Άπαντα - Γ. Βερίτη

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Θα ήθελα να ήμουν ο Βερίτης, εστω να του μοιάσω λίγο :105
για μένα γράφω πρώτα, μήπως και όπως βαράω τα πλήκτρα τυπωθεί και κάτι στο ξερό και όλιγον άσπρο πλεον κεφάλι μου :mrgreen: Καλημέρες σε όλους....



ΤΡΕΙΣ ΦΩΝΕΣ


ΠΡΩΤΗ ΦΩΝΗ

Δε θα σε πούμε πια Πατέρα,
δε θα σε πούμε Πλάστη πια
ποθούμε λευτεριάς αγέρα,
κοντά σε σένα ειν’ η σκλαβιά.

Θεέ, τραβήξου από μπροστά μας,
σκιάχτρο του νου και της ψυχής.
Για σε τα χείλη τα δικά μας
δεν έχουν λόγια προσευχής.

Θεέ, τραβήξου• τα φτερά μας,
γεμάτα δύναμη τρανή,
φτάνουν να βρούμε τη χαρά μας
και της αλήθειας τη φωνή.

Φύγε, Θεέ! Ποιος τόπε; Πλάνη
πως κυβερνάς τον κόσμο εσύ•
ύλη και δύναμη μας φτάνει
για μια ζωή γλυκιά, χρυσή.


ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΝΗ

Επέρασ’ ο ξολοθερμός κι ο χαλασμός κι η μπόρα,
φωτιά και ξεθεμέλιωμα και σίδερο στη γη•
και τώρα π’ άπλωσε η νυχτιά της νέκρας τη σιγή,
Χάρου κρεβάτι ολόκληρη μοιάζει η μακάβρια χώρα.
Λειψό φεγγάρι, άστρα χλωμά κι αχνά και βουρκωμένα,
- κοιμητηρίου τρεμόσβηστα κεριά – θαμποφωτίζουν
των σκοτωμένων τ’ άταφα κορμιά, π’ αργοσαπίζουν
στους κάμπους και στις λαγκαδιές και στις πλαγιές σπαρμένα.

Μα πάνω στο ματόβρεχτο και νοτισμένο χώμα
ανατριχιάζει και ξυπνά κι ορθώνεται δειλά
μεσ’ στους νεκρούς κάποιος νεκρός, στα πτώματα ένα πτώμα,
και παίρνει σκέψη και ζωή και γλώσσα και λαλιά:

«Αχ! τι κακός πούταν απόψε ο ύπνος μου!
βαρύς βραχνάς μου πλάκωνε τα στήθια…
Μα τι; δεν είναι ψέμα κι όνειρο;
κι είναι πικρή ματοβρεγμένη αλήθεια;

Ω Σατανά που τόσο σε λατρέψαμε,
μ’ ότι κακό κρύβει η κακή ψυχή σου
μας χτύπησες και ξέβρασες απάνω μας
τις φλόγες και τη φρίκη της αβύσσου.

Μεσ’ στην ψυχή μου χίλιες μαύρες κόλασες
στο σώμα μου πόνοι φριχτοί κι οδύνη •
ολόγυρα μου η νέκρωση κι ο θάνατος
κι αχόρταγη κοσμορουφήχτρα δίνη.

Στήθια, κεφάλι, χέρια, πόδια μου
σακατεμένα απ’ των εχθρών τη σφαίρα•
ως και τα σωθικά μου μέσα τάκαψε
τ’ ανάσεμα του δολοφόνου αγέρα.

Και κύττα πως σαπίζουν αναρίθμητες
χιλιάδες σκοτωμένοι ολούθε γύρα,
αδάκρυτοι, ασαβάνωτοι, ασυντρόφιαστοι,
χωρίς ανθούς και στέφανα και μύρα.

Άκου, θρηνολογούν τ’ άπνοα θύματα,
βαριαναστενάζουν τα δέντρα στα δάση,
ως τ’ άστρα και πιο περ’ ακόμη ο στεναγμός
κι ο θρήνος τους στον ουρανό έχει φτάσει.

Φάτε, κοράκια, φάτε σάρκα ανθρώπινη,
χορτάστε τώρα των δρυμών αγρίμια
στήστε χορόν, άγριο χορό, κάντε γιορτή
στου αφέντη σας του ανθρώπου τα συντρίμμια.

…μα τ’ είν’ ο σάλαγος π’ ακώ κι η άγρια βουή;
τ’ ειν’ οι βροντές, τα νύχτια σκότη που ταράζουν;
Αχ! όσοι εμείναν ζωντανοί ξανάρχισαν
ένας τον άλλο μ’ άγριο πάθος να σπαράζουν».

Στου φεγγαριού το θαμποφώς, στη νύχτα του θανάτου,
στη νεκρωμένη κι άπνοη κι άψυχη κι άζωη γη,
την μάχης τ’ άγριο μουγκρητό και του πολέμου η οργή
μ’ απαίσιο αχό βροντούν ξανά στα νεκρωμέν’ αυτιά του.
Πέρα μακρυά πλήθος σκιές αλαλιασμένες τρέχουν•
των κανονιών τα στόματα πίσω ξερνούν φωτιά,
και πάλι κάμπους και πλαγιές με σάρκες κι αίμα βρέχουν.

Ένα κοπάδι αγριοπουλιών απάνω τους πετά,
με μαύρ’ ατσάλινα φτερά και μ’ ατσαλένιο σώμα
κι ολούθε χάρο κι’ όλεθρο και συφορά σκορπά.
Τρέχουν, χτυπιούνται, δέρνονται κείνοι που ζουν ακόμη•
βρισιά, βλαστήμια, ανάθεμα ξερνά το κάθε στόμα.
Κι είδε ο νεκρός και θρήνησε, κι είδε ο νεκρός και κλαίει,
το νεκρωμένο στόμα του μοιρολογά και λέει:

Ω Σατανά, που τόσο σε λατρέψαμε,
μ’ ότι κακό κρύβει η κακή ψυχή σου
μας χτύπησες και ξέβρασες απάνω μας
τις φλόγες και τη φρίκη της αβύσσου…


ΤΡΙΤΗ ΦΩΝΗ

Μα ξάφνου μεσ’ στην ταραχή που δόναε γη κι αέρα,
πύρινη στήλη φάνηκε πέρα μακρυά να χύνη
γλυκό ένα φως, αλλοτινό, ξένο στην γήινη σφαίρα,
φως ιλαρό δόξας θεϊκής, γεμάτο απαλωσύνη.
κι από τη στήλη κι απ’ το φως κάποια φωνή εκατέβει,
τρανή φωνή που αντήχησε κι ακούστη πέρα ως πέρα.
Κι ήταν σαν σάλπιγγα ουρανού κι ήταν σαν μουσική,
κι έλεε γλυκά κι έλεε ηχηρά φωνή αρχαγγελική:

«Όσοι θνητοί, όσοι ζωντανοί, παιδιά της γης,
ας πάψη πια το ματοκύλισμά σας.
Υιοί ανθρώπων! Τάδε λέγει Κύριος
ο Πλαστουργός κι ο Δυνατός κι ο Βασιλιάς σας:

-Φτωχά παιδιά μου, αιματωμένα, ο πόνος σας
δικός μου πόνος και δική μου θλίψη.
Όχι, ποτέ δε θα μπορέση ο θάνατος
ολομεμιάς, θεϊκοί βλαστοί, να σας συντρίψη.

Ελεύθερους κι αθάνατους σας έπλασα,
του λογισμού σας χάρισα τις δάδες,
σας γέννησα, σας έθρεψα, σας τράνεψα,
σας έβαλα της πλάσης μου αφεντάδες.

Φτωχά παιδιά, δεν είστ’ εσείς για συντριμμό,
κι ουτ’ είστ’ εσείς γι’ αδελφοκτόνα πάθη.
Ω, της ψυχής σας τα φτερά πως έπεσαν
και κυλιστήκατε μεσ’ στου κακού τα βάθη;

Μα φτάνει! Τώρα στης ζωής σας την πηγή
ξαναγυρίστε την αστείρευτη κι αιώνια.
χρόνια η καρδιά μου σας προσμέν’ η πατρική,
όλο στοργή για σας κι αγάπη και συμπόνια».

Είπε γλυκά κι εσώπασε τ’ αγγελικό το στόμα.
σιγή εβασίλεψε στη γη κι ούτε γροικέται αχός•
κι εκείνοι στέκουν άφωνοι, λες πως ακούν ακόμα.
Τα μάτια ορθάνοιχτα κυττούν πέρα το ουράνιο φως.

Και να, σε λίγο, κάποιοι τους κινούνται μεσ’ στα πλήθη
και ξεμακραίνουνε δειλά και προς το φως βαδίζουν.
Γλυκός αγέρας λυτρωμού φουσκώνει τους τα στήθη,
κι από γαλήνη και χαρά τα μάτια αντιφεγγίζουν.
Δροσιές και μύρα απάνω τους στάζουν οι ουράνιοι θόλοι.

Ω! Θέ μου, και να παίρνανε τον ίδιο δρόμο όλοι!...
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
Loginos
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 466
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 12:45 pm
Τοποθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ - ΑΘΗΝΑ

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από Loginos »

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ :105 :105 :105
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥΣ :6 :6 :41 :41 :6 :6
Αββά Ισαάκ του Σύρου
ΠΑΝΤΟΤΕ και δια κάθε ζήτημα να πιστεύης πως έχεις ανάγκη διδασκαλίας και εις όλην σου την ζωήν θα αποδειχθής σοφός.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Είμαστε χαλαστάδες, άκου! κι είμαστε
χτίστες εμείς• ξερριζωτές και φυτευτές.
Πόνος και πόθος και παλμός κι αγώνας μας
τ’ αύριο να πλάσουμε καλύτερο απ’ το χτες.
- Χτίστες εμείς, ξεριζωτές και φυτευτές.

Οι γιοί της νύχτας να μας νιώσουν δεν μπορούν.
Είμαστ’ εμείς παιδιά της μέρας φωτεινά,
κι όλους καλούμε προς το φως να το χαρούν.
- Όλους καλούμε προς το φως να το χαρούν,
μα οι γιοί της νύχτας να μας νιώσουν δεν μπορούν!



Τ’ ΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Κύττα τον Όλυμπο, τι νάχη
και τρέμουνε τα θέμελά του;
άκου• τριζοβολούν οι βράχοι
και σκούζουν άγρια τα στοιχειά του.

Σαν πληγωμένα σ’ άγρια μάχη,
ορμούν καθένα απ’ τη φωλιά του,
κατρακυλάνε προς τα κάτου
και παίρνουν όποιο δρόμο λάχει.

Δεν είναι δώδεκα μονάχα•
μετρώ θεούς, μετρώ θεές,
μισόθεους, μισοθεές,
- πόσες χιλιάδες νάναι τάχα;

Σαν τ’ ανεμόδαρτα τα φύλλα
τόπο για να σταθούν δεν έχουν
το μάτι τους θολό, μαυρίλα,
και τρέχουν, τρέχουν.

Τους κράζω: - Αθάνατοι, που πάτε
κυνηγημένοι;
Δεν είστε εσείς που κυβερνάτε
την οικουμένη;

Μιλιά! Κανείς! Τρέχουν ακόμα,
λες θα τους κάψη τ’ αστροπελέκι.
Ένα στοιχειό μονάχα στέκει,
κι αυτό με την ψυχή στο στόμα.

Χτυπιέται, δέρνεται και κλαίει
κι αγκομαχά•
«Ρώτα τον Όλυμπο», μου λέει
και ξεψυχά.

Δε παίρνω λέξη – νεκρωμένες
από τον τρόμο τους μορφές.
Γυρίζω στις προσκυνημένες
βουνοκορφές.

Σπαράζει ο Όλυμπος, μουγκρίζει,
και σ’ αστραπόβροντα ξεσπά•
ο δρόλαπας άγρια σφυρίζει
και τον χτυπά.


Κι είν’ οι βροντές κι οι κεραυνοί του
σαν μια κατάρα, μια βρισιά•
κι είν’ η φωνή, κι είν’ η κραυγή του,
που μ’ απαντά μ’ απελπισιά:

-Τι με ρωτάς; Ήρθε η στιγμή μου•
με ζώνει ολούθε συμφορά
νιώθω του χάρου τα φτερά•
πεθαίνει η δόξα κι η τιμή μου.

Αχ! Δε με σώζει πια κανένας.
Να τ’ άστρο στην Ανατολή.
Τώρα πεθαίνουν οι πολλοί:
Γεννιέται ο Ένας!...

Είπε και στέναξε πικρά,
και σε βαθιά σιγή εβυθίστη.
…Και η αύρα φέρνει από μακρυά
κάποιο γλυκό Δόξα εν υψίστοις!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΔΕΗΣΗ – ΠΟΘΟΣ

Σε σένα υψώνω την ψυχή μου, ω φως μου,
- παρακαλώ σε, Πλαστουργέ του κόσμου.

Δίνε μου αγάπη φλογερή και πίστη,
χτίσε βωμό σου στην καρδιά μου, ω Κτίστη.

Δος μου λευκότη κρίνου, μύρο δυόσμου,
δροσιά του νου μου, φως του πνεύματός μου!

Άνοιξε μέσα μου σοφίας κρουνό
- θεϊκόν ανάβρυσμα των ουρανών.

Κι άγρυπνα μάτια για να βλέπω δος μου
τον κόσμο γύρω και τον κόσμο εντός μου.




ΓΛΥΚΕ ΝΥΜΦΙΕ…

Εγώ να γίνω θέλησα Θεός
- ω συμβουλή προδότρα στείρα! -
κι Εσέναν, ω Χριστέ μου, εβάλανε
την περιπαιχτική πορφύρα.

Εγώ ν’ αρπάξω ζήτησα στα χέρια μου
στέμμα και σκήπτρο – ω μαύρη πλάνη! -
κι Εσύ, Χριστέ μου, το καλάμι εκράτησες
κι εφόρεσες τ’ ακάνθινο στεφάνι.

Ω λυτρωτή μου! Ως ν’ ανεβής στο Γολγοθά,
δέξου με νάρθω στο πλευρό σου,
και σαν τον Κυρηναίο το Σίμωνα
να πάρω λίγο το σταυρό σου.

Δέξου να βρέξω εγώ τα χείλη σου,
γλυκέ Νυμφίε, να τα δροσίσω,
και το ματόβρεχτό σου μέτωπο
με χέρι αγάπης ν σπογγίσω.

Ιησού! Καθώς σε βλέπω σήμερα
χλωμό, υβρισμένο, πονεμένο,
σε νιώθω δυό φορές Θεό
και δυό φορές αγαπημένο.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

Απόψε στ’ αρχοντόσπιτο του πλούσιου ξεφαντώνουν,
κι οι καλεσμένοι τραγουδούν κι οι δούλοι μπαινοβγαίνουν,
και κουβαλάνε τα φαγιά και τα τραπέζια στρώνουν
και κουβαλάνε τα κρασιά τα μοσχοβολημένα,
και την αχόρταγη ψυχή τ’ αφέντη τους ευφραίνουν,
πούχει τα μάτια απ’ το πιοτό βαριά και ματωμένα.
Της νύχτας έξω τη βαθιά και μυστική σιγή
φωνές βραχνές, φωνές γλεντιού και μεθυσιού ταράζουν.
Όλη το ξέρ’ η γειτονιά, πως μέχρι την αυγή
κι οι καλεστοί κι ο καλεστής, ακόμα θα οργιάζουν.

Στην πόρτα τ’ αρχοντόσπιτου, σε μια γωνιά ριγμένος,
με φτωχικά και βρώμικα κουρέλια τυλιγμένος,
και μ’ άρρωστο κορμί,
κοίτεται κάποιος γέροντας, σαράβαλο του χρόνου.
- είν’ ο φτωχός ο Λάζαρος, ο Λάζαρος του πόνου,
της θλίψης το παιδί.
- Τα φτωχικά κουρέλια του μόλις μισοσκεπάζουν
πληγές βαθιές το σώμα του πόνου πικρού φωλιά
κι η πείνα τον θερίζει.
- Μα απ’ όλα πιο πολύ μέσ’ στην καρδιά τον σφάζουν
η καταφρόνια, η μόνωση, του κόσμου η απονιά,
που αδιάκοπά αντικρίζει.

Μα πως; Δε βρίσκεται κανείς σε κείνο το παλάτι
να κλείνη μεσ’ στα στήθια του πονετική καρδιά,
και νάχη αγάπη στην ψυχή, βλέμμα στοργής στο μάτι;
Κανείς! Μονάχα τα σκυλιά,
που με συμπόνια γλύφοντας ξεπλένουν τις πληγές του,
με τη βουβή τους συντροφιά γλυκαίνουν τις στιγμές του.
Αργά και που τα χείλη του κινούνται, ψιθυρίζουν.
Δε λένε λόγια γογγυσμού και παραπόνου λόγια,
μα λέν «ευχαριστώ».
Γύρω του αγγέλοι ασώματοι μ’ αγάπη φτερουγίζουν,
και ρίχνουν λάδι στην πληγή – γλυκιά δροσιά στη φλόγα
που καίει τον πιστό.

Μα να, σημαίνει κάποτε του λυτρωμού η ώρα
κι απ’ τα κουρέλια να ο φτωχός στα χέρια των αγγέλων,
στη φωτεινή τη χώρα.
Φως και ζωή και λευτεριά, χαράς παλμός και γέλιο.
Ευλογημέν’ η ώρα!

Κι ήρθε και τ’ άρχοντα η στιγμή και πέθανε και κείνος.
Ο θάνατος του παγωνιά κι απελπισιά και θρήνος.
Μαύρη η ψυχή σπαράζεται στο μαύρο κόσμο ως μπαίνει.
Τα κρίματά του πιο βαριά κι από το Μνήμα ακόμη
που τούστησαν. Το βλέπεις; να: Δυό θάνατοι, δυό κόσμοι!
Ένας εδώ ανασταίνεται, κι άλλος εδώ πεθαίνει…
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΞΥΠΝΑ ΝΕΚΡΕ!

I
Νεκρός ο νιός, κι η μάνα δέρνεται,
η δόλια, η χήρα μάνα πίσω.
- αγαπημένε και μονάκριβε,
χωρίς εσένα πως θα ζήσω;

Πικρό της μάνας το παράπονο,
και πέτρινες καρδιές ραγίζει.
Ως κι η Ναϊν η μυριοπλούμιστη
πονάει μαζί της και δακρύζει.

Νωρίς μαράθηκε το λούλουδο,
πάνω στο μοσχοβόλημά του•
νεκρά τα πέταλά του τ’ άλικα
κυλίστηκαν στο χώμα κάτου.

Φαρμάκι, ω θάνατε, το διάβα σου,
ξεριζωμός το πέρασμά σου.
Φτωχή μανούλα, ποιος να γλύκαινε
το μαύρο πόνο της καρδιά σου!

II
Ω πονεμένη μάνα που θρηνείς
και πας στο μνήμα το παιδί σου•
εγώ κάθε άνθρωπο – τον άνθρωπο
θωρώ στην όψη τη δική σου.

Τον άνθρωπο που αιώνια δέρνεται
μεσ’ στ’ άγρια κύματα του πόνου,
που χίλιες λύπες, χίλια βάσανα,
χίλιες πληγές τον φαρμακώνουν.

Τον άνθρωπο που θάβει αδιάκοπα
νεκρά, σβησμένα, τα όνειρά του,
που ζυμωμένο τρώει τον άρτο του
μέσα στα δάκρυα τα πικρά του…

III
Ξάφνου η ψυχή της ανασκίρτησεν•
ο ταπεινός κι αγνός κι ωραίος,
που στέκει εμπρός της αγγελόμορφος,
δεν ειν’ αλήθεια ο Ναζωραίος;

Δεν ειν’ αυτός όπου ο θάνατος
φεύγει από μπρος του τρομαγμένος;
Ευλογημένος ο ερχόμενος και
τρεις φορές ευλογημένος!

Και μόνο το γλυκό του αντίκρισμα
περίσσιο φως και ελπίδες σπέρνει.
«Μην κλαις, γυναίκα!», λέει στη δύστυχη,
κι απάνω στο παιδί της γέρνει.

IV
«Μην κλαις, γυναίκα!...» και το βάλσαμο
απλώθη μέσα στην καρδιά της•
μια αχτίδα πίστης γλιστρά μέσα της,
και φέγγει η ελπίδα στην καρδιά της.

Όμως, Χριστέ μου, αυτά τα λόγια σου
δεν τάειπες για τη χήρα μόνο•
σ’ αυτά θα βρίσκη πάντα λύτρωση
κάθε ψυχή που ζη στον πόνο.

Μέσα στης θλίψης το ξεχείλισμα
που πνίγει τη φτωχή καρδιά μας,
εσύ ‘σαι ο φάρος των ελπίδων μας,
κι εσύ η γλυκιά παρηγοριά μας.

Είσαι ο παράκλητος που εγλύκανες
τους μαύρους πόνος της ψυχής μας.
δόξα σοι, ω, δόξα σοι, που γίνηκες
εσύ, ζωή κι ανάστασή μας!

V
Νεκρός ο νιός στο κρύο του φέρετρο,
- άστρο που σβει στη χαραυγή του.
μα στο πλευρό του ως φτάνει ο Ανέσπερος,
τον ζωντανεύει η προσταγή του.

Ξύπνα, νεκρέ! Τα μάτια, ορθάνοιχτα,
γεμίζουν φως από το φως του.
Ξύπνα, νεκρέ! και πάλι ελούστηκε
στ’ άρωμα το χαμέν’ ο ανθός του.

Ξύπνα, νεκρέ! Τι γλυκό μήνυμα
που φέρνεις Κύριε προς τα νιάτα!
Ω νέοι, κι απελπισιά και θάνατο
κι αν ειν’ τα στήθια σας γεμάτα,

να της τρανής χαράς το πλήρωμα
και το λευτέρωμα του νου.
Διάπλατ’ ανοίχτε τις φτερούγες σας
προς τα γαλάζια τ’ ουρανού.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα, ξανάνιωμα
του παλιωμένου κόσμου,
σαν φως και δύναμη ψυχής
και νου σας νιώθω εντός μου.

ΗΡΩΩΝ ΨΥΧΕΣ

Χτυπημένα, ματόβρεχτα,
στο βουνό στο λαγκάδι,
των γιγάντων τα σώματα
ξαπλωμένα θωρώ,
καθώς πέφτει αχνοφώτιστο
τ’ απαλότατο βράδυ.
Και ψηλά στ’ αγγελόχτιστα
γαλανά αιθεροπλάτια,
των γιγάντων τα πνεύματα
στήνουν τώρα χορό.
Λάμπουν ήλιοι τα πνεύματα,
και σαν άστρα τα μάτια.
Και στεφάνια δαφνόπλεκτα
κι αμαράντινοι ανθοί
στα καθάρια τα μέτωπα
πούχει η δόξα σταθή.
Κι ειν’ ολόφωφωτο σύννεφο,
κι αργοπλένε στου αιθέρα
τα χρυσά φωτοπέλαγα,
στη γλυκόφεγγη εσπέρα.
Κι έναν ύμνο πρωτάκουστο
και γλυκό τραγουδούσαν
των ηρώων οι ψυχές.
Και τον ύμνο ως άρχισαν,
όλα γύρω μου σώπασαν
κι όλα γύρω μου σβήσαν…

Κι ήταν Ύμνος στ’ αμάραντο
μεγαλείο σου, ω Χώρα
χιλιοδόξαστη εσύ,
πούχεις δώσει του πνεύματος
τ’ ανεκτίμητα δώρα
στους λαούς και τους πότισες
με τ’ αγνό και τ’ αθάνατο
της σοφίας κρασί.
Κι ήταν αίνος στη χάρη Σου,
και τον άκουσα εγώ,
σαν ουράνιο χαιρέτισμα,
ω σεπτή Πλατυτέρα,
προς εσένα την Άσπιλη
τη γλυκιά μας Μητέρα,
την αγνή Μεγαλόχαρη,
την τρανή Στρατηγό.
Κι ήταν ύμνος στον Άναρχο
το γλυκό λαλημά των,
ήταν θείο υμνολόγημα
των μακάριων ψυχών
στο Θεό των πνευμάτων.
Ένας ύμνος στον Άκτιστο
και των όλων τον Κτίστη
για τη δόξα που χάρισε
στων ηρώων το στρατό,
που τη λύτρωση εζήτησεν
απ’ τον Κύριο με πίστη.
Κι ω αρμονίες γλυκές
που ξεχύνονταν γύρω!
Και σαν λύρες απόκοσμες
και φωνές μυστικές
το τραγούδι συντρόφευαν•
κι ήταν κάποιες στιγμές
που σαν νάζησα εγώ
στο νησί των ονείρων.
Κι ω χαρά μου• ως απόσωσαν
το γλυκό τους τραγούδι,
απ’ τα ουράνια φτερούγισε
φωτεινόν αγγελούδι.
Κι η φωνή του σαν παίξιμο
κάποιου οργάνου μου εφάνη
μουσικότατου• κι έκραξεν:
«Ω σεις πνεύματα αιθέρια,
η τρανή μας Βασίλισσα
η τρισμακάριστη φθάνει
που κρατεί τον Αχώρητο
στ’ άχραντά της τα χέρια».
Και να• διάπλατη ανοίχτηκεν
η αιθερόπλαστη θύρα.
Κι είδα – τι είδα ! Την Άνοιξη
χαρωπή να προβάλλη,
μυριοπλούμιστη, ολάνθιστη,
όλη φως και όλη μύρα.
Κι είδα εγώ την Παντάνασσα,
φωτεινή σαν τον ήλιο,
που με δόξα προβαίνοντας
απ’ τ’ απείρου τα βάθη,
μπρος στ’ ολόφωτο σύννεφο
μεγαλόπρεπα εστάθη.
Και το χέρι ως εσήκωσε,
τις ψυχές να ευλογήση,
των ηρώων των αθάνατων
πούχαν το αίμα τους χύσει,
ένα πλήθος χιονόλευκα
εδεμικά περιστέρια,
χερουβίμ που φτερούγισαν
γύρω ολούθε απ’ τ’ αστέρια,
με λουλούδια χιλιόχρωμα
τ’ αύλα πνεύματα εράναν•
μ’ άνθη αγνά, που δεν τάθρεψαν
το νερό και το χώμα
της φθαρτής τούτης γης,
μα ένας άφθαρτος άγγελος
με το φως και το χρώμα
και τη δρόσο τ’ ανάστησε
μιας αιώνιας αυγής.
Κι όλα γύρω τα μάγεψαν
με το θείο τους μύρο.
Κι ήταν κάποιες στιγμές,
που σαν νάζησα εγώ
στο νησί των ονείρων…
………………………
Χτυπημένα, ματόβρεχτα,
στο βουνό στο λαγκάδι,
των γιγάντων τα σώματα
ξαπλωμένα θωρώ.
Και ψηλά στ’ αγγελόχτιστα
γαλανά αιθεροπλάτια,
των γιγάντων τα πνεύματα
στήνουν τώρα χορό.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

:8 :8 :8




ΣΤΗ ΣΙΓΗ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

Ω βλαστέ της Παρθένου μυριοπόθητε Συ,
κι ω ελπίδα δική μου και του κόσμου χρυσή,
σαν ενσάρκωση θεία
σε θωρώ και σε νιώθω
των μεγάλων μου πόθων.

Άφησέ με, Καλέ μου, στη σιγή της βραδιάς
να ξεχύσω σε Σένα της φτωχής μου καρδιάς
κάθε απόκρυφο πόνο,
τώρα που όλα κοιμούνται
και μ’ αφήνουμε μόνο.

Μα δεν είμαι μονάχος! Είσαι Συ στο πλευρό μου.
Κι αν με κόπο σηκώνω το μεγάλο σταυρό μου,
ένα βλέμμα σου φθάνει
χιλιοφτέρουγη ευθύς
την ψυχή μου να κάνη.

Αχ! ναι, δος της φτερά σαν τ’ αητού, σαν τ’ αγέρα,
να πετάξη ψηλά, κι από τ’ άστρα πιο πέρα,
και να φτάση ως εκεί
που το φως κατοικεί
πουν’ αδιάκοπη η μέρα.

Ως τις χώρες π’ ανθούν μυριολούλουδοι οι κάμποι,
και τ’ ανέσπερο φως το χρυσάκτινο λάμπει,
- στης χαράς το Νησί,
όπου αθάνατος κι άγιος
βασιλεύεις Εσύ.

Και να μείνη κοντά σου, και δική σου να μείνη,
στην αθάνατη δόξα, στη χαρά, στην ειρήνη,
να τη λούζη το φως,
ναν’ αγνή και καθάρια
και λευκή σαν αφρός.

Ω βλαστέ της Παρθένου μυριοπόθητε Συ,
κι ω ελπίδα δική μου και του κόσμου χρυσή,
σαν ενσάρκωση θεία
σε θωρώ και σε νιώθω
των μεγάλων μου πόθων.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
paulina
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 1074
Εγγραφή: Δευ Νοέμ 22, 2010 5:57 pm

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από paulina »

inaf έγραψε: Μα δεν είμαι μονάχος! Είσαι Συ στο πλευρό μου.
Κι αν με κόπο σηκώνω το μεγάλο σταυρό μου,
ένα βλέμμα σου φθάνει
χιλιοφτέρουγη ευθύς
την ψυχή μου να κάνη.
Αχ να' ξερες βρε Σωτήρη τι μου θυμίζεις....
Να είσαι πάντα καλά! Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά!
«Πάροικος εγώ εἰμι ἐν τῇ γῇ. Μὴ ἀποκρύψῃς ἀπ᾿ ἐμοῦ τὰς ἐντολάς Σου»
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Θαρρώ σε όλους κάτι έχει να πει, στιγμές ανείπωτης χαράς ή και δύσκολες στιγμές, όλοι έχουμε αρκετές δόξα το Θεό :105 , είναι υπέροχο και σαν τραγούδι πέρα από ποίημα.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”