευχόμαστε, όπως λέγει ο Μέγας Βαρσανούφιος:

«Κύριε, βοήθησέ με τον αμαρτωλό· Θεέ μου, βλέπε την λύπη μου και ελέησόν με!” Ή όπως διδάσκει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:
«Δέσποτα, μη με αφήνεις να πειρασθώ περισσότερο από τις δυνάμεις μου, ούτε με την λύπη ούτε με τον ψυχικό πόνο, αλλά λύτρωσέ με και δος μου δύναμη, για να μπορώ να τα υπομένω με ευχαριστία”. Ή αφού υψώσουμε τα μάτια και τα χέρια μας στον ουρανό, να προσευχηθούμε, όπως διδάσκει ο μακάριος Γρηγόριος ο Σιναΐτης γι’ αυτά τα πάθη, την ακηδία και πορνεία, τα οποία θεωρεί τα χειρότερα από όλα τα άλλα.
Μ’ αυτό τον τρόπο αγωνιζόμενοι, να αναγκάζουμε τον εαυτό μας, όσο είναι δυνατόν, στην ανάγνωση και στο εργόχειρο, τα οποία βοηθούν πολύ στην ώρα αυτού του πολέμου. Μερικές φορές συμβαίνει ο αγωνιζόμενος χριστιανός να μην αφήνει καθόλου να πλησιάσει ούτε ένα πάθος στη ψυχή του. Τότε είναι μεγάλη ανάγκη και ευκαιρία να επιδοθεί με όλη τη δύναμη της καρδιάς του στην προσευχή.

Ενώ για την καταπολέμηση του πνεύματος της αχαριστίας και βλασφημίας να λέμε τα εξής: «Φύγε από κοντά μου, σατανά! Τον Κύριο και Θεό μου προσκυνώ και μόνο Αυτόν υπηρετώ, και όλους τους πόνους και τις θλίψεις τα δέχομαι με ευχαριστία, διότι στέλνονται απ’ Αυτόν, για τη λύση των αμαρτημάτων μου.
Ιδού τι λέει ο Προφήτης Μιχαίας: «Οργήν Κυρίου υποίσω ότι ήμαρτον αυτώ” (7, 9). Ενώ η αχαριστία και βλασφημία θα επιστρέψουν στην κεφαλή σου και γρήγορα αυτό θα το καταλάβεις. Απομακρύνσου λοιπόν, από μένα. Να σε καταστρέψει ο Θεός, ο οποίος με δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του”.
Εάν και μετά απ’ αυτά τα λόγια σε ενοχλήσει πάλι, ασχολήσου με κάποιο εξωτερικό – υλικό ή πνευματικό έργο, το οποίο θα σε ενισχύσει στην υπομονή και την ελπίδα, διότι απ’ αυτά πρέπει να πιαστεί η ψυχή, που θέλει να ευαρεστήσει τον Θεό, όπως γράφει ο άγιος Μακάριος.
Χρειάζεται όμως προσοχή στην επιλογή απασχολήσεως των εξωτερικών έργων, διότι με αυτά πολλές φορές μπλέκει και τις παγίδες του ο διάβολος για να μας φέρει στην ακηδία και να απομακρύνει την ψυχή μας από την ελπίδα του Θεού. Όμως ο Θεός ουδέποτε εγκαταλείπει την ψυχή, η οποία ελπίζει σ’ Αυτόν, να πειρασθεί υπεράνω των δυνάμεών της, αφού ο Ίδιος γνωρίζει όλες τις αδυναμίες μας.

Διότι, εάν οι άνθρωποι γνωρίζουν πόσο φορτίο μπορεί να σηκώσει ο ημίονος, πόσο ο όνος, πόσο η καμήλα και βάζει στο καθένα, όσο μπορεί μόνο να μεταφέρει, κατά παρόμοιο τρόπο και ο αγγειοπλάστης, γνωρίζει σε πόση φωτιά θα ψήσει τα πήλινα σκεύη του, διότι με την περισσότερη φωτιά θα σπάσουν, ούτε πάλι θα τα βγάλει από τον φούρνο πριν την κανονική ώρα τους, διότι θα είναι άχρηστα.
Εάν, λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν τόση σύνεση, πόσο μάλλον περισσότερη και αμέτρητη είναι η σοφία του Θεού, ο Οποίος γνωρίζει ποιοι πειρασμοί και πόσοι πολεμούν την κάθε μία ψυχή προκειμένου να την καταστήσουν άξια για τη Βασιλεία του Θεού; Και όχι μόνο θα αξιωθεί της μελλούσης απολαύσεως των αγαθών, αλλά και εδώ λαμβάνει τις παρακλήσεις του Παναγίου Πνεύματος.

Όλα αυτά, αφού τα γνωρίζουμε καλά, να υπομένουμε με γενναιοψυχία και σιωπή στο κελλί μας. Μερικές φορές όμως ο άνθρωπος ωφελείται περισσότερο από την συνομιλία με άλλους, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος.
«Πολλές φορές, όταν είμεθα σε ακηδία, η ακατηγόρητη επίσκεψή μας σε άλλους αδελφούς και σε κατάλληλο καιρό και η συζήτηση μαζί τους, μπορεί να εξαφανίσει σε κάποιο μέτρο το πάθος της ακηδίας”.
Έτσι λοιπόν, ο αγωνιστής, αφού ενδυναμώνεται σταδιακά με την Θεία Χάρι και την προσωπική του εμπειρία, επιδίδεται με περισσότερο πόθο στον καλόν αγώνα των αρετών. Αλλά η εν ησυχία υπομονή είναι ωφελιμότερη, λέγουν οι Πατέρες, οι οποίοι τα γνώρισαν αυτά με τον προσωπικό τους αγώνα.

(Οσίου Νείλου Σόρσκυ, Περί νοεράς εργασίας, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη”, σ. 64-74)

[toula]

Τι μεγαλείον εστίν η Θεία Λειτουργία!

“Τι μεγαλείον εστίν η Θεία Λειτουργία! Πόσο τιμά ο Θεός τον άνθρωπο, να κατέρχεται μετά των αγγελικών ταγμάτων εις κάθε Λειτουργίαν και να τρέφη τον άνθρωπον με το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του! Πάντα γαρ απέδωκεν ημίν• ποίον πράγμα υπάρχει σωματικόν ή πνευματικόν, φθαρτόν ή άφθαρτον, το οποίον μας υστερεί; Ουδέν. Εάν μας δίδη καθημερινώς το τεθεωμένον Άγιον Σώμα Του και Αίμα Του, ποιον εστί τούτων ανώτερον; Βεβαίως ουδέν".

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

[toula]

"Εκείνος που αντιστέκεται στα λυπηρά συμβάντα, πολεμά χωρίς να το γνωρίζει τη διαταγή του Θεού.
Εκείνος που τα παραδέχεται, γνωρίζοντας καλά γιατί έρχονται και ότι από το θέλημα του Θεού προέρχονται, αυτός, κατά την Γραφή, υπομένει τον Κύριο (Ψαλμ. 26:14).
Όταν σου έρθει πειρασμός, θλίψη και συμφορά, μη ζητάς γιατί και μέσω τίνος ήρθε. Ζήτησε να τον υποφέρεις με ευχαρίστηση, χωρίς λύπη και χωρίς μνησικακία."

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής
Από το βιβλίο: «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ των ιερών Νηπτικών»

[toula]

Ὅσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης "Ακόμη και τυχαία να ξυπνήσεις τη νύχτα, μην ξανακοιμηθείς αμέσως..."

Ἀκόμη και τυχαία να ξυπνήσεις τη νύχτα, μην ξανακοιμηθείς ἀμέσως..." Πολὺ ὠφελεῖ νὰ σηκώνεστε τὴ νύχτα γιὰ προσευχή.
Καλύτερη εἶναι ἡ προσευχὴ τῆς νύχτας.
Εἶναι μία συνήθεια, μόλις ξυπνήσεις, νὰ πεταχτεῖς ἀμέσως ὄρθιος.
Μπορεῖ βέβαια, νὰ γυρίσεις ἀπ' τὴν ἄλλη μεριὰ καὶ νὰ σὲ πάρει ὁ ὕπνος μέχρι τὸ μεσημέρι.
Πολὺ κακό!
Γι' αυτό μόλις ξυπνήσεις, ἀμέσως νὰ σηκωθεῖς.
Νὰ διαλέγεις τὶς ὧρες τῆς νύχτας.
Μπαίνεις εὐκολώτερα στὴν προσευχή.
Αὐτὸς πού ἀγρυπνεῖ τὴ νύχτα στὴν προσευχή, τὴν ἄλλη μέρα μπορεῖ νὰ ἐργαστεῖ πιὸ καλά.
Διότι τὸν χαριτώνει ὁ Θεὸς καὶ ἀνανεώνεται ψυχικά.
Ἀντίθετα, ὅποιος δὲν ἔχει διάθεση νὰ κάνει θυσίες γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἴδιος ἀποκλείει τὸν ἑαυτὸ του ἀπ' τὴν Χάρη.
Ἀκόμη καὶ τυχαία νὰ ξυπνήσεις τὴ νύχτα, μὴν ξανακοιμηθεῖς ἀμέσως.
Εἶναι μία εὐκαιρία πού σοῦ δίνει ὁ Θεὸς νὰ προσευχηθεῖς, ὅσο μπορεῖς μὲς στὴν ἡσυχία.

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης

[toula]

Ήταν 30-01-1992... Ημέρα των τριών Ιεραρχών...! Ακριβώς 29 χρόνια πριν...!

Ένας φίλος και γείτονάς μου, ο Σπύρος καλή του ώρα, με έπεισε ότι καλό θα ήταν να πάμε να γνωρίσουμε ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος για το οποίο είχε ακούσει πολλά...
Αν και άθεος τότε, αφού ήμουν και γω παιδί της ενεργής γενιάς του πολυτεχνείου, λίγο επειδή δεν είχα ξαναπάει στον Άγιον Όρος, αν και ταξιδιάρης, λίγο επειδή κάποια λόγια της πατρικής μου οικογένειας ηχούσαν αμυδρά ακόμα μέσα μου, πείστηκα...!
Ενώ φύγαμε με ήλιο από την Ουρανούπολη, όταν φτάσαμε στις Καρυές ήδη χιόνιζε..!
Και εδώ αρχίζει το σχέδιο του Θεού...
Όλοι οι προσκυνητές τρέξαμε να τακτοποιηθούμε στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου που είναι η πλησιέστερη μονή στις Καρυές όπου μας πήγε το λεωφορείο. Ο γέροντας της μονής, μη μπορώντας να μας τακτοποιήσει - φιλοξενήσει όλους, επέλεξε να στείλει τους νεότερους σε άλλα μοναστήρια.. Εμείς επειδή θέλαμε να συναντήσουμε τον γέροντα στην Παναγούδα, αγωνιούσαμε να μείνουμε στο μοναστήρι της Ι. Μ. Κουτλουμουσίου που ήταν κοντά.. Εν τω μεταξύ έξω το είχε "στρώσει"..!
Δόξα τω Θεώ ο ηγούμενος της μονής, παρότι ειμασταν νέοι τότε, μας κράτησε εκεί.. Ωστόσο μας έπιασε απελπισία λόγω του χιονιού..
Όμως πηγαίνοντας στο κελί- δωμάτιο που μας δόθηκε, ήταν σαν να ξαναγύρισα στα παιδικά μου χρόνια..
Το μοναστήρι δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα και ο φωτισμός γινόταν με λάμπα πετρελαίου όπως στα παιδικά μου χρόνια. Η θέρμανση γινόταν με ξυλόσομπα, όπως στα παιδικά μου χρόνια επίσης. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι εικόνες, όπως στο πατρικό μου σπίτι.. Όλα άρχισαν να ξυπνούν μέσα μου και η επιθυμία μου να συναντήσω τον Άγιο παππούλη μας Παΐσιο, μεγάλωνε διαρκώς.. Όμως ο φίλος μου ο Σπύρος, είχε ακούσει ότι ο γέροντας ήταν άρρωστος και δύσκολα θα μας δεχόταν με τέτοιο καιρό..
Την επομένη μέρα πρωί πρωί (του Αγίου Αθανασίου με το Αγιορείτικο ημερολόγιο) μετά την Θεία Λειτουργία είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας..!!! Κατηφορίσαμε προς το κελί του Γέροντα, τρέχοντας από την ανυπομονησία μας μήπως και τον συναντήσουμε... Υπήρχε μια έλξη που όσο πλησιάζαμε, τόσο μεγάλωνε, όπως η έλξη του μαγνήτη τραβάει ένα σιδηρομαγνητικό υλικό, όπως ο πόλος ενός αστικού νεφελώματος, με μια ελικοειδή τροχιά έλκει ότι αστρικό υπάρχει γύρω του.
Σε λίγο κουτρουβαλώντας πολλές φορές στο χιόνι από την βιασύνη μας, φτάσαμε στην Παναγούδα..
Και ώωω του θαύματος, αν και άρρωστος, ο γέροντας στεκόταν μπροστά στην αυλόπορτα με την ομπρέλα του στο χέρι, γιατί χιόνιζε ακόμη, και μας περίμενε λες και ήξερε για την επίσκεψή μας...!
Μόλις φίλησα το χέρι του, με αγκάλιασε και το ροζιασμένο χέρι του χάϊδεψε το κεφάλι μου...!
Τότε ένοιωσα να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα, που όμως δεν σόκαρε, δεν σκότωνε, αλλά θέρμανε κάθε κύτταρο του σώματός μου και έκανε τα πόδια μου να λυγίσουν, όπως το κερί λυγίζει όταν βρεθεί δίπλα σε πηγή θερμότητας..
Ξαφνικά έγινε σεισμός μέσα μου.! Έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα για πολύ ώρα. Αυτά τα δάκρυα ξαφνικά καθάρισαν τα μάτια μου...!
Εκεί που δεν έβλεπα το Θεό πουθενά, άρχισα να τον βλέπω παντού στην ζωή μου..!
Στις νιφάδες του χιονιού, στους κρυστάλλους που κρεμονταν από τα κλαδιά των δένδρων, στα κύματα της θάλασσας, στο πέταγμα των γλάρων του ταξιδιού της επιστροφής.. Παντού παντού...! Τίποτα δεν ήταν όπως πριν..
Ακολουθώντας την συμβουλή του αγαπημένου μου παππούλη πήγα και εξομολογήθηκα μόλις επιστρέψαμε στο μοναστήρι.. Η ζωή μου άλλαξε...!
Δόξα τω Θεώ που οδήγησε τα βήματά μου στον άγιο παππούλη μας Παΐσιο...!
Τον έχω και θα τον έχω για πάντα φύλακα της καρδιάς μου...
Όσιε Παΐσιε πρέσβευε υπέρ ημών..!
Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν..!

proskynitis

[toula]

Όταν πραγματοποιήσει κάτι ο Θεός, να μη θελήσεις να κρίνεις με το ανθρώπινο μυαλό τα όσα γίνονται απ' Αυτόν, γιατί αυτά υπερβαίνουν την διανοητική μας ικανότητα και ουδέποτε θα μπορέσει ανθρώπινο μυαλό να πλησιάσει και να καταλάβει την ουσία των έργων Του.

(Ιερός Χρυσόστομος)

[toula]

«Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…»
Θυμάστε στον ψαλμό τον «Άμωμο», υπάρχει ένας στίχος που λέει: «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» (Ψαλμ.118, 25) δηλαδή έγινα χώμα· έγινα ένα μηδέν!
«Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» και μετά με παρρησία: «…ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου».
Άμα φτάσουμε στο μηδέν της ταπεινώσεως, τότε έχουμε παρρησία να μιλήσουμε στο Θεό και να του πούμε: «Τώρα είναι η σειρά σου! Ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου, ζωοποίησόν με σύμφωνα με τον λόγο σου…». Αυτό το μηδέν, είναι πολύ πολύτιμο. Διότι ο Χριστός είναι ο Θεός Δημιουργός που δημιουργεί εκ του μηδενός. Και όταν γίνουμε «μηδέν» ταπεινώσεως, τότε αρχίζει την ανάπλασή μας! Αυτό είναι το μεγαλείο της ταπεινώσεως!

(Γέροντας Ζαχαρίας Έσσεξ).
Απόσπασμα από ομιλία του στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, στις 16/8/2021. © Ιερά Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Μαχαιρά 2021

[toula]

΄΄Στη διάρκεια της προσευχής προσπάθησε
να ενώσεις το θέλημα σου με το θέλημα του Θεού
και όχι να προσπαθείς να τραβήξεις
το θέλημά του Θεού στο δικό σου θέλημα.-΄΄

ΑΓ.ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

[toula]

Στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι...
Δεν πάμε από φόβο...
Ό φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους
και όχι Χριστιανούς.
Φτιάχνει ανθρώπους που δεν είναι
ελεύθεροι απέναντι στον Θεό.
Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο...
Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι
το πρόσωπο και την αγάπη Του...

Μακαριστος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κυρός Παύλος

[toula]

Λίγο πριν την αυτοκτονία τον βρήκε ο Θεός!

«Η τεράστια αίθουσα, στην οποία ο μεγάλος ιεροκήρυκας του 19ου αι. κήρυττε σε χιλιάδες ψυχές, δυο φορές καταστράφηκε από πυρκαγιά και πάλι ξανακτίστηκε πιο ευρύχωρη.
Όταν επρόκειτο να μιλήσει στην καινούρια μεγάλη αίθουσα, μια μέρα πριν από το κήρυγμα πήγε ο Spurgeon για να δοκιμάσει την ακουστική της.
Στάθηκε σε μια γωνία και με δυνατή φωνή, επανέλαβε τρεις φορές αργά και καθαρά, τα λόγια του Κύριου στον Ιωάννη 3,16.
«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον Μονογενή, δια να μην απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν , αλλά να έχει ζωήν αιώνιων».
Η ακουστική της αιθούσης ήταν ικανοποιητική κι ο Spurgeon ευχαριστημένος απομακρύνθηκε. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες. Μια μέρα, ενώ ήταν στο γραφείο της εκκλησίας, κάποιος κτύπησε την πόρτα. Ήταν ένας εργατικός άνθρωπος. Κι είχε να πει μια παράξενη ιστορία.
– Άνθρωπε του Θεού, είπε. Θέλω να με βοηθήσετε να δώσω την καρδιά μου στον Χριστό. Είμαι δυστυχισμένος. Και θα είχα τώρα δώσει τέλος στη ζωή μου, αν τη στιγμή κατά την οποία ήμουν έτοιμος, πριν μερικές μέρες, να πηδήξω στο κενό από τις σκαλωσιές του διπλανού κτιρίου που κτίζεται, δεν με σταματούσε εκείνη η φωνή από τον ουρανό.
– Φωνή από τον ουρανό; Ποιά; Ρώτησε περίεργος ο εργάτης του Θεού.
– Να, εξήγησε ο επισκέπτης. Τη στιγμή κατά την οποία είχα κλείσει τα μάτια μου και ήμουν έτοιμος να πηδήξω, άκουσα μια φωνή να λέει:
Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο….
Μου φάνηκε πως ονειρευόμουν. Μα πριν συνέλθω, πάλι ακούστηκε η φωνή να λέει:
τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμο…..
Και σαν να μην έφθανε και τούτο, η φωνή ξανακούσθηκε και τρίτη φορά .
Κατέβηκα από τη σκαλωσιά και πήγα σπίτι μου. Εκείνο το βράδυ, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Και την άλλη μέρα, γυρνούσα ανήσυχος με τον αντίλαλο της φωνής που αντηχούσε αδιάκοπα μέσα μου «δια να μη απολεσθή». Πέρασαν μέρες αγωνιάς. Ο Θεός με κάλεσε, με ζητάει. Θέλω να του δώσω την καρδιά μου» (ΜΑβ, 120).

(Στο: Θεός εφανερώθη, αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ. 353-354)
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας