Άπαντα - Γ. Βερίτη

[inaf]

ΦΤΩΧΗ ΚΑΡΔΙΑ

Δεν τόμαθες στις μέρες της χαρά σου,
πόσο η πατρίδα βρίσκεται μακριά σου;

Φτωχή καρδιά, ποτέ, όσο και να ρωτήσης,
δεν θα τη μάθης αν στα βάθη σου δεν κλείσης
εν’ όνειρο της που αρκετά θα το νομίσης.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Η ματιά του είναι κιόλα
από μυστήριο γεμάτη
που ποτές μου δε νιώθω•
και με λίγα λουλούδια
φτωχικά στολισμένο,
γιατί μεσ’ απ’ την άνοιξη
στο χειμώνα μας ήρθε.

Μεσ’ στα χέρια μου κάτι
με στοργήν αγκαλιάζω,
που χωρίς να τ’ αγγίξω
σ’ άλλους κόσμους ανθίζει
σ’ άλλους κόσμους αυξάνει•
κάτι, πούναι δικό μου,
κι όμως τόσο μακριά μου!

[inaf]

ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΣΟΥ ΣΤΟ ΡΙΜΙΝΙ

Στον τάφο σου στο Ριμινί θα ράνω δυο λουλούδια
-γείρε, αδελφέ μου, να σου πω στ’ αφτί,
στον τάφο σου στο Ριμινί, λίγα φτωχά τραγούδια,
κει ποχει το κορμάκι σου θαφτή.

Στην κάτασπρη την πλάκα σου γονατιστή η ψυχή μου,
στο σύθαμπο για σε παρακαλά.
Και δεν θα κάψω θυμιατό, -λιβάνι η προσευχή μου,
θ’ ανέβη κι από τ’ άστρα πιο ψηλά.

Το μνήμα που σε δέχτηκε, με πόνο ας σ’ αγκαλιάζη
και με στοργή σα νάναι ζωντανό.
Κι ας μην το τύχουνε ποτές δρόλαπας ή χαλάζι,
μόνον οι αύρες δείλι και πουρνό.

Παιδί που πάντα εχαίρουσαν και πάντα ετραγουδούσες,
κι είχες την όψη πάντα γελαστή.
Κακία δεν είχες στην ψυχή, με την αγάπη ζούσες
κι η απλότητα σου πως θα ξεχαστή;

Γλυκό ‘ταν το τραγούδι σου θα το θυμούνται οι λόγγοι,
που χαίρονταν την πλούσια σου φωνή.
Μα μεσ’ στα στήθια σου έκλεινες φωτιά απ’ το Μεσολόγγι,
ψυχή αθηναία και βυζαντινή.

Από βαθιά κι απόμακρα – απ’ το βάθος των αιώνων –
το μήνυμα σου ερχόταν το τρανό.
Κι αντιχτυπώντας μέσα σου η κλαγγή των Μαραθώνων,
σε φλογερό σ’ ανέβαζε ουρανό.

Ήταν η φλόγα πούλιωσε και σύντριψε τα κάστρα,
που σούφραξαν το δρόμο μια στιγμή.
Μα εκεί σε πηρ’ ο αρχάγγελος και πέταξες προς τ’ άστρα
στην υπερούσια δόξα και τιμή.

Χιλιάδες πνεύματα έτρεξαν να σε δεχτούν στην πύλη,
κι η σάλπιγγα χτυπά η χερουβική,
και μια ψυχή με το γλυκό χαμόγελο στα χείλη
σου ανοίγει την αγκάλη στοργική.

Σεμνή. Τα μάτια λάμπουνε στο πρώτο αντίκρισμά σου,
και μέσα τους η αυγή φεγγοβολά.
Καλώς της ήρθες, χρυσογιέ! Γείρε και ξεκουράσου
στης μάνας την ατίμητη αγκαλιά.

Καλώς της ήρθες, χρυσογιέ! Τα ρούχα σου αγιασμένα
μεσ’ στης τρανής θυσίας τη λειτουργία,
πως τ’ αγκαλιάζει, τα φιλεί, με μάτια δακρυσμένα,
μ’ ανείπωτη λαχτάρα στην καρδιά!

Μανούλα! σφίξε τον γλυκό το Γιώργο σου και πάλι
στην αγκαλιά που τόσο καρτερεί.
Να, σου τον έφερε ο Χριστός με δάφνες στο κεφάλι,
που δε θα τις μαράνουν οι καιροί.

[inaf]

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΗ

Άχραντο βρέφος μεσ’ στην αγία Φάτνη,
τα έθνη σε προσκυνούν
ευλογημένος ο ερχόμενος!

Άχραντο βρέφος, μεσ’ στα σπάργανά σου
οι άγγελοι σε υμνούν
χαρά της γης μας και των ουρανών!

Ω! Λυτρωτή μας, Λόγε Θεού,
κι η ψυχή μας ταπεινά
σκύβει και σε προσκυνά.

Χριστέ, Υιέ Θεού,
ελέησον ημάς. Αμήν.

Χαρήτε, θνητοί, χαρήτε, θνητοί,
τ’ αστέρι στους Μάγους μήνα Λυτρωτή.

Σοφοί βασιλειάδες το δρόμο του παίρνουν,
τα δώρα τους φέρνουν μ’ αγάπη θερμή.

Τα πρόβατ’ αφήνουν βοσκοί π’ αγραυλούνε
και τρέχουν να δούνε το Θείο Παιδί.

Τα δώρα τους φέρνουν μ’ αγάπη θερμή,
και τρέχουν να δούνε το θείο Παιδί.

Χαρήτε, θνητοί, χαρήτε, θνητοί,
τ’ αστέρι στους Μάγους μηνά Λυτρωτή.

Χαρήτε, θνητοί, χαρήτε, θνητοί,
τ’ αστέρι στους Μάγους μηνά Λυτρωτή.
Χαρήτε, θνητοί!

Ω, τι πόνος μέσα στην καρδιά!
Σκοτεινή με σκέπασε βραδιά.
Χάθηκε για με η χαρά.

Ψυχή βαθιά θλιμμένη,
και τόσο πληγωμένη,
σαν ποιος μεγάλος πόνος
σε δέρνει τραγικά;

Σαν ποια μεγάλη θλίψη
για σένα έχει κρύψει
τον ήλιο και τα’ αστέρια,
το φως και τη χαρά;

Ποιοι φόβοι σε ταράζουν;
Γιατί τα χείλη στάζουν
πικρότατο φαρμάκι
κι έχεις θολή ματιά;

Ω! πώς να αναπολήσω
μέσα στη συμφορά μου,
την πρωτινή χαρά μου,
και πώς να σας την πω;

Ποιος θα μου δώση τώρα,
στη μαύρη τούτην ώρα,
δακρύων πηγές να χύσω
και θρήνων ποταμό;

Η λύπη σου η βαριά,
Μεσ’ στη θερμήν αγκάλη…
σπαράζει την καρδιά.
… του στοργικού Πατέρα.

Γεννήθηκα μια μέρα
στη χώρα της Εδέμ.
Κρατήσου πιο γερός
στις συμφορές εμπρός.

Μεσ’ στη θερμήν αγκάλη
του στοργικού Πατέρα
γεννήθηκα μια μέρα
στη χώρα της Εδέμ.

Σ’ ευωδιαστά λουλούδια,
σε δένδρα ολανθισμένα,
μαζί με τα’ αγγελούδια
μαζί με τα πουλιά,

κι εγώ δοξολογούσα
τον Πλαστουργό του κόσμου,
τον Κύριο και Θεό μου,
που μούδωσε το φως.

Ω, μαύρη ναν’ η ώρα
που πρόδωσα την πίστη
και πέταξα τα δώρα
που μούδωσ’ ο Θεός.

Ω ψυχή βασανισμένη,
που σε χτυπούν οι μπόρες,
σε τριβολιασμένες χώρες
και σε βάσανα πολλά,

έφθασ’ η στιγμή να πάψη
το φρικτό μαρτύριό,
και προβάλλει ο λυτρωμός σου,
κι όλ’ η πλάση σου γελά.

Αχ, πώς να το πιστέψω;
Ο πόνος ο δικό μου
κι η θλίψη όλου του κόσμου
θα πάρη τέλος πιά;

Για μένα ανθίζει τώρα
απ’ άκρη σ’ άκρη η χώρα;
Για μένα ξεπροβάλλει
λαμπρή Ανατολή;

Αχ, πώς να το πιστέψω;
Ο πόνος ο δικό μου
κι η θλίψη όλου του κόσμου
θα πάρη τέλος πιά;

Ω ψυχή βασανισμένη,
που σε χτύπησαν οι μπόρες,
σε τριβολιασμένες χώρες
και σε βάσανα πολλά,

Έφθασ’ η στιγμή να πάψη
το φρικτό μαρτύριό σου,
και προβάλλει ο λυτρωμός σου,
κι όλη η πλάση σου γελά.

Ελ’ αντάμα, και στη φάτνη
άγιο Βρέφος θ’ αντικρίσης.
Σκύψε να το προσκυνήσης
με χαρούμενη καρδιά.

Τα στήθη θερμαίνει νιογέννητη Πίστις.
Οι άγγελοι ψάλλουν το Δόξα εν υψίστοις.

Στην πλάση ευφροσύνη! Χαρά στις ψυχές
που στέλνουν στο Βρέφος λατρείας ευχές.

[inaf]

Ο ΕΡΧΟΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ

Ήρθαν της νύχτας τα παιδιά,
πάνω στα μαύρα τους φαριά,
και ξεπεζέψαν στην πλατεία.
Τα βήματα έσβησαν πνιχτά
μεσ’ στα σκοτάδια τα πηχτά,
ούτε σκυλί δεν αλυχτά
στην κοιμισμένη πολιτεία.

Όλοι στα χέρια τους κρατούν
δαυλιά αναμμένα που πετούν
τη μαυροκόκκινή τους λάμψη.
Τα μάτια τους, δαυλοί κι αυτά,
-πύρινα, κόκκιν, καυτά-
μισεί η ψυχή τους και ζητά
να καταστρέψη και να κάψη.

Και ρίχνονται άγρια και σκορπούν.
Κραυγές κι ουρλιάσματα ξεσπούν
στους δρόμους και τα στενορύμια.
Και παίρνει αντίλαλο η φωνή
στην πολιτεία τη σκοτεινή,
κι αχεί σκληρή, στριγγιά, βραχνή,
βρισιά, πικρόλογο, βλαστήμια:

-Όπου Εκκλησιά κι όπου Ναός,
κι όπου λατρεύεται Θεός,
φωτιά, τσεκούρι και μαχαίρι!
Τώρα δική μας η σειρά!
κάτω οι βωμοί και τα ιερά,
φωτιά στης Πίστης τα φτερά,
ζήτω της Απιστίας τα’ αστέρι!

Κι έτσι χυμούνε σαν τρελλοί…
Αλί, σου λέω, και τρισαλί,
δυστυχισμένη πολιτεία!
που εσύ κοιμόσουνα βαριά
κι ήρθαν την νύχτας τα παιδιά
με την κατάμαυρη καρδιά
και ξεπεζέψαν στην πλατεία!...

[inaf]

ΘΑ ΞΕΧΕΙΛΙΣΟΥΝ

Δε θέλω εγώ να σε ρωτήσω,
κι ούτε να ψάξω την πληγή σου.
Μπρος στην απέραντή σου δόξα
τα γόνατά μου θα λυγίσουν.

Κι όμοιες με κύμα πελαγίσιο,
λατρείες, λαχτάρες πουν’ εντός μου,
σε μια κραυγή θα ξεχειλίσουν:
- Ο Κύριός μου κι ο Θεός μου!

[inaf]

ΣΟΛΩΜΟΣ

Γλυκόφωνε τραγουδιστή με τ’ ακριβά σου δώρα,
σοφά σ’ ανάστησ’ ο Θεός στην πιο κατάλληλη ώρα
χαρούμενος να τραγουδάς τη λευτεριά του Γένους.
Τάχα ποιόν ύμνο λευτεριάς να λε’ η ψυχή σου τώρα,
σ’ όμορφους κόσμους ηθικούς αγγελικά πλασμένους;

Ας ψάλη η λύρα το γλυκό σκοπό της έμπνευσής σου,
κι ας κατεβούν σε σύννεφο μυρόλουστο οι άγγελοι
την μεγαλόπνευστην ωδή μαζί μ’ εσέ ν’ αρχίσουν.
Κι εσύ, Ποιητή, κράτα καθώς η θεία πνοή το θέλει
ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής σου.

Τραγούδια μεγαλόφωνα σαν Πίνδαρος αρχίνα,
πλέξε στεφάνια αμάραντα με στίχους και με κρίνα.
Αηδόνι και της Πίστης μας και της Ελευθερίας,
τα μύρια πνεύματα που ακούν θ’ ανασκιρτούν κι εκείνα
στην πύλη την ολόχρυση της Παντοδυναμίας.

Ανάκουστος κελαϊδισμός τα στήθια σου ταράζει.
Σαν ποιο σκοπό νειρεύεσαι καθώς γλυκοχαράζει;
Ξέρω, έχεις πόθο ακοίμητο, κι ο πόνος σου κρυφός.
Μα σήκω τώρα να χαρής πως, μεσ’ στο ουράνιο φως
της Λευτεριάς, ο ελληνικός ξανά ουρανός γιορτάζει.

[inaf]

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

Των πονεμένων νοσταλγών νοσταλγικέ τραγουδιστή,
τον πόνο μου ήρθα να σου πω, πάρε χαρτί και γράφε.
Η Πίστη που ύμνησες εσύ μέσα μας έχει κλονιστή!
Κι εμείς που σε θαυμάζουμε δεν έχουμε καρδιά πιστή,
ω των αγνών και πράων ψυχών φίλε, αδελφέ, ζωγράφε!

Στα Γράμματά μας τα φτωχά μοναδικό διαμάντι,
γενιές γενιών θα σ’ ευλογούν, σεμνέ Παπαδιαμάντη!
Εσύ τον Άθωνα έσμιξες με την Αθήνα, ω μύστη,
κι αδελφωμένος στην αγνή καρδιά σου μέσα, εκλείστη
ο στοχασμός ο ελληνικός με του Χριστού την πίστη.

Για σένα, που έψαλες γλυκά τα θεϊκά τραγούδια,
θαρρώ για σένα ανθοβολούν της Σκιάθου τα λουλούδια.
Μα εσύ, λουσμένος στης Αυγής, της νέας τα ροδοκάλλια,
μεγάλη απόδημη ψυχή, μαζί με τ’ αγγελούδια
των άϋλων κόσμων χαίρεσαι τα Ρόδιν’ Ακρογιάλια.

Απόκοσμε τραγουδιστή που αγάπησαν οι Μούσες,
με το τριμμένο σου παλτό - ράσο απ’ τις σκήτες του Άθω -
και με το φτωχικό ραβδί που γύριζες στη Σκιάθο,
άρχοντας ήσουνα τρανός μέσ’ στη γενιά που ζούσες.
Άρχοντας ήσουν, κι έμεινες και περ’ από τον τάφο!

Κοιμήσου Κυρ-Αλέξανδρε, γλυκά κι αθώα κοιμήσου.
Αγαπημένη μέσα μας ζη πάντα η θύμησή σου.
Κι ευλαβικές Σκιαθίτισσες, - τα σπίτια τους γιαλό-γιαλό -
το Μελαχρώ, το Διομικό, το Μαθηνιώ και το Λαλιώ,
στ’ αποσπερνό θυμιάτισμα θυμούνται την ψυχή σου.

Κοιμήσου, Κυρ-Αλέξανδρε, γλυκά κι αθώα κοιμήσου
στην αγκαλιά που σ’ άνοιξε το μαγικό νησί σου.
Θεϊκή γαλήνη ας απλωθή στο μνήμα σου τριγύρω,
κι ας το χαϊδεύη της στεριάς και του πελάου το μύρο.
Κοιμήσου, Κυρ-Αλέξανδρε, στους κόσμους των ονείρων…

[inaf]

Τα "Άπαντα του Γ. Βερίτη" σε μορφή word υπάρχουν πλέον εδώ:

http://www.scribd.com/doc/65950991/%CE% ... E%A4%CE%97

όποιος θέλει το κατεβάζει και αν κάποιος έχει τον τρόπο να το φτιάξει καλύτερο ή σε άλλη μoρφή ελεύθερα

τώρα αν κάποιος δεν θέλει ή δεν μπορεί να κατεβάσει από το scribd ας μου πει να το στείλω στο mail του.

ωστόσο λέω να συνεχίσω να ανεβάζω εδώ ένα κάθε μέρα μιας και η δημοσίευση αυτή με τον σύνδεσμο θα "χαθεί" σε λίγες ώρες.
Δεν ξέρω αν είναι καλό να πάει κάπου το θέμα για να μην "χαθεί", ας το δει η κυρία Αγγελική μας ή ο Νίκος μας.

[inaf]

ΣΤΟΝ ΕΡΝΕΣΤΟ ΨΥΧΑΡΗ

Κι αν με πείσμα οι κακοί σου το αρνήθηκαν,
γιατί θέλαν μακριά του να ζούσες,
μα με πείσμα κι εσύ το αναζήτησες
της αλήθειας το φως που ποθούσες.

Κι ήταν νύχτα πικρή, βαθιοσκότεινη,
κι ήταν νύχτα εφιάλτες γεμάτη
μολυβένια τα σύννεφα σκέπαζαν
της ψυχής τ’ ασπρογάλαζα πλάτη.

Κι εκερτέραε η ψυχή σου ανυπόμονη
τη χρασάκτινη αυγή να χαράξη,
με φτερούγισμα αιθέριο κι ανάλαφρο
σε πελάγη φωτός να πετάξη.

Και σαν ήρθε γλυκό το ξημέρωμα,
- ω χαράς σου ανεκλάλητης μοίρα! -
κάποιων άδυτων ήλιων μηνύματα
σούφερ’ η αύρα λουσμένη στα μύρα.

Κάποιων άδυτων ήλιων κι αβράδιαστων,
που ανατέλλουν σ’ ανύχτιαστη μέρα,
που σου στείλανε χίλια γλυκόλογα
απ’ τις χώρες τις πάμφωτες πέρα.

Κι έναν ύμνο θερμό, απαλοτόνιστον,
ετραγούδησες τότε εσύ,
που εναρμόνιο τον ήχο γλυκόλεγε
κι η ψυχή σου σαν άρπα χρυσή.

Κι ήταν ύμνος στο φως το τραγούδι σου,
μεγαλόπνοος διθύραμβος ήτον,
κι ήρθαν άγγελοι αγνοί και πανάλαφροι
την αυγή και το πήραν μαζί των.

Μα σε λίγο απαλοί ξαναγύρισαν
και σε πήραν κι εσέ στα φτερά των
και σε πήραν σε τόπους ολόλαμπρους,
στην τρανή κι υπερούσια χαρά των.

όλοι εσείς που σας είπεν αδέλφια του,
τραγουδήστε μαζί μου και πέστε:
σαν το αθάνατο φως νάσαι αθάνατος,
ω λευκέ αδελφέ μας, Ερνέστε!

[inaf]

ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ

Ψυχή, που πήρες κι έσμιξες το κρίμα και το κλάμα,
απόψε κάτι μ’ έσπρωξε για να βρεθούμε αντάμα…
Παίρνω στα δάχτυλα απαλά και μ’ άλγος ξεφυλλίζω
του τραγουδιού σου τον ανθό, της ζήσης σου το δράμα,
- τόνα σαν τ’ άλλο , ω σπαραγμός!- κι έτσι, άθελα, δακρύζω.

Χρυσή ‘ταν η βαρκούλα σου, μετάξι το πανί της,
μαλαματένιοι κι σκαρμοί κι ασήμι τα κουπιά,
κι εσύ, ο γλυκός τραγουδιστής κι ο λυγερός τεχνίτης,
(την ώρα που ξεκίνησες τήνε θυμάσαι πιά;)
ξανοίχτηκες, για να χαρής – και να πνιγής! – μαζί της.

Άνοιξη γύρω κι άνθιζαν τα πέλαα και τα ουράνια,
κι έπλεκες το τραγούδι σου μ’ αχούς κι αφορστεφάνια.
Σα νικητής εφάνταζες και στρατηλάτης ήσουν,
κι έσερνες σκλάβες τις χαρές του κόσμου αυτού μαζί σου.
Ποιος είπε, τάχα, πως θα ‘ρθη στιγμή κι αυτές να σβήσουν;

Μα πως επέρασε γοργά – γοργά το καλοκαίρι
έτσι άπιαστα, ανεπαίσθητα και βιαστικά, σα ρίγος;
Πως, ξάφνου, ο δείχτης έδειξε, μετά, το μεσημέρι;
(λες και τον κίνησε μεμιάς αόρατο ‘να χέρι!)
-και φώναξες: τι σύντομα που τέλειωσε ο τρύγος!

Επέρασε… και τώρα να, φθινόπωρο θλιμμένο
σε βρίσκει να σιγολοτραγουδάς το «Περιμένω…»
και με αγωνία να καρτεράς, σα λυτρωμό και χάρη,
κάποιο όρνιο μαύρο για να ΄ρθή, τάχα από πού φερμένο;
-απ’ το Μηδέν στο Πουθενά, έτσι τόπες; - να σε πάρη.

Της πεθαμένης σου χαράς έχει στερέψει η βρύση,
και τα χαμένα πράματα, γλυκά κι αποσπερνά,
όλα ξυπνάνε μέσα σου πληγή που δεν περνά.
Κι αυτός ο ήλιος τι γοργά που τρέχει προς τη δύση!
Αχ! Δε μπορεί κανένας πια να σε παρηγορήση…

Το δρόμο που ακολούθησες, μια μέρα άθλιο τον είδες,
κι από τα βάθη σου έκραξες, μεσ’ στην απόγνωσή σου.
Μα, ω κρίμα! δεν τις άφησες της πίστης τις αχτίδες
ακράτητες από παντού μεσ’ στην ψυχή να ορμήσουν,
κι άκαρπα πήγε, αλίμονο, το τραγικό «Λυπήσου».

Δίχως την πίστη που έμεινες, δίχως φτερά και ζέστα,
τόσο μακριά που τ’ άφησες το σπίτι του Πατέρα,
- και τα παράθυρα ανοιχτά και σε καλούνε, ιδές τα! -
τόσο μακριά που τ’ άφησες κι όλο τραβιέσαι πέρα,
μαύρο σκοτάδι ο κλήρος σου στην άναστρην εσπέρα.

Γύρω σου κρύα και παγερή, απ’ άκρη ως άκρη η χώρα.
Κι ω, πως εχύθη του βαθιού μεσονυχτιού ο θυμός,
και χίμηξε απ’ τα πέλαγα, γοερή και ποντοπόρα,
ξεσπώντας πάλι, ξαφνικά, μέσ’ στις βραγιές η μπόρα!
Αίμα διψώντας, σ’ άρπαξε στα νύχια ο σκοτωμός.

Μα ακόμα δε σε σκέπασε το που σε κράζει χώμα,
κι απάνω από το πτώμα σου, και πρι να φέξη ακόμα,
κι ότι π ανθίζανε τα πρώτα φώτα της ημέρας,
κυττάζοντας το αχόρταγα το σκοτωμένο σώμα
μ’ άγριαν χαρά εκάγχαζε σατανικά ένα τέρας.


ΚΑΒΑΦΗΣ

Πλούσιο παιδί που φτώχυνες, βαθύτατη η πληγή σου,
στενό της τέχνης το κελί κι ένα χωράφι η γη σου.
Δύστυχε! Χρόνια πέρασες και ρήμαξες και χάλασες.
Καινούργιους τόπους δε θα βρης, δε θάβρης, άλλες θάλασσες.
Ερείπια μόνο συναντούν τα μάτια όθε γυρίσουν.

Τι να προσμένης; Κι η φυγή δεν είναι πια για σένα.
Και που θα πας; Τάχα για σε κι εδώ δεν είναι ξένα;
Σαν ξενιτιά τόνε θαρρείς τον κόσμο σου κι εδώ.
Μεγάλα τείχη, σκοτεινά, τριγύρω σου υψωμένα.
Δεν έχει πλοίο, το μάντεψες, για σε δεν έχει οδό.

Κι όμως, το μάντεψες κι αυτό και δεν το λησμονάς:
Για τα μεγάλα ήσουν εσύ και για τα ωραία πλασμένος.
Κι ειν’ ο καημός αβάσταχτος, να βρίσκεσαι κλεισμένος
σε σάπια μνήματα φριχτά, και πάντα να γυρνάς
της αμαρτίας το μάγγανο και σκλάβος να γερνάς.