Άπαντα - Γ. Βερίτη

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΜΠΩΝΤΕΛΑΙΡ

I
Καλό ταξίδι σου, αδερφέ, στο δρόμο αυτόν που πήρες,
κι άμποτε νάβρης ανοιχτές της ευτυχίας τις θύρες!
Χαρούμενος μας έφυγες και σαν με κάποιο πείσμα.
Θα βλάψη τάχα μόνο εμάς το θλιβερό αυτό σχίσμα;

Το ξέρω ήτανε δύσκολο μαζί μας πια να μείνης.
Ασφυχτικά σου εφαίνονταν κι ο αγέρας μας κι οι τρόποι.
Παράλογο ήταν σαν εμάς ένας κι εσύ να γίνης,
αφού μακριά σε καρτερούν παραμυθένιοι τόποι!

Ούτ’ ένα χαίρε δε μας λές- δεν θα βαρυγκομήσω:
στ’ αυτιά σου κιόλα οι μακρινές γλυκιές ηχούνε λύρες,
και που να στρέψης τώρα εσύ το βλέμμα προς τα πίσω!
Καλό ταξίδι σου, αδελφέ, στο δρόμο αυτόν που πήρες.

II
Αδέρφι, τ’ άνθη του κακού μου λες πως έχεις κόψει,
κι όλο πηδήματα χαράς κι όλο τραγούδι τόχες.
Μα πως τα χείλη σου πικρά, σαν πεθαμένου η όψη,
κι οδύνη χύνουν των ματιών φριχτά βαθιές οι κόχες;

Αδέρφι, τ’ άνθη του κακού μου λες πως έχεις δρέψει,
μα ειν’ η ψυχή μου δύσπιστη και πώς να σε πιστέψη;
Αν ήταν άνθη που έδρεψες, γιατί στα δάχτυλά σου
τρέχουν ακόμα απ’ τις πληγές κανάλι τα αίματά σου;

Τη χάρηκες τη ξένη γη με τις πλατιές τις ρούγες.
Μα πως επέταες την αυγή μέσα στου ήλιου το χάδι,
και γύρισες, ω σπαραγμός, αργά κατά το βράδυ,
με τσακισμένες τις ωραίες βασιλικές φτερούγες;

III
Φτωχό παιδί! Της μάνας σου το χάδι έχεις ποθήσει,
που σ’ είχε ντύσει μια φορά της πίστης την πορφύρα.
Κι αυτή η ψυχή που στη βρωμιά του κόσμου έχει απαυδήσει,
πως λαχταρά για μιας αγνής ξανά ζωής τα μύρα!

Φτωχό παιδί! Της μάνας σου την Πίστη έχεις ποθήσει.
Βλέπω να στρέφης προς τα εκεί νοσταλγικά το βλέμμα.
Κι αυτό το μέτωπο που πάει στον πυρετό να σβήση,
ξαναζητάει τα’ ατίμητο πουχε πετάξει στέμμα.

Βλαστήμιες τάχα επρόφερε τα’ αμαρτωλό σου στόμα;
Κι είχες χαρά να σέρνεσαι σιχαμερά στο χώμα;
Κάτω απ΄το φτύμα της βρισιάς που πέταες προς τ’ αστέρια,
χίλιες φορές εσταύρωσες για προσευχή τα χέρια!

Προσκυνητή, που ελάσπωσες τον άχραντον χιτώνα,
για πωρωμένο σε θαρρούν, μα είσαι μονάχα θύμα.
Έννοια σου, μάντεψα καλά το μυστικό σου αγώνα,
ξέρω ποια Πόρτα χτύπησες στο τελευταίο σου βήμα.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΘΑΛΑΣΣΑ

Κι ενώ τ’ απαλοκύμα σου στα πόδια μου αργοσβήνει,
και στα ακρογιάλι ανάλαφρα το φλοίσβο του ξεχύνει,
τα βλέμματά μου, ω θάλασσα, στα πλάτια σου βυθίζω
κι ατελείωτη κι εφτάπλαστη μπροστά μου ως σ’ αντικρύζω
του Ασύλληπτου την απεραντοσύνη.


ΩΡΑ ΛΥΠΗΣ

Σαν αχνά πέφτει το σκοτάδι
κι είν’ οι σκιές τόσο απαλές
στο μελαγχολικό αυτό βράδυ.

Κάποια λιγνόφωτη οπτασία
σαλεύει εκεί κατά την δύση,
στο μέρος του ήλιου πόχει δύσει.

Άφωνα σκύβουν τα βουνά,
ποιος στοχασμός τα κυβερνά
κι είναι βαθιά συλογισμένα;

Μεσ’ στην απέραντη ερημιά
κάποια θλιμμένα γιασεμιά
σκορπούν το μύρο τους και κλαίνε.

Μαζί κι η αγράμπελη και το
χαμολουλούδι εδώ γερτό,
κάποιο παράπονό τους λένε.

Πόσο με θλίβει αυτή η βραδιά!
Νιώθω σαν ν’ άρχισα να κρυώνω…
Χριστέ μου μη μ’ αφήνης μόνο!

Πόσο με θλίβει αυτή η βραδιά!
Χριστέ μου, απάλυνε τον πόνο
και μέρωσέ μου την καρδιά…
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΣΕ ΜΙΑ ΨΥΧΗ

Ψυχή αδερφή, που μου άνοιγες, βιβλίο, τους λογισμούς σου
κι έναν καιρό μιλούσαμε κι οι δυό την ίδια γλώσσα,
στην εναγώνια ζήτηση τα πόδια σου αιματώσαν,
κι ειν’ η καρδιά σου όλη πληγές κι όλος σκοτάδι ο νους σου.

Τι σούχει μείνει; Εξόριστη σ’ άγονη στείρα γη,
μόνο που κάνεις στο κενό μ’ απελπισία σινιάλο,
κι ειν’ η καρδιά σου που πονεί βαθιά και νοσταλγεί
ναρθή πια το λυτρωτικό μήνυμα, το μεγάλο!

Ψυχή αδερφή, κουράστηκες, το δείχνει ως κι η φωνή σου
κουράστηκες κι απόμεινες μεσοστρατίς να κλαίς.
Μα αν κάποιους ήχους προσδοκάς ναρθούν να σου μιλήσουν,
τι τράβηξες τις θύρες σου και κλείσανε διπλές;

Ψυχή αδερφή, το μήνυμα που καρτερείς να φθάση,
τι λες; μην τύχη κι έφθασε απ’ την πατρίδα πέρα;
Στήσε το αυτί! Κάποια κρυφά μιλήματα ίσως πιάση,
πούρχονται απ’ τ’ άπειρο, για σε σταλμένα απ’ τον Πατέρα.


ΑΓΩΝΙΑ

Τι θες, μορφή αινιγματική; Φύγε μακριά μου!
Αχνή μου η όψη απ’ τη βαθιά τη νύχτα ως τώρα.
Για ιδέ προβάλλει της αυγής η ρόδινη ώρα
κι ακόμα δε στεγνώσανε τα δάκρυά μου.

Γιατί σε βρίσκω πάντα εμπρός, όπου κι αν στρέψω;
Είπα: είσαι ψέμα απατηλό ‘σαι παραμύθι.
Κι όμως για σένα σπαρταρούν αυτά τα στήθη,
και κλαίω πικρά που δε μπορώ να σε πιστέψω.

Αν είσαι χίμαιρα, τι σ’ έχω τύραννό μου;
Σβήσου στον κόσμο των σκιών και των ονείρων.
Κι αν είσαι αλήθεια, λάμψε εντός μου, άστραψε γύρω,
και δάμασέ τον τον αντάρτη λογισμό μου.

Τι ‘σαι λοιπόν, σφίγγα Μορφή, που έχω μισήσει;
Γιατί η ψυχή μου νάχη τόσο απατηθή,
κι ενώ θαρρώ πως σ’ έχω ολότελ’ αρνηθή,
ξάφνου αγροικώ πως σ’ έχω πιο πολύ αγαπήσει;
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”