Ψυχοφελή μηνύματα...

[toula]

Θέλω παιδί μου, νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Χριστό, ὁλόκληρος νὰ δοθεῖς σ᾿ αὐτόν. Θέλω ὅταν τύχει ν᾿ ἀνοίξει κανεὶς τὴν καρδιά σου τίποτε ἄλλο νὰ μὴ βρεῖ, μόνο τὸ Χριστό...!

Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἁπλοποιεῖται, θεοποιεῖται. Γίνεται ἄκακος, ταπεινός, πράος, ἐλεύθερος, γίνεται... γίνεται...

Δὲν εἶναι τὰ φτερὰ ποὺ μποροῦν νὰ ὑψώσουν τὸν ἄνθρωπο πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, ἡ καθαρότητα καὶ ἡ ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς. Πρέπει νὰ εἶσαι ἁπλὸς στὶς πράξεις σου καὶ καθαρὸς στὴ σκέψη καὶ στὰ αἰσθήματά σου. Μὲ τὴν καθαρὴ καρδιὰ θὰ ἀναζητᾶς τὸ Θεό, μὲ τὴν ἁπλότητα θὰ τὸν βρίσκεις καὶ θὰ τὸν χαίρεσαι. Ἡ καθαρὴ καρδιὰ περνάει εὔκολα τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ...!

Ὅλα τὰ ζητήματά σου νὰ τ᾿ ἀφήσεις στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι θέλεις νὰ τὸ ζητὰς σὰν τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα του...!

Όσιος Άμφιλόχιος τής Πάτμου

[aposal]

«Η μητέρα όλων των αγαθών και το γνώρισμα των μαθητών του Ιησού και η δύναμη που συγκρατεί όλη μας την ζωή είναι πάνω απ' όλα η αγάπη».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

[toula]

"Αξίζω, θέλω και μπορώ…"

Κανένα φάρμακο** και καμία μορφή ψυχοθεραπείας δε μπορεί να φέρει αποτέλεσμα εάν μέσα σου δεν έχεις πάρει την απόφαση να γίνεις καλά. Εάν δεν έχεις πειστεί εσωτερικά ότι αξίζεις να είσαι καλά και όχι να ταλαιπωρείσαι. Διότι μπορεί να κλαις, να παραπονιέσαι, να ζητάς την θεραπεία αλλά μέσα σου, ο βαθύτερος εαυτός σου να φωνάζει, «όχι δεν αξίζω να είμαι καλά, δεν ξέρω να ζω χωρίς την αρρώστια, φοβάμαι την ευθύνη της υγείας…».

Εξωτερικά μπορεί να φωνάζουμε λέγοντας, «Θεέ μου πάρε μου αυτό το πάθος», ωστόσο βαθύτερα λέμε, «άστο Κύριε δεν είμαι έτοιμος να το αποχωριστώ. Δε ξέρω να ζω δίχως το πάθος μου...». Και πας στους πνευματικούς, κάνεις παράπονα και διαμαρτύρεσαι, τα βάζεις με τον Θεό και την αδικία της ζωής, αλλά μέσα σου δεν είσαι ακόμη έτοιμος να κάνεις αλλαγές, να μετανοήσεις, να ζήσεις από την θέση του υγιούς αναλαμβάνοντας την ευθύνη να αξίζεις.

Δεν μπορεί η προσευχή να σε ωφελήσει θεραπευτικά εάν με το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σου αρνείσαι να υπάρξεις από την θέση του υγιούς. Γι’ αυτό ο Χριστός ρωτάει «θέλεις υγιής γενέσθαι;». Θέλεις, είσαι σίγουρος ότι αντέχεις να αναλάβεις την ευθύνη της ζωή σου; Είσαι έτοιμος και πιστεύεις ότι αξίζεις κάτι καλύτερο σε αυτό τον κόσμο πέρα από την θέση του θύματος και κακόμοιρου της ζωής;
Αντέχεις να σ αγαπάνε και να σε κοιτάνε στα μάτια ως ίσο; Αποδέχεσαι τον ανθρώπινο βίο σε όλες τις εκφάνσεις του; Κλάμα και γέλιο μαζί; Η θα κρύβεσαι πίσω από προβλήματα για να μην ζήσεις ποτέ;
Εάν αισθάνεσαι ότι θέλεις να φέρεις βαθύτερες αλλαγές στον βίο σου, ξεκίνα να το ζητάς με ειλικρίνεια από τον Χριστό. Ζήτα του με αίσθημα ευθύνης, πίστης και αποφασιστικότητας να έλθει μέσα στην ύπαρξη σου και να επιτρέψει να γίνουν οι αλλαγές που χρειάζεσαι και είναι ωφέλιμες για σένα.

Λέγε καθημερινά και βάλε στην προσευχή σου την εξής πεποίθηση: «Χριστέ μου, παρόλα τα τραύματα και τους φόβους μου, αξίζω, θέλω και μπορώ να αλλάξω την ζωή μου. Αξίζω, θέλω και μπορώ να γευτώ τις ευλογίες, τα δώρα και την χαρά της Παρουσία Σου….».
Αυτές οι φράσεις και προσευχές πρέπει να ποτίσουν στην κυριολεξία την ύπαρξη σου, ώστε να καμφθούν οι αθέατες αλλά υπαρκτές αντιστάσεις του «εγώ»που δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις σε αλλαγές, σε υγεία, φως και χαρά στην ζωή σου.
Ο Χριστός είναι Εκείνος που ανασταίνει νεκρούς από τα μνήματα τους, δηλαδή είναι Εκείνος που μπορεί να σε αναστήσει από μια πεθαμένη νεκρή ζωή.
..........................................................
** αυτό δεν σημαίνει ότι δεν λαμβάνουμε την ενδεδειγμένη από τους ιατρούς φαρμακευτική αγωγή μας, αλλά ότι χρειάζεται μαζί με την αγωγή θέληση για αλλαγή και πολύ προσευχή.

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Ό,τι καλό μπορείς να κάνεις, κάντο.

Κάντο χωρίς να υπολογίζεις τίποτα.
Χωρίς να σκέφτεσαι εάν ο άλλος το αξίζει ή εάν το εκτιμήσει ή εάν στο ανταποδώσει.
Κάνε το καλό. Αφού μπορείς κάντο.
Αυτό είναι το θέμα, να ενεργείς το καλό και θεάρεστο, ασχέτως εάν ο άλλος στο αναγνωρίσει.
Δεν έχει σημασία ποσό μεγάλο ή μικρό καλό θα κάνεις. Σημασία έχει ότι προσφέρεις αυτό που μπορείς, σε αυτόν που μπορείς, την δεδομένη στιγμή.
Έστω ένα ποτήρι με δροσερό νερό.
Ξέρεις ποσό σημαντικό είναι έστω και αυτό;
Αχ, από αυτά τα μικρά μεταμορφώνουμε την ψυχή μας. Μην τα παραθεωρούμε.
Ένα ποτήρι με δροσερό νερό, έφερε μεγάλη ανακούφιση σε αυτόν που του προσφέρθηκε και μεγάλη ευλογία σε αυτόν που το πρόσφερε.
Κάθε παρόμοια πράξη, είναι πράξη ελέους. Γι’αυτό ας πράττουμε τα ανάλογα με αρχοντική καρδιά και απλόχερα.
Το καλό που θα κάνουμε θα το βρούμε μπροστά μας. Και εδώ και στην άλλη ζωή. Μην τσιγκουνευόμαστε την καλοσύνη και το έλεος και να είμαστε βέβαιοι ότι και ο Κύριος θα μας κρίνει αναλόγως, με καλοσύνη και έλεος. Διότι ό,τι δώσαμε θα λάβουμε και ό,τι σπείραμε θα θερίσουμε.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Τα εργαλεία του Θεού...

Το κείμενο που ακολουθεί, αφιερώνεται στους ευλαβείς κληρικούς (ιερείς και επισκόπους) που παραμένουν προσηλωμένοι στην πορεία προς την αγιότητα όπως παραδίδεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Αφιερώνεται σε όλους τους πιστούς χριστιανούς (εντός και εκτός ιεροσύνης), οι οποίοι δέχονται την κοροϊδία, την ειρωνεία, την απαξίωση και το «πνευματικό bullying» από «προοδευτικούς» εκκλησιαστικούς κύκλους. Ασπάζομαι ευλαβικά το χέρι κάθε κληρικού που προσεύχεται, που πονά για το ποίμνιό του, που δεν θεωρεί τον εαυτό του «αυθεντία», που σιωπά και παραμένει συνεσταλμένος στην ιερατική του διακονία. Το κείμενο που ακολουθεί, θα το καταλάβουν όσοι νιώθουν αμαρτωλοί και ζητούν τη θεραπεία από τον Χριστό. Οι ευλαβείς κληρικοί και λαϊκοί είναι ό,τι ομορφότερο έχω δει στη ζωή μου! Διότι σε αυτούς αναπαύεται το πνεύμα του Θεού!
Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ «θεολογικός» λόγος (ιδιαίτερα ο διαδικτυακός), δύσκολα οικοδομεί ψυχές. Θα έλεγε κανείς ότι ικανοποιεί την ανάγκη των κληρικών να κατοχυρώσουν την φυσική τους παρουσία στον χώρο/χρόνο και ταυτόχρονα ικανοποιεί την ανάγκη των ανθρώπων να ακούσουν «κάτι» πνευματικό.

Διαβάζουμε και ακούμε «πνευματικές» οδηγίες ευεξίας και ευτυχίας, συνταγές χαλαρότητος και υπέρβασης των προβλημάτων, «φιλοσοφικές/ψυχολογικές» προσεγγίσεις του κόσμου και σχεδόν πάντοτε την υποχρεωτική αναγωγή της κολακευμένης «αξίας» του εαυτού μας, ως προτεινόμενη βασική επιδίωξή μας. Και όλα αυτά στο όνομα του Χριστού!
Εάν είσαι προτεστάντης στο θρήσκευμα, θα έχεις συνηθίσει να ακούς ομιλίες, από κυρίους και κυρίες, με περιεχόμενο ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο με αυτό που συνήθως προσφέρεται σήμερα στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ χώρο! Δηλαδή, θα ακούς ότι ο Χριστός έχει ήδη πληρώσει τα λύτρα της σωτηρίας σου και εσύ πρέπει μέσα από έναν ηθικό (και φυσικά συζητήσιμο!) κώδικα συμπεριφοράς να επιβεβαιώσεις την σωτηρία σου! Εκεί, στον προτεσταντισμό, ΔΕΝ θα σου πουν για Μυστηριακή ζωή, για λατρευτική παράδοση (βασικά για καμία παράδοση, πόσο μάλλον την Ιερά Παράδοση), δεν θα σου πουν για νηστεία, για καντήλια και γονυκλισίες, για Αγίους, εορτές και Αρτοκλασίες, δεν θα σημειώσουν την ειδική ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχέση μεταξύ ιερέως και λαϊκού, δεν θα σου πουν για αμαρτίες και κανόνες και Οικουμενικές Συνόδους.. στον προτεσταντικό χώρο θα σου δώσουν λύσεις γενικής εφαρμογής για να είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, χωρίς ενοχές και φυσικά ΣΩΣΜΕΝΟΣ (sic!!!).

Εάν δεν είσαι προτεστάντης, αλλά τα παραπάνω τα ακούς από ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς και σου φαίνονται γνωστά, οικεία και σωστά(!), μάλλον πρέπει να προβληματιστείς.. Μοιάζει άραγε αυτή η διδασκαλία περί Θεού και πίστεως με την διδασκαλία των Πατέρων μας; Έχει κάποια σχέση η «χριστιανική» ζωή που διαφημίζεται, με την ζωή των Αγίων μας;

Αρκετοί σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν μία θεολογία χειραφέτησης από το παρελθόν, μία θεωρία μεταπατερικής/αντιπατερικής ερμηνείας των νόμων/εντολών του Θεού. Αυτό όμως που, τουλάχιστον προσωπικά, με τρομάζει είναι η «θεολογία της ελευθερίας». Εκπαιδεύονται οι σύγχρονοι χριστιανοί να έχουν μία αυτόματη αλλεργική αντίδραση σε έννοιες όπως «εντολή Θεού», «δικαιώματα του Θεού», «δικαιώματα του διαβόλου», «αμαρτία, πόνος, θάνατος, κρίση Θεού... » και άλλα πολλά παρόμοια. Οι χριστιανοί προτρέπονται να έχουν «δικιά τους άποψη» περί πίστεως και ζωής, να αμφιβάλλουν για την ορθότητα της διδασκαλίας των Πατέρων μας, να ζητούν λογικά και ορθολογιστικά επιχειρήματα για τα πάντα, να δοκιμάζουν και να ζουν μέσα στην αμαρτία αρκεί να το κάνουν «με αλήθεια και αγάπη» (!!!), να σχετικοποιούν (και εν τέλει να αρνούνται) εύκολα και επιπόλαια ο,τιδήποτε τους δημιουργεί βάρος. Φιμώνεται έτσι η εσωτερική φωνή της συνειδήσεως, αλλοιώνεται η διδασκαλία του Ευαγγελίου και επιπλέον υπάρχουν οι πρόθυμοι ιερείς, που με χαμόγελο και «ψαγμένο» στυλ, υποστηρίζουν θερμά όλα τα παραπάνω!

Φαντάζομαι πόσο παράταιρα και αλλοπρόσαλλα θα ακούγονται τα λόγια από την Εξόδιο Ακολουθία:
«Αἱ χεῖρές σου ἐποίησάν με καί ἔπλασάν με, ΣΥΝΕΤΙΣΟΝ με, καί μαθήσομαι τάς ἐντολάς σου..» (λέγεται σήμερα: Είναι δυνατόν να τολμήσει ο Θεός να με συνετίσει;!!! Ο Θεός είναι αγάπη, δεν τιμωρεί.. Το απορρίπτω!) Είναι τραγική η σύγχυση των εννοιών «παιδαγωγία» και «τιμωρία»!
«Ἀπό τῶν κριμάτων σου οὐκ ἐξέκλινα, ὅτι σύ ΕΝΟΜΟΘΕΤΗΣΑΣ με..» (λέγεται σήμερα: Αποκλείεται ο Θεός να μου βάζει όρια και νόμους στη ζωή μου! Το απορρίπτω και αυτό! Ο Θεός είναι κάτι σαν ένα Ταμείο Κοινωνικών και όχι μόνο Παροχών.. δεν μπορεί να έχει λόγο στη ζωή μου. Κάτω τα χέρια από την ελευθερία μου!)
«Ἔκλινα τήν ΚΑΡΔΙΑΝ μου, τοῦ ποιῆσαι τά δικαιώματά ΣΟΥ εἰς τόν αἰῶνα δι΄ ἀντάμειψιν..» (λέγεται σήμερα:Την καρδιά μου θα την δώσω όπου θέλω εγώ και όχι σε αυτά τα κάποια δικαιώματα του Θεού! Δεν ζω στον Μεσαίωνα! Το απορρίπτω και αυτό με αποτροπιασμό!)
Η σύγχυση (ασάφεια) περί της ουσίας της πνευματικής ζωής όπως την περιγράφω παραπάνω, θα οδηγήσει κάποιους στη σύγχιση (εκνευρισμό) εναντίον του γράφοντος. Όποιος όμως αναζητά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον Θεό, πρέπει να έχει το θάρρος να παραδέχεται τα λάθη στην αναζήτησή του και να στρέφεται με ανακούφιση προς την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Ιωσήφ (όχι του μνήστορος της Παναγίας, αλλά του από Αριμαθαίας βουλευτή του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ!), ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από την πλάνη των Ιουδαίων και αναγνώρισε τον Χριστό ως Υιό του Θεού διότι ήταν «ανήρ αγαθός και δίκαιος». Ο καλοκάγαθος και ενάρετος άνθρωπος, έχει τη δύναμη να προσαρμόσει την αναζήτηση του Θεού στην πραγματική της διάσταση.

Ας μεταφερθούμε νοερά στο πνεύμα των πατέρων μας, αναλογιζόμενοι εάν ΟΛΑ τα παρακάτω υπάρχουν στην ποιμαντική προσέγγιση της σωτηρίας από την σύγχρονη και κυρίως διαδικτυακή θεολογία.
«Ἡ ψυχή, ἥτις περιπατεῖ εἰς τήν ὁδόν τῆς πίστεως καί ἐξασκεῖ τάς διαφόρους ἀρετάς, ἐάν στραφῇ πάλιν εἰς τούς τρόπους τῆς γνώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου συλλογισμοῦ, εὐθύς χωλαίνει κατά τήν πίστιν...» (Αγίου Ισάακ Σύρου Λόγος ΞΒ΄). Στον ίδιο Λόγο, ο Άγιος περιγράφει και τις αρετές στις οποίες αναφέρεται: «Τά ἔργα τῆς ἀρετῆς εἰσί ταῦτα• ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀγρυπνία, ἡ καθαρότης τοῦ σώματος, καί λέγονται σωματικαί ἀρεταί• αἰ δέ ψυχικαί ἀρεταί εἰσί ταῦται• ἡ πρός τόν πλησίον ἀγάπη, ἡ ταπεινοφροσύνη τῆς καρδίας, ἡ συγχώρησις τῶν πταισμάτων τοῦ πλησίου, ἡ ενθύμησις τῶν καλῶν ἔργων, ἡ ἐξέτασις τῶν θείων μυστηρίων, τά ὁποῖα εὑρίσκονται κεκαλυμμένα εἰς τάς θείας γραφάς, ἡ ἐπασχόλησις τοῦ νοός εἰς τά ὑψηλότερα θεῖα ἔργα, ἡ φυλακή τῶν ὅρων τῶν παθῶν τῆς ψυχής, καί τά παρόμοια.»
Πόσο ωραίο είναι να είμαστε, κληρικοί και λαϊκοί, αρμονικά συνδεδεμένοι με την Εκκλησία και μεταξύ μας διότι «οὕτω διά Χριστοῦ περισσεύει καί ἡ παράκλησις ἡμῶν». Έλεγε ο όσιος Αμφιλόχιος της Πάτμου «Σας παρακαλώ να εφαρμόσετε αυτήν την εντολήν: Όσον μπορείτε να καλλιεργήσετε την αγάπην προς το πρόσωπον του Χριστού σε τέτοιο σημείον, όπου, όταν θα προφέρετε το όνομά Του, να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια σας. Η καρδιά σας πρέπει να καίγεται πραγματικά. Τότε Αυτός θα γίνη ο Δάσκαλός σας. Αυτός θα είναι ο Οδηγός σας, ο Αδελφός σας, ο Πατέρας σας και ο Γέροντάς σας.»

Οι κληρικοί δεν υποκαθιστούμε τον λόγο του Χριστού με τον δικό μας λόγο. Οδηγούμε τους ανθρώπους στον Χριστό και τους συμπαραστεκόμαστε με κάθε τρόπο, αλλά τελικά ο Χριστός είναι ο Οδηγός και ο Πατέρας και ο Γέροντας. Εμείς οι κληρικοί είμαστε απλά εργαλεία στα χέρια του Θεού. Τίποτα παραπάνω.. απολύτως τίποτα παραπάνω...

π. Νικόλαος Γιαννουσάς

[toula]

Τον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου τον διάβασα πριν πολλά χρόνια. Χρόνια δύσκολα γεμάτα από κρίσεις πανικού και μια βαθιά θλίψη που μπαινόβγαινε στην ζωή μου. Τελειώνοντας όμως το βιβλίο "Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης" ένιωσα ότι κάποιος με αγαπάει. Φως μπήκε στην ψυχή μου. Είπα, «να και κάποιος άγιος που είχε αγγίξει τα όρια της απελπισίας. Που τρόμαξε από την θλίψη και το σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας. Που ξέρει τι θα πει να πονάς ψυχικά. Που ενώ γονάτισε σηκώθηκε και πάλι….».

Δεν υπάρχει πιο θεραπευτικό και παρήγορο νέο για έναν άρρωστο από την στιγμή που μαθαίνει ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που υποφέρει όπως κι αυτός. Η αίσθηση ότι δεν είναι μονάχα εκείνος που πονάει του δίνει κουράγιο και δύναμη.
Ο Άγιος Σιλουανός λοιπόν είχε βιώσει τον Άδη του, την ψυχική και πνευματική κατάρρευση, την θλίψη, την απελπισία και απόγνωση. Ήταν σαν κι εμένα και όλους τους ανθρώπους, φωτεινός και σκοτεινός, αντιφατικός, και όχι αγγελικά απρόσιτος και ανθρώπινα ξένος. Γνώριζε από την ανθρώπινη πάλη και την δύσφορη συνθήκη της ζωής.

Ένας άγιος δεν είναι ένας τέλειος άνθρωπος αλλά ένας χαριτωμένος εκ Πνεύματος Αγίου. Και το Άγιο Πνεύμα δεν σε αγιάζει επειδή είσαι τέλειος, αλλά επειδή είσαι ταπεινός και ξέρεις να αγαπάς.
Στην εκκλησία του Χριστού και όχι στο θρησκευτικό κατασκεύασμα των ψυχικών προβολών μας, ο πόνος και η ανθρώπινη αδυναμία δεν φτιασιδώνονται υποκριτικά. Δεν νιώθεις ένοχος επειδή δεν είσαι καλά. Δεν φοβάσαι ούτε απειλείσαι επειδή δεν είσαι τέλειος. Για τους αγίους της εκκλησίας ο αμαρτωλός είναι πληγωμένος και όχι παλιάνθρωπος. Στην εκκλησία δεν σώζεσαι από την τελειότητα σου αλλά από την συναίσθηση της αδυναμίας σου που εναποθέτεις ολοκληρωτικά στο Θεό. Δεν σε σώζουν οι αρετές σου αλλά η αγάπη του Θεού.
Αυτή είναι η σχέση μου με τον Άγιο Σιλουανό που ξεκίνησε σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της ζωής μου και είπα σήμερα να σας την εξομολογηθώ λέγοντας σας, να μην φοβάστε. Διότι όσο φρικτή κι αν είναι η κόλαση ο Θεός μπορεί να την μετατρέψει σε παράδεισο, όσο κι αν αργεί πάντα μα πάντα ξημερώνει…….

π. Χαρ. λίβυος Παπαδόπουλος

[toula]

Έρχεσαι στο Όρος. Και εκεί πλέον αφήνεσαι την Πρόνοιά Του.
Ζεις ως έσχατος πάντων.
Η ψυχή σου μίσεί την αμαρτία.
Ζεις με άσκηση και νήψη.
Πέρασαν μήνες και μήνες με προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής σου εξαντλήθηκαν.
Άγγιξες τα όρια των αντοχών σου.
Κούραση. Αυτή η πάλη δεν είχε τελειωμό.
Πάλευες με δάκρυα στα μάτια.
Αυτά τα μάτια σου τα αετίσια.
Έφθασες μέχρι την απόγνωση και φώναξες: «Θεέ μου,είσαι αδυσώπητος!».
Έπεσες στα γόνατα. Απόκαμες.
Και τότε Τον είδες. Αποκαλύφθηκε μπροστά σου, Αυτός που πάντα βρισκόταν δίπλα σου.
Ο Χριστός.
Ήρθε και η Χάρις Του σε άγγιξε μια για πάντα.
Σε στιγμάτισε μέχρι τα έσχατά σου.
Εκείνα τα λόγια, εκείνη η φωνή Του.
"Έχε το νου σου στον Άδη, και μην απελπίζεσαι".
Πυρ γέμισε η ύπαρξή σου. Φως και Χάρη έγιναν τα πάντα.
Λίγο ακόμη να κρατούσε και δεν θα άντεχες.
Ειρήνη υπέρλογη. Σιγή του κόσμου.
Θεία τρέλα.
Όλα πήρανε νόημα.
Και όπως ήρθε έφυγε.
Αυτό το ανείπωτο πράο βλέμμα Του, θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο στης ζωής σου.
«Ο Θεός αγάπη εστί», θα λες και θα ξαναλές.
Το κηρύττεις γιατί το είδες, γιατί το έζησες.
Και το δικό σου βλέμμα πλέον έγινε παράδεισος.
Πλέον η ζωή σου γίνεται μια προσευχή, μια πράξη ειρήνης και αγάπης.
Ζεις σαν να μην ζεις.
Και πεθαίνεις για να Ζήσεις.
Εσύ που γνώρισες τον «Θεόν καθώς εστί»,τώρα γίνεσαι και εσύ θεός.
Άνθρωπος της αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης.
Μοναχός.
Άγιος.
Μέγας.
Χαριτωμένος.
Απλός.
Σιλουανός.
Ένας από τους πιο αγαπημένους μου Αγίους είναι ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Σήμερα, 24 Σεπτεμβρίου, τον εορτάζουμε. Θυμόμαστε όλα εκείνα που υπέμεινε για την αγάπη του Χριστού, αλλά και αναλογιζόμαστε και όλα εκείνα που ο Όσιος έκανε και δεν θα μάθουμε ποτέ.
Όλα εκείνα τα βράδια που ξενυχτούσε, όλα εκείνα τα δάκρυα που ο Θεός και ο Άγγελός του γνωρίζουν, όλες εκείνες τις μάχες που έδωσε με το εγώ του για χρόνια πολλά.
Ο Όσιος Σιλουανός είναι ακόμη ένας άνθρωπος που τόλμησε να ζήσει έχοντας μία αγωνία. Να είναι του Χριστού. Να σωθεί ό,τι κι αν του στοιχίσει...
Άγιε Σιλουανέ, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.

Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Μόνος του εδώ και τριάντα χρόνια στο μικρό του κελλάκι στην Σκήτη της Αγίας Άννης. Πιο πριν για πολλά χρόνια στην Λαύρα του Αγίου Όρους.
Εργόχειρό του, να πλέκει κομποσχοίνια.
Απαράκλητη ζωή, με απίστευτες δυσκολίες και στερήσεις...μα τόσο ευλογημένη.
Μου έλεγε και μου ξαναέλεγε ποσό ευλογημένος νιώθει μέσα στην ερημιά. Χωρίς την βαβούρα των πόλεων, χωρίς τα περιττά του κόσμου.
Πάντα ξυπόλητος. Το μαλλί του πιασμένο βιαστικά σχεδόν στην κορυφή του κεφαλιού του.
Δεν τον νοιάζει η εξωτερική του εμφανίση. Έχει απεκδυθεί εδώ και χρόνια τον «καθωσπρεπισμό».
Αυτό που τον νοιάζει είναι να λαμβάνει σε κάθε Θεία Λειτουργία Σώμα και Αίμα Χριστού.
Απλός και εύχαρις.
80 χρόνων, όμως με την σπιρτάδα ενός εφήβου.
Να τι κάνει η έρημος του Αγίου Όρους. Σε τρέφει με τη νιότη της Χάριτος.
Αθανάσιος το όνομά του.
Μοναχός.
Μόνος με τα τσακάλια.
Με παρέα τους Οσίους της ερήμου.
Δεν έχει τις ανέσεις μας, αλλά είναι άνετος. Αρχοντική καρδιά. Καθαρή.
Μιλά και νομίζεις ότι ακούς κάποιον άνθρωπο μια άλλης εποχής.
Ναι, της εποχής όπου η αγάπη για τον Χριστό δεν είναι λόγια αόριστα αλλά συγκεκριμένες πράξεις.
Πράξεις έμπρακτης αγάπης προς τον Θεό και τον άνθρωπο.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[toula]

Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:

“Τοῦτο σᾶς λέγω καὶ σᾶς παραγγέλω·
κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατεβῆ κάτω, κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνεβῆ ἐπάνω, κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση, σήμερον, αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός
Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν· τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν· μὴ σᾶς μέλλει· δώσατέ τα· δὲν εἶνε ἰδικά σας.
Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δυὸ ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δυὸ νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴ τὰ χάσετε”.

[toula]

Αγιος Ιουστινος Ποποβιτς

- Ξέρετε αδελφοί ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του άνθρωπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο; Είναι η προσευχή, μάλιστα η προσευχή! Επειδή διά της προσευχής ο άνθρωπος παραδίδει στον Θεό όλη την ψυχή και όλη την καρδιά και όλη την ζωή του και ο Θεός γίνεται υπέρμαχος του και ο προστάτης του. Τί μπορούν τότε να του κάμουν οι άνθρωποι και οι δαίμονες; Τίποτε! Τίποτε! Τίποτε! Γι’ αυτό και ο Κύριος μας επιτάσσει στο Ευαγγέλιο Του: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5, 17).
- Η αἰωνιότητα εἶναι φρικιαστικὴ δίχως Θεάνθρωπο, γιατὶ καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φοβερὸς δίχως τὸν Θεάνθρωπο. Καθετὶ τὸ ἀνθρώπινο, μονάχα στὸν Θεάνθρωπο ἔχει τὴν τελικὴ καὶ λογικὴ του ἑρμηνεία. Δίχως τὸν θαυμαστὸ Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅλα τὰ ἀνθρώπινα μεταβάλλονται ἀναπόφευκτα σὲ χάος, σὲ φρίκη, σὲ θάνατο, σὲ κόλαση: ἡ φρόνηση σὲ ἀφροσύνη, ἡ αἴσθηση σὲ ἀπόγνωση, ἡ ἐπιθυμία σὲ αὐτοδιάσπαση μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοθέωση ἤ τὴν αὐτοεξουθένωση.