Άπαντα - Γ. Βερίτη

[inaf]

ΛΑΤΡΕΙΑ

Πρωτάνθισμα του νου μου η προσευχή μου,
μυρίπνοη φέρνει μπρος Σου η ψυχή μου.
Καρπός χειλέων η ταπεινή μου λέξη,
ύμνος την πλάθει κάθε αγνή μου σκέψη,
Ελπίδα μου χρυσή κι απαντοχή μου!


ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ

I

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε,
σαν ποιο τραγούδι να σου ψάλλω;
Το στόμα της αλήθειας σ’ έκραξε
των γεννητών τον πιο μεγάλο.

Άστρο ορθρινό! καθώς επρόβαλες
μεσ’ στης αυγής τ’ απαλοθάμπη,
μας προμηνάς το ακτινοβόλημα
του Ήλιου π’ ανέσπερος θα λάμπη.

Φωνή που κράζεις μεσ’ στην έρημο
και στην κοιλάδα του Ιορδάνη,
είσαι γλυκό και πρώτο ανάκρουσμα
της απολύτρωσης που φθάνει.

II

Στάθηκες πάντολμος κι ατρόμητος
μέσα στου Ηρώδη το παλάτι,
κι αδέκαστη η φωνή σου αντήχησεν
από ‘να θειο παλμό γεμάτη.

Δε θα δειλιάσουν τον αδείλιαστο
και χίλιοι θάνατοι και χάροι.
Σκληρά του ελέγχου το μαστίγωμα
χτύπά το αμαρτωλό ζευγάρι.

Ας σε παιδέψουν κι ας ρουφήξουνε
σαν λύκοι το αίμα της καρδιά σου
για του Κυρίου τ’ άγιο θέλημα
όλα σαν τίποτα μπροστά σου.

III

Κι ωρθώθη μπρος σου ο σπεκουλάτορας
κι έσκυψες σαν το αρνί στο θύτη
κι ουδέ φοβήθης το μαχαίρι του
π’ άστραψε πάνω σου, ω προφήτη.

Της Μαχαιρούντος το λιθόστρωτο
με τ’ άγιο αίμα επορφυρώθη
και το κεφάλι σου το πάντιμο
δώρο στη μοιχαλίδα εδόθη.

Μα πάλι ανάπαυση δεν έβρισκε
στης αμαρτίας της το μεθύσι:
Νεκρή σου η κεφαλή κι εφώναζεν•
ουκ εξεστί σοι!

[inaf]

ΔΕΙΛΙΝΑ

Ώρια, πανώρια δειλινά, γλυκά, γεμάτα ειρήνη,
γλυκόχρωμα, απαλόφωτα, μαβιά, τριανταφυλλένια
όσες φορές του πόνους μου τους έχετε απάλυνει,
κι αποκοιμήσατε γλυκά κάθε μου μαύρην έννοια,
τόσες φορές υμνώ μ’ εσάς κι Εκείνον που σας δίνει.


ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΜΝΟΣ

Μεσ’ στού πολέμου τον καπνό και την ανεμοζάλη,
θερμό η ψυχή μας, Δέσποινα, τραγούδι θα σου ψάλη.
Δος να το πάρη ανάλαφρα στα μύρα της η αύρα
και να το φέρη ως τ’ άχραντα παρθενικά σου αυτιά,
κι από τα στήθια μας αυτά που τάχει ατσαλωμένα
της μάχης η φωτιά,
και που τα θέριεψε μεμιάς του δικαίου αγώνα η λαύρα,
δέξου η φωνή μας να υψωθή, Παρθένε, προς εσένα.

Χαίρε του θείου μας Λυτρωτή, Μητέρα ευλογημένη,
που με το φως του το λαμπρό κι αγνόν οδηγημένοι,
κηρύξαμε τ’ αθάνατα τρανά κι ωραία μηνύματα
μεσ’ στους λαούς που δερνόνταν στης απιστίας τα κύματα.

Σ’ ευχαριστούμε ολόψυχα, γλυκιά παρηγοριά μας,
και δύναμη του γένους μας κι ελπίδα και χαρά,
που ως είδες τα όρνια κι άπλωσαν τα μαύρα τους φτερά
και χύμηξαν μ’ αγρίους κρωγμούς, της μαύρης ώρας γέννες,
στο αίμα να πνίξουν την τιμή και την ελευθερία μας,
εσύ, Μητέρα, που ποτέ δεν έμεινες μακριά μας,
χίλιες δυνάμεις μέσα μας ανάστησες κρυμμένες.

Με το γλυκό σου τ΄ όραμα χυθήκαμε στη μάχη,
ανίκητη, απρόσεχτη, πανίσχυρη Κυρά,
και μας εχάρισες εσύ τετράδιπλα φτερά,
για να διαβαίνουμε γοργοί κι ούτε κορφή, ούτε ράχη,
κι ούτε άγρια, χιονοσκέπαστα, πανύψηλα βουνά,
δεν μπόρεσαν μηδέ στιγμή να κόψουν την ορμή μας.
Η χάρη σου, Οδηγήτρά μας, στα βάθη μας περνά,
και χύνει φλόγα στην ψυχή κι ατσάλι στο κορμί μας.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, αναστήσαμε
των Περσομάχων τις ψυχές και των Αβαρομάχων,
τις δάφνες των Θερμοπυλών, τα κλέη των Νικηφόρων,
του Βυζαντίου την πίστη.
Και τη στιγμή που ακράτητοι για τον αγώνα ορμήσαμε,
και με λαχτάρα ψάλαμε τον Ύμνο Τη Υπερμάχω,
μαζί μας έσμιξαν σεπτών φωνές αυτοκρατόρων,
πούχαν εσένα πρόμαχο κι είχαν εσένα ρύστη.

Με το γλυκό σου τ’ όραμα, Παντάνασσα, χαρίσαμε
στη δοξασμένη φυλή μας μιαν άλλη Αγία Λαύρα.
Και της σκλαβιάς τα σύννεφα τα σκοτεινά και μαύρα,
που σέρνονταν βαριά στη γη κι εθόλωναν τ’ αστέρια,
εμείς δαυλόν ανάβοντας, Παρθένε, τα σκορπίσαμε,
- δαυλό θυσίας και λυτρωμού. Και σφίγγοντας στα χέρια
ότι ακριβόν απόμεινε κι αμόλυντο στη γη,
πετάμε προς του ιδανικού τα φωτεινά λημέρια,
που κάποια λάμψη απόκοσμη τα πορφυροχρυσώνει,
για να χαρούμε πρώτοι εμείς την άγια χαραυγή
της Πίστης και της λευτεριάς που γλυκοξημερώνει.

Ω χαίρε, χαίρε αθάνατη Παρθένε και Μητέρα!
Μεσ’ στού πολέμου την οργή και μεσ’ στην καταιγίδα,
σε σένα υψώνετ’ η ψυχή κι ο νους μας νύχτα – μέρα.
ω θεία του Γένους και γλυκιά παρηγοριά κι ελπίδα,
για την απάντεχη χαρά, για την τιμή την τόση,
για την ουράνια δύναμη που Εσύ μας έχεις δώσει,
όσο θα ζη η Ελλάδα μας, Μητέρα τρισμεγάλη,
τη Δόξα Σου θα ψάλλη!

[inaf]

ΜΗΝ ΤΑΡΑΧΤΗΣ!

Ας σε κλαδεύη το σκληρό των θλίψεων κλαδευτήρι.
Είσαι το κλήμα που άφυλλο τον κλαδευτή προσμένει,
για να αποχτήση νέους χυμούς και νέα βλαστάρια τρυφερά,
γεμάτα ζωή, που θα τα δης τον τρυγητή – Θεού χαρά!
να αγγίζουν χάμω απ’ τον καρπό στη γη τη δουλεμένη.

Μεσ’ στο καμίνι ας καίγεται των πόνων η ψυχή σου.
Εσύ ‘σαι τ’ άξιο μέταλλο και τ’ ακριβό χρυσάφι,
π’ όσο το καίνε στη φωτιά, τόσο κι αστράφτει πιο πολύ,
που λες πως ήπιε χρώματα και φως απ’ την ανατολή,
κι ή λες πως κάποιο μέσα του λαμπρόν αστέρι ετάφη.

Μην ταραχτής αν σε χτυπούν οι συμφορές κι οι πόνοι.
Ο Κύριος ειν’ ο κλαδευτής κι ο πάνσοφος τεχνίτης,
που παίρνοντας σου την ψυχή στα χέρια Του τα πατρικά,
θα την σμιλέψη που θα δης να λάμψουν κάλλη μαγικά
και θα την ντύση στη χρυσή, την πιο λαμπρή στολή της.


ΑΛΗΘΕΙΕΣ!...

I
Αλήθειες που σαν έχω κλείσει
μεσ’ στα κατάβαθα του νου,
- αχτίδες από κάποια δύση
φωτοπλημμύριστου ουρανού,

στον Κύριο δέομαι να μ’ αφήση
παντοτινά να σας χαρώ,
ώσπου τα μάτια να μου κλείση
του αγγέλου τ’ απαλό φτερό.

Να φέγγετε στα τρίσβαθά μου
σαν το καντήλι στο Βωμό,
για να κρατώ τα βήματά μου
μακριά απ’ το χάος και το γκρεμό.

II
Αλήθειες που σας έχω κρύψει
στη μαγεμένη μου ψυχή,
δώρα σταλμέν’ από τα ύψη
για να με κάμετ’ ευτυχή,

- ώρια λουλούδια μου ακριβά μου,
ας δώση ο Κύριος να γενή
ν’ ανθοβολάτε στην καρδιά μου
ως τη στιγμή μου τη στερνή.

Κι όθε περνώ στου βιού τις στράτες,
- λίγη η ζωή μου είτε πολλή -
να ευφραίνω ολούθε τους διαβάτες
με τη γλυκιά μοσχοβολή.

III
Αλήθειες που σας έχω πάρει
από το στόμα του Χριστού,
και σας φυλάω με το καμάρι
και τη λαχτάρα του πιστού,

με τα χρυσόνειρα του νου μου
σας έχω πλέξει ένα κλουβί,
- αηδόνια του καλού Θεού μου,
να κελήδητε κάθε αυγή,

και να μου λέτε τα τραγούδια,
μεσ’ στ’ απαλόφωτο πρωινό,
που θα μου ψάλλουν τ’ αγγελούδια
μιαν θείαν αυγή στον Ουρανό.

[inaf]

ΔΕΥΤΕ ΙΔΩΜΕΝ ΠΙΣΤΟΙ!...

Στα μαύρα και βαθιά μεσάνυχτα,
η νύχτα – ιδές ! γλυκοχαράζει !
Γιορτάζουν οι ουρανοί της Βηθλεέμ,
βρέχοντας θείο φωτοχαλάζι.

Κι η γη πίνει, πίνει λαίμαργα,
γιατί από φως έχει διψάσει.
Πόσες χιλιάδες χρόνια επρόσμενε
την άγια αυτή στιγμή να φτάση!

Πόσες χιλιάδες χρόνια επρόσμενε
την άρρητην ανατολή Σου,
μεσ’ στ’ αξημέρωτα σκοτάδια της
φωτός ποτάμια να κυλήσουν!

Με το γλυκό Σου όραμα σφάλησαν,
Λόγε, οι Πρωτόπλαστοι τα μάτια,
κι οι Δούλοι Σου όλοι κι οι Προφήτες Σου,
απ’ τις σκηνές ως τα παλάτια.

Ω Συ, μεγάλε Αναμενόμενε
του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!
Για Σε ψαλμοί κι ωδές και σίβυλλες,
για Σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σε ο Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,
κι ο μεγαλόπνοος Ησαïας,
που διασκελίζοντας τα σύνορα
της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γης τα πέρατα το κήρυξε,
πως θείο Παιδί για μας εδόθη,
π’ όλοι θα βρούν σ’ Αυτό την πλήρωση
οι πανανθρώπινοί μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ω! πως το προσμένε
του βράχου ο τραγικός Δεσμώτης,
όσο τα σπλάγχνα τ’ όρνιο εσπάραζε
της αδαπάνητής του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ’ αστροπέλεκα
και με βροντές και καταιγίδα.
Ήρθες σαν ά
αύρα, σαν πνοή, σαν φως,
σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! μπροστά σου γονατίζουμε
- Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,
και ταπεινά σε χαιρετίζουμε
τον Λατρευτό μας και τον Ένα.

Της νοσταλγίας τ’ Αστέρι τ’ άγρυπνο
στη Φάτνη Σου μας έχει φέρει.
Κι αν μας εράπισε το μάγουλο
το χειμωνιάτικο αγριοκαίρι,

κι αν χίλιοι δυό στο δρόμο βρέθηκαν
- ξύπνοι!- να μας περιγελάσουν
και να μας λεν πως είσαι χίμαιρα,
και τρέλλα το κυνήγημά Σου,

μα εμείς, ω θησαυρέ, Σε βρήκαμε,
και τη χαρά μας διαλαλούμε!
Ας είσαι Θεός άϋλος κι άπιαστος
εμείς στα χέρια Σε κρατούμε!

Ω Συ γλυκιά Πραγματικότητα
που ψηλαφούν τα δάχτυλά μας!
Σε λέμε – κι ας τα’ ακούσουν οι άπιστοι –
Κύριο, Σωτήρα, Βασιλιά μας.

Ιησού! Μπροστά Σου γονατίζουμε
- Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,
και ταπεινά σε χαιρετίζουμε
τον Λατρευτό μας και τον Ένα.

Σμύρνα και μάλαμα δεν έχουμε,
μόνο λιβάνι, Αγαπημένε.
Λίγο λιβάνι απάνω στης καρδιάς
το μυστικό βωμό, όπου καίνε

των πόθων των αγνών τα κάρβουνα
και της λατρείας η άγια φλόγα.
Δέξου τα, ως τόσο, και καλόγνωμα
την προσφορά, Χριστέ μου, ευλόγα!

Ω, δέξου την, Χριστέ, καλόγνωμα.
Φτωχή κι να είν’ η προσφορά μας,
πλούσια κι αμέτρητη κι ανείπωτη
στη γέννησή Σου ειν’ η χαρά μας.

Ιησού! Μπροστά Σου γονατίζουμε
- βοσκοί του λόγγου που αγραυλούμε,
τη νύχτα τούτη που μας έκαμες
άξιους με αγγέλους να μιλούμε!

Απόψε νιώθουμε τριγύρω μας
να φτερουγάν αβρά αγγελούδια,
κι ηχούν στ’ αυτιά μας γλυκοτόνιστα
τα παναρμόνια τους τραγούδια.

Κύριε, λυπήσου μας, φτωχούς βοσκούς
που προσκυνούν τη γέννησή Σου!
Δε σε ξεχάσαμε! –κι ας τρέχουμε
τον κίνδυνο να μας μισήσουν.

Ας σε ξεχνούν του κόσμου οι προύχοντες
κι οι ξακουσμένοι κι οι μεγάλοι
κι όσοι λατρεύουνε σαν είδωλα
είτε τα πλούτη είτε τα κάλλη.

Ας σε ξεχνούν όσοι πιστέψανε
στη γνώση τους και στη σοφία.
Εμείς μακριά Σου πως θα ζήσουμε
ω Λόγε! ω Βρέφος! ω Μεσσία!;

Όλα κοντά Σου εμείς τα βρήκαμε:
γνώση, ομορφιά και φως και πλούτη.
Άλλο μας καύχημα δεν έχουμε
όξω απ’ την άγια Φάτνη ετούτη.

Το μυστικό μας τόπε ο άγγελος
και το φυλάμε με καμάρι.
Στη λάσπη εμείς δε θα το ρίξουμε
τ’ ατίμητο μαργαριτάρι.

Το μυστικό μας τόπε ο άγγελος
ω ! Ελπίδας μας κι Απαντοχή μας!
Μια θεία γέννηση γιορτάζουμε
στη Βηθλεέμ και στη ψυχή μας!

Αιώνια μέσα μας Χριστούγεννα
κι ανθοβολούνε κρίνα ολάσπρα.
Κι απ’ των ψυχών μας το στερέωμα
σταλάζουν φως κι ασήμι τ’ άστρα!


ΟΡΘΡΟΣ

Άναρχη Εσύ και λατρευτή και θεία Φωτοπηγή,
που γέρνουν μπρος σου ευλαβικά των ουρανών οι θρόνοι
καθώς η μυριοπλούμιστη γλυκοχαράζει Αυγή
και χρυσοπόρφυρα χαλιά στου ήλιου το διάβα στρώνει,
στο μεγαλείο σου τ’ ορθρινόν ύμνους το φως υψώνει.

[inaf]

ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ;

Εσύ το ξέρεις Παντοδύναμε,
δυο κόσμοι μέσα μου παλεύουν,
ω σπαραγμοί των αντιθέσεων,
που μέρα -νύχτα με παιδεύουν!

Δυό μονομάχοι πολεμόχαροι,
ολοζωσμένοι τ’ άρματά τους,
κι αχούνε σα σε τσίρκο μέσα μου
τα κονταροχτυπήματά τους.

Τώρα, να, ο πόθος μ’ αιχμαλώτισε
και σαν ανδράποδο με σέρνει
σε λίγο, λυτρωμένη η θέληση
το μήνυμα της νίκης φέρνει.

Τώρα του βούρκου τα βρωμόνερα
την άβουλη ψυχή ραντίζουν
σε λίγο δάκρυα μετανιώματος
σαν θείο λουτρό την καθαρίζουν.

Βλέπω του νόμου Σου τα θέλγητρα
κι ορμώ για να τα καταχτήσω
μα το κακό μπροστά μου ορθώνεται,
θεριό! και με γυρίζει πίσω.

Νοσταλγικά το φως Σου η σκέψη μου
στέκει μακριά και το κυττάζει
μα μόλις πω να ‘ρθω σιμότερα,
πέφτει η νυχτιά και με σκεπάζει!

Το πνεύμα υψώνεται πασίχαρο
με την πρωτόγονην ορμή του.
Μα εκεί που λέω πως όλα σκύψανε
μπρος στη μεγάλη δύναμή του,

να πάλι η σάρκα η ανυπόταχτη
με πείσμα ορθώνει το κεφάλι,
και μανιασμένα ξαναμπλέκονται
για την θανάσιμή τους πάλη.

Κι ειν’ ώρες που η ψυχή μου ασπαίροντας,
με τις ματόβρεχτες πληγές της,
βογγάει και χύνει δάκρυα πύρινα,
κι ειν’ οι σπαραχτικές κραυγές της

το ινατί με εγκατέλιπες
που αχεί στού Γολγοθά τα σκότη,
κάποιου φτωχού Δαβίδ το πρόσχες μοι
και κάποιου Προμηθέα δεσμώτη.

Ωιμένα! Ω πλάστη πολυδύναμε,
Εσύ που ακούς απ΄ το θρονί Σου
τους μυστικούς ρυθμούς του Σύμπαντος
κι όλους τους ρόχθους της αβύσσου!

Σκύψε, ικετεύω Σε, κι απάνω μου,
βάλε στα στήθη μου τ’ αυτί Σου,
ν’ ακούσης τα σκληρά χτυπήματα
που θέλουν άγρια να ξεσκίσουν

και να σπαράξουνε σ’ αμέτρητα
κομμάτια τη φτωχή καρδιά μου.
Κύριε, λυπήσου με, σπλαχνίσου με,
ίλεως γενού στη συμφορά μου!

Που να ζητήσω αλλού την λύτρωση
και σ’ άλλον ποιόν να καταφύγω;
Όπου κι αν έτρεξα κι αν έκραξα,
πνεύμα, άνθρωπον, αδέρφι, φίλο,

άλλοι με κύτταξαν αδιάφοροι
κι άλλοι μου δείξαν καταφρόνια.
και εκείνοι που ένιωσαν τη θλίψη μου
κι ήρθαν κοντά μου με συμπόνια,

όλοι τους άχρηστοι κι ανώφελοι,
καθένας μεσ’ στα κρίματά του,
κι όλοι τους σκλάβοι, σκλάβοι αλύτρωτοι,
στο σώμα τούτο του θανάτου.

Αχ! ποιος, λοιπόν, θα γίνη ρύστης μου
στη θλίψη μου και στην οδύνη;
Ποιος λυτρωτής μου και παράκλητος
και ποιος σωτήρας μου θα γίνη;

Ποιος άλλος, Κύριε, απ’ την αγάπη Σου;
Ιησού! Ποιος άλλος από Σένα;
Εσύ τους δυό αντιπάλους έσμιξες
με το Σταυρό σε άνθρωπον ένα.

Εσύ μονάχα Εσταυρωμένε μου!
Εσύ που, απλώνοντας τα χέρια,
μας σφίγγεις όλους στην αγκάλη Σου
και μας υψώνεις ως τ’ αστέρια!

Εσύ της έχθρας το μεσότοιχο
σωρούς χαλάσματα έχεις κάμει,
όπλο κραδαίνοντας στα χέρια Σου
το περιπαιχτικό καλάμι.

Εσύ το Νόμο που μας βάραινε
σα μολυβόπετρα τα στήθια
με τη χαρούμενη τον άλλαξες
κι αγνή κι ολόφωτή Σου Αλήθεια.

Ιησού Χριστέ, του κόσμου λύτρωση
και δόξα του Άναρχου Πατέρα!
κάμε το αργό ν’ ακούσω βήμα Σου
μεσ’ στη γαλήνια τούτη εσπέρα!

Έλα, Χριστέ μου, με το ηλιόγερμα
π’ ολούθε χρώμα ειρήνης σπέρνει
δος μου γαλήνη και σταμάτησε
την καταιγίδα που με δέρνει.

Δος μου γαλήνη! Πλάσε μέσα μου
νέον άνθρωπο, καινούργια κτίση.
Το διχασμό του εγώ μου φθάνοντας
η χάρη Σου ας τον καταργήση.

Κι ειρηνευμένη και χαρούμενη
και προσκυνήτρα Σου η ψυχή μου,
νύχτα και μέρα μπρος στο θρόνο Σου
μύρο θα καίη την προσευχή μου.

Λόγο και πράξη ομορφοπλέκοντας,
χορδές θα πλάσω και ψαλτήρια,
και ευλαβικά το γόνυ κλίνοντας
θα τραγουδώ τα νικητήρια.

Ύμνο ζωής, τραγούδι ολόχαρο,
ψαλμό ευφροσύνης θα τονίσω.
Ξύπνα καρδιά μου, τα μεσάνυχτα,
γλυκά να μου κρατήσης ίσο!

Ξύπνησε πριν απ’ το ξημέρωμα,
καρδιά μου παρηγορημένη!
Μεσ’ στης αυγής το δροσοβόλημα
ο Λατρευτός σου σε προσμένει.

Προσμένει από τη νύχτα ξάγρυπνος
μέσα στης άνοιξης τα μύρα.
Ψάλε τον ύμνο το λυτρωτικό
με την εφτάχορδή σου λύρα.

Ψάλε τον ύμνο της αγάπης σου
και το ψαλμό της λευτεριάς σου.
Διαλάλησέ την ως τα πέρατα
την αξεπέραστη χαρά σου.

Ψάλε γλυκά για το Νυμφίο σου,
ψυχή μου νυχτοπαρωρίτρα.
Για το Νυμφίο που σε λευτέρωσε
το αίμα Του δίνοντας για λύτρα!


ΙΚΕΣΙΑ

Πατέρα! Η αμαρτία να με κυλήση
ζητάει μεσ’ στης απώλειας το βυθό.
Η άπειρη στοργή Σου ας μη μ’ αφήση
στα τάρταρα του αβύσσου να χαθώ.

Αντίθετος σε μένα εχθρός στη φύση,
σαν όρνιο έχει ο μισόκαλος χυθή.
Αθάνατη ψυχή μου έχεις χαρίσει!
Στα νύχια του μη δώσης να βρεθή!

Στο πλούσιο φως της δόξα Σου να βγη,
Πατέρα μου, η καρδιά μου έχει ποθήσει.
Σαν ανθός τη δροσούλα την αυγή,
τη χάρη μου θα ρουφήση.

[inaf]

ΕΛΑ ΜΟΝΑΚΡΙΒΕ

Μέσα στα βάθη μου να χτίσω
βουλήθηκα μιαν εκκλησιά•
τρανή, πανώρια θα τη χτίσω
κι όλη θα την λαμπροστολίσω
με ζωγραφιές και με ψηφία.

Ελάτε, χρώματα σεις μύρια
των όρθρων και του δειλινού,
και λαμπερόχρωμα ζαφείρια
της θάλασσας και τ’ ουρανού.

Ελάτε, μάρμαρα καθάρια,
πράσινα, μαύρα, θαλασσιά
κι εσείς τα ολόλευκα τα πάρια,
και τ’ ακριβά μαργαριτάρια
περ’ απ’ τα ξωτικά νησιά.

Ελάτε της Ασίας τα μύρα
κι οι μόσκοι της Ανατoλής,
και λιγερόφθογγη εσύ λύρα
γλυκούς ψαλμούς που διαλαλείς.

Όλες οι χάρες και τα κάλλη
ελάτε, πλούσια, περίσσα,
να φτιάσω εντός μου μια μεγάλη
κι ομορφοπλούμιστη εκκλησιά.

Κι έλα, στερνά, κι Εσύ, ακριβέ μου,
τ’ άστρα ντυμένος και το φως!
- Ω, πως τα βάθη απαλοτρέμουν
στην προσμονή Σου! –έλα, Χριστέ μου,
Κύριος, Πατέρας κι Αδερφός.

Χειμώνα αν έρθης, θ’ αψηφήσω
χαλάζι δρόλαπα, βοριά,
θα βγω καμπάνες να χτυπήσω,
τον ερχομό Σου να τιμήσω,
μύρια θ’ ανάψω τα κεριά.

Κι ολόφωτη και στολισμένη
για τούτη την τρανή γιορτή,
θαρθ’ η ψυχή μου ευτυχισμένη
στην πύλη εμπρός τη χρυσωμένη
της εκκλησιάς, να Σε δεχτή.

Έλα, μονάκριβε! για Σένα
τα κάλλη τούτα κι οι ομορφιές•
για Σένα τάφερα απ’ τα ξένα,
πλουμίδια χρυσοστολισμένα,
χρώματα, μύρα, ζωγραφιές.

Έλα! Δική Σου η εκκλησιά μου
δέξου, Χριστέ, την προσφορά,
πάρε για θρόνο την καρδιά μου,
να πλημμυρούν τα τρίσβαθά μου
απ’ ομορφιά κι από χαρά.


ΠΑΣΧΑ ΜΥΣΤΙΚΟΝ

Άστραψ’ ο ήλιος στο τραπέζι Σου:
το θείο ποτήρι Σου, Πατέρα.
Ποιος τη χαρά μου και τη χάρη μου,
στη λαμπροφόρα τούτη Μέρα!

Χαρούμεν’ η ψυχή μου εσκίρτησε
και φως μου γέμισε το βλέμμα,
μπροστά μου του Χριστού Σου ως λάμψανε
τ’ άχραντο Σώμα, τ’ άγιον Αίμα.

Μακριά μου τώρα ο εχθρός και ο βέβηλος
κι ότι φθαρτό κι ότι του κόσμου
στης αφθαρσίας το δείπνο σήμερα
με κάλεσεν ο Κυριός μου!

Το σιτευτό του μόσχο- ακούστε το!-
για μένα πρόσφερε θυσία!
Και δες πως λάμπουν όλα γύρω μου
μέσα στη θεία φωτοχυσία!

Θεϊκή λαβίδα! μόλις σ’ άγγιξαν
με δέος τα πήλινά μου χείλη,
κι ευθύς μεσ’ στην ψυχή μου ανάτειλαν
χιλιάδες άστρα, πλήθος ήλιοι.

Απ’ άλλου κόσμου αχούς κι αντίλαλους
νους και καρδιά μου αναγαλλιάζουν
βαθιά μου οι έβδομοι ουρανοί
άρρητο γλυκασμό σταλάζουν.

Φτερά αρχαγγέλων σειούνται ανάλαφρα
και Χερουβείμ με τριγυρίζουν.
Κι εντός μου ανοίγουν κρίνοι ολόλευκοι
κι όλα του Μάη τα ρόδα ανθίζουν.

Τώρα σαν τι να βρω καλύτερο,
κι άλλο τι μένει να ποθήσω;
Εδώ σιμά στην άγια Τράπεζα
για πάντα μια σκηνή να στήσω!


ΜΟΝΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Σκυφτός και μοναχός φέρνω το βήμα
στην έρμη ακρογιαλιά που σπάει το κύμα.
Να λείψουν όλα, κι όλα να σιγήσουν
μόνος μου θέλω να βρεθώ μαζί Σου,
στην έρμη ακρογιαλιά που σπάει το κύμα.

Τετράδιπλες φτερούγες θε ν’ απλώσω,
σε κόσμους γαλανούς να Σ’ ανταμώσω,
ψηλότερ’ απ’ τον κόσμο της απάτης
και βρίσκοντάς Σε, Ωραίε μου, της αγάπης
το φίλημα να πάρω και να δώσω.

[paulina]

Μπορεί να γίνομαι κουραστική Σωτήρη, αλλά θα σε ευχαριστήσω για άλλη μια φορά.
Μου θυμίζεις χρόνια ανέμελα στα κατηχητικά και στις κατασκηνώσεις... Ευχαριστώ.

Τετράδιπλες φτερούγες θε ν’ απλώσω,
σε κόσμους γαλανούς να Σ’ ανταμώσω,
ψηλότερ’ απ’ τον κόσμο της απάτης
και βρίσκοντάς Σε, Ωραίε μου, της αγάπης
το φίλημα να πάρω και να δώσω.

[inaf]

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ

Σε πιστεύω! Κι αν αυτοί που σοφούς τους κράζουν,
με γελούν και με κυττούν με λοξό το μάτι,
πόνοι αγιάτρευτων πληγών τις ψυχές τους σφάζουν,
κι όλο πίκρα ειν’ η καρδιά και χολή γεμάτη.

Στη σοφή τους κεφαλή, όσα εγώ πιστεύω
δε χωράνε, είμαι κουτός, με περιγελάνε
τρέφομαι με χίμαιρες τα άπιαστα γυρεύω
όσο πνεύμα έχουν φτηνό, εμένα το πουλάνε.

Μα όσο θέλουν ας λαλούν, ψέματα το λένε
άλλο κρύβουνε βαθιά κι άλλο φανερώνουν
κι αν στα μάτια μας γελούν, να βαθιά τους κλαίνε,
κι είναι χίλιοι δυο σκορπιοί που τους φαρμακώνουν.

Έξω κάνουν το σοφό στον πολύ κοσμάκη,
και πουλάνε τάχατες με σακί τη γνώση,
μα κρυφά – κι ας μη το λεν – τόχουνε φαρμάκι,
για την άγνοια την πηχτή που τους έχει ζώσει.

Μηδέ ξέρουνε που παν, ούτε τι γυρεύουν
στα καντούνια σκουντουφλούν σαν τους μεθυσμένους,
σα σφαλάγγια στα τυφλά κάτι ανασκαλεύουν,
για να βρούνε θησαυρούς μεσ’ στη γη χωσμένους.

Κι είναι τα θαλάμια τους σκοτεινά σαν τάφοι
όλα ανάκατα χτυπούν στο θολό τους βλέμμα
χώματα και κάρβουνα παίρνουν για χρυσάφι,
και λεν ίσιο το στραβό και σωστό το ψέμα.

Πάντα βρίσκουν τον καιρό απιστία να δείξουν,
γιατί θεν να φαίνονται στους «απλούς» μοντέρνοι.
Μα όσα φούμαρα κι αν πουν, δεν μπορούν να κρύψουν
τη φριχτή κι αφάνταστη φτώχεια που τους δέρνει.

Τούμπανα, βερμπαλισμός, λόγια φουσκωμένα,
φράσεις άδειες σαν ασκιά, κι όλες ήχο λέξεις
στίχοι «αριστουργήματα», πεζά «δουλεμένα»,
σφάλμα σου ασυχώρετο, νόημα να γυρέψης!

Ύμνοι και στη Αθηνά και στην Αφροδίτη,
και λατρεία τ’ Απόλλωνα κι άσματα Διονύσων,
Ήρες, Βάκχοι, σέληνοι, νύμφες, τρίαινες, κήτη,
σιχαμένοι σάτυροι και ντροπές μεθύσων.


Όλα τούτα είναι τρανά και γεμάτα ουσία!
συφορά σ’ όποιον τους πει πως είναι για γέλια.
Προσβολή του λογικού, ψέμα, ανοησία,
είναι μόνο η Πίστη σου, ο νόμος, τα Ευαγγέλια!

Μα ας χαρούν τα φώτα τους – γεια τους και χαρά τους!
κι ας χορταίνουν τρώγοντας οι σοφοί του κόσμου
τα γλυκά και νόστιμα ξυλοκέρατά τους.
Σένα μόνο ξέρω εγώ λύτρωση και φως μου.

Σε πιστεύω! Κι είμαι γω της χαράς ο Κροίσος
πλούσιο μέσα μου το φως, θησαυρός η αλήθεια!
Και χαρίζω στους σοφούς τ’ αναρίθμητα «ίσως»,
τα «μπορεί», τους δισταγμούς, τ’ άλλα παραμύθια.

Σε πιστεύω! Κι όλα εσύ. Λόγε, μου μαθαίνεις,
και τη γνώση μέσα μου θαυμαστά πληθαίνεις.
Είσαι Συ που βρίσκεσαι πάντα στο πλευρό μου,
Πλάστης μου, Πατέρας μου, Φίλος μου, Αδελφός μουι.

Σε πιστεύω! Κι είσαι Συ που φτερά μου δίνεις,
κι αλουργίδα αστραφτερή δόξας θείας με ντύνεις.
Σαν τριαντάφυλλα ορθρινά, στη δροσιά ανοιγμένα,
η ψυχή μου απ’ την αυγή λαχταρά για Σένα.

Και μου στέλνεις, Ήλιε μου, χρώματα και φώτα,
και με κάνεις λαμπερό κι άσπιλο σαν πρώτα.
Σαν τη πρώτη ευλογητή κι άγια κείνη μέρα,
πούχα βγη απ’ τα πλαστουργά χέρια σου, Πατέρα.

Ω Πατέρα, στείλε μου Πνεύμα θείο, κι ας γίνω,
όσα χρόνια στο φθαρτό τούτο κόσμο μείνω,
μικρός ήλιος να σκορπώ τη δική Σου γνώση,
και το φως κα τη χαρά κι ότι μούχεις δώσει.

Δος μου τ’ αηδονιού φωνή για να τραγουδήσω
ύμνους στην αγάπη Σου, δόξες στ’ όνομά Σου.
Κι όταν έρθ’ η ώρα καλή, που τη γη θ’ αφήσω,
ω Πατέρα, πάρε με, πάρε με κοντά Σου!

[inaf]

ΜΑΝΑ ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ!

Θε μου,να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα!
Θε μου, η αγάπη Σου ας ειν’ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν’ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γίνη.


Μάνα γλυκύτατη, Μάνα ουρανόσταλτη, ατίμητη Μάνα!
δε σε θαμπώνουν απάτες εσένα κι ονείρατα πλάνα.
Πάνω στο χρέος ακοίμητη εσύ, νύχτα-μέρα σκυμμένη,
τ’ άπειρο ακούς μέσ’ στα χάη μια-μια τις στιγμές να σημαίνη.
Τόσο η ψυχή σου ειν’ απλή, που μιλά με τ’ αμίλητα πλάσματα,
κι ούτε γελιέσαι ποτέ μ’ όσα φτιάνει το ψέμα φαντάσματα.

Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι απέραντη όσο κι η πλάση!
Ποιος θα μπορέση ως βαθιά την καρδιά σου ποτέ να διαβάση;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μεσ’ στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πως με βελούδινα δάχτυλ’ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ’ απαλαίνεις!

Πάνω απ’ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε - ω τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ’ αθώο κι απλό παραμίλημα!
Ω, πως πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου,
και στου δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!

Πόσες φορές σου τρυπάμε, φτωχή, την καρδιά με μαχαίρι,
και πόσες άλλες σηκώσαμε απάνω σου βέβηλο χέρι!
Πόσες φορές σ’ ανεβάσαμε απάνω σε ξύλον οδύνης,
δίχως εσύ και μια λέξη πικρή παραπόνου ν’ αφήνης!
Κι ω, πόσες άλλες φορές στου φριχτού Γολγοθά μας τα σκότη
μόνη σου κλαις, σ’ ένα θρήνο βουβό, τη χαμένη μας νιότη!

Όλα μας τάμαθες, Μάνα γλυκύτατη, ατίμητη Μάνα,
και με της Πίστης μας τ’ άγιο μας έθρεψες κι΄ άφθαρτο μάννα.
Ένα κομμάτι χρυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.
Μάνα! που βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μεσ’ στην ψυχή σου απ’ το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!

Μάνα, που πήρες απ’ όλα τα πλάσματα ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι ανέγγιχτ’ η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μεσ’ στην αγκάλη σου, ω θαύμα ! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι είσαι απ’ τη γη κι απ’ τους κόσμους των άστρων, εσύ, Πλατυτέρα!

[inaf]

ΝΥΧΤΑΣ ΟΡΑΜΑ

Ύπνος απόψε μου έκλεισε γλυκός τα βλέφαρά μου,
κι ήρθες εσύ, μανούλα μου, κι εκάθισες κοντά μου.
Κι ήσουνα, λέει, χαρούμενη κι ήσουν ευτυχισμένη,
κι ήταν η όψη σου η γλυκιά σ’ έν’ άΰλο φως λουσμένη.

Κι έσκυψες πάνω μου απαλά κι είδα στο πρόσωπό σου
να λάμπη πάλι το παλιό γλυκό χαμόγελό σου,
το ερατεινό, το αξέχαστο, το χιλιαγαπημένο,
που τόχες πάντα, μάνα μου, στα χείλη χαραγμένο.

Και μούπες: «Γιε μου, μη με κλαις δεν έφυγα μακριά σας.
Ας μην κυλούν για μένα πια θερμά τα δάκρυά σας.
Οι άγγελοι που με σήκωσαν στα ολόλευκα φτερά,
με πήγαν στην καινούργια γη πουν’ άσωστη η χαρά.

Εκεί το φως ειν’ άδυτο κι η μέρα δεν τελειώνει
κι όλα μια δόξα ουρανική τα πορφυροχρυσώνει.
Εκεί ‘ν’ ο θρόνος του Θεού και γύρω του αγγελούδια,
κι όλο αντηχούνε λυγερά τα θεία τους τραγούδια.

Εκεί η ψυχή μου ευφραίνεται, παιδί μου αγαπημένο,
κι εκεί μια μέρα ευλογητή να δω κι εσάς προσμένω»
Γλυκιά μου μάνα, ευχαριστώ για την παρηγοριά
πούρθες απόψε κι έφερες στη δόλια μου καρδιά.

Ευλόγησέ με, μάνα μου, και δος μου την ευχή σου,
και παρακάλα το Θεό που πήρε την ψυχή σου,
ίλεως να γίνη και για μας και για την οικουμένη,
την άπιστη και δύστυχη κι αιματοκυλισμένη.