Το Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής (θα ανανεώνεται κάθε Κυ

[g_aggelos]

Κυριακή 23 Απριλίου

Πραξ. α’ 1-8

Η ανάληψις του Χριστού

Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω Θεόφιλε, ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν άχρι ης ημέρας εντειλάμενος τοις αποστόλοις διά Πνεύματος Αγίου ους εξελέξατο ανελήφθη· οις και παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συναλιζόμενος παρήγγειλεν αυτοίς από Ιεροσολύμων μη χωρίζεσθαι, αλλά περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατέ μου· ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας. Οι μεν ουν συνελθόντες επηρώτων αυτόν λέγοντες· Κύριε, ει εν τώ χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ; Είπε δε πρός αυτούς· ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία, αλλά λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ υμάς, και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Εις το πρώτον βιβλίον, ω Θεόφιλε, εμίλησα δι’ όλα, όσα ο Ιησούς άρχισε να κάνει και να διδάσκει μέχρι της ημέρας που ανελήφθη, αφού έδωκε διά του Αγίου Πνεύματος εντολάς εις τους αποστόλους, που είχε διαλέξει. Εις αυτούς παρουσιάσθηκε ζωντανός μετά τα πάθη του με πολλάς αποδείξεις, διότι επί σαράντα ημέρας παρουσιάζετο εις αυτούς και μιλούσε διά την βασιλείαν του Θεού. Και καθ’ ον χρόνον τους συνανεστρέφετο, τους παρήγγειλε να μη φύγουν από τα Ιεροσόλυμα αλλά να περιμένουν την υπόσχεσιν του Πατέρα, την οποίαν είπε, «Ακούσατε από εμέ, ότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισε με νερό, αλλά σεις θα βαπτισθείτε με Πνεύμα Άγιον, ύστερα από λίγες ημέρες». Όταν λοιπόν ήσαν συγκεντρωμένοι τον ερωτούσαν, «Κύριε, μήπως αυτός είναι ο καιρός που θα αποκαταστήσεις την βασιλείαν του Ισραήλ;». Αυτός δε τους είπε, «Δεν είναι δική σας υπόθεσις να ξέρετε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους όρισε ο Πατέρας κατά την δικήν του εξουσίαν, αλλά θα λάβετε δύναμιν, όταν έλθει το Άγιον Πνεύμα επάνω σας, και θα είσθε μάρτυρές μου εις την Ιερουσαλήμ και εις ολόκληρην την Ιουδαίαν και Σαμάρειαν και μέχρι των περάτων της γης».

[g_aggelos]

Κυριακή 30 Απριλίου

Πραξ. ε’ 12-20

Θαύματα και θεραπείαι διά των αποστόλων

Διά δέ των χειρών των αποστόλων εγίνετο σημεία και τέρατα εν τώ λαώ πολλά, και ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά Σολομώντος, των δέ λοιπών ουδείς ετόλμα κολλάσθαι αυτοίς, αλλ εμεγάλυνεν αυτούς ο λαός,
μάλλον δέ προσετίθεντο πιστεύοντες τώ Κυρίω πλήθη ανδρών τε και γυναικών, ώστε κατά τάς πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου κάν η σκιά επισκιάση τινί αυτών. Συνήρχετο δέ και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις ῾Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες. Αναστάς δέ ο αρχιερεύς και πάντες οι σύν αυτώ, η ούσα αίρεσις των Σαδδουκαίων, επλήσθησαν ζήλου και επέβαλον τάς χείρας αυτών επί τους αποστόλους, και έθεντο αυτούς εν τηρήσει δημοσία. Άγγελος δέ Κυρίου διά της νυκτός ήνοιξε τάς θύρας της φυλακής, εξαγαγών τε αυτούς είπε, πορεύεσθε, και σταθέντες λαλείτε εν τώ ιερώ τώ λαώ πάντα τα ρήματα της ζωής ταύτης.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Με τα χέρια των αποστόλων εγίνοντο πολλά θαύματα και τέρατα μεταξύ του λαού, και συνήθιζαν να συγκεντρώνονται όλοι με μια ψυχή εις την στοάν του Σολομώντος. Από τους άλλους κανείς δεν ετολμούσε να προσκολληθεί εις αυτούς, ο λαός όμως τους έτρεφε μεγάλη υπόληψιν, ακόμη δε περισσότερον, προσετίθεντο πλήθη ανδρών και γυναικών που επίστευαν εις τον Κύριον. Ακόμη και τους ασθενείς έφερναν στις πλατείες και τους έβαζαν σε κρεββάτια και φορεία ώστε, όταν θα περνούσε ο Πέτρος, να πέση έστω και η σκιά του σε κάποιον από αυτούς. Μαζευότανε και κόσμος από τας πέριξ πόλεις εις την Ιερουσαλήμ και έφερναν τους ασθενείς και όσους εβασανίζοντο από πνεύματα ακάθαρτα, και όλοι εθεραπεύοντο. Τότε σηκώθηκε ο αρχιερεύς και όλοι όσοι ήσαν μαζί του, δηλαδή το κόμμα των Σαδδουκαίων, και γεμάτοι από φθόνον έβαλαν τα χέρια τους επάνω εις τους αποστόλους και τους εφυλάκισαν δημόσια. Αλλά άγγελος Κυρίου άνοιξε την νύχτα τις πόρτες της φυλακής, τους έβγαλε έξω και είπε, «Πηγαίνετε, σταθήτε εις τον ναόν και μιλήστε εις τον λαόν δια την νέαν αυτήν ζωήν».

[g_aggelos]

Κυριακή 7 Μαΐου

Πραξ. στ’ 1-7

Η εκλογή των επτά

Εν δέ ταίς ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών πρός τους Εβραίους, ότι παρεθεωρούντο εν τη διακονία τη καθημερινή αι χήραι αυτών. Προσκαλεσάμενοι δέ οι δώδεκα το πλήθος των μαθητών είπον, ουκ αρεστόν εστιν ημάς καταλείψαντας τον λόγον του Θεού διακονείν τραπέζαις. Επισκέψασθε ουν, αδελφοί, άνδρας εξ υμών μαρτυρουμένους επτά, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας, ους καταστήσομεν επί της χρείας ταύτης, ημείς δε τη προσευχή και τη διακονία του λόγου προσκαρτερήσομεν. Και ήρεσεν ο λόγος ενώπιον παντός του πλήθους, και εξελέξαντο Στέφανον, άνδρα πλήρη πίστεως και Πνεύματος Αγίου, και Φίλιππον και Πρόχορον και Νικάνορα και Τίμωνα και Παρμενάν και Νικόλαον προσήλυτον Αντιοχέα, ους έστησαν ενώπιον των αποστόλων, και προσευξάμενοι επέθηκαν αυτοίς τάς χείρας. Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα, πολύς τε όχλος των Ιουδαίων υπήκουον τη πίστει.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Κατά της ημέρας αυτάς, όταν οι μαθηταί επληθύνοντο, άρχισαν παράπονα των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, διότι παρημελούντο αι χήραι των κατά την καθημερινήν διανομήν. Τότε οι δώδεκα προσκάλεσαν όλον το σώμα των μαθητών και είπαν, «Δεν είναι σωστό να αφήσωμεν εμείς τον λόγον του Θεού και να υπηρετούμε σε τραπέζια. Αναζητήσατε λοιπόν, αδελφοί, επτά άνδρας μεταξύ σας που να χαίρουν καλής φήμης, πλήρεις από Άγιον Πνεύμα και σοφίαν, τους οποίους θα τοποθετήσωμεν εις το έργον αυτό, εμείς δε θα αφοσιωθούμε εις την προσευχήν και εις την υπηρεσίαν του λόγου». Αυτά που είπαν, άρεσαν σε όλους και εδιάλεξαν τον Στέφανον, άνδρα γεμάτον πίστιν και Πνεύμα Άγιον, και τον Φίλιππον, τον Πρόχορον, τον Νικάνορα, τον Τίμωνα, τον Παρμενάν και τον Νικόλαον, ο οποίος ήτο προσήλυτος από την Αντιόχειαν. Αυτούς έφεραν ενώπιον των Αποστόλων οι οποίοι προσευχήθηκαν και έθεσαν επάνω τους τα χέρια. Και ο λόγος του Θεού διεδίδετο, ο αριθμός των μαθητών εις την Ιερουσαλήμ ηύξανε πάρα πολύ και πολλοί από τους ιερείς υπήκουαν εις την πίστιν.

[g_aggelos]

Κυριακή 14 Μαΐου

Πραξ. θ’ 32-42

Ο Πέτρος θεραπεύει τον Αινέαν εις Λύδδαν

Εγένετο δε Πέτρον διερχόμενον διά πάντων κατελθείν και προς τους αγίους τους κατοικούντας Λύδδαν. Εύρε δε εκεί άνθρωπόν τινα Αινέαν ονόματι, εξ ετών οκτώ κατακείμενον επί κραβάττω, ος ην παραλελυμένος. και είπεν αυτώ ο Πέτρος· Αινέα, ιάταί σε Ιησούς ο Χριστός· ανάστηθι και στρώσον σεαυτώ. και ευθέως ανέστη. και είδον αυτόν πάντες οι κατοικούντες Λύδδαν και τον Σάρωνα, οίτινες επέστρεψαν επί τον Κύριον. Εν Ιόππη δέ τις ην μαθήτρια ονόματι Ταβιθά, η διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αύτη ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει. Εγένετο δέ εν ταίς ημέραις εκείναις ασθενήσασαν αυτήν αποθανείν, λούσαντες δε αυτήν έθηκαν εν υπερώω. Εγγύς δε ούσης Λύδδης τη Ιόππη οι μαθηταί ακούσαντες ότι Πέτρος εστίν εν αυτή, απέστειλαν δύο άνδρας πρός αυτόν παρακαλούντες μη οκνήσαι διελθείν έως αυτών. Αναστάς δέ Πέτρος συνήλθεν αυτοίς, ον παραγενόμενον ανήγαγον εις το υπερώον, και παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ αυτών ούσα η Δορκάς. Εκβαλών δε έξω πάντας ο Πέτρος θεις τα γόνατα προσηύξατο, και επιστρέψας προς το σώμα είπε, Ταβιθά, ανάστηθι. η δέ ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτής, και ιδούσα τον Πέτρον ανεκάθισε. Δούς δέ αυτή χείρα ανέστησεν αυτήν, φωνήσας δέ τους αγίους και τας χήρας παρέστησεν αυτήν ζώσαν. Γνωστόν δέ εγένετο καθ όλης της Ιόππης, και πολλοί επίστευσαν επί τον Κύριον.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Ο Πέτρος, κατά την διάρκεια περιοδείας του εις όλη την περιοχή, κατέβηκε να επισκεφθεί και τους αγίους που κατοικούσαν εις την Λύδδαν. Εκεί ευρήκε κάποιον που ωνομάζετο Αινέας, ο οποίος ήτο κατάκοιτος επί οκτώ χρόνια διότι ήτο παράλυτος. Και του είπε ο Πέτρος, «Αινέα, σε θεραπεύει ο Ιησούς Χριστός, σήκω και στρώσε το κρεβάτι σου». Και αμέσως εσηκώθηκε. Και τον είδαν όλοι οι κάτοικοι της Λύδδας και του Σάρωνος, και επέστρεψαν εις τον Κύριον. Εις την Ιόππην υπήρχε κάποια μαθήτρια που έκανε πολλές αγαθοεργίες και ελεημοσύνες. Συνέβη κατά τας ημέρας εκείνας να ασθενήσει και να πεθάνει, αφού δε την έλουσαν, την έβαλαν εις το ανώγι. Επειδή η Λύδδα ήτο κοντά εις την Ιόππην, οι μαθηταί άκουσαν ότι ο Πέτρος είναι εκεί, και του έστειλαν δύο άνδρας με την παράκλησιν : «Μη βραδύνεις να έλθεις εις εμάς». Ο Πέτρος εσηκώθηκε και επήγε μαζί τους. Όταν έφθασε, τον οδήγησαν εις το ανώγι και παρουσιάσθηκαν εις αυτόν όλες οι χήρες οι οποίες έκλαιαν και έδειχναν τα υποκάμισα και τα ενδύματα, που έκανε η Δορκάς όταν ήτο μαζί τους. Ο Πέτρος έβγαλε όλους έξω, εγονάτισε και προσευχήθηκε. Ύστερα εστράφη προς το σώμα και είπε, «Ταβιθά, σήκω». Αυτή άνοιξε τα μάτια της και όταν είδε τον Πέτρο, ανασηκώθηκε. Ο Πέτρος της έδωκε το χέρι και την εσήκωσε ορθή. Ύστερα εφώναξε τους αγίους και τις χήρες και την παρουσίασε ζωντανή. Αυτό έγινε γνωστό εις όλη την Ιόππην και πολλοί επίστεψαν εις τον Κύριον.

[g_aggelos]

Κυριακή 21 Μαΐου

Πραξ. κστ΄1, 12-20

Η ομιλία του Παύλου ενώπιον του Αγρίππα

Αγρίππας δε πρός τον Παύλον έφη, επιτρέπεταί σοι υπέρ σ’ εαυτού λέγειν. Τότε ο Παύλος εκτείνας την χείρα απελογείτο, Εν οις και πορευόμενος εις την Δαμασκόν μετ εξουσίας και επιτροπής της παρά των αρχιερέων, ημέρας μέσης κατά την οδόν είδον, βασιλεύ, ουρανόθεν υπέρ την λαμπρότητα του ηλίου περιλάμψαν με φως και τους συν εμοί πορευομένους, πάντων δέ καταπεσόντων ημών εις την γην ήκουσα φωνήν λαλούσαν προς με και λέγουσαν τη Εβραίδι διαλέκτω, Σαούλ Σαούλ, τι με διώκεις; σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν. Εγώ δε είπον, τις εί, Κύριε; ο δε είπεν, εγώ ειμί Ιησούς ον συ διώκεις. Αλλά ανάστηθι και στήθι επί τους πόδας σου, εις τούτο γάρ ώφθην σοι, προχειρίσασθαί σε υπηρέτην και μάρτυρα ων τε είδες ων τε οφθήσομαί σοι, εξαιρούμενός σε εκ του λαού και των εθνών, εις ους εγώ σε αποστέλλω ανοίξαι οφθαλμούς αυτών, του επιστρέψαι από σκότους εις φως και της εξουσίας του σατανά επί τον Θεόν, του λαβείν αυτούς άφεσιν αμαρτιών και κλήρον εν τοις ηγιασμένοις πίστει τη εις εμέ. Όθεν, βασιλεύ Αγρίππα, ουκ εγενόμην απειθής τη ουρανίω οπτασία, αλλά τοις εν Δαμασκώ πρώτον και Ιεροσολύμοις, εις πάσάν τε την χώραν της Ιουδαίας και τοις έθνεσιν απαγγέλλω μετανοείν και επιστρέφειν επί τον Θεόν, άξια της μετανοίας έργα πράσσοντας.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Τότε ο Αγρίππας είπε εις τον Παύλο, «Έχεις την άδεια να μιλήσεις δια τον εαυτό σου». Και ο Παύλος, αφού άπλωσε το χέρι του, άρχισε να απολογείται. Με τέτοιες προθέσεις επήγαινα εις την Δαμασκόν με εξουσίαν και εντολήν από τους αρχιερείς, και ενώ προχωρούσα στον δρόμο μου, βασιλεύ, το μεσημέρι είδα φως από τον ουρανό λαμπρότερο από τον ήλιο, να λάμπει γύρω μου και γύρω από εκείνους που εβάδιζαν μαζί μου. Επέσαμε όλοι κάτω εις την γην και τότε άκουσα φωνή να μου λέγει, εις την εβραϊκή γλώσσα, «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Είναι σκληρό για σε να κλωτσάς το βούκεντρον». Εγώ δε είπα, «Ποιος είσαι Κύριε;», και ο Κύριος είπε, «Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίον συ καταδιώκεις. Αλλά σήκω και στάσου στα πόδια σου, διότι γι’ αυτόν τον σκοπό εμφανίστηκα σ’ εσέ: διά να σε καταστήσω υπηρέτη και μάρτυρα και για όσα είδες τώρα και για όσα θα ιδής από εμέ. Θα σε ελευθερώνω από τον λαό αυτόν και από τους εθνικούς, εις τους οποίους εγώ σε στέλλω δια να ανοίξεις τα μάτια τους ώστε να επιστραφούν από το σκοτάδι εις το φως και από την εξουσία του Σατανά εις τον Θεόν, διά να λάβουν διά της πίστεως σ’ εμέ άφεσιν αμαρτιών και μερίδα μεταξύ εκείνων που ο Θεός έκανε δικούς του». Κατόπιν τούτου, βασιλεύ Αγρίππα, δεν έγινα απειθής εις την ουράνιον οπτασία, αλλά εκήρυττα πρώτα εις τους κατοίκους της Δαμασκού και ύστερα εις τα Ιεροσόλυμα και εις όλη την χώρα της Ιουδαίας και εις τους εθνικούς να μετανοήσουν και να επιστρέψουν εις τον Θεό, αποδεικνύοντες την μετάνοιά τους με έργα.

[g_aggelos]

Κυριακή 28 Μαΐου

Πραξ. ιστ’ 16-34

Φυλάκισις και απελευθέρωσις του Παύλου και του Σίλα

Εγένετο δε πορευομένων ημών εις προσευχήν παιδίσκην τινά έχουσαν πνεύμα πύθωνος απαντήσαι ημίν, ήτις εργασίαν πολλήν παρείχε τοις κυρίοις αυτής μαντευομένη. Αύτη κατακολουθήσασα τω Παύλω και τω Σίλα έκραζε λέγουσα, ούτοι οι άνθρωποι δούλοι του Θεού του υψίστου εισίν, οίτινες καταγγέλλουσιν ημίν οδόν σωτηρίας. Τούτο δε εποίει επί πολλάς ημέρας. Διαπονηθείς δε ο Παύλος και επιστρέψας τω πνεύματι είπε, παραγγέλλω σοι εν τω ονόματι Ιησού Χριστού εξελθείν απ αυτής. Και εξήλθεν αυτή τη ώρα. Ιδόντες δε οι κύριοι αυτής ότι εξήλθεν η ελπίς της εργασίας αυτών, επιλαβόμενοι τον Παύλον και τον Σίλαν είλκυσαν εις την αγοράν επί τους άρχοντας, και προσαγαγόντες αυτούς τοις στρατηγοίς είπον, ούτοι οι άνθρωποι εκταράσσουσιν ημών την πόλιν Ιουδαίοι υπάρχοντες. Και καταγγέλλουσιν έθη α ουκ έξεστιν ημίν παραδέχεσθαι ουδέ ποιείν Ρωμαίοις ούσι. Και συνεπέστη ο όχλος κατ’ αυτών. Και οι στρατηγοί περιρρήξαντες αυτών τα ιμάτια εκέλευον ραβδίζειν, πολλάς τε επιθέντες αυτοίς πληγάς έβαλον εις φυλακήν, παραγγείλαντες τω δεσμοφύλακι ασφαλώς τηρείν αυτούς, ος παραγγελίαν τοιαύτην ειληφώς έβαλεν αυτούς εις την εσωτέραν φυλακήν και τους πόδας αυτών ησφαλίσατο εις το ξύλον. Κατά δε το μεσονύκτιον Παύλος και Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν, επηκροώντο δέ αυτών οι δέσμιοι. Άφνω δε σεισμός εγένετο μέγας, ώστε σαλευθήναι τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, ανεώχθησάν τε παραχρήμα αι θύραι πάσαι και πάντων τα δεσμά ανέθη. Έξυπνος δε γενόμενος ο δεσμοφύλαξ και ιδών ανεωγμένας τας θύρας της φυλακής, σπασάμενος μάχαιραν έμελλεν εαυτόν αναιρείν, νομίζων εκπεφευγέναι τους δεσμίους. Εφώνησε δε φωνή μεγάλη ο Παύλος λέγων, μηδέν πράξης σεαυτώ κακόν, άπαντες γαρ εσμεν ενθάδε. αιτήσας δε φώτα εισεπήδησε, και έντρομος γενόμενος προσέπεσε τω Παύλω και τω Σίλα, και προαγαγών αυτούς έξω έφη, κύριοι, τι με δει ποιείν ίνα σωθώ; Οι δε είπον, πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου. Και ελάλησαν αυτώ τον λόγον του Κυρίου και πάσι τοις εν τη οικία αυτού. Και παραλαβών αυτούς εν εκείνη τη ώρα της νυκτός έλουσεν από των πληγών, και εβαπτίσθη αυτός και οι αυτού πάντες παραχρήμα, αναγαγών τε αυτούς εις τον οίκον αυτού παρέθηκε τράπεζαν, και ηγαλλιάσατο πανοικί πεπιστευκώς τω Θεώ.

Απόδοση στην Νεοελληνική

Εκείνες τις ημέρες, καθώς επειγαίναμεν εμείς οι Απόστολοι εις τον τόπον της προσευχής μας συνάντησε κάποια υπηρέτρια που είχε πνέυμα μαντικόν, και με την μαντείαν έφερνε πολλά κέρδη εις τους κυρίους της. Αυτή ακολούθησε τον Παύλον και εμάς και εφώναζε, Αυτοί οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, και σας αναγγέλουν τον δρόμον της σωτηρίας. Αυτό το έκανε πολλές ημέρες. Ο Παύλος ήταν πολύ αγανακτισμένος και στραφείς είπε εις το πνεύμα, Σε διατάζω εις το όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις από αυτήν. Και εκείνη την στιγμή εβγήκε. Όταν όμως οι κύριοί της είδαν ότι εχάθηκε η ελπίδα των κερδών τους, έπιασαν τον Παύλον και τον σίλαν και τους έσυραν εις την αγορά προς τας αρχάς, και όταν τους έφεραν εις τους στρατηγούς είπαν, Άυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι Ιουδαίοι, δημιουργούν ταραχήν εις την πόλιν μας, κηρύσσουν διδασκαλίας, τας οποίας εμείς που είμεθα Ρωμαίοι δεν επιτρέπεται να τας παραδεχθούμε ή να τας εφαρμόσουμε. Ξεσηκώθηκε και ο όχλος εναντίων τους, οι δε στρατηγοί τους εξέσχισαν τα ενδύματα και διέταξαν να τους ραβδίσουν. Αφού τους έδωκαν πολλά ραβδίσματα, τους έρριξαν εις την φυλακήν και παρήγγειλαν εις τον δεσμοφύλακα να τους φυλάττη καλά. Αυτός, αφού έλαβε τέτοια παραγγελία, τους έβαλε εις την πιο βαθειά φυλακήν και έδεσε τα πόδια τους εις το ξύλον προς ασφάλεια. Κατά τα μεσάνυκτα ο Παύλος και ο Σίλας προσηύχοντο και έψαλλαν ύμνους εις τον Θεόν, και οι άλλοι φυλακισμένοι τους άκουαν. Έξαφνα έγινε σεισμός μεγάλος, ώστε σαλεύθησαν τα θεμέλια της φυλακής, και αμέσως άνοιξαν όλες οι πόρτες και όλων τα δεσμά ελύθησαν. Όταν εξύπνησε ο δεσμοφύλακας και είδε ανοικτές τις πόρτες της φυλακής, έσυρε το μαχαίρι του και επρόκειτο να αυτοκτονήσει, επειδή νόμιζε ότι οι φυλακισμένοι είχαν φύγει. Αλλά ο Παύλος του εφώναξε δυνατά, Μην κάνεις κανένα κακό εις τον εαυτό σου, διότι όλοι είμεθα εδώ. Αφού εζήτησε φώτα, επήδησε μέσα και, τρομαγμένος, έπεσε εις τα πόδια του Παύλου και του Σίλα. Ύστερα τους ωδήγησε έξω και είπε, Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Εκείνοι δε είπαν, Πίστεψε εις τον Κύριον Ιησού Χριστόν και θα σωθείς συ και οι οικιακοί σου.Και εκύρηξαν τον λόγο του Κυρίου εις αυτόν και εις δούλους που ήσαν εις το σπίτι του. Εκείνη την νυκτερινήν ώραν τους επήρε και έπλυνε τις πληγές τους και αμέσως κατόπιν εβαπτίσθηκε και ευτόςκαι όλοι οι δικοί του. Τους έφερε εις το σπίτι του, τους έδωσε φαγητόν και εχαίρετο με όλους τους δικούς του δια την πίστην του εις τον Θεόν.

[g_aggelos]

Κυριακή 4 Ιουνίου

Πραξ. κ’ 16-18, 28-36

Αποχαιρετιστήριος ομιλία του Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου

Έκρινε γάρ ο Παύλος παραπλεύσαι την Έφεσον, όπως μη γένηται αυτώ χρονοτριβήσαι εν τη Ασία, έσπευδε γάρ, ει δυνατόν ην αυτώ, την ημέραν της πεντηκοστής γενέσθαι εις Ιεροσόλυμα. Από δε της Μιλήτου πέμψας εις Εφεσον μετεκαλέσατο τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Ως δε παρεγένοντο προς αυτόν, είπεν αυτοίς, υμείς επίστασθε, από πρώτης ημέρας αφ ης επέβην εις την Ασίαν, πως μεθ’ υμών τον πάντα χρόνον εγενόμην. Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την εκκλησίαν του Κυρίου και Θεού, ην περιεποιήσατο διά του ιδίου αίματος. Εγώ γάρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών. Διό γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον. Και τα νυν παρατίθεμαι υμάς, αδελφοί, τω Θεώ και τω λόγω της χάριτος αυτού τω δυναμένω εποικοδομήσαι και δούναι υμίν κληρονομίαν εν τοις ηγιασμένοις πάσιν. Αργυρίου ή χρυσίου ή ιματισμού ουδενός επεθύμησα, αυτοί γινώσκετε ότι ταις χρείαις μου και τοις ούσι μετ εμού υπηρέτησαν αι χείρες αύται. Πάντα υπέδειξα υμίν ότι ούτω κοπιώντας δει αντιλαμβάνεσθαι των ασθενούντων, μνημονεύειν τε των λόγων του Κυρίου Ιησού, ότι αυτός είπε, μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν. Και ταύτα ειπών, θείς τα γόνατα αυτού σύν πάσιν αυτοίς προσηύξατο.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Εκείνες τις ημέρες, ο Παύλος είχε αποφασίσει να προσπεράσωμεν την Έφεσον δια να μην χρονοτριβήσει εις την Ασίαν. Ήτο βιαστικός δια να βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα, εάν τούτο ήταν δυνατόν, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από την Μίλητον έστειλε εις την Έφεσον και εκάλεσε τους Πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Όταν δε ήλθαν προς αυτόν, τους είπε : «Ξέρετε πως έζησα μαζί σας όλον τον χρόνον από την πρώτην ημέραν που επάτησα εις την Ασίαν. Προσέχετε λοιπόν τους εαυτούς σας και ολόκληρον το ποιμνίον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας τοποθέτησε επισκόπους, δια να ποιμαίνετε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε με το δικό του αίμα. Διότι ξέρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησή μου θα μπουν μεταξύ σας λύκοι άγριοι και δεν θα φεισθούν το ποιμνίον, και από εσάς τους ίδιους θα εγερθούν άνδρες οι οποίοι θα διαστρέψουν την αλήθειαν δια να παρασύρουν τους μαθητάς ώστε να ακολουθήσουν αυτούς. Δια τούτο να είσθε άγρυπνοι και να θυμάσθε ότι, επί τριετίαν νύχτα και ημέραν, δεν έπαυσα να νουθετώ τον καθένα από εσάς με δάκρυα. Και τώρα, αδελφοί, σας αφιερώνω εις τον Θεόν και εις τον λόγον της χάριτός του, ο οποίος έχει την δύναμιν να αυξήσει την οικοδομήν σας και να σας δώσει κληρονομίαν μεταξύ όλων των αγιασμένων. Δεν επεθύμησα κανενός το χρήμα ή το χρυσάφι ή τον ρουχισμό. Ξέρετε σεις οι ίδιοι ότι τας ανάγκας τας δικάς μου και των συντρόφων μου εξυπηρέτησαν τα χέρια μου αυτά. Σας έδειξα, με κάθε τρόπον, ότι έτσι με τον κόπον της εργασίας σας πρέπει να βοηθάτε τους αδύνατους και να θυμάσθε τα λόγια του Κυρίου Ιησού που είπε αυτός ο ίδιος : Είναι ευτυχέστερον να δίνει κανείς παρά να παίρνει». Και όταν είπε αυτά, εγονάτισε με όλους και προσευχήθηκε.

[g_aggelos]

Κυριακή 11 Ιουνίου

Πράξεις β’ 1-11

Η δωρεά του Αγίου Πνεύματος

Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό. Και εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας, και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι, και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι. Ήσαν δε εν Ιερουσαλήμ κατοικούντες Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από παντός έθνους των υπό τον ουρανόν, γενομένης δε της φωνής ταύτης συνήλθε το πλήθος και συνεχύθη, ότι ήκουον εις έκαστος τη ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών. Εξίσταντο δε πάντες και εθαύμαζον λέγοντες πρός αλλήλους, ουκ ιδού πάντες ούτοί εισιν οι λαλούντες Γαλιλαίοι; Και πως ημείς ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν, Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται, και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε και Καππαδοκίαν, Πόντον και την Ασίαν, Φρυγίαν τε και Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, ακούομεν λαλούντων αυτών ταις ημετέραις γλώσσαις τα μεγαλεία του Θεού;

Απόδοση στη Νεοελληνική

Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν όλοι μαζί εις το ίδιο μέρος. Και έξαφνα ήρθε από τον ουρανό βοή, σαν να φυσά δυνατός άνεμος, ο οποίος εγέμισε όλο το σπίτι όπου εκάθοντο. Και παρουσιάσθησαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς να διαμοιράζονται εις αυτούς και να κάθεται εις τον καθένα μία, και επληρώθησαν όλοι από Πνεύμα Άγιον και άρχισαν να μιλούν άλλας γλώσσας καθώς το Πνεύμα τους έδινε δύναμη λόγου. Κατοικούσαν δε εις την Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από κάθε έθνος υπό τον ουρανόν. Όταν έγινε η βοή αυτή, εμαζεύθηκε πλήθος και ήσαν όλοι κατάπληκτοι, διότι ο καθένας τους άκουσε να μιλούν την δική του γλώσσα. Και εξεπλήσσοντο όλοι και εθαύμαζαν και έλεγαν μεταξύ τους, «Δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν Γαλιλαίοι; Πως συμβαίνει λοιπόν, να τους ακούμε ο καθένας μας εις την δικήν μας μητρικήν γλώσσαν; Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμία και την Ιουδαία και την Καππαδοκία, τον Πόντο και την Ασία, την Φρυγία και την Παμφυλία, την Αίγυπτο και τα μέρη της Λιβύης, η οποία εκτείνεται προς την Κυρήνη, και οι εδώ εγκατεστημένοι Ρωμαίοι και Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να μιλούν στις δικές μας γλώσσες διά τα μεγαλεία του Θεού».

[g_aggelos]

Κυριακή 18 Ιουνίου

Εβραίους ια’ 33 – ιβ’ 2

Ηρωες της πίστεως

Οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων, έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών, άλλοι δέ ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν, έτεροι δέ εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δέ δεσμών και φυλακής, ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης. Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του Θεού περί ημών κρείττόν τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι. Τοιγάρουν και ημείς, τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την ευπερίστατον αμαρτίαν, δι' υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας, εν δεξιά τε του θρόνου του Θεού κεκάθικεν.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Αυτοί, οι οποίοι με την πίστη ανέτρεψαν βασίλεια, έκαναν έργα δικαιοσύνης, επέτυχαν την πραγματοποίηση υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβησαν την δύναμη φωτιάς, διέφυγαν την σφαγή, έγιναν από αδύνατοι δυνατοί, έγιναν ισχυροί σε καιρό πολέμου, έτρεψαν εις φυγή παρατάξεις των εχθρών. Γυναίκες έλαβαν τους νεκρούς των δι’ αναστάσεως, άλλοι δε εβασανίσθησαν και δεν εδέχθησαν να αφεθούν ελεύθεροι, διά να επιτύχουν μία άλλη καλυτέραν ανάσταση. Άλλοι εδοκιμάσθησαν με εμπαιγμούς και μαστίγωση, ακόμη δε και με δεσμά και φυλακή. Ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, υπέστησαν πολλάς δοκιμασίας, εθανατώθησαν με μάχαιραν, περιπλανώντο φορούντες δέρματα προβάτων και δέρματα αιγών, εστερούντο, υπέφεραν θλίψεις και κακουχίας, (άνθρωποι διά τους οποίους δεν ήτο άξιος ο κόσμος), επλανώντο σε ερήμους και σε βουνά, σε σπήλαια και σε τρύπες της γης. Όλοι αυτοί, αν και είχαν καλή μαρτυρία διά την πίστη τους, δεν έλαβαν ότι είχε υποσχεθεί ο Θεός, διότι είχε ο Θεός προβλέψει κάτι καλύτερο αναφορικώς με εμάς δια να μην φθάσουν εκείνοι εις την τελειότητα χωρίς εμάς. Επομένως, αφού έχομεν γύρω μας ένα τόσο μεγάλο σύννεφο από μάρτυρας, ας αποτινάξωμεν κάθε βάρος και την αμαρτία, η οποία εύκολα μας εμπλέκει, και ας τρέχωμεν με υπομονή το αγώνισμα του δρόμου που είναι εμπρός μας, με τους οφθαλμούς μας προσηλωμένους προς τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας, τον Ιησού, ο οποίος χάρη της χαράς που τον ανέμενε, υπέμεινε σταυρό, περιφρονήσας την αισχύνη, και εκάθησε εις τα δεξιά του θρόνου του Θεού.

[g_aggelos]

Κυριακή 25 Ιουνίου

Ρωμ. β’ 10-16

Οι Ιουδαίοι επίσης παραβάται

Δόξα δε και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι. Ου γαρ έστι προσωποληψία παρά τω Θεώ. Όσοι γαρ ανόμως ήμαρτον, ανόμως και απολούνται. και όσοι εν νόμω ήμαρτον, δια νόμου κριθήσονται. Ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ’ οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται. Όταν γαρ έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιή, ούτοι νόμον μη έχοντες εαυτοίς είσι νόμος, οίτινες ενδείκνυνται το έργον του νόμου γραπτόν εν ταις καρδίαις αυτών, συμμαρτυρούσης αυτών της συνειδήσεως και μεταξύ αλλήλων των λογισμών κατηγορούντων ή απολογουμένων. --
Εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιον μου δια Ιησού Χριστού.

Απόδοση στη Νεοελληνική

Δόξα δε και τιμή και ειρήνη διά τον καθένα που κάνει το καλό, διά τον Ιουδαίο πρώτα και επίσης διά τον Έλληνα, διότι ο Θεός δεν μεροληπτεί. Όσοι αμάρτησαν χωρίς τον νόμο, χωρίς τον νόμο και θα απολεσθούν, και όσοι αμάρτησαν ενώ ήσαν υπό τον νόμο θα κριθούν με τον νόμο. Διότι δεν θα δικαιωθούν ενώπιον του Θεού εκείνοι που ακούουν τον νόμο, αλλά εκείνοι που εφαρμόζουν τον νόμο θα κηρυχθούν δίκαιοι. Όταν εθνικοί που δεν έχουν τον νόμο, εφαρμόζουν τας διατάξεις του νόμου εκ φύσεως, τότε, αν και δεν έχουν νόμο, έχουν τον εαυτό τους διά νόμο, διότι αποδεικνύουν ότι το έργο που ζητεί ο νόμος είναι γραμμένο στις καρδιές τους, συγχρόνως δε μαρτυρεί και η συνείδησις των, και οι σκέψεις των μεταξύ των κατηγορούν ή και απολογούνται, όπως θα φανεί την ημέρα, όταν, σύμφωνα με το ευαγγέλιό μου, ο Θεός θα κρίνει τα κρυφά των ανθρώπων διά του Ιησού Χρηστού.