Άπαντα - Γ. Βερίτη

Πνευματικά άρθρα και Αναγνώσματα.Αποσπάσματα από διάφορα βιβλία.

Συντονιστές: ntinoula, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

Είναι λίγο κουραστικό, τα έντονα όμως :8 :20


ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γιε μου, τώρα εγώ σε λίγο
θα σ’ αφήσω και θα φύγω.
Νιώθω εξάντληση πολλή
και λιγόστεψε το φως μου
μια φωνή με προσκαλεί
στη γαλήνη τ’ άλλου κόσμου.
Φεύγω γιέ μου μη με κλάψης
μόνο, εκεί που θα με θάψης,
στην αυλή τ’ άγιου Μηνά,
πουν’ τ’ αδέλφια σου θαμμένα,
θέλω νάρχεσαι συχνά
να προσεύχεσαι για μένα.

Φεύγω, γιέ μου, και σου δίνω
την ευχή μου φυλαχτό σου,
και παραγγελιά σ’ αφήνω
και στερνή μου συμβουλή,
να φυλάξης πιο πολύ
κι απ’ τ’ αμπέλια κι απ’ το βιός σου
κι απ’ το σπίτι αυτό που εχτίστη
με τον ίδρω τω γονιώ σου,
κι απ΄τα μάτια κι απ’ το φως σου,
-να φυλάξης πιο πολύ
του πατέρα σου την Πίστη.
Ότι κι αν σου τύχη εμπρός σου,
κι όπου πας κι όπου βρεθής,
γιέ μου, να το θυμηθής,
αυτή θάναι σύντροφός σου
και πατέρας κι αδελφός σου.
Γιατί, πρέπει να το ξέρης,
δε θα δης μόνο χαρές.
Θα χρειαστή πολλές φορές
στη ζωή σου να υποφέρης.
Και ποτές δε θα σου λείψη
κάποιος πόνος, κάποια θλίψη.

Μα αν τα κύματα αφρισμένα
πρύμα-πλώρη σε χτυπάνε,
κι οι βοριάδες αν φυσούν
άγρια και λυσσομανάνε,
κι αν κυλήσουνε τα νέφη,
σαν από δαιμόνων χέρια,
και σκεπάσουν την ψυχή σου
και σου κρύψουνε τ’ αστέρια-
στάσου ορθός και μη τρομάξης.
Κι αν ριχτή καμιά φορά
σαν γεράκι η μαύρη θλίψη,
και σου πνίξη τη χαρά
και την ευτυχία σου πνίξη,
πάλι εσύ μη φοβηθής•
σήκωσε τα χέρια ευθύς,
κι απλωσέ τα για ν’ αρπάξης
και γερά να κρατηθής
απ’ το χέρι που θ’ απλώση
προς εσένα με στοργή
Κείνος που μ’ αγάπη τόση
κυβερνά ουρανό και γη.

Αν με πίστη τον ζητήσης
και Θεό τον προσκυνήσης,
κι αν Σωτήρα σου τον κράξης
και προστάτη στου τον πης,
πριν να τον καλοφωνάξης
στο πλευρό σου θα τον δης.
Και θα δης να γαληνεύη
ευθύς η λύσσα του βοριά
και το μουγκρητό του πόντου,
και παντού να βασιλεύη,
στα πελάη και στη στεριά,
η γαλήνη των ματιών Του.
Μοσχομύριστος ο μπάτης
θα χαϊδεύη σε απαλά
φέρνοντας σου ειρήνης μίλημα,
κι ο ουρανός από ψηλά,
πλέοντας στο γαλάζιο φως του,
θα σου στέλνη αγάπης μήνυμα,
και θα σου χαμογελά.


Μα θα σου ριχτούν ακόμα,
γιέ μου, οι μαύροι
κάποιοι που γι’ αυτούς δεν είναι
τίποτα του Αφέντη οι νόμοι,
του Θεού κάποιοι κακοί
κι άγριοι και σκληροί και λάβροι
κι άπιστοι, που δε λατρεύουν
καμιά δύναμη θεϊκή,
κι ούτε προσκυνούν τον Κτίστη,
και γυρνούν σε κάθε τόπο
και γυρεύουν
να σκοτώσουνε την πίστη
των ανθρώπων.

Γιε μου, πρόσεξε καλά,
γιατί οι μαύροι θα σταθούνε,
φίλοι τάχα, στο πλευρό σου,
πλάνα λόγια θα σου πούνε,
γλυκά λόγια κι απαλά,
μα με τέχνη θα κυττάξουν
τον πανάγιο θησαυρό σου
να σου αρπάξουν.
Δεκατέσσερα τα μάτια
και τ’ αυτιά κλειστά,
κι αν σου τάζουνε παλάτια
διαμαντόχτιστα.

Ειν’ αυτοί σαν το ποτάμι,
γιε μου, το ξερό,
που δεν έχει νερό δράμι
στον καλό καιρό,
που δε βρίσκεις ούτε στάξη
να δροσίσης τα φρυγμένα
χείλη μεσ’ του ήλιου την κάψη,
και στον όχτο τον ξερό
σβηούν τα χόρτα μαραμένα.
Και μονάχα στο καιρό
που ξεσπούν οι καταιγίδες
λάβρες και νροποντές,
κι αστραπές τα νέφη σκίζουν
-πυρωμένες αλυσίδες,-
και σαν τέρατα μουγκρίζουν
καταπανωτά οι βροντές,
βλέπεις το ξερό ποτάμι
να κατρακυλά με ορμή,
-στο θολό το ρέμα του άμμοι,
πέτρες, βότσαλα, κορμοί-
να σκεπάση όλους τους τόπους,
να γκρεμίση και να πνίξη,
και στη δυστυχία να ρίξη
χίλιους-δυο φτωχούς ανθρώπους.

Κι ειν’ αυτοί σαν το δαυλό,
που όλους κι όλα τα καπνίζει,
κι όπου αγνό κι όπου καλό,
το λερώνει, το μαυρίζει,
και δεν ξέρει να φωτίζη,
μα έχει φλόγα μοναχά
πυρκαγιές ν’ ανάβη,
να σκορπάη τη δυστυχία,
και σ’ έρειπια θλιβερά
θησαυρούς να θάβη.

Κι είν’ αυτοί καταλύτες
των ιερών κι αγνών κι ωραίων
που μας άφησε το χτες
ειν’ οι φάρες των αθέων,
του Σταυρού οι απαρνητές,
που ζητάνε να ποτίσουν
τις αθώες ψυχές των νέων
με το ψέμα,
στο σκοτάδι να βυθίσουν
των παθών όλη τη γη,
στην οδύνη, στη σφαγή,
και στο αίμα.

Μα κοντά σ’ αυτούς παιδί μου,
που θα θέλουν το κακό σου,
κάποιοι κι άλλοι οχτροί κρυφοί
πόλεμο θα σου σηκώσουν.
Κάποιοι κι άλλοι οχτροί κρυφοί,
που θα παίρνουνε τροφή
απ’ τα βάθη τω στηθιώ σου,-
σερπετά φαρμακερά,
σιχαμένα, γλιστερά,
που θα βόσκουν στην καρδιά σου,
και την ώρα θα ζητούν
το φαρμάκι που κρατούν
όλο εντός σου να τ’ αδειάσουν.
-θα φουντώσ’ η αποθυμιά
του ενόχου μεσ’ στην ψυχή σου,
κι αμαρτίες κρυφές μια-μια
πόθους θα γεννοβολήσουν.
Και θ’ ανάψουνε φωτιές
μέσα σου και θα θελήσουν
με ταξίματα, με χάδια,
και με μάγια και γητειές,
μεσ’ στα δίχτυα και στα φάδια
του κακού να σε τυλίξουν
και στη λάσπη να σε ρίξουν.

Μα αν της αμαρτίας ο πόθος
μεσ’ στη σάρκα σου φουντώνη,
κι αν περβόλια ολανθισμένα
γύρω σου κι ολούθε απλώνη,
πρόσεξε, μην πλανηθής,
πίσω της εσύ δεμένος
σκλάβος να συρθής.
Πρόσεξε! κάτω απ’ τα κρίνα,
κάτω απ’ τις δροσιές,
έτοιμοι παραμονεύουν
οι σκορπιοί και οι οχιές.
Κι απ’ τις πρασινάδες κάτω,
κι από τις τριανταφυλλιές
με τα ρόδα τ’ αλικά των,
κι απ’ τις φουντωτές μηλιές,
μαύρα βάραθρα κρυμμένα
και πηγάδια σκοτεινά,
με τα στόματ’ ανοιγμένα,
σαν το δράκο που πεινά,
περιμένουν το διαβάτη
να περάση,
που τον έχει η αμαρτία
ξεγελάσει.

Τράβηξε τα βήματά σου
περ’ απ’ τις κακοτοπιές
τίμιος, καθαρός κι αμόλευτος
το κρασί της νιότης πιές.

Κι αν χρειαστή και να παλαίψης
και σκληρά ν’ αγωνιστής,
-λεύτερος κι αγνός να μείνης
και να μην πιαστής,-
μη δειλιάσης, μη σαλέψης
και μη συχυστής.

Στάσου ατράνταχτος και ζώσου
τ’ άρματα, άξιος μαχητής,
ρίξου απάνου στον οχτρός σου,
χτύπα τον μερονυχτίς.


Στάσου ατράνταχτος και πάτα
σε σκληρή και στέρεη γη,
βάδιζε την ίσια στράτα
μεσημέρι, βράδυ, αυγή.
Βάδιζε την ίσια στράτα,
τη γεμάτη φως,
να βλογήση σου τα νιάτα
ο Πλάστης σου ο Θεός.
Να βλογήση σου τα νιάτα
και τα γηρατειά,
ναν’ τα στήθια σου γεμάτα
παντ’ από μια θεία γαλήνη,
κι η χαρά σου αθώα, πλατιά
κι άσβηστη να μείνη.
Βάδιζε την ίσια στράτα,
που όλο και τραβά ψηλά
προς τα ονειρευτά παλάτια.
Κι όταν κάποτ’ έρθ’ η ώρα
κι εσύ γείρης απαλά
και σου κλείσουνε τα μάτια,
θα σε ξαναδώ, παιδί μου,
στη χρυσογαλάζια χώρα.
Και θα σε χαρή η ψυχή μου…
Έχε, γιέ μου, την ευχή μου!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΝΥΧΤΑ

Κι ενώ τους μαύρους πέπλους της η νύχτα ολούθε απλώνει
κι αμέτρητα φεγγοβολούν στον ουρανό τ’ αστέρια,
και συμμαζεύοντ’ οι χαρές κι αποκοιμιούντ’ οι πόνοι,
και σα να σβήνετ’ η ζωή στη νεκρική σιγή,
θωρώ να υψώνη προς Εσέ το Σύμπαν μύρια χέρια,
και νιώθω, ω Πλάστη, τ’ άπειρο να Σε δοξολογή.


ΖΗΤΩ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Είμαστε Χριστιανοί!
Στρατιώτες μέσα στου Χριστού το ασάλευτο βασίλειο.
Απάνω μας με τι στοργή σκύβουν κι οι ουρανοί!
Χιλιάδες άστρα λάμπουν γύρω!
Κι αν κάποτε ο γιός του Ναυή σταμάτησε τον ήλιο,
πάνω από μας αρχάγγελοι με αγάπη σταματούνε,
να μας θαυμάσουν πρόσχαρους στης χάρης τ’ άγιο μύρο.


Ζήτω σ’ εμάς! Μας διάλεξε ο αθάνατος
μέσα στα πλήθη των γενιών και των καιρών,
και στο βασίλειο του μας πήρε.
Μακριά μας τώρα ο λογισμός των χλιαρών
και δισταγμέ εσύ άχαρε και στείρε.
Μακριά μας ο στραβός και μισερός
κι η άγονη, κούφια, άρρωστη σκέψη.
Το θαύμα τούτο, μόνο ο ακέριος και γερός
κι ο δυνατός κι ο απείραχτος μπορεί να το πιστέψη!

Ζήτω σ’ εμάς! Χαρά σ’ εμάς!
Χιλιάδες ήλιοι λάμπουν γύρω!
Μα κι απ’ τους ήλιους πιο πολύ αστράφτει ο Αρχηγός μας,
που κατεβαίνει προς ημάς, δόξα, χαρά και φως μας!
Ω! πως σκορπά στο διάβα του, το παραδείσιο μύρο,
απόκοσμο, θεοδώρητο, ζωοπάροχο, γλυκύ.
Και πως μαγεύει τις ψυχές, γαλήνια, μυστική,
απ’ αρχαγγέλων στόματα μια θεία μουσική!

Δόξα στον άναρχο Αρχηγό,
που βασιλεύει στους αιώνες!
Διάπλατ’ ανοίχτε της ψυχής, αδέρφια, τους πυλώνες!
Στης δόξας της υπέρτατης ντυμένος τη νεφέλη,
φθάνει ως εμάς και στις καρδιές μας θρόνο να στήση θέλει!

Ευλογημένος ο ερχόμενος
κι η ώρα τούτη ευλογημένη!
Στον ύμνο των αγγέλων σμίξετε τον ύμνο σας,
κι εσείς νεανίσκοι και παρθένοι!

Ευλογημένος ο ερχόμενος
και τρεις φορές ευλογημένος!
Ας μείνη στις ψυχές μας μονοκράτορας,
για τους αιώνες των αιώνων θρονιασμένος!

Αδέρφια! Ζήτω κι άλλη μια φορά!
Μέσα στο φως ανθεί η ζωή μας!
Άφθαρτη κι αβασίλευτη κι απέραντη η χαρά,
κι αγέραστ’ η χαρά η δική μας!

Πάντα μπροστά κι όλο ψηλά κι όλο ψηλότερα
κι όλο στα ωραία και στα μεγάλα!
Ο δρόμος μας, λουσμένος από φως,
μας φέρνει πάντα προς τ’ αγνότερα
που πιόμοφρα και πιο τρανά και πιο πολύτιμα
στον κόσμο δεν ειν’ άλλα!


Ζήτω σ’ εμάς! Είμαστε μείς του Ναζωραίου πιστοί,
και μεσ’ στα βάθη του είναι μας ατόφια έχει κλειστή
η προσταγή του:
Ο λόγος του ο λυτρωτικός, καθάριος ν’ ακουστή
σ΄ όλη τη γη του!

Τον παίρνουμε το λόγο του και πάμε.
Ψηλά τα μέτωπα κι από χαρά το βλέμμα λάμπει.
Και μέσ’ στη μαύρη σκοτεινιά και στης ψευτιάς τα θάμπη
τις αστραπές του πνεύματος ολόγυρα σκορπάμε,
|κι ένα τραγούδι λυτρωμού πρόσχαροι τραγουδάμε.

Μα θα διαβούμε ρεματιές και θ’ ανεβούμε βράχους,
κι η μαύρη νύχτα στις ερημιές ίσως μας βρη μονάχους.
Και μεσ’ στις άγριες λαγκαδιές και μέσα στ’ άγρια δάση
συχνά πυκνά κι ο σίφουνας κι η αντάρα θα ξεσπάση.

Μα ανάμεσα απ’ τα σύννεφα χαρούμενο θα φέξη
το πολικόν αστέρι,
και μέσ’ στην νύχτα θ’ απλωθή αόρατο ΄να χέρι,
το χέρι εκείνο που μας έχει απ’ τους πολλούς διαλέξει,
το χέρι αυτό που πλήρωσε της ξαγοράς τα λύτρα,
τώρα μας δίνει δύναμη οδηγήτρα και νικήτρα.

Και θα διαβούμε σίγουρα και νύχτες και σκοτάδια.
Γύρω μας μόνο λυτρωμού θ’ αφήνουμε σημάδια.
Και θα διαβούμε προς τ’ απέραντα,
μια μέρα, και στα αιθέρια πλάτια.
Για μας θ’ ανοίξουν τα ολόχρυσα
κι ολόφωτα των ουρανών παλάτια.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΑΔΕΡΦΙΑ

Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα
και στο Χριστό κάνουμε τάμα
κανένας μας να μη σταθή,
ώσπου η δουλειά μας να τελειώση,
στο βράχο ο πύργος να ριζώση,
κι ίσα με τ’ άστρα να υψωθή!

Άλλοι αγκωνάρια πελεκάνε,
κι άλλοι τ’ ασβέστι κουβαλάνε
και φτιάχνουνε πηλό απ’ τη γη.
Καθείς τον κόπο του θα βάλη,
κι είναι μικροί κι είναι μεγάλοι
κι άλλοι μαστόροι, άλλοι υπουργοί.

Χιλιάδες γύρω μας χαζεύουν,
άλλοι γελούν κι άλλοι παινεύουν,
- είμαστε φρόνιμοι ή τρελοί;
Αν σταματήσουμε κι αν πούμε:
δε θέλουμε άλλο ή δεν μπορούμε,
αλί σ’ εμάς και τρισαλί!

Δε ζουμ’ εμείς μέσα στο ψέμα
και στην απάτη των ονείρων.
Μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα,
είμαστε απόγονοι μαρτύρων!
Μέσα στους τάφους των ανθίζει
η πίστη αυτή που μας φλογίζει.

Λαμπάδες στο Χριστό η ζωές τους.
Γύρω μας σύννεφο οι ψυχές τους.
Κι έτσι απαλά που μας αγγίζουν,
το θείο παλμό τους μεταγγίζουν
ως μέσα στα κατάβαθά μας
και φλόγα ανάβουν στην καρδιά μας.

Χτίστες κι εμείς καθώς εκείνοι,
θέμε τον κόσμο νέος να γίνη.
Κι όλο πασχίζουμε ν΄ ανοίξουν
καινούργιου δρόμοι στον καιρό μας.
Οι άπιστοι τα δόντια τους ας τρίξουν:
Ειν’ ο Χριστός μας στο πλευρό μας!

Παιδιά! Ο Χριστός είναι μαζί μας
και χτίζει πάντα και θα χτίζη.
Εκείνος είναι που γεμίζει
χαρά και φως την ύπαρξή μας
και πλούσια δύναμη μας δίνει,
ώσπου ο σκοπός έργο να γίνη.

Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα,
κουράγια, αδέλφια, για το τάμα
πούχομε κάμει στο Χριστό.
Όλοι με κέφια ας εργαστούμε
και με χαρά ας αγωνιστούμε,
για να το κάνουμε σωστό.


ΜΕΣ’ ΣΤΑ ΣΤΑΧΥΑ

Θάρθης πάλι τώρα, Πολυαγαπημένε,
να με συναντήσης κάτω στα χωράφια.
Δρόμο μεσ’ στα στάχυα
ανοίγω και περνώ,
δρόμο μεσ’ στα στάχυα.

Πως γιορτάζει η πλάση για τον ερχομό Σου!
Λουλουδίζουν όλοι πέρα ως πέρα οι κάμποι,
κι άλλου κόσμου φως,
παραδείσιο φως,
στη θωριά σου λάμπει.

Τα κλαδιά των δέντρων γέρνουν σα να θέλουν
να σε προσκυνήσουν, και χαλιά σου στρώνουν,
πράσινα χαλιά,
πέρνα Βασιλιά
του υπερκόσμιου θρόνου.

Τα σπαρτά σαλεύουν μεσ’ στην προσδοκία,
πιο γοργό το ρυάκι σέρνει τα νερά του,
ως και κείνο ακόμα
το φτωχό το χώμα
τρέμει απ’ τη χαρά του!

Κι η ψυχή μου, ω πόσο λαχταρά και κείνη!
πως χτυπά η καρδιά μου, σα να πάη να σπάση!
Τέτοια μια χαρά
κι άλλη μια φορά
δεν την είδε η πλάση!

Πως γεμίζεις όλη μύρα την καρδιά μου!
τώρα που σε νιώθει να περνάς σιμά μου,
σαν τρελό πουλί
παίζει και λαλεί
μέσα μου βαθιά μου.

Όλα αγνά κι ωραία γύρω μου κι εντός μου!
Τίποτα δε μένει αμαρτωλό του κόσμου
στην ψυχή μου τώρα.
Άγια ναν’ η ώρα
πούρθε ο Λατρευτός μου!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ

Με την αυγή ξεκίνησαν και πάνε οι Μυροφόρες,
κι είναι λουσμένες στ’ ορθρινό το φως και χρώμα οι χώρες.
Κι εσύ ψυχή μου ξάγρυπνη, το μονοπάτι παίρνεις,
κι αντίς για νάρδο κι άρωμα τα δάκρυά σου φέρνεις,
π΄ ανάβλυσαν θερμά-θερμά στης αγωνίας τις ώρες.


ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Θ’ ανεβούμε μαζί στο βουνό,
στο βουνό το ψηλό το μεγάλο.
Μπρός εσύ, πίσω εγώ, κι αρχινώ
της αυγής το τραγούδι να ψάλλω.

Μπρος εσύ πίσω εγώ, και γοργοί
στου Θαβώρ τις κορφές θ’ ανεβούμε,
και μακριά απ’ την πολύβουη τη γη
άλλων κόσμων το φως θα χαρούμε.

Μπρος εσύ, πίσω εγώ, στην τρανή
πρωτοχάρακτη τούτη πορεία,
και θα φτάσουμε απάνω ορθρινοί,
- ω παλιά λατρευτή μου ιστορία!

Και να, φτάνουμε δω στα ψηλά,
δω που ζουν συντροφιά με τ’ αστέρια.
Ξανθοπόρφυρη αυγή μας γελά
και γιορτάζουν τα ολόφωτα αιθέρια.

Πόσο λάμπ’ η θεϊκιά σου μορφή!
πως αστράφτει ο λευκός σου χιτώνας!
Τρεις σκηνές να στηθούν στην κορφή,
- κι ας τη δέρνει ο βοριάς κι ο χειμώνας.

Τρεις σκηνές να στηθούν στην κορφή,
κι ας περνούν οι καιροί και τα χρόνια.
- Ας θωρώ τη γλυκιά Σου μορφή,
κι ας κοιμάμαι γυμνός μεσ’ στα χιόνια!



ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΨΑΛΩ ΟΠΩΣ ΤΟ ΘΕΛΩ;

Στο ευωδιασμένο τούτο δείλι,
που αργοπεθαίνει μεσ’ στα μύρα,
θέλω ν’ αφήσω την ψυχή μου
κάποιο τραγούδι να Σου πη
μα ως νάρθη ο στίχος μου στα χείλη,
λιώνει και χάνεται και σβει,
κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα
κι ούτε τα λόγια το κοντύλι.

Πώς να σου ψάλω όπως το θέλω,
Πλάστη δικέ μου και του κόσμου;
Μέσα μου ανέκφραστ’ είναι πόθοι,
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων,
ήχο να κάμω και σκοπό μου
ότι για Σε η ψυχή μου νιώθει.
Το πιο καλό δοξαστικό μου
θα μένη αυτό που δεν ειπώθη!…
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΑΠΟΨΕ…

Άκου, ψυχή μου – απόψε άγγελοι ψάλλουν
και στα γαλάζια τ’ απείρου χερουβικοί χοροί
τ’ Όνομα υμνολογούν του Τρισμεγάλου.

Ω παντοδύναμη, άφθαρτη, τρανή,
του κόσμου Αιτία, π’ αρμονικά τη δόξα Σου ιστορεί
κι η γη η φθαρτή κι οι άφθαρτοι ουρανοί

καθώς απόψε φεύγοντας γοργοί
των άστρων οι φωτόγραφτοι, τρανοί, γιγάντιοι γύροι,
ύμνους σε Σε θα λεν ως την αυγή,

κάποιο γλυκοχαρμόσυνο σκοπό
θα τραγουδήσ’ η λύρα μου κι η πούλια όσο να γείρη
τον ύμνο των αγγέλων θα Σου πω.


Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΛΥΤΡΩΜΕΝΩΝ

Κι ήτανε μαύρα τα πέλαγα και τα βουνά ανταριασμένα,
μαύρος ο πόντος, χαμέν’ η στεριά, τα λιμάνια κλεισμένα!
Όλα τα σκέπαζε τότε η νυχτιά και το μαύρο σκοτάδι.
Ε, πως εζήσαμε, Θε μου, οι φτωχοί μπρος στο στόμα του Άδη;
Γύρω μας κύκλωναν ταύροι πολλοί, πεινασμένα λιοντάρια,
όρνια ανθρωπόμορφα, σάρκες να φαν, να σπαράξουν κουφάρια.
Σκίζουν το σώμα μας, σκίζουν τις σάρκες μας, πίνουν τα αίματα!
Θε μου, ποια κόλαση ξέβρασε πάνω μας τ’ άγρια της θρέμματα;
Ειν’ η ζωή μας σαν κίτρινο πια ετοιμοθάνατο φύλλο,
μόνη, γυμνή, σα στην άκρη ενός βράχου ανεμόδαρτο ξύλο.
Παν οι χαρές μας, το γέλιο μας έσβησε κι η δύναμή μας,
σκέλεθρο τόκαμε η πείνα, ο καϋμός , ο δαρμός, το κορμί μας.
Λίγο ψωμί, κι αν το βρούμε, το τρώμε βρεγμένο στο δάκρυ,
σαν το σκυλί μας κυττούν και περνούν, που ψοφά σε μιαν άκρη.

Μα έφτασε κάποτε ως το άγιο θρονί σου, Πατέρα, η κραυγή μας,
κι έσκυψες παν’ απ’ τα σύννεφα εδώ στην πολύπαθη γη μας.
Έσκυψες παν’ απ’ τα ουράνια να ιδής την Ελλάδα μας, Θε μου!
Μάτι οργισμένο καρφώνεις μεμιάς στού οχτρούς μας και τρέμουν.
Φεύγουν και χάνονται. Πάνω τους έπεσε φόβος και τρόμος.
Σκότος και γλίστρημα κι όλεθρος γίνηκε μπρος τους ο δρόμος.
Φεύγουν και πύρινος τρέχει ξοπίσω τους αρχάγγελος Σου,
απ’ την οργή Σου ποιοι τάχα Εωσφόροι μπορούν να τους σώσουν;
Φεύγουν και φεύγουν: Χρυσάκτινη πίσω τους λάμπει πια η Μέρα,
κι η Λευτεριά, γαλανόλευκη, ολόφωτη, απλώνεται ως πέρα!
Πως λουλουδίζουν, Ελλάδα μου, κι οι κάμποι σου, ανθίζουν τα βράχια!
Κρίνα γεμίζουν και ρόδα ως κι αυτά τα ξερά καταράχια!
Ήχους απόκοσμους στέλνουν τα πέλαγα, στέλνουν τα δάση,
μύρο, τραγούδι, υμνολόγημα υψώνεται απ’ όλη την πλάση.
Ευλογημένη η στιγμή! Ας την δοξάσουν αμέτρητα στόματα Ελλήνων.
Δόξα εν υψίστοις! Τον ύμνο οι ψυχές ας προσφέρουν σ’ Εκείνον!
Δόξα εν υψίστοις! Χαρά στις καρδιές, πανηγύρι στην κτίση.
Δόξα εν υψίστοις! Σαν ήχος βροντής τον αιθέρα ας δονήση.

Δοξολογήστε μαζί μας τον Κύριον, ήλιοι κι αστέρια,
δοξολογήστε τον, άχραντα εσείς της Εδέμ περιστέρια.
Ψάλετε ωδές, χερουβίμ, σεραφείμ, στον Ελευθερωτή μας,
ύμνους καινούργιους, αρχάγγελοι κι άγγελοι, στον Λυτρωτή μας.
Ήρωες που κοίτεστε σ’ έρμα βουνά, σε γκρεμούς, σε λαγκάδια,
πνεύματα αγνά μεσ’ στης δόξας το φως που νικά τα σκοτάδια,
λάτε κι εσείς, λυτρωμένοι αδελφοί, στην ελεύθερη γη μας,
σμίξτε τον ύμνο σας, άγιες ψυχές, στη νικήτρα κραυγή μας.
Σμίξτε τον ύμνο, μεγάλοι νεκροί, τιμημένα παιδιά μας,
στ’ άγια σας κόκκαλα βλάστησε πάλι ξανά η Λευτεριά μας.
κι όλα, και πλάσματα, κι άψυχα κι έμψυχα κι ήρωες κι ανθρώποι,
λόγγοι ραχούλες, βρυσούλες, δέντρα, ματοπότιστοι τόποι,
νέοι και νέες, λυτρωμένος λαός, και μικροί και μεγάλοι,
ύμνο στον Ύψιστο, πάσα πνοή, για την λύτρωση ας ψάλη.
Με την ανίκητη χάρη Του η Ελλάδα μας πάλι εδοξάστη.
Δόξα σοι, Κύριε! Δόξα σοι, Άγιε! Δόξα σοι, Πλάστη!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Στην Αθήνα σήμερα και χτες
κράτησαν τις πόρτες τους κλειστές.
Κι ένας ξένος, έρμος και φτωχός,
στέκει σε μιαν άκρη μοναχός.

Κάποτε, σε χρόνια περασμένα,
(πόρτες και παράθυρα κλεισμένα)
κάποτε σε χρόνια μακρινά,
κίνησε από μέρη αλαργινά.

Διάβηκε, κατέβηκε στην πόλη,
μα στα λόγια του γέλασαν όλοι.
Κάποιοι μόνο, λίγοι, διαλεχτοί,
χώρισαν και τούμειναν πιστοί.

Στην Αθηνά σήμερα και χτες
κράτησαν τις πόρτες τους κλειστές.
Κι ο διαβάτης μεσ’ στη σιγαλιά,
στέκει και θυμάται τα παλιά…

-πόρτες σφαλιχτές από καιρό,
στ’ άνοιγμά σας νάμπω λαχταρώ.
Αχ, αυτό το πείσμα το μεγάλο,
πιο πικρό για μένα δεν ειν’ άλλο!

Πόρτες σφαλιχτές που με κυττάτε,
σαν το σάπιο πράμα που πετάτε,
αχ, αυτό το κρίμα το βαρύ,
ποιοί θα σας το σβήσουνε καιροί;

Σπίτια που με διώξατε στα ξένα,
μεσ’ στην άρνηση σας κλειδωμένα,
για σας έχω χύσει πικρό δάκρυ,
έρημος, σκυφτός, σε κάποια άκρη.

Ήταν ένα βράδυ, χτες το βράδυ,
που σας σκέπαζε άγρια το σκοτάδι.
Κι ως τα βάθη μ’ έσφιξεν ο πόνος,
πούμουν τόσος μόνος, τόσο μόνος…

Κάποιες πόρτες άνοιξαν δειλές,
μες’ στις γειτονιές τις σιωπηλές.
Κάποιες πόρτες, σαν θερμές αγκάλες,
κι ύστερα μαζί τους κι άλλες, κι άλλες.

Ένα φως γελά μεσ’ στο σκοτάδι
κι άστρα ξαναγέμισαν το βράδυ.
Μουσικές ξυπνούν τη σιγαλιά,
σαν από παράξενα πουλιά.

Κι αρχινά το δείπνο της αγάπης.
Λάμπει ο τρισχαρούμενος διαβάτης!
Φέγγουν και τα σπίτια γιορτερά,
μεσ’ στην αναπάντεχη χαρά.

Λάμπουν οι ψυχές ευτυχισμένες,
π’ άνοιξαν τις πόρτες τις κλεισμένες.
Της αλήθειας τ’ άκρατο ποτήρι
τόκαμε διπλό το πανηγύρι.

Στην Αθήνα, τώρα έχουν γιορτές
π’ άνοιξαν οι πόρτες οι κλειστές.
άνοιξε η Αθήνα την καρδιά της,
για να μπη ο καλόγνωμος Διαβάτης.


ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ

Γαλάζιο φως και χρυσαφί τον κάμπο έχει γεμίσει,
και στέλνει ρόδινο ασπασμό η Ανατολή στη Δύση.
Μα εσείς, Μαρίες ευλαβικές, Μαρίες πολύ θλιμμένες,
άλλο δεν έχετε στού νου το βλέμμα εμπρός κρατήσει,
παρά δικές Του θύμησες γλυκές κι αγαπημένες.

Πάρτε με, κόρες της Σιών, στον ορθρινό σας δρόμο,
όλη τη νύχτα εσβήστηκα στη λύπη και στον πόνο.
Τον Λατρευτό μου ας ξαναδώ κι ας είναι και στον τάφο
-κάποιαν ελπίδα ανάστασης μέσα μου πάντα θάχω.
Πάρτε με, Μυροφόρες μου, στον ορθρινό σας δρόμο!
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΑΠΛΑ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Άκουσε, Κύριε! Νύχτα. Θα σου πω,
χωρίς τραγούδι απόψε και σκοπό,
απλά δυο λόγια μεσ’ απ’ την καρδιά μου,
στη νύχτα που σωπαίνει ολόγυρά μου.
Τ’ ορνίθι λάλησε, μα εγώ δεν κλείνω μάτι.
Ειν’ η ψυχή προσευχή γεμάτη.
Θέλω πατέρα να σε πω ξανά,
χωρίς κυμβάλων ήχους κι ωσαννά.
Πατέρα, σαν παιδί σου, να σε κράξω,
και μόνο απλά κι αθώα να σε κυττάξω.


Ο πόθος μου δε σούμεινε κρυφός.
Τον έστησα μπροστά σου μεσ’ στο φως.
Κι ουδέ τα λάθη μου έμειναν κρυμμένα,
σε Σένα τα φανέρωσα ένα-ένα.
Το κάθε δάκρυ που έσταζε καυτό,
δεν έλεε πως γοργά θα γιατρευτώ;
Πατέρα μου, τ’ άλετρι σου έχει οργώσει
βαθιά, με τ’ ατσαλένιο του γυνί.
Ας στάξουν χάρης δρόσο οι ουρανοί
καρπούς γλυκούς κι αμέτρητους να δώση!

Τακ-τακ μετρούν οι χτύποι της καρδιάς
τον πόνο της αμίλητης βραδιάς.
Και πένθιμες αργά περνούν οι ώρες,
σφιγμένες στην οδύνη μυροφόρες.
Νεκρούς αγαπημένους κλαιν εδώ,
και σκύβω μεσ’ στα στήθη μου να δω…
Καλές προθέσεις πούσβησαν νωρίς,
και πόθοι αγνοί που μούμελλε να πέσουν
σαν άνθη, κι ω ψυχή δεν καρτερείς
στην ώρα τους να φτάσουν και να δέσουν!

Γιατί ‘ναι τούτ’ η νύχτα μελανή
και πιότερο απ’ τις άλλες βουρκωμένη;
Τα στήθια μου πλακώσαν οι ουρανοί
κι αγγίζουν ως τη γη μαυροντυμένοι.
Μπουρίνι θα ξεσπάση; Ποιος το ξέρει;
Μα ποιος μπορεί να πη για την αυγή,
σαν τι παρηγοριές θε να μου φέρη;
Ας έρθη κι η βροχή και το χαλάζι,
κι ας σπάσουν οι ουρανοί μ’ ορμή στη γη.
Εσένα έχω πατέρα! Τι με νοιάζει;


Και τούτο θέλω πάλι να σου πω,
χωρίς τραγούδι απόψε και σκοπό…
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

:8 :8 :8

ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ

Μαζί θα περπατήσουμε χέρι με χέρι
στο δρόμο τούτο που στη θέωση θα μας φέρη.
Μαζί θα περπατήσουμε χειμώνες – καλοκαίρια,
και στης γαλήνης τις στιγμές και στα αγριοκαίρια.
Ο δρόμος ανηφορικός και δύσκολος ο τόπος
μα σαν μονοιάζουν αδελφοί κι αντάμα ξεκινάνε,
ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος.

Μαζί θα περπατήσουμε σ’ αυτό το δρόμο
που τον περπάτησε ο Χριστός με το σταυρό στον ώμο.
Μέσα στα βάθη του είναι μας ζηλότυπα ας κλειστή
η προσταγή του:
ο λόγος του ο λυτρωτικός καθάριος ν’ ακουστή
σ’ όλη τη γη του…
Ο θερισμός είναι πολύς κι είναι λευκές οι χώρες
απ’ τις ψυχές που ωρίμασαν στις αγωνίας τις ώρες.
Ο θερισμός είναι πολύς κι εμείς είμαστε λίγοι,
κι αλίμονο στο θεριστή που απ’ τη δουλειά θα φύγη.

Μαζί θα περπατήσουμε χέρι με χέρι
στο δρόμο που φεγγοβολά της Βηθλεέμ τ’ αστέρι.
Με μια ψυχή, με μια καρδιά, την ίδια γνώμη,
των μυστηρίων του Θεού πιστοί οικονόμοι,
ν’ αντλούμε απ’ την ενότητα την δύναμή μας,
για να προσφέρουμε σ’ Αυτόν θυσία δεκτή
και την ψυχή και το κορμί μας.

Κύριε, που βρίσκεσαι μαζί με δυό και τρεις,
που στ’ όνομά σου ειν’ αθροισμένοι,
στείλε την άρρητη δροσιά της ευλογίας σου
στη διψασμένη μας ψυχή που περιμένει.
Δώσε στους δούλους σου το πνεύμα σου,
καθώς στους μαθητές σου τόχες στείλει,
κι ας οδηγή τα βήματά μας στο δικό σου θέλημα
η πύρινη του φωτισμού σου στήλη.
Χάλκεψε την ενότητά μας ακατάλυτη,
με αγάπη και ταπεινοσύνη,
κι ας είναι πάντα στις ψυχές μας άσβηστη
δική σου ειρήνη και πνευματική ευφροσύνη.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

ΜΗΝ ΑΠΟΚΑΝΗΣ, ΔΟΥΛΕΥΤΗ!

Ταχιά – ταχιά, με τη δροσιά που στάξανε τ’ αστέρια,
ξύπνησε πάλι κι άδραξε στα δυο το αλέτρι χέρια
και βύθιζε το στιβαρά στη γη την πλουτοφόρα,
και σπέρνε χεροπάλαμα σπόρο άφθονο, την ώρα
που ο πρόσχαρος κορυδαλλός σε χαιρετά απ’ τα αιθέρια.

Σπρώχνε τ’ αλέτρι σου γερά και πίσω μην κυττάζης.
Μεσ’ στις ψυχές που σου έλαχε την αρετή να σπέρνης,
μην αποκάμης, δουλευτή, την θεία σπορά να φέρνης.
Θάρθη ο καιρός του θερισμού και συ θ’ αναγαλλιάζης
θεία ευλογία! τον καρπό σωρούς θα τον συνάζης!


ΟΡΑΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

Ήρθες κι απόψε να με βρης,
Νύμφη μεγάλη,
ήρθες κι απόψε όπως και χθες
κι όπως την άλλη.

Ω συ, ιέρεια Θεού
γεμάτη χάρη,
γιατ’ είν’ η όψη σου χλωμή
σαν το φεγγάρι;

Γιατί τα μάτια σου ειν’ απόψε
βουρκωμένα;
Δάκρυα κυλάνε στη μορφή σου
πυρωμένα.

Νιώθεις τον πόνο μου; τον πόνο
όλου του κόσμου;
Θαλασσοπούλι σ’ ένα βράχο
ο λογισμός μου.

Οι πίκρες όλης της φυλής
στα σωθικά μου
τα βάσανα των αδελφών μου
όλα δικά μου.

Το αίμα τους έτρεξε ζεστό
γύρω μου γύρω
των ομήρων,
των σκλαβωμένων, των σφαγμένων,

Κι αχνίζει ακόμα, ποταμός,
στην έρημη χώρα,
που κλαίει των γιών της το χαμό
μελανοφόρα.

Πώς να σου πω το που με τρώει
πικρό μαράζι;
βαθύς ο πόνος, πνεύμα αγνό,
που με σπαράζει.

Όθε διαβώ, φριχτά βογγάνε
οι σκοτωμένοι,
πατώ μια γη πούνε με σάρκες
ζυμωμένη.

Κι ένας λαός μέσα μου κλαίει
και καρτερεί,
ως να σημάνουν αναστά-
σιμοι καιροί.

Ένας λαός θρηνεί βαθιά
μου και προσμένει
Θρηνείς κι εσύ μαζί του, ω Νύμφη
πονεμένη!

Και καρτερεί, και καρτερεί
την ώρα κείνη,
που θα χαρή την ανεκύμαντη
γαλήνη.
Ένας λαός που καρτερεί
και δε μιλεί,
γιατί λαχτάρησε και πόνεσε
πολύ.

Των ζωντανών σεμνές πομπές
αργά κινάνε
γλυκές θα λάμψουν πάλι αυγές
όπου και νάναι.

Όρθροι πνευμάτων γαληνών
γλυκοχαράζουν
άσπρες βαρκούλες μεσ’ στο φως
οι πόθοι αράζουν.

Ανάλαφρες είν’ οι στιγμές
σαν ρόδου μύρο
πνεύμα γαλήνιο, εδώ στα πόδια σου
θα γύρω.

Δος του βιολιού μου ήχους γλυκούς
και μαγεμένους,
να τραγουδήσω την ανάσταση
του Γένους!


ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Λοιπόν, το ξέρεις! Είμ’ εγώ ο μεγάλος Διχαστής,
που τη φωτιά του διχασμού μέσα στη γη έχω ρίξει.
κι όσο στο εγώ σου ορμητικά κι αν ζήταες να κλειστής,
τη μια και μόνη ύπαρξη στα δυό την έχω ανοίξει.

Ξέρω ποιάν έχθρα αφίλιωτη θρέφεις για με, και ποια
λατρείας αντίπαλης φωτιά στα σωθικά σου βράζει.
Φτωχή ψυχή! Τάχα τι λες; πως θα ξεφύγης πιά
το χέρι αυτό που σ’ άδραξε κι ανήλεα σε δικάζει;

Μάθε το: κάποτε κι εσύ θα πάψη να με φτύνης.
Θα βρης τον ένα σου εαυτό ξανά, και θα ευφρανθής
στην άρρητη του λυτρωμού χαρά και της Ειρήνης.

Μα αν σου μένω πάντα εχθρός και βαρετός και ξένος,
κι έτσι αν αρνιέσαι ολόκληρος σε μένα να δοθής,
θα μένης πάντα δίβουλος και πάντα διχασμένος.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Άβαταρ μέλους
inaf
Κορυφαίος Αποστολέας
Κορυφαίος Αποστολέας
Δημοσιεύσεις: 464
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 14, 2008 10:35 pm
Τοποθεσία: Σωτήρης@Αγ. Παρασκευή

Re: Άπαντα - Γ. Βερίτη

Δημοσίευση από inaf »

:8
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Μεγάλη Πέμπτη, κι έσκυψα γλυκά να σε φιλήσω,
σ’ ένα φιλί, θερμό φιλί, τον πόνο μου να κλείσω.
Κι εκεί π’ ακούμπησ’ απαλά στη θεία πληγή τα χείλη,
αλάλητα Σε ικέτεψα, στον κόσμο όσο θα ζήσω,
μπρος στο Σταυρό Σου να καή η ζωή μου σαν καντήλι.



ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΛΗΣΤΗ

Βλαστήμιες κι αναθέματα ξεσπούν ολόγυρά Σου,
φαρμακερές σαν τα καρφιά, και σχίζουν την καρδιά Σου.
Κι ω πονεμένε μου Χριστέ, στη σκοτεινιάν αυτή,
που όμοια με μαύρη κόλασι χυμά στο Γολγοθά Σου,
τι γλυκοφώς εσκόρπισε το βλέμμα ενός ληστή!


ΔΙΣΤΑΓΜΌΣ

Μεγάλο Σάββατο έφτασε, κι ανάστα δε θα ψάλω!
Ότι πανώριο μέσα μου και θείο κι ότι μεγάλο,
το μάρανεν ο δισταγμός, και πια άλλο δεν κρατώ
παρ’ ένα κίτρινο κερί, από παληά σβηστό…
Μεγάλο Σάββατο έφτασε κι ανάστα δε θα ψάλω!

ΟΤΙ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ!

Με τα χρυσόξανθα μαλλιά τα πόδια Σου σπογγίζει,
κι απ’ άγιο δέος τα δάχτυλα τρέμουν καθώς Σε αγγίζει.
Κι Εσύ, που τάχα αδιάφορος σ’ άλλη μεριά κυττάζης,
τον ύμνο της αμαρτωλής που κλαίει πικρά ετοιμάζεις.
Σ’ όσους αγάπησαν πολύ, πολύ ο Χριστός χαρίζει.


ΠΕΝΤΑΣΤΙΧΟ

Τις πέντε που μου χάρισες άγιασέ μου,
να βλέπω τ’ άχραντο Σου φως με μάτι αγνό και καθαρό,
τον αγγελοτραγούδιστο τρισάγιον ύμνο να χαρώ,
κι όμοια με τον προφήτη Σου, στα χείλη μου ω Χριστέ μου,
να παίρνω του φριχτού βωμού τον άνθρακα τον Ιερό!


ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ

Η στράτα μύρο γέμισεν, Ιησού, στο πέρασμά Σου.
Φωτοσταλίδες έσταξαν απ’ τα γλυκά Σου μάτια,
και ροδοπέταλα έραναν ολούθε τα μαλλιά Σου.
Κι απ’ τα στενά κι ολόδροσα του κάμπου μονοπάτια,
ξανθές παιδούλες, τρέξανε οι ψυχές μας, να τα μάσουν.
«Ιδού βαδίζω…» Κύριε, δέξου με
ξεχνώντας τον πολύ μου ρύπο…
Εσύ που ακούς τον κρυφό πόθο μου
και της καρδιά μου κάθε χτύπο.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Πνευματικά Αναγνώσματα”