Ψυχοφελή μηνύματα...

[aposal]

«Όποιος έχει το Θεό μαζί του, είναι ο πιο ισχυρός απ' όλους».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

[toula]

Το φοβερό όραμα ασκητού για τον Τίμιο Σταυρό, σε καιρό αποστασίας

Στις αρχές του 7ου μ.Χ. αιώνος και πιο συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 614 μ.Χ., στην “έρημο” της Παλαιστίνης, ασκήτευε κάποιος ασκητής ευλαβέστατος, που είχε και δώδεκα υποτακτικούς.

Κάποιο πρωί, μετά την Θεία Λειτουργία, τους μάζεψε όλους γύρω του και τους είπε τα εξής:

Παιδιά μου, την προηγουμένη νύκτα είδα ένα φοβερό όραμα. Είδα ότι βρέθηκα στο άγιο Θυσιαστήριο του πανσέπτου ιερού Ναού της Αναστάσεως του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα. Γύρω από την αγία Τράπεζα ήσαν αρκετοί αρχιερείς, πολλοί ιερείς, έγγαμοι και άγαμοι, και αρκετοί διάκονοι, πανέτοιμοι για την Θεία Λειτουργία. Ο δε κυρίως Ναός ήτο γεμάτος από μοναχούς και χριστιανούς.

Ξαφνικά, με πολύ μεγάλη βοή άρχισε να εισέρχεται από την κεντρική είσοδο του Ναού ένας βρωμερός χείμαρος, γεμάτος ακαθαρσίες και περιττώματα, που πλημμύρισε ολόκληρο το δάπεδό του, βρωμίζοντας τους πάντες και τα πάντα. Και αφού η βρωμερή και δυσώδης αυτή ακαθαρσία κάλυψε ολόκληρο τον Ναό, άρχισε κατόπιν διά μέσου της Ωραίας Πύλης να εισέρχεται και στο άγιο Βήμα και να κυκλώνη το κάτω μέρος της αγίας Τραπέζης. Οι χριστιανοί και μοναχοί μέσα στον κυρίως Ναό αλλά και όλοι οι Λειτουργοί, αρχιερείς, ιερείς και διάκονοι, λερώθηκαν όχι μόνο στα πόδια τους αλλά και στα λειτουργικά τους άμφια, αφού η ακαθαρσία έφθασε μέχρι τα γόνατά τους.

Εγώ όμως, συνέχισε ο ευλαβέστατος και άγιος εκείνος ασκητής, γεμάτος φόβο και τρόμο για να μην βρωμίσω από αυτήν την ακαθαρσία, ανέβηκα στο σύθρονον του αγίου Βήματος, που είναι πίσω από την αγία Τράπεζα και από κεί άρχισα να κραυγάζω και να διαμαρτύρωμαι με θυμό προς τους αρχιερείς, τους ιερείς, τους διακόνους και τους μοναχούς, διότι τους έβλεπα να στέκωνται αδρανείς και αδιάφοροι. Μερικοί μάλιστα αστειεύονταν και άλλοι γελούσαν για όσα συνέβαιναν γύρω τους! Γελούσαν με την φοβερή κατάντια τους. Και τους είπα με ιερή αγανάκτησι:

Μα δεν βλέπετε τι γίνεται γύρω σας; Δεν βλέπετε πόσο αξιοθρήνητοι γίνατε με τόση ακαθαρσία επάνω σας; Γιατί δεν φροντίζετε για την καθαριότητα του Ναού; Γιατί δεν πλένετε τους χριστιανούς και δεν καθαρίζετε τον εαυτό σας; Γιατί δεν το κάνετε; Γιατί παραμένετε τόσο αδιάφοροι, αναίσθητοι και ψυχροί και μάλιστα μερικοί από σας και γελώντες;…

Παρά τις παρατηρήσεις μου όμως, δυστυχώς όλοι τους παρέμειναν αδιάφοροι και αναίσθητοι. Και ξαφνικά, βλέπω δίπλα μου δύο ολόλαμπρους νέους. Ήσαν Άγγελοι Κυρίου. Γυρίζω προς αυτούς και με παρρησία τους ρωτώ:

Που οφείλεται όλη αυτή η βρωμερή κατάστασις; Και γιατί προεκλήθη; Κι αυτοί μου είπαν ότι όλη αυτή η βρωμερή και δυσώδης ακαθαρσία, οφείλεται: πρώτον, στην κακή διαγωγή των περισσοτέρων κληρικών παντός βαθμού και δεύτερον, στην κολασμένη και ανήθικη ζωή των λαϊκών χριστιανών. Και συμπλήρωσαν οι Άγγελοι:

Όλη αυτή η ακαθαρσία των περιττωμάτων, που καταβρώμισε τον ιερό Ναό, το άγιον Βήμα, τους κληρικούς, μοναχούς και χριστιανούς, όλη αυτή η βρωμιά θα καθαρισθή αμέσως, αλλά… διά πυρός και σιδήρου!…

«Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».

Και –ω του θαύματος!– από την επομένη άρχισε πόλεμος μεγάλος με τους Πέρσες, οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ στις 22 Ιανουαρίου με τους αγίους Τόπους. Κατέσφαξαν χιλιάδες χριστιανούς, μεταξύ αυτών και ο ευλογημένος αυτός αββάς, που είδε το φοβερόν αυτό όραμα και που το διέδωσαν ορισμένοι από τους υποτακτικούς του, που κατάφεραν να σωθούν από την τρομερή εκείνη σφαγή.

Χιλιάδες τα πτώματα στους δρόμους και το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι. Χιλιάδες και οι αιχμάλωτοι. Τότε ήτο, που πήραν οι Πέρσες σαν λάφυρο και τον Τίμιο Σταυρό (22 Ιανουαρίου του 614). Δυό-τρεις μέρες πριν, είδε το φοβερό όραμα ο άγιος εκείνος ασκητής.

Ύστερα από 14 χρόνια ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος νίκησε σε εκστρατεία (το 628 μ.Χ.) τους Πέρσες και επανέφερε θριαμβευτικά τον Τίμιο Σταυρό και πάλι στα Ιεροσόλυμα, όπου τον ύψωσε στις 14 Σεπτεμβρίου, γεγονός που γιορτάζουμε πανηγυρικά ως την παγκόσμιο ημέρα Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Για την έλλειψη προσευχής και κάθε πνευματικού αγώνος από τον ιερό κλήρο παντός βαθμού, ακόμη και από την πιθανή χλιαρότητα των μοναχών-ασκητών και την ακόμη χειρότερη και βορβορώδη ζωή των τότε χριστιανών επέτρεψε ο Θεός να γίνουν όσα περιγράφει η ιστορία της εποχής εκείνης. Άραγε, εκείνος ο ευλογημένος ασκητής αν ζούσε στις ημέρες μας, ποια σκοτεινή εικόνα θα εδέχετο εξ αποκαλύψεως; Γι᾿ αυτό, αν δεν μπορούμε τις μεγάλες νηστείες, αγρυπνίες, ορθοστασίες και λοιπά ασκητικά ορθόδοξα παλαίσματα, μπορούμε όμως προφορικά να επικαλούμεθα το πανάγιον Όνομα του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με,
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με,
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…»
Στον Θεό πρέπει κάθε δόξα στους αιώνες Αμήν!
Από το βιβλίο: ” Η «Ευχή μέσα στον κόσμο “, Πρωτ. Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου, Εκδ. Γ. Γκέλμπεσης.

πηγή: iconandlight.wordpress.com

[toula]

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού ως Ύψωση του Μυστηρίου της Μετανοίας στη συνείδησή μας

Γνωρίζουμε ότι αφού πρώτα ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε από την Αγία Ελένη στα Ιεροσόλυμα και έκτισε το Ναό της Αναστάσεως ο Πατριάρχης Μακάριος τον Ύψωσε στο Γολγοθά στις 14 Σεπτεμβρίου του 335 μ.Χ.

Γνωρίζουμε ότι ο Τίμιος Σταυρός εκλάπη από τους Πέρσες το 614 μ.Χ. και επεστράφει στον Γολγοθά από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ηράκλειο, ο οποίος τον ύψωσε ξανά στις 14 Σεπτεμβρίου 629.

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού στον Γολγοθά, σημαίνει Ύψωση του Μυστηρίου της Μετανοίας και Αφέσεως των Αμαρτιών στη συνείδησή μας ως του Κορυφαίου Μυστηρίου επιστροφής μας και Ένωσης μας με τον Θεό.

Η Μετάνοια είναι η Δωρεά στο Ανθρώπινο Γένος που δόθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα λόγω της Σταυρικής Θυσίας του Υιού Του, του Χριστού. Ο Χριστός εκούσια δέχτηκε τη συνέπεια της Αμαρτίας που είναι ο Θάνατος (δεν είπε ο Θεός στον Αδάμ και Εύα ότι εάν φάνε από τον απαγορευμένο καρπό θα πεθάνουν;)

Η καθημερινή συνέπεια της αποστασίας του Ανθρώπου από τον Θεό είναι ο Εγωκεντρισμός. Διότι η Εντολή του Θεού στους Πρωτόπλαστους ήταν η μη βρώση του απαγορευμένου καρπού από το δένδρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού.

Ποιός ήταν αυτός ο καρπός;

Η αυτονομημένη γνώση της Ζωής χωρίς την έμπνευση του Θεού, χωρίς σχέση με τον Θεό.

Ο Χριστός ζει την Κένωση διότι ρωτά τον Πατέρα Του: «Ο Υιός ποιεί ουδέν βλέπει τον Πατέρα Του ποιούντα και ποιεί. Τα λόγια που σας λέω τα ακούω από τον Πατέρα μου».

Γι αυτό με την Γέννηση του Χριστού ανέτειλε στον Κόσμο το Φώς της Γνώσεως, της Αληθινής Γνώσεως που είναι αποτέλεσμα της σχέσης με τον Θεό, της Κένωσης και όχι της αυτονομημένης γνώσης που ο Άνθρωπος θέλει να έχει, χωρίς αναμονή της από τον Θεό.

Αυτή η διαρκής ερώτηση του Υιού και η αναμονή απάντησης από τον Πατέρα Θεό, είναι η Κένωση.
Καμιά αυτονόμηση.

Αυτό περίμενε ο Θεός, ο Αδάμ και η Εύα να μην φάνε τον αυτονομημένο καρπό της Γνώσης αλλά να μένουν στη σχέση εμπιστοσύνης στην Πρόνοια του Θεού και να αναμένουν την Γνώση από τον Θεό, που ήταν αποδεδειγμένη αφού όλα τους τα έδωσε, τον Εαυτό Του, τον Παράδεισο και τον Έναν για τον Άλλον.
Όλα ήταν έτοιμα για να ζουν την Αγάπη του Τριαδικού Θεού.

Αυτή η αυτονόμηση, να παραβούν την Εντολή και να κόψουν την σχέση με τον Θεό και κυρίως η Αμετανοησία γέννησε την Έξοδο από τον Παράδεισο, τη Μέριμνα, την φθορά, τον Θάνατο αλλά κυρίως τον Εγωκεντρισμό και τη δαιμονική αιχμαλωσία στον Άδη.

Ο Εγωκεντρισμός είναι το αντίθετο της Αγάπης που είναι ο Τριαδικός Θεός διότι στρέφει τον Άνθρωπο προς τον Εαυτό του αντί προς τον Θεό και τον πλησίον. Ο Εγωκεντρισμός ως Ζωή είναι το αντίθετο της Θυσίας που είναι η Κένωση και η ένωση με τον Θεό. Ο Εγωκεντρισμός είναι μάνα όλων των παθών.

Στη Σταύρωσή Του ο Χριστός νικώντας ως Άνθρωπος τον Εγωκεντρισμό της Ανθρώπινης Φύσης, αποδεχόμενος όντας Αθάνατος, να πεθάνει για να ελευθερώσει τον Άνθρωπο από τον Εγωκεντρισμό τον Θάνατο, την φθορά και τον διάβολο που τον αιχμαλώτιζε στον Άδη μετά θάνατον.

Με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του έδωσε στον Άνθρωπο τη δυνατότητα με το Άγιο Πνεύμα να ελευθερώνεται από την Αμαρτία, τον Εγωκεντρισμό και τις συνέπειες του και να ενώνεται ξανά με τον Θεό.

Αυτή η πιο πάνω Δωρεά είναι το Μυστήριο της Μετανοίας που προσφέρεται με το Βάπτισμα και Χρίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η ενεργοποίηση της Μετανοίας εξαρτάται από την απόφαση του Ανθρώπου να αφήσει τον Εγωκεντρισμό και την Αμαρτία να ζητά Συγχώρεση από τον Θεό και μετά να συγχωρά ο Άνθρωπος τον πλησίον του.

Ο Θεός συγχωρεί μέσα από την Μετάνοια την Εξομολόγηση την Θεία Κοινωνία, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η συγχώρεση του Θεού και η ένωση με τον Χριστό μεταμορφώνει σιγά σιγά τον Εγωκεντρισμό ως πηγή της αμαρτίας σε Κένωση και Αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

Η Αγάπη γεννιέται από τη Μετάνοια για την παράβαση των Εντολών του Θεού που είναι Εντολές Αγάπης και τη Συγχώρεση του πλησίον.

Αγαπώ σημαίνει Μετανοώ και Συγχωρώ!

Του Ανδρέα Χριστοφόρου
https://pothosmetanoias.blogspot.com/

[toula]

Σε πολλούς ανθρώπους της «θρησκείας» περισσότερη χαρά δίνει ότι οι αμαρτωλοί θα πάνε στην κόλαση παρα ότι οι ίδιοι θα πάνε στο παράδεισο……

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μία μικρή πείρα σ’ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

[aposal]

«Πήγαινε κοντά στους δίκαιους, και δια μέσου αυτών θα πλησιάσεις το Θεό. Να συναναστρέφεται αυτούς που έχουν ταπείνωση και θα μάθεις τους τρόπους τους».
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

[toula]

Δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και στους Εκκλησιαζόμενους, βλέπουμε ότι ελάχιστοι φοράνε τον Σταυρό στον λαιμό τους.Το σύμβολο της θυσίας και της σωτηρίας αντιμετωπίζεται ως κόσμημα που θα το βάλουμε με το ανάλογο ρούχο και την ανάλογη διάθεση. Υποθέτω ότι για τους περισσότερους, ιδιαίτερα ο βαπτιστικός σταυρός θα είναι σε κανένα συρτάρι μέσα σε μια πολιτεία από αράχνες και σκόνη, ξεχασμένος. Α
Αντίθετα, επιλέγουμε όχι απλά κοσμήματα ή σύμβολα αλλά κάτι χειρότερο και φυσικά όχι αθώο: βάζουμε ματάκια , κερατάκια, μικρούς βούδες κλπ. Επιλέγουμε να φοράμε πχ τον Θεό Γκανέσα (Θεός στην Ινδουιστική θρησκεία με το κεφάλι ελέφαντα), ο Σταυρός είναι ντεμοντέ. Ακόμα και το σημείο του σταυρού με το χέρι πολλά παιδιά δεν τον ξέρουν. Λογικό, αφού οι γονείς μόλις μπαίνουν στην Εκκλησία κάνουν κάτι σαν μαντολίνο όταν πλησιάσουν να ασπαστούν μια εικόνα και φυσικά λογικό είναι τα παιδιά να ακολουθήσουν το ίδιο παράδειγμα. «Μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» λέει ο σοφός λαός.

Θα πούνε κάποιοι «δεν έχουν σημασία αυτά πάτερ». Λυπάμαι αγαπητοί μου αλλά όλα έχουν σημασία , όλα προσδιορίζουν πίσω τους μια προαίρεση , μια διάθεση , μια πίστη , μια αγάπη ή μια πληγή. Όπως έλεγε και ένας γέροντας «Δεν πειράζει το ένα, δεν βαριέσαι το άλλο» και στο τέλος μαζεύονται πολλά που κάνουν πνευματική ζημιά.
Ντρεπόμαστε να κάνουμε το σταυρό μας μην μας κοροϊδέψουν στο τρένο ή στον δρόμο, ντρεπόμαστε να φορέσουμε τον σταυρό διότι δεν πάει με την τάδε τσάντα ή το τάδε φόρεμα. Αν δεν είμαστε ικανοί να τηρούμε ομολογιακά έστω αυτά, πως θα ομολογήσουμε τα μεγάλα; Δεν ντρεπόμαστε για το παιδί μας , για τον άνθρωπο μας τότε πως ντρεπόμαστε για τον σταυρό;
Φοβόμαστε για τον Χριστό; Ντρεπόμαστε για την πίστη μας ; Δηλαδή ο Χριστιανός είναι αυτός που μόνο θα γράψει ομολογιακά άρθρα στο FB ή θα ποστάρει μια φωτογραφία από κάποιο προσκύνημα ;

Αλήθεια, όταν είμαστε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι και πούνε κάτι για την πίστη και για τον Χριστό τι κάνουμε; Θα κατεβάσουμε το κεφάλι σαν βρεγμένες γάτες ή με χαμόγελο και παρρησία με τον λόγο της διακρίσεως θα ευωδιάσουμε τον κόσμο με λόγο Θεού;
Αν έρθει εκείνη η ευλογημένη ημέρα όπως έλεγε και η Αγία Ματρώνα και μας πούνε να διαλέξουμε τον Χριστό ή το ψωμί τί θα κάνουμε ;
Αν δεν μπορώ να κάνω το σημείο του Σταυρού περνώντας από μια εκκλησία , πως θα σταυρωθώ για τον άλλον; Όταν δεν αντέχω ακόμα και αυτό το τόσο μικρό και μάλιστα αν θα κάνω τον σταυρό μου θα ελέγχω πρώτα μην με βλέπει κάποιος και με κοροϊδέψει; Ο Σταυρός είναι ένας δρόμος ζωής, η έναρξη του δρόμου άρχισε την ημέρα της βαπτίσεως μας. Είναι ένας δρόμος όχι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά με αγκάθια στο τέλος όμως καταλήγει στο λιμάνι της Βασιλείας των Ουρανών.

Αγαπητοί μου ο Σταυρός είναι για εμάς καύχημα όπως το λέει και ο Απόστολος των εθνών Παύλος : ««Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14) (Όσο για μένα δε θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από τον σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον σταυρό που πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο)».
Να φοράμε τον Σταυρό μας, να κάνουμε τον Σταυρό μας, να σταυρωνόμαστε για τους άλλους και να τιμούμε τον Εσταυρωμένο, τον εραστή του σύμπαντος κόσμου.

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr - Ιερά Μητρόπολη Λήμνου

[toula]

Σίγουρα κάτι που σε πονάει δεν το θες στην ζωή σου. Προσπαθείς να το αποφύγεις, κι αυτό είναι ανθρώπινο. Παρά ταύτα, εκείνα που σε πόνεσαν και σε πλήγωσαν ταυτοχρόνως σε μεγάλωσαν και σε ωρίμασαν. Ακόμη κι εκείνα τα λάθη που λες ότι δεν θα ήθελες να επαναλάβεις, στην ουσία σε διαμόρφωσαν.
Δίχως αυτά τα λάθη, τις δυσκολίες και δοκιμασίες δεν θα ήσουν εσύ. Μπορεί να ήσουν κάτι άλλο, μα σίγουρα όχι εσύ. Γι’ αυτό δίχως να επιζητούμε την αστοχία και το λάθος, ας είμαστε έτοιμοι να το υποδεχθούμε και αξιοποιήσουμε. Γιατί όσο κι αν δεν το θέλουμε δεν γίνεται να μην κάνουμε λάθη. Δεν είμαστε Θεοί, δεν είμαστε τέλειοι, είμαστε άνθρωποι, "‘Εις Άγιος,εις Κύριος,Ιησούς Χριστός,εις δόξαν Θεού Πατρός".
Το μυστικό είναι να αποδεχθούμε τις δοκιμασίες, ως δασκάλους μας, ως εκείνες τις εμπειρίες που η ύπαρξη μας έχει ανάγκη για να εξελιχθεί και ωριμάσει πνευματικά. Οι άνθρωποι που μας δυσκόλεψαν οι δοκιμασίες που περάσαμε όσο κι ένα μας πόνεσαν μας διαμόρφωσαν. Κάθε καταστροφή είναι μια ευκαιρία να σωθούμε.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

“Όστις θέλει…”

Η πνευματική ζωή είναι μια ζωή κατ’επιλογή μας. Ο ίδιος ο Κύριος ξεκάθαρα μας αφήνει να επιλέξουμε εάν θέλουμε να ζήσουμε μαζί Του ή όχι. Από κει και πέρα όμως, έαν θελήσουμε να ζήσουμε μαζί Του, τότε υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το κάνουμε αυτό. “Απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι”.

Ο τρόπος να είμαστε μαζί με τον Χριστό είναι ένας: κατ’αρχήν να αρνηθούμε το εγώ μας, να γκρεμίσουμε το αυτοείδωλό μας, να επεκδυθούμε την εγωπάθειά μας και έπειτα να σηκώσουμε τον σταυρό μας (διότι εάν παραμείνουμε στην εγωπάθειά μας δεν θα θελήσουμε να σηκώσουμε τον σταυρό μας, αντιθέτως θα τον αρνηθούμε διαμαρτυρόμενοι με όλα εκείνα τα "γιατί σε μένα", θεωρώντας τον σταυρό κατάρα και όχι ευλογία) να αγκαλιάσουμε δηλαδή τις δυσκολίες της ζωής, τους πειρασμούς, τις δοκιμασίες, τις αποτυχίες. Και όλα αυτά να τα ζούμε βαδίζοντας πίσω από τον Χριστό, βαδίζοντας όπως βάδισε Αυτός.

Δεν ζητά ο Χριστός να πρωτοτυπήσουμε, δεν ζητά από εμάς να χαράξουμε μόνοι μας αυτήν την πνευματική μας πορεία, αλλά να Τον ακολουθήσουμε. Αυτός μπροστά και εμείς από πίσω Του. Μας καλεί ο Χριστός να πορευτούμε ιχνηλατώντας τα δικά Του χνάρια, την δική Του ζωή. Αν είναι εύκολο ή δύσκολο να το πράξουμε –νομίζω- εξαρτάται από την διάθεσή μας, από τον ζήλο μας, από την καρδιά μας, από το κατα πόσο ο Χριστός είναι στο κέντρο της ζωής μας ή όχι.

Για να μας το προτείνει ο Χριστός σημαίνει ότι μπορούμε να το κάνουμε. Η δυσκολία της χριστομίμητης ζωής υπάρχει στο βαθμό του εγωισμού μας. Γι’αυτό και το “κλειδί” της πνευματικής ζωής είναι η ταπείνωση. Ο ταπεινός εύκολα θα σηκώσει τον σταυρό του, αγγόγυστα θα μιμηθεί την μαρτυρική ζωή του Χριστού· διότι ο ταπεινός δεν ζει μέσα σε φαντασιώσεις ή έχοντας ψεύτικες και εφήμερες προσδοκίες. Ο ταπεινός το μόνο που προσδοκεί είναι έλεος και όχι δικαίωση, συγχώρεση και όχι επιβράβευση.
Μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Το ερώτημα είναι: πώς μας συμφέρει να ζήσουμε; «Πάντα μοι έξεστιν αλλ' ου πάντα συμφέρει» όπως μας λέγει ο απ. Παύλος.
Η ελευθερία που μας χαρίζει ο Θεός είναι ένα μεγάλο δώρο που κρύβει μια μεγάλη ευθύνη. Την ευθύνη της προσωπικής μας σωτηρίας.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

"Καθόλου δέν ὠφελούμεθα, ἄν ἔχωμεν εἰρήνην ἀκόμη καί μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ἔχομεν πόλεμον μέ τόν Θεόν· ὅπως ἐπίσης καθόλου δέν βλαπτόμεθα, ἀκόμη καί ἄν ὅλοι μᾶς πολεμοῦν, ἐφ’ ὅσον ἔχομεν εἰρήνην μέ τόν Θεόν. Ἐξ ἄλλου δέν ἔχομεν καμμίαν ὠφέλειαν, ἄν ὅλοι μᾶς ἐκτιμοῦν, εὑρισκώμεθα ὅμως εἰς ἀντίθεσιν μέ τόν Κύριον. Δέν διατρέχομεν κανένα κίνδυνον, καί ἄν ὅλοι μᾶς ἀποστρέφωνται καί μᾶς μισοῦν, ὁ Θεός ὅμως μᾶς ἀποδέχεται καί μᾶς ἀγαπᾷ· καί τοῦτο, διότι ἡ ἀληθινή χάρις καί ἡ ἀληθινή εἰρήνη προέρχονται ἀπό τόν Θεόν."
~ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος